Παύλος Μελάς: Δεν τον ξεχνάμε

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στις 13 Οκτωβρίου 1904 εφονεύθη από οθωμανικά πυρά ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα Παύλος Μελάς. Δεν τον ξεχνάμε. Στο βιβλίο – βιογραφία που έγραψε γι’ αυτόν η αγαπημένη του σύζυγος Ναταλία Μελά - Δραγούμη και εκδόθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1926*, στον πρόλογό του, γράφεται χαρακτηριστικά:

«Το βιβλίο αυτό, γράφηκε από τον πόθο να ξαναφέρη στη ζωή τον Παύλο Μελά…για να ιδή ο καθένας πώς πραγματικά ήταν αυτός και η ζωή του…Ο Παύλος Μελάς αγωνίσθηκε για να μην καταστρέψουν οι Βούλγαροι τον τρόπο του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι που λέγεται Ελληνισμός. Άλλοι θ’ αγωνισθούν κατά μεγαλύτερων εχθρών. Άλλοι για τη συντήρηση της οικογένειας, του γένους, για τη θρησκεία, για την επιστήμη, για την τέχνη. Όλους μπορεί να τους βοηθήση, να τους στηρίξη στις ώρες τις αδύνατες. Γιατί όλες οι ευγενικές ιδέες έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους. Και καμιά δεν προκόβει χωρίς ηρωισμό». Τί προφητικός ο λόγος! Πράγματι σήμερα πυρήνες Ελλήνων αγωνίζονται για τη συντήρηση του γένους, της θρησκείας, της οικογένειας.

Ψηφιακή Ταυτότητα: Το δυστοπικό μέλλον που ετοίμασαν με την συναίνεσή σου! (video)

 

πηγή: https://enromiosini.gr/

Συναξάρι τῆς ἁγίας νεομάρτυρος Χρυσῆς, τῆς ἐξ Ἀλμωπίας (13 Οκτωβρίου)

Αγία Χρυσή. Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Βελβεντού (1807 μ.Χ.)

Ὁ μέγας ἐγκωμιαστής τῶν μαρτύρων, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τιμῶντας τή μνήμη κάποιας ἀρχαίας μάρτυρος τῆς ἐποχῆς του γράφει· «Εὐλογητός ὁ Θεός· καί γυναῖκες θανάτου λοιπόν καταπαίζουσι, καί κόραι καταγελῶσι τελευτῆς, καί παρθένοι κομιδῇ νέαι καί ἀπειρόγαμοι εἰς αὐτά σκιρτῶσι τοῦ ἅδου τά κέντρα, καί οὐδέν πάσχουσι δεινόν». Γυναῖκες καί μάλιστα κόρες, λέγει ὁ ἱερός Πατήρ, περιφρονοῦν τό θάνατο. Ἡ σπουδαία αὐτή πνευματική κατάσταση δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἀλλά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Πολλές ἀπό τίς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ εἶχαν δυό πολύτιμα στολίδια. Τό ἕνα ἦταν ἡ παρθενία καί τό ἄλλο τό μαρτύριο. Μέ τά δύο αὐτά στολίδια παρουσιάσθηκαν στό Δεσπότη Χριστό κι ἀπολογήθηκαν γιά τό βίο τους. «Δι’ ἐκεῖνο τό πρόβατον αὗται αἱ δαμάλεις ἐσφάγησαν». Ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου εἶχε πολλούς καρπούς. Θυσιάσθηκε γιά τή σωτηρία μας τό πρόβατο Ἰησοῦς Χριστός καί γι’ αὐτό ἔχουμε χιλιάδες μάρτυρες, ἄνδρες καί γυναῖκες.

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, το καύχημα της μυστικής θεολογίας (12 Οκτωβρίου)

Θείαν ἔλλαμψιν, Συμεὼν Πάτερ, εἰσδεξάμενος, ἐν τὴ ψυχή σου, φωστὴρ ἐν κόσμῳ ἐδείχθης λαμπρότατος, διασκεδάζων αὐτοῦ τὴν σκοτόμαιναν, καὶ πάντας πείθων ζητείν, ἣν ἀπώλεσαν, χάριν Πνεύματος. Αὐτὸν ἐκτενῶς ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ο άγιος Συμεών, το μέγα καύχημα της μυστικής θεολογίας, γεννήθηκε στη Γαλάτεια της Παφλαγονίας το έτος 957 από γονείς ευγενείς και διακεκριμένους στην επαρχία τους που φρόντισαν για την μόρφωσή του.

Σε ηλικία 11 ετών τον στέλλουν στην Κωνσταντινούπολη σε συγγενικά τους πρόσωπα, και από αυτή την ηλικία δέχεται τα πρώτα μαθήματα και σύντομα επιδίδεται στην ταχυγραφία και καλλιγραφία. Για να μη δυσαρεστήσει τον θείο του δέχεται αξίωμα στα ανάκτορα, αν και δεν τον συγκίνησαν ποτέ οι κοσμικές θέσεις, γι’ αυτό και εγκατέλειψε τη θέση μετά τη γνωριμία του με τον πνευματικό του, άγιο Συμεών τον Ευλαβή τον Στουδίτη. Σε ηλικία 14 ετών πηγαίνει στην περίφημη Μονή του Στουδίου επιθυμώντας να μείνει κοντά στον πνευματικό του πατέρα ο οποίος δεν συμφωνεί λόγω της ηλικίας του να μείνει στο μοναστήρι.

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης: Πίσω ἀπὸ τὴν δοκιμασία κρύβεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης,

Προηγούμενος Ἱ. Μ. Φιλοθέου

Ἡ θλίψης εἶναι κακὸ πράγμα. Ἀλλὰ πίσω ἀπ’ αὐτό, πίσω ἀπὸ τὸν πόνο, πίσω ἀπὸ τὴν θλίψη, πίσω ἀπὸ τὴν δοκιμασία, κρύβεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, κρύβεται ἡ ἀναγέννησης, ἡ ἀνάπλασης τοῦ ἀνθρώπου, τῆς οἰκογενείας. Οἱ πάντες σχεδὸν τὴν μεταστροφὴ τους τὴν ὀφείλουν σὲ κάποια δοκιμασία. Νομίζουν ὅτι πηγαίνουν ὅλα ὡραῖα∙ τοὺς παίρνει ὁ Θεός το παιδί∙ κλάματα κακό, κ.λ.π. Ἔρχεται καὶ ἐπισκιάζει ἔπειτα ἡ χάρις τοῦ θεοῦ καὶ εἰρηνεύουν οἱ ἄνθρωποι∙ καὶ πλησιάζουν τὴν ἐκκλησία, πλησιάζουν τὴν ἐξομολόγηση, πλησιάζουν τὸν ἱερέα. Χάριν τοῦ παιδιοῦ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, ὁ πόνος τοὺς κάνει ν’ ἀναζητήσουν, νὰ προσευχηθοῦν ὑπὲρ ἀναπαύσεως, νὰ κάνουν τὶς λειτουργίες. Ὁ πόνος ἁπαλύνει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν κάνει δεκτικὴ τῶν λόγων τοῦ θεοῦ, ἐνῶ πρῶτα ἦταν σκληρή, δὲ δεχόταν.