Μαρτυρικά της Αλώσεως 1453, υπό Σίμωνος Καρά

«... μάρτυρες τῆς Ἀλώσεως, 

τὰ ἄνθη τὰ πνέοντα 

ὀσμὴν βεβαίας ἐλπίδος 

εἰς τὴν τοῦ Γένους ἀνάστασιν...»

Στις 29 Μαϊου τιμάται η μνήμη της Αγίας Υπομονής, μητέρας του τελευταίου θρυλικού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες - κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν όπως ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας που μόνασε με το όνομα Συμεών και ήταν κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους (βλέπε 13 Φεβρουαρίου). Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βόρειο - ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος.

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

“Πάψετε το Χερουβικό, κι ας χαμηλώσουν τ’ Άγια γιατί είναι θέλημα Θεού, η Πόλη να τουρκέψη”. “Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες”. “Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι”.

29 Μαΐου 1453: Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ! Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία έπεσε. Ο θρύλος λέει ότι "ήτανε θέλημα Θεού". Από τότε το φρόνημα των Ελλήνων το κρατάνε ζωντανό ακριβώς αυτοί οι θρύλοι για την επανάκτησή της. "Κάποτε η Αγιά Σοφιά θα λειτουργηθεί ξανά από τους χριστιανούς" λέει η παράδοση και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς θα ξυπνήσει..."Πάλι με χρόνια με καιρούς..."

Μύθοι και θρύλοι από την Άλωση της Πόλης

Παραδοσιακοί και θαυμαστοί θρύλοι, αναπτύχθηκαν γύρω από την άλωση της Πόλης, για να θρέψουν τις ελπίδες και το θάρρος του εθνους επί αιώνες. “Πάλι με Χρόνους και καιρούς”

Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στην Χριστιανική Αυτοκρατορία του Ποντου για την Άλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Άγια Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλλικάρι, γιός μιας χήρας, και διάβασε το άσχημο μαντάτο “Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία”.

Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε.

“Κι αν η Πόλη έπεσε, κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι”.

Εκδήλωση για την Άλωση της Πόλης από το Σύλλογο Μικρασιατών Φλώρινας, 27 Μαΐ 2015.

               

Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς Τούρκους στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453 ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς τούς Νεοέλληνες καί Ρωμηούς φυσικά, ἡμέρα θρήνου καί μνήμης. Ἡμέρα θρήνου, διότι ἡ Βασιλίδα τῶν πόλεων, ἡ Θεοφύλακτος πόλη, ἡ Κωνσταντινούπολη, κατελήφθη (ἤ ἁλώθηκε) ἀπό χέρια ἐχθρικά γιά δεύτερη φορά. Εἶναι ὅμως καί ἡμέρα μνήμης, διότι μᾶς ὑπενθυμίζει τήν εἴσοδο τοῦ Γένους μας σέ μία ἀπό τίς μελανότερες σελίδες τῆς μυριόχρονης ἱστορίας μας: τήν Τουρκοκρατία

Μέσα ἀπό τίς στάχτες τῆς ἁλώσεως, ἕνα ὁλόκληρο Ἔθνος, τό Γένος τῶν Ρωμηῶν, κράτησε ἄσβεστη τήν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας καί τήν πίστη στόν Χριστό, ἀρνούμενο νά προσκυνήσει τόν Τοῦρκο δυνάστη. Χρέος λοιπόν ὅλων ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, εἶναι νά μήν ξεχνᾶμε πρόσωπα καί γεγονότα πού σχετίζονται μέ τήν ἴδια μας τήν ταυτότητα. Ἡ ταυτότητά μας εἶναι ἡ ὕπαρξή μας. Ἡ λήθη καί ἡ ἐσκεμμένη ἀπώλεια μνήμης, ὁδηγοῦν μέ μαθηματική ἀκρίβεια σέ κρίσεις καί ἁλώσεις πού συνεχῶς θά ἐπαναλαμβάνονται. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ἱστορία μας ἔχει μία ἐκπληκτική εἰλικρίνεια τόσο στήν ἀντικειμενικότητά της ὅσο καί στά διδάγματά της. Καί γι΄ αὐτόν τόν λόγο, ὅταν δέν δείχνουμε τόν ἀπαιτούμενο σεβασμό ἀπέναντί της, τότε, ὅπως ἡ φύση ἔτσι καί ἐκείνη μᾶς «ἐκδικεῖται»…

Πηγή: neaflorina.gr

Θα ΄ρθεις σαν αστραπή - Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

 Ένα εξαίσιο δημιούργημα του Σταμάτη Σπανουδάκη αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου δια χειρός Δ. Πασίνη.

29 Μαΐου 1453: Το χρονικό της Άλωσης της Πόλης

Στις 29 Μαΐου 1453 η Κωνσταντινούπολη «πέφτει» στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων και ακούγεται η ιστορική κραυγή «Η Πόλις Εάλω»

Πριν 567 χρόνια σαν σήμερα γράφτηκε μια από τις μαύρες στιγμές του ελληνισμού. Η άλωση της Πόλης στις 29 Μαΐου 1453 ήταν το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η αρχή για 400 χρόνια σκλαβιάς για την Ελλάδα Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης ήταν το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄.

Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης, σήμανε και το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μέσα από αναπαραστάσεις αρχαιολόγων, αποτυπώνεται η αίγλη της Βασιλεύουσας πριν πέσει στα χέρια των Οθωμανών, ενώ μεταξύ των απεικονίσεων ξεπροβάλλουν η Αγία Σοφία καθώς και εμβληματικά μνημεία της εποχής. Τις εικόνες δημοσιεύει το τουρκικό μέσο Κarar.

2 Απριλίου 1453: Αρχίζει η πολιορκία της Πόλης

Το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων Α΄ 12 - 26

                                               

ΙΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ                                                 ΠΡΑΞΕΩ͂Ν Α΄ 12 - 26

 

12 Τότε ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ ἀπὸ ὄρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος, ὅ ἔστιν ἐγγὺς ῾Ιερουσαλήμ, σαββάτου ἔχον ὁδόν. 13 καὶ ὅτε εἰσῆλθον, ἀνέβησαν εἰς τὸ ὑπερῷον οὗ ἦσαν καταμένοντες, ὅ τε Πέτρος καὶ ᾿Ιάκωβος καὶ ᾿Ιωάννης καὶ ᾿Ανδρέας, Φίλιππος καὶ Θωμᾶς, Βαρθολομαῖος καὶ Ματθαῖος, ᾿Ιάκωβος ᾿Αλφαίου καὶ Σίμων ὁ Ζηλωτὴς καὶ ᾿Ιούδας ᾿Ιακώβου. 14 οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει σὺν γυναιξὶ καὶ Μαρίᾳ τῇ μητρὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ σὺν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ.
15 Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἀναστὰς Πέτρος ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν εἶπεν· ἦν τε ὄχλος ὀνομάτων ἐπὶ τὸ αὐτὸ ὡς ἑκατὸν εἴκοσιν· 16 ἄνδρες ἀδελφοί, ἔδει πληρωθῆναι τὴν γραφὴν ταύτην ἣν προεῖπε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον διὰ στόματος Δαυῒδ περὶ ᾿Ιούδα τοῦ γενομένου ὁδηγοῦ τοῖς συλλαβοῦσι τὸν ᾿Ιησοῦν, 17 ὅτι κατηριθμημένος ἦν σὺν ἡμῖν καὶ ἔλαχε τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης. 18 οὗτος μὲν οὖν ἐκτήσατο χωρίον ἐκ μισθοῦ τῆς ἀδικίας, καὶ πρηνὴς γενόμενος ἐλάκησε μέσος, καὶ ἐξεχύθη πάντα τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ· 19 καὶ γνωστὸν ἐγένετο πᾶσι τοῖς κατοικοῦσιν ῾Ιερουσαλήμ, ὥστε κληθῆναι τὸ χωρίον ἐκεῖνο τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ αὐτῶν ᾿Ακελδαμᾶ, τουτέστι χωρίον αἵματος. 20 γέγραπται γὰρ ἐν βίβλῳ ψαλμῶν· γενηθήτω ἡ ἔπαυλις αὐτοῦ ἔρημος καὶ μὴ ἔστω ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ· καὶ τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος. 21 δεῖ οὖν τῶν συνελθόντων ἡμῖν ἀνδρῶν ἐν παντὶ χρόνῳ ἐν ᾧ εἰσῆλθεν καὶ ἐξῆλθεν ἐφ᾿ ἡμᾶς ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς, 22 ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος ᾿Ιωάννου ἕως τῆς ἡμέρας ἧς ἀνελήφθη ἀφ᾿ ἡμῶν, μάρτυρα τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ γενέσθαι σὺν ἡμῖν ἕνα τούτων. 23 Καὶ ἔστησαν δύο, ᾿Ιωσὴφ τὸν καλούμενον Βαρσαββᾶν, ὃς ἐπεκλήθη ᾿Ιοῦστος, καὶ Ματθίαν, 24 καὶ προσευξάμενοι εἶπον· σὺ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξον ὃν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν δύο ἕνα, 25 λαβεῖν τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης καὶ ἀποστολῆς, ἐξ ἧς παρέβη ᾿Ιούδας πορευθῆναι εἰς τὸν τόπον τὸν ἴδιον. 26 καὶ ἔδωκαν κλήρους αὐτῶν, καὶ ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπὶ Ματθίαν, καὶ συγκατεψηφίσθη μετὰ τῶν ἕνδεκα ἀποστόλων.

Η Ιστορία της Ελληνορθόδοξης Μονής Αναλήψεως

Από την στιγμή που ο τόπος από τον οποίο ο Κύριος Ανελήφθη έγινε προσιτός στους Χριστιανούς προσκυνητές, το Πατριαρχείο αποφάσισε να αγοράσει ένα κτήμα στην περιοχή, για να μπορέσει να υπάρξει κοντά στο σημείο της Αναλήψεως μία εκκλησία.

“Οντως, το έτος 1845, ο Πατριάρχης Κύριλλος αγόρασε μία έκταση 12 στρεμμάτων, ακριβώς απέναντι από τον τόπο της Αναλήψεως, με προοπτική να χτισθεί εκεί Ιερός Ναός και Μοναστήρι. Λίγα χρόνια αργότερα, στις αρχές του 20ου αιώνα, το Πατριαρχείο έστειλε στο κτήμα τον Αρχιμανδρίτη Μάρκο, ο οποίος ζήτησε από τους Τούρκους (που την εποχή εκείνη ήσαν οι κατακτητές των Αγίων Τόπων), άδεια να χτίσει εκεί Ναό.

Οι Τούρκοι δυστυχώς δεν του έδωσαν άδεια, το μόνο το οποίο του επέτρεψαν ήταν να χτίσει ένα σπίτι για να κατοικήσει. Το έτος 1987, ο Πατριάρχης Διόδωρος έστειλε στο ίδιο μέρος τον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ, για να επιχειρήσει και αυτός να οικοδομήσει εκεί Ναό και Μοναστήρι. Όταν ανέλαβε το μέρος, ζήτησε για τον σκοπό αυτό άδεια από την Εβραϊκή πολεοδομία, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Τότε αποφάσισε να αρχίσει να μαζεύει χρήματα από τους προσκυνητές, και στην συνέχεια να χτίσει την εκκλησία, ελπίζοντας ότι στην πορεία η πολεοδομία θα του έδινε άδεια, κάτι το οποίο ουδέποτε συνέβη. Στο τέλος, έχτισε μία μεγάλη εκκλησία και ένα μικρό υπόγειο κάτω απ” αυτήν (το οποίο επίσης προοριζόταν για εκκλησία), χωρίς άδεια.

Όταν η εκκλησία χτίστηκε, η πολεοδομία έστειλε δύο μπουλντόζες για να την κατεδαφίσουν.

Λόγοι περὶ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Πατερικές διδαχές

Λόγοι περὶ τῆς  Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς γράφει γιὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου: «Ἂν ὁ Θεὸς Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατέρα ἔγινε ἄνθρωπος καὶ υἱὸς ἀνθρώπου, γιὰ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους θεοὺς καὶ υἱοὺς Θεοῦ, ἂς πιστέψουμε ὅτι ἐκεῖ θὰ φτάσουμε, ὅπου τώρα εἶναι ὁ Χριστός, ὡς κεφαλὴ τοῦ ὅλου σώματος, ποὺ ἔγινε γιὰ χάρη μας πρόδρομός μας πρὸς τὸν Πατέρα μὲ τὴν δική μας φύση.

Γιατί στὴ σύναξη τῶν θεῶν, δηλαδὴ αὐτῶν ποὺ θὰ σωθοῦν, θὰ σταθεῖ ὁ Θεὸς ἀνάμεσά τους μοιράζοντας τὶς ἀμοιβὲς τῆς ἐπουράνιας μακαριότητας, χωρὶς νὰ ὑπάρχει καμία ἀπόσταση μεταξὺ Αὐτοῦ καὶ τῶν ἀξίων».

Ὁ ἅγιος Φιλάρετος Μόσχας σὲ ὁμιλία του στὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου λέει: «Καταλαβαίνουμε τὸ μέγεθος τῆς ἀπωλείας, ποὺ πρέπει νὰ ἔνοιωσαν οἱ Ἀπόστολοι μετὰ τὴν Ἀνάληψη στὸν οὐρανὸ τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦταν τὸ πᾶν γι᾽ αὐτοὺς ἐπὶ τῆς γῆς.

Καὶ εἶναι αὐτὴ ταύτη ἡ ἀπώλεια γιὰ τὴν ὁποία οἱ οὐράνιες δυνάμεις σπεύδουν νὰ τοὺς παρηγορήσουν, ὅταν τοὺς λένε ὅτι «οὗτος ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἀναληφθείς ἀφ᾽ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται».

Χριστιανοί, ἐὰν γνωρίσατε καθόλου τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ἐὰν «γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος», ἀσφαλῶς πρέπει λίγο-πολὺ νὰ ἔχετε καταλάβει πόσο ἄδειος εἶναι ὁ κόσμος χωρὶς Αὐτόν, καὶ νὰ νιώθετε πόσο ἄδεια εἶναι ἡ καρδιὰ σας, ὅταν εἶναι ἀπών Ἐκεῖνος… Ἔτσι ὅσο μεγάλος καὶ ἂν εἶναι ὁ κόσμος, ὅση ποικιλία καὶ ἂν ἔχουν τὰ ὡραῖα πράγματα, ὅσο ἄφθονες καὶ ἂν εἶναι οἱ πηγὲς τῶν ἀπολαύσεων , δὲν μποροῦν νὰ γεμίσουν τὸ μικρὸ σκεῦος τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ἡ ὁποία, ὄντας ἀθάνατη, μπορεῖ νὰ ἱκανοποιηθεῖ μόνο μὲ τὴν ἀθάνατη ζωή».

Η Ανάληψη του Κυρίου

                                  «Ο Κύριος ανελήφθη εις ουρανούς, ίνα πέμψη τον Παράκλητον τω κόσμω, οι ουρανοί ητοίμασαν τον θρόνον αυτού, νεφέλαι την επίβασιν αυτού, Άγγελοι θαυμάζουσιν, άνθρωπον ορώντες υπεράνω αυτών, ο Πατήρ εκδέχεται, ον εν κόλποις έχει συναιδιον.

Το Πνεύμα το άγιον κελεύει πάσι τοις Αγγέλοις αυτού, Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών, Πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας. ότι ανέβη Χριστός, όπου ην το πρότερον».

27 Μαΐου: Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος - Ο Θαυματουργός πολύπαθος άνθρωπος του Θεού

Ψαλτηρίου Θησαύρισμα: Ψαλμός 2ος

2,1 Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;   2 Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. (Διάψαλμα).   3 Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν.   4 Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς.   5 Τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς.   6 ᾿Εγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ   7 διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά  σε.   8 Αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰπέρατα τῆς γῆς.   9 Ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς.   10 Καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν.    11 Δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ.   12 Δράξασθε παιδείας, μήποτε ὀργισθῇ Κύριος καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας.   13 Ὅταν ἐκκαυθῇ ἐντάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ,μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ.

2,1 Γιά ποιό λόγο φρύαξαν τά ἔθνη καί λαοί σχεδίασαν ἀνόητα;   2 Οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἔγιναν ἀρχηγοί τοῦ κινήματος καί οἱ ἄρχοντες συναντήθηκαν, γιά νά στραφοῦν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ Του.   3 (Εἶπαν:) «Ἄς ἀποκόψωμεν τούς δεσμούς μας μέ αὐτούς καί ἄς ἀπορρίψουμε ἀπό πάνω μας τόν ζυγό τους».   4 (Ἀλλά) ὁ κατοικῶν στούς οὐρανούς θά τούς περιγελάσει καί ὁ Κύριος θά τούς χλευάσει.   5 Τότε θά λαλήσει (ὁ Θεός) πρός αὐτούς μέ τήν ὀργή Του καί μέ τόν θυμό Του θά τούς ταράξει. (Ὁμιλεῖ ὁ Μεσσίας:) 6 «Ἐγώ δέ καταστάθηκα βασιλεύς ἀπ᾽ Αὐτόν (τόν Θεό) στήν Σιών, τό ὄρος τό ἅγιό Του,  7 γιά νά ἐξαγγείλω τόν Νόμο τοῦ Κυρίου.Ὁ Κύριος μοῦ εἶπε: “Εἶσαι ὁ Υἱός μου, ἐγώ σήμερα σέ ἐγέννησα.   8 Ζήτησε ἀπό μένα καί θά σοῦ σώσω τά ἔθνη ὡς κληρονομία σου καί τήν κυριαρχία σου μέχρι τά πέρατα τῆς γῆς.   9 Θά τούς κτυπήσεις μέ σιδηρά ράβδο,θά τούς συντρίψεις ὡς δοχεῖα κεραμοποιοῦ”».  (Ὁμιλεῖ ὁ ποιητής) 10 Λοιπόν, τώρα, βασιλεῖς, συνετιστεῖτε, ἀποκτῆστε παιδεία ὅλοι οἱ κρίνοντες τήν γῆ.   11 Δουλέψτε τόν Κύριο μέ φόβο καί χαρεῖτε αὐτόν μέ τρόμο. *    12 Κρατῆστε τήν παιδεία,μήπως ὀργισθεῖ ὁ Κύριος καί στερηθεῖτε τά ἀγαθά τῶν δικαίων,  13 ὅταν σέ λίγο ἀνάψει ὁ θυμός Του. Μακάριοι ὅμως θά εἶναι ὅλοι ὅσοι ἐλπίζουν σ᾽ Αὐτόν.

 

Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν...

Ο Γέροντας Παϊσιος για τις συμπροσευχές

Σήμερα δυστυχώς, μπήκε η ''ευρωπαϊκή ευγένεια'' και πάνε να δείξουν τον καλό.
Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. “Μια θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη” και τα ισοπεδώνουν όλα.
Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν: “Όσοι πιστεύουμε στο Χριστό να κάνουμε μια θρησκεία”. “Τώρα είναι σαν να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσο μπακίρι που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε έναν χρυσοχόο. Κάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με τον χρυσό;

Ρήματα ζωής...από τον Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο

 Ὁμιλία Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, κατά τὸ μνημόσυνο τοῦ Γέροντος Εὐμενίου, ποὺ τελέσθηκε στὸ ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ στὴν Περιστερώνα Μόρφου, τὸ Σάββατο 23 Μαΐου 2020.

Τό Πάσχα δεν έχει υποκατάστατο!

του Δημήτρη Κάτσουρα, Θεολόγου,φ. Πολιτ. Επιστήμης & Διεθν. Σχέσεων

Η Εορτή της Αναστάσεως ΔΕΝ μετατίθεται. Αύριο, Τετάρτη, έχουμε την απόδοση της Εορτής του Πάσχα. Η αυριανή ημέρα δεν είναι το Πάσχα, αλλά η απόδοση (όπως λέγεται στη γλώσσα του εκκλησιαστικού Τυπικού της Θείας Λατρείας) του Πάσχα, δηλαδή το τέλος του εορτασμού του. Άλλο, λοιπόν, το τέλος και άλλο η αρχή.

Βεβαίως, οι "ευσεβείς και φιλέορτοι" και όσοι δυνάμενοι θα σπεύσουν να απολαύσουν πνευματικά και αυτή την (αυριανή) Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, κατά την οποία μάλιστα ψάλλονται απαραλλάκτως τα της εορτής που αποδίδεται, όπως συμβαίνει στις "αποδόσεις" όλων των Δεσποτικών και Θεομητορικών εορτών.

Ωστόσο, δεν θα ακούσουμε το "Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών"! Αυτό ψάλλεται μόνο κατά τη νύκτα της Αγίας Αναστάσεως του Κυρίου, οπότε ανάβουμε τις αναστάσιμες λαμπάδες μας.

Ακούγονται αυτό τον καιρό διάφορα και προκαλείται ο λαός, με κίνδυνο αντί να ενισχυθεί και παρηγορηθεί, μετά τη δοκιμασία που πέρασε αλλά δεν τελείωσε, να απογοητευθεί περισσότερο και σκανδαλισθεί. Το κακό έγινε και δεν αλλάζει! Δεν χρειάζονται δικαιολογίες, καρικατούρες και υποκατάστατα.

Παπαφλέσσας Ένας από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας ήταν ένας εκ των πρωτεργατών της έναρξης της Εθνεγερσίας. Ο άλλος ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Και οι δύο με εντολή της Αρχής – ο Παπαφλέσσας και με την ιδιότητα του Πατριαρχικού Εξάρχου - ήσαν στην Πελοπόννησο στις αρχές του 1821. Στις 26 – 29 Ιανουαρίου ο Παπαφλέσσας συμμετέσχε στη σύσκεψη της Βοστίτσας (Αιγίου). Μεταξύ των συμμετασχόντων ήσαν οι Επίσκοποι Παλαιών Πατρών Γερμανός, Κερνίκης Προκόπιος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ο Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Φραντζής και οι προεστοί Ανδρέας Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας και Ανδρέας Λόντος.

Άγιος Κάρπος Ο Απόστολος από τους εβδομήκοντα

Καρποὺς ἐνεγκών, Κάρπε, δεκτοὺς Κυρίῳ, Φέρεις καθ' ὥραν τὴν τελευτὴν ὡς τρύγην. Εἰκάδι ἕκτῃ Κάρπος ἀπὸ χθονὸς ἵπτατο μακρῆς.

Βιογραφία Ο Απόστολος Κάρπος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νέρωνα (52 μ.Χ.), και συναριθμείτε με τους εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Επίσης, ήταν συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και απ' ότι μαθαίνουμε από τη Β' προς Τιμόθεον επιστολή του (δ' 13), εργάσθηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου στην Τρωάδα. Έπειτα, έγινε επίσκοπος στη Βάρνα της Θράκης (ο δε Σ. Ευστρατιάδης, αναφέρει Βέρροια της Θράκης), όπου με την αγία του ζωή και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έγινε πνευματικός αστέρας πρώτου μεγέθους και φώτισε με τις θείες διδασκαλίες του όλη την επικράτεια της επισκοπής του. Στο έργο του ο Κάρπος υπέστη πολλούς πειρασμούς και θλίψεις, που τις αντιμετώπισε με μεγάλη γενναιότητα και υπομονή. Δε φοβόταν τους πόνους και τις κακοπάθειες, αλλά έμπαινε δυναμικά στη μάχη, χωρίς να υπολογίζει το θυμό και την οργή των τυράννων. Είχε κατασταλάξει μέσα του ο λόγος του Κυρίου: «ἐν τῷ κοσμῷ θλίψιν ἔξετε» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιστ' 33.). Δηλαδή, εφόσον είστε μέσα στον κόσμο, θα έχετε θλίψη. Ο δρόμος για την ένωση με τον Κύριο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με δοκιμασίες, που με συνεχή αγώνα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε, σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του. Ο Άγιος Κάρπος πέθανε ειρηνικά, φωτίζοντας με το παράδειγμά του πολλούς ανθρώπους.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Κάποτε, μας διηγήθηκε ο πατήρ Ιάκωβος , παρούσης και της πρεσβυτέρας και του πατρός Λουκά του Φιλοθεϊτου, πήγε ένας Χριστιανός, γνωστός δημοσιογράφος, να κοινωνήσει στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ,  χωρίς  όμως την σχετική προετοιμασία της Ιεράς Εξομολογήσεως και της μετανοίας.

--Την ώρα που άπλωνα προς αυτόν την Αγία Λαβίδα , μας είπε ο πατήρ Ιάκωβος, είδα πως ήταν κατάμαυρος, ασφαλώς απο την εσωτερική του ακαταστασία. Ήταν ανέτοιμος , ήταν ακάθαρτος, βρώμικος απο την πνευματική του απλυσιά - αυτή η απλυσιά πολλές φορές φαίνεται στο πρόσωπό μας - χωριστά βέβαια το ότι είχε μπλέξει με τη μαγεία.

--Συγχρόνως , είπε , είδα, όταν έφτασε η Αγία Λαβίδα στο στόμα του  - αυτά έγιναν αστραπιαίως – μια χρυσή λάμψις σαν αστραπή , να βγαίνει απο αυτήν , δηλαδή απο το Σώμα και Αίμα του Κυρίου, να περνάει επάνω απο το κεφάλι μου και να χάνεται , να σβήνει , πίσω στην Αγία Τράπεζα.

Έφυγε η Θεία Χάρις , το Άγιον Πνεύμα. Κι όταν Αυτό φεύγει τότε η Θεία Κοινωνία γίνεται στην ψυχή μας ¨κρίμα¨ και  ¨κατάκριμα¨, κάρβουνο που κατακαίει την καρδιά και όχι φώς που φωτίζει, όχι Θεοδύναμις που ενδυναμώνει τον άνθρωπο – πολύ περισσότερο – όχι χάρισμα που ενδύει την ψυχή με ουράνιες Τριαδικές δωρεές.

Από το βιβλίο: ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ του Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου

Η απόδοση του Πάσχα : τι εορτάζουμε την Τετάρτη προ της Αναλήψεως;

Η Ανάσταση συνεχίζεται! Αυτό δείχνει και η γιορτή της Αποδόσεως του Πάσχα. Τα ιδία γράμματα (δηλ. η ίδια ακολουθία)της νύχτας της Αναστάσεως, ακούγονται και κατά την Απόδοση του Πάσχα. Τελείται μια μέρα πριν απ’ τη γιορτή της Αναλήψεως.

Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στη ζωή της Εκκλησίας, στη ζωή του πιστού.

Αλλά και για άλλο λόγο γίνεται ο επανεορτασμός μιας εορτής, δηλαδή η απόδοσή της. Για ν’ απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γιορτής.

Όταν ένα θέαμα είναι ωραίο, ποθούμε να το ξαναδούμε. Όταν ένα φαγητό είναι νόστιμο, θέλουμε να το ξαναγευτούμε. Ο εορτασμός κάποιου γεγονότος της ζωής του Χριστού ή της Θεοτόκου, προξενεί γλυκύτητα στη ψυχή, που θέλει να το ξαναγιορτάσει.

Τη γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την αισθανόμαστε για τη γιορτή του Πάσχα. Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανη­γύρεων». Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο τη νύχτα της Αναστάσεως. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.

Θρίαμβος της ζωής κατά του θανάτου. Του Χριστού κατά του Άδη. Της χαράς κατά της λύπης. Της αλήθειας κατά του ψεύδους. Αυτή η ευφροσύνη για την Ανάσταση του Χριστού είναι καθολική και αιώνια. Ουρανός και γη συγχορεύουν. Όχι μια φορά. Πάντοτε, αιώνια. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώ­νιος» (κανόνας Πάσχα).

***********

Η ορθόδοξη Πίστη μας του Αρχιμ. Επιφανίου Κ. Χατζηγιάγκου (6ο κεφ)

6. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ

 

6.1. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

 

Ἀφοῦ ὁ Θεὸς δημιούργησε τοὺς πρωτοπλάστους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, τοὺς ἔβαλε νὰ ζήσουν σ’ ἕνα ὡραῖο κῆπο ποὺ εἶχε ἑτοιμάσει ἐπάνω στὴ γῆ γι’ αὐτούς, τὸν Παράδεισο (Γέν. 2,8), ποὺ βρισκόταν στὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς, καὶ τοὺς ἀνέθεσε νὰ ἐργάζονται σ’ αὐτὸν καὶ νὰ τὸν φυλάγουν (Γέν. 2,15).

Οἱ πρωτόπλαστοι «ἦταν καὶ οἱ δύο γυμνοί, …καὶ δὲν ντρέπονταν» (Γέν. 2,25), «διότι ἦταν ντυμένοι μὲ θεϊκὴ δόξα» (Ἰω. Χρυσ.).

 

Πορεία πρὸς τὸν Θεὸ

Στὸν Παράδεισο ὁ ἄνθρωπος ζοῦσε μέσα σὲ μιὰ ἀπέραντη χαρὰ καὶ εὐτυχία. Βρισκόταν σὲ τέλεια ἁρμονία μὲ τὸν ἑαυτό του, μὲ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸ φυσικὸ περιβάλλον.

 Ἡ κατάστασή του στὸν Παράδεισο δὲν θὰ ἦταν στάσιμη. Καθημερινὰ θὰ προόδευε καὶ θὰ προχωροῦσε πρὸς τὸν ὕψιστο προορισμό του, τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», καὶ τὴν τέλεια ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸ θὰ τὸ πετύχαινε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν προσωπικό του ἀγώνα.

Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ ἔδωσε ὁ Θεὸς στοὺς πρωτοπλάστους μιὰ ἐντολή, τὴν ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ τηρήσουν, γιὰ νὰ ἀποδείξουν τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη τους σ’ αὐτόν.

 Τὰ δύο δένδρα τοῦ Παραδείσου

Μέσα στὸν Παράδεισο ὑπῆρχαν καὶ δύο δένδρα ξεχωριστά· τὸ «ξύλον τῆς ζωῆς» («ξύλον» = δένδρο) καὶ τὸ «δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ». Τὸ «δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ» ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ δένδρα τοῦ Παραδείσου. Ὀνομαζόταν ἔτσι, διότι ὅποιος θὰ ἔτρωγε ἀπ’ αὐτὸ θὰ γνώριζε μὲ τὴν πείρα του ποιό εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιό τὸ κακό. Τὸ ἄλλο ἦταν τὸ «δένδρο τῆς ζωῆς». Οἱ καρποὶ τοῦ δένδρου αὐτοῦ εἶχαν μιὰ χάρη μοναδική· μετέδιδαν ζωὴ αἰώνια. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἔτρωγε ἀπὸ τὸ δένδρο αὐτὸ θὰ γινόταν ἀθάνατος.

Ο Διάλογος, Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, τόμος Α΄Κεφ. 6- Εισαγωγικά κεφάλαια,

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Α΄) ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

 

Ο διάλογος είναι το καλύτερο μέσον για να επιτευχθεί ο σκοπός της αγωγής, η συνάντηση δηλαδή δύο ψυχών, δύο καρδιών. Ο λόγος εναλλασσόμενος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους βοηθεί, ώστε να κατανοήσει και να πλησιάσει ο ένας τον άλλον. Κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, «ότι είναι για το σώμα οι εναγκαλισμοί, είναι για την ψυχή η επικοινωνία με λόγια» (MG 61.491)

Ο διάλογος είναι δείγμα αγάπης. αλλά και αυξάνει την αγάπη (ό.π.). Είναι αυτονόητη η α ν α γ κ α ι ό τ η τ α  του διαλόγου, εφόσον είναι το καλύτερο μέσον, για να πείσουμε τα παιδιά (MG 51,330), το καλύτερο όργανο για τη μετάδοση γνώσεων, βιωμάτων και εμπειριών. Αλλ’ ο διάλογος έχει και θ ε ρ α π ε υ τ ι κ ή  δ ύ ν α μ η.  Όσοι διαλέγονται με ενάρετους και ευσεβείς ανθρώπους, και ιδιαίτερα με φωτισμένους πνευματικούς («γέροντες»), «απολαμβάνουν τη δική τους πνευματική ευωδία και την άριστη συμπεριφορά» και «καρπώνονται μεγάλη ωφέλεια» (MG 53,49-50,280)

Τα εμπόδια στη διεξαγωγή ενός αποτελεσματικού διαλόγου είναι:

-Η εξουσιαστικότητα και το προστατευτικό ύφος (MG 60,236. 61,199. 62,673), που αποξενώνουν τον συνομιλητή μας.

-Η υπερηφάνεια, η οποία απωθεί το παιδί και ιδιαίτερα τον έφηβο. «Ο Θεός είναι ταπεινός και ο άνθρωπος υπερήφανος… Ο Πλάστης μιλάει ταπεινά και η λάσπη (ο αμαρτωλός και αδύνατος άνθρωπος) συζητάει σαν βασιλιάς» (MG 50,722)

-Οι θόρυβοι και οι θορυβώδεις τόποι, γιατί διακόπτουν και τη συζήτηση και την ησυχία, στοιχεία απαραίτητα, για να επέλθει η επιδιωκόμενη συνεννόηση (MG 57,223. 54,670. 59,447)

-Η άσκηση, διαμέσου του διαλόγου, βίας και καταναγκασμού (MG 59,73).

-Η ανυπομονησία (MG 49,171)

-Η επιθετικότητα και η αποθηρίωση (MG 59,156)

-Οι απειλές και οι βρισιές (MG 47,323)

-Ο θυμός (MG 58,732). «Όπως ακριβώς στη θαλασσοταραχή επικρατεί πολύς θόρυβος και ακούγονται δυνατές κραυγές, και δεν θα μπορούσε να βρει κανείς τον καιρό να φιλοσοφήσει, έτσι ακριβώς και όταν επικρατήσει ο θυμός. Αν λοιπόν πρόκειται η ψυχή να πει κάτι φιλοσοφημένο ή να διαπαιδαγωγηθεί, πρέπει προηγουμένως να βρει την ηρεμία της» (MG 60,138-139-ΕΠΕ 15,494).