Η καθολική κρίσις στή ζωή τού ανθρώπου καί η λύσις τής Παναγίας,Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

… προεκτάσεις, για τους Έλληνας εργαζομένους, και με μεγάλη πιθανότητα να ενταθεί ακόμα περισσότερο. Υπάρχει ηθική κρίσις. Με σκάνδαλα πάσης φύσεως. Με διαπλοκές και μίζες. Με κατακρίσεις και σπατάλη του δημοσίου χρήματος που είναι η δική μας πόροι και ο δικός μας ιδρώτας.

Με σωματεμπορία και με πορνογραφία, ακόμα και παιδική πορνογραφία, μέσα στις ιστοσελίδες, που να είναι σε μεγάλη έξαρση.

Με ηθική παράλυση από τον πανσεξουαλισμό, με ναρκωτικά και το λαθρεμπόριο.

Με ληστείες και φόνους αθώων πολιτών. Ακόμα και γερόντων για είκοσι ευρώ.

Με φούντωμα την αναρχία και την τρομοκρατία.

Αν μιλήσουμε δε και για την κρίση που περνάει η οικογένεια, θα απελπιστούμε με τα σημερινά της χάλια. Άλλωστε σε δυο βραδινά μας κηρύγματα παρουσιάσαμε με τα πιο μελανά της χρώματα την κρίση της.

Υπάρχει επίσης κρίσις στην παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, ΤΕΙ, Πανεπιστήμια. Έχομε κρίση στην πολιτική και στους πολιτικούς μας. Δεν κάνουμε πολιτική αλλά παρουσιάζουμε όπως έχει η κατάστασις σε ολόκληρο τον κόσμο, και σε όλα τα έθνη που βρίσκονται σε αναβρασμό.

Αυτό σημαίνει με λίγα λόγια ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα, μαζί και η πατρίδα μας, η Ορθόδοξη Ελλάδα μας, έδιωξε τον Χριστό από τα σπλάχνα της. Τον έβγαλε όχι μόνον έξω από την οικογένεια, αλλά και έξω από την κοινωνία. Έτσι πληρώνουμε την αποστασία μας, από το θέλημα του Θεού.

Εμείς οι ίδιοι εγκαταλείψαμε το απλωμένο σπλαχνικό χέρι του Θεού, και γυρνώντας την πλάτη μας, πιάσαμε οριστικά το χέρι του διαβόλου. Έτσι δημιουργήσαμε κρίση με τον Θεόν. Από τη στιγμή όμως που αγκαλιάσαμε το θέλημα του διαβόλου, την πονηριά και την κακία, την ψευτιά και την κατάκριση, αντιστρατευθήκαμε κατά του Θεού σωριάζοντας γύρω μας τα ερείπια του πνευματικού θανάτου.

«Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος», βεβαιώνει η Αγία Γραφή. Κρίσεις και συγκρούσεις με τον Θεόν είχαμε στην πορεία των αιώνων από τις αιρέσεις και που θεομαχώντας αρνήθηκαν την θεοπνευστία της Αγίας Γραφής. Αμφισβήτησαν και πολέμησαν την θεότητα του Ιησού Χριστού, τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος, την Τριαδικότητα του ενός Θεού. Πολέμησαν το αειπάρθενον της Παναγίας, και τον όρον Θεοτόκος. Αμφισβήτησαν επίσης την Ιερά Παράδοση, τους Αγίους, τα θαύματα, τα μυστήρια της Εκκλησίας μας και πολλά ακόμα ιερά και όσια της πίστεως μας. Έτσι η κρίσις κατέστη ανταρσία, θεομαχία, αίρεσις, δαιμονοκρατία.

Όλα αυτά όμως άρχισαν πριν από χιλιάδες χιλιάδες χιλιάδες χρόνια, από μια πολύ παλιά ιστορία που την ρίζα της την έχει στην πρώτη παράβαση και παρακοή των Πρωτοπλάστων, Αδάμ και Εύας. Είναι η πρώτη κρίσις στην ανθρωπότητα. Η πρώτη σύγκρουσις. Ο Αδάμ αντιλέγει στο Θεό που τον έπλασε και Τον κατηγορεί ως υπεύθυνο για τη γυναίκα που του έδωσε. Και αφού δεν υπάρχει μετάνοια και αναγνώρισις του λάθους από μέρους του, η κρίσις γενικεύεται, απλώνεται και πολλαπλασιάζεται.

Ακολουθεί η κρίσις και η σύγκρουσις μεταξύ Αδάμ και Εύας. Αφού ο Αδάμ κατηγορεί την γυναίκα του ότι τον εξαπάτησε, γι’ αυτό και την μισεί και την σιχαίνεται. Αμυνομένη η Εύα, παρά το πρωταρχικό της φταίξιμο, κατηγορεί τον διάβολο ως αιτία του κακού, και όχι την προαίρεσή της. Έτσι η αμαρτία ολοκληρώνεται, και η κρίσις μεταβιβάζεται στους απογόνους.

Και το πρώτο αποτέλεσμα της κρίσεως είναι άμεσο. Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ. Και τον σκοτώνει από φθόνο, χωρίς να φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος. Ήτο παντελώς αθώος.

Έτσι από τότε, το κακόν εδραιώθηκε στη γή. Η αμετανοησία μας το έκαμε να ριζώσει και να πολλαπλασιαστεί και συνεχώς να πολλαπλασιάζεται. Αλλά μαζί με το κακό έρχονται και τα δεινά της παρακοής στον άνθρωπο, και γενικά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η ασθένειες, πόνοι ψυχικοί και σωματικοί, δάκρυα, βάσανα, στεναχώριες, άγχος, αμηχανία, συγκρούσεις μεταξύ των συζύγων, συγκρούσεις μεταξύ γονέων και παιδιών, συγκρούσεις μεταξύ των αδελφών, συγκρούσεις και με το διπλανό μας, που τελικά καταλήγουν μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων για να καταλήξουν σε συγκρούσεις με τη μορφή των ανταρσιών, των επαναστάσεων και των πολέμων.

Έτσι έχοντας κρίση ο άνθρωπος με τον Χριστόν και την Εκκλησία Του, σκοτίζεται πνευματικά, απομονώνεται μέσα στο άθλιο καβούκι του και καταρρακώνεται από την μοναξιά, για να τον αποτελειώσει το γήρας, η ανημποριά και τέλος ο θάνατος χωρίς ελπίδα. Οι Συγκρούσεις με τον Θεόν, σπέρνουν πάντοτε ανέμους, γι’ αυτό και ολόκληρη η ανθρωπότητα θερίζει θύελλες.

Αλλά να, που εμφανίζεται ένας έμψυχος Παράδεισος, η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παναγία μας. Αυτή μέσα στα σπλάχνα της, ως άλλος πνευματικός Παράδεισος, βλαστάνει το νέο Ξύλον της ζωής, τον Ιησούν Χριστόν, τον Θεάνθρωπο Κύριο, που με το έργο Του, την προσφορά Του, τα θαύματά Του, την ανυπέρβλητη ζωηφόρο διδασκαλία Του, και ιδιαιτέρως με την Σταυρικήν Του Θυσίαν, θεραπεύει αδελφοί μου, την θανατηφόρο κρίση που υπήρχε και υπάρχει στις σχέσεις Θεού και ανθρώπου. Στις σχέσεις του Δημιουργού, του Πλάστου, και των λογικών πλασμάτων και δημιουργημάτων. Έτσι όσοι από μας, καταφεύγουμε στη χάρη της Παναγίας, και ενούμεθα με τον Υιόν της και Θεόν ημών, τον Σωτήρα και Κύριον Ιησούν Χριστόν, αρχίζουμε μια καινούργια ζωή. Την ζωή των μυστηρίων, μετανοίας, και Θείας Μεταλήψεως, αφού προηγουμένως προηγηθεί το Βάπτισμα και το Άγιον Χρίσμα.

Αρχίζουμε μια καινούργια ζωή, τη ζωή του Ευαγγελίου και της προσευχής. Τη ζωή της ζωντανής πίστεως και της ενεργουμένης αγάπης, τη ζωή των αρετών, την αγία ζωή, που επεκτείνεται στην αιωνιότητα, από τώρα και πάντοτε, στους αιώνας των αιώνων.

Έτσι η πίστις μας προς τον Σωτήρα μας Κύριον Ιησούν Χριστόν, ομαλοποιεί τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, με τον σύντροφον της ζωής μας, με τα παιδιά μας, και με τον συνάνθρωπό μας, θεραπεύοντας και τις κλονισμένες σχέσεις ακόμα και με τον εχθρόν μας. Αυτόν τον άνθρωπο που μας έκαμε κακό. Και η κρίσις αυτή της εχθρότητος, και της αντιπαλότητος προς τον πλησίον, μέσω του Ιησού Χριστού, της χριστιανικής ζωής, του Βαπτίσματος και των λοιπών Αγίων Μυστηρίων, μεταβάλλεται πρώτα σε συγγνώμην, ύστερα σε επιείκεια, κατόπιν σε μακροθυμία και τέλος σε αγάπη αληθινή.

Τα γεγονότα βέβαια γύρω μας, στο σπίτι μας, στη γειτονιά μας, την Ελλαδική κοινωνία, αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα σήμερα, μας διαψεύδουν.

Εμείς όμως θα κοιτάξουμε στις δικές μας καρδιές, και ο καθένας χωριστά τη δική του ψυχή, να δει τον εσωτερικό του κόσμο, να ψάξει καλά μέσα στην συνείδηση και την ψυχή του, και ψάχνοντας μέσα στην καρδιά μας, αν απ’ αυτήν την έρευνα βρει η ψυχή μας ότι παλεύομε, ότι προσπαθούμε στο κατά δύναμιν για το καλό, τότε η κρίσις ήδη έχει θεραπευθεί.

Τότε η Παναγία θα μας δώσει το κλειδί του Παραδείσου αφού είναι των θυρών το ανοιχτήριον.

Και το κλειδί αυτό των θυρών, το ανοιχτήριον, είναι η μετάνοια.

Η κραυγή του ληστού «Μνήσθητί μου όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου» είναι κραυγή μετανοίας.

Η στάσις του Τελώνου όταν κτυπούσε το στήθος και έλεγε «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» είναι κραυγή μετανοίας.

Η επιστροφή του Ασώτου, και το πέσιμο στην αγκαλιά του Θεού Πατρός κράζοντας «ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», είναι κραυγή μετανοίας.

Κατόπιν έχουμε την φωνή του τυφλού Βαρτιμαίου, «Ιησού Υιέ Δαυΐδ, ελέησόν με». Να μας βγάλει από την τύφλα της παρούσης ζωής, και να μας ανοίξει τα μάτια μας στην χάριν του ουρανού.

Οι κραυγές των λεπρών «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς» σημαίνει ότι πρέπει να καθαρισθεί η λέπρα αυτή της αμαρτίας που δημιουργεί την κρίσιν με τον Θεόν, για να μας έλθει η σωτηρία. Και η κραυγή, της πίστεως η κραυγή, της Χαναναίας, «Ιησού Υιέ Δαυΐδ, ελέησόν με, ελέησόν με, ελέησόν με ότι η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται», μας τα λέγει όλα.

Αυτές οι κραυγές μετανοίας, είναι αυτές που θεραπεύουν την κρίση, και τις μεταβάλλουν σε έλεος, σε μακροθυμία, σε φιλανθρωπία, και τέλος στη σωτηρία,

δια πρεσβειών της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας,

Απομαγνητοφωνημένα  κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Πηγή: http://agia-varvara.blogspot.com/

Παρασκευή, 3 Απριλίου 2009
214-β
Ε' Χαιρετισμοί, 2009

Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

 

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Ἡ πέμπτη ἑβδομάδα τῶν νηστειῶν εἶναι πολὺ σημαντικὴ διότι περιέχει τὴν θαυμαστὴ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Κανόνος καὶ τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου. Καὶ ἐνῶ σὲ κάθε μία ἀπὸ τὶς προηγούμενες ἑβδομάδες προβλέπονται δύο Προηγιασμένης θεῖες λειτουργίες, τὴν πέμπτη ἑβδομάδα προγραμματίζονται τρεῖς. Ἀπὸ αὐτὰ καταλαβαίνετε ὅτι ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ ἔχει μία ἰδιαίτερη βαρύτητα.

Ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Κανόνος γίνεται τὴν Τετάρτη ἑσπέρας μαζὶ μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου. (Μπορεῖ ὅμως νὰ γίνη καὶ τὴν Πέμπτη τὸ πρωΐ, ὄχι μὲ τὴν ἀκολυθία τοῦ Ἀποδείπνου, ἀλλὰ τοῦ Ὄρθρου).

Τί εἶναι ὁ Μέγας Κανών;

Κανόνας, στὴν λειτουργικὴ γλῶσσα, εἶναι πολλὰ τροπάρια χωρισμένα σὲ ἐννέα ὁμάδες καὶ ἡ κάθε ὁμάδα λέγεται ᾠδή. Συνήθως τὰ τροπάρια τῆς κάθε ᾠδῆς εἶναι τέσσερα, ὑπάρχουν ᾠδὲς μὲ πέντε ἢ ἕξι τροπάρια, δηλαδὴ ὅλος ὁ κανόνας ἔχει περίπου 50 μὲ 60 τροπάρια. Ὁ Μέγας Κανὼν ἔχει στὸ σύνολό του 276 τροπάρια. Γι’ αὐτὸ καὶ λέγεται Μέγας Κανών.

Ποιητὴς τοῦ Μ.Κ. εἶναι ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἐπίσκοπος Κρήτης ὁ Ἰεροσολυμίτης, τὰ Ἰεροσόλυμα εἶναι ὁ τόπος καταγωγὴς τους. (Γράφατε καὶ διαβάζατε ὅλοι Ἱεροσόλυμα μὲ δασεῖα. Τὸ σωστὸ εἶναι μὲ ψιλὴ Ἰεροσόλυμα). Ἦταν ἄριστος γνώστης τῆς Ἁγίας Γραφῆς – Παλαιᾶς καὶ Καινῆς -. Ἐντόπισε καὶ ἀνέδειξε πρόσωπα καὶ γεγονότα Ἁγιογραφικὰ καὶ τὰ ἔβαλε μέσα στὰ τροπάρια. Νὰ ἀποφύγουμε τὰ κακὰ παραδείγματα καὶ νὰ μιμηθοῦμε τὰ ἁγιασμένα.

Στὶς ὀκτὼ πρῶτες ᾠδὲς ἐξαντλεῖ τὰ θέματα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ στὴν Θ΄, τὴν τελευταία, τὰ θέματά του εἶναι ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη.

Γιὰ παράδειγμα γράφω δύο τροπάρια ἀπὸ τὴν ἐνάτη ᾠδή ·

«Μωσέως παρήγαγον, ψυχὴ τὴν κοσμογένεσιν, καὶ ἐξ ἐκείνου, πᾶσαν ἐνδιάθετον, γραφὴν ἱστοροῦσάν σοι, δικαίους καὶ ἀδίκους, ὧν τοὺς δευτέρους ὦ ψυχή, ἐμιμήσω, οὐ τοὺς πρώτους, εἰς Θεὸν ἐξαμαρτήσασα».

 Ἀπὸ τὴν κοσμογένεσι δηλαδὴ τὰ βιβλία ποὺ ἔγραψε ὁ Μωυσής καὶ στὰ ὁποῖα περιγράφει τὴν δημιουργία καὶ τὴν πλάσι τοῦ ἀνθρώπου, ἔβγαλα κάθε ἱστορία ποὺ σοῦ μιλάει γιὰ δικαίους καὶ ἀδίκους, καὶ μᾶς τὴν παρουσιάζει. Ἀπὸ αὐτοὺς ψυχὴ μου μιμήθηκες τοὺς δεύτερους ὄχι τοὺς πρώτους, ἐφ’ὅσον ἁμάρτησες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

«Τῆς νέας παράγω σοι, Γραφῆς τὰ ὑποδείγματα, ἐνάγοντά σε, ψυχὴ πρὸς κατάνυξιν, δικαίους οὖν ζήλωσον, ἁμαρτωλοὺς ἐκτρέπου, καὶ ἐξιλέωσαι Χριστόν, προσευχαῖς τε καὶ νηστείαις, καὶ ἁγνείᾳ καὶ σεμνότητι».

Τώρα ἀπὸ τὴν Καινὴ βγάζω παραδείγματα, ποὺ σὲ ὁδηγοῦν ψυχή μου σὲ κατάνυξι. Ζήλεψ τοὺς δίκαιους καὶ φύγε μακρυὰ άπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς. Καὶ ζήτησε τὸ ἔλεος ἀπὸ τὸν Χριστό μὲ προσευχές καὶ νηστεῖες καὶ ἁγνότητα καὶ σεμνότητα.

Ὅλος ὁ Κανόνας εἶναι ἕνας καθρέπτης τῆς ψυχῆς μας, καὶ γιὰ τὶς πολλὲς μας ἁμαρτίες εἶναι μία ἔντονη πρόσκληση γιὰ μετάνοια καὶ κάθαρσι. Ἕνας φίλος μου, ποὺ τώρα εἶναι Μητροπολίτης, τὸν μετέφρασε καὶ ἔβαλε τίτλο στὸ ἔργο του «Ἀδαμιαῖος θρῆνος», κλάμα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὶς ἁμαρτίες του.

Τὸν Κανόνα αὐτὸν ἡ Ἐκκλησία μας τὸν χωρίζει σὲ τέσσερα τμήματα. Τὶς τέσσερις πρῶτες ἡμέρες τῆς Τεσσαρακοστῆς (Καθαρὴ Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη καὶ Πέμπτη) στὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο, ποὺ γίνεται, ψάλλει ἀπὸ ἕνα τμῆμα. Καὶ τώρα τὸν ψάλλει ὅλον μαζί στὸ Ἀπόδειπνο τῆς Τετάρτης.

Κοντεύομε στὴν μεγάλη ἑορτή. Χρειαζόμαστε τὴν Μετάνοια. Ὁ Μέγας Κανών μᾶς θυμίζει τὸ καθῆκον μας γιὰ σωστὴ προετοιμασία καὶ ὑποδοχὴ τοῦ ἁγίου Πάσχα. 

   Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τὴν Παρασκευὴ τῆς Ε΄ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν ψάλλεται ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος. Δὲν μπαίνω στὸ ἱστορικὸ τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, ἀλλὰ περιορίζομαι στὴν λειτουργικὴ πλευρά μόνον.

Εἶναι καὶ αὐτὸς ὁ Ὕμνος ἕνα μεγάλο ποίημα ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ 24 τροπάρια, ποὺ λέγονται Οἶκοι. Εἶναι τόσοι οἱ Οἶκοι ὅσα καὶ τὰ γράμματα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Κάθε λοιπὸν οἶκος ἀρχίζει μὲ ἕνα γράμμα, ἀπὸ τὸ Α μέχρι τὸ Ω. Τὰ μονὰ τροπάρια, δηλ. α, γ, ε, κτλ. ἔχουν ἐφύμνιο, ρεφραίμ, τὸ Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε, καὶ τὰ ζυγὰ τροπάρια, δηλ. β, δ.,ζ, κτλ. ἔχουν ἐφύμνιο τὸ Ἀλληλούϊα.

Στοὺς δώδεκα πρώτους Οἴκους καταγράφεται ὅλη ἡ νηπιακὴ ἡλικία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ξεκινᾶμε ἀπὸ τὸν Εὐαγγελισμὸ μὲ τὴν σύλληψι τοῦ Χριστοῦ στὴν κοιλιὰ τῆς Θεοτόκο, μέχρι τὸν σαραντισμό, ὅταν δηλ. παρουσίασαν τὸν Χριστὸ νήπιο στὸν ναό καὶ τὸν πῆρε στὴν ἀγκαλιά του ὁ πρεσβύτης Συμεών, γεγονὸς ποὺ τὸ ἑορτάζομε τὴν ἡμέρα τῆς Ὑπαπαντῆς. Στοὺς ὑπόλοιπους δώδεκα Οἴκους καταγράφονται οἱ ἀρετὲς, τὰ χαρίσματα καὶ τὰ θαύματα τῆς Θεοτόκου, καὶ σὲ μερικοὺς γίνεται ἀναφορὰ στὸν Κύριό μας.

Ὁ Ὕμνος εἶναι τέλειος ἀπὸ κάθε πλευρά, τόσο ὅσον ἀφορᾶ στὸν στίχο, ὅσο καὶ στὸ περιεχόμενο καὶ τὴν μελωδικότητα. Τὸν θαυμάζουν ὄχι μόνον οἱ ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ καὶ οἱ διανοούμενοι ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οἱ κοσμικοὶ φιλόλογοι, ποιητές, κτλ.

Χωρίζεται σὲ τέσσερις στάσεις. Ἡ 1^η ἀπὸ τὸ Α μέχρι τὸ Ζ. Ἡ 2^η ἀπὸ τὸ Η μέχρι τὸ Μ. Ἡ 3^η ἀπὸ τὸ Ν μέχρι τὸ Σ, καὶ ἡ 4^η ἀπὸ τὸ Τ μέχρι τὸ Ω. Μπορῶ νὰ πῶ ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα παλάτι, γιὰ ἕνα ἐξαίρετο μέγαρο, ποὺ ἔχει τέσσερις ὀρόφους μὲ ἕξι οἴκους, διαμερίσματα, σὲ κάθε ὄροφο. Καὶ στὴν εἴσοδο τοῦ κάθε οἴκου ὑπάρχει ἕνα γράμμα τοῦ ἀλφαβήτου μας.

Κατὰ τὴν μεγάλη Τεσσαρακοστὴ τὸ ἀπόγευμα κάθε Παρασκευῆς ψάλλεται, μαζὶ μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου ὁ Κανόνας «Ἀνοίξω τὸ στόμα μου …», καὶ  μία ἀπὸ τὶς  τέσσερις στάσεις. Καὶ ὅταν ἔρχεται ἡ Παρασκευὴ τῆς πέμπτης ἑβδομάδος ψάλλεται ὁλόκληρος ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος. Θυμηθεῖτε ὅτι τὶς τέσσερις πρῶτες ἡμέρες τῆς Τεσσαρακοστῆς ψάλλαμε ἀπὸ ἕνα τμῆμα τοῦ Μεγάλου Κανόνος καὶ τὴν Τετάρτη τῆς πέμπτης ἑβδομάδος ψάλλεται ὅλος ὁ Μέγας Κανών. Ἔτσι καὶ οἱ τέσσερις στάσεις τοῦ Ἀκαθίστου ποὺ ἀκούσθηκαν τμηματικὰ τὶς τέσσερις πρῶτες Παρασκευές, κατὰ τὴν Παρασκευὴ τῆς πέμπτης ἑβδομάδος ψάλλεται ὁλόκληρος ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος.

Λέγεται Ἀκάθιστος, διότι ὅταν τὸν πρωτοψάλανε οἱ πιστοὶ στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ νὰ τοὺς σώση, ἦσαν ὅλοι ὄρθιοι ὅλη τὴν νύκτα. Λέγεται καὶ ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, διότι ἐπαναλαμβάνεται  ἡ λέξι «Χαῖρε» πάμπολλες φορές καὶ μὲ αὐτὴ τὴν λέξι ἀπευθυνόμαστε οἱ πιστοὶ πρὸς τὴν Θεοτόκο Μαρία, τὴν Παναγία μας. Καὶ σὲ κάθε «Χαῖρε» προσθέτομε λόγο δοξολογίας, εὐχαριστίας, παρακλήσεως, θαυμασμοῦ, ἱκεσίας, γιὰ τὰ ὅσα ἀναρίθμητα δῶρα μᾶς ἔδωσε καὶ μᾶς δίνει ἡ Παναγία.

Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ πῶ ὅτι στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο ἔχομε τόσα νοήματα ποὺ σχεδὸν ὑπάρχει καταγραμμένη ὅλη ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ θεολογία. Ὅλη ἡ πίστις μας ἀναδίδεται μέσα ἀπὸ τὰ τροπάρια τοῦ ὐπέροχου αὐτοῦ ὕμνου. Καὶ βεβαίως στὸν ὕμνο αὐτὸ ὑπάρχει καὶ μεγάλη ἀνταπόκρισι στὸν πιστὸ λαό. Οἱ πιστοὶ προσέρχονται στοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ παρακολουθοῦν μὲ εὐλάβεια τὸν Ὕμνο ποὺ ἀπευθύνομε στὴν Παναγία μας.

Καί, γιὰ νὰ μὴ σᾶς κουράζω, πᾶμε μὲ συντομία στὴν Κυριακή. Ἡ πέμπτη τῆς Τεσσαρακοστῆς εἶναι ἡ Κυριακὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Δὲν σᾶς δίνω λεπτομέρειες ἀπὸ τὸν βίο της. Προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ἕνα τέλειο παράδειγμα μετανοίας. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι πορευόμαστε στὴν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς ποὺ εἶναι μία πρόσκλησι μετανοίας καὶ ἐξομο-λογήσεως. Γιὰ νὰ ξεπεράσωμε τοὺς δισταγμούς μας καὶ νὰ καταλάβουμε ὅτι ὁ Θεὸς δέχεται τὸν μετανοοῦντα ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πλῆθος ἢ τὴν βαρύτητα τῶν ἁμαρτιῶν καὶ συγχωρεῖ τὰ πάντα ἀρκεῖ νὰ μετανοήση εἰλικρινὰ καὶ νὰ ἐξομοληγηθῆ. Παράδειγμα ἡ ὁσία Μαρία, ποὺ δούλεψε στὴν ἁμαρτία δεκαεπτὰ χρόνια, τὰ συγχώρησε ὁ Θεὸς ἐπειδὴ μετανόησε ἀληθινὰ. Τώρα ποὺ φθάνομε στὸ τέλος τῆς Τεσσαρακοστῆς, καὶ λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα, πρέπει νὰ τακτοποιήσωμε τὴν ψυχή μας μὲ τὴν μετάνοια, καὶ καθαροὶ ἁμαρτιῶν νὰ πορευθοῦμε πρὸς τὴν μεγάλη ἑορτὴ μας, τὸ Πάσχα.

Κανεὶς νὰ μὴ μείνη ἀνεξομολόγητος καὶ ἀμετανόητος μέχρι τὸ Πάσχα. 

Επιμέλεια : Δημήτριος Π. Ρίζος Δρ Θεολογίας

ΗΡΩΪΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

 

Γιὰ τὴν Μαντώ Μαυρογένους τὶς περισσότερες πληροφορίας τὶς ἔχουμε ἀπὸ ξένους καὶ λίγες ἀπὸ Ἕλληνες, μεταξὺ αὐτῶν ὁ Κασομούλης. Διακρίθηκε ὅσο λίγες ἀπὸ τὶς γυναῖκες ποὺ ἔλαβαν ἐνεργὸ καὶ ἔνοπλο δρᾶσι στὸν Ἀγώνα.

Τὸ βαπτιστικὸ της ὄνομά ἦταν Μαγδαληνή, γεννημένη στὴν Τεργέστη, ἀπὸ οἰκογένεια φαναριώτικη μὲ ἀσχολία τὸ ἐμπόριο. Ἔλαβε καλὴ μόρφωσι, καὶ ὁ γάλλος συγγραφέας Μαξὶμ Ρεμπὸ σημειώνει ὅτι  «Γνωρίζει γαλλικὰ καὶ ἰταλικά, καὶ ὅταν μιλάει γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος της, φλογίζεται, ἡ συζήτησις ζωντανεύει καὶ τὰ λόγια της κυλᾶνε μὲ μιὰ φυσικὴ εὐγλωττία, ποὺ σοὺ κρατοῦν τὴν ἀνάσα».

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα της ἐγκαταστάθηκε στὴν Τῆνο, καὶ μὲ τὴν ἔναρξι τῆς Ἐπαναστάσεως πρωτοστατεῖ στὴν ἐξέγερσι, καὶ ξεσηκώνει τοὺς νησιῶτες. Διέθεσε τεράστια ποσὰ γιὰ τὴν ἐνίσχυσι τοῦ ναυτικοῦ τῶν νησιῶν.

Στὴν Μύκονο καλεῖ τοὺς προκρίτους καὶ τοὺς δηλώνει ἀποφασιστικά· «Ἔρχομαι νὰ προσφέρω τὴν περιουσία μου γιὰ τὸν ἀγώνα τοῦ Γένους… Ἂς ἑνώσουμε τὶς δυνάμεις μας μὲ τὶς δυνάμεις τῶν ἀδελφῶν, ποὺ πολεμοῦν αὐτὴν τὴν ὥρα γιὰ τὴν Ἐλευθερία τοῦ Ἔθνους μας. Ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας αὐτὴν τὴν φοβερὴ σκλαβιά… Ἂς μὴ χάνουμε καθόλου καιρὸ, Ἐμπρὸς στὴν θάλασσα, στὰ καράβια μας!»

Ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, ὁ Ἰ. Καποδίστριας ἀναγνώρισε τὴν ἀνδεία της καὶ τῆς ἀπένειμε τὸν τίτλο τοῦ ἀντιστρατήγου. Καὶ μὲ αὐτὴν τὴν στολὴ κηδεύθηκε στὴν Πάρο τὸ 1840, καὶ κατ’ἄλλους τὸ 1848.

*******************************

Ὑπογραμμίζω καὶ τονίζω τὰ λόγια της·  «Ἔρχομαι νὰ προσφέρω τὴν περιουσία μου γιὰ τὸν ἀγώνα τοῦ Γένους».  Φαίνεται ὅτι οἱ ἀναθεωρητὲς τῆς ἱστορίας μας, ὅπως καὶ ἄλλοι ἰδεοληπτικοί, δὲν εἶδαν καὶ δὲν ἄκουσαν τίποτε γιὰ τὴν Μαντώ. Μυωπάζοντες βλέπουν στὴν Ἐθνεγερσία ἐπαναστατημένο ξυποληταριό καὶ πόλεμο τῶν πτωχῶν ἐναντίον τῶν κεφαλαιοκρατῶν. Ὅπως καὶ τό· Ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας αὐτὴν τὴν φοβερὴ σκλαβιά.  Διότι ἀπορῶ πῶς μποροῦν καὶ λένε κάποιοι ἀπὸ τηλεοράσεως, στοὺς σχολιασμοὺς γιὰ τὰ διακόσια χρόνια,  ὅτι «μᾶλλον περνούσαμε καλὰ μὲ τοὺς Τούρκους»;!

Επιμέλεια: Δημήτριος Π. Ρίζος Δρ Θεολογίας

Δ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ, του Δημητρίου Π. Ρίζου Δρ Θεολογίας

 

Στὴν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Τετάρτης ἑβδομάδος ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, μεταξὺ ἄλλων τροπαρίων καὶ τὸ ἀκόλουθο·

Μεσοπονήσαντες, νῦν τὴν ἐγκράτειαν, καὶ εἰς προσκύνησιν, Χριστέ μου φθάσαντες, τοῦ ζωηφόρου σου Σταυροῦ, προσπίπτοντες βοῶμέν σοι· Μέγας εἶ Φιλάνθρωπε, καὶ μεγάλα τὰ ἔργα σου, ὅτι ἐφανέρωσας τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον, ὃν φόβῳ προσκυνοῦντες κραυγάζομεν· Δόξα τῇ ἄκρᾳ εὐσπλαγχνίᾳ σου.

Μὲ ἁπλᾶ λόγια. Φθάσαμε στὰ μέσα τοῦ κόπου τῶν νηστειῶν καὶ μᾶς ἔφερες Χριστέ μας στὴν προσκύνησι τοῦ Σταυροῦ σου ποὺ δίνει ζωή, γονατίζομε καὶ λέμε φωναχτά· Εἶναι μεγάλη ἡ φιλανθρωπία σου καὶ μεγάλα τὰ ἔργα σου, διότι φανέρωσες τὸν τίμιο Σταυρό σου, τὸν ὁποῖο μὲ σεβασμὸ ὅταν τὸν προσκυνοῦμε σοῦ λέμε μὲ κραυγή· Δόξα στὴν ὑπέρμετρη εὐσπλαγχνία σου.

Καὶ μακάρι νὰ καταλάβαμε πόση δύναμι καὶ πόση σημασία ἔχει γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας. Ἡ Ἐκκλησία μας τὸ τονίζει ἰδιαιτέρως ὅλη αὐτὴν τὴν ἑβδομάδα. Κάθε μέρα ὅλη ἡ ὑμνολογία, δηλαδὴ τὰ τροπάρια ποὺ ψάλλουμε, ἔχουν ὡς θέμα τὸν Σταυρό. Καὶ μάλιστα τὴν Δευτέρα, τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευή στὴν ἀκολουθία τῶν Ὡρῶν γίνεται κανονικὰ ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ βρίσκεται στὸ τραπεζάκι στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ. Καὶ ὅταν ἔρχεται ἡ Παρασκευὴ καὶ γίνεται ἡ Θ΄ ὥρα ἐπαναλαμβάνεται ἡ προσκύνησις, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, καὶ μετὰ τὸν μεταφέρει ὁ ἱερέας στὸ ἱερὸ καὶ ἔτσι κλείνει ἡ ἑβδομαδα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.

Ἀπὸ τὴν ἑπομένη ἀνατέλει ὁ ἑορτασμὸς τῆς Δ΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, ποὺ εἶναι γνωστὴ ὡς Κυριακὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος.

Αὐτὸς ὁ ἅγιος ἀπὸ μικρὸς, δεκαεξάχρονος, διάλεξε τὸν δρόμο τοῦ μοναχισμοῦ καὶ βρέθηκε στὸ Σίναιον ὄρος. Διέπρεψε ὡς μοναχὸς καὶ ἔφθασε σὲ ἄκρα τελειότητα. Προοδευμένος μοναχὸς ἀποσύρθηκε σὲ ἔρημο τόπο, ποὺ λέγεται Θωλᾶς, καὶ ἐκεῖ πέρασε στὴν σκληρὴ ἄσκησι, μὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ ἀγρυπνία, γιὰ σαράντα χρόνια. Ἀπέκτησε μεγάλη ἐμπειρία στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ διαβόλου. Αὐτὴν τὴν γνῶσι του τὴν κατέγραψε σὲ ἕνα ἔργο χωρισμένο σὲ τριάντα κεφάλαια, καὶ τὸ ὀνόμασε Κλίμακα, σκάλα, ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἀγωνιζόμενο μοναχό, καὶ κάθε χριστιανό, ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Βῆμα-βῆμα γίνεται ἡ κατάκτησι τῆς ἀρετῆς καὶ τελειότητος, ἡ κάθαρσι τοῦ νοῦ, ὁ ἔλεγχος τῶν λογισμῶν, ὁ φωτισμός, ἡ ἁγιότητα καὶ θέωσις.

Τὸ ἔργο αὐτὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο. Περιέχει ὅλη τὴν σοφία καὶ τέχνη τοῦ ἁγιασμοῦ. Τὸ χαρακτηρίζω ἀνεπανάληπτο, διότι δὲν ξαναγράφθηκε τόσο τέλειο ἐγχειρίδιο μοναχικῆς καὶ χριστιανικῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν Κλίμακα τοῦ Ἰωάννου. Τὸ βιβλίο αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνάγνωσμα ὅλων τῶν μοναχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τεσσακοστῆς. Τὰ τριάντα κεφάλαια καλύπτουν τὸ διάστημα ποὺ περάσαμε μέχρι τὴν τέταρτη Κυριακὴ. Καὶ τώρα ποὺ σχεδὸν ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀνάγνωσι τῆς Κλίμακος, καὶ πρὸς τιμὴν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου ἡ Κυριακὴ αὐτὴ εἶναι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἡ μνήμη του γίνεται καὶ στὶς 30 Μαρτίου σταθερά, καὶ τὴν τέταρτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν ὡς κινητή.

Τὸ ἀσκητήριό του στὸν Θωλᾶ τὸν σχηματίζουν τρεῖς πέτρες μεγάλες ποὺ κύλισαν ἀπὸ τὸ βουνό. Μόλις χωράει καθιστὸ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἔγινε διαμονή του γιὰ σαράντα χρόνια. Ἔρημος τόπος, ἄνυδρος καὶ χωρὶς καμμία βλάστησι. Οἱ πέτρες ἄκουγαν τὶς προσευχές του καὶ ἡ ἄμμος βρεχόταν ἀπὸ τὰ δάκρυα τῆς κατανύξεως. Μόνος μὲ τὸν Θεό, νίκησε τὸν διάβολο, ἔμαθε τὰ τεχνάσματά του, καὶ μᾶς ἀποκάλυψε τὸν τρόπο νὰ τὸ πολεμᾶμε μὲ ἐπιτυχία. Ἀπὸ ἐδῶ κλήθηκε καὶ διετέλεσε ἡγούμενος στὸ Μοναστήρι τῆς Ἀγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ. Ὁ Θωλᾶς ἀπέχει περίπου τρεῖς ὥρες μὲ τὰ πόδια ἀπὸ τὸ Μοναστήρι.

Σήμερα δίπλα ἀπὸ τὸ ἀσκητήριό του, ποὺ παραμένει ὅπως ἦταν στὰ χρόνια του, ἔχτισαν οἱ πατέρες τῆς μονῆς τῆς Ἀγίας Αἰκατερίνης ναὸ πρὸς τιμήν του.

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: Ομιλία στην Δ΄ Κυριακή της Αγίας Τεσσαρακοστής

 

Πολλές φορές ωμίλησα προς την αγάπη σας περί νηστείας και προσευχής, ιδιαιτέρως μάλιστα αυτές τις ιερές ημέρες· εναπέθεσα ακόμη στις φιλόθεες ακοές και ψυχές σας ποια δώρα προσφέρουν στους εραστάς των και πόσων αγαθών πρόξενοι γίνονται σ' αυτούς που τις ασκούν, πράγμα που επιβεβαιώνεται γι' αυτές κυρίως από την φωνή του Κυρίου που αναγινώσκεται σήμερα στο ευαγγέλιο.

Ποια δε είναι αυτά; Είναι μεγάλα, τα μεγαλύτερα όλων θα ελέγαμε· διότι εκτός από τα άλλα μπορούν να παράσχουν και εξουσία κατά πονηρών πνευμάτων, ώστε να τα εκβάλλσυν και να τα απελαύνουν, και τους δαιμονισμένους να τους ελευθερώνουν από την επήρειά τους. Όταν πραγματικά οι μαθηταί είπαν προς τον Κύριο περί του αλάλου και κωφού δαιμονίου, ότι «εμείς δεν μπορέσαμε να το εκβάλωμε», είπε προς αυτούς ο Κύριος· «τούτο το γένος δεν εκδιώκεται, παρά με προσευχή και νηστεία».

Ίσως γι' αυτό, μετά την προσευχή επάνω στο όρος και την κατ' αυτήν εμφάνισι της θεϊκής αυγής, κατέβηκε αμέσως και ήλθε στον τόπο, όπου ευρισκόταν ο κατεχόμενος από τον δαίμονα εκείνον. Λέγει δηλαδή ότι, αφού παρέλαβε τους εγκρίτους μαθητάς, ανέβηκε στο όρος να προσευχηθή και έλαμψε σαν ο ήλιος, και ιδού εφάνηκαν να συνομιλούν με αυτόν ο Μωυσής και ο Ηλίας, οι άνδρες που περισσότερο από κάθε άλλον άσκησαν την προσευχή και τη νηστεία, δεικνύοντας και δια της παρουσίας των στην προσευχή την συμφωνία και εναρμόνισι μεταξύ προσευχής και νηστείας, ώστε κατά κάποιον τρόπο η νηστεία να συνομιλή με την προσευχή ομιλώντας προς τον Κύριο. Εάν η φωνή αίματος του φονευθέντος Άβελ βοά προς τον Κύριο, καθώς λέγει αυτός προς τον Κάιν, όπως εμάθαμε από τα λόγια του Μωυσέως, πάντως και όλα τα μέρη και μέλη του σώματος, κακοπαθούντα με την νηστεία, θα βοήσουν προς τον Κύριο και, συνομιλώντας με την προσευχή του νηστεύοντος και περίπου συμπροσευχόμενα, δικαίως θα την καταστήσουν ευπροσδεκτικώτερη και θα δικαιώσουν αυτόν που υφίσταται εκουσίως τον κόπο της νηστείας. Μετά λοιπόν την προσευχή και την κατά θείο τρόπο λάμψι, αφού ο Κύριος κατέβηκε από το όρος, έρχεται προς τον όχλο και τους μαθητάς, στους οποίους ωδηγήθηκε εκείνος ο κατειλημμένος από το δαιμόνιο, ώστε, όπως έδειξε επάνω στο όρος ότι εκείνο ήταν βραβείο νηστείας και προσευχής, όχι μόνο μεγάλο αλλά και επάνω από το μεγάλο (πραγματικά έδειξε ότι η θεία λαμπρότης υπήρξε άθλον αυτών), έτσι, αφού κατεβή, θα επιδείξη ότι έπαθλο τούτων είναι και η ισχύς κατά των δαιμόνων.

Αλλά, επειδή κατά την παρούσα Κυριακή των ιερών νηστειών είναι συνήθεια ν' αναγινώσκεται στην εκκλησία η διήγησις περί του θαύματος τούτου, ας εξετάσωμε από την αρχή όλη την ευαγγελική περικοπή που το περιγράφει. Μόλις λοιπόν ήλθε ο Ιησούς προς τους μαθητάς και τους παρευρισκομένους με αυτούς κι' ερώτησε, τι συζητείτε, κάποιος από το πλήθος είπε· «διδάσκαλε, έφερα σε σένα τον υιό μου που έχει πνεύμα άλαλο και όπου τον καταλάβη, τον συγκλονίζει και αυτός αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και ξηραίνεται».

Πώς λοιπόν άφριζε αυτός κι' έτριζε τα δόντια κι' εξηραινόταν; Του δαιμονισμένου πάσχει πρώτο και περισσότερο από όλα τα μόρια του σώματος ο εγκέφαλος· διότι ο δαίμων χρησιμοποιεί ως όχημα το ψυχικό πνεύμα που ευρίσκεται σ' αυτόν και από αυτό σαν ακρόπολι καταδυναστεύει όλο το σώμα. Όταν δε πάσχη ο εγκέφαλος, αφήνεται από εκεί μια ροή προς τα νευρα και τους μυς του σώματος αφρώδης και φλεγματώδης, που φράσσει τις διεξόδους του ψυχικού πνεύματος· και από αυτό προκαλείται κλονισμός και ρήξις και ακουσία κίνησις σε όλα τα αυτόβουλα μόρια, μάλιστα δε στις γνάθους, που πλησιάζουν περισσότερο στο μόριο που έπαθε πρώτο. Καθώς το υγρό ρέει περισσότερο προς το στόμα λόγω της χωρητικότητος των πόρων και της εγγύτητος προς τον εγκέφαλο, επειδή εξ αιτίας της άτακτης κινήσεως των οργάνων η αναπνοή δεν μπορεί να εκπνευσθή αθρόα, αλλά και ανακατεύεται με το πλήθος του υγρού, δημιουργείται στους πάσχοντας αφρός. Έτσι ο δαίμων εκείνος άφριζε και έτριζε τα δόντια, που προσέκρουαν μεταξύ τους φοβερά κι έσφιγγαν με μανία. Εξηραινόταν δε έπειτα από την σφοδροτέρα επήρεια του δαιμονίου. Όπως οι ατμοί που κινούνται από την θέρμη της ηλιακής ακτίνος, αν αυτή είναι σφοδροτέρα, πάλι αφανίζονται από αυτήν διασκορπιζόμενοι τελείως, έτσι και η υγρότης που προέρχεται από τα σπλάγχνα με την επήρεια του δαίμονος, αν αυτή είναι σφοδρότερα, σε λίγο δαπανάται και η έμφυτη υγρασία της σάρκας κι εκείνος ο δαιμονισμένος καταξηραίνεται.

Ἑρμηνεία στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Δ΄ Νηστειῶν (Ἰωάννου τῆς Κλίμακος) ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ''

 ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Ἰωάννου τοῦ συγγραφέως τῆς ''Κλίμακος'')

Ἑβρ. 6, 13–20

Ποῦ ἐλπίζεις;

«Ἥν (ἐλπίδα) ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς

ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ

εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ

καταπετάσματος»

(Ἑβρ. 6, 19)

ΟΣΟΙ, ἀγαπητοί μου, ὅσοι ἔχετε τα;ξιδέψει μὲ πλοῖα, μικρὰ καὶ μεγάλα, κι αὐτὰ τὰ ὑπερωκεάνια ποὺ διασχίζουν τὶς θάλασσες καὶ τοὺς ὠκεανούς, ἔχουν ἄγκυρα. Ἡ ἄγκυρα εἶνε ἀπαραίτητη. Κανένα πλοῖο δὲν ξεκινάει, ἄν δὲν ἔχῃ τὴν ἄγκυρα ἐν τάξει. Γιατὶ ὅταν σηκωθῇ τρικυμία καὶ τὸ πλοῖο κινδυνεύῃ νὰ παρασυρθῇ ἀπὸ τὰ κύματα καὶ νὰ πέσῃ πάνω σὲ ξέρες καὶ νὰ γίνῃ συντρίμμια, τότε ὁ πλοίαρχος διατάζει τοὺς ναῦτες νὰ ῥίξουν ἄγκυρα. Ἡ ἄγκυρα, ποὺ πέφτει στὴ θάλασσα, ἄν πιάσῃ στερεὰ στὸν πυθμένα, τότε τὸ πλοῖο κρατιέται γερὰ καὶ δὲν παρασύρεται πιὰ ἀπὸ τὰ κύματα. Ἀσφάλεια τοῦ πλοίου στὸν καιρὸ τῆς τρικυμίας εἶνε ἡ ἄγκυρα.

Ἀλλὰ γιατί μιλᾶμε ἐδῶ γιὰ ταξίδια, γιὰ πλοῖα καὶ γιὰ ἄγκυρες; Γιατὶ καὶ ἡ σημερινὴ περικοπὴ τοῦ Ἀποστόλου μιλάει γιὰ ἄγκυρα. Ποιά εἶναι λοιπὸν αὐτὴ ἡ ἄγκυρα, ποὺ λέει ὁ Ἀπόστολος ὅτι πρέπει νὰ ἔχουμε; Σʼ αὐτὸ θὰ ἀπαντήσουμε στὸ σημερινό μας κήρυγμα.

Ὁ Ἀπόστολος μιλάει μὲ γλῶσσα ἀλληγορική. Παίρνει, δηλαδή, τὴν ἄγκυρα σὰν μιὰ εἰκόνα, σὰν Ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ μᾶς διδάξῃ. Ἄς ἀναπτύξουμε τὴν εἰκόνα.

* * *

Ἑρμηνεία στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Δ΄ Νηστειῶν (Ἰωάννου τῆς Κλίμακος) ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν''

 ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Μάρκ. 9, 17-31

«ΠΑΙΔΙΟΘΕΝ»

«Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν

αὐτῶ; ὁ δὲ εἶπε˙ Παιδιόθεν»

(Μάρκ. 9, 21)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο μιλάει γιὰ ἕνα δυστυχισμένο νέο καὶ γιὰ ἕναν πιὸ δυστυχισμένο πατέρα. Ὁ νέος ἔπασχε ἀπὸ μιὰ φοβερὴ ἀρρώστια. Σὲ διάφορα χρονικὰ διαστήματα τὸν ἔπιανε κάποια κρίσις. Ἔβγαζε ἄναρθρες φωνές, ἔτριζε τὰ δόντια, ἄφριζε, ἔπεφτε κάτω, ἔπεφτε ὅπου βρισκόταν. Ἔπρεπε κάποιος νὰ εἶνε πάντα κοντά του, γιὰ νὰ προλάβη νὰ τὸν πιάση ὅταν κινδύνευε νὰ πέση στὴ φωτιὰ καὶ στὸ γκρεμό. Ἦταν μιὰ διαρκὴς ἀγωνία τοῦ πατέρα του. Τί, ἆραγε, νὰ εἶχε ὁ νέος αὐτός;

΄Μερικοί, ἀκούγοντας τὰ συμπτώματα αὐτά, θὰ νομίσουν ὅτι τὸ παιδὶ ἦταν σεληνιασμένο ἤ, ?πῶς λένε ἐπιστημονικῶς ἐπιληπτικό. Τὸ ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ πάσχουν ἀπὸ ἐπιληψία μὲ ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἀρρώστιας αὐτῆς, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Ἀλλὰ στὴν περίπτωσι αὐτή, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ νέος δὲν ἦταν ἐπιληπτικὸς ἤ σεληνιαζόμενος, ἀλλὰ – ἄς μὴ γελάση κανένας ποὺ κάνει πὼς τὰ ξέρει ὅλα μὰ τίποτα δὲν ξέρει – ὁ νέος ἦταν δαιμονισμένος. Δαιμονισμένος; Ναί. Διότι τὸ Εὐαγγέλιο σαφῶς, ὅτι ὁ νέος βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία μιᾶς ἐξωτερικῆς πονηρῆς δυνάμεως, ποὺ ὀνομάζεται «πνεῦμα ἀκάθαρτον, πνεῦμα ἄλαλον καὶ κωφόν» (Μάρκ. 9, 25). Ὅ,τι ἔλεγε καὶ ἔκανε ὁ δυστυχισμένος νέος, δὲν ἦταν δικό του. Ἦταν ἐνέργεια δαιμονική. Διότι πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες, καὶ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀποδείξεις ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες εἶνε καὶ οἱ δαιμονισμένοι. Αὐτοὶ οἱ δαιμονισμένοι στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ἦταν πάρα πολλοί. Λὲς καὶ καταλάβαιναν ὅτι πλησιάζει νὰ λήξη τὸ κράτος τοῦ διαβόλου.

Ἀλλὰ καὶ σήμερα ἀκόμη ὑπάρχουν δαιμονισμένοι, ποὺ μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ συγχέωνται μὲ τοὺς ἐπιληπτικούς, ἄν καὶ ἔχουν μερικὲς κοινὲς ἐκδηλώσεις.

* * *

Στις 10 Μαΐου 1956 απαγχονίστηκαν οι πρώτοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ

 

Επειδή προσπαθούμε να Μην Ξεχνούμε, σας παραθέτουμε τους 9 αγωνιστές που άφησαν τη νιότη τους και πήραν την ανηφοριά, για να αποτινάξουν τον αγγλικό ζυγό και να ενώσουν την Κύπρο με τη Μάνα Ελλάδα.

Το τίμημα; Η αγχόνη... Ήταν 19 ετων ο μικρότερος και 24 ο μεγαλύτερος.

Κάθε συζήτηση ή ανάλυση περί "μίσους ή αγάπης" του εκλιπόντος για την Ελλάδα, τη θεωρούμε εξόχως προσβλητική - κυρίως- για τους Ήρωές μας.

Διαβάστε λοιπόν και - προς Θεού - μην ξεχνάμε:

Μεσάνυχτα. H καταπακτή ανοίγει… σπάσιμο του αυχένα… φτερούγισμα «πυρακτωμένων» ψυχών…

«Σιανεμιά, (δ)εν άκουες δεντρούδιν να ταράξει

μήτε του σιύλλου λάξιμον με πετεινόν να κράξει.»

Βασ. Μιχαηλίδης

Εδώ απαγχονίστηκαν εννέα αγωνιστές, όλοι τους νέοι, ηλικίας 19-24 ετών:

– Στις 10 Μαΐου 1956 ο Μιχαήλ Καραολής (23 ετών), κρατικός υπάλληλος από το Παλαιοχώρι, και ο Ανδρέας Δημητρίου (22 ετών), ιδιωτικός υπάλληλος από τον Άγιο Μάμα.

– Στις 9 Αυγούστου 1956 ο Ανδρέας Ζάκος (24 ετών), σχεδιαστής από τη Λινού, ο Ιάκωβος Πατάτσος (22 ετών) από τη Λευκωσία και ο Χαρίλαος Μιχαήλ (21 ετών) από τη Γαληνή, υπάλληλος στην Κυπριακή Μεταλευτική Εταιρεία.

– Στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 ο Μιχαήλ Κουτσόφτας (22 ετών), εργάτης από το Παλαιομέτοχο, ο Στέλιος Μαυρομάτης (23 ετών) από το Λάρνακα της Λαπήθου, υπάλληλος στο βρετανικό αεροδρόμιο της Λευκωσίας και ο Ανδρέας Παναγίδης (23ετών), εργάτης από το Παλιομέτοχο, παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών και

– Στις 14 Μαρτίου 1957 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης (19 ετών) με καταγωγή από την Τσάδα, μαθητής του Γυμνασίου Πάφου.