Δὲν εἶναι πίστις αὐτό. Εἶναι ξεπεσμὸς γεμάτος φόβο καὶ δουλεία.

 

Γεώργιος Κ. Τζανάκης.  Ἀκρωτήρι Χανίων

Γράφω, ἐπειδὴ ντρέπομαι. Ντρέπομαι γιατὶ γνώρισα ἀληθινοὺς ἀνθρώπους. Γνωρίζω ὅτι εἶμαι ἐλάχιστος, ἀλλὰ εἶναι ἀληθινοὶ αὐτοὶ ποὺ μοῦ παρέδωσαν ὅσα ἐχω καταλάβει -ἄν κάτι ἔχω καταλάβει σωστά.

(Ἑδὼ παραθέτω ἐλάχιστα, καὶ ὄχι τὰ πιὸ χαρακτηριστικά- μόνον ἀπὸ ἕναν ἅγιο, τὸν ἅγιο Ἰσαάκ τὸν Σῦρο, γιὰ νὰ φανῇ ὅτι αὐτοὶ ποὺ λένε καὶ λένε, δῆθεν θεολογίες –πράγματα χαμένα, ἀσυνάρτητα καὶ ἄσχετα-ὑποστηρίζοντας τὴν παροῦσα πτώσι καὶ προδοσία, δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ τῶν πατέρων, κατὰ τὴν πίστι τῶν πατέρων. Φυσικὰ δὲν εἶμαι ὁ κατάλληλος νὰ λέῃ τέτοια λόγια καὶ ἴσως χάνουν καὶ τὴν ἀξία τους, ὅμως δὲν ξέρω τί ἄλλο νὰ κάμω μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν χαμό. Ἀφοὺ δὲν μιλᾶνε οἱ ποιμένες –πλὴν τῶν ἐξαιρέσεων ποὺ διώκονται ἤ καὶ πεθαίνουν- μιλοῦν οἱ πλίνθοι.)

Ὅπως ἔλεγε ὁ μέγας ἅγιος, Ἰσαάκ ὁ Σῦρος: «Σοῦ λέγω καὶ μὴ διστάσῃς, οὔτε νὰ καταφρονήσῃς τὰ ὑπόλοιπα λόγια μου, ὡς ἐλαχίστου, γιατὶ εἶναι ἀληθινοὶ αὐτοὶ ποὺ μοῦ τὰ παρέδωσαν» (ὅλες οἱ παραπομπὲς εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο: Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ Ἁγιορείτου: ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ ΤΑ ΕΥΡΕΘΕΝΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ. Γ΄ ἔκδοσις, 2020. Κελλίον Τιμίου Προδρόμου, Ι.  Μ. Καρακάλλου, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ)

«Λέγω σοι πρᾶγμα, καὶ μὴ διστάσῃς τούτου, μηδὲ τοῖς λοιποῖς μου λόγοις καταφρονήσῃς, ὡς ἐλαχίστου, διότι ἀληθεῖς εἰσιν οἱ παραδεδωκότες μοι»· ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣ σελ.40

Ὅτι κατάλαβα εἶναι ἀπὸ τὰ διαβάσματα τῶν γραφῶν τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἀληθινῶν στομάτων καὶ κάτι λίγα ἀπὸ πείρα.

«Καθὼς κατείληφα ἀπό τε τῆς θεωρίας τῶν γραφῶν καὶ τῶν ἀληθινῶν στομάτων, καὶ μικρὸν ἀπ’ αὐτῆς τῆς πείρας» ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣσελ. 39

Ἐπειδὴ ἄκουσα τὰ ἀληθινὰ στόματα ἀληθινῶν ἀνθρώπων (ἀνθρώπων δηλαδὴ ποὺ ζητοῦσαν καὶ ζοῦσαν μόνο τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ) νὰ μιλοῦν, καὶ ἔνοιωσα τὴν καρδιὰ μου νὰ καίγεται στὰ λόγια τους, ντρέπομαι τώρα στοὺς καιροὺς ἐτούτους νὰ ἀκούω τὸ ψεῦδος -ἀπὸ τὰ στόματα τοῦ ψεύδους- νὰ θέλῃ νὰ διώξῃ τὴν ἀλήθεια. Ντρέπομαι νὰ ἀκούω τὴ ψευτολογικὴ τοῦ φόβου καὶ τῆς δειλίας νὰ θέλῃ νὰ  διώξῃ   τὴν πίστι, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν λογικὴ τοῦ κόσμου.

Βλέπω τὸν διωγμὸ τῆς πίστεως καὶ τὸν διωγμὸ τῶν πιστῶν, ὄχι μόνον ἀπὸ καίσαρες καὶ ἐξουσιαστὲς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες –τίποτε τὸ παράξενο «εἰ ἐμἐ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσι». Οὔτε τὰ μυστήρια σεβάστηκαν, οὔτε τὸν ναὸ, οὔτε τὰ ἱερὰ, οὔτε τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἀνάστασί Του. Κυνήγησαν τοὺς πιστοὺς, τώρα κυνηγοῦν τοὺς ἱερεῖς. Ἀπαγορεύουν ἀκόμη καὶ νὰ ἐξομολογοῦν, ὅσους δὲν ὑποκύπτουν στὶς  ἀντίθεες διαταγές τους. Θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν τὶς ἐντολὲς, ποὺ οἱ ἴδιοι δέχτηκαν, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὰ φιλήδονα θελήματά τους.

Αὐτὸ ποὺ μὲ κάνει καὶ ντρέπομαι εἶναι ὅτι βλέπω καὶ ἀκούω χιλιάδες  στόματα «ποιμένων» νὰ λένε ψέμματα στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ ζητᾶνε ὑπακοὴ γιατὶ «αὐτὸ λέει ἡ ἐκκλησία, αὐτὸ λέει ἡ Σύνοδος καὶ ἡ Σύνοδος εἶναι Σύνοδος Πατέρων, ποὺ φωτίζει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο». Καὶ τὰ λένε αὐτοὶ ποὺ λειτουργοῦν φορῶντας μουρόπανα, σὲ αὐτοὺς ποὺ γιὰ νὰ κοινωνήσουν κατεβάζουν γιὰ κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου τὸ δικό τους μουρόπανο καὶ ἀμέσως τὸ ξανανεβάζουν. Καὶ αὐτὰ «τοὺς φωτίζει  ὁ Παράκλητος γιὰ νὰ τὰ λένε» -λένε. Αὐτοὶ οἱ τρομοκρατημένοι, οἱ σαρκιολάτρες, οἱ δειλοὶ καὶ φοβισμένοι λένε -καὶ προσπαθοῦν νὰ πείσουν- ὅτι εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ  φώτισμοῦ  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλη αὐτὴ ἡ ἀπερίγραπτη κατάστασι.

Ἀπλὰ ἀποδεικνύουν ὅτι ποτὲ δὲν αἰσθάνθηκαν τίποτα ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὅσοι γεύτηκαν τὴν χάρι τοῦ Παρακλήτου, ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν:

Αὐτὸς (ὁ Παράκλητος) δείχνει στὸν ἄνθρωπο τὴν ἁγία δύναμι ποὺ ἐνοικεῖ μέσα του κάθε  στιγμή. Τὴν σκέπη –τὴν νοητὴ ἰσχύ- ποὺ σκεπάζει παντοτε τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀποδιώκει ἀπ᾿ αὐτὸν κάθε βλάβη, ὥστε νὰ μὴν πλησιάσῃ στὴν ψυχή του ἤ στὸ σῶμα του.

Λόγος εἰς τὴν μνήμην τῶν θεοστέπτων καὶ ἰσαποστόλων Μεγάλων Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, εἶναι γνωστό, πὼς λίγα πρόσωπα στὴν Ἱστορία τιμήθηκαν μὲ τὸν τίτλο τοῦ Μεγάλου. Ἐξέχουσα θέση ἀνάμεσά τους κατέχει ἀναμφίβολα ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος.

Κι ἀναδείχθηκε Μεγάλος, ὄχι μόνο σὲ ἔργα πολιτικῆς σύνεσης, οἰκονομικῆς διαχείρισης, διοικητικῆς μεταρρύθμισης, στρατιωτικῆς δεξιοτεχνίας, φρόνησης καὶ ἀνδρείας, ἀλλά, μὲ ἄριστο συνδυασμό, Μεγάλος καὶ σὲ ἔργα μεγάλα στερέωσης τοῦ μέχρι τότε διωκόμενου Χριστιανισμοῦ, ἐνίσχυσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποκατά-στασης τῆς ἐσωτερικῆς της ἑνότητας, τιμῆς τῶν ἁγίων, ἀνέγερσης ναῶν καὶ τόσα ἄλλα. Καὶ μαζί του ἀσφαλῶς μεγαλύνεται στοὺς αἰῶνες ἡ ἁγία μητέρα του Ἑλένη, παιδαγωγὸς καὶ συμβοηθὸς καὶ συνεργὸς στὰ θεῖα ἔργα, στὴ φιλανθρωπία, στὴν εὕρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἀνάδειξη τῶν Ἁγίων Τόπων, στὴ στήριξη τῶν πιστῶν, στὸν ἐκχριστιανισμὸ τῶν ἀπίστων.

Πόσα, ἄραγε, δὲν ὀφείλει σήμερα ὁ χριστιανικὸς κόσμος στὴ βασιλικὴ τούτη δυάδα, τῶν ὁποίων ἡ Ἐκκλησία μας, δίκαια καὶ θεόπνευστα, ἀναγνώρισε καὶ διακήρυξε τὴν ἁγιότητα, ἐντάσσοντάς τους στὸ Ἁγιολόγιό της καὶ ἀπονέμοντάς τους ἐπάξια καὶ τὸν τίτλο τῶν ἰσαποστόλων; Ἂς ἰδοῦμε ὅμως συνοπτικὰ τὰ σπουδαιότερα ἔργα τῶν μεγάλων αὐτῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ σήμερα πανηγυρίζουμε τὴ μνήμη τους.

Εἶναι γνωστὸ τὸ θαυμαστὸ ὅραμα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, πρὶν τὴ μεγάλη καὶ τελικὴ ἀναμέτρηση μὲ τὸν μισόχριστο βασιλέα Μαξέντιο τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 312 ἔξω ἀπὸ τὴ βασιλεύουσα Ρώμη, τὸ ὑπέρλαμπρο δηλ. σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ εἶδε στὸν οὐρανὸ τὶς πρῶτες ἀπογευματινὲς ὧρες τῆς ἡμέρας, μὲ τὴν ἐπιγραφὴ γύρω του, «ἐν τούτῳ νίκα». Καὶ ἡ νίκη του στὴ συνέχεια, μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, ὑπῆρξε πράγματι θριαμβευτική.

Πρῶτο σπουδαιότατο ἔργο του μετὰ τὴ νίκη αὐτή, ἦταν τὸ περίφημο Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (Φεβρουάριος τοῦ 313), τὸ ὁποῖο ὑπέγραψε στὸ σημερινὸ Μιλάνο τῆς Ἰταλίας μὲ τὸν σύμμαχό του καὶ αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς Λικίνιο, μὲ τὸ ὁποῖο καθιερώθηκε ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνεξιθρησκείας, ποὺ ὡς κύριο στόχο εἶχε τὴν κατοχύρωση καὶ ἀναγνώριση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας γιὰ τὸν Χριστιανισμό, ποὺ ὡς τότε διωκόταν.

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης- Τόλμη στην πνευματική ζωή

https://youtu.be/_eeMwU-IVDs

Προσκυνοῦμεν τὰ πάθη τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς

«Ἄν εξεράθη τὸ κλαδί, πάντα χλωρὴ εἶν' ἡ ρίζα» (Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης.)

Γενάρης τοῦ 1952, πέρα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο καὶ πάνω στοὺς πρόποδες τοῦ Πάϊκου βρέθηκε μισοφαγωμένη ἀπὸ ἄγρια θηρία τοῦ βουνοῦ ἡ ενενηντάχρονη γριούλα Παλάσα Παχατουρίδου. Κανένας συγχωριανός της δὲν παραξενεύτηκε. Γνώριζαν καλὰ τὸ δρᾶμα τῆς μεγαλοκυράς ἀπὸ τὴν Χαμενία τοῦ Καρς πάνω στὸν Καύκασο. Ἡ δύστυχη ἔχασε δέκα γιους λεβέντες καὶ τὸν ἄνδρα της στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Τελευταία εἶχε χάσει καὶ τὸ μυαλό της. Ἀναζητοῦσε κάθε μέρα νὰ βρεῖ τὸ δρόμο γιὰ τὴν μεγάλη ἐπιστροφὴ στὴν «πατρίδα». Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἔψαχνε τὸ δρόμο γιὰ τὴν γῆ ποὺ ἦταν σπαρμένη μὲ τὰ κόκαλα τῶν παιδιῶν της...

8 Ἀπριλίου 1921, ὁ βουλευτὴς Κ. Φίλανδρος μιλῶντας στὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ γιὰ τὴν Γενοκτονία ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:«Αἱ γραῖαι καὶ οἱ γέροντες διεσκορπίζοντο τότε εἰς τὰς...ἐρήμους, ὅπου γυμνοί, ἄστεγοι καὶ νήστεις σωρηδὸν ἀπέθνησκον. Ἀλλὰ καὶ ὁσάκις τὴν μακρὰν πεζοπορίαν διεδέχετο ἡ διὰ τοῦ σιδηροδρόμου μεταβίβασις τῶν εἱλώτων, ἐξετυλίσσοντο σκηναὶ φρικτοτέρας τραγωδίας. Εσταμάτα τὸ τραῖνον μέσα εἰς τὴν ἔρημον, διὰ νὰ ριφθῶσιν ἀπροστάτευτα τὰ δυστυχῆ ἐκεῖνα πλάσματα εἰς τὴν διάκρισιν τῶν ἀγρίων θηρίων καὶ τῶν ἀνθρωπόμορφων θηρίων. Δυστυχὴς μητέρα, εστoιβαγμένη μετ' ἄλλων γυναικῶν ἐντὸς σκευοφόρου βαγονίου, βλέπουσα κινδυνεῦον τὸ τέκνο τῆς ἀπὸ ἀσφυξίαν, ἐτόλμησε νὰ ζητήσει βοήθεια. Παρευθὺς Τοῦρκος χωροφύλαξ ἁρπάσας ἀπὸ τὴν ἀγκάλην τῆς μητρὸς τὸ τέκνον της τὸ ἐξεσφενδόνισεν ἐκ τοῦ παραθύρου εἰς τὸ κενόν, ἐνῶ τὸ τραῖνο ἐξηκολούθει τρέχον εἰς τὴν ἀπέραντην ἔρημον! Ἄλλαι μητέρες εὑρέθησαν παγωμέναι εἰς τὰ χιονισμένα ὄρη μὲ τὰ δυστυχῆ μικρά των κρεμασμένα ἀπὸ ξηροὺς μαστούς!...».

Ὁ θάνατος τῆς ἄμοιρης γριούλας, στὸ χιονισμένο Πάϊκο καὶ οἱ θάνατοι ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων καὶ Ἑλληνίδων τοῦ Πόντου ἔχουν ἕνα κοινὸ στοιχεῖο. Ἦταν ἀπόρροια τοῦ «λευκοῦ θανάτου». Τραγικὴ μοῖρα ἐπεφύλαξε στὴν χαρακομένη κυρά-Παλάσα θάνατο σὰν αὐτὸν ποὺ γνώρισαν τὰ παιδιά της. Ὁ θάνατος φέρνει μιὰ καὶ μόνη ὀνομασία. Οἱ Τοῦρκοι ὅμως τοῦ ἔβαλαν ἐπίθετο, τὸν ἔφεραν στὰ μέτρα τους, ἐπινόησαν ἕνα νέο εἶδος θανάτου. «λευκὸς θάνατος». Τί εἶναι ὁ «λευκὸς θάνατος;». «Εἶναι ἡ γενοκτονία αλά τούρκα, εἶναι βουβή, πονηρή, ἀνατολίτικη» γράφει στὸ βιβλίο του «Γενοκτονία στὸν Εὔξεινο Πόντο» ὁ καθηγητὴς Π. Ενεπεκίδης. «Οἱ καλούμενες ἐκτοπίσεις, ἐξορίες τῶν κατοίκων ὁλόκληρων χωριῶν, οἱ ἐξοντωτικὲς ἐκεῖνες ὁδοιπορίες μέσα στὸ χιόνι τῶν γυναικοπαίδων καὶ τῶν γερόντων -οἱ ἄνδρες βρίσκονται ἤδη στὰ τάγματα ἐργασίας ἢ στὸ στρατό- δὲν ὁδηγοῦν φυσικὰ σὲ κανένα Άουσβιτς μὲ τοὺς διαβολικὰ ὀργανωμένους μηχανισμοὺς τῆς φυσικῆς ἐξόντωσης τοῦ ἀνθρώπου- ὄχι! Ἦταν ὅμως ἕνα Άουσβιτς ἐν ροῇ, οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν καθ' ὁδόν, δὲν περπατοῦσαν γιὰ νὰ φτάσουν κάπου· ὄχι, περπατοῦσαν γιὰ νὰ πεθάνουν ἀπὸ τὶς κακουχίες, τὴν παγωνιά, τὴν πεῖνα, τὸν ἐξευτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου. Αὐτὸ ἦταν τὸ διαβολικὸ σύστημα, πονηρὰ ὀργανωμένο. Δὲν ὑπῆρχε στὸ τέρμα κανένα Άουσβιτς, γιατί γιὰ τοὺς περισσότερους δὲν ὑπῆρχε τέρμα. Τὸ ταξίδι πρὸς τὸν θάνατο ἦταν ὁ θάνατος, ὄχι τὸ τέρμα τοῦ ταξιδιοῦ».

Ἡμέρα Μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων, ἡ 19η Μαΐου κάθε έτους. Στὶς 24 Φεβρουαρίου τοῦ 1994 ἔληξε ἡ ντροπή, τὸ ὄνειδος τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ποὺ ἀρνοῦνταν γιὰ δεκαετίες ὁλόκληρες νὰ ἐπιτελέσει τὸ ἐλάχιστο καθῆκον του ἀπέναντι στὰ ἑκατομμύρια τῶν νεκρῶν. Ἀναγνωρίζεται ὁμόφωνα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ ἡ Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.

Ἡ Γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας δὲν ἄρχισε τὸ 1916 ἢ τὸ 1913. Τὸ ἀπάνθρωπο φαινόμενο τῆς Γενοκτονίας αἰῶνες τώρα, χαρακτηρίζει τὴν πολιτική των ἑκάστοτε τουρκικῶν ἢ ὀθωμανικῶν κυβερνήσεων. Ἀπὸ τὴν ἧττα στὸ Ματζικέρτ (1071) ὡς τὴν πτώση τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν τῆς Τραπεζοῦντας (1461), ἀπὸ τὴν ἐποχή του Ἅ' Παγκοσμίου Πολέμου (1915) ὡς τὴν Συνθήκη τῆς Λωζάνης (1923) καὶ ἀπὸ τοὺς βανδαλισμούς του 1955 στὴν Πόλη ὡς τὴν εἰσβολὴ στὴν Κύπρο (1974) ἕνας ἦταν καὶ εἶναι ὁ στρατηγικὸς στόχος τῆς Τουρκίας: ἡ ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

ΠΟΝΤΟΣ "Σταυρωση Και Μνημη" / Ηρωδειο (19/5/2019)

https://youtu.be/a5cOHgCwepU

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου".....

....Γιώργος Νταλάρας, Κωνσταντίνος και Ματθαίος Τσαχουρίδης, Μελίνα Ασλανίδου, Έλενα Κελεσίδου, Χάικ Γιαζιτζιάν, Σαρίνα Κρος, Πέλα Νικολαΐδου, Ελένη Ουζουνίδου, Χρήστος Καλιοντζίδης.... Χορωδία και Ορχήστρα παραδοσιακών οργάνων και η Ομάδα Χορού "Έκνευσις".... Αφηγητής: Ιεροκλής Μιχαηλίδης....Παρουσίαση: Πόπη Τσαπανίδου....

19η Μαΐου: ημέρα μνήμης για τον ποντιακό ελληνισμό

 Ημέρα μνήμης για μια γενοκτονία που ο πόνος, το αίμα και ο ξεριζωμός, χάραξε ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές των Ελλήνων του Πόντου και όλων των ανθρώπων που άγγιξε την καρδιά τους ο άδικος χαμός ενός ολόκληρου γένους.

https://youtu.be/ZYE9L70aTt0

Της Μαύρης Θάλασσας το νερό
είναι το πιο γλυκό από τ’ άλλα
γιατί το μισό εγέμισε
από των ματιών το κλάμα.

Μα και του Πόντου τα βουνά
είναι πιο άγρια δασωμένα
για δεν τα πότισε βροχή
παρά μονάχα αίμα.

Στους δρόμους του ξεριζωμού
η φρίκη τους στοιχειώνει,
κι από τα δάκρυα των παιδιών
χορτάρι δεν φυτρώνει.

Οι εκκλησίες γκρεμίστηκαν
μα ακόμα αχολογούνε,
είναι οι ψυχές που κράζουν
τα κορμιά για να θαφτούνε.

Στον Πόντο αν βρεθείς
ποτέ μη λησμονήσεις.
Το νερό του είναι απ’ το αίμα σου,
το χώμα απ’ το κορμί σου,
και ο αέρας που φυσά
απ’ την αναπνοή σου.

Γιώργος Αγγελακόπουλος

Καλό Παράδεισο παππούλη μας!

 




Μια μεγάλη μορφή της Ελληνορθοδοξίας, ο Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης, εκοιμήθη το Σάββατο 15 Μαΐου, αφήνοντας την κοινωνία μας φτωχότερη από πνευματικούς φάρους Χάριτος που φωτίζουν το σκοτάδι του αιώνα μας.

Ο πατήρ Ανανίας Κουστένης γεννήθηκε στη Δημητσάνα το 1945 και ακολούθησε τον δρόμο του μοναχισμού. Σπούδασε Θεολογία και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση του έργου του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού ενώ, μνημειώδες παραμένει το έργο της μετάφρασης και του σχολιασμού της Χρονογραφίας του Θεοφάνη.

Αυτός ο φωτισμένος γέροντας είχε μια καρδιά που πάντοτε ξεχείλιζε από Ορθοδοξία και Ελλάδα. Κυριολεκτικά κάθε ανάσα του, την αφιέρωνε στο να υπηρετεί και να αναδεικνύει με τους λόγους του, όλες τις μορφές που τίμησαν αυτά τα δύο ύψιστα ιδανικά.

Η φλογερή αγάπη του για τους Αγίους και τους Μάρτυρες της Εκκλησίας ήταν μνημειώδης. Πάντα συνεπής με τους ακροατές του, μέσα από αμέτρητες ώρες εκπομπών στα ερτζιανά, εντρυφούσε στον Συναξαριστή ξεψαχνίζοντας το Αγιολόγιο της Εκκλησίας, ρίχνοντας φως στον βίο κάθε Αγίου. Για τον πατέρα Ανανία δεν υπήρχε «μικρός» ή «μεγάλος» Άγιος. Δεν υπήρχε σημαντικός ή λιγότερο σημαντικός Μάρτυρας.

Ήταν τέλειος δημοκράτης στην απόδοση τιμών προς όλα τα μέλη της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας .

Όλοι οι «καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες», λάμβαναν την προσοχή που τους αξίζει μέσα από τον χαριτωμένο λόγο του πατρός Ανανία.

Ένας λόγος πάντοτε ταπεινός και αρχοντικός ταυτόχρονα. Πάντοτε γλυκός , πάντοτε παρηγορητικός, πάντοτε ευωδιαστός, πάντοτε άδολος και φωτεινός. Μέχρι τα 75 του χρόνια δεν λογάριαζε αδυναμίες και ασθένειες του σώματος μπροστά στο ευλογημένο έργο του. Κατέθετε όλες τις δυνάμεις του για να μεταδώσει ανόθευτη γνώση σε όσες περισσότερες γενιές μπορούσε.

Αμέτρητες ψυχές έβρισκαν πνευματική δροσιά στο άκουσμα της τόσο χαρακτηριστικής φωνής του. Άλλα και η μορφή του ήταν πάντοτε γλυκιά, ακτινοβόλα, αγόγγυστη και στολισμένη με ένα ουράνιο χαμόγελο. Όλα σημάδια αγιότητας που φρόντιζε να κρύβει επιμελώς, αυτός ο τόσο χαριτωμένος ιερέας.

Αγαπούσε ιδιαίτερα να συνδυάζει στους λόγους του Χριστό και Ελλάδα σαν να είναι κάτι αδιαίρετο. Όση αγάπη είχε για τους Αγίους της Ορθοδοξίας, τόση έδειχνε και για τους ήρωες του Έθνους. Βαθύς γνώστης της Ελληνικής ιστορίας, αφιέρωνε άπλετο ραδιοφωνικό χρόνο για να μιλά για την Επανάσταση του 21, για το Έπος του 40, για τον Μακεδονικό αγώνα, το Βυζάντιο και όλες τις ένδοξες στιγμές της Ρωμηοσύνης.

Όταν μιλούσε για όλες τις μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες, ήταν εντυπωσιακό το πόσο τον συνέπαιρνε το ανεξάντλητο πατριωτικό του συναίσθημα. Ενθουσιαζόταν από όλες τις λαμπρές στιγμές που περιέγραφε σαν να τις ξαναζούσε μπροστά στα μάτια του. Ξεδιπλωνόταν στον λόγο του όλη η λεβεντιά του και η δίψα του για ευγνωμοσύνη προς τους ευεργέτες του Έθνους.

Κατάφερνε να τονώνει το εθνικό φρόνημα χωρίς να γίνεται σκληρός και διχαστικός. Καταθέτοντας μόνο την αλήθεια. Λιτός, απέριττος, ακριβοδίκαιος, χωρίς ρητορικές εξάρσεις και κούφιες κορώνες, έδινε το καθάριο στίγμα του ξεχωρίζοντας σαν πολύτιμο μαργαριτάρι μέσα στον ωκεανό εθνομηδενισμού που κατακλύζει την κοινωνία μας.

Συχνά λειτουργούσε στο παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου στα Εξάρχεια, επί της οδού Ισαύρων. Τον αποκαλούσαν και «παπά των Εξαρχείων». Μάλιστα, ήταν πάντα ιδιαιτέρως αγαπητός στην περιοχή, ενώ όταν ερωτήθηκε κάποτε σε τηλεοπτική του συνέντευξη για το πώς ένοιωθε που λειτουργούσε στα Εξάρχεια, είχε δώσει μια φοβερή απάντηση που χαράχθηκε στη συνείδηση όσων χριστιανών τον γνώρισαν:

«Πολύ καλά νιώθω στα Εξάρχεια. Η Ορθοδοξία είναι αναρχία. Αναρχικός είναι εκείνος, ο οποίος δεν είναι ούτε δούλος, ούτε τύραννος του άλλου. Θέλει μαγκιά να είσαι αναρχικός…»

Ο π. Ανανίας Κουστένης τελείωνε πάντα τις υπέροχες εκπομπές του, καλώντας τους ακροατές να ψάλλουν μαζί του τον «Εθνικό ύμνο της Εκκλησίας», όπως αποκαλούσε το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ», εκδηλώνοντας πάντα την υπέρμετρη αγάπη που έτρεφε για την Παναγία.

Χριστός Ανέστη πατέρα Ανανία. Αιωνία σου η μνήμη.

Να συνεχίσεις να εύχεσαι για τον λαό σου που τόσο αγάπησες και τόσα πολλά του προσέφερες.

Πηγή https://amfoterodexios.blogspot.com/2021/05/blog-post_36.html?fbclid=IwAR05I5RHQfnttCDCIye7fDdE1co3m6ZZCT8zld0z0zE9SqhwrfrwfmxWDPQ




* "αμφ." ΥΓ:

Πόσες φορές δεν πήγαμε στον παππούλη Ανανία, για να τον δούμε, να τον ακούσουμε, να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού από τα ταλαιπωρημένα χέρια του και να τον συνοδεύσουμε μέχρι το αυτοκίνητο για να τον πάνε τα αγαπημένα του πνευματικοπαίδια στο σπιτάκι του για να ξεκουραστεί...

Πόσες φορές δεν τον αναφέραμε στις καθημερινές μας συζητήσεις;

Πόσες φορές δεν αναρτήσαμε ομιλίες του ή καθοριστικές "παρεμβάσεις" του στα παιδιά του (†Σωκράτης, †Γιωργία, Θοδωρής, Δήμητρα...)

Κι όμως μετά από μια τέτοια είδηση πως ο αγαπημένος μας παππούλης κοιμήθηκε δεν μπορούμε ούτε να κλάψουμε, ούτε καν να στενοχωρηθούμε.

Όχι για να μην ακούσουμε ξανά κάποιο (θα μας επιτρέψετε τον άτυπο όρο...) από τα "πνευματικά του μπινελίκια"...

Ούτε γιατί γνωρίζουμε πως συνηθίζει ο Κύριος να παίρνει συχνά τα "δικά Του παιδιά" σε αναστάσιμες περιόδους, όπως αυτή που διανύουμε.

Αλλά κυρίως, γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως από την ίδια τη στιγμή που έφυγε από εδώ, κατευθύνεται ήδη σε Εκείνον που αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή και την ύπαρξή του.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΚΑΛΉ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΤΕΡΑ!

ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ...

Στο Άσμα Ασμάτων λέγεται: «Μύρον ακένωτον όνομά σου» (α’ 3).

 

Στο Άσμα Ασμάτων λέγεται: «Μύρον ακένωτον όνομά σου» (α’ 3).

«Μύρον ακένωτον» το Όνομα “ ΙΗΣΟΥΣ ”, δόξα και χαρά ανερμήνευτος, κάλλος αμήχανον, τιμή ακατανόητος, θεία αγάπη ανέκφραστος. Να, λοιπόν, το έαρ το μυροβόλον και άκτιστον της Νοεράς Καρδιακής προσευχής. Και πάντα ταύτα από το «εκκενωθέν μύρον» του Παναγίου Πνεύματος, του Ονόματος του Ιησού, του λαλουμένου εντός ημών εκ της καθαράς καρδίας, της τετρωμένης εκ του θείου έρωτος…»

Έτσι μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί δεν κρατούν απλώς στα χέρια τους τα μύρα, αλλά έχουν μέσα στην καρδιά τους το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό. Δεν έχουν απλώς τις αρετές της καλωσύνης, της αγάπης, της αληθείας, αλλά τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η Καλωσύνη, η Αγάπη και η Αλήθεια. Η Χάρη του Χριστού που υπάρχει στην καρδιά τους ξεχύνεται και στο σώμα, ώστε δεν είναι απλά μυροδοχεία, αλλά και αυτά τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε μύρα. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης !

” Πάνω από το πτώμα μας θα εμβολιάσουν τα παιδιά μας στα σχολεία.” Δημήτρης Νατσιός

 

Δημ. Νατσιός: ” Πάνω από το πτώμα μας θα εμβολιάσουν τα παιδιά μας στα σχολεία.”

https://www.mixcloud.com/Focusfm/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-130521/

Οι προϋποθέσεις εκλογής των 7 Διακόνων και τα δικά μας πνευματικά προσόντα, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

«Και εξελέξαντο Στέφανον, άνδρα πλήρης πίστεως και Πνεύματος Αγίου. Και Φίλιππον, και Πρόχωρον, και Νικάνωρα και Τίμωνα, και Παρμενάν και Νικόλαον τον προσήλυτον.»

Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα αδελφοί μου, Κυριακή των Μυροφόρων, είναι παρμένο από τις Πράξεις των Αποστόλων, το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο της Καινής Διαθήκης, το οποίον συνέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Σ’ αυτό περιγράφεται η ζωή της πρώτης Εκκλησίας, η δράσις των Αποστόλων με αρκετές λεπτομέρειες και ειδικότερα του Αποστόλου Παύλου, από το Δέκατο Έκτο Κεφάλαιο και μετά. Είναι βιβλίο Θεολογικό και Θεόπνευστο, όπως όλα τα ιερά βιβλία της Αγίας Γραφής.

Και ενώ ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει την διάδοση του Ευαγγελίου και την επέκταση της Εκκλησίας εις πάντα τα έθνη, ταυτόχρονα μας καταμαρτυρεί την σωτηριώδη επέμβαση του Αγίου Θεού μετά πάσης σοφίας μέσα στην Ιστορία του κόσμου τούτου.

Η διάδοσις της Ευαγγελικής αλήθειας και το κήρυγμα της χριστιανικής πίστεως δεν είναι μόνο λόγια. Δεν είναι απλές φιλοσοφικές ιδέες και θεωρίες. Ούτε μόνον ανθρώπινες πράξεις και ενέργειες. Ούτε και πάλι μόνον απολύτως θεϊκές.

Αλλά είναι Θεανθρώπινες. Διότι κηρύσσομεν Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον. Τον Θεάνθρωπο Κύριο τον Σωτήρα του κοσμου. Ο Χριστός είναι η σωτηρία. Και αυτόν κηρύσσομεν. Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου και αυτόν καταγγέλομεν. Είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάστασις. Ο Χριστός ομιλεί και κηρύσσει και όχι εμείς. Δικός Του ο λόγος, δικό Του το Ευαγγέλιο. Δική Του και η Εκκλησία. Ο Χριστός φωτίζει, και όχι εμείς, ο Χριστός κάνει τα θαύματα, Αυτός θεραπεύει τις αρρώστιες, και ανασταίνει νεκρούς τη αμαρτία και όχι εμείς. Αυτός σώζει, αυτός είναι ο Σωτήρας, και όχι εμείς, και όχι εγώ. Αυτός μεταμορφώνει την Ιστορία και απλώνει την Βασιλεία Του στις καρδιές όλων εκείνων που Τον θέλουν για Σωτήρα τους.

Εμείς οι κληρικοί παντός βαθμού είμεθα ταπεινά Του όργανα, οικονόμοι της Θείας Χάριτος. Και μερικές φορές, ας μου επιτραπεί η έκφρασις, τενεκέδες ξεγάνωτοι, «ων πρώτος ειμί εγώ». Μας δίδει Χάρη και έχομε Χάρη, μας δίδει Θείο φωτισμό και φωτιζόμεθα, και έτσι καθιστάμεθα φωτοδότες. Χωρίς Θείο φωτισμό είμεθα απλωμένα σκοτάδια. Φωτοσβέστες τις περισσότερες φορές, με σκοτισμένο το νου, και κατεστραμένη τη συνείδηση.

Έχεις φωτισμό από τον Χριστό; Θα δώσεις!

Δεν έχεις; Δεν θα δώσεις!...

Έχεις Χάρη; Παίρνεις Θεία Χάρη από τον Θεόν; Θα δώσεις!

Δεν έχεις; Τι θα δώσεις;

Έχεις προσευχή; Έχεις καθαρή προσευχή; Έχεις καρδιακή προσευχή; Αν έχεις θα δώσεις!

Α δεν έχεις τι θα δώσεις; Προπαντός στα παιδιά σου, στους οικείους σου, στον διπλανό και σ’ όλο τον κόσμο;

Αν έχεις λοιπόν θα δώσεις, και θα δώσεις απλόχερα.

Ό,τι παίρνεις από τον Θεόν, εκείνα και δίδεις. Τα πνευματικά και τα ουράνια, και όταν τα παίρνεις δίδεις, και άρτον ουράνιον και ύδωρ ζόν.

ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, του Δημητρίου Π. Ρίζου Δρ Θεολογίας

 

Μὲ ἀφορμὴ τὸν ἅγιο Νεομάρτυρα Ἂργυρὸ τὸν Ἐπανομίτη μπορῶ νὰ κάνω κάποιες σκέψεις-διαπιστώσεις. 

Ἔχομε μπροστά μας ἕνα Νεομάρτυρα ἡλικίας δέκα ὀκτὼ ἐτῶν. Ἀτρόμητος μπροστὰ σὲ χαντζαροφόρους γενίτσαρους κάνει ὁμολογία πίστεως γιὰ νὰ ἐπαναφέρη στὴν ὀρθὴ πίστι ἐξομώσαντα. Πῶς, ποῦ, πότε, ἀπὸ ποιὸν διδάχθηκε τὴν ἀληθινὴ πίστι, τὴν ὁποία ὑπερασπίζεται μέχρι θανάτου; Καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος. Πάμπολλοι εἶναι οἱ νέοι καὶ οἱ κορασίδες στὸν χορὸ τῶν Νεομαρτύρων.

 Στὴν δύσκολη ἐκείνη περίοδο τὴν κατήχησι τὴν ἔκαμναν στὸ σπίτι οἱ γονεῖς. Ἡ μάνα θήλαζε τὸ νεογέννητο καὶ συγχρόνως ἐνστάλαζε στὴν ψυχὴ τὴν πίστι στὸν ἀληθινὸ Θεό. Μετὰ τὴν μάνα θέρμαινε τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ ὁ ἀγράμματος παπᾶς ἢ καλόγερος, μὲ βάσι τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία. Μπορεῖ οἱ νεοέλληνες διανοούμενοι νὰ διαγράφουν τὸ Κρυφὸ Σχολείο, ἀλλὰ πῶς δημιουργήθηκε τὸ γνωστὸ ποιηματάκι, καὶ ἀπὸ ποῦ ἐμπνεύστηκε ὁ Γύζης τὸν πίνακά του; Ἐλάχιστα βιβλία κυκλοφοροῦσαν τότε. Ἀναφέρω μόνον τὶς «ΔΙΔΑΧΕΣ» τοῦ Μηνιάτη, βιβλίο ποὺ ἀγαπήθηκε καὶ διαβάσθηκε πολὺ ἀπὸ τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες. Ἡ δρᾶσις ἱεραποστόλων, ὅπως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ξυπνοῦσαν τὸ Γένος, ποὺ ἀναδείκνυε τοὺς Νεομάρτυρες.

 Πρόκειται γιὰ θαῦμα! Τουρκοπατημένο τὸ Γένος, ἔχασε τὴν κρατική του ὑπόστασι, ὅμως δὲν ἔχασε τὴν πίστι του. Δὲν ἀποδέχθηκε τὸν τύραννο, καὶ πολὺ περισσότερο δὲν ἀποδέχθηκε τὴν θρησκεία τοῦ τυράννου. Ὄχι ὅτι δὲν προσπάθησε ὁ τύραννος νὰ ἐπιβάλη ἐκτουρκισμό καὶ ἐξισλαμισμό, καὶ κατάφερε ἀρκετά, ἀλλὰ τελικὰ καὶ τὸ κράτος ἐπανυδρύθηκε καὶ ἡ πίστις θριάμβευσε. 

Οἱ Νεομάρτυρες ἔδειξαν στὸ ὑπόδουλο Γένος ὅτι οἱ ἅγιοι δὲν εἶναι ἕνα παρελθόν ξεχασμένο. Ἡ δόξα τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων ἔχει συνέχεια. Δὲν εἶναι μόνον γιὰ τότε, ἀλλὰ καὶ γιὰ τώρα. Τὸ ἔνδοξο παρελθὸν φέρνει ἔνδοξο μέλλον γιὰ τὸ Γένος. Ἡ ἐγγύησις ἦταν οἱ Νεομάρτυρες, ποὺ μὲ τὴν ἀντίστασι καὶ τὴν θυσία τους ἔτρεφαν τὴν βέβαιη ἐλπίδα τῆς Παλιγγενεσίας.

Σίγουρα θὰ εἶχαν θανατώσει τὸν Ἅγιο, ἀλλὰ σκέφθηκαν ὅτι, ἴσως μπορέσουν νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσουν. Σταματήσουν τὸ μαρτύριο. Ἀλλὰ ἀπειλητικὰ καὶ μὲ φανατισμὸ τοῦ εἶπαν: «Πές μας ὅτι τουρκεύεις, διαφορετικὰ αὐτὴ τὴν στιγμὴ σὲ θανατώνουμε». 

Σὰν βροντὴ ἔπεσε ἡ ἀδύναμη φωνὴ τοῦ μάρτυρα: «Εἶμαι χριστιανὸς καὶ δὲν ἀρνοῦμαι τὴν πίστι μου, ὅτιδήποτε καὶ ἂν μοῦ κάνετε. Δόξα καὶ τιμή μου ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιθυμία μου νὰ πεθάνω γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν ἀγάπη του Χριστοῦ». 

ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Εκλεκτά Διηγήματα 10. ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ

Τρεις «πλάβες» - βάρκες χωρίς καρίνα – γλιστρούσαν σιγά και αθόρυβα στους στενούς μαιάνδρους του Βάλτου των Γιαννιτσών σʼ απόσταση η μια απʼ την άλλη.

Δεξιά και αριστερά ορθώνονταν σωστοί τοίχοι τα πυκνά και αδιαπέραστα καλάμια.

Και αν ήθελαν να περάσουν μαζί πλάι - πλάι δυο πλάβες, δεν τις χωρούσε ο υγρός δρόμος.

Ήταν Μάιος του 1906. Ζέστη, κουφόβραση και απόλυτη ησυχία.

Και αυτά τα τρομερά μεγαλόσωμα κουνούπια ξεκουράζονταν ναρκωμένα. Πού και πυ μόνο ακούονταν κοασμοί βατράχων και κραυγές πουλιών, που διαμαρτύρονταν γιατί οι πλάβες και οι απρόσκλητοι ξένοι τους χαλνούσαν την ησυχία και τους «κύκλους των ετάραττον».

Κάθε πλάβα είχε τρείς άντρες. Μπροστά πήγαινε ο ολπαρχηγός Γκόνος Γιώτας απʼ τα Γιαννιτσά, βετεράνος και το «στοιχειό» του Βάλτου. Όλοι οι άλλοι απʼ τις πρώτες κιόλας εβδομάδες στον Βάλτο πάθαιναν δυνατούς πυρετούς με πολλές και περίπλοκες συνέπειες και γίνονταν «πετσί και κόκκαλο», σωστοί σκελετοί.

Ο Γκόνος είχε τον Βάλτο για το υγιεινότερο εξοχικό κέντρο! Σκυφτός, με το τουφέκι έτοιμο, κοίταζε μπροστά και γύρω με την εντατικότερη προσοχή. Νόμιζες πως πήγαινε να διασχίσει, να διαπεράσει τα καλάμια. Με το ένα χέρι έκαμνε νοήματα στους άλλους να προχωρούν ή να σταματήσουν. Με το άλλο κουνούσε το «πλακίδι» (κουπί) με τόση προσοχή, που δεν έβγαζε και τον μικρότερο θόρυβο.

Έψαχναν να βρούν, πού είχαν φιάξει οι κομιτατζήδες την καινούργια τους μεγάλη καλύβα, αφού εξαναγκάσθηκαν απʼ τους ιδικούς μας να υποχωρήσουν στη δυτική άκρη του Βάλτου.

Ήταν ένα απʼ τα τελευταία τους οχυρά. Γύριζαν πολλές ώρες στη ζέστα και είχαν πια κουρασθεί καὶ βαρεθεί. Ο Γκόνος ήξερε «πιθαμή με πιθαμή» τον Βάλτο, όλα τα κατατόπια, όλους τους «δρόμους», όλα τα τερτίπια των κομιτατζήδων. Εκείνη όμως την ημέρα είχε ατυχίες και δεν τα κατάφερνε. Η περίφημη καλύβα εξακολουθούσε να παραμένει άγνωστη και αφανής στη ζούγκλα των καλαμιών. Είχαν αλωνίσει παλιούς γνώριμους «δρόμους». Βρήκαν πολλούς κλειστούς. Είχαν ξεφυτρώσει καινούργια καλάμια και ραγάζια, χωρίς να τα σπέρνει κανείς, γιατί είχαν μείνει αδούλευτα λίγο καιρό. Ακράτητη και οργιαστική ήταν η βλάστηση στον Βάλτο.

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Μάρκ. 15, 31 – 16, 8

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

«Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ

καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν

ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν»

(Μάρκ. 16, 1)

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ὀνομάζεται Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων. Μυροφόρες εἶνε οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες, πού, παρʼ ὅλο τὸ φόβο ποὺ σκόρπιζαν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, τόλμησαν, πρὶν ἀκόμα ἀνατείλη ὁ ἥλιος τῆς Κυριακῆς, νὰ προχωρήσουν μέχρι τὸ φρικτὸ Γολγοθᾶ μὲ τὴν πρόθεσι νʼ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ τὴ φλογερή τους ἀγάπη καὶ πίστι ἀξιώθηκαν νʼ ἀκούσουν αὐτὲς πρῶτες τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ γίνουν εὐαγγελίστριες στοὺς μαθητάς, ποὺ ἔμεναν τρομαγμένοι σὲ κάποιο φιλικὸ σπίτι. Δειλοὶ οἱ μαθηταί! Γενναῖες οἱ μυροφόρε! Στὴν περίπτωσι αὐτὴ οἱ γυναῖκες ἀναδείχθηκαν ἀσύγκριτα ἀνώτερες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες.

* * *

Ὁ Θεός, ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ἔπλασε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο τὸν Ἀδάμ. Τὸν ἔπλασε «κατʼ εἰκόνα καὶ καθʼ ὁμοίωσιν» του (Γεν. 1, 26). Τὸν ἔβαλε μέσα στὸν παράδεισο, σʼ ἕνα ἐξαιρετικὸ τόπο, ὅπου ὅλα ἦταν ὡραῖα. Ὁ Ἀδὰμ ἦταν μόνος στὸν παράδεισο. Ἀλλʼ ὁ πάνσοφος καὶ πανάγαθος Θεὸς δὲν θέλησε νʼ ἀφήση τὸν Ἀδὰμ μόνο του. Ὅταν κοιμόταν ὁ Ἀδάμ, ὁ Θεὸς πῆρε μιὰ πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ κι ἀπʼ αὐτὴν ἔπλασε τὴν πρώτη γυναῖκα, τὴν Εὔα. Ὅταν ξύπνησε ὁ Ἀδὰμ καὶ εἶδε τὴν Εὔα, ἔμεινε κατάπληκτος. Ἀπʼ ὅλα τὰ δημιουργήματα ἡ Εὔα φάνηκε στὰ μάτια τοῦ Ἀδὰμ τὸ ὡραιότερο.

Ὁ Θεὸς ἔπλασε μὲ τέτοιο τρόπο τὸν ἄνδρα καὶ τὴ γυναῖκα, ὥστε ὁ ἕνας νʼ ἀνταποκρίνεται στὶς ἐλλείψεις καὶ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἄλλου. Ἐκεῖνα ποὺ ἔχει ὁ ἄνδρας δὲν τὰ ἔχει ἡ γυναῖκα˙ κʼ ἐκεῖνα ποὺ ἔχει ἡ γυναῖκα δὲν τὰ ἔχει ὁ ἄνδρας. Ἄλλες ἱκανότητες καὶ προτερήματα ἔχει ὁ ἄνδρας κι ἄλλα ἡ γυναῖκα. Ἔτσι μὲ τὴν ἕνωσί τους συπμπληρώνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ μπαρουσιάζεται ὁ ἄνθρωπος στὴν τελειότητά του.

Λένε, ὅτι ὅταν ἕνας νέος νυμφεύθηκε, γεμᾶτος χαρὰ γιὰ τὸ εὐτυχὲς γεγονὸς τοῦ γάμου του, ἔγραψε γράμμα στὸ διδάσκαλό του, τὸν περίφημο Κοραῆ, καὶ τοῦ ἀνήγγειλε τὴν εὐχάριστη εἴδησι, λέγοντας˙ «Διδάσκαλε, δὲν εἶμαι πιὰ μόνος. Νυμφέυθηκα, ἔγινα διπλός...». Κι ὁ Κοραῆς τοῦ ἀπάντησε˙ «Ὄχι, παιδί μου, δὲν ἔγινες διπλός, ἀλλὰ ὡλοκληρώθηκες».

Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μοιάζουν μὲ δυὸ ἡμίτομα ἀνθρώπου, ποὺ ἅμα ἑνωθοῦν ἀποτελοῦν ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο, σὰν δυὸ ἡμίτομα σφαιρῶν, ποὺ ἅμα ἑνωθοῦν σχηματίζουν ὁλόκληρη τὴ σφαίρα. Νοῦς περισσότερο ὁ ἄνδρας, καρδιὰ περισσότερο ἡ γυναίκα, μέσα στὴν ἁγία ἕνωσι τοῦ γάμου ὑφίστανται ἀλληλοσυμπλήρωσι.

Ἀδύνατο νὰ ὑπάρξη κοινωνία βιώσιμη μόνο ἀπὸ γυναῖκες. Ἡ ἔλξις, ποὺ φύτευσε ὁ Θεὸς μέσʼ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικὸς εἶνε ἐκείνη ποὺ φέρνει κοντὰ τὰ δύο φύλα, τὰ ἑνώνει, καὶ ἀπὸ τὴν ἕνωσι αὐτὴ προέρχεται ἡ νέα γενιά. Καὶ μόνο σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις ἄνδρες ἤ γυναῖκες ποὺ κυριεύονται ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ νικοῦν τὴ φυσικὴ ἔλξι ἀνδρὸς πρὸς γυναῖκα ἤ γυναικὸς πρὸς ἄνδρα καὶ κατορθώνουν νὰ ζοῦν ἕνα εἶδος ἀγγελικῆς ζωῆς μέσα σὲ ἀνθρώπινο κορμί, καὶ νὰ δίνουν μιὰ εἰκόνα τῆς οὐράνιας ἐκείνης ζωῆς ποὺ προσδοκοῦμε, στὴν ὁποία θὰ παύση νὰ ὑπάρχη ἡ διάκρισις τῶν φύλων καὶ ὅλοι θὰ ζοῦν σὰν ἄγγελοι στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Γιʼ αὐτὲς τὶς ὑπάρξεις μπορεῖ νὰ λεχθῆ ὁ ὕμνος˙ «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (ἀναβαθμὸς ἤχου πλ. α΄).

* * *

Ἑρμηνεία στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ''

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Πράξ. 6, 1-7

Κοινοκτημοσύνη

«Πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο

γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς

Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ

διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν»

(Πράξ. 6, 1)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸν Ἀπόστολο τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων. Εἶνε μιὰ περικοπὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων. Μᾶς διδάσκει πολλὰ διδάγματα. Ἕνα ἀπʼ αὐτά, μολονότι ἔχουν περάσει 19 καὶ πλέον αἰῶνες, εἶνε πολὺ ἐπίκαιρο στὴν ἐποχή μας. Ποιό εἶνε τὸ δίδαγμα αὐτό;

* * *

Λέει ὁ ἀπόστολος, ὅτι οἱ χριστιανοὶ μὲ τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων μέσα σὲ μικρὸ διάστημα εἶχαν αὐξηθῆ πάρα πολύ. Τὸ σπουδαιότερο ὅμως εἶνε, ὅτι τὸ πλῆθος ἐκεῖνο τῶν πρώτων χριστιανῶν τόση ἀγάπη καὶ σύνδεσμο εἶχαν μεταξύ τους, ὥστε ἐτρέφοντο ὅλοι σὲ κοινὴ τράπεζα. Ἦταν ἕνα ἀξιοζήλευτο φαινόμενο, μονοαδικὸ στὸν κόσμο.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ πονηρὸς φθόνησε αὐτὴ τὴν ἀγάπη καὶ ἄρχισε νὰ σπέρνῃ ἀνάμεσά τους ζιζάνια. Σὰν νὰ μὴν ἔφταναν οἱ ἐξωτερικοὶ διωγμοὶ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἦλθαν καὶ πειρασμοὶ ἀπὸ μέσα. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε πάντα ἀτελής, κι αὐτὴ τὴν ἀτέλεια ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος. Ἐνῷ, δηλαδή, στὴν ἀρχὴ ὅλοι συμμετεῖχαν ἐξ ἴσου στὰ ἀγαθὰ ποὺ διέθετε ἡ Ἐκκλησία, ἀργότερα παρουσιάστηκαν κάποιες διακρίσεις. Συγκεκριμένα, ἡ Ἐκκλησία παρέθετε στὰ Ἰεροσόλυμα κάθε μέρα τραπέζι γιὰ τὶς χῆρες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες πρὶν γίνουν χριστιανὲς ἦταν ἄλλες μὲν ἀπὸ τοὺς ντόπιους Ἑβραίους καὶ ἄλλες ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους τῆς διασπορᾶς. Ἑβραῖοι τῆς διασπορᾶς λέγονται ἐκεῖνοι ποὺ ἦταν διάσπαρτοι σὲ διάφορες ἄλλες χῶρες ἔξω ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη˙ κʼ ἐπειδὴ τότε ἡ γλῶσσα ποὺ ἐπικρατοῦσε διεθνῶς ἦταν ἡ ἑλληνική, οἱ διάσπαρτοι αὐτοὶ Ἑβραῖοι εἶχαν πιὰ ξεχάσει τὴ μητρική τους γλῶσσα, τὴν ἑβραϊκή, καὶ συνήθισαν τὴν ἑλληνική. Γιʼ αὐτὸ τοὺς ἔλεγαν Ἑλληνιστάς. Ἐκεῖ λοιπόν, στὴν παράθεσι τοῦ φαγητοῦ, παρουσιάστηκε ἀδικία. Παραγκωνίζονταν οἱ χῆρες τῶν Ἑλληνιστῶν καὶ πλεονεκτοῦσαν οἱ χῆρες τῶν Ἑβραίων. Ἔτσι οἱ Ἑλληνισταὶ ἄρχισαν νὰ γογγύζουν. Οἱ ἀπόστολοι προσπάθησαν νὰ ἐξαλείψουν τὸ γογγυσμὸ μὲ τὴν ἐκλογὴ τῶν ἑπτὰ διακόνων. Αὐτοὶ θʼ ἀνελάμβαναν στὸ ἐξῆς τὴ φροντίδα τῶν κοινῶν συσσιτίων, ὥστε οἱ ἀπόστολοι νὰ μείνουν ἀπερίσπαστοι στὸ κήρυγμα καὶ στὴν προσευχή. Σιγὰ – σιγὰ ὅμως καὶ οἱ διάκονοι ἀπορροφίθηκαν ἀπὸ τὸ ὕψιστο καθῆκον τῆς πνευματικῆς τροφοδοσίας, δηλαδὴ τῆς προσευχῆς καὶ τοῦ κηρύγματος.

* * *