Μιά σταγόνα μπορεί να αγιάσει ολόκληρο ωκεανό. Και ένας που προσεύχεται για τη χώρα μπορεί να σώσει όλες τις πόλεις και τα χωριά

«Η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται»

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσας

Μέρα με τη μέρα ο αριθμός των πνευματικών του παιδιών αυξανόταν. Όλοι έφευγαν από το κελλί του ανανεωμένοι, ειρηνικοί, χαρούμενοι.

Τα λόγια του στάρετς ήταν πάντοτε μαθήματα πραγματικής ταπεινοφροσύνης:

– Ο ίδιος ο Κύριος είπε στον απόστολο Παύλο: «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β’ Κορινθίους 12:9). Και ο απόστολος Παύλος, έχοντας προσωπική πείρα του μεγαλείου αυτών των λόγων, έλεγε: «Όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι». Ας διατηρούμε, λοιπόν, κι εμείς, όπως ο απόστολος Παύλος, γαλήνη στις ασθένειες, στις θλίψεις, στις αδικίες, στους διωγμούς, στους κατατρεγμούς για το όνομα του Χριστού. Μόνον όταν δεχθούμε το θέλημα του Κυρίου, το οποίο αποκαλύπτεται στους ανθρώπους ακριβώς μέσα από τα μεγάλα προβλήματα, τις μεγάλες αρρώστιες και τους διωγμούς, τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε και τη δική μας αδυναμία και θα επιδιώξουμε την εξ ύψους βοήθεια. Μόνον έτσι γεννιέται η αληθινή πίστη, ελπίδα και προσευχή, όταν έχουμε πλήρη συνείδηση της μηδαμινότητάς μας. Αυτή η πίστη δεν μένει ποτέ αναπάντητη και μετακινεί βουνά.

Για τους δύσκολους καιρούς και τους διωγμούς που περνούσε ο ρωσικός λαός και που πολλοί αδυνατούσαν να καταλάβουν το θέλημα του Θεού ο στάρετς έλεγε:

– Ήλθε η ώρα της μετάνοιας και της ομολογίας. Ο ίδιος ο Κύριος τιμωρεί το ρωσικό λαό για τις αμαρτίες του και μέχρις ότου ο ίδιος ο Κύριος δεν ελεήσει τη Ρωσία, δεν υπάρχει νόημα να πηγαίνει κανείς αντίθετα στο άγιο θέλημά Του. Η ζοφερή νύχτα θα σκεπάσει για πολύν καιρό τη γη της Ρωσίας. Μας περιμένουν πολλές θλίψεις και βάσανα. Γι’ αυτό και μας διδάσκει ο Κύριος: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Δεν μας μένει παρά να προσευχόμαστε στον Κύριο και να τον εκλιπαρούμε να μας συγχωρέσει. Ας θυμόμαστε ότι «ο Θεός αγάπη εστί» και ας ελπίζουμε στο αμέτρητο έλεός Του.

Πολλούς εκείνο τον καιρό συμβούλευε να προσεύχονται με την ευχή του Ιησού:

– Η αδιάλειπτη προσευχή της μετανοίας είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενωθεί το πνεύμα μας με το Πνεύμα του Θεού. Παράλληλα, αυτή η προσευχή είναι και η πνευματική μάχαιρα που καταστρέφει κάθε αμαρτία.

Ο στάρετς είχε προβλέψει την εντατικοποίηση των απροκάλυπτων διωγμών, όταν ολόκληρη η χώρα είχε γίνει ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η ευχή του Ιησού, την οποία επεμελείτο ο ίδιος και τα πνευματικά του παιδιά, ήταν ένα ισχυρό όπλο σ’ όλους όσοι βρίσκονταν στο κράτος που είχε κηρύξει πόλεμο κατά του Θεού.

Από το βιβλίο, ο «Στάρετς Σεραφείμ της Βίριτσα, 1866-1949», του Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου των εκδόσεων Ακρίτας.

***

Τον καιρό του πολέμου ο πατήρ Σεραφείμ εκτός από την αυστηρή νηστεία και την προσευχή, για να σωθεί ο λαός της Ρωσίας από αφανισμό, προσευχόταν χίλιες νύχτες πάνω σε μία πέτρα μπροστά στην εικό­να του αγίου Σεραφείμ του Σαρόβ, μιμούμενος σ’ αυτό τον προστάτη του τον άγιο Σεραφείμ.

Ήταν 21 Ιουνίου 1941 ημέρα Κυριακή. Την ημέρα αυτή οι Ρώσοι γιορτάζουν όλους τους αγίους που αγίασαν στην Ρωσική γη. Αυτή τη σημαντική μέρα διάλεξε ο Χίτλερ για να εισβάλει στην Ρωσία…

Τα βάσανα του λαού θλίβουν βαθύτατα τον στάρετς της Βίριτσα…

“Το 1941 ο γέροντας ήταν 75 ετών. Εκείνο τον καιρό οι αρρώστιες τον είχαν αποδυναμώσει πάρα πολύ και δεν μπορούσε σχεδόν καθόλου να μετακινηθεί χωρίς την βοήθεια τρίτων. Και όμως, διάλεξε έναν τρόπο προσευχής έμπονο και μαρτυρικό. Στον κήπο, πίσω από το σπίτι που έμενε, περίπου πενήντα μέτρα, προεξείχε από την γη μια μεγάλη πέτρα, μπροστά στην οποία μεγάλωνε μια μικρή μηλιά. Αυτή την πέτρα διάλεξε ο γέροντας ως τόπο προσευχής. Τοποθετούσε στην μηλιά μιά μικρή εικόνα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ γονυκλινή πάνω στην πέτρα (ο όσιος Σεραφείμ προσευχόταν για χίλιες νύχτες γονατιστός σε μια μεγάλη πλατιά πέτρα). Την εικόνα αυτή είχε φέρει ο γέροντας από την επίσκεψη στο Σάρωφ κατά την ημέρα της επίσημης διακήρυξης της αγιότητας του οσίου Σεραφείμ. Στον τόπο της προσευχής τον πήγαιναν υποβαστάζοντας τον ενώ μερικές φορές απλά τον μετέφεραν εκεί. Ο γεροντάκος γονάτιζε με τα πονεμένα του πόδια πάνω στην πέτρα και ύψωνε τα χέρια του προς τον ουρανό. Με δάκρυα προσευχόταν και ικετευε τον Κύριο να συγχωρήσει τις αμαρτίες των ανθρώπων και να σώσει την Ρωσία από τους βάρβαρους κατακτητές. Η άσκηση αυτή απαιτούσε πολλή υπομονή. Ήταν όντως μια πράξη μαρτυρική… Κάνεις από μας δεν μπορούσε να αντικρύσει αυτή τη σκηνή χωρίς δάκρυα. Τον παρακαλούσαμε επανειλημμένα να εγκαταλείψει την άσκηση αυτή λέγοντάς του ότι μπορούσε να προσευχηθεί και στο κελί του. Όμως ήταν ανένδοτος. Προσευχόταν όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του, μία, δύο, τρεις, αλλά και περισσότερες ώρες χωρίς διακοπή. Έδινε όλο τον εαυτό του, ήταν πραγματικά μιά κραυγή προς τον Κύριο. Πιστεύουμε ότι με τις προσευχές τέτοιων αγίων ασκητών άντεξε η Ρωσία και διασώθηκε η Πετρούπολη. Έλεγε ο γέροντας :

–” Μιά σταγόνα μπορεί να αγιάσει ολόκληρο ωκεανό. Και ένας που προσεύχεται για τη χώρα μπορεί να σώσει όλες τις πόλεις και τα χωριά.

…Κι αυτή η άσκηση συνεχίστηκε καθημερινά όλα τα χρόνια του πολέμου

Έλεγε: «Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».

πηγή: https://romioitispolis.gr/