Σάββατο 31 Ιουλίου 2021

Απάντηση-κόλαφος του Μητροπολίτη Κυθήρων για το κατηγορητήριο της ΔΙΣ


Εξηγήσεις για το ψευδές και ανύπαρκτο «κατηγορητήριο»


Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·
Εὐλογημένο Δεκαπενταύγουστο!


Πρό μηνός περίπου περιῆλθε εἰς γνῶσιν σας ἕνα βαρύ κατηγορητήριο μέ ἕξ (6) βαρειές κατηγορίες, πού δῆθεν συνετάχθη ἀπό τήν Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Νομοκανονικῶν καί Δογματικῶν θεμάτων εἰς βάρος ἐμοῦ τοῦ Μητροπολίτου σας καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ.Κοσμᾶ μέ ἀφορμή τόν ἐφετεινό ἑορτασμό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τό κατηγορητήριο πού περιεῖχε τίς κατηγορίες:

1. διασπορά ψευδῶν εἰδήσεων,
2. ἠθική αὐτουργία πρός ἀπειθαρχίαν τῶν πιστῶν πρός τάς ὑποδείξεις τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας εἰς βαθμόν ἐγκληματικόν καί κίνδυνον τῆς δημοσίας ὑγιείας,
3. θεολογική πλάνη,
4. καταφρόνηση τῆς προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς,
5. ἀπειθαρχία,
6. βαρύτατον σκανδαλισμόν τῶν πιστῶν

εἶναι ψευδές καί ἀνυπόστατο. Μέ τό ὑπ’ ἀριθ. 222/08-07-2021 ἔγγραφό μου πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐζήτησα ἀπό τήν Ἀρχιγραμματείαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νά μᾶς ἐνημερώσῃ διά τήν γνησιότητα ἤ μή τοῦ δημοσιεύματος αὐτοῦ, ἐάν προέρχεται ἤ μή ἀπό τήν Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Νομοκανονικῶν καί Δογματικῶν θεμάτων. Ἡ Ἱερά Σύνοδος, κατόπιν διαταχθείσης ἐρεύνης, μᾶς ἀπέστειλε τό κάτωθι ὑπ’ ἀριθ. 1475/3004/21-7-2021 ἔγγραφό της, μέ τό ὁποῖο θεωρεῖ τό ἐν λόγῳ δημοσίευμα ὡς ξένο καί ἄσχετο μέ τήν ἐν θέματι Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Νομοκανονικῶν καί Δογματικῶν θεμάτων.
Τό ἔγγραφο αὐτό ἔχει ὡς ἑξῆς:



Καί ἐπειδή ὡρισμένοι ἀναγνῶστες τοῦ δημοσιεύματος αὐτοῦ, ἀνήκοντες στό ποίμνιο τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ἤ καί ἄλλοι ἐκτός Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἐνδεχομένως νά ἐπηρεάσθησαν ἀπό τό ὑποτιθέμενο αὐτό βαρύ κατηγορητήριο καί νά ἐσχημάτισαν τήν ἐντύπωσι τῆς ἀπειθαρχίας καί ἀσεβείας μου πρός τήν Προϊσταμένην μου Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικήν Ἀρχήν, τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (βαρειά κατηγορία ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἐπηρεάσῃ τούς νέους ἤ τούς ἄλλους συμπολίτες μας, δίνοντάς τους τό παράδειγμα τῆς ἀπειθαρχίας καί ἀσεβείας ἀπό τόν Ἐπίσκοπό τους) γι’ αὐτό στή συνέχεια δημοσιεύεται καί τό ὑπ’ἀριθ. 176/24-5-2021 ἀπολογητικόν μου ὑπόμνημα πρός τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον ὅπου δίδονται ἐπαρκεῖς ἐξηγήσεις, ἀναφορικῶς πρός τίς ἀποδιδόμενες αἰτιάσεις εἰς βάρος μου. Βεβαίως, τήν 25ην Αὐγούστου ἐ.ἔ. εὐσεβάστως θά παρουσιασθῶ ἐνώπιον τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου διά νά δώσω τίς αἰτούμενες προφορικές ἐξηγήσεις.




Η Εκκλησία δεν είναι δουλοπρεπής υπηρέτης της όποιας πολιτικής εξουσίας

 


Η Εκκλησία δεν είναι μόνο ο κλήρος (ανώτερος ή κατώτερος). Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς. Το να ακούω, λοιπόν κληρικούς, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τις όποιες πολιτικές αποφάσεις, να απευθύνονται στο πλήρωμα της Εκκλησίας σα να είναι νήπια, δείχνει μια αποστασιοποίηση που δεν ταιριάζει ούτε με τον ρόλο του κλήρου, ούτε με τη θρησκευτική μας παράδοση. Άλλο να καθοδηγείς, άλλο να συμπεριφέρεσαι σα να είσαι η ελίτ κι οι υπόλοιποι όντα ενός κατώτερου θεού.


Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας*

Με πρόσχημα την υγειονομική κρίση, διαπιστώθηκε, πέρσι και φέτος, μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί ο ρόλος της Εκκλησίας. Από ένα σημείο και μετά, μάλιστα, η πολιτική ηγεσία έμοιαζε να παίζει ένα είδος παιχνιδιού εξουσίας του τύπου «να δούμε ποιος θα επικρατήσει».

Οι λόγοι ανωτέρας βίας αποτελούν πάντα τις πιο εύσχημες δικαιολογίες για να αυξήσει η πολιτική ηγεσία τον έλεγχό της απέναντι σε κάθε άλλη θεσμική συγκρότηση. Διαχρονικά και διατοπικά αυτό αποτελεί μια επιβεβαιωμένη θέση. Το πρόβλημα είναι πως ορισμένοι από τους θεσμούς αυτούς συνιστούν θεμελιώδη λειτουργικά στοιχεία, απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας, ακόμα και σε περιόδους μεγάλων κρίσεων (ή, καλύτερα, πολύ περισσότερο σε τέτοιες περιόδους). Η δικαιοσύνη, η θρησκεία, η εκπαίδευση – ενδεικτικά αναφέρω – δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται όπως κάθε άλλη μορφή δραστηριότητας.

Στο δια ταύτα: Η Εκκλησία δεν είναι καφενείο να την ανοίγουμε και να την κλείνουμε κατά βούληση. Οριζόντια αντιμετώπιση των πάντων από την πολιτική εξουσία δείχνει άγνοια κι από ένα σημείο κι ύστερα, συντονισμένη προσπάθεια να απαξιωθεί και να υποβαθμιστεί η θρησκεία – συγκεκριμένα αυτή.

Ο ρόλος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας δείχνει να ξεπέφτει κι αυτό είναι τραγικό. Η Εκκλησία δεν είναι δουλοπρεπής υπηρέτης της όποιας πολιτικής εξουσίας. Επίσης: κάθε φορά που δημιουργείται μια κρίση στην Εκκλησία επηρεάζει και τον απλό λαό. Η Εκκλησία δεν είναι μόνο ο κλήρος (ανώτερος ή κατώτερος). Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς. Το να ακούω, λοιπόν κληρικούς, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τις όποιες πολιτικές αποφάσεις, να απευθύνονται στο πλήρωμα της Εκκλησίας σα να είναι νήπια, δείχνει μια αποστασιοποίηση που δεν ταιριάζει ούτε με τον ρόλο του κλήρου, ούτε με τη θρησκευτική μας παράδοση. Άλλο να καθοδηγείς, άλλο να συμπεριφέρεσαι σα να είσαι η ελίτ κι οι υπόλοιποι όντα ενός κατώτερου θεού. Δεν ζούμε στον Μεσαίωνα.

Κάθε απόφαση που επηρεάζει το θρησκευτικό τελετουργικό είναι ιδιαίτερα βαρυσήμαντη και δεν μπορεί να λαμβάνεται ελαφρά τη καρδία. Η μεταφορά της ώρας της Ανάστασης, για παράδειγμα, μόνο κατ’ οικονομία γίνεται σε ορισμένα χωριά ή νησιά που δεν υπάρχουν αρκετοί ιερείς. Αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε όλοι, νομίζω. Αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε είναι να «βαφτίζουμε» μια πολιτική απόφαση ως μια κατ’ οικονομία θρησκευτική πράξη. Είναι το ίδιο υποκριτικό σα να βαπτίζουμε το κρέας ψάρι. Ο νοών νοείτω.

Δεν αρκεί να λέμε ότι η εθνική μας ταυτότητα εδράζεται και στη θρησκευτική μας πίστη. Καλή η παράδοση, αλλά όταν την χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν, παύει να είναι ζωντανή και καταλήγει μαυσωλείο. Τουτέστιν: όταν καταντάς, για παράδειγμα, την περιφορά του Επιταφίου ένα εξ αποστάσεως θεατρικό δρώμενο κι όχι μια συμμετοχική διαδικασία, κάπου έχεις χάσει το νόημα. Επίσης: η Εκκλησία πάντα υπήρξε μια ρηξικέλευθη πρόταση προς τον Άνθρωπο, όχι ένας παγιωμένος οργανισμός που κοιτά τα συμφέροντά του λες κι είναι ιδιωτική εταιρεία. Όταν κατάντησε το δεύτερο, έχασε και τη δυνατότητα επιρροής της και την ουσία της αποστολής της.

Έχω την αίσθηση πως ό, τι συνέβη πέρσι και φέτος δεν αποτελούν κατ’ εξαίρεση περιστάσεις, αλλά αφορμή για περαιτέρω υποβάθμιση της Χριστιανικής θρησκείας. Η πολιτική εξουσία που κουνούσε το δάκτυλο στην επίσημη θρησκεία του κράτους, ενώ από την άλλη έκανε τα στραβά μάτια σε συνωστισμένες θρησκευτικές τελετές του Ισλάμ που λάμβαναν χώρα σε παράνομους χώρους λατρείας είναι ακριβώς η ίδια εξουσία που, εδώ και χρόνια, κάνει ό, τι μπορεί για ν’ αφανίσει το θρησκευτικό αίσθημα του ελληνικού λαού, να υπερπροβάλει υποκριτικά άλλες θρησκείες, να διαπομπεύει ιεράρχες που αρθρώνουν λόγο για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, να απειλεί το καθεστώς συναλληλίας, να υποβιβάζει τον ρόλο της χριστιανικής θρησκείας στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα του έθνους μας κ.ο.κ.

Πηγή: geopolitics.iisca.eu δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο "Η Εκκλησία δεν είναι καφενείο"

Πηγή: i-epikaira.blogspot.com

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2021

Ο Θεός ακούει τις προσευχές των παιδιών




Ο θείος Θωμάς ήταν άρρωστος. Υπέφερε από μια πολύ άσχημη ασθένεια. Πολλές φορές έπεφτε στο πάτωμα αναίσθητος. Είχε επιληψία.


Μια μέρα, ο θείος Θωμάς έμεινε στο σπίτι για κάτι δουλειές. Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι της πόρτας και, πριν προλάβει καλά-καλά νʼ ανοίξει, μπήκαν μέσα χαρούμενα τʼ ανίψια του, ο Αντώνης και η Ελενίτσα. Ο θείος Θωμάς αγαπούσε πολύ τον Αντώνη και την Ελενίτσα και έτσι πέρασαν πολύ ευχάριστα λίγες ώρες μαζί.

Ξαφνικά, ο θείος Θωμάς ένιωσε άσχημα και έπεσε αναίσθητος στο πάτωμα. Η Ελενίτσα όμως και ο Αντώνης δεν τρόμαξαν, γιατί πολλές φορές είχαν δει τον αγαπημένο τους θείο σʼ αυτή την κατάσταση. Τα παιδάκια είχαν διαβάσει στην Αγία Γραφή ότι ο Χριστός θεράπευε όσους πήγαιναν κοντά Του κι ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές των παιδιών Του. Έτσι, τα παιδιά ύψωσαν τη φωνή τους στον Θεό και προσευχήθηκαν με πίστη στον Χριστό να θεραπεύσει το θείο τους.

Ξέρετε παιδιά ποιο ήταν το αποτέλεσμα της προσευχής; Ο θείος Θωμάς ποτέ πια δεν αρρώστησε από τότε. Ο Θεός τον θεράπευσε τέλεια και οριστικά. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του Αντώνη και της Ελενίτσας, όπως ακούει τις προσευχές όλων των παιδιών Του.

Όσοι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό έχουν το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση απʼ την αγάπη τους, να προσεύχονται, ζητώντας από τον Θεό την επέμβασή Του σε δύσκολες καταστάσεις. Εκείνος πάντα είναι έτοιμος να ακούσει και να απαντήσει στην προσευχή μας.




Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἐφημερίδα ''Τὸ ἀνέσπερον φῶς'', τεῦχος 352 (Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 2021) σελ. 3.

Κείμενο "ακατάλληλο" για ευσυγκίνητους ...


 

Νατσιός Δημήτρης, δάσκαλος-Κιλκίς

Εδώ και χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, αναμασούν οι διαβόητοι τηλεαναλυτές, αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός, ότι η Τουρκία μετακυλίει και εξάγει τα εσωτερικά της προβλήματα στα ελληνοτουρκικά, αποπροσανατολίζοντας τον λαό της. Η Τουρκία ροκανίζει απροκάλυπτα την εναπομείνασα εθνική μας αξιοπρέπεια και οι ημέτεροι επιμένουν στην απύθμενης ανοησίας κοινοτοπία: «Ο Ερντογάν αντιμετωπίζει δυσκολίες, καταρρέει η οικονομία, γι’ αυτό επιδίδεται σε λεονταρισμούς κατά της πατρίδας μας». Αρμενίζουν οι τουρκικές αρμάδες στο Αιγαίο; Δεν είναι πρόβλημα δικό μας, αλλά του Ερντογάν. Καταλαμβάνει το Βαρώσι; Είναι γιατί στριμώχτηκε στο εσωτερικό. Αστεία, αλλά πολύ επικίνδυνα πράγματα. «Λιθάρια στον τουρβά», ψιμυθιωμένα ψεύδη. Είναι το βολικό άλλοθι της εκάστοτε κυβέρνησης, για να μην αντιδρά δυναμικά, να κρύβει την ηττοπάθεια και τον φόβο, τα οποία βαπτίζει σωφροσύνη, διότι «το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα εστί». Οι δειλοί επικαλούνται την σωφροσύνη.

Η ζημία αυτής της ορνιθοειδούς στάσης είναι τεράστια. Εκτός του ότι μεταδίδεται και στον λαό ο φόβος, στέλνεται λάθος μήνυμα και στους καιροφυλακτούντες γείτονες και στις λεγόμενες «Μεγάλες Δυνάμεις». Δυνάμεις, οι οποίες συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων» και κατευνασμού του αντιπάλου, αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών στις περιφέρειες, την ικανότητα και την αποφασιστικότητα των κυβερνήσεων να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα πάση θυσία.

Αφήνιασε και πάλι ο συνεχώς «κατευνασμένος» Τούρκος και πώς αντέδρασε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος; Διαβάζουμε: «Σκληρή γλώσσα Μητσοτάκη….». Αν βάλεις ως επικεφαλίδα, στο γνωστό «ψαχτήρι» του διαδικτύου, την προηγούμενη φράση, θα σκοντάψεις σε δεκάδες ειδήσεις που φέρουν ως τίτλο το «σκληρή γλώσσα Μητσοτάκη» κατά των Τούρκων. Πρόχειρα αναφέρω κάποιες ημερομηνίες, που ράγισαν καρδιές από την σκληρότητα των δηλώσεων: 24-11-2018, 6-2- 2019, 24 -5- 2021 και λοιπά… Τόσες φορές που «σκλήρυνε» η γλώσσα του Μητσοτάκη, μεταμορφώθηκε σε πέτρα, απολιθώθηκε. Την ίδια «γλωσσική απολίθωση» συναντάμε και επί πρωθυπουργίας του προδότη Τσίπρα. Αυτός βέβαια που έχει το ρεκόρ στην «σκληρή γλώσσα» είναι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης (Πάκης) Παυλόπουλος. Φόβος και τρόμος της Τουρκιάς, όταν άνοιγε «ο στόμας» του. Για να νιώσουν και οι αναγνώστες τα ίδια ρίγη συγκινήσεως, μέχρι κλαυθμού, και εθνικής υπερηφάνειας, που αισθάνθηκε ο γράφων, διαβάζοντας παλαιότερες «σκληρές» δηλώσεις του τέως ΠτΔ, μεταφέρω μία από αυτές. Τον Δεκέμβριο του 2017, ο Ερντογάν επισκέπτεται την Αθήνα. Λίγο πριν «μαγαρίσει» το πόδι του την πρωτεύουσα, σε μια συνέντευξή του, αμφισβήτησε ευθέως την συνθήκη της Λωζάννης. Διαβάζω την αγέρωχη και πολύ, πάρα πολύ, σκληρή απάντηση του Παυλόπουλου και καταπώς λένε οι κολοκυθολογούντες των κεντρικών δελτίων ειδήσεων, όταν προβάλλονται «σκληρές σκηνές», όσοι έχουν ευαίσθητη καρδιά, είναι ευσυγκίνητοι, να αποφύγουν την ανάγνωσή της, να απομακρυνθούν από την οθόνη.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2021

Τουλάχιστον...Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος Ψυχολόγος M.Sc.


Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να έχεις άποψη για τις ζωές των άλλων.

Το δύσκολο, είναι να κλάψεις με τον πόνο τους, να χαρείς με τη χαρά τους και να βάλεις πλάτη στη δυσκολία τους.

Αν δεν μπορείς λοιπόν να κάνεις κάτι από αυτά, κρατά τουλάχιστον το στόμα σου κλειστό…

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc

ΙΔΡΥΜΑ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ Γεώργιος Χ. Μόδης ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Εκλεκτά Διηγήματα 13. ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

 


Η μεγάλη πλατεία του Ατ Παζάρ, στο Μοναστήρι, ήταν γεμάτη τετράποδα και ανθρώπους. Μια Δευτέρα, ημέρα παζαριού (εβδομαδιαίας αγοράς) τον Ιούνιο του 1906. Άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια, βόδια κτλ., έστεκαν το ένα κοντά στο άλλο για νά βρουν αγοραστή. Υπήρχαν άλογα ακόμα κι απʼ την περιοχή Κομανόβου, που περνούσαν για γερά και άλλα της Μουζακιάς, κοντά στον Αυλώνα, που ήταν γρήγορα. Ήταν και μερικά πολύ λίγα, χωρίς κτυπητή εξωτερική εμφάνιση, που είχαν όμως ένα στρωτό και πεταχτό «ραβάνι», σαν να ήταν φτεροπόδαρο.

Αγόραζαν και πουλούσαν χωριάτες του κάμπου με άσπρες πουκαμίσες, που τις είχαν ολάνοιχτες και το χειμώνα, άλλοι απʼ τα χωριά του Περιστέρι, με άσπρες επίσης πουκαμίσες, που έμοιαζαν κάπως με ψιλή φουστανέλα, Τουρκαλβανοί χωρικοί με τα πλατιά ζωνάρια, Σαρακατσαναίοι και Βλάχοι κτηνοτρόφοι με τις ξεχωριστές φορεσιές τους, λίγοι Εβραίοι, που αγόραζαν κανένα βόδι για τα εβραϊκά χασάπικα, και πολλοί γύφτοι, ειδικοί στο αλογοεμπόριο, που «παζάρευαν» με πολλές χειρονομίες, φωνές, επικλήσεις και όρκους.

Έκαναν και «τράμπα», έδιναν δηλαδή ένα μουλάρι για ένα γαϊδούρι κι ένα βόδι. Είχαν θρέψει καλά αρρωστιάρικα και κάτισχνα άλογα, που τα πουλούσαν για γερά. Έκαναν ένα γύρο στο παζάρι και μερικοί μπέηδες και αγάδες της πολιτείας, μη τυχόν βρουν κανένα «κελεπούρι», κανένα εξαιρετικό δηλαδή άλογο. Όπως οι βαρόνοι και οι ιππότες είχαν αδυναμία για τα ωραία άλογα και διατηρούσαν πάνοτε στο στάβλο τους ένα τουλάχιστον υπερήφανο άτι.

Ξάφνου έπεσαν τρεις βροντεροί πυροβολισμοί. Όλη η πλατεία αναταράχθηκε. Ήταν η εποχή που Έλληνες και Βούλγαροι σκοτώνοντας στους δρόμους του Μοναστηρίου. Τώρα οι δικοί μας είχαν αναμφισβήτητη και μεγάλη υπεροχή. Μια μέρα, πριν δυο βδομάδες, τρεις Βούλγαροι έπεσαν νεκροί διαδοχικά στον κεντρικό δρόμο κι ένας τέταρτος σε απόμερο. Ποιανού άραγε να σώθηκε τώρα το λαδάκι;

Μα κόσμος μαζώχθηκε στο πεταλάδικο του Σελήμ. Είχε σκοτωθεί ο Τουρκαλβανός πεταλωτής!!

Έχασαν το μονοπώλιο του σκοτωμού οι γκιαούρηδες και δεν θα ξεσπούσαν σε καμιά ξαφνική σφαγή οι Τούρκοι; Είχαν φέρει ήδη όσοι ήταν στο παζάρι το χέρι στην πλατιά κόκκινη ζώνη, όπου δεν έλειπαν ποτέ ένα μεγάλο επρίστροφο και μια κάμα. Είδαν όμως να φεύγει τρεχάτος ο φονιάς μʼ ένα μεγάλο μαυροβουνιώτικο περίστροφο στο χέρι, όπως τόδειχνε η φορεσιά του, ήταν Τουρκαλβανός χωρικός. Έκαμαν μερικοί Τούρκοι να τρέξουν πίσω του, γρήγορα όμως σταμάτησαν. Τον ακολούθησε μονάχα ένας πολίτσης μα από απόσταση.

Ο φονιάς έτρεχε γρήγορα προς την έξοδο της πολιτείας, σκόνταψε όμως και έπεσε. Λύθηκε και το πλατύ ζωνάρι του και του έφυγε το περίστροφο απʼ τα χέρια. Πρόβαλε κι από μια γωνία μια περίπολος, που τον έπιασε. Τούδωσαν μερικούς μπάτσους και πήγαν να τον δέσουν. Με κατάπληξη τους όμως είδαν ότι είχαν να κάνουν μʼ ένα κορίτσι!! Ήταν η Αισέ από την Κισσάβα, ένα τουρκαλβανικό χωριό, κοντά στα ελληγιουγκοσλαβικά σύνορα της περιφερείας Φλώρινας. Τον πατέρα της είχε σκοτώσει ο Σελήμ, επίσης απʼ την Κισσάβα, πριν πολλά χρόνια και για νʼ αποφύγει την εκδίκηση συγγενών του εγκαταστάθηκε στο Μοναστήρι κι άνοιξε το μοναδικό στην πλατεία Ατ Παζάρ πετελάδικο.

Σαν έγινε 16 χρονών η Αισέ, την κάλεσε μια μέρα η μητέρα της και μπροστά απʼ την μικρότερη αδελφή της της είπε:

- Ξέρεις κόρη μου ότι σκότωσε τον πατέρα σου ο άτιμος ο Σελήμ, που είναι τώρα πεταλωτής στο Μοναστήρι; Το αίμα του πατέρα σου ζητάει εκδίκηση. Η ψυχή του δεν θα ησυχάσει, αν δεν τιμωρηθεί ο Σελήμ. Οι θείοι σου ξέχασαν το καθήκον τους και συμπεθέριασαν κιόλας με τον Σελήμ. Σε σένα τώρα απομένει να πάρεις το αίμα το πατέρα σου. Δεν έχεις αδελφό. Είσαι η μεγαλύτερη.

Η Αισέ δεν έφερε αντίρρηση και ένα πρωί πέταξε το φερετζέ, έκοψε τα μαλλιά, φόρεσε ρούχα του πατέρα της – κάπως τα είχε στενέψει – και ξεκίνησε μʼ ένα μουλάρι για το Μοναστήρι.

Παρουσιάσθηκε στ πεταλάδικο του Σελήμ και του είπε αρβανίτικα:

- Συ είσαι ο πεταλωτής Σελήμ;

- Εγώ είμαι, της απάντησε, γιατί ρωτάς;

- Να μου πεταλώσεις το μουλάρι. Έχω ακούσει, είσαι ο καλύτερος πεταλωτής.

- Και από που είσαι παλικαράκι; την ρώτησε εκείνος από περιέργεια.

- Από το Καζάνι, αποκρίθηκε.

Ήταν ένα τουρκαλβανίτικο χωριό σʼ αντίθετη με την Κισσάβα διεύθυνση, επάνω στον δρόμο για τη Ρέσνα και την Κορυτσά.

- Από τόσο μακριά; ρωτάει ο Σελήμ. Και πως λέγεται ο πατέρας σου;

- Ο πατέρας μου, Αλή, πέθανε πριν πολλά χρόνια...

Ο Σελήμ έσκυψε να πεταλώσει το μουλάρι και η Αισέ του εφύτεψε ευθύς τρεις σφαίρες, με το μαυροβουνιώτικο περίστροφο, στο κεφάλι του.

Πήρε το αίμα του πατέρα της και ησύχασε η ψυχή του.


(«Ο μισότρελος κουρελής»)

Ἄσηπτη θεολογία ἤ θεολογία τῆς μολύνσεως;




 Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ιουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.