ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ- ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΠΟ Ι.ΜΟΝΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Α.Ο. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗ

Ἀπάντησις στήν πρόσκλησι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου 

κ. Ἱερωνύμου γιά τά ἐμβόλια

Εὐλογεῖτε

Τά σέβη μου, Μακαριώτατε

    Αὐτό τό ὁποῖον ὡραιοποιεῖ καί καταξιώνει τήν ζωή μας εἶναι, νομίζω, ἡ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἐπικοινωνία. Προσφέρεται ἡ δυνατότης ἀνταλλαγῆς σκέψεων καί αἰσθημάτων, διά τῶν ὁποίων ἐνισχύεται ἀμοιβαίως ἡ διαπροσωπική σχέσις καί ἀκούονται προτάσεις, ἴσως καί ἀντίθετες ἤ ὑπερβολικές γιά κάθε θέμα πού ἀπασχολεῖ τό ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς. Μ᾿ αὐτήν λοιπόν, τήν προϋπόθεσι τῆς ἀμοιβαίας ἐπικοινωνίας, ὡς ἀναγκαίας ὁδοῦ, πρός ἐνημέρωσιν καί καλλιτέραν τοποθέτησιν ἐπί διαφόρων θεμάτων, ἐτόλμησα κι ἐγώ, ἕνας ταπεινός ἁγιορείτης μοναχός, νά σταθῶ μετά σεβασμοῦ καί εὐλαβείας ἀπέναντί σας.

    Συγκεκριμένως, ἐπιθυμῶ νά σχολιάσω τήν τηλεοπτικήν παρουσίαν σας, διά τῆς ὁποίας, φορῶν καί μάσκαν, πρός ἀναχαίτισιν τῆς φονικῆς γρίππης, ὅπως λέγεται, προέβητε ὄχι σέ συστάσεις, ἀλλά σέ τάχιστες προτροπές, γιά τήν παραλαβήν τοῦ ἐμβολίου, πρός διάσωσιν τοῦ λαοῦ. Δέν γνωρίζω, ἐάν αὐτές τίς προτροπές τίς ἐπιβάλλουν κάποιοι ἄλλοι νά τίς κάμετε. Ἐπίσης δέν γνωρίζω, κατά πόσον ἐνημερώνεσθε, ὄχι ἀπό ραδιόφωνα καί τηλεοράσεις, τά ὁποῖα ἐλέγχονται κατά γράμμα ἀπό ἄλλες σκοτεινές δυνάμεις τοῦ παρακράτους, ἀλλά ἐάν μπαίνετε σέ κανάλια τοῦ διαδικτύου. Ἐκεῖ θά διαπιστώσετε μετά πολλῆς λύπης καί ἀπαγοητεύσεως, ὅτι ἑκατοντάδες ἐγκρίτων ἰατρῶν πάσης εἰδικότητος, καταδικάζουν ἀναφανδόν τήν χρῆσιν τῶν ἐμβολίων, ὡς φορέων ποικίλων παρενεργειῶν, μή ἀποκλειομένου στήν συνέχεια καί τοῦ θανάτου.

    Μόλις χθές ἀπό ἐπίσημα χείλη ἑλλήνων δημοσιογράφων ἀπαριθμήθησαν τά θύματα ἀπό τό ἐμβόλιο τῆς Astra Zeneca, στήν Ἀγγλία. Καί ἐμάθατε πόσα ἦσαν; Μόλις ἕνα εἰκοσιτετράωρο, μετά τήν χρῆσιν τοῦ ἐμβολίου, ἐφονεύθησαν 275 ἄτομα. Ἐνῶ τά θύματα ἀπό τίς παρενέργειες, οἱ ὁποῖες εἶναι δυνατόν νά ἐμφανισθοῦν, ἀκόμη καί σέ διάστημα τριῶν ἐτῶν, ἔφθασαν τίς 150 χιλιάδες καί πλέον. Τό πλέον ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι οὔτε καί οἱ φαρμακευτικές ἑταιρεῖες πού ἀναλαμβάνουν νά παρασκευάσουν τά ἐμβόλια αὐτά, παρέχουν ἔστω τήν παραμικράν ἐγγύησιν γιά τήν ἀσφάλεια τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, ἐξ αἰτίας τῆς χρήσεώς τους.

Ανοικτή επιστολή προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φλωρίνης Πρεσπών & Εορδαίας κ.κ. Θεόκλητο, από πνευματικό του τέκνο.

 Σεβασμιώτατε πάτερ,

Ονομάζομαι Μαρία Λ. και καταφεύγω να σας απευθύνω ανοιχτή επιστολή αν και αρχικά σκέφτηκα να υποβάλω το ερώτημά μου στην Κυριακάτικη λειτουργία, όμως ο εφημέριος της ενορίας μου διεμήνυσε ότι αυτό είναι ανεπίτρεπτο και μάλιστα για γυναίκα την ώρα της λατρείας.

Είμαι 57 χρονών και έμεινα έγκυος πριν 20 χρόνια. Στον προγεννητικό έλεγχο όταν ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι θα γεννούσα παιδί με αναπηρία και νοητική υστέρηση έχασα τη γη κάτω απ τα πόδια μου. Τόσο ο γυναικολόγος όσο και ο σύζυγός μου ήταν κατηγορηματικοί και προχωρήσαμε σε διακοπή κύησης. Μέσα μου με έτρωγε και με βάραινε αυτή η απόφαση και ενώ δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με εκκλησία, μια φίλη με συμβούλεψε να μιλήσω με μια κυρία της εκκλησίας που έκανε κύκλο γραφής στο χωριό μας. Αυτή με τη σειρά της με ενθάρρυνε να εξομολογηθώ σε έναν ιερέα και μου πρότεινε εσάς. Ακόμα θυμάμαι σαν τώρα εκείνη την πρώτη μου εξομολόγηση. Μου είπατε πως η εκκλησία δεν δέχεται την άμβλωση στα άτομα με αναπηρία σε καμία περίπτωση. Μου είπατε πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα άτομα με αναπηρία όπως τους φυσιολογικούς ανθρώπους και με προθυμία να σηκώνουμε το σταυρό που θα μας δώσει ο Θεός. Με ενθαρρύνατε να τολμήσω νέα εγκυμοσύνη και ότι δώσει ο Θεός (δόξα τω Θεώ έχω μια υγιέστατη κόρη). Μου είπατε όμως ότι ο νόμος του Θεού είναι πάνω από την επιστήμη και ότι δεν έχουμε δικαίωμα να παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις έστω και αν το επιτρέπει ο νόμος του κράτους και μου δώσατε επιτίμιο να μην κοινωνήσω 2 χρόνια.

Με έκπληξή μου παρακολουθώ τη στάση πολλών κληρικών στο θέμα των εμβολίων.  Ακούω κηρύγματα για  υπακοή στην επιστήμη που είναι αλάνθαστη. Ακούω  για κοινωνική συνείδηση, για υπακοή στο νόμο του κράτους, για αγάπη και οικονομία.

 Μαθαίνω ότι η χρήση κυτταρικών σειρών από εκτρωμένα έμβρυα, στην ανάπτυξη ή αξιολόγηση των εμβολίων δεν δημιουργεί ηθικό ζήτημα. Σε εκκλησιαστικούς κύκλους ακούω να γίνεται λόγος για νόμιμη έκτρωση. Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να χρησιμοποιήσει και το δικό μου που εκτρώθηκε νόμιμα; Πόσα χρόνια μετά την έκτρωση επιτρέπεται η αξιοποίηση του εμβρύου;  Δεν ελέγχονται όσοι θα χρησιμοποιούσαν το δικό μου έμβρυο; Βέβαια οι εμβολιαζόμενοι επωφελούνται και  χρησιμοποιούν ένα υγιές, το δικό μου δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ήταν.

Με όση ευκολία με επιτιμήσατε γιατί δεν σήκωσα τον σταυρό που μου έδωσε ο Θεός, με την ίδια φτάσατε από το «Ημίν ουκ έξεστιν αποκτείναι ουδένα» στο «συμφέρει ἕνα ἄνθρωπον ἀπολέσθαι ὑπὲρ τοῦ λαοῦ» και της υγείας σας βεβαίως.

Μαθαίνω ότι η κυρία που έκανε τον κύκλο στο χωριό μας εμβολιάστηκε και παροτρύνει και άλλες. Ακούω ότι εμβολιαστήκατε και σεις αλλά δεν το πιστεύω γιατί δεν είδα φωτογραφίες σας. Είναι αλήθεια ; Μπορεί αυτός που επιβάλει επιτίμιο να επωφελείται από την έκτρωση που επιτιμά;

Τι έγινε ξαφνικά ο νόμος του Θεού;

Ο γιατρός που μου σύστησε την έκτρωση δεν ήταν η επιστήμη;

Η διακοπή κύησης για ιατρικούς λόγους δεν ήταν νόμος του κράτους;

Το επιτίμιό μου ήταν λάθος; Και αν δεν ήταν λάθος ποιο είναι το δικό σας επιτίμιο και ποιος θα το επιβάλει;

Περιμένω την απάντησή σας και έως τότε δεν ασπάζομαι την δεξιά σας(λόγω πανδημίας βεβαίως ).

Μ.Λ.

ΣΧΟΛΙΟ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗΣ

Το ανωτέρω κείμενο το παραθέτουμε ακριβώς όπως μας εστάλη με ηλεκτρονική αλληλογραφία. Δεν επιδιώξαμε να μάθουμε λεπτομέρειες ούτε να έρθουμε σε επαφή με τον αποστολέα, εφόσον πέρα από τη προσωπική διάσταση το θέμα αφορά το σύνολο των μελών της εκκλησίας, καθώς, πολλοί πιστοί είναι σκανδαλισμένοι από τις δημόσιες τοποθετήσεις εκκλησιαστικών ανδρών που φαίνεται να παρακάμπτουν το ζήτημα της χρησιμοποίησης κυττάρων από έμβρυα που θανατώθηκαν με έκτρωση. Εξάλλου αν το ζήτημα δεν είναι και πνευματικό άλλα μόνο επιστημονικό τότε δεν χρειάζονται οι τοποθετήσεις δημοσίων ανδρών (πολιτικοί, εκκλησιαστικοί ηγέτες και άλλοι) παρά μόνο των επιστημών. 

 Αναδημοσίευση από:ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΚΙΝΗΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ (paremvoli-kop.blogspot.com)

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης - Πάσχα 2021: Η χαρά της Αναστάσεως και η πίκρα από τα συμβαίνοντα.

https://youtu.be/5IhzcZkjYvo

 

Κολλυβαδικό μνημόσυνο, Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος

 

«Γέγηθε ὑμῖν ὁ Ἄθως, Κολλυβάδες, Νύμφη δὲ Χριστοῦ νῦν Ἐκκλησία χαί­ρει», διαβάζουμε στήν Ἀκολουθία τῶν ὁ­σί­ων Κολλυβάδων πατέρων τό Σάβ­βα­το τῆς Δια­­­καινησίμου, καθώς μέσα στήν ἀνα­στά­σιμη ἀτμόσφαιρα ἑορτά­ζε­ται ἡ μνή­μη τους.

  Στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας τό ἅ­γιο Πνεῦμα ἀναδεικνύει πνευματικούς ὁ­δηγούς, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο χαρακτηρίζουν τήν ἐποχή τους, ἀλλά καί γίνονται ὁδοδεῖ­κτες καί ἰχνηλάτες τόσο γιά τούς συγχρόνους τους ὅσο καί γιά τίς μελλοντικές γενιές. Τέτοιοι ἦταν καί οἱ ἅγιοι Κολλυβάδες Πατέρες.

  Τό φιλοκαλικό κίνημα τῶν Κολλυβάδων τόν 18ο μ.Χ. αἰώνα στόν ἁγιο­ρει­τικό καί εὐρύτερα στόν ἑλλαδικό χῶ­ρο εἶναι ἀπό τά πιό ἀξιόλογα πνευματικά φαινόμενα καί ἀπό τίς πιό γόνιμες πνευματικές κινήσεις μέσα στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Κυριότεροι ἐκπρόσωποί του ὑ­πῆρ­ξαν οἱ Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, Μακάριος Νο­ταρᾶς, Νικόδημος Ἁγιο­ρεί­της, Ἀ­θα­­­νά­­­σιος Πάριος, Ἱερόθεος Ὕ­δρας, Διο­νύ­σιος Σιατιστέας κ.ἄ.

  Δύσκολη ἡ ἐποχή τους βεβαίως γιά ὁλόκληρο τόν Ἑλληνισμό, καθώς ἡ Γαλλική Ἐπανάσταση καί ὁ Διαφωτισμός τῆς Δύσης ἀπειλοῦσαν νά ἀλλοτριώσουν τό ὀρθόδοξο ἦθος στόν ἑλλαδικό χῶρο.

  Τό κίνημά τους ἐκφράζει τήν ἀντίσταση τοῦ λαοῦ σέ ὅλες τίς ξενοκίνητες μεταρρυθμίσεις, κηρύσσοντας τήν ἐπιστροφή στήν ὀρθόδοξη παράδοση πού κινδύνευε ἀπό τήν ἀθρόα εἰσβολή ἀθεϊστικῶν ἀντιλήψεων.

  Ὀνομάσθηκαν σκωπτικά ἀπό τούς ἀντιπάλους τους στό Ἅγιο Ὅρος Κολλυβάδες, ἐπειδή ἀντέδρασαν στή μεταφορά τῆς τέλεσης τῶν Μνημοσύνων ἀπό τό Σάββατο στήν Κυριακή· καί τοῦτο, γιατί ἐκτιμοῦσαν ὅτι προσβάλλεται ἔτσι ὁ ἀναστάσιμος καί πανηγυρικός χαρακτήρας τῆς ἡμέρας. «Δέν ἦ­­σαν», ὅμως «στενοκέφαλοι καλόγε­ροι μεθυσμένοι ἀπό ἕναν ἀρρωστημέ­νο οἶ­στρο Ὀρθοδοξίας», παρατηρεῖ ὁ π. Ἠ­λίας Μαστρογιαννόπουλος.

Παραλειπόμενα Μεγαλοσαββατιάτικου ἑορτασμοῦ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου!

 

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἀναστάσιος  Κ.  Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος  Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

agotsopo@gmail.com, τηλ. 6945-377621

 

Πάτρα, 12.5.2021

 

Παραλειπόμενα Μεγαλοσαββατιάτικου ἑορτασμοῦ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου!

 

Τὸ φετινό Πάσχα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ μείνει ἀναμφίβολα στὴν ἱστορία. Εἶναι πραγματικὰ σταθμὸς γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ μας ζωή. Στὸ μέλλον σὲ αὐτὸ τὸ Πάσχα 2021 θὰ κάνουν ἀναφορὰ ὅσοι ὡς ἀληθινὰ παιδιὰ καὶ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ πονοῦν γιὰ τὴν ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ λειτουργικὴ τάξη, τὴν κανονικὴ παράδοση, τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος ποὺ ἐπισυνέβη.

Σὲ αὐτὸ τὸ Πάσχα θὰ ἀναφέρονται πολὺ συχνὰ καὶ ὅσοι προσπαθοῦν νὰ καταστήσουν τὴν Ὀρθόδοξη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μία παπο-προτεσταντική σύναξη ποὺ θὰ διασώζει ὡς φολκλορικὰ τὰ ἐξωτερικὰ λατρευτικὰ στοιχεῖα  ἀπαλλαγμένη ὅμως ἀπὸ τὴν οὐσία τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ ζωῆς, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ὑπηρετεῖ ὡς θεραπαινὶς ἀλλότρια συμφέροντα.

Γιατὶ ὄχι; Αὐτὸ δὲν ἔγινε; Ἡ ΔΙΣ χωρὶς ἐξουσιοδότηση τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας ὑλοποίησε ἀσεβεῖς κυβερνητικὲς ἐντολὲς ποὺ πρώτιστο σκοπὸ εἶχαν καί  ἐπέτυχαν τὴν ταπείνωση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Κατόπιν αὐτῶν κάποιοι θριαμβολογοῦν ὅτι οἱ ἱερεῖς ὑπάκουσαν, ὁ λαὸς συμμορφώθηκε μὲ τὴν ἀπόφαση καὶ κατέκλεισε τοὺς ναοὺς μὲ προεξάρχοντα τὸν “εὐλαβέστατο” κατὰ πάντα Πρωθυπουργό, ὁ ὁποῖος ἐνθουσιασμένος γιὰ τὸ μοναδικὸ στὴν ἱστορία κατόρθωμά του παρέστη στὴν Ἀνάσταση φορώντας τὴ μάσκα -ἀκριβέστερα τὸν κημό, τὸ μουρόπανο[1]- γιὰ νὰ γιορτάσει ὄχι τὴν τριήμερη ἀλλὰ τὴ διήμερη Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ!

Ὁ ταλαίπωρος λαός, ἀκατήχητος ὤν, ὑπάκουσε καὶ συμμορφώθηκε σὲ «ἀκατανόητες καὶ ἀσεβέστατες ἀποφάσεις, ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας», ὅπως πολὺ εὔστοχα τὶς χαρακτήρισε ὁ Μητροπολίτης Ἱερισσοῦ κ. Θεόκλητος. Ἀντί, λοιπόν, νὰ κλαῖμε καὶ νὰ ἀναλογιστοῦμε τὶς εὐθῦνες μας ὡς ποιμαίνουσα Ἐκκλησία γιατὶ ὁ λαὸς μας ὑπάκουσε στὴν περιφρόνηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, πανηγυρίζουμε!

Τί καὶ ἂν ἑορτάστηκε ἡ Ἀνάσταση τὸ Μ. Σάββατο καὶ ὄχι τὴν Κυριακή;

Τί καὶ ἂν σχεδὸν ὅλοι ὅσοι κοινώνησαν εἶχαν φάει τὸ Μ. Σάββατο;

Τί καὶ ἂν κάποιοι εἶχαν κοινωνήσει καὶ τὸ πρωὶ τοῦ Μ. Σαββάτου;

Τί καὶ ἂν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἱερεῖς δὲν ἦσαν ὅλο τὸ Μ. Σάββατο νηστικοὶ γιὰ νὰ λειτουργήσουν;

Τί καὶ ἂν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἱερεῖς εἶχαν λειτουργήσει καὶ κοινωνήσει πάλι τὸ πρωὶ τοῦ Μ. Σαββάτου;

Τί καὶ ἂν ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως συμπίπτει μὲ τὸν κανονικὸ ἑορτασμὸ τοῦ Νομικοῦ Πάσχα;

Τί καὶ ἂν καταλύθηκε ἡ πρώτη καὶ μοναδικὴ σὲ αὐστηρότητα νηστεία τοῦ Μ. Σαββάτου;

Τί καὶ ἂν εἴχαμε συνοδικῇ ἐγκυκλίῳ κακοποίηση καὶ κατάργηση τοῦ Ἀναστάσιμου Ὄρθρου;

Εἰλικρινὰ διερωτῶμαι πῶς τακτοποίησαν τὴ συνείδησή τους ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι ἀναμφισβήτητα σέβονται τὴν (ἀρχ)ἱερωσύνη τους μὲ αὐτὴ τὴν τόσο ὠμὴ ἀνατροπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης;

Ἡ σοβαρότητα τῆς πνευματικῆς κρίσης ποὺ διέρχεται ἡ τοπικὴ μας ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία δὲν ἐντοπίζεται μόνο σὲ αὐτὴ καθ’ ἑαυτή τὴν Συνοδικὴ Ἀπόφαση τῆς 20.4.21 καὶ στὴ σχετικὴ ὑπ’ ἀριθμ. 3041/21.4.21 Συνοδικὴ Ἐγκύκλιο, ἀλλὰ καὶ στὸ γεγονὸς ὅτι ἐνῶ σὲ καμία σχεδὸν Μητρόπολη δὲν ἐφαρμόστηκαν ὅσα κελεύει ἡ Συνοδικὴ Ἀπόφαση καὶ Ἐγκύκλιος, ἐλάχιστες ἦταν οἱ Μητροπόλεις ποὺ στάθηκαν ἀντρίκια νὰ καταδείξουν πόσο «ἀκατανόητες καὶ ἀσεβέστατες (ἦταν οἱ) ἀποφάσεις, ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας». Πιὸ θλιβερὸ εἶναι ὅτι βρέθηκαν σοβαροὶ ἐπίσκοποι ποὺ προσπάθησαν ἀνεπιτυχῶς νὰ συνηγορήσουν θεολογικὰ ὑπὲρ τῶν ἀποφάσεων αὐτῶν.

Ὑπῆρξαν καὶ ἄλλοι ποὺ εἴθισται νὰ προσεγγίζουν τὰ σοβαρὰ ζητήματα τῆς πνευματικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μὲ σοβαρότητα ἀντίστοιχη τῆς δικῆς τους παρουσίας καὶ διακονίας, καὶ ἀπεφάνθησαν: εἶναι «σχισματικοὶ καὶ πλανεμένοι ὅσοι ἀντιδροῦν στὴ συνοδικὴ ἀπόφαση»[2]! Ἒασον αὐτοὺς χαίρειν…

Βέβαια τὴν πιὸ σοβαρὴ συνέπεια ἀπὸ τὶς «ἀκατανόητες καὶ ἀσεβέστατες ἀποφάσεις» ὑπέστη ὁ συνοδικὸς θεσμὸ. Κλονίστηκε ἔτι πλέον ὁ σεβασμὸς τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ στὶς Συνοδικὲς Ἀποφάσεις! Νομίζω ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σὲ καθαρὰ ἐκκλησιαστικό-λειτουργικό ζήτημα ποὺ νὰ ἀπαξιώθηκε καὶ νὰ περιφρονήθηκε de facto ἀπὸ σύνολη σχεδὸν τὴν Ἱεραρχία, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχες ποὺ τὴν ἐφάρμοσαν, ὅσο τὴν ἐφάρμοσαν… Ὅμως οὐδὲν κακὸ ἀμιγὲς καλοῦ, διότι ἔγινε πλέον σὲ ὅλους ἀντιληπτὸ ὅτι ὁ συνοδικὸς θεσμός, ὅπως ὅλα τὰ πράγματα στὴν Ἐκκλησία λειτουργοῦν σωστὰ καὶ ἀξίζουν τὸ μεγάλο σεβασμὸ μας μόνο ὑπὸ προϋποθέσεις. Δὲν εἶναι παπικῷ τῷ τρόπω ex sesse θεόπνευστος καὶ ἀλάθητος ὁ συνοδικὸς θεσμὸς καὶ οἱ ἀποφάσεις του, ἀλλὰ μόνο ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ἐκφράζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση-παράδοση. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση ὅταν δὲν ὑπάρχει ἔκφραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμοστεῖ ἀκόμα καὶ ὁμόφωνη συνοδικὴ ἀπόφαση. Αὐτὸ ἔχει διδάξει ἡ ἐκκλησιαστικὴ μας παράδοση. Μόνο ὁ παπικὸς θεσμὸς ἀπαιτεῖ ἀπόλυτη ὑπακοὴ σὲ ὅλες τὶς ex cathedra ἀποφάσεις του διότι θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἀλάθητος ex sese non ex consensu ecclesiae.

Ὅμως εἶναι ἐξαιρετικὰ τραγικὸ και τραγελαφικό συνάμα κάποιοι, ἐλάχιστοι, εὐτυχῶς, Ἱεράρχες, ποὺ ἐνῶ οὒτε οἱ ἴδιοι οὒτε οἱ περισσότεροι συνεπίσκοποί τους τήρησαν τὴ Συνοδικὴ Ἀπόφαση καὶ τὰ κελεύσματα τῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου ἐγκαλοῦν καὶ τιμωροῦν τοὺς ἱερεῖς ποὺ δὲν τὴν ἐφάρμοσαν… Ἡ ἀπόλυτη παράκρουση… Νὰ περιμένουμε μήπως τὴν στοιχειώδη συνέπεια νὰ προβοῦν καὶ σὲ μηνυτήρια ἀναφορὰ ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου ἐναντίον ὃλων τῶν συνεπισκόπων τους ποὺ δὲν τήρησαν τὴ Συνοδικὴ Ἀπόφαση; Μᾶλλον ἀπίθανο…

Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δώσει μετάνοια γιατὶ εἶναι σίγουρο πὼς τὰ χειρότερα δὲν ἔχουν ἔρθει, ἀφοῦ τόσο εὔκολα καὶ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ μὲ μία ἀπόφαση ἀνατρέπεται ἡ δισχιλιετής ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, θεμελιώδεις ἀποφάσεις καὶ κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ μέχρι χθές δὲν φανταζόταν κανεὶς ὅτι θὰ περιφρονηθοῦν τόσο εὔκολα.

 

 Κάποιοι εἶπαν ὅτι μία φορὰ ἔγινε τὸ λάθος καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἐπαναληφθεῖ^. ἂς μὴν ἀσχολούμαστε πλέον μὲ αὐτό. Δυστυχῶς δὲν συμμερίζομαι τὴν προσέγγιση αὐτή, διότι μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ μετατέθηκε ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως ἀπὸ τὴν Κυριακὴ στὸ Σάββατο ἔτσι καὶ στὸ μέλλον εὔκολα θὰ ἀνατραποῦν καὶ ἄλλες θεμελιώδεις στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀρχὲς καὶ παραδόσεις.  Μήπως δὲν ζήσαμε παρόμοιο “σεβασμὸ” στὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῆς ἀρχιερωσύνης  μὲ τὴν ἀναγνώριση ὡς κανονικῶν καὶ ἐγκύρων τῶν “χειροτονιῶν” ποὺ τέλεσε ἕνας ἀπατεῶνας καὶ τσαρλατᾶνος στὴν Οὐκρανία;!

Ἐπιπλέον δὲ ἡ προσπάθεια νὰ δικαιολογηθοῦν οἱ «ἀκατανόητες καὶ ἀσεβέστατες ἀποφάσεις, ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας» ἄφησαν ἀρνητικὴ παρακαταθήκη σὲ ὅσους χρόνια τώρα προσπαθοῦν νὰ ἐξισώσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ μας ζωὴ καὶ παράδοση μὲ τὰ ὅποια ἀποκυήματα τῆς θεολογούσης διανοίας τους.

Σὲ κείμενό μου μὲ τίτλο «Καὶ ἀναστάντα τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς κυβερνητικὰς ἐντολὰς» (27.4.21)[3] προσπάθησα νὰ καταδείξω μὲ στοιχεῖα πόσο ἀπαράδεκτη ἀπὸ κανονικῆς ἀπόψεως εἶναι ἡ ἀπόφαση γιὰ μετάθεση τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τὸ Μ. Σάββατο. Ἂς ἐπιτραπεῖ νὰ σημειώσω ὅτι τὰ προσαχθέντα ἀπό τό  ἀνωτέρω ἄρθρο στοιχεῖα (πατερικὲς καὶ ἱστορικὲς μαρτυρίες, κανονικὲς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, σχόλια ἐγκρίτων κανονολόγων) δὲν ἔτυχαν ἀμφισβήτησης ἀπὸ κανέναν. Σὲ συνέχεια τοῦ ἀνωτέρω κειμένου μου προσθέσω συμπληρωματικά.

Κάποιοι πρόβαλλαν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα νὰ τελεστοῦν δύο Θ. Λειτουργίες τὸ Μ. Σάββατο, διότι, α) ἡ ἡμέρα ἀλλάζει τὸ ἀπόγευμα στὸν Ἑσπερινό, δηλαδὴ μετὰ τὸν Ἑσπερινὸ τοῦ Μ. Σαββάτου ἔχουμε ἄλλη ἡμέρα, Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, καὶ β) βάσει τοῦ Τυπικοῦ ἐξαιροῦνται ἀπὸ τὸν κανόνα ἀπαγόρευσης τέλεσης δύο Θ. Λειτουργιῶν τὴν ἴδια ἡμέρα οἱ τρεῖς Δεσποτικὲς ἑορτὲς: παραμονὴ Χριστουγέννων καὶ Θεοφανίων, καὶ Μ. Σάββατο, λόγῳ τῆς ἰδιαίτερης σπουδαιότητας τῶν ἑορτῶν[4].

Ἡ προσεκτική, ὅμως ἀνάγνωση τῶν τυπικῶν διατάξεων ὁδηγεῖ σὲ ἐντελῶς ἀντίθετα συμπεράσματα καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἀπαγορεύεται κατηγορηματικῶς ἡ τέλεση δύο Θ. Λειτουργιῶν ἀκόμα καὶ αὐτὲς τὶς ἡμέρες (ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ).

 

Ἂς δοῦμε τί προβλέπει τὸ Τυπικὸ:

1. Ὅταν ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανίων τυγχάνει ἡμέρα Τρίτη ἕως Σάββατο, τὴν παραμονὴ τῶν ἑορτῶν (Δευτέρα ἕως Παρασκευὴ) τελεῖται ὁ πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς τῆς ἑορτῆς μετά Θ. Λειτουργίας Μ. Βασιλείου καὶ ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τελεῖται Θ. Λ. Ἰω. Χρυσοστόμου.

2. Ὅμως ὅταν ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανίων τυχαίνει ἡμέρες Κυριακὴ ἢ Δευτέρα, τὴν παραμονὴ τῶν ἑορτῶν (Σάββατο ἢ Κυριακὴ) τελεῖται μόνο ὁ πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς τῆς ἑορτῆς χωρὶς Θ. Λειτουργία, καὶ ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἡ Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου.

Γιὰ ποιὸ λόγο τὸ τυπικὸ ἀπαγορεύει ρητῶς νὰ τελεστεῖ τὸ ἀπόγευμα Ἑσπερινὸς μαζὶ μὲ Θ. Λειτουργία καὶ ἐπιτάσσει μόνο πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ ὅταν ἡ παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ Θεοφανίων πέφτει Σάββατο ἢ Κυριακή;

Διότι ἁπλούστατα γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ τάξη: 1. Εἶναι ἀδιανόητη ἡ τέλεση δύο Θ. Λειτουργιῶν τὴν ἴδια μέρα (ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ), καὶ 2. Ἀπαγορεύεται ἡ τέλεση Θ. Λειτουργίας ὅταν ὁ ἱερουργῶν ἱερέας δὲν εἶναι ἀπολύτως νηστικὸς ὅλη τὴν ἡμέρα μέχρι νὰ λειτουργήσει, καθὼς καὶ οἱ πιστοὶ δὲν μποροῦν νὰ κοινωνήσουν ἂν ἔχουν φάει πρὶν (κανόνες Στ-29, Καρθ-41 (-48), Καρθ-47 (-50), Νικηφ-9)!

 

Γιὰ νὰ κατανοήσουμε καλύτερα τὴ λειτουργικὴ πράξη πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι:

1. Οἱ κατ’ ἐξοχὴν βαπτισματικές ἡμέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ἦταν τὸ Πάσχα καὶ ἡ 6^η   Ἰανουαρίου (ἑορτὴ τῆς Θ. Ἐπιφανείας (Χριστούγεννα καὶ Θεοφάνια μαζὶ – ἀργότερα διαχωρίστηκαν τὰ Χριστούγεννα στὶς 25 Δεκεμβρίου). Οἱ πανηγυρικὲς αὐτὲς ἑορτὲς τῆς Ἀναστάσεως καὶ Θ. Ἐπιφανείας (Γέννηση καὶ Βάπτιση Κυρίου) ἦταν οἱ καταλληλότερες γιὰ τὴν ὑποδοχὴ διὰ τοῦ Βαπτίσματος τῶν νέων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἀπόγευμα, λοιπόν, τῆς παραμονῆς τῶν μεγάλων αὐτῶν ἑορτῶν κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ ὅπου ἔχουμε τὴν προετοιμασία-ἒναρξη τῆς πανηγύρεως τῆς ἑορτῆς, τελοῦνταν οἱ ὁμαδικὲς βαπτίσεις τῶν Κατηχουμένων[5], καί, ἀσφαλῶς, μετὰ τὴ βάπτιση ἀκολουθοῦσε ἡ πανηγυρικὴ Θ. Λειτουργία. Στὴ συνέχεια, πιστοὶ καὶ νεοφώτιστοι παρέμεναν σὲ ὅλη τὴν παννυχίδα μέχρι τὰ ξημερώματα τῆς κυριωνύμου ἡμέρας ὁπότε ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία καὶ μετὰ ἀπονήστευαν (Στ-89, Διονυσ-1). Συνεπῶς ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου ποὺ τελεῖται τὴν παραμονὴ μαζὶ μὲ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς ἔχει νὰ κάνει κυρίως μὲ τὴ Βάπτιση καὶ ὄχι μὲ τὴ σπουδαιότητα τῆς ἑορτῆς. Ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ ὁμαδικὲς Βαπτίσεις δὲν θὰ ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία μαζὶ μὲ τὸν Ἑσπερινὸ τὴν παραμονὴ (ὅπως δὲν τελεῖται τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τὴ Δευτέρα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος).

2. Ἀσφαλῶς, ἡ Βάπτιση καὶ ἡ Θ. Λειτουργία-Θ. Κοινωνία προϋπέθετε αὐστηρὴ νηστεία [«προνηστευσάτω ὁ βαπτίζων καὶ ὁ βαπτιζόμενος»[6] καὶ κανόνες Στ-29, Καρθ-41 (-48), Καρθ-47 (-50), Νικηφ-9]. Ἡ παραμονὴ λοιπὸν τῆς Θ. Ἐπιφανείας (5 Ἰανουαρίου) καὶ ἡ παραμονὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου (Μ. Σάββατο) εἶναι μέρες αὐστηρότατης νηστείας, λόγῳ τῆς Βαπτίσεως[7] καὶ συνακόλουθα τῆς τελέσεως Θ. Λειτουργίας τό ἀπόγευμα μέ τόν Ἑσπερινό. Ἐπιπλέον, τὸ Μ. Σάββατο ἡ αὐστηρότατη νηστεία ὡς ἔχουσα  Κυριακὴ θεμελίωση λόγῳ τῆς Τριημέρου Ταφῆς τοῦ Κυρίου («ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν», Ματθ. 9, 14-15) ἐκτείνεται καὶ μετὰ τὸν Ἑσπερινό-Θ. Λειτουργία καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας τοῦ Μ. Σαββάτου μέχρι τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀναστάσιμης Θ. Λειτουργίας τὰ ξημερώματα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ὁπότε καί ἀπονηστεύουμε (Στ-89, Διονυσ-1).

3. Ὅμως, ὅταν Χριστούγεννα-Θεοφάνια πέφτουν Κυριακὴ ἢ Δευτέρα, τὴν παραμονὴ τῶν ἑορτῶν, δηλαδὴ τὸ Σάββατο ἢ τὴν Κυριακή, δὲν μπορεῖ νὰ τελεστεῖ ὁ Ἑσπερινὸς μαζὶ μὲ Θ. Λειτουργία καὶ τελεῖται μόνο Ἑσπερινὸς διότι:

α. Ἀπαγορεύεται αὐστηρὰ ἡ νηστεία τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ (κανόνες Ἀποστ-64, Στ-55), συνεπῶς δὲν μποροῦν οἱ ἱερεῖς νὰ ἱερουργήσουν καὶ νὰ κοινωνήσουν καὶ οἱ πιστοὶ νὰ κοινωνήσουν, ἄρα δὲν ἐπιτρεπόταν τέλεση Θ. Λ. καὶ

β. Ἐπειδὴ κάθε Σάββατο καὶ Κυριακὴ πρωὶ ὅλο τὸ χρόνο προβλέπεται τέλεση πλήρους Θ. Λειτουργίας (κανόνες: Στ-52[8], Λαοδ-49[9], Λαοδ-51[10]) δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν τὸ ἀπόγευμα μαζὶ ἢ μετὰ τὸν Ἑσπερινὸ νὰ τελεστεῖ καὶ πάλι γιὰ δεύτερη φορὰ μέσα στὴν ἴδια μέρα Θ. Λειτουργία καὶ νὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοὶ δύο φορὲς τὴν ἴδια μέρα! Κάτι τέτοιο ἀπαγορεύεται αὐστηρὰ σὲ ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ μᾶς παράδοση!

Τὸ Μ. Σάββατο ὅμως δὲν ὑπάρχει τέτοιο πρόβλημα διότι τὸ Μ. Σάββατο τὸ πρωὶ τελεῖται μόνο ὁ Ὄρθρος τοῦ Μ. Σαββάτου (δηλ. ὁ Ἐπιτάφιος - στὶς ἐνορίες τελεῖται Μ. Παρασκευὴ βράδυ) καὶ ποτὲ Θ. Λειτουργία. Ἡ Θ. Λειτουργία (τοῦ Μ. Βασιλείου) ἐτελεῖτο κανονικὰ τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἑσπερινὸ τοῦ Μ. Σαββάτου (Α΄Ἀνάσταση), ὁπότε οἱ πιστοὶ νηστικοὶ ὅλη τὴν ἡμέρα κοινωνοῦσαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ ἀργότερα τὸ βραδάκι τοῦ Μ. Σαββάτου ἄρχιζε ἡ Παννυχίδα, μετὰ τὸ μεσονύκτιο ψαλλόταν τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!» καὶ ἀκολουθοῦσε ἡ Θ. Λειτουργία τὰ ξημερώματα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα (περὶ τὴν ἀλεκτροφωνία, σύμφωνα μὲ τὸν Διον-1)!

Γιὰ περισσότερα στοιχεῖα καὶ πιὸ ἀναλυτικὰ στὸ κείμενο «Καὶ ἀναστάντα τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς κυβερνητικὰς ἐντολὰς» (27.4.21)[11]. Ἐπικαλοῦμαι μόνο τὴν ἄποψη τοῦ μεγάλου κανονολόγου τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγ. Νικοδήμου, ὁ ὁποῖος γνώριζε πολὺ καλὰ ‒καὶ πολὺ καλύτερα ἀπὸ ὅλους μας‒  καὶ τὴ λειτουργικὴ τάξη καί ζωὴ καὶ τὸ πολιτικὸ καὶ τὸ βυζαντινὸ τρόπο μετρήσεως τῆς ἡμέρας, καὶ συγκεφαλαίωσε τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση στὸ κρίσιμο ζήτημα τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἀρχῆς τῆς ἡμέρας σημειώνοντας ἐπιγραμματικὰ: «ἡ ἡμέρα ἀρχινᾷ… ἀπὸ τῆς ζ΄ ὥρας τῆς νυκτὸς (ὥρα 1:00 πμ)  καὶ τελειώνει ἕως τῆς στ΄ ὥρας τῆς ἀκολούθου νυκτὸς  καὶ ὅ,τι πρᾶγμα γένη ἀναμεταξὺ εἰς τὰς εἰκοσιτέσσαρας ὥρας τοῦ ἡμερονυκτίου τούτου, φαίνεται καὶ λέγεται ὅτι ἐν ἡμέρα (ἴσως μιὰ) ἐγένετο»[12]. Τὰ ἀντίθετα εἶναι διανοητικὰ ἐπινοήσεις ἀλλότριες τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης καὶ ἐμπειρίας…

Συμπερασματικὰ:

1. Ἡ μακραίωνη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ μὲ κανένα τρόπο νὰ ἀνεχθεῖ τήν τέλεση δύο Θ. Λειτουργιῶν τὴν ἴδια μέρα (ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ). Ποτὲ δὲν διανοήθηκαν οἱ Ἅγιοι ὅτι μὲ τὸν Ἑσπερινὸ ἀλλάζει ἡ ἡμέρα καὶ ἔτσι ἐπιτρέπεται ἡ τέλεση θ. Λειτουργίας τὸ πρωὶ καὶ στὴ συνέχεια τὸ βραδάκι ἄλλη Θ. Λειτουργία μετὰ τὸν Ἑσπερινό! 

2. Μὲ κανένα τρόπο δὲν ἐπιτρέπεται ἡ τέλεση Θ. Λειτουργίας ἀπὸ ἱερεῖς ποὺ ἔχουν φάει οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοὶ ποὺ εἶναι φαγωμένοι καὶ δὲν εἶναι ἀπολύτως νηστικοί. Μοναδικὴ δυνατότητα ἄσκησης οἰκονομίας ἔχουμε ὅταν κάποιος εἶναι ἑτοιμοθάνατος, τότε μπορεῖ νὰ κοινωνήσει καὶ ἂς μὴν εἶναι νηστικὸς (Νικηφ-9[13]).

Ἦταν τόσο αὐστηρὴ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ δὲν παρεῖχε τέτοια κατ’ οἰκονομία ἐξαίρεση οὔτε στὶς μεγάλες ἑορτὲς τῆς Θ. Ἐπιφανείας (Χριστούγεννα καὶ Φῶτα). Προτιμᾶ νὰ ἀλλάξει τὸ Τυπικὸ τῆς τέλεσης πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ Θ. Λειτουργίας τήν παραμονή καὶ νὰ μὴν τελέσει Θ. Λειτουργία παρὰ μόνο Ἑσπερινὸ προκειμένου νὰ μὴν παραβεῖ τὶς θεμελιώδεις αὐτὲς λειτουργικὲς καὶ κανονικὲς ἀρχὲς ποὺ ἔχουν διαποτίσει ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ μας παράδοση. 

 

π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

---

[1] Κατὰ τὴν εὔστοχη ἐπισήμανση το. Γ. Τζανάκη, «Ἐν κημῷ καὶ χαλινῷ. Σὰν τὰ ζῶα στὴ σειρὰ» (1.4.21), στὸ Ἐν κημῷ καὶ χαλινῷ. Σὰν τὰ ζῶα στὴ σειρά. | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)

[2] Βλ. τὸν αὐτοπροβαλλόμενο ὡς «Γέροντα Νεκτάριο» (Μουλατσιώτης), στὸ https://www.youtube.com/watch?v=EQo CT2742-w&t=111s

[3]  https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/43268-peri-tis-synodikis-egkykliou-gia-tin-metathesi-tis-anastasis, «Καὶ ἀναστάντα τῇ δευτέρα ἡμέρα κατὰ τὰς κυβερνητικὰς ἐντολάς»! | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com), http://anastasiosk.blogspot.com/2021/04/blog-post_734.html,

[4] Ἱ. Μ. Ἐδέσσης, «Γιὰ τὸν χρόνο ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως» (26.4.21), στὸ http://istographos.blogspot.com/2021/04 /blog-post_26.html.

[5] Κατάλοιπα αὐτῆς τῆς λειτουργικῆς πρακτικῆς τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας διατηροῦνται μέχρι σήμερα στὴ λειτουργικὴ μας πράξη (πολλὰ παλαιοδιαθηκικά ἀναγνώσματα, ἀποστολικό-εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα).

[6] Διδαχὴ Ἁγ. Ἀποστόλων 7, 4, ΒΕΠΕΣ 2, 217: «Πρὸ δὲ τοῦ βαπτίσματος προνηστευσάτω ὁ βαπτίζων καὶ ὁ βαπτιζόμενος καὶ εἴ τινὲς ἄλλοι δύνανται· κελεύσεις δὲ νηστεῦσαι τὸν βαπτιζόμενον πρὸ μιᾶς ἢ δύο», βλ. Π. Σκαλτσῆ, «Ἡ προβαπτισματική νηστεία» στὸ Λειτουργικὲς Μελέτες Ι, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2010, σσ. 87-88.

 

[7] Βλ. Νικόδημος (Βαλληνδρᾶς), Μητροπολίτης Πατρῶν, «Περὶ τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ καὶ τῆς χρήσεως αὐτοῦ», στὸ https://www.pentapostagma.gr/arheio/19066_peri-toy-megaloy-agiasmoy-kai-tis-hriseos-aytoy.

[8] «Ἐν πάσαις ταῖς τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς τῶν νηστειῶν ἡμέραις, παρεκτὸς Σαββάτου, καὶ Κυριακῆς, καὶ τῆς ἁγίας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἡμέρας, γινέσθω ἡ τῶν προηγιασμένων ἱερὰ λειτουργία».   Σύμφωνα δὲ μὲ τὸν Ἃγ. Συμεών Θεσσαλονίκης: «Ἐπεί γὰρ ἀναγκαιοτάτη  πρὸ παντὸς ἡ φρικτοτάτη καὶ ἱερὰ τελετή, καὶ τοῦ κόσμου παντὸς σωτήριον, οὐκ ἒδοξεν δίκαιον εἶναι καθόλου πεπαῦσθαι ταύτην οὐδὲ κατ’  αὐτὴν τὴν μεγάλην ὀνομαζομένην καὶ οὖσαν Τεσσαρακοστήν. Διὸ καὶ ἐν αὐτῇ κατὰ Σάββατον μὲν οἱ Πατέρες διετυπώσαντο καὶ Κυριακήν, τὴν ἱερὰν ἐπιτελεῖν ἡμᾶς θυσίαν, ἐκπληροῦντες τὸ τοῦ Κυρίου παράγγελμα… Ἐν ταῖς πέντε δὲ ἡμέραις λειτουργεῖν προηγιασμένα, καὶ οὐδ’ ἐν ἄλλῃ τινὶ ἡμέρᾳ τὴν ἀναίμακτον καὶ ζωόθυτον  θυσίαν τελεῖσθαι οὐ νενομοθετήκασι» (PG 155, 904B).

[9] Λαοδ-49: Ὅτι οὐ δεῖ ἐν τῇ Τεσσαρακοστῇ ἄρτον προσφέρειν, εἰ μὴ ἐν Σαββάτῳ καὶ Κυριακῇ μόνον», βλ. σχόλια Ζωναρᾶ καὶ Βαλσαμῶνος στὸν Στ-52, στὸ Γ. Ράλλη-Μ.Ποτλή, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2002, τ. Β΄, σ. 427-428.

[10] Λαοδ-51: «Ὅτι οὐ δεῖ ἐν τῇ Τεσσαρακοστῇ μαρτύρων γενέθλια ἐπιτελεῖν, ἀλλὰ τῶν ἁγίων μαρτύρων μνήμας ποιεῖν ἐν τοῖς Σαββάτοις καὶ ταῖς Κυριακαῖς».

[11] http://anastasiosk.blogspot.com/2021/04/blog-post_734.html, «Καὶ ἀναστάντα τῇ δευτέρα ἡμέρα κατὰ τὰς κυβερνητικὰς ἐντολάς»! | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)

[12] Σχόλιο στὸν Στ-89, Πηδάλιον, ἐκδ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 297-298.

[13] Νικηφ-9: «Δεῖ μεταδιδόναι τῆς θείας Κοινωνίας τῷ ἀσθενούντι ἀποθανεῖν κινδυνεύοντι, καὶ μετὰ τὸ γεύσασθαι βρώσεως».

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ)

 

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ

Η περίοδος του Πεντηκοσταρίου είναι χαρμόσυνη και αρχίζει την Κυριακή του Πάσχα και τελειώνει με τη γιορτή της Πεντηκοστής, που η Ορθόδοξη Εκκλησία μνημονεύει και τιμά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους. Αργότερα στο Πεντηκοστάριο συμπεριλήφθηκε και η Κυριακή των Αγίων Πάντων. Κατά συνέπεια, στην ειδική αυτή περίοδο του λειτουργικού χρόνου, αντιστοιχεί και το ανάλογο λειτουργικό βιβλίο, που ονομάζεται Πεντηκοστάριο. 

Επίσης, ανάλογα με την ευαγγελική περικοπή, παίρνει και το όνομά της κάθε μία απο τις Κυριακές του Πεντηκοσταρίου. 

Έτσι, η πρώτη μετά την Κυριακή του Πάσχα λέγεται Κυριακή του Θωμά. Η δεύτερη των Μυροφόρων. Η Τρίτη του Παραλύτου, η τέταρτη της Σαμαρείτιδας και η Πέμπτη του Τυφλού. Κατόπιν ερχόμαστε στην Πέμπτη της Αναλήψεως και έπειτα έχουμε την Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, που την ακολουθεί η Κυριακή της Πεντηκοστής. Στη συνέχεια συναντάμε το προ της Πεντηκοστής Σάββατο των κεκοιμημένων και την επομένη ημέρα απο την Πεντηκοστή έχουμε τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος. 

Κυριότερες γιορτές κατά την περίοδο αυτή των 50 ημερών είναι η Μεσοπεντηκοστή και της Ζωοδόχου Πηγής. Μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής, ακολουθεί η Κυριακή των Αγίων Πάντων, που είναι οι καρποί της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος. Το υμνολογικό υλικό του Πεντηκοσταρίου, είναι έργο μεγάλων ποιητών της Ορθοδοξίας, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, ο Ιωσήφ ο Στουδίτης, ο Νικηφόρος Κάλλιστος ο Ξανθόπουλος και άλλοι. Η πιο καλή έκδοση του Πεντηκοσταρίου, είναι αυτή που έκανε ο Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός το 1836 και αυτό χρησιμοποιεί σαν βάση και η Εκκλησία στις μέρες μας για τα Πεντηκοστάρια.

ΠΑΣΧΑ
ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ
ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Δευτέρα Δευτέρα ΓΕΩ Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Κυριακή Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Κυριακή Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Κυριακή Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
Κυριακή Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Κυριακή Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Κυριακή Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Κυριακή Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη Πέμπτη Παρασκευή Σάββατον
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Κυριακή

Πηγή:https://glt.goarch.org/

Ξημερώματα Τετάρτης, 10 Μαΐου του 1956, εκτελούνται οι Κύπριοι Αγωνιστές Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου

 

                              

Ξημερώματα Τετάρτης, 10 Μαΐου του 1956. Τις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας δονούν τα πατριωτικά τραγούδια των κρατουμένων αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α.
Ανδρέα Δημητρίου (22 ετών)
και Μιχαλάκη Καραολή (23 ετών),
που θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση
και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.


Σαν έτοιμοι από καιρό, θα διαβούν ευθυτενείς το τελευταίο σκαλοπάτι της ζωής και θα περάσουν στην αιωνιότητα, με την εντολή του απαγχονισμού τους από την Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄. Η ατμόσφαιρα στα κελιά των κρατουμένων θυμίζει πανηγύρι και όχι ωδή προς τον θάνατο! Ο ιερέας των φυλακών θα εξομολογήσει και θα κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων τους μελλοθανάτους.
Ο Ανδρέας Δημητρίου καταδικάστηκε σε θάνατο δι' απαγχονισμού στις 30 Ιανουαρίου του 1956. Μετά την ανακοίνωση της απόφασης είπε:

«Λυπάμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη.
Όμως δε με φοβίζει ο θάνατος,
γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στην σκλαβιά.
Γεια σας.»
Σε γράμμα του προς την οικογένεια του, ο Καραολής έγραφε:
Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν
μόνο πως πρέπει να ζουν
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Kαι πως την πατρίδα να τιμούν.

Τα σώματά τους ενταφιάστηκαν μέσα στη φυλακή και δεν παραδόθηκαν στις οικογένειες τους.

Ἀνάβοντας τὸν ἀναπτήρα τῶν ἁγίων: ΙE΄ Πνευματικὴ σύναξη διαλόγου μὲ τὸν Μητροπολίτη Μόρφου κ Νεόφυτo (7.4.2021)

https://youtu.be/lyin3yBxCiM

 Ἡ ΙE' Πνευματικὴ Σύναξη Διαλόγου μὲ τὸν Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο, πραγματοποιήθηκε στις 7 Ἀπριλίου 7 Ἀπριλίου, 2021  πραγματοποιήθηκε στὶς 2 Μαρτίου, 2021 στὸ ἱερὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ  τῆς κοινότητος Περιστερώνας τῆς μητροπολιτικῆς περιφερείας Μόρφου. Στὶς πνευματικὲς αὐτὲς συνάξεις ὁ Πανιερώτατος ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τῶν πιστῶν ποὺ τοὺ ὑποβάλλονται εἴτε γραπτῶς εἴτε προφορικῶς, ἐπώνυμα ἢ ἀνώνυμα.

Παραγωγή: Rum Orthodox https://www.youtube.com/watch?v=Drg-P13FOjI

Μόρφου Νεόφυτος μετὰ τὸ Πάσχα τοῦ 2021. Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἱερὸ Ψαλτήριον καὶ τὰ ἐμβόλια

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Τὸ κύριο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ἄρρωστης ἀνθρώπινης προσωπικότητας, νὰ μεταβάλλει δηλαδὴ τὸν ἀρρωστημένο πνευματικὰ ἰδιοτελὴ ἄνθρωπο σὲ ὑγιὴ ἀνιδιοτελὴ διὰ τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Γιὰ νὰ γίνει τοῦτο κατορθωτὸ χρειάζεται ἀπαραίτητα ἡ ἀνθρώπινη συνέργεια. Οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ ἀγωνίζονται νὰ ἀποβάλλουν, τόσο τοὺς κακούς, ὅσο καὶ τοὺς καλοὺς λογισμούς, ὥστε νὰ γίνει ἡ κάθαρση τῆς καρδίας ἀπὸ ὅλους τοὺς λογισμούς. Νὰ περιοριστοῦν ὅλα στὴ λογική, στὸ λογιστικὸ μέρος τῆς ψυχῆς, ὥστε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ μεταφέρει τὶς προσευχὲς καὶ τοὺς Ψαλμοὺς ποὺ προσεύχεται ὁ πιστὸς ἀπὸ τὴ λογικὴ στὴν καρδία. Καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὴν ἔμπνευση καὶ τὴ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν καρδία του, χρησιμοποιεῖ τὶς γνώσεις ποὺ ἔχει γιὰ νὰ κάνει τὸν ἀγώνα του, τόσο τὸν κοινωνικό, ὅσο καὶ κυρίως τὸν θεραπευτικὸ κατὰ τῶν ἀρρωστημάτων τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι τὰ ψεκτὰ πάθη.

Αὐτά, τὰ τόσο βασικὰ καὶ σημαντικὰ στοιχεῖα τῆς Ὀρθόδοξης ψυχοθεραπείας, στὶς μέρες μας δυστυχῶς ἔχουν ξεχασθεῖ ἢ περιθωριοποιηθεῖ ἢ ἀλλοιωθεῖ σὲ ρομαντικὴ θρησκευτικότητα καὶ εὐσεβισμό.

Στὴν ἐποχή μας, ὁπόταν οἱ προφητεῖες γίνονται εἰδήσεις καὶ ἡ ἀγωνία τῶν ἀνθρώπων κορυφώνεται καὶ παραμορφώνεται σὲ φόβο καὶ τρόμο, οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ καλοῦνται νὰ εἶναι οἱ ζῶσες ἀποδείξεις ὅτι «ἡ τελεία ἀγάπη» τοῦ Χριστοῦ «ἔξω βάλλει τὸν φόβον». Ἡ λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι τόσο ἐπιθετικὴ καὶ βιαστικὴ νὰ ἐπιβάλει τὴ δικτατορία καὶ τὸν ὁλοκληρωτισμό της, ὥστε ὅλοι μας, κλῆρος καὶ λαός, πιαστήκαμε στὸν ὕπνο, οἱ περισσότεροι χωρὶς ὅπλα, διότι φρόντισαν οἱ ἄνθρωποι τῆς διεφθαρμένης εὐημερίας καὶ κατανάλωσης νὰ ξεχάσουμε, νὰ λησμονήσουμε καὶ στὸ τέλος-τέλος νὰ ὀλιγοπιστήσουμε —ἂν ὄχι καὶ νὰ ἀπιστήσουμε— ὅτι «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη ἡμῶν πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. 6, 12). Ἐπιβάλλεται λοιπὸν νὰ ξανακτίσουμε τὰ τείχη τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ ἐπανεύρουμε τὰ ὅπλα τῆς ἀρετῆς: «Οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς νηστείας καὶ ἀρετῆς ἀγῶνα».

Αὐτὰ ὅταν τὰ λέγαμε, μᾶς ἔλεγαν συνωμοσιολόγους. Τώρα σιγὰ σιγὰ τὰ σχέδιά τους καὶ οἱ στόχοι τῶν ὑπανθρώπων τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ἀποκαλύπτονται. Χρησιμοποιοῦν τὴν ἀσθένεια τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ὄντως ὑπάρχει, καὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων τῶν λαῶν καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ ἐκφοβίζουν τὸν λαό μας. Ἐδῶ καὶ ἕνα χρόνο ἀνακοινώνουν μέτρα ποὺ ἔμμεσα  στεροῦν τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀσκοῦν μία πρωτοφανῆ πίεση διαχωρίζοντας τοὺς ἀνθρώπους σὲ ὑγιεῖς καὶ ἀσθενεῖς, καὶ τώρα σὲ ἐμβολιασμένους καὶ μὴ ἐμβολιασμένους. Ἐνῶ, ταυτόχρονα δὲν ἀφήνουν νὰ ἀκουστεῖ ἡ ἄλλη ἄποψη ἐπιβάλλοντας ἐπὶ τοῦ παρόντος, μὲ εὐγένεια, τὸν ὁλοκληρωτισμὸ  ποὺ ὀνειρεύονται, ὅπως προαναφέραμε. Βάζουν διαρκῶς διλλήματα στὸν λαό μας ὡς πρὸς τὴ διαχείριση τῆς καθημερινότητάς του, ἀφοῦ σοῦ λὲν ὅτι γιὰ νὰ ζεῖς πλέον θὰ πρέπει ὅπου πηγαίνεις, ἀκόμα καὶ στὴν ἐκκλησία,  νὰ ἔχεις τὸ λεγόμενο «coronapass» ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ προσκομίζεις ἐνδεικτικὸ ἐμβολιασμοῦ ἢ μέθοδο ταχείας ἀνίχνευσης ἀντιγόνου (rapid test). Ἕνα μέτρο ποὺ  νομικοὶ ἀμφισβητοῦν ἀφοῦ βρίσκεται σὲ ἀντίθεση μὲ ἀρκετὰ ἄρθρα τοῦ περὶ τῆς σύμβασης γιὰ τὴν Προστασία τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.

 Τὸ ποιά θὰ εἶναι ἡ στάση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στὰ ἐμβόλια τὰ ὁποῖα εἶναι γονιδιακά, σύμφωνα μὲ πάρα πολλοὺς ἐπιστήμονες ποὺ τὰ ἔχουν μελετήσει, ἡ μόνη ἀπάντηση ποὺ μπορεῖ νὰ δοθεῖ μὲ ἀσφάλεια εἶναι νὰ ὑποβάλει ὁ πιστὸς στὸν ἑαυτόν του τὰ κάτωθι ἐρωτήματα:

• Ἔχουν σχέση τὰ γονιδιακὰ ἐμβόλια τοῦ COVID-19 μὲ τοὺς σχεδιασμοὺς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς;
• Ἔχουν μελετήσει οἱ σύγχρονοι χριστιανοί, κλῆρος καὶ λαὸς τί ἐστὶ Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ ποιοί εἶναι οἱ στόχοι της;
• Πιστεύουμε οἱ χριστιανοὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς Νέας Τάξης δρομολογοῦν μία νέα ἐποχὴ ὑψηλῆς τεχνολογίας χωρὶς ἠθική, χωρὶς ἀρετή, χωρὶς τὸν θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό;
• Ἐὰν οἱ ἄθεοι δικαιολογοῦνται νὰ προσχωρήσουν καὶ νὰ ὑποταχθοῦν στὰ θελήματα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γιατί νὰ τὸ κάνει ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῶν Ὀρθοδόξων;
• Γνωρίζετε ὅτι ὁ στόχος τῶν νεοταξικῶν εἶναι ἡ μείωση τοῦ ἀνθρώπινου πληθυσμοῦ σὲ 700 ἑκατομμύρια;
• Γνωρίζετε ὅτι ὁ ἐμβολιασμὸς εἶναι ἕνας τρόπος μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ μὲ τὴν πρόκληση  θανάτων, ἀνιάτων ἀσθενειῶν καὶ τὴ στείρωση τῆς νέας γενεᾶς;
• Εἶναι δυνατὸν σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀπάνθρωπα καὶ ἀντιχριστιανικὰ ποὺ σχεδιάζει ἡ Νέα Τάξη,  πατριάρχες, ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς νὰ μεταφέρουν στὰ πνευματικά τους τέκνα ὅ,τι τὸ πρόβλημά μας εἶναι μόνο γιατρικὸ καὶ ὄχι πνευματικό;

Ὡς ἐκ τούτου, οἱ πόρτες τῶν ἐκκλησιῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου θὰ εἶναι ἀνοιχτὲς γιὰ ὅλους ἄνευ διακρίσεων, γιὰ ἄνδρες καὶ γυναίκες, γέρους, γιὰ νέους καὶ παιδιά, γιὰ ἄρρωστους καὶ ὑγιεῖς, γιὰ ἐμβολιασμένους καὶ ἀνεμβολίαστους, γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μηδενὸς ἐξαιρουμένου διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι νοσοκομεῖο ψυχῶν καὶ σωμάτων. Εἶναι τὸ ὄντως θεραπευτήριο ποὺ ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια δέχεται ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονται μὲ σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ἀσθένειες καὶ φεύγουν ὑγιεῖς, καὶ ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονται σωματικὰ «ὑγιεῖς», κι ὅμως  ἐπιτρέπει ὁ Θεός, ἀκόμα καὶ μέσα στὸν ναό Του νὰ πεθάνουν, γιατί ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς «Ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.» (Ἰωαν. 11, 25-26)

Πρέπει ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἐμεῖς ζοῦμε τὴν αἰωνιότητα ἀπὸ τὸν παρόντα αἰώνα. Ἐργαζόμαστε γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ κοινωνοῦμε σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ. Λαμβάνομε Πνεῦμα Ἅγιο «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Κι ὅποιος προσέρχεται στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας «Μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης», και κοινωνεῖ μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ ἀγάπη καὶ πίστη, τὸ μόνο ποὺ παίρνει εἶναι Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲν παίρνει ἀρρώστια, δὲν παίρνει θάνατο. Νὰ ἔχομε φόβο Θεοῦ καὶ ὄχι ἀρρωστοφοβία. Καὶ τὸ πότε θὰ φύγουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή, σὲ ποιά ἡλικία καὶ μὲ ποιό τρόπο  τὸ ἀποφασίζει μόνο ὁ Θεός « Ὁ καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων τὴν ἐξουσίαν ἔχων ὡς ἀθάνατος Βασιλεύς, καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν».

Ἕνα ὅπλο πανάρχαιο, θεραπευτικὸ καὶ ἀποτελεσματικὸ κατὰ τῆς φοβίας, τοῦ τρόμου καὶ τῶν ἐναντίων δαιμονικῶν δυνάμεων εἶναι οἱ Ψαλμοὶ τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ, τὸ ἱερὸ Ψαλτήριο. Ἕνας σύγχρονος ὅσιος ἀσκητής, ὁ Γέρων Θεόδωρος σπηλαιώτης στὸ Ἁγιοφάραγγο τῆς Κρήτης († 2016), ἀφήνει σ᾽ ἐμᾶς τοὺς συγχρόνους Ὀρθοδόξους, ποὺ συνήθως περιορίζουμε τὴν πνευματικότητά μας σὲ ὁμιλίες, θαύματα καὶ προφητολογίες, σὲ εὐσεβισμοὺς καὶ γεροντισμούς, τὴν ἑξῆς παρακαταθήκη:

«Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ Ψαλτηρίου. Ἂν ξεκινοῦσα τὴ ζωή μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ Ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες. Ὅταν διάβαζα, στὶς ἀγρυπνίες μου, τὸ Ψαλτήρι, ἐρχόταν ὁ δαίμονας, ποὺ μούγκριζε σὰν ἀγριόχοιρος στὸ αὐτί μου. Εἰδικὰ, ὅταν ἔλεγα τὸν στίχο, ‘‘Ἀναστήτω ὁ Θεός...’’ καὶ τὸν στίχο ποὺ λέει, ‘‘Σὺ εἶ Κύριος καὶ Θεὸς μου’’. Λυσσοῦσε, μὲ ἔπιανε ἀπὸ τὸν λαιμό, μὲ ἔπνιγε. Μπέρδευε τὰ λόγια μου, γιὰ νὰ μὴν τὸ πῶ. Τόσο πολὺ καιγόταν…».

Καὶ ὁ μέγας σύγχρονος προφήτης τοῦ γένους, ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, μᾶς ἀποκαλύπτει παρόμοιες ἐμπειρίες του γιὰ τὴ δύναμη καὶ ὠφέλεια τοῦ Ψαλτηρίου.

«Πόση παρηγοριὰ βρίσκω μὲ τὸ Ψαλτήρι! Αὐτὴν τὴ μιάμιση ὥρα ποὺ διαβάζω τὸ Ψαλτήρι τὴν βλέπω σὰν τὴν πιὸ θετικὴ βοήθεια πρὸς τὸν κόσμο… Τὸ Ψαλτήρι εἶναι θεόπνευστο, εἶναι γραμμένο μὲ θεῖο φωτισμό, γι’ αὐτὸ ἔχει τόσο δυνατά, τόσο βαθιὰ νοήματα… Μὲ τὸ Ψαλτήρι νιώθω μιὰν ἀγαλλίαση·...». «Χτυποῦσα τὸν διάβολο μὲ τὸ πυροβόλο. Τὴν ἡμέρα τὸν χτυποῦσα μὲ τὸ Ψαλτήρι, τὸ βράδυ μὲ τὴν εὐχή».

 Μεγάλος εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν, ποὺ ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεσμά μας —στὸ κάλεσμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ— γιὰ νὰ διαβάζουν καθημερινὰ τὸ Ψαλτήριο, μέσα στὸ πλαίσιο τῆς προαναφερθείσας θεραπευτικῆς ἀγωγῆς, πρὸς πνευματική τους ἐνίσχυση, πρὸς θωράκιση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν ἀντικειμένων δαιμονικῶν δυνάμεων. Συνάμα ὅμως οἱ πιστοί, μέσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ αὐτὴ ἀπὸ τὸ πρωτότυπο κείμενο τῶν Ψαλμῶν τοῦ Δαβίδ, διδάσκονται καὶ ὡραία ἐκκλησιαστικὰ Ἑλληνικά. Καὶ τὰ Ἑλληνικὰ αὐτὰ εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς θεολογίας τῶν ἀγίων Πατέρων μας.

Σὲ μία ἐποχή, ποὺ οἱ Νεοταξίτες ἐπιτίθενται τόσο ἀπροκάλυπτα, ἐμεῖς νὰ ἀναλάβουμε τὰ ὅπλα τοῦ Δαβίδ, τῶν Ψαλμῶν του, ἀγαπώντας τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου, τὸν Κύριον καὶ Θεόν μας Ἰησοῦν Χριστόν.

«Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου, ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ».

 Μετ᾽ εὐχῶν πρὸς Κύριον

Ὁ Μόρφου Νεόφυτος

Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου (Ζωοδόχου Πηγῆς)

Ἐπισκοπεῖον Εὐρύχου, 7.5.2021

Πηγή: http://www.immorfou.org.cy/speeches-mitropoliti/2358-om8521.html

Σε επικίνδυνη ατραπό η Εκκλησία της Ελλάδος - Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η με Συνοδική Εγκύκλιο κατάργηση του Αναστάσιμου Όρθρου από τον φετινό εορτασμό της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού αποτελεί σοβαρότατο εκκλησιολογικό ατόπημα. Συνέβη το αδιανόητο για την Ορθόδοξη Εκκλησία, να υπάρξει προφανής περιφρόνηση της Παράδοσής Της. Πρόκειται για ένα από τα σοβαρότερα ολισθήματα στην 150ετή ιστορία της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, προκαλεί προηγούμενο ωμών και αυθαίρετων επεμβάσεων στη Λατρεία και Την οδηγεί σε επικίνδυνη ατραπό.

Η εν ονόματι της πανδημίας απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ) προκάλεσε σοβαρή αναστάτωση στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Πρώτα χωρίς ουσιαστικό λόγο άλλαξε τις ώρες της παννυχίδας, της τελετής της Αναστάσεως και της Θείας Λειτουργίας από τις 11 μ.μ., 12 μεσονύκτιο και 1η πρωινή στις 8 μ.μ., 9 μ.μ. και 9.15 μ.μ. αντίστοιχα!

Πέραν της αλλαγής της ώρας της Ανάστασης η αναταραχή προέκυψε και από τα εκκλησιολογικά και θεολογικά ερωτήματα αν επιτρέπεται εντός του ιδίου 24ώρου να τελεσθούν στην ίδια Αγία Τράπεζα δύο Λειτουργίες και αν οι πρώτες βραδινές ώρες ανήκουν στην επόμενη ημέρα. Ένα θέμα λυμένο από αιώνες και διατηρούμενο μέχρι πέρυσι στην Εκκλησία της Ελλάδος και πάντοτε – και φέτος - στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο Άγιον Όρος και σε όλη την Ορθοδοξία το μετέτρεψαν σε πεδίο εκκλησιολογικής αντιδικίας Ιεράρχες που υποστήριξαν την αδικαιολόγητη εντολή της ΔΙΣ. Χωρίς να υπολογίζουν το αίσθημα του πιστού λαού οι εθελοντές συνήγοροι εκτέθηκαν στο λαϊκό αίσθημα και προκάλεσαν σωστές θεολογικές και εκκλησιολογικές αντιδράσεις.

Το σοβαρότατο όμως ολίσθημα ήταν η με ομόφωνη – έτσι την ήθελε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος – απόφαση της ΔΙΣ κατάργηση του Αναστάσιμου Όρθρου, που ακούγεται μια φορά τον χρόνο και τον περιμένουν με λαχτάρα οι Χριστιανοί. Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος χαρακτηρίζει «αληθινόν αριστούργημα» τον Κανόνα του Όρθρου της ημέρας του Πάσχα, που είναι ποίημα του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Και εξηγεί ο π. Επιφάνιος ότι ο εκ των σημαντικοτέρων θεολόγων και μελωδών της Εκκλησίας μας θέλησε να λαμπρύνει την λαμπράν Ανάστασιν του Κυρίου με τον πρώτο ήχο της Βυζαντινής μουσικής, διότι αυτός είναι ο ήχος όπου έχει το μέλος «ορθόν τε σύντονον και γενναίον...» και με τις λαμπρές ρήσεις «του λαμπροτάτου πανηγυριστού Γρηγορίου του Θεολόγου, ίνα εκ λαμπρού πανηγυριστού, υπό λαμπρού μελωδού, δια λαμπρού ήχου, με λαμπράς ρήσεις λαμπρώς το λαμπρόν της Λαμπράς ημέρας συγκροτήται μέλος...» (Αρχιμ. Επιφ. Θεοδωροπούλου «Η Μεγάλη Εβδομάς μετά ερμηνείας», Αποστ. Διακονία, ιδ΄ έκδοση, σελ. 53). Αυτόν τον Όρθρο τόλμησαν να καταργήσουν ο Αρχιεπίσκοπος και οι Συνοδικοί Μητροπολίτες!.

Η αναταραχή από την κατάργηση του Αναστάσιμου Όρθρου ήταν φυσιολογική. Η πικρία ήταν προφανής σε κλήρο και λαό. Πολλοί Μητροπολίτες και πρεσβύτεροι έδειξαν ανυπακοή στην εντολή της ΔΙΣ, υπακούοντας στους Κανόνες και στην Ορθόδοξη εκκλησιολογία και Παράδοση και τέλεσαν κανονικά τον Όρθρο. Οι Συνοδικοί Μητροπολίτες εξετέθησαν ανεπανόρθωτα στον πιστό λαό. Ουδείς πάντως έως σήμερα παραιτήθηκε εκ λόγων ευθιξίας και επιγνώσεως του τι άτοπο έπραξε.

Μεταξύ όσων επέδειξαν ανυπακοή στην εντολή της ΔΙΣ ήσαν και οι ΣΥΝΟΔΙΚΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ Κηφισίας Κύριλλος και Γλυφάδας Αντώνιος. Αυτοί αν και συμφώνησαν στην εντολή της ΔΙΣ – υπενθυμίζεται ότι η απόφαση ήταν ομόφωνη – τέλεσαν τον Αναστάσιμο Όρθρο. Ο Μητροπολίτης Κηφισίας όλον κανονικά, ο δε Μητροπολίτης Γλυφάδας με δική του Εγκύκλιο διευκρίνισε στους εφημερίους της Μητροπόλεως Γλυφάδας να τελεσθεί εν συντομία ο Όρθρος, με το ψάλσιμο των Καταβασιών και του Εξαποστειλαρίου και έδειξε ανοχή σε όσους κληρικούς τέλεσαν κανονικά όλο τον Όρθρο.

Από εκεί και πέρα ο στενός φίλος του Αρχιεπισκόπου, Μητροπολίτης Μαντινείας κ. Αλέξανδρος έδωσε εντολή να γίνει η τελετή της Αναστάσεως το Σάββατο στις 9 μ.μ., αλλά ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία το πρωί της Κυριακής του Πάσχα... Το ίδιο πρόγραμμα με τον Μητροπολίτη Μαντινείας ακολούθησε και ο Μητροπολίτης Ιερισσού. Ο Μητροπολίτης Κερκύρας τήρησε το τοπικό έθος και τέλεσε τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία λίαν πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Τις πρώτες πρωινές ώρες τέλεσαν Όρθρο και Θεία Λειτουργία οι Μητροπολίτες Κυθήρων και Αιτωλοακαρνανίας. Στη Μητρόπολη Κορίνθου κληρικοί ξεκίνησαν την παννυχίδα στις 8 μ.μ., αλλά τέλεσαν στη συνέχεια κανονικά τον Όρθρο και τη Θεία Λειτουργία. Ακόμη και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών πολλοί κληρικοί τέλεσαν κανονικά τον Όρθρο. Ορισμένοι που δεν τον τέλεσαν, ακολουθώντας την εντολή της ΔΙΣ, αισθάνθηκαν την ανάγκη να απολογηθούν στο Εκκλησίασμα, ανάγκη που δεν αισθάνθηκαν οι Συνοδικοί Μητροπολίτες Βεροίας, Άρτης, Γουμενίσσης, Ξάνθης, Ιλίου, Νέας Ιωνίας.

Σημειώνεται ότι ο λαός ξεπέρασε τον κλήρο και τίμησε την Ανάσταση στις 12 τα μεσάνυχτα. Όπως έγραψε καθημερινή εφημερίδα οι περισσότεροι πιστοί περίμεναν, κατά το πατροπαράδοτο έθιμο, να πάει η ώρα 12, οπότε ο αττικός ουρανός γέμισε με τα βεγγαλικά για την ...κανονική Ανάσταση.-

Πηγή:https://anastasiosk.blogspot.com/2021/05/blog-post_193.html