ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ & ΕΝΔΟΞΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ,
ΤΟΥ ΕΚ ΦΛΩΡΙΝΗΣ & ΕΝ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩι
ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΑΘΛΗΣΑΝΤΟΣ
(ἑορταζομένου τῇ Κυριακῇ τοῦ Τυφλοῦ)
Σάββατο 5 Ιουνίου 2021
Κυριακή Τυφλού: ακολουθίες εσπερινού και όρθρου
Κυριακή Τυφλού
Παρακάτω μπορείτε να βρείτε: τις ακολουθίες του εσπερινού και του όρθρου, τροπάρια και αναγνώσματα της θείας λειτουργίας, μουσικά, ηχητικά, το τυπικό κ.α. για την Κυριακή του τυφλού:
Άρης Σερβετάλης: Γιατί από «Λάζαρος» έγινα «Άγιος Νεκτάριος» Συνέντευξη στο Δημήτρη Δανίκα από το "Πρώτο Θέμα"
Καλλιέργησε μακριά γενειάδα. Αφομοιώθηκε από την πορεία ενός ασκητή και περιμένει πώς και πώς να ερμηνεύσει τον Αγιο Νεκτάριο, τον πολιούχο της Αίγινας. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε για τη συνεργασία του με μεγάλη αμερικανική παραγωγή, με θέμα τον βίο και την ακλόνητη πίστη του Αγίου. Αλλωστε με τις τελευταίες τοποθετήσεις του κατοχύρωσε δημοσίως το θρησκευτικό του αποτύπωμα.
Αγνώριστος λοιπόν ο Αρης Σερβετάλης; Κι όμως. Η θρησκευτική του πίστη δεν προέκυψε από την καραντίνα, από τον φόβο του μπροστά στον ύπουλο εχθρό ονόματι COVID-19. Ο Αρης είναι πιστός χριστιανός από το 2003. Ως αποτέλεσμα εσωτερικών διεργασιών. Δεν μεταλλάχθηκε. Απλώς πορεύτηκε. Από τον ορθολογισμό στη μεταφυσική. Από τον υλισμό στον πνευματισμό. Συμφωνείς - διαφωνείς, πρέπει να το σεβαστείς... Οσο για την καλλιτεχνική του πορεία, εδώ να δεις ανεξίτηλα αποτυπώματα. Οπως στην αθόρυβη και υποτιμημένη κομεντί «Μικρό έγκλημα». Καλύτερος δεν γίνεται. Οπως η συνεργασία του με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στην πολύκροτη θεατρο-χορευτική παράσταση «2». Οπως στις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου. Και όπως σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε τηλεοπτικές σειρές. Ας πούμε «S1ngles», ας πούμε «Είσαι το ταίρι μου». Οπως θα διαπιστώσετε, όμως, οι πνευματικές του ανησυχίες και οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις φαντάζουν πρωτόγνωρες, ιδιαιτέρως για όλους τους φερόμενους ως celebrities.
Κάθε πιστός πρέπει απαραιτήτως να επισκέπτεται την εκκλησία; Δεν μπορεί μόνος του να επικοινωνήσει με τα θεία;«Είμαστε ετερόφωτοι και όχι αυτόφωτοι. Είμαστε συμμέτοχοι στο μυστήριο της λειτουργίας της εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό καλλιεργείται η προσωπική σχέση με τον Θεό. Ιεροκρυφίως».
Δεν συμφωνείς πως τελικά όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις και όχι τα λόγια μας;«Φυσικά και οι πράξεις είναι αυτές που μένουν και όχι τα λόγια. Και πολλές φορές άλλα λέμε και άλλα κάνουμε όταν έρθει η στιγμή. Απλά μια κατάκτηση προσωρινή θα ήταν να αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας, να την ομολογούμε στον εαυτό μας. Να λέμε πως κάνω αυτό ή το άλλο από αδυναμία γιατί δεν μπορώ τη δεδομένη στιγμή να κάνω κάτι άλλο. Διότι είναι διαφορετικό την αδυναμία να την ονομάζω αρετή με σκοπό να αποκρύψω την αλήθεια ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό».
Εγώ δεν πιστεύω.«Είτε πιστεύουμε είτε δεν πιστεύουμε, ο Θεός υπάρχει και νοιάζεται για εμάς. Και μας κρίνει με τα δικά του κριτήρια. Κάποιος, για παράδειγμα, που δεν πιστεύει μπορεί να είναι πιο ουσιαστικός στην καθημερινότητά του και πιο κοντά από κάποιον που πιστεύει τυπολατρικά και αφυδατωμένα».
Διάβασα και τις αντιρρήσεις σου για τη μετάληψη και τη Θεία Κοινωνία. Μα δεν είναι άκρως επικίνδυνο από το ίδιο κουτάλι να λαμβάνουν κοινωνία όλοι οι πιστοί σε μια εκκλησία;«Κατά την άποψή μου, με τη Θεία Κοινωνία δεν μεταδίδεται καμία αρρώστια. Αυτό έχει διαπιστωθεί ιστορικά. Κανείς δεν μολύνθηκε ούτε από Εμπολα, ούτε από AIDS, ούτε από λέπρα. Η κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Είναι κοινωνία με την πηγή της ζωής, πώς είναι δυνατόν να μεταδοθεί θάνατος και αρρώστια; Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ο Θεός θα αναιρούσε τον εαυτό του».
Μα η επιστήμη που λειτουργεί και εξελίσσεται βάσει πειραμάτων και δεδομένων έχει προχωρήσει και με τις κατακτήσεις και τις επιτυχίες της έχουν ευεργετηθεί δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα, με αποτέλεσμα την άνοδο του προσδόκιμου ζωής κάθε ανθρώπου.«Δεν αναιρώ την επιστήμη. Διαπιστώνω όμως ότι μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου. Δεν μπορεί να εξηγήσει τα πάντα. Πιστεύω ότι η επιστήμη είναι ένα ανθρώπινο επίτευγμα. Και ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού. Πώς λοιπόν μπορεί ο Δημιουργός να είναι αποκομμένος από τα ενεργήματα της δημιουργίας του;».
Τι εννοείς; Οτι όλες αυτές οι επιστημονικές κατακτήσεις συμβαίνουν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος;«Τίποτα δεν είναι πραγματικά δικό μας. Εννοώ πως ναι μεν μπορεί να έχουμε καταφέρει πολλές επιστημονικές κατακτήσεις, να έχουμε κάνει το καλύτερο, αλλά αν δεν υπήρχε θεία παρέμβαση τίποτα δεν θα είχε ευοδωθεί. Επίσης, υπάρχει και ο άνθρωπος που συνειδητά αποκόπτει τη σχέση του με τον Θεό και πορεύεται με τις δικές του δυνάμεις. Ισως φτάσουμε σε σημείο που τα δέντρα θα τα βλέπουμε μέσα σε μουσεία σαν εκθέματα πλέον ενός πολιτισμού που κάηκε».
Αν είναι έτσι και αν όλα προέρχονται ως θεία δώρα μιας ανώτερης δύναμης, τότε γιατί ο Θεός δεν βάζει φραγή σε όλες αυτές τις δυστυχίες που βασανίζουν τους ανθρώπους;«Δεν μπορώ να κατανοήσω πολλά πράγματα. Χρειαζόμαστε εξωτερικά ερεθίσματα για να αφυπνιστούμε ίσως. Επίσης, ο Θεός δεν παρεμβαίνει στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Αντιθέτως, τη σέβεται. Πράγμα που δεν κάνουμε εμείς. Το μεγαλειώδες είναι ότι ο Θεός δημιούργησε ένα πλάσμα τόσο ελεύθερο που έχει τη δυνατότητα να αναιρέσει τον ίδιο του τον Δημιουργό. Η αμαρτία φέρνει θάνατο και ο Θεός Ανάσταση».
Παρατηρώ, από το βιογραφικό σου, ότι διαρκώς μετακινείσαι, συνεργάζεσαι και προσαρμόζεσαι σε διαφορετικές καλλιτεχνικές καταστάσεις, άλλοτε με σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Λάνθιμος, άλλοτε με Κακλέα και Δημήτρη Παπαϊωάννου στη σκηνή, ενώ κάμποσες φορές το όνομά σου βρίσκεται στη μαρκίζα τηλεοπτικών σειρών.«Καλώς η κακώς, ένας ηθοποιός πρέπει να προσαρμόζεται και να υπηρετεί τις ανάγκες του σινεμά, της τηλεόρασης και του θεάτρου. Είναι ένας βασικός όρος και προϋπόθεση για την επιβίωσης σε αυτό τον δύσκολο χώρο. Κάθε φορά η αντιμετώπιση και η προσέγγιση είναι διαφορετική. Με διαφορετικό τρόπο εργάζεσαι για ένα θεατρικό έργο και με διαφορετικό για ένα κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό».
Ο εγκλεισμός στην περίοδο της καραντίνας πόσο σε επηρέασε; «Ετσι κι αλλιώς, στο επάγγελμα του ηθοποιού ο εγκλεισμός είναι μια οικεία συνθήκη. Ας πούμε όταν μπαίνεις να κάνεις πολύωρες πρόβες, αισθάνεσαι έγκλειστος και απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά πρέπει να σου πω ότι ο εγκλεισμός είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου. Είμαι συμφιλιωμένος με τον εγκλεισμό-απομόνωση. Δεν έχω πρόβλημα. Το πρόβλημα που αντιμετώπισα στη διάρκεια της καραντίνας είχε να κάνει με τις απαγορεύσεις».
Μα εγώ έβγαινα και περπατούσα από την πρώτη μέρα.«Ναι, μπορούσες να το κάνεις για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και αφού προηγουμένως είχες πάρει άδεια. Ηταν απαγορευμένο να περπατήσεις στο βουνό ή να κολυμπήσεις στη θάλασσα, για παράδειγμα. Μπορούσες να πας στο σούπερ μάρκετ, αλλά όχι στην εκκλησία. Κατά την προσωπική μου άποψη, υπήρξε μια υπερβολή στην αντιμετώπιση χωρίς καμία διάκριση».
Φαντάζομαι πως σκέφτηκες ότι η υπερβολή των απαγορευτικών μέτρων είχε να κάνει με εκείνες τις ομάδες που όλα τα εκλαμβάνουν σαν χαβαλέ και σαν σχεδιασμούς συνωμοτικών κύκλων.«Αισθάνθηκα πως ο φόβος χρησιμοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό που κατάφερε να περιορίσει και να χειραγωγήσει τη μάζα πολύ καλά. Αυτό είναι ανησυχητικό. Ομως δεν είμαστε μάζα. Είμαστε πρόσωπα, άνθρωποι ικανοί να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας».
Σε παλιότερη συνέντευξή σου είχες τοποθετηθεί για την αποκέντρωση. Εσύ γιατί δεν εγκαταλείπεις την Αθήνα;«Ισως γιατί δεν είμαι έτοιμος. Ισως διότι αναγνωρίζω πως επιλέγοντας κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε ένα ολικό ξεκίνημα χωρίς κάποιες προϋποθέσεις. Δυστυχώς δεν υπάρχουν οι δομές ώστε να βρεις μια εργασία στην περιφέρεια. Παλαιότερα τα ΔΗΠΕΘΕ έδιναν τη δυνατότητα σε καλλιτέχνες να εργαστούν στην περιφέρεια. Τώρα φαντάζει δύσκολο. Σίγουρα όμως αν αναβαθμίζονταν θα έδιναν μια νέα πνοή και στην περιοχή, αλλά και στους καλλιτέχνες».
Εχεις αναφερθεί συχνά στην αγάπη που τρέφεις προς τη Φύση.«Η Φύση λείπει σε έναν άνθρωπο που ζει στα αστικά κέντρα. Δυστυχώς ζούμε απομακρυσμένοι από το χώμα, τους καρπούς, τα ζώα, τα δέντρα. Χάνοντας με αυτό τον τρόπο την απλότητα που σου διδάσκει. Την υπομονή και την ταπείνωση».
Η Φύση όμως δεν υπακούει σε κανένα κανόνα ηθικής.«Η Φύση έχει τους δικούς της νόμους. Τα ζώα κυριαρχούνται από το ένστικτό τους και ο άνθρωπος είναι πλάσμα έλλογο με προδιαγραφές ουράνιες. Ο Ανθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Οπως μας θολώνει ένα πάθος, όπως είναι η εξουσία ή το χρήμα, και είμαστε ικανοί να ισοπεδώσουμε τα πάντα γύρω μας για να το ικανοποιήσουμε, άλλο τόσο είμαστε ευλογημένοι να αναπτύξουμε μια αρετή μας που θα αναβαθμίσει τον εαυτό μας και τους κοντινούς μας ανθρώπους. Το μεγαλειώδες είναι ότι είσαι ελεύθερος να επιλέξεις ποιο από τα δύο θα τροφοδοτήσεις. Και φυσικά αναλαμβάνεις και την ευθύνη της επιλογής».
Εξ όσων γνωρίζω, πρόκειται να παίξεις, ως πρωταγωνιστής, στην ταινία «Man of God» («Ανθρωπος του Θεού») για τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, του πολιούχου της Αίγινας.«Ναι, θα συμμετέχω στην ταινία. Η ιστορία ξεκινά από τη στιγμή που εκδιώχθηκε από την Αίγυπτο με ψευδείς κατηγορίες και επιστρέφει στην Ελλάδα. Τα γυρίσματα ήταν προγραμματισμένα για τον Μάρτιο, αλλά η ημερομηνία μετατέθηκε για τα μέσα του Ιουνίου».
Με τη σκηνοθεσία της Γελένα Πόποβιτς από τη Σερβία.«Ετσι ακριβώς. Τα γυρίσματα θα γίνουν στην Αθήνα και την Αίγινα. Είναι μια ελληνοαμερικανική παραγωγή».
Με τον εγκλεισμό, λένε, προκλήθηκε ενδοοικογενειακή βία, με αποτέλεσμα πολλά ζευγάρια να καταλήξουν σε οριστικό χωρισμό και σε διαζύγιο.«Κάθε ανθρώπινη σχέση χρειάζεται δουλειά. Πολλή δουλειά. Βασικός παράγοντας αποξένωσης είναι ότι πολλές φορές κρυβόμαστε από τον εαυτό μας. Συσσωρεύονται πολλά πράγματα, με αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, να βγαίνουν στην επιφάνεια και να αποκαλύπτονται».
Αντέχει ο άνθρωπος να μένει σταθερός στην ίδια σχέση; Μπας και τελικά αισθάνεται εγκλωβισμένος, σε χειρότερη κατάσταση από τον εγκλεισμό στη διάρκεια της καραντίνας;«Ο άνθρωπος που διαρκώς αλλάζει παρτενέρ είναι ανίκανος να μπει και να κοιτάξει βαθιά τον εαυτό του. Ο άλλος καθρεφτίζει τον εαυτό του. Αλλάζουμε παρτενέρ όπως αλλάζουμε ρούχα. Καλύτερα ρούχα. Αναγκαστικά όμως πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Οταν αλλάζεις σχέσεις δεν αποκαλύπτεσαι. Ζεις και μονίμως αναζητάς μια νέα σχέση για να γευτείς την κάψα της πρώτης περιόδου. Ετσι αναμασάς και διαρκώς ανακυκλώνεις τα ίδια. Ανεξάρτητα από την ποσότητα των σχέσεων που έχεις κάνει. Αυτά έχουν ειπωθεί πριν από 2000 χρόνια. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως φταίμε εμείς. Το προπατορικό αμάρτημα διαιωνίζεται. Δεν βάζουμε τον εαυτό μας να δει πού έχει φταίξει. Δεν λέμε την αλήθεια στον εαυτό μας».
Τον άκουγα και είχα την αίσθηση πως κάποια αόρατη φωνή σκαλίζει την ψυχή μου. Πιστεύεις δεν πιστεύεις, ο «Αγιος Νεκτάριος» λέει αλήθειες. Οποιος δεν τις παραδέχεται είναι καταδικασμένος σε ασυμφιλίωτη μάχη με τον εαυτό του!
Πηγή:
Ἑρμηνεία στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ''
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Πράξ. 16, 16-34
Κανεὶς στοὺς μάγους!
«Ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν εἰς προσευχὴν
παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος
ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν
παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτὴς μαντευομένη»
(Πράξ. 16, 16)
ΚΟΝΤΑ, ἀγαπητοί μου, κοντὰ στὴ σημερινὴ Καβάλα, ἦταν μιὰ ἀρχαία πόλις, οἱ Φίλιπποι. Σήμερα μόνο ἐρείπια σῴζονται ἀπὸ τὴν ἀρχαία αὐτὴ πόλι, ποὺ δείχνουν τὴν παλιά της δόξα καὶ δύναμι. Σʼ αὐτὴ τὴν πόλι ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος μαζὶ μὲ τὸν ἐκλεκτό του συνεργάτη, τὸ Σίλα. Ἦρθαν γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Χριστό. Ἦταν οἱ πρῶτοι ποὺ πατοῦσαν στὴ Μακεδονία γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό. Ὅλη ἡ Μακεδονία τότε – καὶ μόνο ἡ Μακρδονία; - ὅλη ἡ Ἑλλάδα, ὅλα τὰ Βαλκάνια – τί λέω; - ὅλη ἡ Εὐρώπη, πέρα ὥς πέρα, ἦταν εἰδωλολατρική. Ὅλοι λάτρευαν τὰ εἴδωλα, τοὺς ψεύτικους θεούς, ποὺ πίσω ἀπʼ αὐτοὺς κρυβόταν ὁ διάβολος.
Ἡ εἰδωλολατρία ἦταν κατʼ οὐσίαν δαιμονολατρία. Ὄργανα δὲ τῆς δαιμονολατρίας αὐτῆς ἦταν οἱ μάγοι. Ἡ μαγεία τότε ἦταν ξαπλωμένη παντοῦ. Δὲν ὑπῆρχε πόλις, δὲν ὑπῆρχε χωριό, ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ μάγο, ἄντρα ἤ γυναῖκα. Ὅποιος εἶχε ἄρρωστο ἤ ἤθελε νὰ μάθῃ τί θὰ τοῦ συμβῇ στὸ μέλλον ἤ ἤθελε νὰ κάνῃ κακὸ στὸν ἐχθρό του, πήγαινε στοὺς μάγους. Καὶ οἱ μάγοι, ἀνοίγοντας κάτι μαγικὰ βιβλία καὶ λέγοντας λόγια ποὺ κανεὶς δὲν τὰ καταλάβαινε, δημιουργοῦσαν στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἐντύπωσι πὼς τὸ ζήτημα ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ θὰ λυθῇ σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιθυμίες τους. Κι ὅσοι ἔπεφταν στὰ δίχτυα τῶν μάγων τοὺς πλήρωναν ἀκριβά. Ὑπῆρχαν δὲ καὶ ἐπίσημα κέντρα τῆς σατανικῆς αὐτῆς τέχνης ποὺ τὰ ἔλεγαν μαντεῖα. Σʼ αὐτὰ ἔμεναν μάντεις καὶ μάντισσες ποὺ ἀσκούσανε, ἄς ποῦμε, ἕνα εἶδος ἀνωτέρας μαγείας. Ἐκαυχῶντο, ὅτι ἔχουν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς θεούς, ἰδιαιτέρως μὲ τὸ θεὸ Ἀπόλλωνα, ποὺ τοὺς «φώτιζε» νὰ λένε τὰ μέλλοντα. Περιβόητη μάντισσα στὴν ἀρχαιότητα ἦταν ἡ Πυθία, ποὺ ἔμενε στὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.
* * *
Ἑρμηνεία στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν''
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Ἰωάν. 9, 1-38
ΕΡΓΑΖΕΣΘΕ!
«Ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ
πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστιν˙
ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι»
(Ἰωάν. 9, 4)
ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχουν στὸν κόσμο συμφορὲς καὶ θλίψεις, ποὺ προκαλοῦν τὴν ἀπορία˙ Γιατί νὰ συμβαίνουν τὰ διάφορα θλιβερὰ γεγονότα ποὺ πλήττουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀφαιροῦν τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία;
Πολλοὶ ὄχι μόνο ἀστοχοῦν καὶ πέφτουν σὲ διάφορες πλάνες, ἀλλὰ καὶ ἐκφράζονται ἐναντίον τῆς θείας προνοίας καὶ φθάνουν σὲ τέτοιο μέγεθος ἀσεβείας, ὥστε τοὺς ἀκοῦς νὰ λένε: «Δὲν κάνει καλὰ ὁ Θεός». Φαντασθῆτε ἕνα μυρμηγκάκι νὰ περπατάη πάνω στὸ ἀέτωμα τοῦ Παρθενῶνος καὶ νὰ σχολιάζη τὸν ἀρχιτέκτονα ποὺ ἔκτισε τὸ ἔξοχο αὐτὸ καλλιτέχνημα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ σὰν μυρμήγκι στέκεται σὲ κάποιο σημεῖο τοῦ ἀπείρου σύμπαντος καὶ ἔχει τὸ θράσος νὰ ἐπικρίνη τὴ θεία πρόνοια.
Ὅσοι ὅμοως δὲν στηρίζονται μόνο στὴ λογικὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἐξετάζουν τὰ διάφορα γεγονότα κάτω ἀπὸ τὸ ὑπερφυσικὸ φῶς τῆς Γραφῆς, αὐτοὶ λύνουν πολλὲς ἀπορίες τους καὶ παίρνουν ἱκανοποιητικὴ ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα, γιατὶ συμαβαίνει αὐτὸ ἤ ἐκεῖνο τὸ θλιβερὸ γεγονός.
Τὸ καθῆκον τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴ γῆ εἶνε νὰ ἐργάζεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ στὶς δύσκολες στιγμὲς νὰ ἀφήνη τὰ πάντα μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία, ἀπείρως πιὸ σοφὴ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, κατευθύνει τὰ σύμπαντα πρὸς ἕνα τελικὸ σκοπό.
* * *
Παρασκευή 4 Ιουνίου 2021
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: ΜΟΝΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ
Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τό Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος![…]
Στά χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα πόλις» θά εἶχε μία ἐξωτική καί ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) καταχρυσοί λαμποκοπούσανε μέσα στη βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία. Στή μέση στεκότανε, σάν ἥλιος, ἡ Ἁγιά Σοφιά, καί γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησιές μὲ τούς χρυσούς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λές καὶ γυρίζανε γύρω στόν ἥλιο[…]. Τό Σαββατόβραδο, κατά τό δειλινό, ἡ ἀτμόσφαιρα γέμιζε ἀπό τή γλυκειὰ βουή πού κάνανε χιλιάδες καμπάνες καί πού ἀνέβαινε σάν ψαλμωδία ἀπάνω ἀπό τήν ἁγιασμένη πολιτεία, ἀπό τή Νέα Σιών, «ἦχος καθαρός ἑορταζόντων». Πανηγυρική μεγαλοπρέπεια! Μόνο τό Βυζάντιο κατέβασε στή γῆ τήν οὐράνια ἁρμονία.Γιά τούς Βυζαντινούς, ἡ πατρίδα τους ἤτανε ἡ Κιβωτός τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, καὶ εἴχανε πόθο νὰ τραβήξουνε μέσα σ’ αὐτή ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, καί νά τά σώσουνε φωτισμένα ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου[…]. Στό Βυζάντιο ἡ θρησκεία βασίλευε ἀπάνω σέ ὅλα. Μέ ὅλη τή ζωηρή δραστηριότητα πού εἴχανε οἱ Βυζαντινοί στά ἐγκόσμια, ἡ σκέψη τους καί ἡ καρδιά τους ἤτανε πάντα γυρισμένη στήν ἄλλη ζωή, στήν αἰώνια ζωή[…].
Ἀπάνω στὸ Βυζάντιο ἤτανε γραμμένος ὁ λόγος τοῦ Παύλου: «ὁ καυχώμενος, ἐν Κυρίῳ καυχάσθω». Ὅλες οἱ καρδιές, ἀπὸ τόν βασιλιὰ ὣς τόν πιὸ φτωχὸ καντηλανάφτη ἢ βαρκάρη, ἢ στρατιώτη ἢ ξωχάρη, αὐτὰ τὰ λόγια εἴχανε μέσα. Ἡ προσευχὴ ἤτανε ἡ ζωή τους. Καὶ ἡ τυπικὴ ἀκόμα εὐσέβεια σὲ κάποιους αὐτοκράτορες ἢ ἄρχοντες, δείχνει πώς ὑποταζόντανε στόν πνευματικὸ νόμο τῆς θρησκείας κι ἐκεῖνοι ποὺ δεν ἤτανε σὲ θέση νὰ τόν νοιώσουνε καὶ νὰ εὐφρανθοῦνε ἀπὸ τὴ γλυκύτητα «τοῦ ζῶντος ὕδατος τοῦ ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον». Ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ δέν μπορούσανε νὰ νικήσουνε τὴ φυσικὴ κακία τους, ἤτανε εὐλαβεῖς, ἕνα πρᾶγμα παράδοξο.
Κάποιος που θα καταλαβαίνει... Διδακτικές Ιστορίες
«Τι κρίμα», λέει ο μικρός, «δεν έχω τόσα χρήματα.»
Ψάχνει τις τσέπες του και βλέπει ότι έχει 7,58 ευρώ.
«Έχω μόνο τόσα», λέει.
«Μπορώ με αυτά να δω τουλάχιστον τα κουτάβια και να τα χαϊδέψω λιγάκι;
Ο καταστηματάρχης το σκέφτεται λίγο, σφυρίζει, και τα κουτάβια έρχονται τρέχοντας κοντά του. Ένα από τα κουτάβια κούτσαινε λίγο και ήρθε τελευταίο στην παρέα. Μόλις το είδε ο μικρός, είπε: «Αυτό θέλω να αγοράσω!»
«Μα, αυτό είναι ανάπηρο ξέρεις και δε θα μπορέσει ποτέ να παίξει μαζί σου όπως τα άλλα», του λέει ο κύριος. «Εγώ δε σου συνιστώ να πάρεις αυτό, διάλεξε κανένα άλλο.»
«Όχι», λέει ο μικρός, «εγώ αυτό θα αγοράσω όταν μαζέψω τα χρήματα.»
Αφού με τα πολλά ο καταστηματάρχης βλέπει ότι ο μικρός δεν αλλάζει γνώμη, του λέει: «Εντάξει, μπορείς να πάρεις αυτό το κουτάβι δωρεάν, δε θέλω χρήματα.»
Έξαλλος ο μικρός τού αποκρίνεται: «Όχι, αυτό το κουτάβι αξίζει τα ίδια χρήματα με τα άλλα, έχει την ίδια αξία.» Βγάζει, λοιπόν, τα 7,58 ευρώ που είχε πάνω του, τα δίνει στον κύριο και του λέει: «Τα υπόλοιπα θα σου τα δίνω ένα ευρώ την ημέρα, ώσπου να σε ξεχρεώσω.»
Ο καταστηματάρχης δεν κατάλαβε την εμμονή του μικρού να αγοράσει ένα ανάπηρο ζώο και τότε ο μικρός σηκώνει το παντελόνι του και δείχνει το πόδι του που ήταν τεχνητό (πρόσθετο μεταλλικό) και λέει:
«Δε χρειάζομαι ένα σκύλο να τρέχει γιατί και εγώ δεν μπορώ να τρέξω βλέπετε, και νομίζω ότι ο σκύλος χρειάζεται κάποιον που θα τον καταλαβαίνει!»
Επιμέλεια: Παναγιώτης Χαντόγλου
Πηγή::https://agiameteora-friends.net/
«Ο Σατανάς κάνει την τελευταία έφοδο και εις αυτά τα χρόνια που ευρισκόμεθα μεγάλη θλίψη και μεγάλη οργή θα έρθει εις τον κόσμο…»Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου
Ακράτητοι είναι οι άνθρωποι και λαός και κλήρος, σαν τα αχαλίνωτα άλογα, τρέχουν εις την αμαρτία, ούτε συλλογίζονται Θεό, θάνατο, κρίση, ανταπόδοση, τίποτε , τίποτε, μόνο για την ύλη, για το σώμα, για τις ηδονές, για τις τιμές.Για την ψυχή, για τον Θεό, για την αρετή; τίποτε.Πολύ ολίγοι είναι εκείνοι που έχουν αληθινά ενδιαφέροντα και ίσως χάριν αυτών των ολίγων κρατεί ο Θεός τον κόσμο.
Ο Σατανάς κάνει την τελευταία έφοδο και εις αυτά τα χρόνια που ευρισκόμεθα μεγάλη θλίψη και μεγάλη οργή θα έρθει εις τον κόσμο.. Στην εποχή του Προφήτου Ιερεμίου ο Θεός απεφάσισε να τιμωρήσει τους Ισραηλίτες πολλές φορές και ο Ιερεμίας παρακαλούσε τον Θεό να λυπηθεί το πλάσμα του, τον λαό του και να μην τους τιμωρήσει, για τις αμαρτίες του. Μια φορά. όμως, λέγει του Ιερεμίου θα την καταστρέψω την Ιερουσαλήμ.
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ Τῌ ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ (Κάθισμα τῆς Σαμαρείτιδος )
Ἐκ φρέατος νάματα,
τοῦ γεηροῦ καὶ φθαρτοῦ,
ἐλθοῦσα ὡς σύνηθες, ἡ Σαμαρεῖτις ἀντλεῖν,
τὸ ζῶν ὕδωρ ἤντλησεν, οὕτως ἐφευρηκυῖα,
τὴν πηγὴν καθημένην,
ἔνθα πηγὴ καὶ φρέαρ, Ἰακὼβ διωρύχθη,
κόσμου τοὺς φλογοτρόφους,
δροσίζουσαν καύσωνας.
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2021
Τρίτη 1 Ιουνίου 2021
Άπλωσε, δάσκαλε, «την της αγάπης σαγήνην» Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
«Εσύ που πήρες την απόφαση να γίνεις δάσκαλος, έτσι κι έτσι έχεις δώσει, ως τώρα, πολλές εξετάσεις. Θυμήσου, προτού ν’ αρχίσεις την δουλειά σου, να κάμεις και μια τελευταία εξέταση, όχι μπροστά σε επιτροπές και καθηγητές, παρά μονάχος, ολομόναχος με τον εαυτό σου. Ρίξε μια ματιά στην ψυχή σου και κοίταξε:
Καίει εκεί μέσα άσβηστη κι ασάλευτη η λαχτάρα για τον άνθρωπο; Τότε πάει καλά κι ευλογημένη η απόφασή σου. Αν όμως βρεις πως όλος ο πόθος σου είναι πότε να ελευθερωθείς απ’ αυτόν και συλλογίζεσαι μόνον πως και πότε θα πλουτίσεις, τότε άλλαξε το ταχύτερο απόφαση, εν όσο είσαι ακόμη νέος, γιατί βρίσκεσαι σε στραβό δρόμο. Ό,τι ελπίζεις, δεν θα σου το φέρει το επάγγελμά σου. Κι ο ίδιος το βλέπεις, η Πολιτεία δεν είναι γενναία στους μισθούς της… Αν όμως η ψυχή σου μοιάζει κάπως με την ψυχή της Μάνας, που κι όταν το γεννήσει το παιδί εξακολουθεί, με την αδιάκοπη τρεμούλα και λαχτάρα, ολοένα να το δημιουργεί και να το φτιάχνει, τότε να είσαι βέβαιος, πως δεν θα γκρεμισθείς από τα ύψη, που ανέβασες τον εαυτό σου με την απόφασή σου να γίνεις δάσκαλος και τη ζωή σου θα περάσεις ανθρωπινά… Σαν την ψυχή της Μάνας πρέπει κι η δική σου ψυχή να είναι υπό αδιάκοπη λαχτάρα φλογισμένη. Τότε πήγαινε με θάρρος μπροστά, αλλιώς γύρισε πίσω, επειδή η ζωή σου θα είναι πάντα δυστυχισμένη». Το ωραίο και ρομαντικό αυτό κείμενο ανήκει στον φιλόλογο και κριτικό Γιάννη Αποστολάκη και γράφτηκε πριν από 80 περίπου χρόνια.
Πανελλήνιες εξετάσεις σε λίγες ημέρες. Ο Γολγοθάς των παιδιών και των οικογένειών τους τελειώνει. Συζητούσα πρόσφατα με έναν υποψήφιο, κατασταλαγμένο παιδί, που επιθυμεί να ακολουθήσει το διδασκαλικό επάγγελμα.
Του είπα όσα τόσα χρόνια έμαθα και διδάχτηκα.
Το επάγγελμα του δασκάλου έχει όμως μια υψοποιό ιδιαιτερότητα. Προϋποθέτει ένα προσόν, το οποίο δεν ανιχνεύεται στις εξετάσεις: η αγάπη προς το παιδί, «η ασάλευτη και άσβηστη λαχτάρα για τον άνθρωπο», όπως σημείωνε ο Αποστολάκης.
Έχω γράψει κι άλλοτε πως κατ’ αντίθεση προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους, που δίνουν ό,τι έχουν, οι δάσκαλοι δίνουν (διδάσκουν) ό,τι είναι. Και αυτό είναι που μεταβάλλει το επάγγελμα του δασκάλου σε λειτούργημα, γι’ αυτό και ονομάστηκε το άγειν άνθρωπο, η αγωγή, «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος , ο οποίος αφιέρωσε την χριστομίμητο ζωή του στην παιδαγωγία της νεότητας, έγραφε: «Τούτο διδασκάλου αρίστου, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει», αυτό είναι το χαρακτηριστικό του άριστου δασκάλου, το να διαπαιδαγωγεί, επιβεβαιώνοντας τα όσα διδάσκει με το προσωπικό του παράδειγμα. Για να σημειώσει κάπου αλλού «και επί την αγάπην κατάφευγε συνεχώς, συσκιάζων το φορτικόν των ειρημένων», να καταφεύγει, δηλαδή, ο δάσκαλος συνεχώς στην αγάπη, για να ελαφρύνει το φορτίο της διδασκαλίας. Καημό το έχω να διεξαχθεί κάποτε ένα παιδαγωγικό σεμινάριο με θέμα συμβουλές των Τριών Ιεραρχών στους δασκάλους. Τα αγιασμένα λόγια τους, γεμάτα αγάπη για τον πλησίον, είναι απαγορευμένα από την «Νέα Εποχή» της Παιδείας. Ένα τέτοιο όμως σεμινάριο θα προκαλούσε τα ειρωνικά μειδιάματα των δήθεν προοδευτικών. Πώς να ακουστούν λόγια σαν τα παρακάτω: «Ο δάσκαλος πρέπει να διακρίνεται και όταν μιλάει και όταν σιωπά («φθεγγόμενον και σιγώντα») και όταν τρώει και όταν κάνει οτιδήποτε άλλο, και από το βάδισμά του και από το βλέμμα του και από την εμφάνισή του και από όλα γενικά». Τα μάτια των μαθητών στρέφονται άγρυπνα πάνω μας και ή μιμούνται ή απωθούνται.
Η παλαμική ρήση «σχολείο ίσον δάσκαλος» ισχύει διαχρονικά. Σήμερα αυτό που εισπράττουμε από την Πολιτεία και τους εκπροσώπους της είναι απειλές για αξιολόγηση (από ποιούς;), φοβέρες για δικές της παραλείψεις, επικρίσεις, γιατί παραμένουμε απροσάρμοστοι στις νέες τεχνολογίες και άλλα ηχηρά και ανθηρά αερολογήματα. Έχω την αίσθηση ότι οι νέοι που μπαίνουν στην εκπαίδευση με αποκλειστικό κίνητρο την εξασφάλιση του δημοσίου, θα απωλέσουν, η μάλλον θα παραχωρήσουν, πολλά από αυτά που χαρακτηρίζουν ένα σχολείο ελεύθερο και δημοκρατικό. «Αν συλλογίζεσαι μόνο πότε θα πλουτίσεις, άλλαξε απόφαση», πράγμα αδύνατο βέβαια. Για άλλους παιδαγωγία είναι λειτούργημα και για άλλους απλώς δουλειά η και… δουλεία. Ίσως η λέξη δάσκαλος να προέρχεται από το αρχαίο ρήμα δάω, που σημαίνει φωτίζω (εξού και δάδα-δαδί), το οποίο με ενεστωτικό αναδιπλασιασμό γίνεται δαδάσκω, διδάσκω= διδάσκαλος=δάσκαλος. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι Δάσκαλοι του Γένους ονομάζονταν φωτιστές. Η αμάθεια ισοδυναμούσε με το σκοτάδι. Σήμερα, την περίοδό της… τιποτοκρατίας και του νεο-ραγιαδισμού, χρειάζονται δάσκαλοι, φωτιστές, οι οποίοι τιμούν το λειτούργημά τους και όχι φωταδιστές, που διαχέουν προκλητικά την δουλεία τους και προβάλλουν τα νεφελώδη ιδεολογήματά τους. Ας απομνημονεύσουν οι υποψήφιοι δάσκαλοι και το αριστούργημα του Παλαμά για τον δάσκαλο, που αν το υπουργείο ήταν όντως εθνικής Παιδείας, θα επέβαλλε να είναι αναρτημένο σε κάθε αίθουσα διδασκαλίας. Το παραθέτω:
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μές στο κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
Ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε σοφός, πολιός πια, πνευματικός Γέροντας, που πριν γίνει ιερέας, υπήρξε δάσκαλος, μάθημα που το σκέφτομαι ολοζωής. «Ο Θεός, παιδί μου, μπορεί να σε έκανε δάσκαλο, για ένα μόνο παιδί. Το παιδί αυτό θα το συναντήσεις κάποια στιγμή, μες στην αίθουσά σου. Ίσως είναι από τα ζωηρά, τα παιδιά που πολλές φορές αντιπαθούμε για την συμπεριφορά τους. Πρόσεξε! Αυτό το παιδί θα σε κρίνει. Ή θα το “σώσεις” ή θα το σπρώξεις στην απώλεια”. Και μου επανέλαβε τα χρυσά λόγια του αγίου Χρυσοστόμου: «Έκτεινον την της αγάπης σαγήνην, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον», άπλωσε τα δίχτυα της αγάπης, για όλους τους μαθητές σου. Ιδίως για όσους έχουν πρόβλημα. Με την αγάπη σου θα θεραπευτεί, αλλιώς θα «εκτραπή». Ίσως εδώ χωλαίνουμε οι περισσότεροι δάσκαλοι, στην «σαγήνην της αγάπης»…
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
Δευτέρα 31 Μαΐου 2021
Μνημόσυνον υπέρ αναπαύσεως των πεσόντων της Αλώσεως
Τελέστηκε χθες, 29-5-2021, ανήμερα της μαύρης επετείου της Αλώσεως, αλλά και της Αγίας Υπομονής, το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του βασιλέως Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και των συν αυτώ εκουσίως θυσιασθέντων και ανδρείως πεσόντων κατά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως κατά το έτος 1453. Η ακολουθία έλαβε χώρα στον Ι.Ν. της Αγίας Παρασκευής.
Την σεμνή τελετή διοργάνωσε, όπως και κάθε χρόνο, ο Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Φλωρίνης "Ο Αριστοτέλης". Παραβρέθηκαν ο Δήμαρχος κ.Γιαννάκης, το Δ.Σ. του Συλλόγου, αλλά και αρκετοί κάτοικοι της πόλης μας.
Κυριακή 30 Μαΐου 2021
Ας ενδυναμωθούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας! - π. Σεραφείμ Ρόουζ
Ο Ρώσος Ορθόδοξος φιλόσοφος Ιβάν Κιρεγιέφσκυ διασαφήνισε πως η απόκτηση του πατερικού νου κάνει κάποιον ικανό να δει αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν:
«Ένας Ορθόδοξος νους στέκεται στο σημείο όπου συναντιούνται όλοι οι δρόμοι. Κοιτά προσεκτικά κάθε δρόμο και, από τη μοναδική του πλεονεκτική θέση, παρατηρεί τις συνθήκες, τους κινδύνους, τις χρήσεις, και τον τελικό προορισμό κάθε δρόμου. Εξετάζει κάθε δρόμο από την πατερική σκοπιά, καθώς οι προσωπικές του πεποιθήσεις έρχονται σε πραγματική, όχι υποθετική, επαφή με την περιβάλλουσα κουλτούρα».
Σ’ έναν αιώνα σχεδόν καθολικού σκότους και πλάνης, όπου για τους περισσότερους «Χριστιανούς» ο Χριστός έχει γίνει ακριβώς αυτό που η Ορθόδοξη διδασκαλία εννοεί με τον αντίχριστο, μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού κατέχει και μεταδίδει τη χάρη του Θεού.
Αυτός είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός, την ίδια την ύπαρξη του οποίου δεν υποπτεύεται ούτε ο «χριστιανικός» κόσμος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)