Ερμηνευτικό σχόλιο στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής 17.8.25 [ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ (10η) , Α΄ Κορ 4,9-16]

Από τον κ. Δημήτριο Ρίζο * 

«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος βρέθηκε στὴν Κόρινθο, κατὰ τὴν δεύτερη περιο-δία του, προερχόμενος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἦταν μία πόλις πλούσια, ἀλλὰ λόγω τοῦ πλούτου ἡ Κόρινθος κατάντησε ἑστία διαφθορᾶς, μὲ ἰδιαίτερη στροφὴ στὴν λατρεία τῆς Ἀφροδίτης. Δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ μείνη ἐδῶ, ἀφοῦ προγραμμάτιζε νὰ ἐπιστρέψη στὴν Μακεδονία. Ὅμως, καὶ ἐνῶ βαπτίσθη-καν μερικοὶ ποὺ συγκρότησαν τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου, σὲ ὅραμα τοῦ εἶπε ὁ Κύριος· «Μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς, διότι ἐγώ εἰμι μετὰ σοῦ, καὶ οὐδεὶς ἐπιθήσεταί σου τοῦ κακῶσαι σε, διότι λαός ἐστί μοι πολὺς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ» (Πρξ. 18,9-10). Μετὰ τὴν ὁδηγία ἀπὸ τὸν Κύριο, ἔμεινε ὁ Παῦλος ἕνα χρόνο καὶ ἕξι μῆνες στὴν Κόρινθο καὶ ἦταν γιὰ τὸν Παῦλο τὸ κέντρο γιὰ τὴν ἱεραποστολικὴ δρᾶσι του στὴν Ἀχαΐα καὶ τὴν λοιπὴ Ἑλλάδα.

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου - Ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ.17, 14-23]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

«Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι

(:και όταν κατέβηκαν από το όρος της Μεταμορφώσεως και ήλθαν προς το πλήθος, πλησίασε Αυτόν ένας άνθρωπος, που γονάτισε εμπρός Του και είπε: “Κύριε, σπλαχνίσου το παιδί μου, διότι σεληνιάζεται, ταλαιπωρείται και υποφέρει άσχημα, αλλά και κινδυνεύει τον έσχατο κίνδυνο· διότι πολλές φορές πέφτει στη φωτιά και πολλές φορές στο νερό, και κινδυνεύει έτσι να καεί ή να πνιγεί. Και έφερα αυτόν προς τους μαθητές Σου με την παράκληση να τον θεραπεύσουν και αυτοί δεν μπόρεσαν να του χαρίσουν την θεραπεία”)»[Ματθ.17,14-16].

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ταινία

 

πηγή: https://www.youtube.com/

Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Ένας σύγχρονος άγιος (Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη)

Σύντομος βιογραφία

Γεννήθηκε τὸ ἔτος 1898 εἰς τὸ χωρίον Λεῦκες τῆς Πάρου. Ἡ Πάρος εἶναι ἕνα μικρὸ καὶ ἤρεμο νησὶ τῶν Κυκλάδων. Οἱ γονεῖς του ἦσαν πτωχοὶ καὶ ἀναγκάζονταν νὰ ἐργάζωνται πολὺ διὰ νὰ συντηρήσουν τὴν οἰκογένειά τους. Ὁ πατέρας του ὠνομάζετο Γεώργιος καὶ ἀπέθανε πολὺ ἐνωρίς. Ἡ μητέρα του Μαρία ἀνέλαβε τὴν προστασία ὅλης τῆς οἰκογενείας. Ἡ μητέρα του ἦταν εὐλογημένη ψυχὴ καὶ εἶχε ἁπλότητα καὶ ἀκεραιότητα χαρακτῆρος καὶ ἐπήγαμε πολὺ συχνὰ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ νὰ λειτουργηθῆ, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ περιποιηθῆ τὸν Ἱερὸν ναόν.

Ὅταν ὁ μικρὸς Φραγκίσκος -αὐτὸ ἦταν τὸ κοσμικὸν ὄνομα τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ- ἔφυγε διὰ νὰ γίνῃ μοναχὸς ἡ μητέρα του εἶπε εἰς τοὺς συγγενεῖς της: «Τὸ ἐγνώριζα πὼς θὰ γίνῃ μοναχὸς ἀπὸ τὴν γέννησίν του. Ὅταν ἐγέννησα τὸν Φραγκίσκον μου καὶ ἤμουνα ἀκόμη εἰς τὸ κρεββάτι μὲ τὸ μωρὸ δίπλα φασκιωμένο, εἶδα νὰ ἀνοίγη ἡ στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ ἕνας φτερωτὸς καὶ πολὺ ὡραῖος νέος, ποὺ μόλις μποροῦσα νὰ τὸν ἀντικρύσω ἀπὸ τὴν πολλὴν λάμψιν του, κατέβηκε καὶ ἐστάθηκε πλάι στὸ μωρό μου καὶ ἄρχισε νὰ τὸ ξεσκεπάζη μὲ σκοπὸν νὰ τὸ πάρη.

Θέλω να με φωνάζετε...

Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας, μοναχής, από την Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά. Την άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.

Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά.

Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου… Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα - πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».

Παναγιά Κακαβιώτισσα: Η μοναδική παγκοσμίως άσκεπη εκκλησία που είναι χτισμένη μέσα στην εσοχή βράχων (Βίντεο)

Παναγία η Κακαβιώτισσα .. ένας ναός “μετράει τα άστρα” αλλά ταυτόχρονα “αγκαλιάζεται” από το βράχο, που σαν από επιλογή, τον προστατεύει από τον καιρό και τα “αδιάκριτα βλέμματα”.

Πρόκειται, ίσως, για τη μοναδική παγκοσμίως άσκεπη εκκλησία που είναι χτισμένη μέσα στην εσοχή βράχων.

Πήρε το όνομά της από το βουνό Κάκαβος και βρίσκεται κοντά στο ερειπωμένο, πλέον, χωριό του Ζεματά, μόλις 4 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από το λιμάνι της Μύρινας. Ο βαθμός δυσκολίας της διαδρομής κρίνεται μέτριος.

Τα πρώτα μέτρα του μονοπατιού είναι ανηφορικά και σε αρκετά σημεία υπάρχουν διαμορφωμένα σκαλοπάτια.

Γεθσημανή – Ο τάφος Της Παναγίας

Μια σειρά γεγονότων σφράγισαν την περιοχή που σχετίζονται με την πορεία του Χριστού και της Παναγίας και μέχρι σήμερα είναι ένα από τα μέρη της Ιερουσαλήμ με μεγάλη επισκεψιμότητα απ’ όλο τον κόσμο.

Μια σειρά γεγονότων σφράγισαν την περιοχή που σχετίζονται με την πορεία του Χριστού και της Παναγίας και μέχρι σήμερα είναι ένα από τα μέρη της Ιερουσαλήμ με μεγάλη επισκεψιμότητα από όλο τον κόσμο.

Η δημοσιογράφος Μαρία Γιαχνάκη μας μεταφέρει στους τόπους αυτούς όπου έλαβαν χώρα γεγονότα που σφράγισαν την ανθρωπότητα. Στην Αγία Γεθσημανή βρίσκεται ο Ιερότατος Τάφος της Παναγίας, το Πάνσεπτο Θεομητορικό Μνήμα της Γεθσημανής.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου – Ο θάνατος γίνεται «αυγή μυστικής ημέρας», ζωή θριαμβεύουσα. π. Alexander Schmemann

 

Πρωτοπρεσβύτερου Αλέξανδρου Σμέμαν (π. Alexander Schmemann)

Τίποτε δεν γνωρίζουμε για τις συνθήκες που περιβάλλουν το θάνατο της Παναγίας, της μητέρας του Χριστού. Διάφορες ιστορίες, διανθισμένες με παιδική τρυφεράδα, έχουν φθάσει ως εμάς από τον πρώιμο Χριστιανισμό, αλλά, ακριβώς λόγω της ποικιλίας τους, δεν νιώθουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε την «ιστορικότητα» καμιάς απ’ αυτές.

Στην Κοίμηση, η αγάπη και η μνημόνευση της Εκκλησίας δεν επικεντρώνονται στο ιστορικό και πραγματικό πλαίσιο, ούτε στην ημερομηνία και στον τόπο όπου αυτή η μοναδική γυναίκα, αυτή η Μητέρα όλων των μητέρων, ολοκλήρωσε την επίγεια ζωή της. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε κι αν αυτό συνέβη, η Εκκλησία, αντ’ αυτού, παρατηρεί την ουσία και το νόημα του θανάτου της, μνημονεύοντας το θάνατο αυτής που ο Υιός της, σύμφωνα με την πίστη μας, κατέβαλε το θάνατο, ανέστη εκ νεκρών, και μας υποσχέθηκε την τελική ανάσταση και τη νίκη της αθάνατης ζωής.

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: Ἡ κοίμησις τῆς Θεοτόκου

Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.

Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.

Τά Ἐγκώμια καί ὁ Ἐπιτάφιος τῆς Παναγίας.Ἕνα καινοφανές ἔθιμο τῆς «φολκλορικῆς» Ὀρθοδοξίας

Η Κοίμησις της Θεοτόκου. Ιερά Μονή Παναγίας του Άρακα

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου 

(εκπαιδευτικού-χημικού)

Από τα τέλη περασμένου (20ου αι), τα Εγκώμια της Παναγίας και ο Επιτάφιος άρχισαν δειλά-δειλά να εισέρχονται στη λατρεία, και να «εξαπλώνονται», συν τω χρόνω, σ’ Ενορίες της Ελλαδικής Εκκλησίας, ακόμα και σ’ Ελληνορθόδοξες Ενορίες της Διασποράς, ακόμα και σε Μοναστήρια, (εκτός από τα Αγιορείτικα Μοναστήρια).

Το αυτό έθιμο κατακτά έδαφος στην εποχή των καινοτομιών και της φολκλορικής «ορθοδοξίας»! Στην Εκκλησία, λοιπόν, στην οποία ο Οικουμενισμός επιτρέπει ανεξέλεκτα στον καθένα να αυτοσχεδιάζει, ο Επιτάφιος και τα Εγκώμια της Θεοτόκου είναι μια ακολουθία που αρέσει, γιατί προσφέρει …θέαμα. Μια μεταλλαγμένη Μαριολατρεία κάνει προσπάθεια να προστεθεί στα ήδη «διεμβολήσαντα» τον ορθόδοξο χώρο!

Σπάνια επιστολή του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή: "Η Παναγία Μητέρα μας"

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Απόσπασμα επιστολής του μακαριστού Γέροντος Ιωσὴφ του Ησυχαστοῦ, γραμμένης από τα σπήλαια της Μικράς Αγίας Αννης του Αγίου Όρους το έτος 1947 προς Μοναχική Αδελφότητα στο οποίο με εκπληκτική χάρη και τόλμη εισδύει στα βάθη και πετά στα ύψη της γνωστής εις αυτόν πνευματικής πραγματικότητος, για να μας μυήση στα «μυστήρια του Θεού» και μάλιστα στον τρόπο «συγγενείας» μας με την Παναγία Μητέρα μας.]

«... Ακούσατέ μου, λοιπόν, ενωτίσασθέ μου τους λόγους, ότι μέλλω ειπείν εις υμάς όντως φοβερόν και απόκρυφον και της Οικονομίας του Θεού το μέγα Μυστήριον. Ου φθονώ την ωφέλειαν, ου κρύπτω ο οίδα ως ο κρύψας το τάλαντον, ου δειλιώ τας απειλάς των δαιμόνων όπου ωρύονται κατ' εμού εμφανίζοντος τοιαύτα μυστήρια, αλλ' ελπίζω εις τας ευχάς σας.

14 Αυγούστου- Προεόρτια της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας

Κατά την Εκκλησιαστική παράδοση: Όταν ήλθε η στιγμή να τελειώσει η Παναγία την επίγεια ζωή της, μία Παρασκευή πήγε, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός και η ίδια συχνά. Η Παναγία επί ένδεκα έτη καθημερινώς μετά την Θείαν Ανάληψη του Υιού της μετέβαινε στον Ιερό αυτό τόπο και εκεί προσηύχετο. Tότε δε έγινε ένα θαύμα παράδοξο. Κατά την ανάβασή της, έγινε θαύμα παράδοξο, τα δένδρα, οπού ήταν στο όρος φυτευμένα, έκλιναν την κορυφή τους σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και έτσι προσκύνησαν, και απέδωσαν κατά το πρέπον, σεβασμό και τιμή στην Kυρία και Δέσποινα του κόσμου.

Λέγεται επίσης από την παράδοση, ότι όταν πλησίαζε το πλοίο της Παναγίας το Άγιο Όρος, καταστράφηκε το μεγάλο άγαλμα του Διός που βρισκόταν στην κορυφή του Όρους και τα υπόλοιπα είδωλα συνετρίβησαν. Η κορυφή του Άθω και όλα τα δέντρα και τα σπίτια έκλιναν και προσκύνησαν προς το μέρος του λιμανιού του Κλήμεντος όπου έμπαινε το καράβι της Παναγίας.

Παναγία Εκατονταπυλιανή Πάρου: Ο ιστορικός ναός, οι 99 φανερές πόρτες και ο θρύλος με την κρυφή πόρτα…

Ο Καθεδρικός Ναός της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής αποτελεί το κόσμημα της Πάρου και γενικότερα των Κυκλάδων.

Η Παναγία η Εκατονταπυλιανή αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και αρχαιότερα μνημεία σε πανορθόδοξη κλίμακα, ενώ παραμένει το σπουδαιότερο παλαιοχριστιανικό μνημείο ως προς το μέγεθος του μετά τον Άγιο Δημήτριο και την Αχειροποίητο Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για ένα προσκύνημα από τα πλέον φημισμένα. Το συγκεκριμένο προσκύνημα βρίσκεται στο νησί της Πάρου. Κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες του νησιού πηγαίνουν για να προσκυνήσουν τη χάρη της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. Είναι με κάθε βεβαιότητα ένα από τα πολυσύχναστα μέρη του νησιού, με τον ναό της Εκατονταπυλιανής να βρίσκεται πολή κοντά στο λιμάνι της Πάρου.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα από τον 44ο Ψαλμό

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 44ο ΨΑΛΜΟ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 13-8-1988]

Η εορτή μνήμης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αγαπητοί μου, μας δίδει την αφορμή να δούμε εγκατάσπαρτη μέσα στην Αγία Γραφή την παναγία μορφή της και το ουρανόμηκες μεγαλείο της.

Ο 44ος Ψαλμός θα λέγαμε ότι είναι το θαυμάσιο εκείνο ποίημα, που αναφέρεται στον Μεσσία και την Κυρία Θεοτόκο. Στο πρώτο ήμισυ του ποιήματος εξυμνείται ο Υιός του Θεού, με όλα τα θεανθρώπινα γνωρίσματά Του και στο δεύτερο ήμισυ του ίδιου ποιήματος εξυμνείται η Εκκλησία, που η επιτομή της Εκκλησίας είναι η Παναγία Θεοτόκος. Με όλα εκείνα τα θαυμάσια γνωρίσματά της, σαν άμεσος κτίσις του Θεού.

Ο Ψαλμός ο 44ος έχει ως εξής- θα σας διαβάσω μόνο το κείμενο: «Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου· διὰ τοῦτο εὐλόγησέ σε ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα. περίζωσαι τὴν ῥομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου, δυνατέ, τῇ ὡραιότητί σου καὶ τῷ κάλλει σου καὶ ἔντεινον καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε ἕνεκεν ἀληθείας καὶ πρᾳότητος καὶ δικαιοσύνης, καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς ἡ δεξιά σου. τὰ βέλη σου ἠκονημένα, δυνατέ -λαοὶ ὑποκάτω σου πεσοῦνται- ἐν καρδίᾳ τῶν ἐχθρῶν τοῦ βασιλέως. ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου. ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασσία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου, ἀπὸ βάρεων ἐλεφαντίνων, ἐξ ὧν εὔφρανάν σε.

Πυρκαγιές: Ἕνας ψαλμὸς πάντα θὰ μᾶς λυτρώνει ἀπὸ τὰ ἀνείπωτα – Συγκίνηση μὲ τὴ λιτανεία στὴ Ζάκυνθο

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἄλλοι ἀγωνίζονται στὸ ἀνθρώπινο μέτρο καὶ ἄλλοι μάχονται σιωπηλὰ στὸ πνευματικό - Ἀνάγκη οἱ λιτανεῖες γιὰ τὴ δοκιμασία τῆς πατρίδας μας

Ἡ Ἑλλάδα μας ἐξακολουθεῖ νὰ μετατρέπεται σὲ κάρβουνο, σταθερά, διεξοδικά, μὲ σχεδιασμένα χτυπήματα ποὺ γίνονται τὶς πιὸ ἐπίφοβες μέρες. Τὰ πυρομετεωρολογικὰ δελτία ἔχουν γίνει πλέον προαναγγελίες σίγουρων καταστροφῶν. Ἀχαΐα, Χίος, Ζάκυνθος, Πρέβεζα, Κεφαλλονιά, τόποι ποὺ σκέπασαν τὸν οὐρανὸ τῆς Ἑλλάδας μὲ στάχτη καὶ δυστυχία.

Μαζὶ μὲ τὶς πληγὲς τοῦ ἐφιάλτη ποὺ δὲν προλαβαίνουν νὰ ἐπουλωθοῦν αὐτὸ τὸ καλοκαίρι, ἔρχονται συνάμα καὶ τὰ κελεύσματα μετάνοιας, εἰκόνες ταπεινὲς ποὺ κραυγάζουν... τὴν ἀνάγκη καταφυγῆς στὸν Θεό, γιὰ ἐκείνους τοὺς λίγους ποὺ ἔχουν ἀκόμα αὐτιὰ νὰ τὴν ἀκούσουν.

Γιατί να μην ανταποδώσουμε την αδικία;

Γράφει ο π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Είναι ανθρώπινο να θέλεις να πάθει ο άλλος ό,τι εσύ έπαθες από εκείνον. Να θέλεις, δηλαδή, να εκπληρωθεί το αίσθημα της δικαιοσύνης. Από τη συμπεριφορά του πόνεσες, ταράχτηκες, αναστατώθηκες. Γιατί αυτός να μην πάθει τα ίδια, για να καταλάβει, άλλωστε, το λάθος του και να διορθωθεί;

Η αντίληψη αυτή έχει λογική. Όχι, όμως, τη λογική του Ευαγγελίου. Ο Χριστός ευεργέτησε τους σταυρωτές Του, οι άγιοι προσεύχονταν για τους διώκτες τους. «Λαέ μου τι σου έδωσα και τι μου ανταπέδωσες;». Έτσι, η επιλογή για τη λογική που θα εφαρμόσουμε στο θέμα της αδικίας, είναι δική μας.

Ὅποιος «μεγαλώνει» τήν Ἑλλάδα διώκεται: Ἔκοψαν τό ἐπίδομα σέ 24.182 πολυτέκνους!

Σέ ἀπόλυτο ἀριθμό, 91.376 λιγώτερες πολύτεκνες οἰκογένειες
θά λάβουν ἐφέτος τό ἐπίδομα

Μέ ὅπλο τά εἰσοδηματικά κριτήρια πού δέν ἔχουν ἀναθεωρηθεῖ καί τιμαριθμοποιηθεῖ ἀπό τό 2018 – Τί προκύπτει ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ Ὑπουργείου Κοινωνικῆς Συνοχῆς, σύμφωνα μέ ὅσα καταγγέλλει ἡ Ἀνώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων

Τό δημογραφικό εἶναι τό σημαντικώτερο πρόβλημα πού ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ ἑλληνική κοινωνία. Καί ὅμως ἡ Πολιτεία τό ἀντιμετωπίζει προσχηματικά. Οὐσιαστικά μέτρα γιά τήν τόνωση τῆς ἑλληνικῆς οἰκογενείας δέν λαμβάνονται. Μόνον δηλώσεις καί θεωρίες. Στήν πράξη, γίνεται τό ἀντίθετο. Περικόπτονται σταδιακῶς οἱ παροχές πρός τούς πολυτέκνους ἤ ἐπιβάλλονται τά λεγόμενα εἰσοδηματικά κριτήρια, τά ὁποῖα κάθε χρόνο ἀποκλείουν περισσότερες πολύτεκνες οἰκογένειες ἀπό τίς παροχές πού χορηγοῦνται. Ἐφέτος, συμφώνως πρός καταγγελία τῆς Ἀνωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος, 20% λιγώτερες πολύτεκνες οἰκογένειες, ἡ μία στίς πέντε δηλαδή, δικαιοῦνται ἐπίδομα τέκνου.

Αριστοτέλης Γκούμας, Χιμάρα. Όταν το να μιλάς την ελληνική γλώσσα, είναι έγκλημα που σου αφαιρεί τη ζωή.

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

Ήταν 12 Αυγούστου 2010, όταν τρεις Αλβανοί από την Αυλώνα εισήλθαν στο κατάστημα του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα και απαίτησαν να σταματήσει να μιλάει ελληνικά. Να σταματήσει δηλαδή να εκφράζεται, να γράφει και να σκέφτεται στη μητρική του γλώσσα, αυτή που ομιλείται για χιλιάδες χρόνια στην περιοχή, να σταματήσει να διεκδικεί μιλώντας ελληνικά, γιατί οι εθνικιστές, ρατσιστές και φασίστες στη γειτονική χώρα επιθυμούν να ξεριζωθεί, να εξαφανιστεί.

Ο Αριστοτέλης αρνήθηκε να υπακούσει στους Αλβανούς Γκρίζους Λύκους και όταν έφυγε από το κατάστημά του, οι τρεις Αλβανοί τον ακολούθησαν με το αυτοκίνητό τους. Λίγο αργότερα ο μόλις τριανταεπτά ετών Βορειοηπειρώτης βρέθηκε σε κοντινή απόσταση αιμόφυρτος και εγκαταλειμμένος στην άκρη του οδοστρώματος. Η μοτοσικλέτα του ήταν σε κοντινή απόσταση και είχε γίνει μια άμορφη μάζα σιδερικών, αποτέλεσμα των επανειλημμένων προμελετημένων προσκρούσεων από τους θύτες τους. Σύμφωνα με την αστυνομική έρευνα, οι στυγνοί δολοφόνοι εμβόλισαν τον Γκούμα, προκαλώντας έτσι τον θανάσιμο τραυματισμό του, ενώ προκειμένου να σιγουρευτούν ότι τον αποτελείωσαν, ότι τον σκότωσαν, οδήγησαν το αυτοκίνητό τους πάνω από το αιμόφυρτο σώμα του τουλάχιστον δύο φορές !!!!!

ΜΑΖΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ!!!

Πιστεύω φίλοι μου, ότι η απαλλαγή της ανθρωπότητας από το ζυγό της οργάνωσης της ΝΤΠ θα έρθει μόνο μέσω της μαζικής αφύπνισης. 

Οποιαδήποτε άλλη "οδός σωτηρίας", είναι οδός που ελέγχεται από τους νεοταξίτες και θα οδηγήσει πάλι στην κυριαρχία τους. Η μαζική αφύπνιση μοιάζει σαν τον φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του. Βγαίνει από τη συλλογική ψυχή και το πνεύμα της ανθρωπότητας. 

Μεταδώστε την αλήθεια, επισπεύστε τις προσπάθειές σας για να το πετύχουμε, πριν προλάβουν οι νεοταξίτες να ολοκληρώσουν την ατζέντα τους, για την πτώση των κρατών και τη δουλοποίηση του ανθρώπου. Πράγματα που θα επιτευχθούν, με την κάρτα του πολίτη, τον προσωπικό αριθμό και την αχρήματη κοινωνία.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Περί της Θεομήτορος

Όταν η ψυχή κατέχηται εκ της αγάπης του Θεού, ώ, πώς τότε τα πάντα είναι ευχάριστα, ηγαπημένα και ευφρόσυνα! Η αγάπη όμως αύτη συνεπάγεται οδύνην, και όσον βαθυτέρα είναι η αγάπη, τοσούτον μεγαλυτέρα είναι η οδύνη.

Η Θεομήτωρ ουδέποτε ημάρτησεν, ουδέ δια λογισμού, και ουδέποτε απώλεσε την χάριν, αλλά και Αυτή είχε μεγάλας θλίψεις. Ότε ίστατο παρά τον Σταυρόν, τότε ως ωκεανός απέραντος ήτο η θλίψις Αυτής, και οι πόνοι της ψυχής Αυτής ήσαν ασυγκρίτως μεγαλύτεροι του αδαμιαίου πόνου μετά την έξωσιν εκ του Παραδείσου, διότι και η αγάπη Αυτής ήτο ασυγκρίτως μεγαλυτέρα της αγάπης του Αδάμ εν τω Παραδείσω.

Και εάν επέζησεν, επέζησε μόνον θεία δυνάμει, δια της ενισχύσεως του Κυρίου, διότι η ευδοκία Αυτού ήτο όπως ίδη την Ανάστασιν, και ύστερον, μετά την Ανάληψιν Αυτού, παραμείνη ως παράκλησις και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Μνήμη της Αγίας Ευδοκίας της βασιλίσσης (13 Αυγούστου)

Η Aγία Eυδοκία η βασίλισσα εν ειρήνη τελειούται1

Nυν Σώτερ ή πριν προσφόρως τω Πατρί σου,

Έμπροσθεν είπης Eυδοκία σου Πάτερ.

Σημείωση

1. H Eυδοκία αύτη ήτον θυγάτηρ Λεοντίου σοφιστού Aθηναίου, και εδιδάχθη από τον πατέρα της ευδοκίμως, κάθε είδος παιδείας. Έλαβε δε αυτήν εις γυναίκα ο βασιλεύς Θεοδόσιος ο μικρός, διά συνεργείας Πουλχερίας της αδελφής αυτού. Kαλουμένη δε πρότερον Aθηναΐς, εβαπτίσθη από Aττικόν τον Πατριάρχην Kωνσταντινουπόλεως, και μετωνομάσθη Eυδοκία, εις έπαινον του Θεοδοσίου. Συνέγραψε δε ποίημα ηρωικόν περί του περσικού πολέμου, κατά τον Σωκράτην (βιβλίω ζ΄, κεφ. ιε΄).

Aυτή δε απονέμονται και τα περί Xριστού ομηρόκεντρα, ως πολλοί θέλουσιν. Άλλοι δε απονέμουσιν αυτά εις Eυδοκίαν την βασίλισσαν, την γυναίκα του αυτοκράτορος Kωνσταντίνου του Δουκός του βασιλεύσαντος εν έτει ‚αξ΄ [1060], και όρα τον β΄ τόμ. του Mελετίου, σελ. 410. Tαύτα μεν λέγει ο Mελέτιος. O δε αοίδιμος Δοσίθεος λέγει, ότι ελθούσα εις Kωνσταντινούπολιν η Oσία νέα Mελάνη, ελάλησε πάμπολλα εις την Eυδοκίαν προς έλεος των αγίων Tόπων της Iερουσαλήμ. Όθεν ηγαπήθη παρά της Eυδοκίας, και είχεν αυτήν ως παραμάναν.

Η δύναμη της προσευχής και της νηστείας!

Πέρασαν αρκετές μέρες. Κάποια νύχτα βλέπει ο μακάριος στ΄ όνειρό του ότι βρισκόταν μέσα σ΄ ένα πολύ μεγάλο στενόμακρο σπίτι.

Ξαφνικά, εκεί που στεκόταν σε μιάν άκρη, βλέπει δυό μαύρους και αγριωπούς άνδρες να ορμούν εναντίον του, θέλοντας να τον σκοτώσουν. Για να γλυτώσει, άρχισε να τρέχει αλαφιασμένος προς την άλλη άκρη του σπιτιού, ενώ οι μαύροι τον κυνηγούσαν από πίσω. Τη στιγμή που άπλωναν τα χέρια τους να τον αρπάξουν, έφτασε απέναντι. Βρήκε μια πόρτα, την άνοιξε σαν τρελός, χώθηκε μέσα και την έκλεισε πίσω του με δύναμη.

Είδε πως είχε μπει σ΄ ένα ναό του Θεού. Ένιωσε ασφαλισμένος. Πράγματι, οι διώκτες του δεν τόλμησαν να μπουν εκεί. Ξαλάφρωσε και ηρέμησε.

Ο πόλεμος του διαβόλου στους αμελείς και στους ανδρείους.

ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΙΟΥΣ

Εισαγωγικό από entaksis: Ο πόλεμος του διαβόλου εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο απέναντι στους αμελείς και στους ανδρείους. Στους αμελείς, ο εχθρός βρίσκει εύκολο πεδίο: τους φοβίζει με τον θάνατο, τους ρίχνει στη ραθυμία και τους παγιδεύει με λύπες, αρρώστιες και φαντασίες, ώστε να τους απομακρύνει από την προσευχή και την ελπίδα στον Θεό. Στους ανδρείους όμως, που έχουν παραδοθεί με καθαρότητα και απλότητα στα χέρια του Δημιουργού, η επίθεση είναι πιο έντονη και ύπουλη· όμως η θεία χάρη τους στηρίζει, όπως ο δάσκαλος το παιδί που μαθαίνει να κολυμπά ή η μητέρα το παιδί που μαθαίνει να περπατά, μέχρι να έλθει η ώρα της νίκης. Έτσι, ο αγώνας απαιτεί συνεχή μνήμη του πρώτου ζήλου, επαγρύπνηση και αδιάλειπτη προσευχή, ώστε ο διάβολος να μη βρει τον μαχητή απροετοίμαστο.

Ιερά Πανήγυρις Παρεκκλησίου Κοιμήσεως Θεοτόκου Υδρούσας

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ. Δεν γίνεται πια μεταστροφή

Φώτης Κόντογλου

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ

Δεν γίνεται πια μεταστροφή

Πολλοί αναγνώστες μου γράφουνε, παρακαλώντας με, και μάλιστα ξορκίζοντάς με, να γράψω για να χτυπήσω την ανηθικότητα, που δέρνει την κοινωνία, προ πάντων τη νεολαία, και που «τη σερβίρουν τα σινεμά», όπως μου γράφουνε. Φωνάζουνε: «Υψώσετε τη φωνή σας!». Ένας σπουδαστής μου γράφει από την Αγγλία: «Μη σταματήσετε αυτόν τον ωραίον αγώνα, μην πτοηθήτε από τις επιθέσεις. Υπάρχουν βέβαια πολλοί αντίπαλοι, αλλά και πολλοί θαυμαστές του ωραίου σας έργου. Σας χρειαζόμαστε για να δώσετε φτερά στις καρδιές μας, που είναι γεμάτες κενό και απαισιοδοξία».

Καημένοι άνθρωποι, πόση σημασία δίνετε στο πρόσωπό μου και σ’ αυτά που γράφω! Τι φωνή να υψώσω, που είναι βραχνιασμένη και αδύνατη, και χάνεται μέσα στον κυκεώνα της σημερινής ζωής; Όχι φωνή, αλλά και τ’ αστροπελέκι να κρατά στα χέρια του κανένας σήμερα, και να το σφενδονίζει για να κάνει τους ανθρώπους ν’ αλλάξουνε δρόμο, πάλι τίποτα δεν θα κάνει. Ο ίδιος ο άγιος Γιάννης ο Πρόδρομος, το ερημοπούλι της ερήμου, που τον φοβόντανε οι αμαρτωλοί, γιατί τους έλεγε «γεννήματα εχιδνών», κι αυτός μάταια φώναζε. Η φωνή του χανότανε μέσα στην έρημο, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Και πότε; Τον καιρό που υπήρχανε ακόμα κάποια αυτιά να τον ακούσουνε, κι απλές καρδιές για να τον καταλάβουνε. Όχι εμείς που χρειαζόμαστε δασκάλεμα, και που έχουμε τόσα στην καμπούρα μας! Πως να γίνουμε δάσκαλοι για τους άλλους; Γεμίζουμε χαρτιά με μυριάδες λόγια, μα τι το όφελος;

ΕΚΤΕΝΩΣ… ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ… ΕΚ ΒΑΘΟΥΣ ΨΥΧΗΣ…

«Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν... ἐν μετανοίᾳ... κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς...».

Το τροπάριο είναι από τα γνωστότερα θεοτοκία που ψέλνει η Εκκλησία μας, το οποίο με λιτό, αλλά ανάγλυφο τρόπο, προβάλλει τη στάση του πιστού ανθρώπου έναντι της Παναγίας Θεοτόκου. Δύο είναι τα στοιχεία που συνιστούν τη στάση αυτή: (1) η Παναγία έχει αφενός την εξουσία να βοηθήσει εμάς που ταλανιζόμαστε από τα θλιβερά του βίου και «χανόμαστε» από το πλήθος των πταισμάτων μας, λόγω της παρρησίας της έναντι του Υιού και Θεού της, αφετέρου την αγάπη για να έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της σ’ εμάς και να θέλει να μας βοηθήσει. Τυχόν αμφισβήτηση της δύναμης και της αγάπης της θα ακύρωνε και τη θέση της στην Εκκλησία και την ίδια την ύπαρξη βεβαίως των προσευχών μας σε αυτήν. Η Παναγία όμως είναι «των θλιβομένων η χαρά και των χριστιανών η προστάτις», κι ακόμη «ο γλυκασμός των αγγέλων». Όλη η δημιουργία αναπνέει τον αέρα της αγιασμένης παρουσίας της και τρέφεται με το όνομά της, πλην βεβαίως των αγγέλων του σκότους και των συν αυτοίς, για τους οποίους και μόνη η αναφορά της είναι φωτιά που τους κατακαίει.

Η θαυμαστή ιστορία ενός αντίγραφου της εικόνας «Άξιον Εστί»

Στα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή της Χίου, το νησί λεηλατήθηκε από τους Τούρκους που ερήμωσαν τα πλούσια μοναστήρια του.

Προσπαθώντας να γλυτώσουν δύο Έλληνες συνάντησαν ένα Τούρκο, που τους πρόσφερε μια εικόνα, λέγοντας: «Πάρετε αυτή τη Μεριέμ» (οι Τούρκοι αποκαλούν τη Παναγία Μεριέμ, δηλαδή Μαρία).

Φοβισμένοι οι Έλληνες έμειναν διστακτικοί, για ν΄ ακούσουν απ΄ τον Τούρκο: «Προσπάθησα μ΄ ένα τσεκούρι να κομματιάσω την εικόνα για να βάλλω τα σανίδια στη φωτιά. Το τσεκούρι έπεσε πολλές φορές πάνω στην εικόνα, αλλά η εικόνα δεν έπαθε τίποτε.

Κοίταξα καλά την εικόνα και είδα το εικονιζόμενο πρόσωπο να μου χαμογελά. Κατάλαβα ότι η πίστη σας είναι μεγάλη και ότι η εικόνα αυτή δεν πρέπει να καταστραφεί. Πάρετε την εικόνα και να την βάλετε στην Εκκλησία σας».

Κλείνουν σχολεία λόγω υπογεννητικότητας – Πώς το δημογραφικό αλλάζει την ελληνική εκπαίδευση

Η πιο άμεση συνέπεια της υπογεννητικότητας είναι το κλείσιμο σχολικών μονάδων.

Δημήτρης Καϊμάς

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή δημογραφική κρίση. Οι γεννήσεις μειώνονται ραγδαία, οι νέοι εγκαταλείπουν την ύπαιθρο και τα χωριά μένουν χωρίς παιδιά. Αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται στις στατιστικές· το αποτύπωμά του είναι ορατό στις σχολικές τάξεις που αδειάζουν και στα σχολεία που αναστέλλουν τη λειτουργία τους. Μια χώρα που για δεκαετίες είχε «υπερπληθυσμό» μαθητών, βλέπει πλέον τα θρανία να μένουν άδεια.

Σχολεία χωρίς μαθητές

Η πιο άμεση συνέπεια της υπογεννητικότητας είναι το κλείσιμο σχολικών μονάδων. Για τη σχολική χρονιά 2024–2025, οι αποφάσεις των περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης οδήγησαν στην αναστολή λειτουργίας 152 σχολικών μονάδων στην Πελοπόννησο και την Κεντρική Μακεδονία. Συγκεκριμένα, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου κλείνουν 34 σχολεία (21 νηπιαγωγεία και 13 δημοτικά), ενώ στην Κεντρική Μακεδονία θα μείνουν κλειστά 118 σχολεία – 36 δημοτικά και 82 νηπιαγωγεία – λόγω έλλειψης μαθητών ή κατάλληλων κτιριακών εγκαταστάσεων.

Κραυγὴ ἐθνικῆς ἀφύπνισης καὶ ἀξιοπρέπειας

Στὸ Παραλίμνι, μπροστὰ ἀπὸ τοὺς ἀνδριάντες τῶν Τάσου Ἰσαὰκ καὶ Σολωμοῦ Σολωμοῦ, δὲν ἀκούστηκε ἁπλῶς μιὰ συγκινητικὴ ὁμιλία. Ἀκούστηκε μιὰ ἐθνικὴ κραυγὴ ἀλήθειας, χωρὶς περιστροφές, χωρὶς εὐφημισμούς, χωρὶς διπλωματικὰ φίλτρα. Ἡ Ἀναστασία Ἰσαὰκ μίλησε ὡς κόρη τοῦ ἄοπλου ἥρωα ποὺ δολοφονήθηκε τὸν Αὔγουστο τοῦ 1996. Μὰ δὲν μίλησε μόνο γιὰ τὸν πατέρα της. Μίλησε γιὰ τὴν πατρίδα ποὺ πληγώθηκε, προδόθηκε καί -τὸ χειρότερο- μαθαίνει σιγά-σιγά νὰ ζεῖ μὲ τὴν πληγὴ ἀνοιχτή.

 Ἡ Ἀναστασία εἶπε ὅ,τι ἔπρεπε νὰ ἔχει εἰπωθεῖ ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Πὼς οἱ δολοφόνοι κυκλοφοροῦν ἐλεύθεροι. Πὼς τὸ αἷμα χύθηκε, ἀλλὰ δικαιοσύνη... δὲν ἀποδόθηκε ποτέ. Πὼς οἱ ἴδιοι οἱ μηχανισμοὶ τοῦ κράτους καὶ τῆς κοινωνίας προσαρμόστηκαν στὸ ψεύτικο ἀφήγημα τῆς «λύσης», ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ σταδιακὴ ἀποδοχὴ τῆς κατοχῆς.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΙΝ ! ... ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ;

 

 Γράφει ο κ.Δημήτριος Ρίζος

Από το περιοδικό "Μεγαλομάρτυρες", εκδ. Αυγούστου 2025. Δείτε όλο το τεύχος ΕΔΩ

Στὴν κυριακάτικη λειτουργία στὸν ἅγιο Γεώργιο τῆς πόλεώς μας παρατήρησα τὴν σταθερὴ παρουσία ἑνὸς νέου παιδιοῦ νὰ ἐμφανίζεται ἀπὸ νωρὶς στὸν ναό. Ντυμένος ἁπλᾶ, λιτά, καθαρά, σταυροκοπιέται τέλεια, προσκυνάει τὶς εἰκόνες στὸ  προσκυνητάρι καὶ μπαίνει σὲ ἕνα στασίδι. Δὲν κινεῖται, δὲν χαζεύει. Παρακολουθεῖ τὰ λεγόμενα καὶ τελούμενα τῆς θείας λειτουργίας, Μετακινεῖται μόνον τὴν ὥρα τῆς θείας Κοινωνίας, μεταλαμβάνει, παίρνει τὸ ἀντίδωρο καὶ ἐπανέρχεται στὸ στασίδι του, ὅπου μένει μέχρι τὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας.

Ὁμολογῶ ὅτι ἐντυπωσιάσθηκα, καὶ τὸ φωνάζω. Διότι δὲν συναντᾶμε συχνά τέτοια συμπεριφορὰ ἀπὸ νεαρὸ παιδὶ στὸν ναό. Φαίνεται ὅτι μετέχει ἐνεργά στὴν πορεία τῆς θείας Λειτουργίας. Δὲν εἶδα κάποιον νὰ τὸν συνοδεύη. Ἔρχεται μόνος του, καὶ δείχνει ἄψογη συμπεριφορὰ κατὰ τὴν Λειτουργία.

Μπορῶ μόνον νὰ εἰκάζω ὅτι κάποια μητέρα ἢ γιαγιά μὲ παράδοσι, τὸ ἔφερε σὲ αὐτὴν τὴν θαυμαστὴ συμπεριφορά. Ἴσως καὶ κάποιος πνευματικὸς ἔχει κτίσει τὸ ἦθος τοῦ παιδιοῦ. Πάντως, ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, γεγονὸς εἶναι ὅτι ἔχει μία πνευματικὴ τελειότητα, καὶ εὔχομαι ἔτσι νὰ συνεχίση τὴν ζωή του, καὶ νὰ αὐξάνη τὸ ἦθος, ποὺ μέχρι τώρα δείχνει. Καὶ νὰ γίνεται ὑπόδειγμα. Διὸ καὶ παρακαλῶ τὸν ἅγιο Θεό μας νὰ δώση στὴν ἐποχὴ μας τέτοιους χαρακτῆρες. Παιδιὰ μὲ ἦθος, ποὺ δὲν παρασύρονται ἀπὸ τὴν φθορὰ τοῦ «κόσμου». «Κόσμος» εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Μία ζωὴ χωρὶς προοπτικὴ καὶ μέλλον.

Ὅμως ὑπάρχει ἐλπίδα. Εἶμαι βέβαιος ὅτι καὶ ὅταν φαίνεται ὅτι «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν» (Ρω. 3,12) ἡ περίπτωσις ποὺ ἀναφέρω δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μόνη. Ὅπως καὶ ὁ προφήτης Ἠλιοὺ δὲν ἦταν, ὅπως νόμιζε, καὶ τὸ φώναξε, ὅτι ἔμεινε ὁ μόνος πιστὸς στὸν ἀληθινὸ Θεό. Καὶ ὅμως, ἀντίθετα πρὸς τὰ φαινόμενα, ὑπῆρχαν ἑπτὰ χιλιάδες ἄλλοι ποὺ δὲν ἀποδέχθηκαν τὸν Βάαλ, τὸν Θεὸ τῆς αἰσχύνης, ποὺ ἐπέβαλε στανικὰ ἡ Ἰεζάβελ στοὺς Ἰσραηλῖτες. Τό «μικρὸ ποίμνιο» θὰ ὑπάρχει πάντα. Εἴδαμε ἕναν, καὶ σίγουρα ὑπάρχουν πολλοὶ ἄλλοι. Αὐτὸς ὁ ἕνας βεβαιώνει τὴν παρουσία, καὶ ἄλλων.

Προβληματιζόμαστε γιὰ τὶς εὐθῦνες μας, κατὰ πόσο οἱ μεγάλοι κάνομε, ὅσα ἔκαναν τὰ πρόσωπα ἐκεῖνα ποὺ μεγαλώνουν τὸν νεαρὸ Χριστιανό;

Οι Παμμακεδονικές Ενώσεις στην Καστοριά

Στις 9/8 το βράδυ διοργανώθηκε στην Καστοριά συνάντηση μνήμης και σύσφιξης σχέσεων
από τις ανά τον κόσμο Παμμακεδονικές ενώσεις. 

Η εκδήλωση έλαβε χώρα υπό την αυγουστιάτικη πανσέληνο στην πόλη της Καστοριάς στον αύλειο χώρο του Μακεδονικού Μουσείου στην ιστορική περιοχή «Ντολτσό» και τιμήθηκε  από τον  Μητροπολίτη Καστορίας Καλλίνικο, τους τοπικούς άρχοντες, καθώς και από πλήθος κόσμου του νομού Καστοριάς αλλά και όμορων νομών. Εκ μέρους του Κοινοβουλίου μοναδική παρουσία υπήρξε αυτή του Προέδρου της ΝΙΚΗΣ κ.Νατσιού, μαζί με ομάδα μελών του Βουλευτηρίου του Κινήματος.

Κατά τους χαιρετισμούς και τις ομιλίες τονίστηκε η διαχρονική ελληνικότητα της Μακεδονίας, ο πατριωτικός χαρακτήρας του Μακεδονικού Αγώνα, καθώς και η ανάγκη συντονισμένων δράσεων για την ανατροπή της σκοπιανής αλυτρωτικής προπαγάνδας.

Ειδικό ενδιαφέρον για την Φλώρινα είχε η παρουσία δυο εξεχουσών θυγατέρων της πόλης μας:

- Της δασκάλας κ.Σόνιας Ευθυμιάδου, ως κεντρική ομιλήτρια με θέμα «Μακεδόνες, σάρξ εκ της σαρκός του γένους των Ελλήνων», και

- Της δρ.Θωμαής Κακουλή-Νουάρτε, ως εκπροσώπου του Μακεδονικού Συλλόγου Ιρλανδίας 

"ΕΣΎ ΜΑΜΆ ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΆΣ..."?

Λόγω της έλλειψης κατήχησης των τελευταίων ετών, υπάρχει φίλοι μου μεγάλη αμάθεια και σύγχυση στα θρησκευτικά θέματα. 

Μέσα σ’ αυτήν τη σύγχυση και το κατ’ ουσίαν Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχασε, περνώντας τα χρόνια, τον δυναμισμό της κοινής προσφοράς και έγινε… "θέαμα και ακρόαμα ακατανόητο". Θέαμα αφού οι χριστιανοί απλώς παρακολουθούν, σαν από… κερκίδες, χωρίς καθόλου συμμετοχή. Ούτε καν στο "αμήν" και στο "Κύριε ελέησον", που λέει ο Απόστολος Παύλος (Α’ Κορ. 14, 16)! 

Άγνωστοι, εν πολλοίς, μεταξύ τους, κυρίως στις πόλεις. Χάθηκε η κοινότητα και η Εκκλησία έγινε σύμφωνα με μια ρύση… "τεκές προσευχομένων". Ο παπάς πρέπει απλώς να τα τελεί όλα τυπικώς και στην εντέλεια και οπωσδήποτε να κοινωνάει τα μωρά, άντε και κάνα δυο γριούλες. 

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: Ἁρπάξτε τὴ δυνατότητα ποὺ μᾶς δίνει ὁ Χριστὸς, νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι καὶ νὰ περπατᾶμε στὰ κύματα τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ φοβόμαστε! Νὰ φοβόμαστε ἕνα πρᾶγμα: τὸ πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε.

Κήρυγμα τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγοπούλου,

τὴν Κυριακὴ 17 Αὐγούστου τοῦ 2003 - σὲ mp3 ἐδῶ

Τὸ εὐαγγελικὸ κείμενο ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο εἶναι σίγουρα γνωστὸ σὲ ὅλους σας καὶ μάλιστα γνωστὸ μὲ τὴν ἁπλότητά του καὶ τὴν ἁπλή κατανόησή του. Ἀλλὰ τολμῶ νὰ πῶ πὼς εἶναι ταυτόχρονα πολὺ συγκλονιστικό. Ἁπλὸ μὲν εἶναι, γιατί τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι. Θάλασσα, τρικυμία, οἱ μαθητὲς φοβοῦνται, ἔρχεται ὁ Χριστός, τοὺς σώζει. Καὶ θὰ ἔλεγε κάποιος -βγάζοντας ἕνα ἄμεσο συμπέρασμα καὶ δὲν θὰ ἔκανε λάθος- νά, μέσα στὶς τρικυμίες τοῦ βίου, ἂν ἐμπιστευόμαστε στὸν Χριστό, Ἐκεῖνος μᾶς σώζει. Εἶναι μιὰ σωστὴ ἀλλὰ ἁπλή προσέγγιση, ποὺ οὐσιαστικὰ γίνεται συγκλονιστική, ἂν μελετήσουμε τὸ ποιά εἶναι ἡ διεργασία του νὰ καταλήξουμε σὲ αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Γιατί καὶ μιὰ πρόταση νὰ κάνεις, νὰ τὸ πεῖτε σ’ ἕναν ποὺ δυσκολεύεται γιὰ τὴ ζωὴ καὶ συγκλονίζεται μέσα στὰ κύματα τοῦ βίου καὶ νὰ τοῦ πεῖτε: νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Χριστό. Σωστὰ τοῦ ἀπαντήσατε καὶ ἐκεῖνος θὰ σᾶς πεῖ: πῶς θὰ τὸ κάνω; Ἀλήθεια, αὐτό τὸ «πῶς» πολλὲς φορὲς καὶ σὲ ἐμᾶς ποὺ ἐντρυφοῦμε σὲ αὐτὰ τὰ κείμενα καὶ σὲ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι ἕνα συγκλονιστικὸ ἐρώτημα; Νὰ λοιπὸν ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ καὶ μετὰ ἡ συγκλονιστικὴ ἱστορία αὐτῆς τῆς διηγήσεως...

Και σιγά-σιγά, θα ‘ρθουν οι κατοπινές γενιές, που δε θα αισθάνονται τίποτα στη λέξη «ελευθερία»

«Και σιγά-σιγά, θα ‘ρθουν οι κατοπινές γενιές, που δε θα αισθάνονται τίποτα στη λέξη «ελευθερία».

Γιατί θα νεκρωθεί το ένστικτο της ελευθερίας με τη διαρκή υποταγή στο φόβο του πολέμου και στο φόβο της πείνας.

Θα νεκρωθεί η δίψα της ελευθερίας. Οι γενιές που θα έρθουν κάποτε δε θα έχουν το αισθητήριο της ελευθερίας.

Αυτό θα είναι η υπέρτατη ποινή»

Αντώνης Σαμαράκης

πηγή: https://simeiakairwn.gr/

Ανάμνησις του εν Κερκύρα υπερφυούς κατά Αγαρηνών θαύματος του εν αγίοις Πατρός ημών Σπυρίδωνος του θαυματουργού (11 Αυγούστου)

Έρριξε παίδας στρατιάς αλλοφύλων,

Πόλιν τ’ έσωσε Κερκύρας ο προστάτης.

Απεικόνιση της πολιορκίας της Κέρκυρας και του θαύματος του αγίου Σπυρίδωνος

Πρόκειται για την εκδίωξη των Αγαρηνών με θαυματουργικό τρόπο από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν αυτοί απειλούσαν με ολοκληρωτική καταστροφή την Κέρκυρα το 1716 μ.Χ.

Το 1715 μ.Χ. ο καπουδάν Χοντζά πασάς, αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο κατά διαταγή του σουλτάνου προχωρεί για να καταλάβει και τα Επτάνησα. Και πρώτα – πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα, που τόσο αυτή, όσο και τα άλλα νησιά βρισκόντουσαν κάτω από την Ενετική κυριαρχία.

Ένα πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 μ.Χ. η τουρκική στρατιά με επίκεφαλής τον σκληρό στρατηγό της επέδραμε και πολιόρκησε την πόλη κι απ’ την ξηρά κι από τη θάλασσα. Επί πενήντα μέρες το αίμα χυνόταν ποτάμι κι από τις δύο μεριές. Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι αγωνιζόντουσαν απεγνωσμένα για να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη αγίου τη μεσιτεία. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν κι εδώ οι εχθροί για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορώτερα το έργο τους. Απ’ την Κερκόπορτα δεν μπήκαν κι οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι’ αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.

Μνήμη του Aγίου Νήφωνος, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (11 Αυγούστου)

Λιπών ο Νήφων την κάτω προεδρίαν,

Χριστώ παρέστη τω προέδρω των όλων.

Άγιος Νήφων, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ο Άγιος Νήφων έλαμψε κατά τον ΙΕ’ αιώνα. Οι γονείς του, Νικόλαος και Μαρία, ήταν ευσεβείς και πλούσιοι. Ο Άγιος Νήφων, κατά κόσμον Νικόλαος, είχε δύο αδέλφια, τον Δημήτριο και τη Μαρία. Γεννήθηκε πιθανότατα στον Μυστρά, γύρω στο 1418, και αξιώθηκε να λάβει πολύ καλή μόρφωση, εκκλησιαστική και θύραθεν. Είχε δε ο Άγιος Νήφων τέτοιο χάρισμα λόγου και σοφίας, «ώστε όλοι θαύμαζαν την σύνεση των λόγων του».

Ο Άγιος Νήφων, προτού ακόμη ενηλικιωθεί, εγκατέλειψε τη χήρα μητέρα του και μετέβη στη Μονή «Πολεμάρχα» στην περιοχή της Επιδαύρου. Εκεί υποτάχθηκε στον ασκητή Αντώνιο, έγινε μοναχός και έλαβε το όνομα Νήφων. Από την αρχή της μοναχικής του πολιτείας «ἀργὸν λόγον δὲν ὡμίλησε ποτέ, οὔτε ἐγέ- λασεν, οὔτε βιβλίον ἐκκλησιαστικὸν ἀνέγνωσε χωρὶς νὰ χύσῃ δάκρυα, οὔτε λόγον ὡμίλησε ποτὲ χωρὶς τὴν εὐλογίαν τοῦ Γέροντός του». Είχε δε ως εργόχειρο την καλλιγραφία, διότι ήταν άριστος καλλιγράφος.

Για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, για τον Ελληνισμό

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, για τον Ελληνισμό

1. Η αλήθεια

Η Αναστασία Ισαάκ, η κόρη του δολοφονημένου από τους Τούρκους κατακτητές Τάσου Ισαάκ, μιλώντας πριν από λίγες ώρες, στα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τον πατέρα της και για τον Σολωμό Σολωμού, είπε την αλήθεια, την οποία έχουν λησμονήσει όλες και όλοι:

«Ο πατέρας μου Τάσος Ισαάκ ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου στη νεκρή ζώνη της Δερύνειας. Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ, έχουμε παρακολουθήσει τα στιγμιότυπα της δολοφονίας του. Οι βάρβαροι, με τη βοήθεια του κατοχικού στρατού, χτύπησαν μέχρι θανάτου έναν άοπλο άνθρωπο. Με ρόπαλα, πέτρες, και ξύλα. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, γιατί ένας άνθρωπος, ο πατέρας μου, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που τώρα χιλιάδες συμπατριώτες μας διέρχονται για τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτελείας. [...] Ζούμε, δυστυχώς, σε μια διαρκή παραίτηση, γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ, τίποτα περισσότερο. Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας «κανονικότητας» που κτίστηκε πάνω στη λήθη και στην αμνησία. Ζούμε σε μια κατάσταση που δημιούργησαν οι δολοφόνοι γιατί ξεχάσαμε ποιοι πλήρωσαν με αίμα.

Ερμηνευτικό σχόλιο στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής 10.8.25 [ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄, Α΄ Κορ 3,9-17]

Από τον κ. Δημήτριο Ρίζο * 

“Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε”

Κλείσαμε τὴν παρουσίασι τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς περασμένης Κυριακῆς μὲ τὴν φρᾶσι· «Στῶμεν καλῶς! Πιστοὶ στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι σχίσματα». Ἐπιμένομε ὅτι τὸ σχῖσμα εἶναι ἡ χειρότερη ἐξέλιξις ποὺ μπορεῖ νὰ ζήση ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ὁ ἀπόστολος ἐπιμένει καὶ ἀσχολεῖται ἀκόμα μὲ τὸ θέμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκοῦμε καὶ σήμερα τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέγη· «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε».

Ἔχομε τρία χαρακτηριστικὰ ὀνόματα, μὲ τὰ ὁποῖα ὑποδηλώνεται ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν, ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Εἴμαστε συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ! Μεγάλη τιμὴ γιὰ τοὺς πιστοὺς. Διότι τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων τὸ ἀνέθεσε σὲ ἀνθρώπους. Σὲ ἀνθρώπους εἶπε τό· «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη». Πρῶτα οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ στὴν συνέχεια οἱ διάδοχοί τους, οἱ Κληρικοί μας, πῆραν τὴν ἐντολὴ νὰ εὐαγγελίζωνται στὸν κόσμο τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας. Τὸ ἔργο, ποὺ ἔκανε πάνω στὴ γῆ ὁ Χριστός, τὸ συνεχίζουν στὴν γῆ ἄνθρωποι ὡς συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ. Δὲν κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο οἱ ἄγγελοι, δὲν γίνονται οἱ ἄγγελοι ἱεραπόστολοι. Εὐαγγελιστὲς καὶ ἱεραπόστολοι γίνονται οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ἄγγελοι ἔχουν τὸ ἔργο τους, ἔργο ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ διάδοσις τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος ὅμως εἶναι ἔργο καὶ εὐθύνη τῶν ἀνθρώπων.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [:Ματθ. 14,22-34] ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος (:Καὶ ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς, γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦν οἱ μαθητὲς Του ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ πλήθους ποὺ ἤθελε νὰ Τὸν ἀνακηρύξει βασιλιᾶ [μετὰ ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων] τοὺς ἀνάγκασε νὰ εἰσέλθουν στὸ πλοῖο καὶ νὰ περάσουν πρὶν ἀπὸ Αὐτὸν στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ὡσότου Αὐτὸς διαλύσει τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ. Καὶ ἀφοῦ διέλυσε τὰ πλήθη, ἀνέβηκε στὸ ὄρος, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ μόνος καὶ ἀπερίσπαστος. Καὶ ὅταν ἄρχισε νὰ νυκτώνει, ἦταν μόνος Του ἐκεῖ. Τὸ πλοῖο ὅμως βρισκόταν πλέον στὸ μέσο τῆς λίμνης καὶ κλυδωνιζόταν πολὺ ἀπὸ τὰ κύματα, διότι ἦταν ἀντίθετος ὁ ἄνεμος)»[Ματθ. 14,22-27]·[ἑρμην. ἀπόδοση Παν. Τρεμπέλα].

Κυριακή Θ' Ματθαίου: Η ολιγοπιστία του Πέτρου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Ματθ. ιδ’ 22-34)

Ο Θεός μας είναι ο Νικητής. Όλες οι καλές νίκες, μόνιμες ή πρόσκαιρες, από την αρχή του χρόνου ως το τέλος της ιστορίας, ανήκουν σ’ Εκείνον. Είναι νικητής όταν αποκαθιστά την τάξη, μέσα στην αταξία που προκαλούν αμαρτωλοί άνθρωποι.

Όταν οι χειρότεροι των ανθρώπων ανέρχονται στην πρώτη θέση και οι καλλίτεροι πέφτουν στην τελευταία, Εκείνος αναποδογυρίζει την αταξία και βάζει τον τελευταίο πρώτο και τον πρώτο τελευταίο. Νικά την κακία και τα τεχνάσματα των πονηρών πνευμάτων που μαίνονται εναντίον των ανθρώπων και τα διαλύει, όπως σκορπίζει ο ισχυρός άνεμος μια άσχημη δυσοσμία. Είναι νικητής σε κάθε έλλειψη: όπου υπάρχει λίγο, το αυξάνει· όπου δεν υπάρχει τίποτα, δίνει με αφθονία. Είναι νικητής στην αρρώστια και στα βάσανα.

Λέει ένα μόνο λόγο κι η αρρώστια μαζί με τα βάσανα εξαφανίζονται. Οι τυφλοί βλέπουν, οι κουφοί ακούνε, οι άλαλοι μιλάνε, οι παράλυτοι σηκώνονται και περπατάνε, οι λεπροί καθαρίζονται. Είναι νικητής του θανάτου: διατάζει κι ο θάνατος ελευθερώνει το θύμα από τα σαγόνια του. Βασιλεύει στο βασίλειο των ουρανίων δυνάμεων – των αγγέλων και των αγίων – που δεν έχει τέλος. Ένα βα­σίλειο που αν συγκριθούν μαζί του τα βασίλεια αυτού του κόσμου είναι τόσο σκοτεινά και περιορισμένα, όσο ένας τάφος.