Η Θεία Λειτουργία,η ομολογία τής πίστεως καί τό κήρυγμα, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Σήμερα Τετάρτη Κυριακή των Νηστειών Χριστιανοί μου,

η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου συγγραφέως του βιβλίου που λέγεται «Κλίμαξ».

Το βιβλίο αυτό από τον έκτον αιώνα και μετά, έγινε το πιο αγαπητόν και το πιο ωφέλιμο ανάγνωσμα, όχι μόνον στις τράπεζες και στα κελιά των μοναχών, αλλά και στα σπίτια των πιστών αγωνιζομένων χριστιανών, όλων των εποχών μέχρι και σήμερα.

Ονομάστηκε «Κλίμαξ» ή «Κλίμακα», γιατί ανεβάζει τον κάθε ευσεβή χριστιανό, μοναχό, κληρικό ή και λαϊκό, από τα χαμηλότερα σκαλοπάτια, στα υψηλότερα των αρετών, μέχρι και το τριακοστό που είναι και το κεφάλαιο όλων των αρετών, δηλαδή η αγάπη.

Όποιος διαβάζει την Κλίμακα ωφελείται και πνευματικά οικοδομείται.

Αρχίζει με την πράξιν της υπακοής στο θέλημα του Αγίου Θεού, τη μετάνοια, το πένθος, τα δάκρυα, και καταλήγει στη θεωρία του Θεού.

Βέβαια αυτό δεν είναι το τέλος.

Κανένα βιβλίο δεν έχει τέλος.

Αρχίζει από δω, και θα επεκταθεί εις τους αιώνας.

Η «Κλίμακα» λοιπόν του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, όπως και των άλλων Αγίων Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, μπορεί να είναι προτρεπτικά για την κάθαρση του όλου ανθρώπου από τα πάθη, μπορεί να συντείνουν και στην κτίση βασικών αρετών όπως είναι η μετάνοια, το ταπεινό φρόνημα, η ζωντανή πίστις, η ενεργουμένη αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, η υπομονή και τόσες άλλες σωτήριες αρετές, αλλά ο στόχος είναι ένας και μόνον.

Η Λειτουργική Ζωή με συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία, στη Θεία Λατρεία.

Στις ημέρες μας και στην εποχή μας, γίνεται συνήθως μια ομολογία, ζητείται μάλλον, ζητείται, ομολογία πίστεως, και ασφαλώς χρειάζεται όταν προσβάλλεται ή βλασφημείται η ουσία της Ορθοδόξου Πίστεώς μας που είναι η Εκκλησία της Θείας Ευχαριστίας, με το Ευαγγέλιο, το δόγμα και τους κανόνες της.

Και όταν ζητηθεί, θα χύσουμε ακόμα και το αίμα μας και θα γίνουμε μάρτυρες και ομολογηταί, για να διαφυλαχτεί πρώτον η καθαρότητα της Ορθοδόξου Πίστεως και των δογμάτων της, και δεύτερον για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της ψυχής σ’ αυτό που σωστά πιστεύει.

«Πάς όστις ομολογήσει εν εμοί, έμπροσθεν των ανθρώπων» λέγει ο Κύριος, «ομολογήσω καγώ εν αυτώ, έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς».

«Όποιος με πίστη και θάρρος, και χωρίς να φοβάται τους διωγμούς, θα με ομολογήσει Σωτήρα του και Θεόν, θα τον ομολογήσω και γω μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μου, ότι είναι δικός μου πιστός και μαθητής».

Δε φτάνει όμως μια ξερή ομολογία χωρίς έργα Ευαγγελικά, συγχρόνως που να είναι και καρποί του Παναγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και καυτηριάζει ο Απόστολος Παύλος όλους εκείνους που είναι μόνον μεγάλα λόγια και παχιά, ομολογούν δήθεν ότι γνωρίζουν τον Θεόν, ενώ με τα έργα τους Τον αρνούνται.

Να πως το διατυπώνει : «Θεόν ομολογούσι οιδέναι, τοις δε έργοις αρνούνται Αυτόν. Βδεληκτοί όντες και απειθείς και προς παν έργον αγαθόν αδόκιμοι». Και αφού με τα έργα τους αρνούνται τον Θεόν, άρα λοιπόν όλοι αυτοί που έχουν μόνον λόγια, είναι βδεληκτοί και αποτρόπαιοι, και απείθαρχοι και ανίκανοι και ανάξιοι, για κάθε έργον αγαθόν, έργον μετανοίας, έργον Σταυρωμένης Θυσίας.

Γι’ αυτό και τα έργα της Ορθοδόξου Πίστεως, δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας κοσμικής κοσμοθεωρίας ή μιας φανατικής πολιτικής ιδεολογίας, ή της λεγομένης κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητος, αλλά για την αλήθεια της Ορθοδοξίας που είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Θεός που έγινε άνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Και αυτή η πίστις, η ζωντανή και θερμή, πηγάζει μέσα απ’ τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Απ’ αυτή τη Λειτουργική Ζωή γεννιόνται και τα έργα πίστεως, μετανοίας, υπομονής, μακροθυμίας, ταπεινού φρονήματος, πραότητος, ελπίδος, και άλλων πολλών.

Αυτή λοιπόν η ζώσα Λειτουργική Ζωή, παράγει και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που ο πλέον γόνιμος είναι όχι μόνον η καλή ομολογία, αλλά και αυτή η θυσία της ζωής μας, όπως των μεγάλων μαρτύρων, ομολογητών, οσιομαρτύρων, ιερομαρτύρων, παιδομαρτύρων, και των λοιπών μαρτύρων της πίστεώς μας.

Επομένως όλο το βάρος θα το τοποθετήσουμε στη Θεία Λειτουργία και δη στη Θεία Κοινωνία.

Και γύρω απ’ αυτήν και μέσα σ’ αυτήν τη Θεία Λειτουργία και τη Θεία Κοινωνία, θα τοποθετήσουμε την αληθινή μετάνοια και την Ιερά Εξομολόγηση, τα έργα της πίστεως, την κάθαρση απ’ τα πάθη μας, την Ιεραποστολή και την φιλανθρωπία, την ενεργουμένη αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον και κάθε άλλη δραστηριότητα, είτε είναι ατομική είτε είναι συλλογική της Εκκλησίας.

Ακόμα και η Νοερά Καρδιακή Προσευχή, ως ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, πηγάζει από την Αγία Τράπεζα, από το Άγιον Δισκοπότηρον, από το Άγιον και Ιερόν Ευαγγέλιον, δηλαδή από την Αναίμακτη Θυσία του Θεανθρώπου και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Σωτήρος ημών.

Κάμνοντας αυτές τις σκέψεις, χριστιανοί μου, αυτές της ημέρες, προβληματίστηκα πολύ για τη θέση του κηρύγματος, βέβαια προβληματίζομαι χρόνια, αλλά τώρα πολύ περισσότερο.

Είναι σωστή η τωρινή θέσις του κηρύγματος στο Κοινωνικόν;

Δεν είναι, δεν είναι…

Μεταθέσαμε το κήρυγμα από μόνοι μας εμείς οι ιερείς και επίσκοποι, με το σκεπτικό, ότι οι χριστιανοί μας έρχονται όχι στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, το δεύτερο της Θείας Λειτουργίας, αλλά ακόμα και μετά τη μεγάλη Είσοδο.

Και το κάναν αυτό οι περισσότεροι από τους χριστιανούς σ’ όλους τους ναούς.

Έτσι η μετάθεσις αυτή, καθιερώθηκε σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα.

Δεν το γνωρίζω βέβαια τι γίνεται στα νησιά και στην Κρήτη.

Έτσι βγαίνει ένα λανθασμένο συμπέρασμα.

Ότι τάχα ο σκοπός της Θείας Λειτουργίας είναι το κήρυγμα. Όχι.

Σκοπός της Θείας Λειτουργίας είναι η Θεία Κοινωνία και μόνον η Θεία Κοινωνία.

Είναι η ένωσίς μας με τον Χριστόν. Είναι ο αγιασμός μας.

Ζήσαμε και περάσαμε τετρακόσια χρόνια και επιζήσαμε, τετρακόσια χρόνια σκληρής σκλαβιάς, χωρίς κανένα κήρυγμα στους ναούς της σκλαβωμένης τότε πατρίδος μας, και μας αρκούσε και υπεραρκούσε η συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία, έστω και με κίνδυνο της ζωής των τότε σκλαβωμένων Ελλήνων.

Αλλά πολλά τέτοια συνέβησαν και απ’ το χίλια εννιακόσια δέκα επτά (1917) μέχρι το χίλια εννιακόσια ενενήντα (1990) είναι γνωστά που;

Και θα προσθέσω και τα εξής.

Όλα τα δόγματα της ορθοδόξου ημών πίστεως, θεσπίστηκαν για να οδηγήσουν τους χριστιανούς στη Θεία Λατρεία, στη Θεία Κοινωνία, γι’ αυτό θεσπίστηκαν.

Γι’ αυτό και οι όροι, όλοι οι όροι των Οικουμενικών Συνόδων, καταλήγουν με αναθέματα, αναθεματισμούς δηλαδή, με πρώτο αναθεματισμό την αποκοπή απ’ τη Θεία Κοινωνία.

Οι όροι εκφράζουν τα δόγματα, τα δόγματα εκφράζουν την πίστη μας, άρα λοιπόν για να τοποθετείται το ανάθεμα απ’ τη Θεία Κοινωνία σημαίνει ότι κέντρο βάρους της όλης Ορθοδόξου ημών πίστεως είναι μόνον η Θεία Λειτουργία.

Και κάτι άλλο που πιθανόν να μη γνωρίζετε οι περισσότεροι.

Κέντρον ζωής της εκκλησιολογίας, να το βάλομε εντός παρενθέσεως τη λέξη αυτή «εκκλησιολογία», όλων των προτεσταντών και των προτεσταντικών παραφιάδων είναι το κήρυγμα.

Γι’ αυτό και ο προτεσταντισμός υποτιμά, αρνείται και απορρίπτει όλα τα μυστήρια και τους ιερούς θεσμούς και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκτός από το βάπτισμα και αυτό βέβαια τελείται και επιτελείται κατά τρόπον που είναι έξω από την ιερά παράδοση και καθαρώς αιρετικό.

Εφόσον λοιπόν το κέντρον και η πηγή ζωής, αιωνίου ζωής, είναι η λυτρωτική θυσία του Χριστού στο Γολγοθά και η Ανάστασίς Του, άρα η ζώσα συμμετοχή μας στη Θεία Λατρεία με τη Θεία Κοινωνία σημαίνει, δηλώνει, και τη δική μας συμμετοχή σ’ αυτήν την λυτρωτική θυσία, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.

Και δια της Θείας Κοινωνίας, υποδεξόμενοι τα Τίμια Δώρα, μας λέγει η ευχή του Μεγάλου Βασιλείου, που πρίν διαβάσαμε την ώρα που εψάλλετο το «επί σοι χαίρε η Κεχαριτωμένη», σχώμεν τον Χριστόν, να αποκτίσωμε και να βάλομε τον Χριστό, να Τον κάνομε κτίμα μας, στις καρδιές μας «κατοικούντα εν ταις καρδίαις ημών, και γενόμεθα ναός του Παναγίου Πνεύματος».

Και λέει παρακάτω, «Και μηδένα ο Θεός ημών ποιήσεις ένοχον των φρικτών τούτων και επουρανίων μυστηρίων, αλλά δωσ’ αξίως υποδέξασθαι την μερίδα των αγιασμάτων Σου, εις εφόδιον ζωής αιωνίου. Εις απολογίαν ευπρόσδεκτον, την επί του φοβερού βήματος του Χριστού Σου, όπως και ημείς μετά πάντων των Αγίων, των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων σοι, γινόμεθα μέτοχοι των αιωνίων Σου αγαθών, α ητοίμασας τοις αγαπώσοις Σε Κύριε».

Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια.

«Σχώμεν εν ταις καρδίαις ημών τον Χριστόν», μέσα στη Θεία Λειτουργία, με τη Θεία Κοινωνία και γινόμεθα ναός του Παναγίου Πνεύματος.

Έτσι λοιπόν, και δίδεται βέβαια αυτό, εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν αιώνιον.

Προσφέρεται. Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού, Σώμα και Αίμα Χριστού, εις Άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.

Έτσι λοιπόν, το βάπτισμα, το χρίσμα, η εξομολόγησις, τα δάκρυα, τα έργα της πίστεως, το κήρυγμα, η κάθαρσις από τα πάθη, ο φωτισμός, η ιεραποστολή, τα φιλανθρωπικά έργα, η υμνολογία, η προσευχή, και η νοερά προσευχή και άλλα πολλά είναι προϋπόθεσις, μάλλον είναι προϋποθέσεις για να οδηγηθούμε στην Θεία Ευχαριστία, στη Θεία Κοινωνία.

Γι’ αυτό και η νοσηρά προσκόλησις σε έναν και μοναδικό ιερέα ή πνευματικό ή γέροντα δημιουργεί λανθασμένες εκκλησιολογικές τοποθετήσεις και εξαρτήσεις.

Επαναλαμβάνω η νοσηρά προσκόλησις, η αρρωστημένη.

Διότι δεν σώζει ο ιερεύς, δεν σώζει ο γέροντας, ο Χριστός σώζει, και μόνον ο Χριστός και αυτός μόνον.

Ο ιερεύς και οι επίσκοποι και οι ιερωμένοι γεροντάδες, είναι αποκλειστικά και μόνον οι οικονόμοι της θείας Χάριτος, το μέσον, είναι οι πρεσβευταί και τίποτα περισσότερο.

Τα πάντα και οι πάντες, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί, είμεθα μέλη του ενός Σώματος του Χριστού, του Σώματος της Εκκλησίας, που η κεφαλή είναι ο Χριστός.

Άρα η Ορθόδοξος Θεία Λειτουργία μας ενώνει με τον Σωτήρα μας Χριστόν.

Η Θεία Λειτουργία είναι ο Παράδεισος.

Η Θεία Λειτουργία είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

Η Θεία Λειτουργία μας βάζει μέσα στην αιωνιότητα,

αυτή ανοίγει την αγκαλιά του Θεού, για να μας βάλει και να μας χωρέσει όλους μέσα,

όλους, αμαρτωλούς και δικαίους, αρκεί να προσερχόμεθα στη Θεία Κοινωνία μετά φόβου Θεού, πίστεως, και αγάπης,

Αμήν.

Απομαγνητοφωνημένα  κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Πηγή: http://agia-varvara.blogspot.com/

198-α

Δ' Νηστειών 18.3.2007

ΕΞΟΔΟΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ...του Κωνσταντίνου Ζιάζια, Επίτιμου Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού

"Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:

«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;

οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει..........»

Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Διονύσιος Σολωμός

Η έξοδος πραγματοποιήθηκε την νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου με ξημερώματα Κυριακής των Βαΐων, μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826. Το σχέδιο της εξόδου πιθανότατα προδόθηκε, μάλλον από αυτόμολο ξένο , ο Σπυριδων Τρικουπης αναφέρει έναν "αλλοεθνή", ενώ κατ΄ άλλους (εφημερίδες "Φίλος του Νόμου" της Υδρας και "Γενική Εφημερίς του Ναυπλίου") πιθανολογείται αυτόμολος βουλγαρικης η σερβικής εθνικότητας, με αποτέλεσμα οι τουρκοαιγύπτιοι να απαντήσουν με σφοδρή επίθεση ,που συνοδεύτηκε από σφαγή. Χιλιάδες Έλληνες σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν και μόνο 1.500 κατάφεραν να διασωθούν .

Το κείμενο της απoφάσεως της Φρουράς του Μεσολογγίου για την Έξοδο συντάχθηκε τό πρωΐ της 10ης Απριλίου 1826 :

«’Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος»

Βλέποντες τόν εαυτόν μας, το στράτευμα καί τούς πολίτας εν γένει μικρούς και μεγάλους παρ΄ ελπίδαν υστερημένους από όλα τα κατεπείγοντα αναγκαία της ζωής πρό 40 ημέρας και ότι εκπληρώσαμεν τά χρέη μας ως πιστοί στρατιωται της πατρίδος εις την στενήν πολιορκίαν ταύτην και ότι, εάν μίαν ημέραν υπομείνωμεν περισσότερον, θέλομεν αποθάνει όρθιοι εις τούς δρόμους όλοι.

Θεωρούντες εκ του άλλου ότι μας εξέλιπεν κάθε ελπίς βοηθείας καί προμηθείας, τόσον από την θάλασσαν καθώς και από την ξηράν ώστε να δυνηθώμεν να βαστάξωμεν, ενώ ευρισκόμεθα νικηταί του εχθρου, αποφασίσαμεν ομοφώνως:

Η εξοδός μας να γίνη βράδυ εις τάς δύο ώρας της νυκτός 10 Απριλίου, ημέρα Σάββατον καί ξημερώνοντας των Βαΐων , κατά το εξης σχέδιον, ή ελθη ή δεν ελθη βοήθεια:

Α’. – Όλοι οι Οπλαρχηγοί οι από τήν Δάμπιαν του Στορνάρη εως εις τήν Δάμπιαν του Μακρη, μέ τούς υπό την οδηγίαν των, μία κολώνα, νά ριχθουν εις τήν δάμπιαν του εχθρου εις τήν ακρογιαλιάν, εις τό δεξιόν. Η σημαία του στρατηγού Νότη Βότζιαρη θέλει μείνει ανοικτή, ως οδηγός του σώματος τούτου. Ο Στρατηγός Μακρής νά τήν συνοδεύση μέ ειδήμονες, όπου γνωρίζουν τόν τόπον.

Β’. – Όλοι οι Οπλαρχηγοί οι από τήν Δάμπιαν του Στρατηγού Μακρή έως εις τήν Μαρμαρούν μέ τούς υπό τήν οδηγίαν των, μια κολώνα όλοι, να ριχθούν είς τόν προμαχώνα αριστερά κατά των εχθρών. Ο Στρατηγός Μακρής, μέ την σημαίαν του ανοικτήν, θέλει είναι ο οδηγός του σώματος τούτου, αριστερά.

Γ’. – Διά νά μή μπερδευθη το Στράτευμα με ταίς φαμελλιαίς, δίδεται το γεφύρι της Δάμπιας του Στορνάρη, και όλοι οι φαμελλίται, εντόπιοι και ξένοι, να ταίς συνοδεύσουν καί νά διαβουν απ’ εκεί. Τα δύο γεφύρια ειναι τό μέν διά τήν δεξιάν κολώναν και τό της Λουνέττας διά την αριστεράν.

Δ’. – Κάθε οπλαρχηγός νά σηκώνη τούς στρατιώτας του ανά έναν από τον προμαχωνά του, ώστε ο τόπος να μείνη ευκαιρος έως εις τήν ύστερην ώραν.

Ε’ – Οι από την Μαρμαρούν, άμα σκοτειδιάση, να τραβηχθούν από ένας-ένας και να σταθούν εις τήν Δάμπιαν του Χορμόβα.

ΣΤ’. – Ο Τζιαβέλας, με όλον τό Βοηθητικόν σώμα, να μείνη οπισθοφυλακή • αυτός μέ όλους θέλει περιέλθει όλον τόν γύρον του Φρουρίου να δώση την είδησιν είς όλους καί νά τούς πάρη μαζί του.

Ζ’. –To σώμα της Κλείσοβας, οδηγούμενον από τούς Οπλαρχηγούς του, νά εξέλθη μέ τά πλοιάρια είς τήν μίαν της νυκτός, σιγανά, και άμα φθάση εις τήν ξηράν να σταθη έως εις τας 2 ώρας, όπου θα γίνη το κίνημα απ’ εδώ, να κινηθη καί αυτό.

Η΄. –Ο τόπος, τό σημείον της διευθύνσεώς μας, θέλει είναι ο Αγιος Σιμεός. Οι οδηγοί θέλουν προσέχει να συγκεντρωθουμεν εκει όλοι.

Θ’. – Οι λαγουμτζηδες νά βάλουν εις τά φυτίλια φωτιά, λογαριάζοντες νά βαστάξουν μετά την εξοδόν μας μία ώρα επέκεινα. Το ίδιον νά οδηγηθούν καί οι εις τάς πυριτοθήκας ευρισκόμενοι ασθενεις καί χωλοί. Ηξεύρομεν ολοι τόν Καψάλην.

Ι’. –Επειδή θα πληγωθούν καί πολλοί εξ ημων εις τον δρόμον, κάθε σύνδροφος χρεωστει να τόν βοηθη καί να παίρνη καί τ΄ αρματά του, και εάν δέν είναι εκ του ιδίου σώματος.

ΙΑ’. -Απαγορεύεται αυστηρως κανένας νά μή αρπάξη αρμα συνδρόφου του εις τόν δρόμον, πληγωμένου

ή αδυνάτου, αργυρουν ή σιδηρουν καί φύγη. Όπου φανη τοιουτος, μετά την σωτηρίαν μας θέλει δίδει τό πραγμα οπίσω καί θέλει θεωρεισθαι ως προδότης.

ΙΒ’. -Οι φαμελλιται όλοι, άμα προκαταλάβουν τούς δύο προμαχωνας αι άλλαι δύο κολώναις, θέλουν κινηθη αμέσως, ώστε να περιστοιχισθούν από τήν οπισθοφυλακήν.

ΙΓ’. – Κανένας νά μή ομιλήση ή φωνάξη τήν ώραν της εξόδου μας, έως ότου νά πέση το δουφέκι εις το ορδί του Κιουταχη από την βοήθειαν οπου περιμένομεν καί εάν, κατά δυστυχίαν, δέν ελθουν βοήθειαν οι οπισθεν, πάλιν θέλουν κινηθη αμέσως, όταν κινηθούν αι σημαιαι.

ΙΔ’. –Όσοι των αδυνάτων και πληγωμένων επιθυμουν νά εξέλθουν καί δύνανται, νά ειδοποιηθουν

από τά σώματά των τουτο.

ΙΕ’. –Τά μικρά παιδιά όλα νά τά ποτίσουν αφιόνι οι γονείς, άμα σκοτειδιάση.

ΙΣΤ’. –Το μυστικόν θέλει το έχομεν: «Καστρινοί και Λογγίσιοι».

ΙΖ’. –Διά να ειδοποιηθουν όλοι οι Αξιωματικοί το σχέδιον, επιφορτίζεται ο Νικόλας Κασομούλης, γραμματεύς του Στορνάρη, να περιέλθη από τώρα να τούς τό διαβάση, ιδιαιτέρως είς τον καθέναν.

Εάν δέ, εις αυτό το διάστημα, έξαφνα φανη ο στόλος μας, πολεμων καί νικων νά μείνωμεν έως ότου ανταποκριθουμεν.

Εν Μισολογγίω 10 Απριλίου 1826»

Mε την ηρωική έξοδο των πολιορκημένων τον Απρίλιο του 1826 , αναδεικνύεται και πάλι το ηθικό μεγαλείο των Ελλήνων αγωνιστών που οδηγούνται συνειδητά στη θυσία, την έσχατη πράξη αντίστασης τους, υπερβαίνοντας ένα προς ένα τα φυσικά και ψυχικά εμπόδια και κατακτώντας ετσι την πνευματική και ηθική κορυφή της νεότερης ιστορίας της ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

Η πτώση του Μεσολογγίου οδήγησε σε διάλυση της Τρίτης Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου του 1826 και στην παραίτηση της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Στο εξωτερικό αναθέρμανε το φιλελληνικό κίνημα και επιτάχυνε τις διαδικασίες για επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων για την τελική λύση του ελληνικού ζητήματος .

10 Απριλίου 1821 - Ο απαγχονισμός του Αγίου Γρηγορίου του Ε'

https://youtu.be/nK3AKItzT7o

 Σήμερα 10 Ἀπριλίου τιμοῦμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρα καὶ ἐθνομάρτυρα Γρηγορίου τοῦ Ε΄, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν ὁποῖο ἀπαγχόνησαν οἱ Τοῦρκοι σὰν σήμερα τὸ 1821 στὴν πύλη τοῦ Πατριαρχείου. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε τὴν ἱστορία μας. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ἐπίσης ὅτι γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας μας ἡ Ἐκκλησία πρόσφερε πολλοὺς μάρτυρες. Θυσίασε χιλιάδες κληρικούς, μοναχούς, ἱερεῖς, ἐπισκόπους καὶ πατριάρχες.

Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΟΥ Ε', Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Χατζηεφραιμίδης

 

Σήμερα, 10 Ἀπριλίου, τιμοῦμε τὴ μνήμη τοῦ Πατριάρχη, ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε’. Σὰν σήμερα (π.ἡ.), τὸ 1821, οἱ Ὀθωμανοὶ ἀπαγχόνισαν τὸν μαρτυρικὸ Πατριάρχη στὴ μεσαία πύλη τῶν Πατριαρχείων, ἡ ὁποία μέχρι τὶς μέρες μας παραμένει κλειστή.

Ὁ ἐθνομάρτυς Πατριάρχης κατηγορήθηκε διότι ἀπὸ τὸ σουλτανικὸ φιρμάνι ἀναγκάσθηκε, στὶς 23 Μαρτίου 1821, ν’ ἀφορίσει τὴν ἐπανάσταση στὴ Μολδοβλαχία. Ὅμως ὅλοι οἱ ἐπικριτές του λησμονοῦν ὅτι:

1. Ὁ Πατριάρχης ἦταν μὲν ὁ πνευματικὸς ἡγέτης τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ ἦταν καί -τρόπον τινά- ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν τῶν ὑποδούλων, ποὺ λογοδοτοῦσε στὸν σουλτάνο. Ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔπρεπε νὰ ὑπογράψει κείμενο, στὸ ὁποῖο δὲν πίστευε. Ἀλλὰ ὡς ἀρχηγὸς ἔθνους ποὺ κινδύνευε, ὄφειλε νὰ κάνει πολιτικὸ ἑλιγμὸ καὶ νὰ στέρξει σὲ μέτρο, τὸ ὁποῖο ἔστω καὶ προσωρινὰ ἔσωζε τοὺς πληθυσμοὺς ἀπὸ τὴ σφαγή. Ἔκανε ὅ,τι ἔκαναν καὶ ἄλλοι πατριάρχες: Μὲ τὸ ἕνα χέρι ὑπέγραφαν τὸν ἀφορισμὸ καὶ μὲ τὸ ἄλλο εὐλογοῦσαν τοὺς ἀφορισμένους. Τὸ ἴδιο τὸ κείμενο κραυγάζει ὅτι εἶναι προϊὸν βίας καὶ ἐσχάτης ἀνάγκης.

2. Ὁ ἀφορισμὸς δὲν ἦταν ἐπινόημα τοῦ Πατριάρχη καὶ τῆς συνόδου, ἀλλὰ τῆς Ὑψηλῆς Πύλης. Ἀκριβέστερα ἦταν σκευώρημα καὶ δημιούργημα τῆς αὐστριακῆς κυβέρνησης. Τὸ ὅτι ὁ ἀφορισμὸς δὲν ἦταν τοῦ Πατριάρχη ἐπινόημα μαρτυροῦν ὁ Ἰ. Φιλήμων, ὁ Σ. Τρικούπης, ὁ Ν. Σπηλιάδης. Τὸ ἐπιμαρτυρεῖ ἕνα ἔγγραφο τῆς Ὑψηλῆς Πύλης πρὸς τὸν ρῶσο πρεσβευτὴ Στρογανὼφ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1821, κατὰ τὸ ὁποῖο «Ἡ Ὑψηλὴ Πύλη εἶχε τὸ δικαίωμα καὶ τὴν δύναμιν νὰ ἐξολοθρεύση πᾶν τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, ἀλλ’ ἀντὶ τούτου, μακροθύμως φερομένη, διέταξε τὸν Πατριάρχην ἵνα καταπνίξῃ τὴν ἐπανάστασιν διὰ τοῦ ἀφορισμοῦ».

3. Τὸ δίλημμα ἦταν ἀδυσώπητο γιὰ τὸν Γρηγόριο: Ἢ ἐκδίδουμε ἀφορισμὸ καὶ ρίχνουμε στάχτη στὰ καχύποπτα μάτια τοῦ σουλτάνου˙ ἢ δὲν ἀφορίζουμε καὶ ἀφήνουμε τοὺς πληθυσμοὺς ἔκθετους στὴ μανία τοῦ δυνάστη˙ ὁπότε ὁ ἑλληνικὸς κόσμος θὰ ἦταν καταδικασμένος στὴν ἀπώλεια. Κάθε ἄλλη ἀπόφαση θὰ ἦταν παράλογη, ἄστοχη καὶ μὴ ρεαλιστική.

4. Στὴν οὐσία τὸ μέτρο τοῦ ἀφορισμοῦ δὲν εἶχε βάση. Ὁ ἀφορισμὸς εἶναι τὸ ἰσχυρότερο πνευματικὸ ὅπλο τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ ὁποῖο ἐκβάλλεται τῆς μάνδρας τοῦ Χριστοῦ ὅποιος παρέβη ἀσύστολα τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀλλὰ ἡ Πύλη ἐπέβαλε πολλὲς φορὲς τὴν ἔκδοση ἀφορισμοῦ γιὰ πολιτικὴ ἐκμετάλλευση. Ὁπωσδήποτε δὲ ἔχει κάτι τὸ τραγελαφικὸ ὁ ἀφορισμὸς τῶν ὑπερμάχων τῆς πίστεως, γιὰ νὰ ἐπικρατήσουν οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως.

5. Ὁ Γρηγόριος ὁ Ε΄ συμμορφώθηκε ἀπόλυτα πρὸς τὴ σταθερὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐνθάρρυνε ἀντίσταση ἢ ἐπανάσταση κατὰ τῶν ἀπίστων δυναστῶν. Στὴν ὀθωμανοκρατία τὸ Πατριαρχεῖο ἀκολούθησε πολιτικὴ νομιμοφροσύνης καὶ μὴ ἀναμίξεως στὶς ὑποθέσεις «τοῦ κόσμου τούτου», ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ μποροῦσε καὶ ὑπὸ τὴ δουλεία νὰ ἐπιτελέσει τὸ κύριο ἔργο του, τὴ σωτηρία τῶν πιστῶν. Οἱ θανάσιμοι κίνδυνοι, ποὺ ἐπὶ τέσσερις αἰῶνες διέτρεχαν τὸ Γένος καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, δὲν στάθηκαν ἱκανοὶ νὰ ἐκτρέψουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτὴν τὴν πολιτικὴ τῆς συνέσεως ποὺ ἀνέκαθεν ἀκολουθοῦσε.

Ἡ Ἐκκλησία ζοῦσε ὑπὸ τοὺς μόνιμους φόβους, μήπως ἐκθέσει τὸν Ἑλληνισμὸ στὴν ἐκδικητικὴ μανία τῶν Τούρκων καὶ τελικὰ στὸν ἀφανισμό. Ἡ καταστροφὴ τοῦ 1922 δὲν τὴ διέψευσε.

6. Ὁ Πατριάρχης πίστευε ὅτι οἱ Ἕλληνες θὰ κατανοοῦσαν τὴ θέση του καὶ θὰ καταλάβαιναν ὅτι ὁ ἀφορισμὸς δὲν εἶναι ἔκφραση τῆς πατριαρχικῆς βουλήσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀφορισμὸς δὲν εἶχε δυσμενῆ ἐπίδραση στὴν Πελοπόννησο. Οἱ ἴδιοι οἱ ἀφορισμένοι τὸν θεώρησαν ἄγραφο χάρτη. Ὅλοι γνώριζαν ὅτι εἶναι προϊὸν βίας, ἡ ὁποία ἀσκεῖται ὑπὸ τὸ ἀνελεύθερο καθεστὼς τοῦ σουλτάνου.

Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτο ὅτι, ὅταν ὁ Γρηγόριος ἐξέδωσε ἀφοριστικὴ ἐγκύκλιο ἐναντίον τῶν Σουλιωτῶν ποὺ βοηθοῦσαν τὸν Ἀλῆ-πασᾶ κατὰ τῶν σουλτανικῶν στρατευμάτων, ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ποὺ ἔπιανε τὸ νόημα αὐτῶν τῶν ἀφορισμῶν, ἔγραφε πρὸς τὸν Κολοκοτρώνη στὶς 29 Ἰανουαρίου 1821: «Ὁ μὲν Πατριάρχης, βιαζόμενος παρὰ τῆς Πόρτας, σᾶς στέλλει ἀφοριστικὰ καὶ ἐξάρχους, παρακινώντας σας νὰ ἑνωθῆτε μὲ τὴν Πόρταν. Ἐσεῖς, ὅμως, νὰ τὰ θεωρῆτε ταῦτα ὡς ἄκυρα, καθότι γίνονται μὲ βίαν καὶ δυναστείαν καὶ ἄνευ θελήσεως τοῦ Πατριάρχου».

7. Οὐδέποτε ὁ σουλτάνος πίστευσε ὅτι ὁ ἀφορισμὸς ἐξέφραζε τὶς πεποιθήσεις τῶν συντακτῶν του. Θεωροῦσε τὸν Πατριάρχη συνυπεύθυνο γιὰ τὴν ἐπανάσταση. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴ θανατική του καταδίκη (γιαφτᾶ) ἔγραψε ὅτι ὁ Πατριάρχης συμμετέσχε κρυφὰ ὡς ἀρχηγὸς τῆς ἐπαναστάσεως.

8. Σύγχρονοι ἱστορικοί, ὅπως ὁ Μ. Οἰκονόμου καὶ ὁ Ν. Σπηλιάδης, παρουσιάζουν τὸν Πατριάρχη ὡς προσωπικότητα μὲ πατριωτισμό, πνεῦμα αὐτοθυσίας καὶ πολιτικὴ εὐθυκρισία. Οὐδεὶς ἔχει τὸ δικαίωμα ν’ ἀμφισβητεῖ τὸν πατριωτισμὸ τοῦ Γρηγορίου.

9. Ὁ ἀφορισμὸς ἐκδόθηκε ὄχι γιὰ ν’ ἀσφαλισθοῦν ἡ ζωὴ καὶ τὰ προνόμια τῶν συντακτῶν του -ἄλλως θὰ ἦταν ἡ πιὸ ἀνήθικη πράξη- ἀλλὰ γιὰ ν’ ἀποτραπεῖ ὁ γενικὸς κίνδυνος σφαγῆς τῶν Ὀρθοδόξων.

Τὸ καθῆκον του, λοιπόν, ἔπραξε ὁ Πατριάρχης. Τὸ καθῆκον του τὸν κράτησε στὴν Πόλη, ἐνῶ μποροῦσε νὰ διαφύγει. Αὐτὸ τὸ καθῆκον τὸν ἀνέβασε στὸ ἰκρίωμα καὶ στὶς συνειδήσεις τῶν Ἑλλήνων, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Βαλαωρίτη ὑψώνουν τὴ φωνή τους:

Τὸ λείψανό σου τὸ φτωχό,τὸ ποδοπατημένο,

τ’ ἀνάστησε ἡ ἀγάπη μαςκι’ ἐδῶ μαρμαρωμένο

θὰ στέκη ὁλόρθο, ἀκλόνητο

κι’ αἰώνιο θὲ νὰ ζήση

νἆναι φοβέρα ἀδιάκοπη

σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση.

Εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ τοῦ προδομένου, ποὺ ξέρει νὰ διακρίνει: Ποιοί εἶναι οἱ ἐθνοσωτῆρες καὶ ποιοί οἱ ὀλετῆρες˙ ποιοί οἱ ἐθνοπατέρες καὶ ποιοί οἱ ἐθνοκτόνοι˙ ποιοί θυσιάσθηκαν γι’ αὐτὸν καὶ ποιοί τὸν θυσίασαν.

ΗΡΩΪΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, Δημητρίου Π. Ρίζου Δρ Θεολογίας

 

ΗΡΩΪΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν Ἐλευθερία οἱ γυναῖκες δὲν ἔμειναν ἀμέτοχες. Ὄχι μόνον πολέμησαν, ἀλλὰ πολλὲς ξεπέρασαν σὲ ἡρωϊσμό καὶ τοὺς ἄνδρες.

Θὰ ἀναφέρουμε μερικές.

ΔΕΣΠΩ ΜΠΟΤΣΗ

 

Μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν σουλιώτικη οἰκογένεια τῶν Σεχαίων καὶ ἐγκατεστημενη στὴν Ρισιάνα ἀπὸ τὸ 1802 ὡς φόρου ὑποτελεῖς στὸν Ἀλῆ Πασᾶ, μὲ ἀσχολία στὴν γεωργία.

Στὸ ξέσπασμα τοῦ κυνηγητοῦ τῶν Σουλιωτῶν ἀπὸ τὸν Ἀλῆ Πασᾶ, τὸ 1803, Τουρκαλαβνοὶ στρατιῶτες ἐπιτέθηκαν στὶς ἐκεῖ ἐγκατεστημένες οἰκογένειες Σουλιωτῶν.
Ἡ Δέσπω Μπότση, μέσα στὴν ἀντάρα τῆς μάχης ὀχυρώνεται στὸν πύργο τῆς περιοχῆς, τὸ Κάστρο τῆς Ρηνιάσας, γνωστότερο μὲ τὸ ὄνομα «Πύργος τοῦ Δημουλᾶ», καὶ σήμερα «Κάστρο τῆς Δέσπως». Ἐκεῖ καὶ ἀμύνεται ἡρωϊκά. Πολεμάει σὰν Σουλιώτισσα. Μαζί της, οἱ νύφες καὶ τὰ ἐγγόνια της. Ὅλοι μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ μὲ τὴν ἴδια σουλιώτικη καρδιά. Καὶ ὅταν τελειώνουν τα φυσέκια, καλεῖ τὶς νύφες της καὶ τὰ ἐγγόνια, νὰ τῆς ποῦν τί προτιμᾶνε, τὸν θάνατο ἢ τὴν ἄτιμη σκλαβιά. «Παιδιά μου, εἶπε, τί προτιμᾶτε, τὸν θάνατο ἢ τὴν ἄτιμη σκλαβιά;».  Κι ὅλα, τότε, μὲ μιὰ φωνὴ φώναξαν: «Τὸν θάνατο, μάνα, τὸν θάνατο!»

Κι ὕστερα ὁ πύργος τοῦ Δημουλᾶ ἔγινε δεύτερο Κούγκι. Παίρνει ἡ Δέσπω τὸν δαυλό, βάζει φωτιὰ στὸ βαρέλι μὲ τὸ μπαρούτι καὶ ὅλες ἔγιναν ὁλοκαύτωμα!

Τὸ ὁλοκαύτωμα, ἀντιλαλεῖ ὡς τὰ σήμερα μὲ τὸ δημοτικὸ τραγούδι·

 

Ἀχὸς βαρὺς ἀκούεται, πολλὰ τουφέκια πέφτουν.

Μήνα σὲ γάμο ρίχνονται, μήνα σὲ χαροκόπι;

Οὐδὲ σὲ γάμο ρίχνονται ουδὲ σὲ χαροκόπι.

ἡ Δέσπω κάνει πόλεμο μέ νύφες καὶ μ' ἀγγόνια.

Ἀρβανιτιὰ τὴν πλάκωσε στοῦ Δημουλᾶ τὸν πύργο:

"Γιώργαινα, ρίξε τ’ ἄρματα, δὲν εἶναι ἐδῶ τὸ Σούλι.

ἐδῶ εἶσαι σκλάβα τοῦ πασᾶ, σκλάβα τῶν Ἀρβανίτων".

"Τὸ Σούλι κι ἂν προσκύνησε, κι ἂν τούρκεψεν ἡ Κιάφα,

ἡ Δέσπω ἀφέντες Λιάπηδες δὲν ἔκαμε, δὲν κάνει".

Δαυλὶ στὸ χέριν ἅρπαξε, κόρες καὶ νύφες κράζει:

"Σκλάβες Τούρκων μὴ ζήσωμε, παιδιά μ’, μαζί μου ἐλᾶτε".

καὶ τὰ φυσέκια ἀνάψανε, κι ὅλοι φωτιὰ γενῆκαν.

 

Δ' Στάση Χαιρετισμῶν πρὸς τὴν Θεοτόκο, Προϊσταμένου τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ.κ. Νεοφύτου

 

https://youtu.be/3lKbcXyKsQU

Παρακολουθεῖστε τὴν Δ' Στάση Χαιρετισμῶν πρὸς τὴν Θεοτόκο ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Ἱστορικὴ Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Ἄρακα, στὴν Κοινότητα Λαγουδερῶν τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας Μόρφου, προϊσταμένου τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ.κ. Νεοφύτου

Διδάσκει το παράδειγμα και όχι τα παχιά λόγια, γράφει ο Δημήτριος Νατσιός

 

«Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας». Μάλιστα. Είναι η μόνιμη επωδός των ανυστάκτων φρουρών της υγείας μας. Το ποικιλώνυμο πολιτικό κυβερνολόι, τι έχασε, εν μέσω πανδημίας και χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό πρόσωπο στην κοινότοπη φράση; Μειώθηκε ο μισθός τους ή απαγορεύονται οι μετακινήσεις τους; Τι έχασαν, ξαναρωτώ, που θα το πάρουν πίσω;

Έχασαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι απλοί ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ζουν με τις ελεημοσύνες του κράτους, μη επιστρεπτέες… κακομοιριές, μοιρασμένες και αυτές με άδικα εν πολλοίς κριτήρια. Κόποι χρόνων κατεδαφίστηκαν. Αξιοπρέπειες τσαλακώθηκαν. Όνειρα ματαιώθηκαν. Γενοτόπια ερημώθηκαν. Γονείς γέροντες αφέθηκαν σε παγερή μοναξιά και φόβο για τα μελλούμενα, χωρίς την παρουσία των παιδιών τους, που είναι παρηγοριά τους και ελπίδα. Η κ. Μπακογιάννη μας βεβαιώνει ότι θα πάει στην Κρήτη το Πάσχα, «βρέξει-χιονίσει». Δεν είχαμε καμμία αμφιβολία περί τούτου. Νυχθημερόν παρελαύνουν από τις τηλεοπτικές οθόνες οι κολοκυθολογούντες εν πολλοίς ειδικοί και παραπολιτικοί, με εξασφαλισμένη την άνεση μετακινήσεων, και μας απειλούν για το Πάσχα, αν δεν υπακούσουμε στις οδηγίες τους. Καλά λέει η παροιμία «να φοβάσαι από καινούργιο άρχοντα και παλιό διακονιάρη». Διάφοροι που το επάγγελμά τους λήγει σε «λόγος», εν μέσω αυτών και αρκετοί μπουρδολόγοι, τιποτολόγοι, αερολόγοι, «πάσχοντες εξ ελαφρότητος και ρεκλαμομανίας», που θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης, «οι καινούργιοι άρχοντες», στήνονται στα κεντρικά δελτία και με ύφος χιλίων πιθήκων, ηδονιζόμενοι μικροχαιρέκακα για την πρόσκαιρη εξουσία του λόγου τους, εξαπολύουν τις ερεβώδεις, ζοφερές προβλέψεις και φοβέρες τους: φρόνιμα, γιατί το Πάσχα θα σας κλειδώσουμε.

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης - Άγιος Πορφύριος: Περιφρονήστε τον διάβολο. Δοθείτε καρδιακά στον Χριστό.

 

https://youtu.be/NsAbClUXhEY

Η δόξα του Σταύρου και τι προσκυνούμε στο Τίμιο Σταυρό, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Ο Σταυρός χριστιανοί μου είναι σύμβολο και πραγματικότητα.

Ο Σταυρός είναι η πίστις μας, είναι η δύναμίς μας και η δόξα μας.

«Σταυρός των αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα» έψαλλε η Εκκλησία μας στον όρθρο.

Όταν πλησίαζε η ώρα αδελφοί μου, για να σταυρωθεί ο Κύριος, δηλαδή λίγο πριν από το πάθος Του, απευθυνόμενος προς τον ουράνιο Πατέρα Του στην Αρχιερατική προσευχή, μίλησε για την ειδική δόξα που θα έκρυβε ο Σταυρός Του. «Πάτερ ελήλυθεν η ώρα, δόξασόν Σου τον Υιόν». Να δοξάσεις δηλαδή τον Υιόν Σου, Πατέρα μου, με τη θυσία και το μαρτύριο πάνω στο Σταυρό.

Αυτό καταμαρτυρείται και από το έβδομο κεφάλαιο του Ιωάννου, όταν μας καθιστά γνωστόν ότι η χάρις του Αγίου Πνεύματος, που αναγεννά και σώζει κάθε άνθρωπον που πιστεύει στο Χριστό, δεν είχε δοθεί ακόμη σε κανέναν επειδή ο Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξασθεί με τη Σταυρική του Θυσία. Και επί λέξει, «ούπω γαρ ήν Πνεύμα Άγιον ότι ο Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη». Έτσι η κατάρα του Σταυρικού θανάτου έγινε δόξα Χριστού. Και είναι δόξα γιατί ο Χριστός πάνω στο Σταυρό νίκησε τον διάβολο, νίκησε την αμαρτία, νίκησε και αυτόν τον θάνατον.

Το σιτάρι όταν χάνεται και σπέρνεται στη γη, τότε δοξάζεται, δηλαδή καρποφορεί. Και ο Σταυρός όταν ματώθηκε από το Πανάγιον Αίμα του Χριστού μας, τότε έγινε ένδοξο ξύλο, ανθοφόρο και καρποφόρο. Ο κόκκος του σίτου εάν πεθάνει, πολύν καρπόν φέρει είπε ο ίδιος ο Κύριος. Έτσι και ο καρπός του Σταυρού, γέμισε ολόκληρον τον κόσμον, τον οποίον τρέφει, συντηρεί και σώζει ο Σταυρός του Χριστού.

Και αφού δια του Σταυρικού θανάτου επραγματώθη η σωτηρία ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, άρα η δόξα του Χριστού είναι και δική μας δόξα.

Σωτηρία, Σταυρός και Δόξα ταυτίζονται γι’ αυτόν που πιστεύει και βαπτίζεται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτόν που πιστεύει και τηρεί τις εντολές. Γι’ αυτόν που πιστεύει και συμμετέχει στα Άγια Μυστήρια. Γι’ αυτόν που πιστεύει και ασπάζεται τα Ορθόδοξα δόγματα. Γι’ αυτόν που πιστεύει και μετανοεί αληθινά όταν αμαρτάνει. Γι’ αυτόν που πιστεύει και που αγαπά τον Θεόν και τον πλησίον εξ όλης αυτού καρδίας.

«Ο Σταυρός», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομον, «την γην ουρανόν εποίησεν, τοις ανθρώποις, τοις αγγέλοις ανέμειξεν, της αμαρτίας την δύναμιν ηφάνισε».

Αν η νίκη της Ορθοδόξου Εκκλησίας αδελφοί μου, μέσα στους 20 αιώνες που πέρασαν, θεωρείται δόξα και τιμή, τότε και ο Σταυρός είναι η δόξα της Εκκλησίας. Οι εχθροί της πίστεώς μας, οι αιρετικοί και οι άθεοι, οι πολέμιοι και οι θεομάχοι, δεν φοβούνται την Εκκλησία πάνω σε θρόνο δοξασμένη. Την φοβούνται και την τρέμουν όταν την βλέπουν Σταυρωμένη. Τότε είναι δυνατή. Τότε είναι παντοδύναμη.

ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΔΑΥΪΔ ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΝΑΤΟΝ

https://youtu.be/xdpNjrGpqfk

 Τὸ Ψαλτήριον ἀναγιγνώσκουν οἱ μοναχὲς τῆς ἱερᾶς μονῆς Ἁγίου Νικολάου παρὰ τὴν Ὀροῦντα, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου 

Ψάλλει ὁ πρωτοψάλτης τοῦ ἱεροῦ ναοῦ Παναγίας Χρυσελεούσης Ἀκακίου

 κ. Ἰωάννης Λέμπος. 

Κανονάκι παίζει ὁ Κυριάκος Λουκᾶ. 

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΟΡΦΟΥ, 2021

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/02/blog-post_89.html(ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΡΩΤΟ)

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/02/blog-post_8.html (ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ)

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/02/blog-post_98.html (ΚΑΘΙΣΜΑ ΤΡΙΤΟ)

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/02/blog-post_16.html (ΚΑΘΙΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ)

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/02/blog-post_18.html (ΚΑΘΙΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟ)

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/03/blog-post_46.html (ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΚΤΟ)

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/03/blog-post_65.html (ΚΑΘΙΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟ)

https://perivleptosfl.blogspot.com/2021/03/blog-post_14.html (ΚΑΘΙΣΜΑ ΟΓΔΟΟ)