ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβακος.
Τω εν Κυρίω πνευματικώ μοι τέκνω Αθανασίω, χαίρειν και ευ πράττειν.
Τω εν Κυρίω πνευματικώ μοι τέκνω Αθανασίω, χαίρειν και ευ πράττειν.
Σε μια εποχή όπου η ανάγκη για εθνική ανάταση, για ομοψυχία, για ενότητα, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική, εμφανίζονται εμετικές γνώμες και απόψεις που κινούνται αντίθετα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Δικτάτορας ο Καποδίστριας..!
Άραγε υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που συνεχίζουν να αμφιβάλλουν για τις οργανωμένες προσπάθειες αποϊεροποίησης, των σημαντικότερων εθνικών προσωπικοτήτων της Ελληνικής ιστορίας;
Βλέπουμε πως το μηδενιστικό πνεύμα της εποχής μεγαλουργεί και ρέει άφθονο μέσα από επικοινωνιακούς «υπονόμους» που οδηγούν τα προπαγανδιστικά «περιττώματα», μέχρι τα μέσα ενημέρωσης στις τηλεοράσεις μας και τους υπολογιστές μας.
Ασυγκράτητη λασπολογία που στοχοποιεί με στυγνό τρόπο ηγέτες –σύμβολα, αλλά και θεσμούς, εθνικές αξίες, ακόμα και ιερά μυστήρια.
«Χαίρετε μη φοβείσθε»
Ματθ. 28, 9 - 10
Παρήγορος και
γλυκύς ακούστηκε ο λόγος του Αναστημένου Κυρίου προς τις Μυροφόρες γυναίκες, οι
οποίες έντρομες αλλά και χαρούμενες έτρεξαν να αναγγείλουν την Ανάσταση του
Χριστού στους μαθητές «Χαίρετε μη
φοβείσθε».
Γνώριζε ο Κύριός
τους ότι οι προηγούμενες ημέρες είχαν γεμίσει την καρδιά τους με πολύ πόνο αλλά
και φόβο. Η γυναικεία φύση είναι πιο αδύναμη και δειλή από αυτήν του ανδρός.
Είναι πιο ευαίσθητη. Γι’ αυτό, μόλις ο Κύριος τις συναντά, τις παρηγορεί με το
χαιρετισμό «Χαίρεται» και τις προτρέπει να αποτινάξουν τον φόβο, ο οποίος μέχρι
τότε σκιάζεται τις καρδιές τους.
Όμως και οι
μαθητές, παρά την ανδρεία φύση τους, φοβήθηκαν με τον θάνατο του Διδασκάλου τους.
Διασκορπίστηκαν άτακτα μετά τη σύλληψη του Ιησού και τρομαγμένοι Τον
εγκατέλειψαν μόνον στο Πάθος. Ακόμα και αυτός ο κορυφαίος Πέτρος δείλιασε και Τον
αρνήθηκε τρις, παρά τις υποσχέσεις του, ότι θα έδινε τη ζωή του για τον Χριστό.
Μόνον ο μικρός της ομάδος, ο Ιωάννης, παρέμεινε πιστός έως τέλους. Και παρ’ ότι
είχαν περάσει τρεις ημέρες από την Σταύρωση και την Ταφή του Ιησού, οι μαθητές «διά τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάν. 20,19)
παρέμειναν συνηγμένοι στον υπερώον.
Πριν το Πάθος ο Ιησούς, πολλές φορές, προέτρεψε τους μαθητές Του να μην δειλιάσουν, να μην ταραχθούν εξαιτίας αυτών που θα γίνουν. Παράλληλα, ομίλησε στους μαθητές για την εναλλαγή της χαράς και της λύπης. Τους προειδοποίησε ότι η χαρά τους θα μετατραπεί σε λύπη για τον θάνατό Του και η λύπη θα μετατραπεί σε χαρά, που κανείς δεν θα μπορέσει να την αφαιρέσει, σε χαρά μόνιμη και αιώνια, που εκπηγάζει από την Ανάστασή Του. «Σε λίγο δεν θα με βλέπετε πια, αλλά και πάλι σε λίγο θα με δείτε… Σας βεβαιώνω πως εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε… αλλά θα σας ξαναδώ και θα χαρεί η καρδιά σας και τη χαρά σας κανείς δεν θα μπορέσει να σας την αφαιρέσει» (Ιωάν. 16, 16. 20,22).
Ἀπόδοση στὴν Νέα Ἑλληνική:
. Τόν καιρό ἐκείνο, ἦτο ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων καὶ ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Ὑπάρχει δὲ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα κοντὰ εἰς τὴν πύλην τῶν Προβάτων μία δεξαμενή, ἡ ὁποία ὀνομάζεται Ἑβραϊστὶ Βηθεσδὰ καὶ ἡ ὁποία ἔχει πέντε στοές. Σ’ αὐτὲς ἤτανε ξαπλωμένος μεγάλος ἀριθμὸς ἀσθενῶν, τυφλῶν, χωλῶν, παραλυτικῶν, οἱ ὁποῖοι περίμεναν νὰ κινηθῇ τὸ νερό. Διότι ἕνας ἄγγελος κατέβαινε πότε – πότε εἰς τὴν δεξαμενὴν καὶ ἐτάρασσε τὸ νερό. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ ἔμπαινε πρῶτος, μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ νεροῦ, ἐθεραπεύετο ἀπὸ οἱονδήποτε νόσημα καὶ ἂν ὑπέφερε. Ὑπῆρχε ἐκεῖ ἕνας, ὁ ὁποῖος ἐπὶ τριάντα ὀκτὼ χρόνια ἤτανε ἄρρωστος. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς τὸν εἶδε κατάκοιτον καὶ κατάλαβε ὅτι εἶχε ἤδη πολὺν χρόνον ἐκεῖ, τοῦ λέγει, «Θέλεις νὰ γίνῃς ὑγιής;».
. Ἀπεκρίθη εἰς αὐτὸν ὁ ἀσθενής, «Κύριε, δὲν ἔχω ἄνθρωπον νὰ μὲ βάλῃ εἰς τὴν δεξαμενήν. Ὅταν τὸ νερὸ ταραχθῇ, καὶ ἐνῶ ἔρχομαι κατεβαίνει ἄλλος πρὶν ἀπὸ ἐμέ». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέγει, «Σήκω ἐπάνω, σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε». Καὶ ἀμέσως ἔγινε ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος καὶ ἐσήκωσε τὸ κρεββάτι του καὶ περπατοῦσε. Ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἦτο Σάββατον.
. Γι’ αὐτὸ ἔλεγαν οἱ Ἰουδαῖοι εἰς τὸν θεραπευθέντα, «Εἶναι Σάββατον, δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ σηκώσῃς τὸ κρεββάτι σου». Αὐτὸς τοὺς ἀπεκρίθη, «Εκεῖνος ποὺ μὲ ἔκανε ὑγιῆ ἐκεῖνος μοῦ εἶπε, «Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε». Τότε τὸν ρώτησαν, «Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ σοῦ εἶπε, «Σήκωσε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε;» Αλλ’ ὁ θεραπευθεὶς δὲν ἤξερε ποιός εἶναι, διότι ὑπῆρχε πολὺς κόσμος εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο καὶ ὁ Ἰησοῦς ἐξέφυγε.
. Ὕστερα τὸν εὑρῆκε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸν ναὸν καὶ τοῦ εἶπε, «Ἰδές, ἔγινες ὑγιής, μὴ ἁμαρτάνῃς πλέον, διὰ νὰ μὴ σοῦ συμβῇ κάτι χειρότερον». Ἔφυγε ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπε εἰς τοὺς Ἰουδαίους ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν ἔκανε ὑγιῆ.
Περιερχόμενος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὴ γῆ τῆς Παλαιστίνης, κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ θεραπεύοντας «πᾶσαν νόσον ἐν τῷ λαῷ», ἔφθασε καὶ στὰ Ἱεροσόλυμα, στὴν Προβατικὴ Πύλη τοῦ τείχους τῆς ἁγίας τούτης πόλης. Ἡ πύλη ἐκείνη πῆρε τὸ ὄνομα ἀπὸ τὰ πρόβατα, ποὺ περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πλένονταν πρὶν θυσιαστοῦν στὸν ναὸ τοῦ Σολομῶντος.
Ἡ κολυμβήθρα, ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ κοντά, εἶχε γύρω της πέντε στοὲς καὶ ἐπονομάστηκε Βηθεσθά, ὄνομα ἑβραϊκό, ποὺ στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει «οἶκος τοῦ ἐλέους». Πῆρε δὲ τὸ ὄνομα τοῦτο γιατὶ ἄγγελος Κυρίου κατερχόταν σ᾽ αὐτὴν κατὰ καιροὺς καὶ ἀνακινοῦσε τὸ νερό της καί, αὐτὸς ποὺ προλάμβανε νὰ ριχθεῖ πρῶτος μέσα στὸ νερό, γινόταν καλὰ ἀπ᾽ ὅποια ἀρρώστεια κι ἂν ἔπασχε. Ὁ βασιλιὰς Ἡρῴδης μάλιστα διασκεύασε τὶς πέντε αὐτὲς στοὲς σὲ μαρμάρινες δεξαμενές, ποὺ σώζονται μέχρι καὶ σήμερα. Στὸν χῶρο αὐτὸ κτίσθηκαν ἀργότερα ἐκκλησίες. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἔλαβε τὴν ἰαματικὴ αὐτὴ χάρη ἡ κολυμβήθρα, πλῆθος ἀπὸ ποικιλότροπα πάσχοντες ἀσθενεῖς, τυφλούς, κουτσούς, παράλυτους κ.ἄ. ἦταν μονίμως συναθροισμένοι ἐκεῖ, καὶ ἀνέμεναν τὴν ἀγγελικὴ κίνηση τῶν ὑδάτων, γιὰ νὰ τύχουν τῆς ποθητῆς θεραπείας.
Η προσφάτως ανακηρυχθείσα Αγία της
Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, η Αγία Σοφία,η ασκήτρια της Κλεισούρας,είχε σε πολύ
μεγάλη ευλάβεια την Υπεραγία Θεοτόκο !
Μόλο που κατα την θύραθεν παιδεία ήταν αγράμματη, ήταν πλούσια στην παδεία του
Κυρίου, και γνώριζε από καρδίας πολλές προσευχές εκ των οποίων ιδιαίτερα
αγαπούσε τους Χαιρετισμους της Παναγιας μας!
Όσοι την γνώρισαν αναφέρουν ότι συχνά την άκουγαν να σιγοψιθυρίζει κάτι, και
όσοι με παρρησία ή και με άδολη αφέλεια την ρωτούσαν τι λέει, η Γερόντισσα με
χαρά τους απαντούσε “Τους Χαιρετισμούς , παιδ ί α, τους Χαιρετισμούς της
Πανα ί ας μας !”
Ένα από τα διακονήματα της ήταν και το ανάβει τα καντήλια στα ξωκκλήσια
πέριξ της Ιεράς Μονής όπου εγκαταβίωνε !
Μία ημέρα λοιπόν ξεκίνησε με μία ευλαβή πνευματική της θυγατέρα και ανέβηκαν
300 μέτρα σε μία απότομη πλαγία πάνω από την Μονή, για να ανάψουν τα καντήλια
στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Αγίας Τριάδος
Αφού λοιπόν άναψαν τα καντήλια, σκούπισαν το ξωκκλήσι και θυμίασαν πήραν
βιαστικά το δρόμο της επιστροφής μιας και τα απειλητικά μαύρα σύννεφα στον
ορίζοντα προμήνυαν σφοδρή καταιγίδα
Με το που βγηκαν από το Παρεκκλήσιο η
Αγία Σοφία της Κλεισούρας ξεκίνησε να απαγγέλει – όπως ήταν εξάλλου η συνήθεια
της - τους Χαιρετισμους της Θεοτοκου
Η καταιγίδα δεν άργησε να
ξεσπάσει.Και ήταν όντως σφοδρή.Νεροποντή με χοντρό χαλάζι!
Και όμως !Οι Χαιρετισμοι της Παναγιας
μας έκαναν πάλι το θαύμα τους!
Η καταρρακτώδης βροχή και το χαλάζι δεν άγγιξαν την Αγία Σοφία της Κλεισούρας και την κοπέλα που την συνόδευε
Ούτε μία σταγόνα δεν έπεσε πάνω τους
!
Και ενώ γύρω τους εμαίνετο η
καταιγίδα, η Αγία Σοφία και η κοπέλα επέστρεψαν στεγνές στο Μοναστήρι,
απαγγέλοντας με το στόμα τους τους Χαιρετισμους της Παναγιας μας
4. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ἡ δημιουργία
τοῦ ἀνθρώπου
Ἀφοῦ ὁ Θεὸς ἔπλασε ὅλα τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, δημιούργησε τὴν ἕκτη
μέρα τελευταῖο τὸν ἄνθρωπο. Τὸν δημιούργησε μ’ ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο. Πῆρε χῶμα
ἀπὸ τὴ γῆ καὶ ἔπλασε τὸ σῶμα του. Στὴ συνέχεια φύσηξε στὸ πρόσωπό του «πνοὴν ζωῆς» (Γέν. 1,26· 2,7). Οἱ δύο αὐτὲς
πράξεις φανερώνουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο συστατικά· σῶμα καὶ ψυχή.
Μὲ τρόπο ἰδιαίτερο δημιούργησε καὶ τὴ γυναίκα.
Κοίμησε τὸν Ἀδὰμ καὶ πῆρε
μιὰ ἀπὸ τὶς πλευρές του, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔπλασε τὴν Εὔα (βλ. Γέν. 2,21-22). Μ’ αὐτὸ δείχνει, ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι τῆς
ἰδίας οὐσίας καὶ φύσεως μὲ τὸν ἄνδρα. Δὲν εἶναι κατώτερο πλάσμα, ὅπως
ἔλεγαν κάποιοι ἀρχαῖοι φιλόσοφοι.
Τὸ ὅτι πῆρε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ φανερώνει τὴν ἰσότητα ποὺ ἔχει ἡ γυναίκα μὲ τὸν ἄνδρα. Ἡ γυναίκα προῆλθε ἀπὸ τὸ μέρος τῆς καρδιᾶς, γεγονὸς ποὺ δείχνει τὴν ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ὁ ἄνδρας σ’ αὐτήν. Τέλος, ἔκανε μόνο μία γυναίκα γιὰ τὸν ἄνδρα· μ’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἀποκλείει τὴν πολυγαμία.