Ἑνωμένοι μαζί Του
Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμ. Συνόδου (Ἰωάν. ιζ΄ 1-13)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανόν, εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν. ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. ᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. ᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. ὅτε ἤμην μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.
1. ΥΨΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ
Στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναγινώσκεται ἕνα τμῆμα τῆς «ἀρχιερατικῆς προσευχῆς» τοῦ Κυρίου μας· προσευχῆς τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως τῆς ἀνθρωπότητος, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα του κατὰ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. Τότε λοιπὸν ὁ Κύριος, ἐνῶ ἔβλεπε τοὺς μαθητάς του, κάποια στιγμὴ ὑψώνει τὰ μάτια του στοὺς οὐρανούς. Ὑψώνει τὰ μάτια του πρὸς τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ Πατρὸς γιὰ νὰ προσευχηθῇ. Καὶ μὲ τὴν θέασι αὐτὴ πρὸς τὸν οὐρανὸ μᾶς δίνει τὸ ὑπόδειγμα τῆς δικῆς μας στάσεως κατὰ τὶς προσευχές μας. Μᾶς διδάσκει νὰ ὑψώνουμε κι ἐμεῖς τὸ βλέμμα μας πρὸς τὸν οὐρανό, γιὰ νὰ ἀφοσιωνώμαστε ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεό. Νὰ ἀτενίζουμε πρὸς τὰ ἄνω ὄχι μόνον μὲ τὰ σωματικά μας μάτια ἀλλὰ κυρίως μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας.
Ἐπιπλέον ἡ ὕψωσι τῶν ματιῶν μας στὸν οὐρανὸ ἀποτελεῖ γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τὴν φυσικὴ προσπάθεια νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν γῆ, ὅπου εἴμαστε ἐγκλωβισμένοι σὲ διάφορες μέριμνες καὶ πάθη· νὰ μένουμε ἀπερίσπαστοι ἀπὸ κάθε γήινο καὶ πρόσκαιρο στὶς προσευχές μας καὶ νὰ ἀφοσιωνώμαστε στὸν Θεό. Ὡς ἄνθρωποι εἴμαστε τὰ μόνα ἐπίγεια ὄντα ποὺ μᾶς ἔπλασε ὁ Θεὸς ἔτσι, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ὑψώνουμε τὰ μάτια μας πρὸς τὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸ λεγόμαστε ἄνθρωποι, διότι «ἄνω θρῴσκομεν», μποροῦμε νὰ κοιτάζουμε ψηλά. Κι αὐτὴ ἡ φυσική μας διάπλασι ὡς πρὸς τὴν θέσι τῶν ματιῶν μας μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ἐξάρτησί μας, τὸν προορισμό μας, τὸ χρέος μας. Στὸν οὐρανὸ νὰ στρέφεται ὁ νοῦς καὶ ἡ ψυχή μας, ἐκεῖ νὰ κατευθύνουμε τοὺς πόθους μας, ἀπὸ ἐκεῖ νὰ περιμένουμε τὴν ἀπάντησι τοῦ Θεοῦ.
2. Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ
Μέσα στὴν προσευχή του ὁ Κύριος, ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους λόγους του, ἀναφέρεται στὸ μεγάλο μυστήριο τῆς αἰωνίου ζωῆς. Μᾶς ἀποκαλύπτει τί πραγματικὰ εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή· ὅτι δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ζωὴ χωρὶς τέλος ἀλλὰ κάτι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο. Αἰώνιος ζωή, λέγει ὁ Κύριος, εἶναι τὸ νὰ γνωρίζουμε οἱ ἄνθρωποι τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὄχι βέβαια μὲ μία θεωρητικὴ προσέγγισι, ὅπως ἀποκτοῦμε γνώσεις γιὰ κάποιο πρόσωπο διαβάζοντας ἕνα βιβλίο. Ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ζωντανὴ καὶ συνειδητὴ ἐπικοινωνία μαζί Του, προσωπικὴ γνωριμία καὶ σχέσι μὲ τὸν Δημιουργὸ καὶ Πατέρα μας.
Καὶ γιατί λοιπὸν αὐτὴ ἡ προσωπικὴ σχέσι μὲ τὸν Θεὸ εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή; Διότι ὅσο περισσότερο ποθοῦμε καθημερινὰ καὶ ἀναζητοῦμε νὰ συναντοῦμε τὸν Θεό, τόσο περισσότερο Τὸν γνωρίζουμε, τόσο περισσότερο Τὸν ἀγαποῦμε. Καὶ ὅσο περισσότερο Τὸν ἀγαποῦμε, τόσο περισσότερο ὁ Θεὸς ἔρχεται στὴν ψυχή μας καὶ μᾶς ἀπο-καλύπτεται· κι ἐμεῖς ἀνακαλύπτουμε τὶς θεῖες του ὡραιότητες καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του σὲ μᾶς. Ἔτσι ὁ Χριστὸς ζῇ στὴν καρδιά μας ὡς μόνιμος ἔνοικος, γεμίζει τὴ ζωή μας μὲ αἰώνιο ζωή. Ζοῦμε λοιπὸν ἀπὸ ἐδῶ τὴν αἰώνιο ζωή, ὅταν ζοῦμε τὸν Θεό. Ἀλλὰ καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ ἡ οὐσιαστικὴ ἀπόλαυσι τοῦ Παραδείσου θὰ εἶναι ἡ μέθεξι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἡ θέα τοῦ προσώπου του, ἡ μετοχή μας στὸ φῶς του.
Βέβαια τὸ νὰ ζοῦμε ἀπ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὴν αἰώνιο ζωὴ δὲν εἶναι ὑπόθεσι μόνο τῆς δικῆς μας ἐπιθυμίας καὶ ἀσκήσεως ἀλλὰ κυρίως τῆς Χάριτος καὶ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς φωτίζει νὰ γνωρίζουμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν ἀγάπη του καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Κατέρχεται μυστικῶς στὴν ψυχή μας κατὰ τὶς ἱερὲς ὧρες τῆς προσευχῆς, τῆς μελέτης τοῦ θείου λόγου, τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καὶ Μυστηρίων καὶ μᾶς μεταδίδει τὴν Χάρι του, μᾶς μεταγγίζει πληρότητα, αἰωνιότητα. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ τὴν ποθοῦμε, νὰ τὴν λαχταροῦμε, νὰ τὴν περιμένουμε.
3. ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ
Ὁ Κύριος προσεύχεται στὴν ἀρχιερατική του προσευχὴ γιὰ τοὺς Ἀποστόλους του ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς. Γνωρίζει ὁ Κύριος τοὺς κινδύνους στοὺς ὁποίους θὰ εἶναι ἐκτεθειμένοι, τὶς ἀμέτρητες ἀντιξοότητες ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσουν ἀλλὰ καὶ τὸ μῖσος τοῦ κόσμου καὶ τοῦ διαβόλου. Ὅμως δὲν ζητεῖ ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα του νὰ ἀπομακρύνῃ τοὺς μαθητάς του τοπικῶς ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τοὺς δώσῃ τὴν δύναμι νὰ νικήσουν τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας. Δὲν εὔχεται νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν πολεμικὴ τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πλάνη· νὰ μείνουν σταθεροὶ στὸ ἱερὸ ἔργο τους. Γι’ αὐτὸ καὶ παρακαλεῖ τὸν οὐράνιο Πατέρα του νὰ τοὺς δώσῃ δύο ἀκατανίκητα ὅπλα, τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἑνότητα τῆς ἀγάπης μεταξύ τους. Ἔτσι θὰ εἶναι ἀήττητοι καὶ κανένας δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τοὺς νικήσῃ.
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πολέμησαν οἱ δαιμονοκίνητοι αἱρετικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Ἀρείου, προκειμένου νὰ διαλύσουν τὴν Ὀρθοδοξία μας. Ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς στάθηκαν ἀτρόμητοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τοὺς ὁποίους ἑορτάζουμε σήμερα. Καὶ κατενίκησαν τοὺς αἱρετικοὺς μὲ τὰ δύο αὐτὰ ὅπλα, τὴν ἑνότητα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τὴν ἑνότητα τῆς ἀγάπης. Αὐτὴν τὴν ἑνότητα νὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς. Εἶναι ἡ ἀκατανίκητη δύναμί μας.
Ἡ εὐτυχία νά δίνεις
Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμ. Συνόδου (Πράξ. κ΄ 16-18, 28-36)
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν ῎Εφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς ῾Ιεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς ῎Εφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς· προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τὸν λόγον τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.
«Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν»
Τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τὴ μνήμη τῶν ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία κατεδίκασε τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ καὶ διεκήρυξε τὸ Ὀρθόδοξο δόγμα ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁμοούσιος μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων Πατέρων, εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου, ἕνα ἐξαίρετο μνημεῖο ποιμαντικοῦ λόγου. Μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ ἅγιος Ἀπόστολος τοὺς ὑπενθυμίζει λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ δὲν σώζεται στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια: «Εἶναι μεγαλύτερη εὐτυχία νὰ δίνεις παρὰ νὰ παίρνεις». Μὲ τὸν λόγο Του αὐτὸν ὁ Κύριος διδάσκει ὅτι ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο ἀπὸ τὸ νόμιμο κέρδος: ἡ προσφορά.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν σήμερα γιατί καθιστᾶ τὸν πιστὸ περισσότερο εὐτυχὴ τὸ νὰ δίνει παρὰ νὰ παίρνει.
1. Εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν πλεονεξία
Αὐτὸς ποὺ δίνει δὲν εἶναι προσκολλημένος στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν πλεονεξία καὶ τὴ φιλαργυρία.
Πόσες φιλονικίες καὶ ταραχὲς καὶ δίκες δὲν ἔχουν γίνει ἐξαιτίας τοῦ πάθους τῆς πλεονεξίας! Πόσα μίση μεταξὺ ἀδελφῶν γιὰ τὴ διανομὴ τῆς πατρικῆς περιουσίας! Πόσες ἀπάτες, κλοπές, ληστεῖες καὶ δολοφονίες, πόσοι πόλεμοι! Πόσοι ποταμοὶ ἀνθρώπινου αἵματος ἔχουν χυθεῖ στὸν βωμὸ τοῦ Μαμωνᾶ! Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἴδιος Ἀπόστολος στὶς ἐπιστολές του χαρακτηρίζει τὴν πλεονεξία εἰδωλολατρία καὶ «ρίζα πάντων τῶν κακῶν» (βλ. Κολασ. γ´ 5, Α´ Τιμ. ς´ 10).
Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν ποὺ ἔχει μάθει νὰ δίνει, δὲν στενάζει κάτω ἀπὸ τὴν ἀπάνθρωπη τυραννία αὐτοῦ τοῦ πάθους, ποὺ συνεχῶς κεντρίζει τὰ θύματά του νὰ κερδίζουν ὅλο καὶ περισσότερα, τὰ παρασύρει σὲ ἄβυσσο ἁμαρτημάτων γιὰ τὴν ἀπόκτησή τους καὶ τελικὰ τὰ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ἀπώλεια.
2. Ζεῖ τὴ χαρὰ τῆς προσφορᾶς
Ἀκόμη περισσότερο, ὅποιος δίνει κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἁπλῶς εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὰ δεινὰ τῆς φιλαργυρίας, ἀλλὰ ζεῖ μιὰ ἀληθινὰ ἀνθρώπινη καὶ ἀνώτερη ζωή. Ἀναπνέει τὸ ὀξυγόνο τῆς ἀγάπης, ζεῖ τὴ χαρὰ τῆς προσφορᾶς. Συμπονᾶ τοὺς ἄλλους καὶ μετὰ χαρᾶς τοὺς βοηθᾶ ὅσο μπορεῖ. Διότι αὐτὸ εἶναι ἐλεημοσύνη, γράφει ὁ μέγας κήρυκας τῆς φιλανθρωπίας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «τὸ χαίροντα καὶ νομίζοντα λαμβάνειν μᾶλλον ἢ διδόναι, οὕτω παρέχειν»· τὸ νὰ προσφέρεις μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ χαίρεσαι καὶ νὰ θεωρεῖς ὅτι μᾶλλον παίρνεις παρὰ δίνεις (PG 51, 267). Διότι ὄντως παίρνει αὐτὸς ποὺ δίνει· μαζεύει πνευματικοὺς θησαυροὺς στὸν Οὐρανό, ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης ποὺ ἐπιτελεῖ.
Ὅποιος δίνει λοιπόν, ἔχει βγεῖ ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ φυλακὴ τῆς φιλαυτίας του. Ἔχει ἀνακαλύψει τὸν πλησίον του, ἀπολαμβάνει τὴν ὀμορφιὰ τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης καὶ ἔχει ἀσάλευτη ἐλπίδα ὅτι θὰ κληρονομήσει τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅλα αὐτὰ γεμίζουν τὴ ζωή του καὶ τοῦ δίνουν χαρὰ ἀναφαίρετη, ἄφθαρτη, ἀληθινή.
3. Γίνεται ὅμοιος μὲ τὸν Θεὸ
Ὁ ἄνθρωπος τῆς προσφορᾶς εἶναι ἄνθρωπος ἀγάπης καὶ ἐξομοιώνεται μὲ τὸν Θεὸ. Διότι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α´ Ἰω. δ´ 8). Καὶ τίποτε ἄλλο δὲν μᾶς ἐξομοιώνει περισσότερο μὲ τὸν Θεὸ ὅσο ἡ ἀγάπη. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε: «Γίνεσθε οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκ. ς´ 36).
Αὐτὸς ποὺ δίνει στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχει μοιάσει στὸν Θεό, ἔχει βρεῖ τὸν Θεό, ζεῖ τὸν Θεό, εἶναι παιδί Του ἀγαπημένο. Ἔχει ἐμπιστευθεῖ τὴ ζωή του στὰ χέρια τοῦ μεγάλου Πατέρα, τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπολαμβάνει τὴν ἰδιαίτερη προστασία Του καὶ τὶς εὐλογίες Του.
***
Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Κυρίου ποὺ μᾶς ἀπασχόλησε σήμερα, ἀποτυπώνει τὸ φρόνημα τῆς αὐταπαρνήσεως μὲ χαρά· τὸ νὰ παραιτεῖται δηλαδὴ κανεὶς ἀπὸ τὴ διεκδίκηση τῶν ἀγαθῶν τῆς ἐφήμερης πραγματικότητος καὶ νὰ προσφέρει τὸν ἑαυτό του στὴν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ, στὴν ὑπηρεσία τῶν ἀδελφῶν, νὰ διεκδικεῖ θέση στὴ Βασιλεία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη, αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ κήρυγμα, αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ ἱεραποστολικὸ ὅπλο τῆς Ἐκκλησίας: νὰ δοῦν οἱ ἐκτὸς Ἐκκλησίας στοὺς Χριστιανοὺς τὴν εἰλικρινὴ ἀγάπη, ποὺ χαρίζει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὶς ψυχὲς ποὺ ἀγωνίζονται νὰ εὐαρεστήσουν στὸν Κύριο. Αὐτὸ εἶναι τὸ ὄντως καινούργιο καὶ χαρμόσυνο μήνυμα ποὺ ἔχει νὰ ἀναγγείλει ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἰδιοτέλειας. Νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ πανάγαθος Θεὸς νὰ τὸ ζήσουμε καὶ νὰ τὸ κηρύττουμε καὶ ἐμεῖς ὡς γνήσια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ κατ᾿ ἐξοχὴν μὲ τὴ ζωή μας.
πηγή : ο Σωτήρ, https://antexoume.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου