Άσχημο πράγμα το να είναι κάποιος μίζερος. Δεν μπορεί τίποτα να ευχαριστηθεί. Και μαζί του, ‘’παρασέρνει’’ κάτω και όλους αυτούς που τον αγαπάνε. Ο μίζερος ο άνθρωπος, τρόπω τινά, ηδονίζεται από τη μιζέρια του… Σαν να μην θέλει να γλιτώσει από αυτήν ποτέ. Όσοι έχουν δίπλα τους μίζερους ανθρώπους το ξέρουνε καλά…
Άσχημο πράγμα το να είναι κανείς ‘’κομπλεξικός’’. Να κουβαλά συμπλέγματα -που εκούσια δεν τα αφήνει-, παλιά και νέα. Ταλαιπωρεί τους ανθρώπους γύρω του και δεν δίνει δεκάρα… Δεν μπορεί, δεν θέλει, να δει τί γίνεται πέρα από τα ‘’προβλήματά’’ του.
Άσχημο πράγμα το να είναι κανείς εγωιστής. Όλοι νομίζουμε πως δεν είμαστε και όλοι τον κουβαλάμε… Ο εγωισμός ξέρεις, έχει πολλές μορφές. Εγωισμός το να νιώθεις ότι είσαι εσύ και άλλος κανείς, εγωισμός και το να νιώθεις ότι κανένας δε σε θέλει… Και όχι. Δεν υπάρχει καλός εγωισμός… Αρρώστια είναι. Αρρώστια επικίνδυνη. Αρρώστια που μόλις βρει χώρο, αρχίζει και μολύνει.
Άσχημο πράγμα το να είναι κανείς μίζερος. Άσχημο πράγμα το να είναι ‘’κομπλεξικός’’. Άσχημο πράγμα και ο εγωισμός.
Μα το χειρότερο από όλα είναι, αν κάποιος τα έχει και τα τρία.
Και πίστεψε με.
Αυτά συχνά-πυκνά, πηγαίνουνε μαζί παρέα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου