Ευαγγελική Περικοπή Κυριακής μετά την εορτή 7/2/21 (ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΕ´ 14 - 30)

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΕ´ 14 - 30

14 Ὥσπερ γὰρ ἄνθρωπος ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, 15 καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως. 16 πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα· 17 ὡσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο. 18 ὁ δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ. 19 μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δούλων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ’ αὐτῶν λόγον. 20 καὶ προσελθὼν ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν προσήνεγκεν ἄλλα πέντε τάλαντα λέγων· κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ’ αὐτοῖς. 21 ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. 22 προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβὼν εἶπε· κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα δύο τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ’ αὐτοῖς. 23 ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. 24 προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τάλαντον εἰληφὼς εἶπε· κύριε, ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας· 25 καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν. 26 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! 27 ἔδει οὖν σε βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ. 28 ἄρατε οὖν ἀπ’ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα· 29 τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται· ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ. 30 καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.

 

 Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα 

 

14 Διότι η βασιλεία των ουρανών και η δευτέρα παρουσία του υιού του ανθρώπου ομοιάζει προς ένα άνθρωπον, ο οποίος, προκειμένου να ταξιδεύση, εκάλεσε τους δούλους του και παρέδωκε εις αυτούς όλα τα υπάρχοντά του, επί αποδώσει λογαριασμού. 15 Και εις μεν τον ένα έδωκε πέντε τάλαντα, στον άλλον δύο, στον τρίτον ένα, σύμφωνα με την ικανότητά που είχε ο καθένας. Και αμέσως εταξίδευσε εις μακρυνήν χώραν. 16 Εκείνος που επήρε τα πέντε τάλαντα, επήγε ειργάσθη με αυτά και εκέρδησε άλλα πέντε τάλαντα. 17 Το ίδιο και εκείνος που είχε τα δύο, εκέρδησε άλλα δύο. 18 Εκείνος όμως που επήρε το ένα τάλαντον, επήγε, έσκαψε εις την γην και έκρυψε εκεί τα χρήματα του κυρίου του. (Δεν ήτο κλέπτης και καταχραστής, αλλά αμελής και πονηρός. Δεν κατησώτευσε το τάλαντον, αλλά το αφήκε αχρησιμοποίητον, πράγμα που φανερώνει ασέβειαν και απείθειαν προς τον κύριόν του). 19 Υστερα από πολύν χρόνον, ήλθε ο κύριος εκείνων των δούλων και εζήτησε από αυτούς λογαριασμόν. 20 Και προσελθών εκείνος ο οποίος είχε πάρει τα πέντε τάλαντα επρόσφερε και άλλα πέντε τάλαντα λέγων· “Κυριε, πέντε τάλαντα μου παρέδωκες. Ιδού άλλα πέντε τάλαντα εκέρδησα με αυτά”. 21 Τοτε είπε ο κύριος αυτού· “Εύγε δούλε, αγαθέ και πιστέ! Εις ολίγα υπήρξες πιστός, εις πολλά θα σε εγκαταστήσω. Είσελθε δια να λάβης μέρος εις την χαράν του Κυρίου σου”. 22 Προσελθών δε και εκείνος, που είχε λάβει τα δύο τάλαντα, είπε· “Κυριε, δύο τάλαντα μου παρέδωκες· ιδού άλλα δύο εκέρδησα επάνω εις αυτά”. 23 Είπε δε προς αυτόν ο Κυριος του· “Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ! Εις ολίγα υπήρξες πιστός, εις πολλά θα σε εγκαταστήσω. Ελα και συ μέσα, δια να απολαύσης την χαρά του Κυρίου σου”. 24 Προσήλθε δε και εκείνος, που είχε λάβει το ένα τάλαντο, και είπε· “Κυριε, σε εγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, που θερίζεις εκεί όπου δεν έσπειρες και μαζεύεις από εκεί όπου δεν εσκόρπισες. 25 Και επειδή εφοβήθηκα, επήγα και έκρυψα το τάλαντόν σου μέσα εις την γην. Ιδού έχεις αυτό που σου ανήκει”. 26 Αποκριθείς δε ο Κυριος αυτού του είπε· “δούλε πονηρέ και οκνηρέ! Εγνώριζες ότι εγώ θερίζω εκεί όπου δεν έσπειρα και μαζεύω από εκεί όπου δεν εσκόρπισα. 27 Επρεπε λοιπόν συ να καταθέσης τα χρήματά μου στους τραπεζίτας και όταν εγώ θα ερχόμουν, θα έπαιρνα με τον τόκο του αυτό που είναι ιδικόν μου. 28 Παρτε, λοιπόν, από αυτόν το τάλαντον και δώστε το εις εκείνον, που έχει τα δέκα τάλαντα. 29 Διότι εις εκείνον ο οποίος με την εργασίαν και την τιμιότητά του έχει αυξήσει αυτό που του εδόθη, θα του δοθούν και άλλα πολλά με το παραπάνω. Από εκείνον δε που του εδόθησαν μεν χαρίσματα, αλλά δεν τα εκαλλιέργησε, θα του αφαιρεθή, και αυτό που του εδόθη. 30 Και τον άχρηστον αυτόν πονηρόν δούλον βγάλτε τον από εδώ και ρίξτε τον στο πυκνό σκοτάδι της κολάσεως· εκεί θα είναι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων”.

Πηγή: https://ellasnafs.blogspot.com/2021/02/7221-14-30.html

 

Ἑρμηνεία στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ''

Τὰ δύο συστήματα

«Ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ

πάντα κατέχοντες»

(Β΄ Κορ. 6, 10)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ἦταν πτωχός, πάμπτωχος. Ἔτσι ἦταν καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι. Οἱ κήρυκες τοὺ εὐαγγελίου δὲν εἶχαν δική τους περιουσία. Δὲν εἶχαν δικό τους σπίτι. Δὲν εἶχαν χρήματα. Κοινωνικῶς ἦταν ἀδύνατοι. Καὶ ὅμως αὐτοὶ οἱ ἀνίσχυροι καὶ ἄσημοι ἄνθρωποι κατώρθωσαν τὸ ἀκατόρθωτο˙ κατώρθωσαν νὰ ἐλκύσουν τὸν κόσμο στὴν χριστιανικὴ πίστι, στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ. Πῶς ἔγινε αὐτό; Εἶνε κάτι ποὺ προκαλεῖ τὸ θαυμασμό. Ὁ ἀπόστολος, ὅταν τὸν κάλεσε ὁ Κύριος στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα, ἀπεφάσισε νὰ τὰ θυσιάση ὅλα. Ἀπογυμνώθηκε ἀπὸ κάθε περιουσία καὶ ἰδιοκτησία. Ἐν συνεχείᾳ ὅμως βλέπει κανεὶς νὰ εἶνε τὰ πάντα στὴ διάθεσί του. Εἶχε τέτοια ἐπάρκεια, ὥστε νὰ γράφη˙ «Ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. 6, 10). Πῶς ἔγινε αὐτὸ καὶ ποιά εἶνε ἡ ἐξήγησι τοῦ παραδόξου αὐτοῦ φαινομένου;

Θὰ προσπαθήσουμε νὰ δώσουμε μία σύντομη ἑρμηνεία αὐτοῦ τοῦ χωρίου, τὸ ὁποῖο ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται πὼς παρουσιάζει μιὰ ἀντίφασι. Δὲν ἔχουμε, καὶ ὅμως ἔχουμε. Ἡ μία ὄψις εἶνε, δὲν ἔχω τίποτε˙ ἡ ἄλλη ὄψις εἶνε, κατέχω τὰ πάντα. Πῶς μποροῦν νὰ συμβαίνουν καὶ τὰ δύο συγχρόνως;

* * *

Ἡ μετάνοια ὡς μονόδρομος γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς σύγχρονης ἀποστασίας

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀναστασίου

Προη­γου­μέ­νου Ἱ.Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου

 Ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, καθώς ἔτσι δημιουργήθηκε ἐξ ἀρχῆς ἀπό τόν Θεό. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Ἐποίησεν οὖν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον ἄκακον, εὐθύν, ἐνάρετον, ἄλυπον, ἀμέριμνον, πάσῃ ἀρετῇ κατηγλαϊσμένον, πᾶσιν ἀγαθοῖς κομῶντα..»[1]

Μέ τήν παρακοή, ὅμως, τῶν Πρωτοπλάστων ἀρχίζει διαρκῶς νά φθείρεται καί νά ἀμαυρώνεται αὐτή ἡ θεία εἰκόνα καί τή θέση τῶν ἀρετῶν, πού κοσμοῦσαν τήν ἀνθρώπινη ψυχή, κατέλαβαν οἱ παντοειδεῖς κακίες, μέ ἀποτέλεσμα ὅλο καί περισσότερο ὁ ἄνθρωπος νά χάνει τό πρωτόκτιστο κάλλος καί νά περιπίπτει στήν παρά φύσιν κατάσταση, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία καί τά πάθη.

Ἔτσι ἀμβλύνεται διαρκῶς ἡ συνείδηση -ὁ ἔμφυτος ἠθικός νόμος μέσα στόν ἄνθρωπο- καί ἐπέρχεται βαθμηδόν ἡ λησμόνηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ δαιμονική κυριαρχία. Ἐπέρχεται ἡ τρα­γι­κή ἄρ­νη­ση τοῦ ἴ­διου τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας, τῆς φύ­σε­ώς μας, τῆς ἀν­θρω­πιᾶς μας, τοῦ προ­ο­ρι­σμοῦ μας. Ἐπέρχεται ὁ ἀ­παν­θρω­πι­σμός τοῦ ἀν­θρώ­που, ἡ ἀ­μαύ­ρω­ση τοῦ κα­τ’ εἰ­κό­να, ἡ ἀ­προ­σπά­θειά μας γιά τό κα­θ’ ὁ­μοί­ω­σιν, ἡ ἀ­πο­στα­σί­α μας ἀ­πό τόν Θε­ό, ἡ ἄρ­νη­ση τοῦ Θε­οῦ καί ἡ θε­ο­ποί­η­ση τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἐπέρχεται ἡ ἀ­να­στρο­φή (τό ἀ­να­πο­δο­γύ­ρι­σμα) τῆς πυ­ρα­μί­δος Θε­ός-ἄν­θρω­πος-κό­σμος.

Αὐτό ἀκριβῶς τό ἀναποδογύρισμα βιώνουμε στήν ἐποχή μας. Ζοῦμε πραγματικά, καί μέ τόν πιό ἔντονο τρόπο, ἕναν τεράστιο παραλογισμό, μία ἀνισορροπία, μία ἀντιστροφή καί μία διαστροφή τῶν πάντων. Καθημερινά βρισκόμαστε, ὁλοένα καί περισσότερο, ἀντιμέτωποι μέ τό ὀξύμωρο καί τό ἀντιφατικό. Ἀμφισβητεῖται καί ἀντιστρέφεται καί αὐτό τό ἴδιο τό αὐτονόητο, ἡ κοινή λογική, τό ἀντικειμενικά ἰσχύον καί τό κοινῶς ἀποδεκτό.

Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἔντονα ἀπό μία κυρίαρχη καί διαβρωτική ἀμφισβήτηση∙ ἀπό μία συνολική ἀπαξίωση καί ἀπόρριψη τῶν πάντων. Ζοῦμε στήν Νέα Ἐποχή τοῦ ἄκρατου λαϊκοῦ καί συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς πανθρησκείας, τῆς σατανολατρείας. Ζοῦμε στήν Νέα Ἐποχή τῆς σύγχυσης, τῆς πλάνης, τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀμετανοησίας∙ μιά ἐποχή ἀθεΐας, ἀντιθεΐας, αὐτονομημένης ἰσοθεΐας καί αὐτοθεοποίησης. Ζοῦμε στήν ἐποχή μιᾶς ἐκπληκτικῆς ἐπιστημονικῆς καί τεχνολογικῆς ἀνάπτυξης, πού ὁδήγησαν τόν ἄνθρωπο στήν θεοποίηση τῆς λογικῆς του, τῆς ἐπιστήμης του καί τῶν φυσικῶν του δυνατοτήτων.

Αὐτή ἡ Νέ­α Ἐ­πο­χή ὑ­πάρ­χει καί δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται στούς ἀ­ντί­πο­δες τοῦ Θε­αν­θρώ­που Κυρίου μας Ἰησοῦ Χρι­στοῦ καί τοῦ σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κοῦ Του ἔρ­γου. Ἀρ­νεῖ­ται καί ἀ­ντι­μά­χε­ται τήν ἀ­πο­κεκαλυμμένη ἀ­λή­θει­α τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Πε­ρι­θω­ρι­ο­ποι­εῖ καί ἀ­πορρί­πτει τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τήν Παναγία μας, τούς Ἁγίους μας καί ὅλους ὅσοι ἀγωνίζονται νά ἐπιτύχουν τόν ἁγιασμό τους, τήν θέωσή τους.

Γευόμαστε καθημερινά καί σέ συλλογικό ἐπίπεδο τόν πό­λε­μο πού γίνεται κα­τά τῆς Ἁγίας μας Ἐκ­κ­λη­σί­ας, κατά τῆς ἑλ­λη­νορ­θο­δό­ξου πα­ρα­δό­σε­ώς μας, τῶν ἀρχῶν, τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἰδανικῶν τοῦ λα­οῦ μας. Στήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἑλ­λά­δα μας, τήν ἁγιοτόκο καί ἀ­πα­στρά­πτου­σα πνευματικά πα­τρί­δα μας, κά­ποι­οι ἐ­πηρ­μέ­νοι, αὐ­το­α­πο­κα­λού­με­νοι δι­α­φω­τι­στές, γο­η­τευ­μέ­νοι ἀ­πό τά ψευ­δο-σπιν­θη­ρί­σμα­τα τῆς ἀλ­λοι­ω­τι­κῆς νε­οε­πο­χι­κῆς ἰ­δε­ο­λη­ψί­ας τους, ἐ­πι­δι­ώ­κουν νά κα­ταρ­γή­σουν τήν πί­στη, τήν πα­ρά­δο­ση καί τήν ἱ­στο­ρι­κή αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α τοῦ εὐλαβοῦς καί πιστοῦ λα­οῦ μας.

Οἱ μεταλλάξεις τοῦ κορονοϊοῦ φέρνουν καὶ μεταλλάξεις τῶν λαῶν

 

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης γιά τήν Sportime

Ἕνα νέο ἐπεισόδιο πανδημικῆς παράνοιας ξεδιπλώνεται τὶς τελευταῖες μέρες, μὲ πλήρως ἀνανεωμένα κύματα τρομοκρατίας νὰ ξεχύνονται ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης, ποὺ ἔχουν βαλθεῖ νὰ ἐκμηδενίσουν κάθε ἴχνος αἰσιοδοξίας καὶ κάθε ἀπομεινάρι ψυχικῆς ὑγείας ἀπὸ τὸν δύστυχο ἑλληνικὸ λαό.

Τὸ μακρόχρονο σίριαλ τῆς ἀπειλῆς τοῦ κορονοϊοῦ, ἄρχισε νὰ «φρεσκάρεται» μὲ τὶς (σαφῶς ὑπαρκτὲς μέν, ἀπολύτως ἀναμενόμενες δὲ) νέες μεταλλάξεις. Ἡ Ἀφρικανικὴ μετάλλαξη ἀκολούθησε τὴν Βρετανικὴ καὶ ἐσχάτως... ἐμφανίστηκε καὶ ἡ Βραζιλιάνικη.

Καὶ παράλληλα μέ τὴν ἐμφάνιση μεταλλάξεων, παρακολουθοῦμε νὰ ἐξελίσσεται ἕνα κομφούζιο ἐπιστημονικῶν τοποθετήσεων, γεμάτο ἀπὸ ἄγνοια, ἀντιφάσεις καὶ ξύλινο λόγο κατευθυνόμενου πανικοῦ. Διαφορετικὲς τοποθετήσεις στὸ κατὰ πόσο προστατεύουν τὰ ἤδη ὑπάρχοντα ἐμβόλια ἀπέναντι στὰ μεταλλαγμένα στελέχη τοῦ ἰοῦ καὶ γιὰ πόσο διάστημα. Διαφορετικὲς προσεγγίσεις στὸ ἂν πρέπει νὰ παρέχονται κάποια ἐμβόλια συγκεκριμένων ἑταιρειῶν στοὺς ἄνω τῶν 65. Ἄλλες ἐκτιμήσεις ποὺ λένε πὼς θὰ χρειαστοῦν νέα ἐμβόλια γιὰ τὴν Βραζιλιάνικη μετάλλαξη. Ἄλλες γνῶμες πὼς ἡ Ἀφρικανικὴ μετάλλαξη εἶναι πιὸ φονικὴ καὶ ἄλλες πὼς δὲν εἶναι πιὸ φονικὴ ἄλλα μόνο πιὸ μεταδοτική.

Καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἐξελίσσεται ἕνας βρώμικος πόλεμος συμφερόντων μεταξὺ φαρμακοβιομηχανιῶν ποὺ μάχονται γιὰ νὰ ἐπικρατήσουν στὴν παγκόσμια πανδημικὴ ἀγορά. Καὶ ἀσφαλῶς αὐτὸ ἐπεκτείνεται μεταξὺ τῶν ἰσχυρῶν κρατῶν ποὺ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὰ κυρίαρχα φαρμακευτικὰ brands καὶ προσπαθοῦν νὰ τορπιλίσουν οἱ μὲν τὶς προσπάθειες γιὰ κυριαρχία τῶν δέ.

Ἐδῶ ὅμως, στὴν πολύπαθη Ἑλλάδα, ὁ κ. Μητσοτάκης συνεχίζει νὰ κρατᾶ τὴ χώρα στὴν οὐρὰ αὐτῶν τῶν καθοριστικῶν παγκόσμιων ἐξελίξεων, νὰ ἀκολουθεῖ πειθήνια πολιτικὴ ποὺ κινεῖται στὸν τελευταῖο τροχὸ τῆς ἁμάξης, νὰ συνεχίζει νὰ στηρίζει σθεναρὰ τὸ δόγμα τοῦ «ἁγίου ἐμβολίου», μετατοπίζοντας ὅλο τὸ βάρος στὸν ἐμβολιασμὸ τοῦ πληθυσμοῦ καὶ σὲ αὐτὸ το ἔκτρωμα κοινωνικοῦ ρατσισμού πού ὀνομάζεται πιστοποιητικὸ ἐμβολιασμοῦ.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης: Τα δεινά χρόνια πλησιάζουν, σαν στρατιώτες του Χριστού μας οφείλουμε να προετοιμασθούμε

                                   

…Τα δεινά χρόνια πλησιάζουν. Όταν δούμε πολέμους και σεισμούς και διάφορα γεγονότα, εγγύς το τέλος. Περιμένουμε πολλά να μας συμβούν – σύμφωνα με τις προφητείες των αγίων, εις τους έσχατους χρόνους θα συμβούν μεγάλα γεγονότα.

Και ο λόγος του Θεού και των αγίων είναι αλήθεια.

Το άθλημα, το οποίον περιμένουμε να δώσουμε είναι για την πίστη στην Θεανθρωπία του Ιησού, αφού βέβαια πιστεύουμε ότι ο Χριστός ήτο Θεός κι έγινε άνθρωπος κι ότι κατέβηκε στη γη, να δώσει τη λύτρωση και να διώξει το σκοτάδι της απιστίας και της αθεϊας.

Κι εμείς σαν στρατιώτες του Χριστού μας, αφού αποτελούμε το στράτευμα του Χριστού, οφείλουμε να προετοιμασθούμε, να οπλισθούμε.

Ένα κράτος, όταν αντιληφθεί ότι κάποιο άλλο κράτος ετοιμάζει επίθεση αρχίζει την προετοιμασία της άμυνας και της αντεπιθέσεως. Ούτω πως και εμείς. Και η προετοιμασία είναι γνωστή.

Να πιστεύουμε κατά πρώτον, ότι εάν έχουμε πίστη και ταπείνωση θα ελκύσουμε την Χάρη κι αυτή τη μεγάλη δύναμη του Χριστού, για να μαρτυρήσουμε. Ποτέ να μη πιστέψουμε και να τολμήσουμε να σκεφτούμε, ότι εμείς μόνοι μας έχουμε αυτή τη δύναμη. Θα λέμε: «Εγώ είμαι αδύναμος, είμαι ανίκανος, είμαι αμαρτωλός, είμαι μηδέν, είμαι ο πιο άχρηστος άνθρωπος».

Μόνον η ταπείνωση θα ελκύσει τη δύναμη του Χριστού και θα νικήσει. Διότι όπου ο Χριστός επιφοιτά με την υπερφυσική Του δύναμη, υπέρ φύσιν ποιεί πράγματα.

Διαβάστε εδώ: Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Κάποιοι έπαιξαν με τον χαρακτήρα του Ελληνα

Μη νομίσετε ότι με τις προσωπικές και ανθρώπινες δυνάμεις θα αντιμετωπίσουμε οιανδήποτε ενέργεια και επέμβαση του διαβόλου και των συνεργατών του. Ποτέ. Ο άνθρωπος είναι ασθενικός, δεν έχει καμιά δύναμη να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα δεινά, παρά μόνο με τη δύναμη του Θεού.

Να πιστέψουμε ότι, όταν ο Θεός μας καλέσει σε αυτό το μαρτύριο, θα δώσει «συν τον πειρασμό και την έκβασιν» (Α΄Κορινθ. ι΄13) κι ότι όταν εν ταπεινώσει δεχθούμε να δώσουμε αυτή τη μαρτυρία, θα πάρουμε τη Χάρη του Θεού, για να νικήσουμε τον πονηρό και να στεφανωθούμε…

*Λόγοι ενός «αγίου» Γέροντα που μας καλεί να προετοιμαστούμε, με πίστη στο Θεό και ταπείνωση, για τις δύσκολες μέρες που έρχονται στον κόσμο…

 Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ» – Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).

Πηγή: https://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Φώτιος ὁ Μέγας, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ῥώμης καὶ οἰκουμενικὸς πατριάρχης, ὁ θαυματουργὸς,Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

 

Φώτιος ὁ Μέγας, ὁ τοῦ Τρισηλίου Φωτὸς ἐπώνυμος, ὁ ἰσαπόστολος σαγηνευτὴς τῶν ἐθνῶν, τὸ καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ δόξα τῶν πατριαρχῶν, τὸ κλέος τῆς Βασιλεύουσας, ὁ τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν συνόμιλος, ὁ ὄρχαμος τῶν λογιωτάτων, ὁ ὀξυγράφος κάλαμος τῶν τοῦ Πνεύματος λόγων, ὁ ἀκράδαντος στῦλος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἡ ἀμφίτομος μάχαιρα κατὰ τῶν παπικῶν κακοδοξιῶν καὶ ἔνθεος κόλαφος κατὰ τῆς Δυτικῆς ἐπηρμένης ὀφρύος, ὁ τοῦ πράου καὶ ἀνεξικάκου Δεσπότου Χριστοῦ μιμητής, τὸ ἐκμαγεῖον πασῶν τῶν ἀρετῶν, τὸ εὖχος τῶν ἀσκητῶν, ἡ δόξα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ ἐγκαλλώπισμα τῆς γῆς, ὁ οὐρανομήκης στῦλος τῆς προσευχῆς, ὁ τῶν ἀγγέλων ὁμότροπος, ὁ ἐπίγειος ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἀρκεστοῦμε σὲ αὐτὰ —«ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος» τὰ περὶ τοῦ θεοφόρου τούτου ἀνδρὸς προτερήματα καὶ ἔνθεα κατορθώματα—, «ἐκ ρίζης ἀγαθῆς ἀγαθὸς ἀνέτειλε βλαστὸς» ἀπὸ γονεῖς πλουσίους καὶ εὐγενεῖς, προπαντὸς δὲ ἀκραιφνεῖς Ὀρθοδόξους χριστιανούς, τὸν Σέργιο καὶ τὴν Εἰρήνη. Ὑπῆρξε γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Κωνσταντινούπολης, στὴν ὁποία ἀντίκρυσε τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, ὁ τοῦ ἀδύτου Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης θεωρὸς καὶ μυσταγωγός, περὶ τὸ ἔτος 810 μ.Χ.¹ . Ὁ πατέρας του εἶχε τὸ ἀξίωμα τοῦ σπαθαρίου καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ πατριάρχη (784-806) ἁγίου Ταρασίου, ἐνῶ ὁ ἐκ μητρὸς θεῖος του εἶχε νυμφευθεῖ τὴν ἀδελφὴ τῆς αὐτοκράτειρας ἁγίας Θεοδώρας, ποὺ εἶχε διενεργήσει τὴν ἀναστύλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Ἡ παιδικὴ καὶ νεανικὴ ἡλικία τοῦ ἁγίου Φωτίου σημαδεύεται ἀνεξίτηλα ἀπὸ τὶς ἔριδες τῆς β΄ περιόδου τῆς Εἰκονομαχίας (813-842): Οἱ γονεῖς του τελειώθηκαν μαρτυρικὰ χάριν τῆς προσκυνήσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἐνῶ ὁ ἴδιος γιὰ τὴν εἰκονόφιλη στάση του ἀναθεματίσθηκε ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους σὲ νεανικὴ ἡλικία, δημεύθηκε ἡ περιουσία του καὶ ἐξορίσθηκε, κατὰ τὴ μαρτυρία καὶ τοῦ ἰδίου στὴν ἐπιστολή του 114 πρὸς τὸ διάκονο καὶ χαρτουλάριο Γρηγόριο: «Ἀνεθεμάτισαν ἡμᾶς χρόνοις μακροῖς πᾶσα σύνοδος αἱρετικὴ καὶ πᾶν εἰκονομάχων συνέδριον, οὐχ ἡμᾶς δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ πατέρα καὶ θεῖον ἡμέτερον, ἄνδρας ὁμολογητὰς Xριστοῦ καὶ ἀρχιερέων σεμνολόγημα· ἀλλ᾽ ἀναθεματίσαντες εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν θρόνον ἡμᾶς ἀνήγαγον καὶ μὴ θέλοντας…» ².

Πνευματικὰ Μηνύματα 2021,π. Συμεὼν Κραγιοπούλου (†)

 

ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΑΥΪΔ ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟΝ

https://youtu.be/YeMHY_SyCnM

ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟΝ Ἀναγιγνώσκουν οἱ μοναχὲς τῆς ἱερᾶς μονῆς Ἁγίου Νικολάου παρὰ τὴν Ὀροῦντα, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου. Ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Ἀντωνίου. Κανονάκι παίζει ὁ Κυριάκος Λουκᾶ. ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΟΡΦΟΥ, 2021

 

Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό Υπάρχει ένα μυστικό

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ»- ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Ούτε και με τις υποδείξεις.

Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό· αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσομε.

Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρη, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς το θείο έρωτα.

Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους. Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνομε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.

Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε. Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέγει: «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις».

Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας κι από μένα. Τους βλέπουμε αδύνατους, αλλά όταν ανοίξουν στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα.

Πνευματικὰ Μηνύματα 2021,π. Συμεὼν Κραγιοπούλου (†)

 

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: "Ελάτε, πάρτε την ευχή, και να ‘στε μονοιασμένοι" γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

 

«Κολοκοτρώνης πέθανε στο γάμο του Κολίνου

το θάνατό γνώρισε, που ‘θελε ν’ αποθάνη

και του Γενναίου μίλησε, και του Κολίνου λέγει:

Πού είσαι, Γενναίε στρατηγέ, Κολίνο σπουδασμένε!

Ελάτε, πάρτε την ευχή, με τριγυρίζει ο Χάρος.

Σώπα, πατέρα, μην το λες, μη λες πως θα πεθάνης

κι έχουμ’ οχτρούς και χαίρονται και φίλους και λυπάνται.

Ελάτε, πάρτε την ευχή, και να ‘στε μονοιασμένοι»

«Άπαντα Κολοκοτρωναίων, τόμ. Α’ σελ. 74, εκδ. ΙΔΕΒ»

Aς θυμηθούμε ότι σαν σήμερα εκοιμήθη ο απελευθερωτής μας. Δημοσιεύω ένα παλιότερο κείμενο, ευλαβικό μνημόσυνο στον Γέρο του Μοριά. Τώρα που μας βρήκε το κακό και θόλωσε ο νους μας, ο λόγος του ήρωα είναι στύλος και εδραίωμα.

Στις Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου του 1843, κλείνει τα μάτια του στην Αθήνα, το ζωντανό Εικοσιένα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Έλληνας ήρωας με την σημαντικότερη θέση στο εικονοστάσι του Γένους. Το να θέλεις να πλέξεις «τον επιτάφιον στέφανον αυτού ανάγκη να περιλάβης τον μέγαν Ελληνικόν Αγώνα», όπως αναφώνησε ο Σούτσος κατά το ξόδι του.

Θα συλλέξουμε, στο παρόν κείμενο, όσο σπουδαία και τιμαλφή είπε ο Γέρος του Μοριά για την Παιδεία και τα παιδιά. Θα σκύψουμε κάτω, όχι από την πένα, αυτήν δεν την κάτεχε, αλλά από το απροσκύνητο σπαθί του.

«Κάλλιο για την πατρίδα

κανένας να χαθεί

ή να κρεμάσει φούντα

για ξένον στο σπαθί», έλεγε ο Ρήγας και σημειώνει ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του, διά χειρός Τερτσέτη.

«Εφύλαξα πίστην εις την παραγγελίαν του Ρήγα. Και ο Θεός με αξίωσε και κρέμασα φούντα εις το Γένος μου ως στρατιώτης του. Χρυσή φούντα δεν εστόλισε ποτέ το σπαθί μου, όταν έπαιρνα δούλευσιν εις ξένα κράτη».

Από το εξαίσιο λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, το 1838, ενώπιον όλης της τότε Αθήνας, θα ερανιστούμε τις περισσότερες σκέψεις του. Ξεκινώ από τον επίλογο όπου διαβάζω τούτα τα λόγια: «Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη εξ αιτίας των περιστάσεων έμεινα αγράμματος, και διά τούτο σας ζητώ συγχώρησι, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας». Τι μεγαλειώδες μάθημα, ελεγκτικό πολλές φορές για μας τους δασκάλους! Τα παιδιά τα διδάσκεις με ταπείνωση και όχι ταπεινώνοντάς τα. Πόσες φορές μπαίνουμε στην τάξη, παραφουσκωμένοι από έπαρση και αλαζονεία, εξουδενώνοντας τους μαθητές μας, γιατί αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις υψηλόφρονες φλυαρίες μας. Και όμως «η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί» κατά τον απ. Παύλο. Και χωρίς να το γνωρίζει ο ανυπερήφανος ήρωας επαναλαμβάνει λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, γιατί τα λιοντάρια του Εικοσιένα ήταν πνευματικοπαίδια του.

Το τρομερό καριοφίλι ευλογήθηκε από το πετραχήλι, γι’ αυτό η Επανάσταση του ’21, ήταν αγιασμένη, όπως γράφει ο Κόντογλου.

Έλεγε ο άγιος όταν έστηνε τον σταυρό του σ’ έναν τόπο: «Και όχι μόνον δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια σας να φιλήσω. Διότι ο καθένας από λόγου σας είναι τιμιώτερος απ’ όλον τον κόσμον». (επ. Αυγουστίνου Καντιώτη, «Κοσμάς ο Αιτωλός», σελ. 101).

«Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, όπου ημείς ελευθερώσαμεν, και, διά να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερία». Ποια είναι τα θεμέλια της πολιτείας, πώς ισάζετε και στολίζετε; Με τα μεγάλα έργα, τις πανάκριβες επαύλεις και τις τενεκεδοκρόταλες δόξες και λόξες; Όχι, με την ομόνοια, γιατί ακόμη και σήμερα δεν επουλώθηκαν και είναι «θυμωμένες» οι πληγές των εμφυλίων.

Βλέποντας ο Κολοκοτρώνης το μεγάλο κακό που γινόταν από την «δολερή διχόνοια», το 1824 - αφού σκοτώθηκε ο σπουδαίος γιός του Πάνος-παραδόθηκε και τον «έκλεισαν» στην Ύδρα. Ήρθε ο Ιμπραϊμ και τον αναζήτησαν. Στο Ανάπλι που επέστρεψε είπε: «Πριν έβγω στο Ανάπλι έριξα στη θάλασσα τα πικρά τα περασμένα, κάνετε κι εσείς το ίδιο! Στο δρόμο που περνούσαμε να ‘ρθουμε στην εκκλησιά, είδα να σκάβουν κάτι άνθρωποι. Ρώτησα και μου ‘πανε πως για να βρούνε κρυμμένο θησαυρό. Εκεί, στο λάκκο μέσα, ρίχτε κι εσείς τα μίση τα δικά σας. Έτσι θα βρεθεί κι ο χαμένος θησαυρός!».

Η θρησκεία, η πίστη των πατέρων ημών, η αγία μας Ορθοδοξία, είναι λιθάρι ριζιμιό του Γένους διότι «όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος», όπως κανοναρχεί τους νέους λίγο ενωρίτερα. Αν ο τωρινός "πρωθυπουργός" της Ελλάδας, (με πολλή δυσκολία το γράφω), διάβαζε στα εφηβικά του χρόνια τον Κολοκοτρώνη ή τον Μακρυγιάννη και όχι τον Λένιν και τις μαρξιστικές τιποτολογίες και... οζωδίες, θα είχε άλλη γνώμη για την Εκκλησία και την πίστη μας. Αλλά «τις εκ των αρχόντων (σσ. των τελευταίων δεκαετιών) επίστευσε» ποτέ στο Χριστό; Την πατρίδα μας την απελευθέρωσαν ήρωες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όταν του Κολοκοτρώνη του διάβασαν την απόφαση θανάτου στο δικαστήριο της ντροπής των Βαυαρών, είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Το είπε με φωνή άτρεμη και έκαμε το σταυρό του.

Στη μάχη του Σαραβαλίου, το 1821, ο Ανδ. Ζαΐμης είχε καταφύγει στη μονή Ομπλού. Ο Κολοκοτρώνης τον ονείδιζε με τις λέξεις: «κυρ Ανδρέα, κυρ Ζαΐμη, τοις ελάφοις όρη τα υψηλά και πέτρα τοις λαγωοίς καταφυγή». Αγράμματος μεν, αλλά γνώριζε το Ψαλτήρι, γιατί λειτουργούνταν συχνά και όρθρου βαθέος και όχι δύο λεπτά πριν από την απόλυση, όπως οι σημερινές ποικιλώνυμες ασημαντότητες.

Μιλά ο Γέρος του Μοριά για την «φρόνιμον ελευθερίαν», γιατί υπάρχει και η άφρων, η ασυδοσία, η ατιμωρησία.

Πολύτιμες, μεταξένιες και οι παρακάτω παραινέσεις του γερο-Κολοκοτρώνη, η άγρυπνη συνείδηση του Γένους. Ούτε Ευρωπαίους παιδαγωγούς διάβασε ούτε γνώση των σύγχρονων του «ρευμάτων» είχε. Γνώριζε όμως την ελληνορθόδοξη παράδοση και βίωνε τα καθαρά ήθη του Γένους, την ηθική του Ευαγγελίου που ζούσε από μικρός. Ο λόγος του μας θυμίζει τους δικαίους στρατηγούς της Παλαιάς Διαθήκης, που ήσαν στην υπηρεσία του λαού του Θεού.

Διαβάζω και αγαλλιώ: «Παιδιά μου να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθήτε εις τας σπουδάς σας, και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθήτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τα συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και, κατά την παροιμία, μύρια ήξευρε και χίλια μάθανε. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνη σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κυττάζη το καλό της Κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας». Η μόνη σκλαβιά που μας αρμόζει, λέει ο Κολοκοτρώνης, είναι στα γράμματα. Σε ποια όμως γράμματα; «Στα γράμματα που διαβάζουνε/οι αγράμματοι κι αγιάζουνε» (Ελύτης), τα γράμματα των Πατέρων, των αγίων, των μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας, τους οποίους ζωγράφιζε η Εκκλησία μας στους νάρθηκες των μοναστηριών.

Να κλείσω μ’ αυτό που εντόπισα στις υποσημειώσεις της «Διηγήσεως Συμβάντων» του Τερτσέτη. Ένας Ιταλός περιηγητής ονόματι Πέκιο, συναντά τον φυλακισμένο στην Ύδρα, στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία, Κολοκοτρώνη. Η συζήτηση έφτασε στις νίκες του Μπραΐμη. Του λέει ο στρατηγός: «Ηξεύρεις τι έφερε την νίκη των Αιγυπτίων; Η ενότης της πολεμικής δυνάμεως, ενώ οι Έλληνες αφανίζονται από την μανίαν του να θέλουν να καπιτανεύουν, χωρίς την απαιτούμενην εμπειρίαν». Θα φθάναμε σε κρίσεις και προδοσίες, αν «καπιτάνευαν» έμπειροι, με τα αρώματα της καθ' ημάς ανατολής μεγαλωμένοι, και όχι μνημονιακοί λακέδες και πειθήνια ενεργούμενα του Βερολίνου;

Μόρφου Νεόφυτος: «Ὁ Προφητάναξ Δαβὶδ καὶ ἡ δύναμις τοῦ Ψαλτηρίου» (Α΄ μέρος 27.01.2021)

https://youtu.be/nWVHHsNzCAg

ΙΓ΄ Πνευματικὴ σύναξη διαλόγου μὲ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο «Ἀνάβοντας τὸν ἀναπτήρα τῶν ἁγίων», ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 27 Ἰανουαρίου, 2021 στὸ ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ τῆς κοινότητος Περιστερώνας τῆς μητροπολιτικῆς περιφερείας Μόρφου. Στὶς πνευματικὲς αὐτὲς συνάξεις ὁ Πανιερώτατος ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τῶν πιστῶν ποὺ τοὺ ὑποβάλλονται εἴτε γραπτῶς εἴτε προφορικῶς, ἐπώνυμα ἢ ἀνώνυμα. 

Παίζει κανονάκι ὁ Κυριάκος Λουκᾶ.

Παραγωγή: Rum Orthodox

https://www.youtube.com/watch?v=wyA1tDBP-dc

π Ευάγγελος Παπανικολάου «Οι Τρεις Ιεράρχες και ο Ελληνισμός» ΜΕΡΟΣ Α΄

https://youtu.be/gOwIUBQIU3I

Ομιλία πατρός Ευαγγέλου Παπανικολάου

 Ιατρού-Ιεραποστὀλου

 «Οι Τρεις Ιεράρχες και ο Ελληνισμός» ΜΕΡΟΣ Α

 Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021, 7:00​ μμ 

Μια Παραγωγή τής Κίνησης Ορθοδόξων ΠΟΛΙΤΩΝ «Παρεμβολή» 

Φλώρινα, 2021 

Copyright © Paremvoli

 

Ομιλία Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στην Υπαπαντή του Κυρίου

Όπου γίνεται λόγος και περί σωφροσύνης και της αντίθετης με αυτήν κακίας.

Εκείνη την προγονική κατάρα και καταδίκη προ Χριστού την είχαμε όλοι κοινή και ίδια, εκχυμένη σε όλους από έναν προπάτορα, σαν να αναπτυσσόταν από τη ρίζα του γένους και να ήταν συνημμένη με τη φύσι. Ο καθένας επέσυρε από τον Θεό στην υπόστασί του με όσα έπραττε προσωπικώς ή την μομφή ή τον έπαινο, 

ενώ δεν μπορούσε να κάμη τίποτε απέναντι σ’ εκείνη την κοινή κατάρα και καταδίκη και απέναντι στον πονηρό κλήρο που κατεβαίνει από επάνω σ’ αυτόν και δι’ αυτού στους απογόνους του.

Άλλ’ ήλθε ο Χριστός ελευθερωτής της φύσεως, που μετέβαλε την κοινή κατάρα σε κοινή ευλογία˙ αφού ανέλαβε την ένοχη φύσι μας από την ακήρατη Παρθένο και την ήνωσε στην υπόστασί του, νέαν, χωρίς να έχη μετάσχει σε παλαιό σπέρμα, την κατέστησε αθώα και δικαιωμένη, ώστε και οι γεννώμενοι από αυτόν έπειτα κατά πνεύμα να μένουν όλοι έξω από την προγονική εκείνη κατάρα και καταδίκη. Τί λοιπόν; Δεν μεταδίδει τη χάρι του σε καθεμιά από τις υποστάσεις μας και δεν λαμβάνει ο καθένας μας άφεσι των πλημμελημάτων του από αυτόν, επειδή αυτός δεν ανέλαβε υπόστασι από εμάς, αλλά την φύσι μας, την οποία ανανέωσε ενωθείς με αυτήν κατά την ιδιαίτερη υπόστασί του; Πώς όμως θα ενεργούσε έτσι, αυτός που θέλει να σωθούν όλοι τελείως και κατήλθε κλίνοντας τους ουρανούς για χάρι όλων και, αφού δι΄ έργων και λόγων και παθημάτων του υπέδειξε κάθε δρόμο σωτηρίας, επανήλθε στους ουρανούς, ελκύοντας προς τα εκεί τους πιστούς τους; Επομένως για να παράσχη τελεία απολύτρωσι όχι μόνο στη φύσι την οποία έλαβε ο ίδιος από εμάς σε αδιάσπαστη ένωση, αλλά και στον καθένα από τους πιστεύοντας σ’ αυτόν; Τούτο λοιπόν έπραξε και δεν έπαυσε να πράττη, συνδιαλλάσσοντας τον καθένα μας δι’ εαυτού προς τον Πατέρα και επαναφέροντας τον καθένα στην υπακοή και θεραπεύοντας κάθε παρακοή.

Γι’ αυτό λοιπόν καθώρισε και θείο βάπτισμα κι’ έθεσε σωτηρίους νόμους, εκήρυξε μετάνοια σε όλους και μετέδωσε δεν μεταδίδει τη χάρι του σε καθεμιά από τις υποστάσεις μας από το σώμα και αίμα του. Διότι δεν είναι γενικώς η φύσις αλλά η υπόστασις του καθενός από τους πιστεύοντας που δέχεται το βάπτισμα και πολιτεύεται κατά τις θείες εντολές και γίνεται μέτοχος του θεουργού άρτου και του ποτηρίου. Δια των μέσων τούτων βέβαια ο Χριστός μας εδικαίωσε υποστατικώς και μας επανέφερε στην υπακοή του ουρανίου Πατρός˙ την ίδια δε τη φύσι που προσέλαβε από εμάς και ανανέωσε, την έδειξε αγιασμένη και διαιωμένη και σε όλα υπήκοο στον Πατέρα, δι’ εκείνων που έπραξε και έπαθε αυτός κατ’ αυτήν ενωμένος με αυτήν υποστατικώς. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η εορταζομένη σήμερα από εμάς ανάβασις ή αναβίβασίς του στον παλαιό εκείνο ναό προς καθαρισμό, η προϋπάντησις από τον θεόληπτο Συμεών και η ευχαριστία της Άννας, η οποία παρέμενε στον ναό όλη τη ζωή της.1

Πραγματικά μετά την γέννησι του Σωτήρος από την Παρθένο και την κατά τον μωσαϊκό νόμο περιτομή την ογδόη ημέρα, όπως λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς, «όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες του καθαρισμού αυτών κατά τον νόμο του Μωϋσέως, τον ανέβασαν στα Ιεροσόλυμα για να τον παρουσιάσουν στον Κύριο». Περιτέμνεται κατά τον νόμο, ανεβάζεται κατά το γεγραμμένο, προσφέρεται θυσία κατά τα λεγόμενα στον νόμο Κυρίου. Βλέπετε ότι ο ποιητής και δεσπότης του νόμου γίνεται καθ’ όλα υπήκοος στον νόμο; Επιτελώντας τί με αυτά; Καθιστώντας καθ’ όλα υπήκοο την φύσι μας στον Πατέρα και θεραπεύοντας την κατ’ αυτήν παρακοή μας και μετατρέποντας την γι’ αυτήν κατάρα σ’ ευλογία. Όπως δηλαδή όλη η φύσις μας ήταν στον Αδάμ, έτσι και στον Χριστό˙ και όπως δια του από την γη Αδάμ όλοι όσοι ελάβαμε από εκείνον την ύπαρξι εστραφήκαμε προς την γη και καταρριφθήκαμε, φεύ, στον Άδη, έτσι δια του από τον ουρανό Αδάμ, κατά τον απόστολο, όλοι ανακληθήκαμε στον ουρανό και αξιωθήκαμε την εκεί δόξα και χάρι. Τώρα όμως αξιωθήκαμε μυστικώς, διότι, λέγει «η ζωή σας μαζί με τον Χριστό είναι στον Θεό όταν δε ο Χριστός φανερωθή κατά την δευτέρα επιφάνεια και παρουσία, τότε και σεις όλοι θα φανερωθήτε σε δόξα».2 Ποιοί «όλοι»; Όσοι υιοποιήθηκαν κατά τον Χριστό δια του Πνεύματος αποδείχθηκαν και δια των έργων πνευματικά τέκνα τούτου.

Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου, π.Ἀλεξάνδρου Σμέμαν

 

Σαράντα μέρες μετὰ τὰ Χριστούγεννα, οἱ ἐνορίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιορτάζουν τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Ὅμως ἐπειδὴ συνήθως ἡ γιορτὴ πέφτει σὲ ἐργάσιμη μέρα, ἔχει σχεδὸν μισοξεχαστεῖ· παρ’ ὅλα αὐτά ἔρχεται ὅταν ἡ Ἐκκλησία ὁλοκληρώνει “τὸ χρόνο τῶν Χριστουγέννων”, ἀποκαλύπτοντας καὶ συγκεφαλαιώνοντας τὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων σ’ ἕνα ρεῦμα καθαρῆς καὶ βαθιᾶς χαρᾶς. Ἡ ἑορτὴ ἀναφέρεται σ’ ἕνα γεγονὸς πού καταγράφεται στὸ εὐαγγέλιο τοῦ ἀποστόλου Λουκᾶ.

Σαράντα μέρες μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ Βηθλεέμ, ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Μαρία, ἀκολουθώντας τὴ θρησκευτικὴ συνήθεια τῆς ἐποχῆς, “ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παράστησαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου…” (Λουκ. 2, 22-23). Τὸ εὐαγγέλιο συνεχίζει:

«Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν ῾Ιεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ ᾿Ισραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ῞Αγιον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ. Καὶ ἦν ᾿Ιωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί». (Λουκ. 2. 26-35).

Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ. Μεσον. Ὄρθρος Θ.Λειτ. Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

https://youtu.be/wu0aJBJb3R4