Οι εξωτερικοί καί οι εσωτερικοί εχθροί τής Εκκλησίας. Οι προβατόσχημοι λύκοι καί η ευθύνη ποιμένων καί ποιμενομένων, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

 

«Προσέχετε εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω το Πνεύμα το Άγιον έθετο υμάς επισκόπους και πρεσβυτέρους, ποιμένειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» από το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα.

Εδώ χριστιανοί μου γίνεται λόγος από τον Απόστολο Παύλο για την Εκκλησία και τους ποιμένας. Η Εκκλησία είναι το μυστικό σώμα του Χριστού και κοινωνία θεώσεως. Η Εκκλησία είναι η μάντρα του Χριστού. Αυτή την εικόνα δίνει ο Παύλος στους πρεσβυτέρους της Εφέσου. Εκκλησία δηλαδή είναι μια ποίμνη, ένα μαντρί με πρόβατα λογικά. Ένα μαντρί που μπορεί να χωρέσει όλους τους ανθρώπους όλης της γης. Ένα πνευματικό μαντρί που φυλάσσει και σώζει όσους καταφεύγουν μέσα σ’ αυτό.

Μαντρί λοιπόν η Εκκλησία, λογικά πρόβατα όλοι οι χριστιανοί που έχουν ορθή πίστη και ποιμένες οι επίσκοποι και οι ιερείς. Βέβαια ο πρώτος ποιμένας, ο μέγας ποιμένας, ο αρχιποιμένας είναι ο Χριστός. Αυτός που όταν είδε πολύ τον όχλον «εσπλαχνίσθη επ’ αυτοίς ότι ήσαν πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» όπως μας τονίζει το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον.

Πρώτοι ποιμένες μετά τον Κύριον υπήρξαν οι Απόστολοι ως φυσικοί διάδοχοι του Σωτήρος Χριστού. Οι Απόστολοι όπως είναι γνωστόν μαθήτευσαν εις πάντα τα έθνη, σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Όπου πήγαιναν ίδρυαν εκεί και μια τοπική Εκκλησία όπου σε αυτήν εγκαταστούσαν και σαν ποιμένες επισκόπους και πρεσβυτέρους ιερείς, όπως αποδεικνύεται από τις Πράξεις των Αποστόλων, το πέμπτο κατά σειρά βιβλίον της Καινής Διαθήκης αλλά όμως και από τις επιστολές του Παύλου, του Ιωάννου, του Ιακώβου, του Πέτρου και λοιπά.

Ποιμένες λοιπόν οι επίσκοποι αλλά ποιμένες και όλοι οι ιερείς. Οι παπάδες, οι πρεσβύτεροι, οι πνευματικοί εξομολόγοι και γενικά όλοι οι κληρικοί. Κάθε παπάς, και ο πιο απλός, στην ενορία του, στο ναό του και ιδιαιτέρως στο ιερό εξομολογητήριον είναι και ένας μικρός επίσκοπος όπου στέκεται ακοίμητος φρουρός εκεί όπου τον έταξε ο Θεός, δηλαδή φρουρό και τσοπάνο στο μαντρί της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και πολύ βαριά η ευθύνη στους ώμους των πρεσβυτέρων και στους δικούς μου. Αλίμονό του αν χαθεί ένα πρόβατο εξαιτίας της αδιαφορίας του ή της απροσεξίας του ή ακόμα και της αταξίας του. Πολύ πολύ βαρύ το πετραχήλι.

Αλλά και τα λογικά πρόβατα, σεις δηλαδή οι χριστιανοί, οφείλετε και πρέπει να αναγνωρίζετε την ιδιαιτερότητα, αλλά την κυριότητα και την πατρότητα του ιερέως, του πνευματικού, του πνευματικού πατρός, κάνοντας διακριτική πνευματική υπακοή. Αυτό σημαίνει ότι η σωτηρία δεν είναι μόνο θέμα πνευματικής μέριμνας των ποιμένων, ημών δηλαδή των ιερέων, αλλά και ενδιαφέρον από μέρους των χριστιανών για άσκηση και αγώνα πνευματικό. Έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας αλλά έχετε κι εσείς τις δικές σας. Για την τήρηση των ευαγγελικών εντολών, για την καλλιέργεια των θειοτάτων αρετών, για τη συμμετοχή στα δύο σωστικά μυστήρια και ιδιαιτέρως για την πνευματική καλλιέργεια του ταπεινού φρονήματος και της καθημερινής μετανοίας.

Ἑρμηνεία στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν 318 Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν''

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ἰωάν. 17, 1-33

Ο ΚΟΣΜΟΣ

«Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ˙ οὐ περὶ

τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὦν

δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι»

(Ἰωάν. 17, 9)

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ὀνομάζεται Κυριακὴ τῶν Πατέρων. Πατέρες δέ, ὄχι μὲ τὴν φυσικὴ ἔννοια, εἶνε ἐκεῖνοι οἱ ἱεροὶ ἄνδρες, στοὺς ὁποίους ὁ ὀρθόδοξος κόσμος ὀφείλει τὸ ὅτι δὲν ἀνήκει στὸ σκοτάδι, στὴν πλάνη καὶ στὴν αἵρεσι, ἀλλʼ ἀνήκει στὸ φῶς, στὴν ἀλήθεια καὶ στὴ ζωή.

Ἐὰν ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἔλεγε τὸ περίφημο ἐκεῖνο, ὅτι στὸ φυσικὸ του πατέρα, τὸ Φίλιππο, ὀφείλει τὸ ζῆν, τὸ ὅτι ζῆ, καὶ στὸ διδάσκαλό του, τὸν Ἀριστοτέλη, ὀφείλει τὸ εὖ ζῆν, δηλαδὴ τὸ ὅτι ἔμαθε νὰ ζῆ σὰν ἄνθρωπος μὲ ἰδανικά, ἀσυγκρίτως περισσότερο ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη στοὺς πνευματικοὺς πατέρας.

Οἱ πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔζησαν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κήρυξαν τὸ Εὐαγγέλιο, ὑπεράσπισαν μὲ ὅλη τὴ δύναμί τους τὴν Ὀρθόδοξη πίστι, τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὅπως ὡραῖα ψάλλει ἡ Ἐκκλησία, οἱ πατέρες ὑπῆρξαν˙

«ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος,

τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ

μυρίπνοα ἄνθη τοῦ παραδείσου, τὰ πάγχρυσα

στόματα τοῦ Λόγου, Ἐκκλησίας τὸ καύχημα,

οἰκουμένης ἀγλάϊσμα» (δοξαστικὸ αἴνων).

Οἱ πατέρες συγκρότησαν τὶς οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Συνόδους, ποὺ καταπολέμησαν τὶς πλάνες καὶ τὶς αἱρέσεις καὶ διατύπωσαν τὰ δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Σήμερα δὲ ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει τὴ μνήμη τῶν 318 πατέρων, ποὺ συνῆλθαν στὴ Νίκαια τῆς Μ. Ἀσίας στὰ χρόνια τοῦ Μ. Κωνσταντῖνου, τὸ 325 μ. Χ., ἔλεγξαν καὶ καταδίκασαν τὸν αἱρεσιάρχη Ἄρειο καὶ διατύπωσαν τὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως, τοῦ «Πιστεύω», ποὺ ἀκούγεται σὲ κάθε θ. Λειτουργία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

* * *

Ἑρμηνεία στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν 318 Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Αὐγουστῖνου ''ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ''

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Πράξ. 20, 16-38 & 28-36

              Ποῦ ποιμαντικὴ μέριμνα;

«Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾦ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα

τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ

Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος»

(Πράξ. 20, 28)

ΣΤΗ σημερινὴ περικοπὴ ἀκούσαμε, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάλεσε στὴ Μίλητο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου καὶ τοὺς μίλησε μὲ πολὺ θερμότητα. Ὅπως θὰ λέγαμε σήμερα, συνεκάλεσε ἱερατικὸ συνέδριο γιὰ τοὺς κληρικοὺς τῆς μεγάλης αὐτῆς περιφερείας. Ἀπὸ τότε, ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔσπειρε ἐκεῖ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦταν ῥιζωμένη στὴ γῆ αὐτὴ μὲ πολλὲς ἐπισκοπὲς καὶ πλῆθος μνημεῖα, ποὺ δυστυχῶς τὸ 1922 ἀφανήσθηκαν λόγῳ τῆς μικρασιατικῆς συμφορᾶς. Ἔτσι ἡ λυχνία τῆς ἐκκλησίας τῆς Μιλήτου, τῆς Ἐφέσου, τῆς Σμύρνης καὶ τῶν ἄλλων ἀλησμονήτων πατρίδων, κατὰ τὶς ἀνεξιχνίαστες βουλὲς τοῦ Θεοῦ, μετακινήθηκε, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (βλ. Ἀπ. 2, 5).

Καὶ ποιὸ ἦταν τὸ θέμα τῆς ὁμιλίας τοῦ ἀποστόλου Παύλου; Εἶπε στοὺς πρεσβυτέρους, ὅτι δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦν, πὼς εἶνε οἱ ποιμένες. Χειροτονήθηκαν ἀπὸ τὰ χέρια του καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ ποιμαίνουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ. Γιʼ αὐτὴ τὴν Ἐκκλησία ἀξίζει νὰ ἐργασθοῦν, νὰ κοπιάσουν καὶ νὰ θυσιασθοῦν ἀκόμη, ἀφοῦ καὶ ὁ Κύριος τὴν ἀπέκτησε δίνοντας γιʼ αὐτὴν αὐτὸ τὸ τίμιο αἷμά του ἐπάνω στὸ σταυρό.

* * *

Μέγας Βασίλειος το Λιοντάρι του Χριστού ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ...Πανιερώτατε Μόρφου, δεν είστε μόνος...

https://youtu.be/9NQ3EafufPM

 

Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου, δι’ οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας, Βασίλειον Ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ψαλμός 18ος

2 Οἱ ουρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλει τὸ στερέωμα.

3 Ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ρῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλει γνῶσιν.

4 Οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι, ὧν οὐχὶ ἀκούονται αἱ φωναὶ αὐτῶν·

5 εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν.

6 Ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ· καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδὸν αὐτοῦ.

7 Ἀπ’ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἔξοδος αὐτοῦ, καὶ τὸ κατάντημα αὐτοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ.

8 Ὁ νόμος τοῦ Κυρίου ἄμωμος, ἐπιστρέφων ψυχάς· ἡ μαρτυρία Κυρίου πιστή, σοφίζουσα νήπια.

9 Τὰ δικαιώματα Κυρίου εὐθέα, εὐφραίνοντα καρδίαν· ἡ ἐντολὴ Κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς·

10 ὁ φόβος Κυρίου ἁγνός, διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος· τὰ κρίματα Κυρίου ἀληθινά, δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό,

11 ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολὺν καὶ γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον.

12 Καὶ γὰρ ὁ δοῦλός σου φυλάσσει αὐτά· ἐν τῷ φυλάσσειν αὐτὰ ἀνταπόδοσις πολλή.

13 Παραπτώματα τίς συνήσει; Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με.

14 Καὶ ἀπὸ ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου· ἐὰν μή μου κατακυριεύσωσι, τότε ἄμωμος ἔσομαι καὶ καθαρισθήσομαι ἀπὸ ἁμαρτίας μεγάλης.

15 Καὶ ἔσονται εἰς εὐδοκίαν τὰ λόγια τοῦ στόματός μου καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου ἐνώπιόν σου διαπαντός, Κύριε, βοηθέ μου καὶ λυτρωτά μου.

Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις

2 Οἱ οὐρανοὶ διὰ τῆς μεγαλοπρεποῦς ἁρμονίας καὶ τοῦ κάλλους των διηγοῦνται εἰς πάντα νοήμονα ἄνθρωπον τὴν ἔνδοξον σοφίαν καὶ δύναμιν τοῦ δημιουργήσαντος αὐτοὺς Θεοῦ. Τὴν ὑπερθαύμαστον δὲ κτίσιν, τὴν ὁποίαν ἐποίησαν αἱ χεῖρες του, ἐξαγγέλλει ὁ οὐρανός, ποὺ ὡς ἀπέραντος στερεωμένος θόλος ἐκτείνεται ὑπεράνω ἡμῶν.

3 Καὶ ἡ σιωπηλὴ αὕτη τοῦ ἐνάστρου οὐρανοῦ μαρτυρία περὶ τοῦ δημιουργοῦ του εἶναι ἄπαυστος καὶ συνεχής. Ἑκάστη ἡμέρα ἀντηχεῖ καὶ διακηρύττει πολυσήμαντον λόγον εἰς τὴν ἐπακολουθοῦσαν ἡμέραν, καὶ ἑκάστη νὺξ μεταδίδει εἰς τὴν ἐπερχομένην νύκτα τὴν περὶ Θεοῦ Δημιουργοῦ γνῶσιν.

4 Αἱ λαλιαὶ δὲ καὶ οἱ λόγοι, οἵτινες ἐκβάλλονται ἀπὸ τὴν σιγηλὴν τοῦ οὐρανοῦ τάξιν καὶ ἁρμονίαν, δὲν εἶναι λαλιαὶ καὶ λόγοι, τῶν ὁποίων δὲν ἀκούονται αἱ φωναί.

5 Ἀλλ’ ὡς ἄλλος μουσικὸς καὶ ἁρμονικὸς φθόγγος ἀντηχοῦν καθ’ ὅλην τὴν γῆν καὶ τὰ λόγια των φθάνουν εἰς τὰς ἐσχατιὰς καὶ τὰ πλέον μεμακρυσμένα ὅρια τῆς οἰκουμένης. Εἰς τρόπον ὥστε δὲν ὑπάρχει ἔθνος καὶ γλῶσσα, ποὺ νὰ μὴ κατανοοῦν τί σημαίνουν καὶ τί ἐννοοῦν αἱ λαλιαὶ καὶ οἱ λόγοι αὐτοί.

6 Εἰς τὸν ἥλιον ὁ οἰκῶν τὸ ἀπρόσιτον φῶς Θεὸς ἐγκατέστησε τὴν σκηνήν του. Καὶ ἀνατέλλει τὸ λαμπρὸν τοῦτο ἄστρον ὡς νυμφίος, ὁ ὁποῖος ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν νυμφικήν του παστάδα στολισμένος μὲ ἐκθαμβωτικὰ καὶ ἀπαστράπτοντα ἐνδύματα. Καὶ ὅμοιος πρὸς γίγαντα καὶ δρομέα ἀκούραστον μετ’ ἀγαλλιάσεως καὶ χωρὶς διὰ μέσου τῶν αἰώνων νὰ ἀποκάμῃ ποτέ, προχωρεῖ ἵνα διατρέξει καθ’ ἑκάστην τὸν ἀπὸ ἀνατολῶν μέχρι δυσμῶν δρόμον του.

7 Ἀπὸ τὸ ἕν ἄκρον τοῦ οὐρανοῦ ἐξέρχεται κατὰ τὴν πρωΐαν καὶ ἕως τὸ ἄλλο ἄκρον τοῦ οὐρανοῦ ἐκτείνεται ὁ δρόμος, τὸν ὁποῖον θὰ διατρέξῃ καὶ ἐκεῖ εὑρίσκεται τὸ τέρμα, εἰς τὸ ὁποῖον θὰ καταλήξῃ. Καὶ δὲν δύναται κανεὶς νὰ ἀποκρυβῇ ἀπὸ τὴν θερμότητά του.

8 Ἀλλ’ ὑπὲρ τὴν γνώσιν καὶ ἀποκάλυψιν τὴν ὁποίαν περὶ Θεοῦ μᾶς μεταδίδουν οἱ οὐρανοί, ὑψοῦται φωτεινοτέρα ἡ ἐν τῷ θείῳ νόμῳ ἀποκάλυψις. Ὁ ὑπὸ τοῦ Κυρίου δοθεὶς εἰς τὸν Ἰσραὴλ νόμος εἶναι ἄμεμπτος καὶ πάσης ἐλλείψεως καὶ πλάνης ἐλεύθερος, δι’ αὐτὸ δὲ ἔχει καὶ τὴν δύναμιν νὰ ἐπιστρέφῃ τὰς πεπλανημένας ψυχάς, φωτίζων καὶ καθοδηγῶν αὐτάς. Αἱ ἐν αὐτῷ μαρτυρούμεναι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ὑποσχέσεις καὶ ἀπειλαί, αἱ ἀμοιβαὶ καὶ αἱ τιμωρίαι εἶναι κατὰ πάντα ἀξιόπιστοι καὶ θὰ πραγματοποιηθοῦν ἐπακριβῶς. Αἱ ἀπονήρευτοι δι’ αὐτὸ καὶ ἁπλαῖ ψυχαί, ποὺ στηρίζονται εἰς αὐτὰς μετὰ πάσης ἐμπιστοσύνης, σοφίζονται καὶ συνετίζονται ὑπ’ αὐτῶν.

9 Τὰ προστάγματα τοῦ Κυρίου, τῶν ὁποίων τὴν τήρησιν δικαιοῦται νὰ ἀξιοῖ παρ’ ἡμῶν, δὲν εἶναι σκληρὰ καὶ καταθλιπτικά, ἀλλὰ δίκαια καὶ εὐθέα, χαροποιοῦν δὲ καὶ εὐφραίνουν τὴν καρδίαν τοῦ τηροῦντος αὐτά. Ἡ ἐντολὴ Κυρίου σκορπίζει ἄπλετον φῶς καὶ μακρόθεν ἀκόμη φωτίζει τοὺς ὀφθαλμοὺς παντὸς καλοπροαιρέτου ἀνθρώπου, ποὺ εὑρίσκεται εἰς τὸ σκότος τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας.

10 Ὁ διεγείρων εἰς τὰς ψυχὰς σωτήριον καὶ εἰρηνικὸν φόβον νόμος τοῦ Κυρίου εἶναι ἁγνός, ἀνόθευτος ἀπὸ πλάνην, δι’ αὐτὸ δὲ καὶ δὲν καταλύεται ποτέ, ἀλλ’ ἔχει αἰωνίαν τὴν ἰσχὺν καὶ τὸ κῦρος αὐτοῦ. Αἱ ἐν αὐτῷ κρίσεις καὶ ἀποφάσεις τοῦ Κυρίου ἐνσωματώνουν τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν δικαιοσύνην καὶ ὡς τοιαῦται ἐδικαιώθησαν ὑπὸ τῆς συμφώνου πείρας τῶν αἰώνων, ἥτις ἀπέδειξε πόσον εἶναι ἀληθεῖς.

11 Δι’ αὐτὸ εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐδοκίμασαν τὰ πνευματικὰ των θέλγητρα καὶ τὰς ὠφελείας των, εἶναι καὶ ἐπιθυμηταὶ περισσότερον ἀπὸ τὸ χρυσίον καὶ ἀπὸ πλῆθος πολυτίμων λίθων καὶ πολὺ γλυκύτεραι ἀπὸ τὸ μέλι καὶ τὴν κηρήθραν.

12 Ἐδοκίμασα τοῦτο καὶ ἐγώ. Διότι ὁ δοῦλος σου, Κύριε, φυλάσσει τὰ κρίματά σου αὐτά, ὅποιος δὲ φυλάσσει ταῦτα θὰ ἔχῃ ἀνταπόδοσιν καὶ ἀμοιβὴν πολλήν.

13 Πόσον ὅμως παρουσιαζόμεθα ἐλλιπεῖς ἐν τῇ τηρήσει τοῦ νόμου σου! Ἀληθῶς, ποῖος δύναται νὰ γνωρίσῃ τὰ παραπτώματα, εἰς τὰ ὁποῖα ἀκουσίως καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῇ ὑποπίπτει; Ἐκ τῶν κρυφίων τούτων παραπτωμάτων μου, τὰ ὁποῖα δὲν ὑπέπεσαν εἰς τὴν ἀντίληψίν μου, καθάρισόν με, Κύριε.

14 Καὶ ἀπὸ αἰσθημάτων καὶ κλίσεων ξένων καὶ ἀλλοτρίων πρὸς τὸν νόμον σου προφύλαξε καὶ λυπήσου τὸν δοῦλον σου. Ἐὰν δὲν μὲ αἰχμαλωτίσουν ταῦτα καὶ δὲν μὲ κυριεύσουν, τότε θὰ εἶμαι ἄμεμπτος καὶ θὰ διατηρηθῶ καθαρὸς ἀπὸ μεγάλας ἁμαρτίας καὶ παρεκτροπάς.

15 Καὶ εἴθε νὰ εἶναι εὐάρεστοι ἐνώπιόν σου οἱ ἱκετευτικοὶ λόγοι τοῦ στόματός μου καὶ νὰ εὐδοκήσῃς νὰ εἰσακούσῃς αὐτούς. Εἴθε καὶ ἡ εὐσεβὴς μελέτη τῆς καρδίας μου, αἱ εὐλαβεῖς σκέψεις καὶ πόθοι αὐτῆς, νὰ εἶναι ὡς θυσία εὐπρόσδεκτος καὶ παντοτεινὴ ἐνώπιόν σου, Κύριε, βοηθέ μου καὶ λυτρωτά μου.

Τὸ Ψαλτήριον

τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυΐδ,

μετὰ συντόμου ἑρμηνείας

ὑπὸ Παν. Ν. Τρεμπέλα

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ»

Ἔκδοσις εἰκοστὴ ὀγδόη

Ἀθῆναι 2009

Πνευματικὰ Μηνύματα 2021,π. Συμεὼν Κραγιοπούλου (†)

 

Ο φασισμός, ζει. Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος Ψυχολόγος M.Sc.

Ο φασισμός, ζει. Ζει και βασιλεύει.

Απλά τώρα δε φορά στολή. Τώρα φορά κοστούμι.

Τώρα δεν σου λέει ‘’είμαι ναζιστής’’. Σου μιλά για πολιτική ορθότητα και σου λέει πως ‘’είμαι αντιφασίστας’’.

Ο φασισμός στο σήμερα δεν χρησιμοποιεί τα τανκς. Χρησιμοποιεί τα μέσα. Τηλεόραση. Διαδίκτυο. Λογοκρισία…

Δεν σε βασανίζει φανερά. Δεν σε κλείνει σε υπόγεια. Όχι. Σε αποκλείει από την κοινωνική ζωή. Από τον δημόσιο βίο. ‘’Δική σου ελεύθερη επιλογή’’, σου λέει. ‘’Αν όμως δεν συμμορφωθείς, το σύστημα σε πετά από έξω.

Ένα σύστημα, που ευγενικά σε εγκλωβίζει…

Δεν αρκεί κύριοι, να θέλετε το ‘’καλό’’. Το ‘’καλό’’ πρέπει να γίνεται και με καλό τρόπο.

Ο φασισμός, ζει. Ζει και βασιλεύει.

Ας είναι.

Ούτως η άλλως, εκ των προτέρων γνωρίζουμε, τον Νικητή της Ιστορίας.

Η Παναγία μαζί μας αδελφοί.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος  Ψυχολόγος M.Sc.

COVID: η ιατρικοποίηση ως πολιτική κατά της πανδημίας.

Πέντε κινήσεις για “ρουά-ματ” σε βάρος του ιατροφασιστικού καθεστώτος. Το ξεσκεπάζει ο Σπύρος Μανουσέλης:

1. Ήδη κατά τον 20ό αιώνα, έγινε απολύτως σαφές ότι η πρωταρχική επιλογή της κυρίαρχης εξουσίας ήταν μάλλον ο π ρ ο λ η π τ ι κ ό ς έλεγχος και όχι η εκ των υστέρων καταστολή.

2. Η “απανθρωποποίηση” της πολιτικής προϋποθέτει και, ταυτοχρόνως, συνεπάγεται τη “βιολογικοποίηση” της ανθρώπινης κατάστασης.

3. Στη διαχείριση της νέας πανδημίας, είναι φανερό ότι η κυρίαρχη βιοπολιτική δεν αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως απαραίτητες –οικονομικά ή κοινωνικά– “παραγωγικές μονάδες” αλλά ως ένα αναλώσιμο “βιολογικό απόθεμα”, το οποίο και διαχειρίζεται κατά βούληση.

4. Οι νέες βιοπολιτικές πρακτικές εκμεταλλεύονται στις μέρες μας τις βιοτεχνολογικές, βιοϊατρικές προόδους και τη μαζική ιατρικοποίηση για να μετατρέψουν τη ζωή των ανθρώπων σε “γ υ μ ν ή ζωή” (Agamben , Homo sacer).

5. Στη νεωτερική βιοπολιτική κ υ ρ ί α ρ χ ο ς είναι εκείνος που αποφασίζει για την αξία ή τη μη αξία της ζωής ως τέτοιας, δηλαδή για το αν η ζωή ως τέτοια έχει ή δεν έχει αξία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αν η συμπαγής [;] πλειοψηφία δεν σταματήσει να βαυκαλίζεται ότι θα επιστρέψουμε στη παλιά κανονικότητα, η νέα κανονικότητα θα γίνει η λαιμητόμος της και, ταυτοχρόνως, το κολαστήριο ό λ ω ν μας.

Θα γίνει ή μήπως έχει ήδη γίνει; (Κωνσταντίνος Βαθιώτης)

Παραθέτουμε το εν λόγω άρθρο από:www.efsyn.gr/epistimi/mihanes-toy-noy/280309_covid-i-iatrikopoiisi-os-politiki-kata-tis-pandimias

΄

 Γιατί στη σημερινή κρίση της πανδημίας του κορονοϊού είναι ζωτικής σημασίας ο συστηματικός έλεγχος των νέων ιατρικών πρακτικών που υιοθετούνται και, ταυτοχρόνως, η σαφής διαφοροποίηση αυτών των πρακτικών από τα πολιτικά και τα οικονομικά κέντρα εξουσίας; 

 Η μαζική ιατρικοποίηση, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, συνδέεται στενά με τον συστηματικό έλεγχο και την επιτήρηση κάθε πτυχής της ατομικής και κοινωνικής ζωής των ανθρώπινων. Επομένως, ως η έκφραση της κυρίαρχης βιοπολιτικής, θα επιδιώξει να παραμείνει και μετά την πανδημία.

Στην αρχή της δεύτερης χρονιάς διάδοσης του κορονοϊού Sars-CoV-2 και της πλανητικής επιδημίας της νόσου COVID-19, διαπιστώνουμε μια πρωτοφανή επέκταση των ιατρικών εξουσιών σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Το ιατρικό βλέμμα και οι ιατρικές πρακτικές έχουν αναλάβει τη διαχείριση της ζωής μας, με αποτέλεσμα να διαπλέκονται με την πολιτική και τελικά να την υποκαθιστούν. Πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, άνθρωποι υγιείς αντιμετωπίζονται ως ασθενείς και απομονώνονται ως δυνητικοί φορείς της νέας μολυσματικής ασθένειας.

Γεγονός που οδηγεί στην «ιατρικοποίηση» τόσο της ατομικής όσο και της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων, οι οποίοι οφείλουν -επ’ αόριστον και μέχρι νεωτέρας- να παραμένουν έγκλειστοι στα σπίτια τους για να μη μολυνθούν από τον κορονοϊό και αν είναι φορείς να μην επιβαρύνουν το από χρόνια υποβαθμισμένο νοσοκομειακό σύστημα της χώρας τους. Πρόκειται, όπως θα δούμε, για την αντιμετώπιση της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης μέσω αποκλειστικά της ιατρικής διαχείρισης-αστυνόμευσης της ανθρώπινης ζωής συνολικά.

Αναζητώντας ιατρική «θεραπεία» στα πλανητικά αδιέξοδα

Οι κυρίαρχες στρατηγικές για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού μάς αποκαλύπτουν τις εγγενείς αδυναμίες των σημερινών νεοφιλελεύθερων πολιτικών για την προστασία της δημόσιας υγείας, οι οποίες αποδείχτηκαν τραγικά ανεπαρκείς τόσο για την προστασία της υγείας των πολιτών όσο και για τη διασφάλιση ενός βιώσιμου μέλλοντος των κοινωνιών στις οποίες εφαρμόζονται.

Εξ ου και οι πανικόβλητες και αναποτελεσματικές αντιδράσεις, όπως το κλείσιμο των επιχειρήσεων, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, η απαγόρευση της ελεύθερης κυκλοφορίας και της συγκέντρωσης των πολιτών. Στρατηγικές άμυνας απέναντι στην πανδημία που, ενώ εμποδίζουν μόνο πρόσκαιρα τη μετάδοση του κορονοϊού, εφαρμόζονται οριζόντια και άρα πλήττουν αδιάκριτα την οικονομική και κοινωνική ζωή των περισσότερων ανθρώπων.

Οι σοβαροί περιορισμοί των ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων, που έχουν επιβληθεί στις περισσότερες χώρες λόγω της έκτακτης υγειονομικής κρίσης, ενδέχεται, αύριο, να διατηρηθούν ή και να επεκταθούν εξαιτίας της βαθύτατης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που έχει προκληθεί από την εφαρμογή αυτών των «υγειονομικών» μέτρων.

Πώς όμως, εδώ και έναν χρόνο, επιχειρείται να δικαιολογηθούν επιστημονικά και άρα να νομιμοποιηθούν πολιτικά οι (αυτο-)καταστροφικές βιοπολιτικές που υιοθετούνται πλανητικά για την αντιμετώπιση της επώδυνης μεν αλλά πρόσκαιρης απειλής του κορονοϊού;

Η εισβολή του νέου κορονοϊού στη ζωή μας έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία επιβολή ιατρικών παρεμβάσεων και απαγορεύσεων για την αντιμετώπισή του, με ορατά πια τα σοβαρά κοινωνικά, οικονομικά και ανθρωπιστικά προβλήματα που δημιουργούν τέτοιες ακραίες ιατρικές πρακτικές.

Εξαιρετικά σημαντική παρέμβαση του Καθηγούμενου της Ι.Μ. Καρακάλλου Αγίου Όρους Γέροντος Φιλοθέου για τις τρέχουσες εξελίξεις!

 

https://youtu.be/6pTlIg01MUU

Εμείς διαισθανόμαστε ότι ερχόμενη αυτή η Πανδημία δεν ήταν τυχαία. Και μάλιστα ότι είναι κατασκευασμένη. Και ήρθε στη συνέχεια το εμβόλιο, δήθεν «για να καταστείλει την Πανδημία», αλλά διαισθανόμαστε ότι είναι όλ’ αυτά κατευθυνόμενα, τεχνητά, προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν, τον σπουδαιότερο σκοπό τους. 

Και βλέπουμε ότι με τον τρόπο που τώρα φέρνουνε το εμβόλιο έχουν απώτερο σκοπό οι σκοτεινές δυνάμεις. Γιατί είμαστε προετοιμασμένοι και από την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, [αλλά] είμαστε [προειδοποιημένοι και] από τους αποστολικούς ακόμη Πατέρες που μιλούν για τις ημέρες του Αντιχρίστου. Και βλέπουμε [ότι] αυτά είναι ένας τέτοιος σκοπός προκειμένου –πότε θα είναι αυτό δεν ξέρουμε– να φέρουν [=να καταστήσουν] εύκολο τη σπουδαιότερη [επιδίωξη] που θέλουν να πετύχουν: Το μελλοντικό Σφράγισμα. 

Και από τώρα αυτοί προετοιμάζουνε όλα αυτά. Γι’ αυτό και βλέπουμε με τι δικτατορικό τρόπο προσπαθούν [να προωθήσουν] το εμβόλιο! Με τι πλύση εγκεφάλου από τα Μέσα [Μαζικής Ενημέρωσης και] από τα διαδίκτυα! Και ξέρουμε ότι χρυσοπληρώνουνε τους δημοσιογράφους, τα κανάλια και όλα αυτά. Δεν μας φαίνεται [πιστευτός] αυτός ο τρόπος που κόπτονται σήμερα για την Δημοκρατία, κόπτονται σήμερα για τα δικαιώματα του ανθρώπου, κόπτονται σήμερα για τόσα πράγματα! 

Πως ταιριάζουν αυτά; Με την πρόφαση βέβαια, δήθεν, της πανδημίας την οποία αναπαράγουν! Να, ήδη τώρα λένε για το μικρόβιο [του κορωνοϊού] ότι [το φθινόπωρο] θα ’ρθει με δυνατότερη έμφαση ώστε να μπορέσουν να επηρεάσουν και τον υπόλοιπο λαό! Όλ’ αυτά όμως μας προβληματίζουν και μας βάζουν –και δικαιολογημένα, βέβαια– [σε υποψίες]. Και γι’ αυτό βλέπουμε, πίσω, του Διαβόλου την ενέργεια μέσα απ’ αυτά.

 Πώς με τέτοιο τρόπο, παγκοσμίως, έχουν καταφέρει τα σκοτεινά αυτά κέντρα που υπάρχουνε… με τέτοια μεθοδικότητα!… Ελπίζουμε στον φωτισμό του Θεού και στην καλοπροαίρετη διάθεση πολλών Χριστιανών και νοήμονων ανθρώπων που το βλέπουν αυτό [και] αντιστέκονται και διαισθάνονται ότι κάτι συμβαίνει πίσω από όλα αυτά. 

Και όπως βλέπετε, πολλά πράγματα θα φανερωθούνε, θα τα φανερώσει η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό πονούμε και ανησυχούμε που βλέπουμε αυτήν την κατάσταση τώρα και παρακαλούμε τη Χάρη του Θεού [και] την Παναγία να φυλάξει το λαό της, το λαό του Θεού.

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗ

Πολλά γεγονότα αυτήν την περίοδο της πανδημίας πρέπει να μας προβληματίσουν ως πιστοί :

Από την δικαστική περιπέτεια που συνεχίζεται του Μητροπολίτη Κερκύρας για την υπόθεση της λιτανεύσεως του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος την Κυριακή των Βαΐων, μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα της εορτής των Θεοφανίων .

Τα γεγονότα αυτά θέτουν στην επικαιρότητα το ζήτημα της νομιμοφροσύνης των Χριστιανών προς τις κοσμικές εξουσίες. Τις θέσεις μου ως πιστός Χριστιανός για το θέμα αυτό εκθέτω παρακάτω.

Η Εκκλησία (το σύνολο των πιστών), η ομολογούμενη στο σύμβολο της πίστεως, είναι “σώμα Χριστού” (Α΄Κορινθ. Κεφ. ΙΒ 27). Συγκροτήθηκε την Πεντηκοστή και υπάρχει ως θριαμβεύουσα “στους ουρανούς” και ως η στρατευομένη στη γη.

Η Εκκλησία υπάρχει και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων. «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσι αυτής» (Ματθ. Κεφ. 16 18). Οι 20 αιώνες ζωής της, επιβεβαιώνουν ήδη την ορθότητά της αλήθειας αυτής ή αν θέλετε του χριστιανικού αυτού δόγματος. Όταν λέμε στρατευομένη Εκκλησία πρέπει να εννοούμε όλο το σύνολο των πιστών μελών της ( λαϊκούς και κληρικούς), που είναι βαπτισμένα και ζουν συνειδητά και ελεύθερα μέσα σ’ αυτήν, καθώς επίσης και τις συλλογικές οντότητές της, όπως είναι, οι Ενορίες, οι Μονές κ.λ.π..

Στην ενορία, ο Χριστιανός βιώνει, ως μέλος ευρύτερης πνευματικής οικογένειας της Εκκλησίας τους άλλους Χριστιανούς, ως πνευματικούς του αδελφούς.

H Εκκλησία συνιστά στα μέλη της, συγκεκριμένο τρόπο ζωής, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, που αναφέρεται στις σχέσεις με τον Θεό, τον «πλησίον», και τον εαυτό τους. Ο συγκεκριμένος αυτός τρόπος ζωής, είναι ουσιώδης και καθοριστικής σημασίας, γιατί, εάν μερικώς παραμεληθεί, έχει ως συνέπεια να καταργείται η ιδιότητα του «ζωντανού» μέλους της Εκκλησίας.

Για την έννοια του Κράτους η επιστήμη της Πολιτειολογίας έχει πολλούς ορισμούς. Θα αρκεσθώ στον ποιο απλό που καλύπτει καλύτερα διαχρονικά αυτήν την έννοια. Κράτος είναι πρωτογενής κυρίαρχος εξουσία, η οποία ασκείται από πρόσωπα, ατομικά ή συλλογικά, σε λαό εγκατεστημένο μονίμως σε ορισμένον εδαφικό χώρο (την επικράτεια του Κράτους).

Ας προχωρήσουμε να δούμε τι μας αποκαλύπτει η Αγία Γραφή σχετικά με τις κοσμικές εξουσίες στις οποίες περιλαμβάνεται κυρίως το Κράτος.

Ὁμιλία στὴν ἑορτὴ τῆς ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Μεγάλη ἡ σημερινὴ ἑορτή, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί. Σὰν σήμερα, σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία δοξάζει καὶ τιμᾶ μὲ ὕμνους καὶ ᾠδὲς πνευματικὲς τὸ τελευταῖο θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς τοῦ ἀναστάντος Σωτῆρος. Σήμερα ἑορτάζουμε τὴν ἀνάληψη στοὺς οὐρανοὺς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ὅπως μᾶς ἀναφέρουν τὰ ἅγια Εὐαγγέλια, καθὼς καὶ ἄλλα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν τριήμερη ἔγερσή Του, ἐμφανίστηκε πολλὲς φορὲς στοὺς ἀγαπημένους Του μαθητὲς καὶ μαθήτριες, εἴτε χωριστὰ σὲ ὁρισμένους, εἴτε σὲ περισσότερους, κάποτε σὲ μεγάλο ἀριθμὸ ἀπ᾽ αὐτούς, ἀκόμη καὶ σὲ ὅλη τὴν ὁμήγυρη τῶν μαθητῶν. Καὶ ὁ λόγος φανερός: Γιὰ νὰ πιστοποιήσει στοὺς θλιμμένους αὐτοὺς καὶ πιστοὺς ἀλλὰ ἀκόμη ἀδύνατους καὶ ἀστήρικτους ἀκολούθους Του τὸ ὑπερθαύμαστο γεγονὸς τῆς Ἀνάστασής Του. Ὅτι δηλαδὴ εἶχε πραγματικὰ ἀναστηθεῖ ἐκ νεκρῶν μὲ τὸ θεωμένο ἄχραντο Σῶμα Του.

Ἡ περικοπή, ποὺ μόλις ἀκούσαμε, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καὶ τὸ τέλος τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου, μᾶς ἐξιστορεῖ τὴν τελευταία φανέρωση τοῦ Ἰησοῦ, σαράντα ἀκριβῶς ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, σὲ ὅλους τοὺς ἁγίους ἀποστόλους καὶ τὴν Παναγία Του Μητέρα, ποὺ ἦσαν συναθροισμένοι στὸ ἀνώγαιο ἐκεῖνο τῆς Σιών, στὰ Ἱεροσόλυμα. Καί, ἐπειδὴ ἐμφανίσθηκε ξαφνικὰ ἀνάμεσά τους καὶ αὐτοὶ εὔλογα ταράχθηκαν, φοβήθηκαν καὶ θεώρησαν πὼς ἦταν ἕνα ἄσαρκο πνεῦμα, Αὐτὸς τότε, ὡς καρδιογνώστης καὶ χορηγὸς τῆς εἰρήνης, ἀμέσως τοὺς καθησυχάζει καὶ τοὺς χορηγεῖ τὴν εἰρήνη Του, «τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν». Καὶ στὴ συνέχεια, τοὺς δείχνει τὰ τεκμήρια τοῦ ἁγίου Του Πάθους, τὰ χέρια καὶ πόδια Του μὲ τοὺς τύπους τῶν ἥλων, γιὰ νὰ τοὺς πιστοποιήσει ὅτι αὐτὸς ἦταν ἀληθινὰ ὁ σαρκωμένος Μεσσίας καὶ Ἐσταυρωμένος γιὰ χάρη τους καὶ γιὰ χάρη ὅλου τοῦ κόσμου, ὁ Λυτρωτὴς καὶ ἀγαπημένος τους Διδάσκαλος. Καὶ ἐπειδὴ ἐκεῖνοι, ἀπὸ τὴν πολλή τους χαρὰ στὸ ἀνέλπιστο θέαμα, ἀπιστοῦσαν, γιὰ νὰ τοὺς ἀποδείξει περίτρανα πὼς δὲν ἦταν μόνο ἕνα ἄυλο πνεῦμα, ἀλλὰ ἔφερε καὶ σάρκα, ἂν καὶ ἐξαϋλωμένη καὶ θεωμένη, ζήτησε νά τοῦ δώσουν κάτι νὰ φάγει. Κι αὐτοὶ τοῦ ἔδωσαν ἕνα κομμάτι ψάρι ψητὸ καὶ λίγο κηρόμελο. Οἱ πρώην ψαράδες τῶν ἀφώνων ψαριῶν ἔδωσαν στὸν Μεγάλο Ἁλιέα τῶν ψυχῶν ψάρι —σ᾽ Αὐτὸν ποὺ τοὺς ἀνέδειξε μὲ τὴ Χάρη του ψαράδες λογικῶν ἀνθρώπων— καὶ κηρόμελο, σύμβολο τῆς γλυκύτητας τῆς οὐράνιας ζωῆς καὶ διδασκαλίας καὶ τοῦ Θείου φωτισμοῦ. Τὰ ὁποῖα ὁ Θεάνθρωπος, ποὺ τὰ πάντα οἰκονομεῖ γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἔλαβε καὶ ἔφαγε μπροστά τους. Κι ἀσφαλῶς τοῦτο ἔπραξε ἀπὸ ἄκρα συγκατάβαση, γιατὶ τὸ ἀναστημένο καὶ θεωμένο Του Σῶμα δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ βρώση καὶ πόση. Κι ἐκείνη ἡ λίγη τροφὴ ποὺ ἔλαβε, χωνεύθηκε στὸ πῦρ τῆς Θεότητας καὶ χάθηκε, ὅπως ὅταν ρίξουμε μία τρίχα σὲ ἀναμμένο καμίνι.

Η εορτή της Αναλήψεως μας άνοιξε τον Ουρανό, και οσφραινόμαστε από τώρα εκείνο τον αέρα της ανάστασης

 «Ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς, ἵνα πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῶ κόσμω, οἱ οὐρανοὶ ἡτοίμασαν τὸν θρόνον αὐτοῦ, νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, Ἄγγελοι θαυμάζουσιν, ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν, ὁ Πατὴρ ἐκδέχεται, ὃν ἐν κόλποις ἔχει συναϊδιον, Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κελεύει πᾶσι τοὶς Ἀγγέλοις αὐτοῦ, Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν, Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χείρας, ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἣν τὸ πρότερον».

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ένα ρίγος χαράς διαπερνά τη λέξη «ανάληψη», που δείχνει μια πρόκληση προς τους αποκαλούμενους «νόμους της φύσεως», προς τη διαρκή κάθοδο και πτώση∙ είναι μια λέξη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας και πτώσης. Εδώ αντίθετα τα πάντα είναι ελαφράδα, πέταγμα, μια ατέλειωτη άνοδος. Η Ανάληψη του Κυρίου γιορτάζεται σαράντα μέρες μετά το Πάσχα, την Πέμπτη της έκτης εβδομάδας μετά τη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού.

… Η εορτή της Αναλήψεως αποτελεί γιορτασμό του ανοίγματος του ουρανού στους ανθρώπους, του ουρανού ως του νέου και αιωνίου οίκου, του ουρανού ως της αληθινής μας πατρίδας. Η αμαρτία χώρισε βίαια τη γη από τον ουρανό και μας έκανε γήινους και χοντροκομμένους , προσήλωσε το βλέμμα μας σταθερά στο έδαφος και έκανε τη ζωή μας αποκλειστικά γεωτροπική. Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στην ψυχή. Αυτή ακριβώς τη μέρα, την εορτή της Αναλήψεως, νιώθουμε τρομοκρατημένοι από αυτή την άρνηση που γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος με υπεροψία και υπερηφάνια αναγγέλλει πως είναι μόνο υλικός και πως τίποτε δεν υπάρχει πέρα από το υλικό

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας που έζησε δέκα έξι αιώνες πριν. Μιλώντας για τον ουρανό, αναφωνεί: «Τι ανάγκη έχω από τον ουρανό, όταν εγώ ο ίδιος θα γίνω ουρανός;…».

Απόψε, για μια τελευταία φορά, Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος Ψυχολόγος M.Sc.

 Όλη μας η ζωή, γύρω από δυο λέξεις είναι χτισμένη.

Από κει αντλούμε δύναμη και συνεχίζουμε. Από κει παίρνουμε παρηγοριά τις στενάχωρες τις μέρες.

Δυο λέξεις, που μας κρατάνε όρθιους στις μεγαλύτερες φουρτούνες μας. Δυο λέξεις, που μας δίνουνε ελπίδα όταν όλα μοιάζουνε χαμένα.

Καμιά φορά ξέρεις, σκέφτομαι, ότι χωρίς αυτές, τίποτα δεν έχει νόημα. Από τα πιο σπουδαία, μέχρι και τα πιο τα ταπεινά, όλα, χαμένος χρόνος…

Όλη μας η ζωή, γύρω από δυο λέξεις είναι χτισμένη…

Απόψε, για μία τελευταία φορά για φέτος, ας τις αναφωνήσουμε…

 Χριστός Ανέστη!

Μια επιστολή υπόδειγμα για τους συγχρόνους Επισκόπους, μήπως εντραπούν γιατί έπαυσαν στην πράξη να είναι Επίσκοποι!

 "Ἕως θανάτου ἀγώνισαι ὑπὲρ τῆς ἀληθείας"!

     Μία ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Κυρίλλου (ἑορτάζει σήμερα), ποὺ σὰν νὰ γράφτηκε γιὰ τοὺς σύγχρονους Μητροπολίτες καὶ λοιποὺς ποιμένες. Φωτοτυπεῖστε την καὶ στεῖλτε την μὲ δική σας ἐπιστολὴ ἢ e-mail στὸν Ἐπίσκοπό σας, στὸν παπά σας. Ἡ ποιμαντικὴ εὐαισθησία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου, ἴσως κάποιους προβληματίσει! 

Ἐπιστολὴ ἁγίου Κυρίλλλου Ἀλεξανδρείας πρὸς κάποιον ζηλωτὴ περὶ Νεστορίου

Γνωρίζω τὴν εἰλικρινῆ σου ἀγάπη καὶ δὲν ἀγνοῶ τὸν ζῆλο. Καὶ ἐὰν ἔγραφα σὲ κάποιους ποὺ δὲν γνωρίζουν τὶς θέσεις καὶ τὸν χαρακτῆρα μου, θὰ ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιήσω πολλὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τοὺς πείσω ὅτι μὲ ὑπερβολικὸ τρόπο ἐπιδιώκω τὴν εἰρήνη καὶ δὲν εἶμαι φίλος οὔτε τῶν ἐρίδων, οὔτε τῶν ἀντιμαχιῶν. Ἀντίθετα ἐπιθυμῶ ἐκ καρδίας καὶ νὰ ἀγαπῶ ὅλους καὶ νὰ ἀγαπῶμαι ἀπὸ ὅλους.

Ἐπειδὴ λοιπὸν γράφω πρὸς ἄνθρωπο ποὺ μὲ γνωρίζει καλά, θὰ ἐκθέσω τὶς θέσεις μου μὲ λίγα λόγια· ὅτι δηλαδή, ἐὰν ἔπρεπε, γιὰ νὰ μὴν λυπήσω κάποιον ἀδελφό, νὰ ἀνεχθῶ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀγόγγυστα τὴν ἀφαίρεση ἰδικῶν μου πραγμάτων ἢ χρημάτων, θὰ τὸ ἔκανα μὲ εὐχαρίστηση, γιὰ νὰ μὴ φανῆ ὅτι τοποθετῶ πάνω ἀπὸ τὴν ἀγάπη τὰ χρήματα.

Ὅμως, ἐπειδὴ τώρα δὲν πρόκειται γιὰ χρήματα, ἀλλὰ ὁ λόγος εἶναι γιὰ θέματα Πίστεως, καὶ ἔχουν σκανδαλισθεῖ ὅλες οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες σὲ ὅλη τὴν αὐτοκρατορία (γιατὶ δὲν ὑπάρχει κάποιος, ἀπὸ ὁποιαδήποτε πόλη ἢ χώρα κι ἂν προέρχεται, ποὺ νὰ μὴ διερωτᾶται, τί πράγματα εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται [ὅτι διδάσκει ὁ Νεστόριος] καὶ ποιά καινούργια κακόδοξη διδασκαλία στὶς Ἐκκλησίες διαδίδεται), [πές μου σὲ παρακαλῶ], ἐμεῖς, στοὺς ὁποίους ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Θεὸς τὴν εὐθύνη νὰ διδάσκουμε ἀκαινοτόμητο τὸ Εὐαγγέλιο, τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἐμεῖς τοὺς ὁποίους τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ μᾶς καταδικάσουν οἱ πιστοὶ ποὺ διδάχτηκαν καὶ κατηχήθηκαν ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ὅλα τὰ μυστήρια [τῆς Πίστεως], προβάλλοντας ὡς δικαιολογία [ἐὰν ἐλεγχθοῦν, γιατὶ δὲν πίστευαν ὀρθά], ὅτι ἀκολούθησαν καὶ διατήρησαν τὴν πίστη ποὺ ἀπὸ μᾶς διδάχθηκαν. Καὶ ἐὰν τοὺς διαφυλάξαμε καὶ διδάξαμε ὀρθὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, θὰ πάρουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ μισθὸ καὶ θὰ μάλιστα θὰ ἀκούσουμε καὶ θείους ἐπαίνους. Ἐὰν ὅμως, δὲν διαφυλλάξαμε τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν διδάξαμε διαστρεβλωμένη, τότε, δὲν θὰ τιμωρηθοῦμε, ριπτόμενοι στὶς φλόγες τῆς κολάσεως; Διότι θὰ ἀκούσουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι γραμμένος στὴν Π.Δ. (καὶ ταιριάζει στοὺς Ποιμένες): «τὴν χώρα μου τὴν Ἰουδαίαν κατέστρεψες καὶ τὸν λαόν μου φόνευσες» (Ἡσαΐα 14, 20). Καὶ κάθε ἕνας ποὺ ἀνήκει στὴν τάξη τῶν λαϊκῶν, θὰ ἀπολογηθεῖ μόνο γιὰ τὶς δικές του πράξεις, ἐμεῖς ὅμως ποὺ ἔχουμε ἐπιφορτιστεῖ τὴν λειτουργία τῆς ἱερωσύνης, θὰ δώσουμε ἀπολογία ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς πιστοὺς ποὺ μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός.

Γιὰ μένα λοιπόν, δὲν ὑφίσταται λόγος λύπης, οὔτε ὕβρεως καὶ λοιδορίας, αὐτῆς ποὺ σὲ ὑπερθετικὸ βαθμὸ ἀπευθύνουν ἐναντίον μου κάποιοι ἄνθρωποι ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ὑπόληψη στὴν κοινωνία, ἀλλὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους τοὺς ἀφήνω νὰ ξεχαστοῦν, θὰ καταδικάσει δὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὑβριστὲς φλύαρους ὁ Θεός.

Ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο κατ’ ἐξοχὴν ἐνδιαφέρομαι, εἶναι νὰ διατηρηθεῖ ἀκεραία καὶ νὰ σωθεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη, καὶ τότε εἶμαι φίλος καὶ ἀγαπητὸς πρὸς ὅλους, καὶ σὲ κανένα δὲν θὰ ἐπιτρέψω νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπὸ ἐμὲ τὸν θεοφιλέστατον ἐπίσκοπο Νεστόριο, τὸν ὁποῖον -ὡς ἐνώπιον Θεοῦ τὸ λέγω- ἐπιθυμῶ νὰ προοδεύει πνευματικὰ ἐν Χριστῷ καὶ νὰ ἐξαφανιστεῖ ἡ κακὴ φήμη τοῦ αἱρετικοῦ ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ, καὶ νὰ ἀποδειχθεῖ ὡς συκοφαντία καὶ βεβαίως ὡς ψεύδη αὐτὰ ποὺ κάποιοι διαδίδουν σχετικὰ μὲ τὴν πίστη του, ὅτι δηλ. αἱρετίζει.

Καὶ ἐφ’ ὅσον ἔχουμε Ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ αὐτοὺς ποὺ μᾶς μισοῦν νὰ ἀγαπᾶμε, πῶς δὲν θὰ ἐφαρμόσουμε/πραγματοποιήσουμε αὐτὴν τὴν Ἐντολὴ γιὰ ἀδελφοὺς καὶ συνεπισκόπους; Ἂν λοιπόν, ἀπὸ κάποιους καταλύεται ἡ Πίστη, δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει γιὰ τοῦτο σὲ κανέναν, καμιὰ ἀμφιβολία ὅτι ἐμεῖς δὲν θὰ τὴν προδώσουμε βλάπτοντας τὶς ψυχές μας, ὅ,τι κι ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς στοιχίσει αὐτὴ ἡ στάση, ἀκόμα καὶ τὸ θάνατο. Διότι, ἂν φοβούμεθα νὰ διακηρύξουμε/ὁμολογήσουμε τὴν ἀλήθεια, ὑπὲρ τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης, ἀπὸ φόβο μήπως ἐμπλακοῦμε σὲ περιπέτειες, μὲ ποιά παρρησία θὰ τολμήσουμε νὰ λειτουργήσουμε ἐγκωμιάζοντας μὲ ψάλματα καὶ λόγους ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων μαρτύρων, τοὺς ὁποίους ἐπαινοῦμε ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐφήρμοσαν τὸν ἁγιογραφικὸ λόγο: ἀγωνίσου μέχρι θανάτου ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας τῆς τοῦ Χριστοῦ Πίστεως;

Τὸ κείμενο:

Πηγή:http://trelogiannis.blogspot.com/2021/06/blog-post_948.html

«Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον» Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Ντανᾶ Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας

  Ἀγρίνιο 9/6/2021                                                                          

«Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον» (Ἰωαν. 20, 20)

(ἀπόδοση ἑορτῆς Πάσχα)

Ἀπό τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα καί γιά σαράντα ἡμέρες ζοῦμε, ἀγαπητοί, μέσα στήν κοσμοχαρμόσυνη ἀτμόσφαιρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Ἡ Εὐαγγελική δέ περικοπή τοῦ Ἀντίπασχα μᾶς θυμίζει, γιά μιά ἀκόμη φορά, τό μεγαλύτερο γεγονός τῆς ἱστορίας, τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, μέ τήν ὁποία  προσφέρει  στόν κόσμο τήν εἰρήνη, τήν ἀνάπαυση, τήν αἰώνια ζωή, τήν ἀγάπη, τήν ἐλευθερία ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου καί  τήν  πνευματική χαρά. Γι’ αὐτή τή χαρά θά κάνουμε λόγο.

Ἦταν τό βράδυ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ μαθηταί του εἶχαν συγκεντρωθεῖ σέ ἕνα σπίτι φοβισμένοι ἀπό τούς Ἰουδαίους. Καί ὁ Ἀναστάς Κύριος, ἀφοῦ ἐνεφανίσθη στήν Ἁγία Μαρία τή Μαγδαληνή καί στίς ἄλλες Μυροφόρες, ἀφοῦ ἐνεφανίσθη στόν Πέτρο καί στούς δύο ἄλλους μαθητάς πού ἐπορεύοντο στούς Ἐμμαούς, τό βράδυ ἐνεφανίσθη καί στό σύνολο τῶν ἐκλεκτῶν μαθητῶν του. Ἦταν συνηγμένοι στό γνωστό Ὑπερῶον, καί ἀπροσδοκήτως τόν βλέπουν νά ἐμφανίζεται ἐμπρός τους καί νά τούς εὐλογεῖ. Τόν βλέπουν μέ τά ἴδια πλέον τά μάτια τους, ἀκοῦνε τήν ἀγαπητή φωνή του, καί γεμίζει, σκιρτᾶ ἡ καρδιά τους ἀπό χαρά. Τό σημειώνει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής: «Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον» (Ἰωαν. 20, 20).

Πῶς νά μή χαροῦν; Πῶς νά μή νιώσουν ἀναπτερωμένες τίς ἐλπίδες τους καί ἀναζωογονημένο τό θάρρος καί τή δύναμή  τους; Ὁ ἀσφαλισμένος στόν τάφο, καθώς νόμιζαν, Κύριος ἦταν ἀνάμεσά τους. Σάν καί πρῶτα. Ὁ Ἴδιος. Ἡ παρουσία Του τούς γαληνεύει. Τούς χαρίζει τήν εἰρήνη. Τούς δίνει τή βεβαιότητα καί τή χαρά. Τούς χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Τούς καλεῖ νά γίνουν ποιμένες καί διδάσκαλοι τῶν ἄλλων. Τή χαρά αὐτή οἱ μαθηταί δέν τήν κράτησαν γιά τόν ἑαυτό τους, κήρυξαν τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως καί μετέδωσαν τή χαρά καί στούς ἄλλους. Καί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ γέμισε τό χριστιανικό κόσμο ὅλων τῶν αἰώνων. Ἔτσι, οἱ ἀνά τούς αἰῶνες μαθηταί τοῦ Ἀναστημένου Κυρίου, καί ἐμεῖς βέβαια, χαιρόμαστε γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας.

 

α. Χαιρόμαστε πρωτίστως, διότι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύει περίτρανα τή θεότητά Του. Εἶναι τό πρῶτο καί μέγιστο καί βασικό ἐπιχείρημα τῆς θεότητός Του. Βεβαίως, καί πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἦταν ὁ Διδάσκαλος, ὁ Θαυματουργός, ὁ Ἅγιος καί Πάναγνος. Θαύμαζαν οἱ ἄνθρωποι τή σοφία Του, τή δύναμη, τήν ἁγιότητά Του.

Ὅμως καί ἄλλοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «δίκαιοι» καί ἐκεῖνοι μέ τή δύναμη, βεβαίως, καί τήν ἔμπνευση τοῦ Θεοῦ, δίδαξαν καί θαυματούργησαν καί ἔζησαν ὅσια ζωή. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι πέθαναν. Κανένας ἀπ’ αὐτούς δέν ἀναστήθηκε. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀνά τούς αἰώνας, ὁ ὁποῖος ἀνέστησε ἑαυτόν διά τῆς δικῆς του δυνάμεως. Καί ἐμφανίσθηκε καί ἀνεστράφη καί συνομίλησε μέ πολλούς. Γι’ αὐτό οἱ Ἀπόστολοι, παρά τήν κατάπληξη καί τούς πρώτους δισταγμούς τους, γρήγορα πείσθηκαν τελείως στήν Ἀνάστασή του καί μέ θάρρος καί παρρησία ἔγιναν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Ἀπ. Πέτρος, μάλιστα, μέ τό θεόπνευστο κήρυγμά του τήν Πεντηκοστή ἀπό το ἱστορικό ἐκεῖνο Ὑπερῶον, κάλεσε τούς ἀκροατές του νά πιστέψουν στήν Ἀνάσταση καί τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, νά μετανοήσουν καί νά βαπτισθοῦν στό ὄνομά Του. Ἐτσι, τόν ὁμολογοῦμε καί ἐμεῖς ὡς Θεόν, σαρκωθέντα, σταυρωθέντα καί «ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς».

 

Της Αναλήψεως (ακολουθίες, Ευαγγελική περικοπή και αποστολικό ανάγνωσμα)

 

 

Ανάληψη του Κυρίου

40η ημέρα μετά το Πάσχα

ακολουθία θ΄ ώρας (εναρκτήριος ακολουθία)

Εσπερινός αναλήψεως

Όρθρος αναλήψεως

«Ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς, ἵνα πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῶ κόσμω, οἱ οὐρανοὶ ἡτοίμασαν τὸν θρόνον αὐτοῦ, νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, Ἄγγελοι θαυμάζουσιν, ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν, ὁ Πατὴρ ἐκδέχεται, ὃν ἐν κόλποις ἔχει συναϊδιον, Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κελεύει πᾶσι τοὶς Ἀγγέλοις αὐτοῦ, Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν, Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χείρας. ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἣν τὸ πρότερον».

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον.

Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους μαθητές του «εξήγαγε έξω έως τη Βηθανία», στο όρος των Έλαιών όπου συνήθως προσηύχετο. «Και αφού σήκωσε τα χέρια του, τους ευλόγησε». (Λουκά 24,50) και «ευλογώντας τους, εχωρίσθηκε απ' αυτούς και εφέρετο πρός τα πάνω, στον ουρανό» μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Και μετά αφού Τον προσκύνησαν επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στο ναό υμνολογώντας και δοξολογώντας το Θεό.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός, αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20).

Αυτή η ευλογία είναι πια η αρχή της Πεντηκοστής. Ο Κύριος ανέρχεται για να μας στείλει το παράκλητο Πνεύμα, όπως λέγει το τροπάριο της εορτής: «Ανυψώθηκες στη δόξα, Χριστέ Θεέ μας, αφού χαροποίησες τους μαθητές σου με την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος και βεβαιώθηκαν από την ευλογία σου».

Η Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη» για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» (Ιωάν. 15,26), ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου.

Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).

Τὸ δαιμονικό τῆς καταστάσεως τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ!

Ὅταν ὁ Χριστὸς μας πλησίασε τὸν Παράλυτο γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει, τὸν ρώτησε πρῶτα: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι»; (Ἰωάν. ε΄, 6). Ὁ Κύριος δὲν παραβίασε τὸ αὐτεξούσιο τοῦ Παραλύτου, καὶ ταυτόχρονα μὲ τὴν θεϊκή Του ἐπέμβαση, ζητοῦσε ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς τὴν ἀνθρωπίνη συγκατάβαση!

Μὲ τὴν πρόσφατη συζήτηση γιὰ τυχόν ἐπιβολὴ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ σὲ ὅλους τούς πολίτες, ἀποδεικνύεται τὸ δαιμονικό τῆς καταστάσεως! 

Στῶμεν καλῶς!

Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/