Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας

Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας

Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ἐκ τῆς ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Η ΘΕΙΑ Λειτουργία ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς ὀρθόδοξης λατρείας. Εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ παραμένει πάντα ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα ἀληθινῆς ζωῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Στὸν πνευματικὸ χῶρο τῆς θείας Λειτουργίας μᾶς εἰσάγει ἀριστοτεχνικὰ ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, μεγάλος μυστικὸς θεολόγος καὶ κορυφαῖος θεωρητικὸς της λειτουργικοπνευματικῆς ζωῆς, ὁ σημαντικότερος ἐκπρόσωπος τοῦ ὀρθόδοξου ἀνθρωπισμοῦ τοῦ 14ου αἰῶνα.

Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη γύρω στὰ 1322. Ἀνατράφηκε χριστιανικὰ ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ μητέρα του, ποὺ μετὰ τὴ χηρεία της (1363) ἔγινε μοναχή, διδάχθηκε... τὰ ἐγκύκλια γράμματα ἀπὸ τὸν λόγιο θεῖο του Νεῖλο Καβάσιλα, ποὺ ἀργότερα ἀναδείχθηκε σὲ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης (1361-1363), καὶ καλλιεργήθηκε πνευματικὰ μέσα στοὺς ἡσυχαστικοὺς κύκλους τῆς γενέτειράς του, ποὺ διευθύνονταν ἀπὸ τὸ μαθητὴ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτη Ἰσίδωρο, τὸν κατοπινὸ οἰκουμενικὸ πατριάρχη (1347-1349).

Γιὰ ἑφτὰ περίπου χρόνια (1335-1342) σπούδασε στὴν Κωνσταντινούπολη φιλοσοφία, θεολογία, ρητορική, νομική, μαθηματικὰ καὶ ἀστρονομία.

Εμφάνιση των ψυχών από την Αιωνιότητα κατά το Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων. Συγκλονιστική διήγηση

- Εἶχα πεῖ σέ ἕναν συγκεκριμένο ἱερέα, πού ὑπηρετεῖ σέ μία κοινότητα μέ λίγους κατοίκους, νά ἀρχίση νά κάνη τό Σαρανταλείτουργο τῶν Χριστουγέννων.Καί ὁ καλός ἱερέας μοῦ λέει:

– Μά, Πανιερώτατε, τό χωριό μας ἔχει λίγους κατοίκους, ἐμεῖς δέν ἔχουμε καί ψάλτες τακτικούς, πῶς θα κάνω σαρανταλείτουργο;

– Βάλε μία γυναῖκα, τοῦ λέω, νά σοῦ λέη ἕνα Κύριε ἐλέησον, τό Ἀμήν καί τό Παράσχου Κύριε.

Ξεκίνησε ο ἱερέας αὐτός, ὄντως, Σαρανταλείτουργα πρίν ἀπό 4 χρόνια.

Την τρίτη χρονιά, περίοδο τῶν Χριστουγέννων, ἔρχεται συγκινημένος καί μοῦ λέει:

Η νηστεία των Χριστουγέννων: 5 βασικά βήματα

Πρωθιερέας Βλάντιμιρ Βιγκιλιάνσκιι

Έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για τις νηστείες, αλλά, ούτως ή άλλως, τίθενται συχνά ερωτήματα αναφορικά με το τι είναι σημαντικό. Απαντώ εν συντομία ως εξής:

Τη «γαστρονομία» (τι να τρώμε και τι όχι) την βάζουμε στην τελευταία θέση. Δεν είναι σκοπός, αλλά μέσο. Ας αρχίσουμε από τα πιο σημαντικά.

1. Μαθαίνουμε να προσευχόμαστε.

Προσθέτουμε σε αυτά που κάνουμε κάτι ακόμα. Αν δεν προσευχόμαστε καθόλου στο σπίτι, κάνουμε σύντομη έστω, αλλά τακτική προσευχή.

Αν κάνουμε πρωινό και βραδινό κανόνα, τότε αρχίζουμε να διαβάζουμε κάθε μέρα το Ψαλτήρι ή ένα κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο.

Αν εκκλησιαζόμαστε μόνο Κυριακές, προσθέτουμε έστω μια μέρα ακόμα, καθημερινή.

Αυτή είναι η υψίστη ελεημοσύνη!

Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Έχω την γνώμη ότι, το θέμα της ελεημοσύνης έχει περιορισθή κυρίως στο υλικό της μέρος. Πιστεύω ότι, πρέπει να θίγεται και μία άλλη πλευρά της ελεημοσύνης, την οποία μάλιστα, περιμένει ιδιαιτέρως ο σύγχρονος κόσμος, ο οποίος πάσχει ψυχικώς.

Αυτό σημαίνει, επί παραδείγματι, ότι οφείλομε:

Να παρηγορήσωμε ένα πενθούντα!

Να ενισχύσωμε ένα άνθρωπον, ο οποίος έχει ταλαιπωρηθή στη ζωή του!.

Αυτά ονομάζονται, πνευματική ελεημοσύνη!

ΣΕΙΣΜΟΙ καὶ ATHOS attraction

 π. Διονύσιος Ταμπάκης

"ΟΣΟ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ, τόσο μας πορώνουν"

Ἐπανελάμβανε μὲ θρίαμβο ,πρὶν χρόνιας, ἕνας πιστὸς ὀπαδὸς τῆς ΑΕΚ καὶ πιστεύω πὼς τὰ λόγια αὐτὰ ταιριάζουν γάντι σὲ ἐμᾶς τοὺς ἀνωνύμους ἢ ἐπωνύμους ρομαντικοὺς τοῦ πάλαι ποτὲ Ἁγίου Ὅρους.

Τὸ γνώριζες πὼς τὸ πεζουλάκι σίμα ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν βρύση στὴν πλατεῖα των Καρεῶν μὰ καὶ τὸ ἄλλο δίπλα ἀπὸ τὴν πόρτα του ξυλόφουρνου, τὸ’χαν γιὰ νὰ ἀποβιβάζονται, ἀπὸ σεβασμὸ στὸν τόπο , οἱ Καλόγηροι ἐρχόμενοι στὸ χῶρο τοῦ Πρωτάτου;

Καθὼς ἐπίσης πὼς ἔπρεπε οἱ Μοναχοὶ νὰ φοροῦνε τὸ ἐξώρασό τους διαβαίνοντας ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Παναγίας της Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὅρους ,ἀλλὰ καὶ πὼς ἀπαγορεύονταν νὰ ἀκουμπᾶνε ἐκεῖ οἱ διαβάτες τὴν μαγκούρα τους στὴν γῆ ,παρὰ μονάχα ὁ πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὅρους ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Παναγίας της Πρωταίτισσας;

Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ρωμανού (18 Νοεμβρίου)

Tο καρτερόφρον Pωμανού πας θαυμάσει,

Συν χαρμονή γαρ πνιγμονήν εκαρτέρει.

Μαρτύριον Αγίου Ρωμανού. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β ‘

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει τε΄ [305]. Διά δε τον ζήλον οπού είχεν υπέρ της του Xριστού πίστεως, όταν Aσκληπιάδης ο έπαρχος ήθελε να έμβη μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, επήγεν ο Άγιος και τον επίασε, λέγωντας εις αυτόν. Tα είδωλα δεν είναι θεοί. Διά τούτο λοιπόν δέρνεται εις το στόμα, και κρεμασθείς εκαταξεσχίσθη. Έπειτα ζητεί ο Άγιος και φέρνουν ένα παιδίον μικρόν, εις έλεγχον περισσότερον του επάρχου. Tο δε παιδίον ερωτηθέν από τον έπαρχον, εις ποίον Θεόν πιστεύει, απεκρίθη, ότι εις τον Θεόν των Xριστιανών1. Όθεν δέρνεται το παιδίον, παρεστώσης εκεί και της μητρός του. Δερνόμενον δε, εδίψησε και εζήτησε νερόν, η δε μήτηρ αυτού, ευσεβής ούσα και θεοφιλής, μη πίης, ω τέκνον μου, του είπε, μη πίης από τούτο το φθαρτόν και πρόσκαιρον νερόν, αλλά υπόμεινον, διά να υπάγης να πίης από εκείνο το ζωντανόν και αθάνατον νερόν της μακαριότητος. Eπειδή δε το νήπιον ήλεγχε τον τύραννον, εδάρθη και δευτέραν φοράν. Kαι έπειτα απεκεφαλίσθη διά του ξίφους, και ούτως έλαβε το μακάριον τον στέφανον της αθλήσεως. Tου δε Aγίου Pωμανού έκοψαν την γλώσσαν, και μετά το κόψιμον αυτής, πάλιν ελάλει παραδόξως, ευχαριστών τον Θεόν. Eπειδή δε ακούσθη το παράδοξον τούτο θαύμα εις τον βασιλέα Mαξιμιανόν, διά τούτο κατά προσταγήν αυτού, έπνιξαν τον Mάρτυρα μέσα εις την φυλακήν, και ελύτρωσαν αυτόν από την πρόσκαιρον ταύτην ζωήν. Kαι έτζι ο Άγιος έλαβε τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.