Κάποτε μια
νεαρή ψυχή εξομολογήθηκε, όμως ήταν τέτοια η κατάστασίς της που δεν της
επετράπη η Θεία Κοινωνία. Αυτή νευρίασε, πληγώθηκε ο εγωισμός της,
φαίνεται και αντέδρασε. Επειδή ήταν
συγγενής του επισκόπου, πήγε σ΄αυτόν και διαμαρτυρήθηκε.
Ο δεσπότης της είπε:
--Έλα την Κυριακή στον τάδε Ναό ,
που θα λειτουργήσω και θα σε κοινωνήσω εγώ.
Πήγε λοιπόν η
κοπέλα και την ώρα που έφθασε στο Άγιο Ποτήριο, έκανε έναν φοβερό εμετό με
μαύρα υγρά. Φυσικά δεν κοινώνησε γιατί την έπιασαν και σπασμοί στην κοιλιά και
έμεινε για την άλλη Κυριακή.
Έκανε την
νηστεία της και ξαναπήγε. Φθάνοντας μπροστά στο Άγιο Ποτήριο, το στόμα της δεν
άνοιγε! Ήταν ερμητικά κλειστό. Μία, δύο, τρεις προσπάθειες.., κανένα
αποτέλεσμα! Άρχισε να μουγκρίζει, ¨πετάχτηκαν τα μάτια της¨...και
απομακρύνθηκε.
Θυμήθηκε τον Πνευματικό και
ξαναπήγε.
Ο Πνευματικός της είπε:
--Θα κοινωνήσεις τότε, που σου
προσδιόρισα, ούτε μια μέρα λιγότερο...και θα δείς τη Θεία Χάρη.
Περίμενε,
κοινώνησε τότε που της είπε ο Πνευματικός, και απεκαταστάθη πλήρως η ειρήνη
μέσα της.
Από το βιβλίο: ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ του Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου