Αδερφέ μου.
Πήρα το θάρρος να σου γράψω, τούτες τις λίγες τις γραμμές, για να σου πω ένα ευχαριστώ…
Ένα ευχαριστώ, που μια μέρα σαν τη σημερινή, πριν από 80 χρόνια, φίλησες γυναίκα, παιδιά και μάνα, και έφυγες για τα σύνορα.
Ένα ευχαριστώ, για το κρύο, το χιόνι, τα κρυοπαγήματα, και όλες τις κακουχίες που υπέστης για μένα και για τα παιδιά μου πολεμώντας.
Ένα ευχαριστώ, για τα χέρια και τα πόδια που έδωσες για τη Πατρίδα και άλλο ένα για τα τραύματα που κουβάλησες πίσω, στο σπίτι σου μαζί σου.
Ένα ευχαριστώ, για όλους τους φίλους και τα αδέρφια που έχασες. Ξέρεις… Ένας από αυτούς ήταν και ο προ-πάππους μου. Ο Κυριάκος. Ίσως να τον γνώρισες. Ίσως να πολεμήσατε πλάι με πλάι, να γελάσατε, να κλάψατε, ή να προσευχηθήκατε μαζί…
Το ξέρω, ότι τώρα είσαι καλά. Το ξέρω, πως αναπαύεσαι πια, κοντά στον κύρη τον Χριστό μας.
Παρόλα αυτά, εγώ την είχα την ανάγκη να σου γράψω. Να σου πω, ένα απλό ευχαριστώ.
Και να σου δώσω και μια υπόσχεση…
Πως αν χρειαστεί κάποια στιγμή, θα προσπαθήσουμε όλοι, -συν Θεώ- στα βήματά σου να βαδίσουμε.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου