Κωνσταντῖνο Βαθιώτης: Ὅταν ἡ ἀπειλή πλασάρεται ἀνάποδα ὡς ἐπιλογή

 

Ἡ ρητορικὴ Πλεύρη ὡς πιστοποιητικὸ νομικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ

 

Τὴν 9η Μαΐου 2022 στὴν ἐκπομπὴ «Καλημέρα Ἑλλάδα» ποὺ προβλήθηκε ἀπὸ τὸν ἰδιωτικὸ τηλεοπτικὸ σταθμὸ ANT1, ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀργυρώνητους τηλεβραχίονες τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας, ὁ Ὑπουργὸς Ὑγείας Θ. Πλεύρης δήλωσε τὰ ἑξῆς:

«Οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοὶ ἔχουν ἐπιλέξει νὰ μὴν ἐργάζονται. Γιατί τὸ ἔχουν ἐπιλέξει; Τὸ ἔχουν ἐπιλέξει προφανῶς γιατί ἡ Πολιτεία ἔφερε ἕνα μέτρο τὸ ὁποῖο τοὺς ἔθεσε σὲ ἀναστολὴ ἂν δὲν ἐμβολιάζονται».

Ἡ δήλωση αὐτὴ πιστοποιεῖ ὅτι ὁ νομικὸς Θ. Πλεύρης ἀφ᾿ ἑνὸς διαστρεβλώνει συνειδητὰ τίς στοιχειώδεις ἀρχὲς τοῦ Δικαίου, ἀφ᾿ ἑτέρου βιάζει τὴν κοινὴ λογική. Ἀπ' ὅποια πλευρὰ κι ἂν προσεγγίσουμε τὴν οὐσία τῆς δήλωσής του, δὲν χωρεῖ καμία ἀμφιβολία ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀδιάψευστο πιστοποιητικὸ νομικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ.

 

Ὅπως κάθε νομικὸς γνωρίζει ἄριστα, ἀλλὰ καὶ ὅπως κάθε ἁπλὸς πολίτης μπορεῖ νὰ τὸ διαισθανθεῖ εὔκολα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ γίνει λόγος γιὰ ἀτομικὴ ἐπιλογή, θὰ πρέπει αὐτὴ νὰ εἶναι προϊὸν συνειδητῆς, ὑπεύθυνης καὶ ἐλεύθερης στάθμισης ὅλων τῶν κρίσιμων παραμέτρων, ἀπαλλαγμένης ἀπὸ γνωστικὰ καὶ βουλητικὰ ἐλαττώματα. Δηλαδή:

Ὁ πολίτης θὰ πρέπει νὰ ἔχει ἐπίγνωση τῶν συνεπειῶν τῆς ἀπόφασής του καί, ταυτοχρόνως, νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὴν λάβει ἀνεπηρέαστος ἀπὸ ψυχικὲς πιέσεις.

Ἐνῶ, λοιπόν, ἡ ἀπόφαση τῶν ὑγειονομικῶν νὰ μὴν ἐμβολιασθοῦν δὲν πάσχει ἀπὸ κάποιο γνωστικὸ ἐλάττωμα, ἀφοῦ αὐτοὶ ἔχουν ἐπίγνωση τῆς συνέπειας ποὺ θὰ ἔχει ἡ ἐπίμαχη παράλειψή τους, δηλ. τῆς ἀναστολῆς τῆς ἐργασίας τους, δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὴν ὕπαρξη βουλητικοῦ ἐλαττώματος.

Τοῦτο, διότι, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς ἡ κυβέρνηση θέσπισε τὸν ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ τῶν ὑγειονομικῶν κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ ὡς ἐπιταγὴ ποὺ ἐπισύρει τὴν δυσμενῆ συνέπεια τῆς ἀναστολῆς ἐργασίας (/καθηκόντων) σὲ περίπτωση μὴ συμμόρφωσής τους πρὸς τὸν συγκεκριμένο κανόνα Δικαίου (ἄρ. 206 Ν. 4820/2021), ἔθεσε τὴν ἐν λόγῳ κατηγορία πολιτῶν πρὸ ἑνὸς σοβαροῦ, συνειδησιακοῦ διλήμματος, τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε ἐφεξῆς νὰ ὀνομάζεται: τὸ ὑπαρξιακὸ δίλημμα τοῦ ὑγειονομικοῦ: 

 

Ἀπέναντι ἀπὸ τὸν πόλο τῆς ἐκ τοῦ νόμου προβλεπόμενης ἀναστολῆς ἐργασίας βρίσκεται ὁ ἕτερος πόλος τοῦ διλήμματος, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖται ἀπὸ τοὺς διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης νὰ κρατηθεῖ τεχνηέντως στὸ σκιόφως, καθὼς συνδέεται μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ προκληθοῦν ἰσχυρὲς (ὑγειοβλαπτικὲς ἢ θανατηφόρες) παρενέργειες ἀπὸ τὸν πειραματικὸ ἐμβολιασμὸ μὲ ἐμβόλια νέας-μὴ ἐπαρκῶς δοκιμασμένης τεχνολογίας κατὰ τοῦ κορωνοϊοῦ.

Τὸ σιωπηρὸ δίλημμα πρὸς τοὺς ὑγειονομικοὺς εἶναι διατυπωμένο ὡς ἑξῆς:

Ὑγειονομικέ, ἢ ἐμβολιάζεσαι, ἀποδεχόμενος τὸν κίνδυνο εἴτε νὰ ὑποστεῖς βαριὰ σωματικὴ βλάβη εἴτε ἀκόμη καὶ νὰ πεθάνεις, ἢ δὲν ἐμβολιάζεσαι, ὁπότε θὰ πᾶς σπίτι σου καὶ θὰ μείνεις ἀπλήρωτος, μέχρι νὰ ἀλλάξεις μυαλά!

Ἀκόμη κι ἕνας μὴ ἐξοικειωμένος μὲ τὰ νομικὰ θὰ μποροῦσε εὐχερῶς νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι τὸ δίλημμα αὐτὸ παράγει μεγάλη ψυχικὴ πίεση γιὰ τὸν ὑγειονομικό, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ λάβει τὴν ἀπόφασή του ὑπὸ συνθῆκες ἀνελευθερίας, σταθμίζοντας δύο κολοσσιαίας σημασίας ἀγαθά του:

Στὴν μιὰ πλευρὰ βρίσκεται ἡ ἐργασία του, ἡ ὁποία τοῦ ἐξασφαλίζει τὸν ἐπιούσιο, ἐνῶ στὴν ἄλλη πλευρὰ βρίσκεται ἡ ὑγεία καὶ ἡ ζωή του, ποὺ ἀποτελοῦν προϋπόθεση τῆς δυνατότητάς του νὰ βιοπορίζεται.

Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἀπόφαση τῶν ὑγειονομικῶν νὰ μείνουν χωρὶς δουλειὰ δὲν εἶναι προϊὸν ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τους ἀλλὰ κρατικοῦ ἐξαναγκασμοῦ ποὺ στηρίχθηκε στὴν ἀπειλὴ τοῦ (προδήλως ἀντισυνταγματικοῦ) νόμου¹. Ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ αὐτὴ παρήχθῃ φόβος στὴν ψυχὴ τῶν ὑγειονομικῶν ὄχι μόνο γιὰ τὸν μισθό τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ζωὴ ἢ ἔστω τὴν ὑγεία τους, ὑπὸ τὸ κράτος δὲ αὐτοῦ τοῦ συναισθήματος ἀναγκάσθηκαν νὰ ἐπιλέξουν τό, κατὰ τὴν ἄποψή τους, μικρότερο κακό.

 

H διαπίστωση αὐτὴ εἶναι βαρύνουσας σημασίας γιὰ τὴν ποινικὴ ἀξιολόγηση τῶν περιπτώσεων ἐκείνων κατὰ τίς ὁποῖες οἱ ὑγειονομικοί, προκειμένου νὰ μὴ χάσουν τὸν μισθό τους, ἀναγκάσθηκαν νὰ ἐπιλέξουν τὸν ἐμβολιασμό τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ (κινδυνεύσουν νὰ) ὑποστοῦν σοβαρὲς παρενέργειες ἢ ἀκόμη καὶ νὰ (κινδυνεύσουν νὰ) χάσουν τὴν ζωή τους.

Ἐφόσον ἡ ἐπιλογὴ τους ἑτεροκαθορίσθηκε ἀπὸ τὸ συναίσθημα τοῦ φόβου, κανένας διαχειριστὴς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης -πρωτίστως δὲ ὁ Ὑπουργὸς Ὑγείας- δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὑψώσει τὴν κουρελιασμένη σημαία τῆς περίφημης ἀτομικῆς εὐθύνης καὶ ὡς Πόντιος Πιλάτος νὰ νίψει τὰς χεῖρας του, λέγοντας:

 

Οἱ ὑγειονομικοὶ ἀνέλαβαν μόνοι τους -συνειδητά, ὑπεύθυνα καὶ ἐλεύθερα- τὸ ρίσκο τῆς τεχνητῆς ἀνοσοποίησής τους μέσῳ τῶν πολυδιαφημισμένων ἐμβολίων.

Μιὰ τέτοια θέση, ἡ ὁποία εἶναι προφανὲς ὅτι ὑποκρύπτεται στὴν δήλωση τοῦ Θ. Πλεύρη περὶ ἐλευθέρας ἐπιλογῆς τῶν ὑγειονομικῶν νὰ μείνουν ἄνεργοι (ὅποιος ὑγειονομικὸς ἀποφασίζει ἐλεύθερα νὰ σταματήσει νὰ ἐργάζεται ἀρνούμενος νὰ ἐμβολιασθεῖ, ὑπονοεῖται ὅτι ἀποφασίζει ἐξίσου ἐλεύθερα νὰ συνεχίσει νὰ ἐργάζεται δεχόμενος νὰ ἐμβολιασθεῖ), εἶναι ἀπὸ πλευρᾶς Ποινικοῦ Δικαίου ἀπολύτως ἐσφαλμένη καὶ ἄρα ὅποιος νομικὸς τὴν υἱοθετεῖ ἢ ἐνεργεῖ ἐκ τοῦ πονηροῦ, ἐξυπηρετῶντας ἔκνομα συμφέροντα ἐπὶ ζημία τῶν πολιτῶν, ἢ ἔχει πλέον στὰ χέρια του ἕνα πτυχίο ποὺ ἐνδεικνύει μέν, ἀλλὰ δὲν ἀποδεικνύει τὴν γνωστικὴ ἐπάρκεια τοῦ κατόχου του.

Ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα προκύπτει καὶ ἀπὸ ἕνα νομολογιακὸ προηγούμενο: Ὡς προϊὸν ἐξαναγκασμοῦ ἀντιμετωπίσθηκε στὸ παρελθὸν ἀπὸ τὸ Συμβούλιο Πλημμελειοδικῶν Χίου ἡ σπάνια περίπτωση ἑνὸς μηχανοδηγοῦ πλοίου, ὁ ὁποῖος εἶχε διανυκτερεύσει στὴν οἰκογένειά του καὶ ἀπειλήθηκε μὲ ἀπόλυση, ἂν δὲν προσερχόταν στὸ ἀγκυροβολημένο πλοῖο γιὰ νὰ δέσει τοὺς κάβους, παρότι ἐπικρατοῦσαν δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες καὶ τὰ κύματα ἔφθαναν τὰ 10 μέτρα· κατὰ τὴ διάρκεια πρόσδεσης τοῦ δεύτερου κάβου, κύματα πέταξαν τὸν μηχανοδηγὸ στὴν τσιμεντένια προβλῆτα καὶ στὴν συνέχεια τὸν παρέσυραν στὴ θάλασσα, ὅπου καὶ πνίγηκε².

Στὴν περίπτωση αὐτὴ ἐκρίθῃ ὅτι ὁ κατηγορούμενος πλοίαρχος εὐθυνόταν ὡς ἔμμεσος αὐτουργὸς θανατηφόρας ἐκθέσεως σὲ βάρος τοῦ μηχανοδηγοῦ: Ναὶ μὲν ὁ κατηγορούμενος δὲν κατέστησε ἀβοήθητο τὸν παθόντα μηχανοδηγό, μεταφέροντάς τον ἐντὸς τῆς κινδυνογόνου ἑστίας μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια, ἐκστόμισε ὅμως μιὰ συγκεκριμένη ἀπειλή, ἡ ὁποία προκάλεσε ψυχικὴ πίεση στὸν ἀποδέκτη της, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μεταβεῖ αὐτὸς ὁ τελευταῖος στὴν κινδυνογόνο ἑστία, περιάγων ἑαυτὸν σὲ θέση ἀνασφαλῆ.

Μιλῶντας στὴν γλῶσσα τῆς ποινικῆς δογματικῆς: ὁ δράστης χρησιμοποίησε τὸ θῦμα ὡς ὄργανό του, ἐξαναγκάζοντάς το νὰ τεθεῖ σὲ αὐτοδιακινδύνευση, δηλαδὴ νὰ ἐκδηλώσει μιὰ συμπεριφορὰ ποὺ δὲν πληροῖ μὲν τὴν ἀντικειμενικὴ ὑπόσταση κάποιου ἐγκλήματος, πλὴν ὅμως ἐπειδὴ ἡ αὐτοπροσβλητικὴ ἀπόφαση ἔπασχε ἀπὸ τὸ ὀφειλόμενο στὴν ἀπειλὴ ἀπόλυσης βουλητικὸ ἐλάττωμα, τὸ παραχθὲν ἀποτέλεσμα θὰ χρεωθεῖ στὸν κατηγορούμενο πλοίαρχο, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς ἀπειλῆς τῆς ἀπόλυσης ἐκφόβισε τὸ θῦμα, πιέζοντάς το νὰ λάβει τὴν μοιραία ἀπόφαση.

Εἶναι χαρακτηριστικό -καὶ ἰδιαιτέρως διαφωτιστικὸ γιὰ τὴν συνειδητοποίηση τῆς ἀνάποδης ἀξιολόγησης ποὺ γίνεται σήμερα ἀπὸ νομικοὺς ποὺ πρόδωσαν τὴν ἐπιστήμη τους- ὅτι καὶ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση ὁ ἀποθανὼν μηχανοδηγὸς ἐκλήθῃ νὰ ἐπιλύσει ἕνα ὑπαρξιακὸ δίλημμα ἀντίστοιχο τοῦ διλήμματος τῶν ὑγειονομικῶν. Τὸ δίλημμα τοῦ μηχανοδηγοῦ ἦταν τὸ ἑξῆς:

Ἢ σώζω τὸν μισθό μου ρισκάροντας τὴν ζωή μου ἢ χάνω τὸν μισθό μου διατηρῶντας ἀλώβητη τὴν ζωή μου!

Φυσικά, τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας νόμος προβλέπει μιὰ δυσμενῆ συνέπεια, αὐτὸ δὲν σημαίνει -ὅπως ὑπονοεῖ ὁ Θ. Πλεύρης- ὅτι ὁ πολίτης θὰ πρέπει σώνει καὶ καλὰ νὰ συμμορφωθεῖ πρὸς τὴν σχετικὴ ἐπιταγὴ τοῦ νόμου καὶ ἄρα ὅτι, ἂν τελικῶς δὲν συμμορφώθηκε, ἐπέλεξε ἐλεύθερα νὰ μὴ συμμορφωθεῖ, ὀφείλοντας νὰ λουστεῖ τίς συνέπειες τῆς (δῆθεν) ἀτυχοῦς ἐπιλογῆς του.

Λέγοντας, λοιπόν, ὁ ἐν λόγῳ Ὑπουργὸς ὅτι οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοὶ ἐπέλεξαν νὰ μὴν ἐργαστοῦν, διότι ἡ ἀναστολὴ τῆς ἐργασίας ὅποιου προσώπου δὲν ἐμβολιάζεται ἔχει προβλεφθεῖ νομοθετικῶς, προέβαλε ἕνα ἐπιχείρημα τὸ ὁποῖο γιὰ ὅσους ἐνστερνίζονται ἀκόμη τίς βασικὲς ἀρχὲς ποὺ διέπουν τὸ δίκαιο, καὶ δὴ τὸ Ποινικὸ Δίκαιο, εἶναι ἄτοπο.

Ἡ ἐλεγχόμενη ἐπιχειρηματολογία εἶναι τόσο ἀνάποδη-στρεψόδικη ὅσο καὶ ἡ καραμέλα ποὺ πιπίλισαν κυβερνητικὰ στελέχη καὶ νομικοὶ σὲ σχέση μὲ τὸ πρόστυχο πρόστιμο τῶν 100 €, τὸ ὁποῖο θεσπίσθηκε σὲ βάρος τῶν πολιτῶν ἡλικίας ἄνω τῶν 60 ἐτῶν.

Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ καθηγητὴς Νομικῆς κ. Ἀντ. Μανιτάκης μιλῶντας σὲ ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ τοῦ Σκάϊ 100,3 (30.11.2021), ὑποστήριξε ὅτι τὸ νέο μέτρο δὲν εἶναι ἐξαναγκαστικὸ γιὰ ἕναν χαμηλόμισθο, διότι:

αὐτὸς ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ πάει νὰ ἐμβολιασθεῖ, προκειμένου νὰ μὴν ὑποβληθεῖ στὴν οἰκονομικὴ θυσία.

Πανομοιότυπη ἦταν καὶ ἡ τοποθέτηση τοῦ Κ. Μητσοτάκη ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς κατὰ τὴ συζήτηση τῆς τροπολογίας γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ στὴν ὡς ἄνω ἡλικιακὴ ὁμάδα (1.12.2021):

«Εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ μὴν καταβάλει κανεὶς τὸ πρόστιμο· ἀρκεῖ νὰ ἐμβολιασθεῖ, εἶναι τόσο ἁπλό!».

Ὅπως, ὅμως, ἔχει ἤδη ἐπισημανθεί³:

«Ὅποιος γνωρίζει στοιχειώδη νομικά, ἀντιλαμβάνεται πόσο πολὺ ἐμπαίζεται ὁ ἁπλὸς πολίτης μέσῳ αὐτοῦ τοῦ σοφίσματος. Ἄν ὁ συλλογισμὸς ἦταν ὀρθός, τότε κάθε λῃστὴς ποὺ ἀπειλεῖ ἕναν περαστικὸ μὲ τὴ φράση «τὰ λεφτά σου ἢ τὴ ζωή σου» θὰ ἐνθυλάκωνε μὲ τίς εὐλογίες τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου καὶ τῆς ἔννομης τάξης τὰ ξένα χρήματα, ἀφοῦ αὐτὰ θὰ τὰ εἶχε δώσει ὁ ἀπειληθεῖς μὲ τὴ θέλησή του καὶ ὄχι ἐξαναγκαστικά! Τὸ κρίσιμο, φυσικά, δὲν εἶναι ἂν ὁ ἀπειλούμενος ἔχει τὴν ἐναλλακτικὴ δυνατότητα νὰ δώσει σὲ ἕναν ξένο τὰ χρήματά του, προκειμένου νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὸ κακὸ μὲ τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖται, ἀλλὰ ἂν ὁ ἀπειλῶν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀξιώσει ἀπὸ τὸν ἀπειλούμενο νὰ τελέσει, νὰ ἀνεχθεῖ ἢ νὰ παραλείψει τὴν ἐπίμαχη ἐνέργεια. Ὅταν τέτοιο δικαίωμα δὲν ὑφίσταται, ἡ ἐναλλακτικὴ δυνατότητα τῆς συμμόρφωσης τοῦ ἀπειλουμένου, ἡ ὁποία εἶναι ἀθέμιτο δημιούργημα τοῦ δράστη, στερεῖται νομικοῦ ἀντικρίσματος, ὁπότε ἡ ἱκανοποίηση τῆς ἀξίωσης τοῦ ἀπειλοῦντος εἶναι προϊὸν ἐξαναγκασμοῦ. Ποιός σκακιστὴς θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει πειστικὰ ὅτι, κάνοντας τὴ μοναδικὴ κίνηση ποὺ τοῦ ἔχει ἀφήσει ὁ ἀντίπαλός του πρὶν ἀπὸ τὸ ρουά-μάτ, μετέφερε μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή του τὸ πιόνι του στὸ συγκεκριμένο τετράγωνο;».

Ἀξιοποιῶντας τὸν παραλληλισμὸ μὲ τὸ σκάκι, στὴν περίπτωση τῶν ὑγειονομικῶν ὁ σκακιστὴς δὲν ἔχει μπροστά του περιθώριο γιὰ μία μόνο κίνηση, ἀλλὰ γιὰ δύο κινήσεις. Τὸ ἂν ἕνας ὑγειονομικός, ὑπὸ τὴν δαμόκλειο σπάθη τῆς ἔννομης συνέπειας ποὺ προβλέπεται στὸ ἄρ. 206 Ν. 4820/2021, ἀποφασίσει τὴν θυσία ὑπὲρ τῆς ἐργασίας του ἤ, ἀντιθέτως, ἐκείνη ὑπὲρ τῆς ὑγείας καὶ τῆς ζωῆς του, εἶναι δίλημμα ἀντίστοιχο μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει ὅποιος σκακιστὴς βλέπει νὰ ἀπειλεῖται ταυτοχρόνως, ἀλλὰ διαζευκτικῶς, π.χ. τὸ ἄλογό του καὶ ὁ ἀξιωματικός του.

Ἄν ἀποφασίσει νὰ σώσει τὸ ἄλογο, θὰ χάσει τὸν ἀξιωματικό, κι ἂν ἀποφασίσει νὰ σώσει τὸν ἀξιωματικό, θὰ χάσει τὸ ἄλογό του.

Ὅ,τι κι ἂν ἀποφασίσει, εἶναι καταδικασμένος νὰ χάσει ἕνα ἀπὸ τὰ δύο πιόνια του. Ἡ ἀπώλειά αὐτή, ὅμως, δὲν θὰ εἶναι προϊὸν τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς του, ἀφοῦ ὁ ἀντίπαλός τον τὸν ἔφερε σὲ μιὰ τέτοια δυσμενῆ κατάσταση, ὥστε ἀναγκάσθηκε ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ θυσιάσει ἕνα πιόνι του.

Στὴ σκακιστικὴ γλῶσσα τὸ φαινόμενο αὐτὸ περιγράφεται μὲ τὸν διεθνῆ ὅρο Zugzwang (τσούκτσβανγκ = ἐξαναγκασμένη κίνηση): ὁ παίκτης εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ κάνει τὴν ἑπόμενη κίνηση, ἀλλὰ σὲ ὅποιο τετράγωνο κι ἂν κουνήσει τὸ πιόνι του, εἶναι δεδομένη μία ἀπώλεια. 

 

Ἔτσι καὶ οἱ σημερινοὶ ὑγειονομικοί:

• Ἄν δὲν ἐμβολιασθοῦν, χάνουν τὸν μισθό τους.
• Ἄν ἐμβολιασθοῦν, τίθεται σὲ δυνητικὸ κίνδυνο ἡ ὑγεία καὶ ἡ ζωή τους ἀπὸ τίς ἐνδεχόμενες παρενέργειες τοῦ ἐμβολίου.

Μάλιστα, ὁ κίνδυνος αὐτὸς θὰ βαίνει αὐξανόμενος (καὶ διαιωνιζόμενος) ὅσο τὸ ἀχόρταγο κράτος θὰ ἀξιώνει τὴν ἐπανάληψη τοῦ ἐμβολιασμοῦ μὲ πρόβλεψη νέων δόσεων.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω καθίσταται σαφὲς ὅτι ὁ Θ. Πλεύρης καὶ ἡ κυβέρνηση στὴν ὁποία ἀνήκει συμπεριφέρονται ὡς ταχυδακτυλουργοὶ ποὺ ἐμπαίζουν τοὺς μὴ ἔχοντες νομικὲς γνώσεις πολῖτες:
 

Ἀπὸ τὸ καπέλο τοῦ μάγου βγάζουν τὸ λούτρινο περιστέρι τῆς ἐλευθερίας ἔχοντας κρύψει στὸ μανίκι τους τὸ σατανικὸ τραπουλόχαρτο τῆς κρατικῆς ἀπειλῆς.

Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ διαβολικοὶ διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης ἐνεργοῦν ἀνάποδα, ὅπως οἱ καλόγεροι στὸν Μεσαίωνα πού, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, κατάφερναν νὰ ξεπερνοῦν τίς δυσκολίες τῆς νηστείας: 

 

Βαφτίζουν τὸ κρέας (= ἀπειλὴ) ψάρι (= ἐπιλογή), γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ταΐσουν μὲ εὔπεπτη τροφὴ τὸν ἀνυποψίαστο, μὴ ἐξοικειωμένο μὲ τὴν νομικὴ ἐπιστήμη, πολίτη!

Χάριν ἐπιστημονικῆς πληρότητος, ἀξίζει νὰ γίνει μιὰ τελευταία ἐπισήμανση:

Ἡ ἐπιλογὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ καλεῖται νὰ λάβει μιὰν ἀπόφαση ἐπιλύοντας τὸ ὑπαρξιακὸ δίλημμα ποὺ τοῦ ἔχει τεθεῖ, παραμένει ἐλεύθερη, ὅταν ἡ προκρινόμενη λύση εἶναι ἐναρμονισμένη μὲ τίς προσωπικὲς ἀξίες καὶ τὴν συνείδησή του, ἑπομένως ὅταν καταφέρνει νὰ μείνει ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὸ συναίσθημα τοῦ φόβου ποὺ προσπάθησε νὰ τοῦ καλλιεργήσει ὁ ἐμπνευστὴς τοῦ διλήμματος.

Μὲ ὅρους Ποινικοῦ Δικαίου, σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση ὁ ἐμπνευστὴς τοῦ διλήμματος εἶναι ἀξιόποινος γιὰ ἀπόπειρα παράνομης βίας (ἄρ. 330 σὲ συνδ. μὲ ἄρ. 42 ΠΚ): προσπάθησε μέσῳ τοῦ ἐκφοβισμοῦ νὰ χειραγωγήσει τὸν ἀποδέκτη τῆς ἀπειλῆς, πλὴν ματαίως, ἀφοῦ προσέκρουσε στὴν σθεναρὴ ἀντίσταση ἑνὸς ἄτρωτου-ἀτρόμητου ἀνθρώπου.

Τέτοιας ποιότητος ἄνθρωποι εἶναι καὶ ὅσοι ὑγειονομικοὶ ἔχουν λάβει τὴν ἀκλόνητη ἀπόφαση νὰ δώσουν τὸν ὑπὲρ τῆς καθαρῇς συνειδήσεώς τους καὶ τῆς ἐλεύθερης ψυχῆς τους ἀγῶνα. Μόνο ποὺ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση θὰ ἦταν ἀκόμη καλύτερο νὰ μιλᾶμε ὄχι ἁπλῶς γιὰ ἐλεύθερη, ἀλλὰ γιὰ ἡρωικὴ ἐπιλογή.

Ἀξίζει, μάλιστα, νὰ ὑπογραμμισθεῖ ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν πυραμίδα ἱεράρχησης τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία παρουσίασε στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα ὁ Ἀμερικανὸς ψυχολόγος Abraham Maslow (Ἀβραὰμ Μάσλοου), στὴν βάση αὐτῆς τῆς πυραμίδας βρίσκονται οἱ φυσιολογικές-βιολογικὲς ἀνάγκες (physiological needs) τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἐπιβίωσή του (π.χ. τροφή, νερό, ἀέρας, ὕπνος), ἐνῶ στὴν κορυφή της βρίσκεται ἡ ἀνθρώπινη ἀνάγκη γιὰ αὐτοπραγμάτωση (need for self-actualization), κάτω δὲ ἀκριβῶς ἀπὸ αὐτὴν βρίσκονται οἱ ἀνάγκες αὐτοεκτιμήσεως (the estemm needs). Ἀμφότερες οἱ ἀνάγκες αὐτὲς ἐμφανίζουν μιὰ πολὺ πιὸ σύνθετη δομὴ ἀπ᾿ ὅ,τι οἱ φυσιολογικές-βασικὲς ἀνάγκες.

 

Ἑπομένως, ἔχοντας πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν παραπάνω ἱεραρχικὴ πυραμίδα, μποροῦμε εὔκολα νὰ καταλήξουμε στὸ ἀκόλουθο συμπέρασμα:

• Ὅποιος ἐπιλέγει νὰ ἐμβολιασθεῖ, προκειμένου νὰ διατηρήσει τὸν μισθό του, δίνει προτεραιότητα στὴν ἐκπλήρωση μιᾶς φυσιολογικῆς-βιολογικῆς ἀνάγκης του, ἡ ὁποία τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὸ ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησης. Ἡ σκέψη αὐτὴ ἀποκαλύπτει γιὰ ποιόν λόγο ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων ὑλοποιεῖ νυχθημερόν, καὶ δὴ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, μιὰ πρωτοφανῆ πλύση ἐγκεφάλου ὑπὲρ τῆς δῆθεν ἐπιτακτικῆς ἀνάγκης νὰ βρεθοῦν καὶ νὰ ἐφαρμοσθοῦν βιώσιμες (sustainable) λύσεις γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ πλανήτη ἀπὸ τὴν λεγόμενη κλιματικὴ ἀλλαγή. Ὁ πραγματικὸς στόχος, ὅμως, τῶν Νεοταξιτῶν δὲν εἶναι νὰ σώσουν τὸν πλανήτη, ποὺ οἱ ἴδιοι καταστρέφουν ὕπουλα καὶ μεθοδικά, ἀλλὰ νὰ ἐμφυτεύσουν στὸ μυαλὸ τῶν ἀνυποψίαστων πολιτῶν τὴν ἔμμονη ἰδέα νὰ πολεμοῦν μόνο γιὰ τὰ στοιχειώδη (basics).
• Ἀντιθέτως, ὅποιος ἐπιλέγει νὰ μὴν ἐμβολιασθεῖ, προκειμένου νὰ διατηρήσει ἀλώβητη τὴν ψυχή του καὶ νὰ συνεχίσει νὰ νιώθει περήφανος ποὺ ὑπερασπίζεται τὴν θεμελιώδη ἰδιότητα τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. τὸ αὐτεξούσιό του, δίνει προτεραιότητα στὴν ἀνάγκη του νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ ἀπολύτως χρειώδη, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἀνήκει σὲ ἕνα ποιοτικότερο εἶδος ἀνθρώπου ποὺ ἐπιζητεῖ τὴν αὐτοπραγμάτωσή του.

Τώρα μπορεῖ καθένας νὰ κατανοήσει ξεκάθαρα γιὰ ποιόν λόγο οἱ διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης, οἱ ὁποῖοι, ταυτοχρόνως, ἀνήκουν στὴν παγκόσμια ἐλὶτ τῶν μισανθρώπων ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν μετατροπὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ χειραγωγούμενους εὐτυχισμένους σκλάβους, ἀσκοῦν τόσο μεγάλη πίεση στοὺς λαούς, ὥστε νὰ τοὺς παρασύρουν ἢ νὰ τοὺς ἐξαναγκάσουν νὰ ἐπιλύσουν τὸν ὑπαρξιακὸ τοὺς δίλημμα μὲ γνώμονα τίς κατώτερες ἀνάγκες του:

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ ἔχουν ἐπιτύχει νὰ καθηλώσουν τὸν ἄνθρωπο στὸ ἐπίπεδο τοῦ ζώου, ποὺ σκέπτεται μόνο τί θὰ πιεῖ καὶ τί θὰ φάει. Ἀκόμη χειρότερα: θὰ ἔχουν μεταμορφώσει τὸν ἄνθρωπο σὲ φίδι ποὺ σέρνεται κολλημένο στὴν γῆ. Ἔτσι, τὸ τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ θὰ θυμίζει πλέον ἕνα ἀποκρουστικὸ ὅν, πλασμένο κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Διαβόλου. Πόσο ἀνάποδος ὁ κόσμος τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ὁ ὁποῖος δὲν χωρεῖ ἀμφιβολία ὅτι εἶναι δημιούργημα τοῦ σατανικοῦ ὄφεως!

Κάθε ἄλλο παρὰ τυχαῖο εἶναι ὅτι στὸ ἀμέσως ἑπόμενο σκαλὶ τῆς πυραμίδας, δηλ. ἀκριβῶς πάνω ἀπὸ τίς φυσιολογικές-βιολογικὲς ἀνάγκες, ἱεραρχεῖ ὁ Maslow τίς ἀνάγκες γιὰ ἀσφάλεια (the safety needs), οἱ ὁποῖες εἶναι σημαντικὲς γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του (π.χ. σταθερὴ ἀπασχόληση, φροντίδα ὑγείας, στέγη). Ἄρα τὸ προπαγανδιστικὸ μήνυμα ἐπὶ ἐποχῆς λοκντάουν «μένουμε σπίτι, μένουμε ἀσφαλεῖς» ὑπηρετοῦσε τὸν στόχο τοῦ αὐτοεγκλωβισμοῦ τῶν πολιτῶν σὲ μιὰ κοντόφθαλμη θεώρηση ποὺ καλλιεργεῖται μὲ γνώμονα τὰ βασικὰ ἔνστικτα τοῦ ἀνθρώπου! 

 

Ἰδού, λοιπόν, τὸ πεσμένο γάντι γιὰ ὅποιον νομικὸ θεωρεῖ ὅτι ὁ γράφων εἶναι ψεκασμένος, συνωμοσιολόγος ἢ ἄλλως πὼς πρόσωπο μειωμένου καταλογισμοῦ, νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἀλλοιωμένη ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια, παραθέτοντας τὴν προσήκουσα ἐπιχειρηματολογία, ὥστε νὰ ἀποδείξει ὅτι:

τὸ Ποινικὸ Δίκαιο ποὺ διδάχθηκε καὶ δίδαξε μὲ τὴν μεγίστη δυνατὴ ἀφοσίωση ἦταν γιὰ τὰ σκουπίδια.

Ἡ τελευταία φωτογραφία ἀποτυπώνει τὴν μπαλλάντα του Friedrich Schiller «To γάντι» (Der Handschuh). Ὁ γράφων τὴν εἶχε διδάξει στὸ σεμινάριο «Ποινικὸ Δίκαιο & Κινηματογράφος - Ρώσικη Ρουλέτα: Παραλλαγὲς καὶ ἀξιόποινο», ποὺ εἶχε πραγματοποιηθεῖ στὶς 11.11.2016 στὸ ἀμφιθέατρο 11 τῆς Νομικῆς Σχολῆς Κομοτηνῆς. Τὴν μπαλλάντα εἶχε ἀπαγγείλει, ἀποκλειστικὰ γιὰ τοὺς φοιτητὲς τῆς ἐν λόγῳ Σχολῆς, ὁ ἠθοποιὸς Γρηγόρης Βαλτινὸς σὲ σκηνοθεσία Γιάννη Σανιώτη⁴.

 

________________________

1 Γιὰ τὴν ἀντισυνταγματικότητα τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ τῶν ἐπαγγελματιῶν ὑγείας βλ. Βαθιώτη, Ἀπὸ τὴν πανδημία στὴν κλιματικὴ ἀλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σὲ φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἐκδ. Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 47 ἐπ.
 

2 Βλ. τὸ ὑπ᾿ ἀριθμ. 99/2007 βούλευμα Εἰσαγγελικὴ Πρόταση Δ. Φερεντίνου Ποινικὴ Δικαιοσύνη 2008, σελ. 152. Ἐπ᾿ αὐτοῦ βλ. καὶ Βαθιώτη, Ἀπὸ τὴν τρομοκρατία στὴν πανδημία. Ὑποχρεωτικὲς ἰατρικὲς πράξεις στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ, Ἀλφειός, β΄ ἔκδ., Ἀθήνα 2021, σελ. 233.
 

3 Βαθιώτης, Ἀπὸ τὴν πανδημία στὴν κλιματικὴ ἀλλαγή, ό.π., σελ. 179.
 

4 http://trelogiannis.blogspot.com/2021/09/friedrich-schiller-der-handschuh-11.html

πηγή: https://ethnegersis.blogspot.com/