Γράφει ὁ Παῦλος Σαββίδης, Θεολόγος
Τὰ Χριστούγεννα ποὺ πλησιάζουν καὶ φέτος, ἀνανεώνουν τὴν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ νὰ διακρίνουμε μέσα ἀπὸ τὴ Φάτνη, τὴν ἐκπληκτικὴ καὶ πάντοτε ἀβυθομέτρητη ἀγάπη στὸ ἐξόριστο πλάσμα Τοῦ τὸν ἄνθρωπο.
Μέσα στὸν Κῆπο τῆς Ἐδὲμ ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος ἄφησε νὰ τοῦ φύγει μέσα ἀπὸ τὰ θεϊκὰ Χέρια τοῦ Πλάστη του ἡ μακαριότητα καὶ ἡ ἀθανασία. Τὸ τίμημα αὐτῆς τῆς ἐνσυνείδητης ἄρνησης καὶ θλιβερῆς ἀποστασίας του ἦταν νὰ κουβαλᾶ ὡς «πολύτιμη» προῖκα τὸν πολύμορφο πόνο, καὶ ἔτσι δὲν τὰ καταφέρνει νὰ ἡσυχάσει ἀπὸ μόνος του! Ἡ ἁμαρτία μὲ τὰ «φιλεπίστροφα» πάθη μὲ ἀποκορύφωμα τὶς ἀκατανόμαστες σαρκικὲς καὶ σοδομικὲς διαστροφές, ἐξαχρείωσαν τὸν «πεπτωκότα» βασιλέα τῆς κτίσεως καὶ ὁ κατήφορος προεξοφλοῦσε πὼς οὔτε τέρμα οὔτε πάτο εἶχε, καὶ πολὺ περισσότερο σωτήρια ἐπιστροφή!
Καὶ ὅμως εἶχε! Ὁ Τριαδικὸς Θεὸς τῆς ἀγάπης, προπάντων τῶν αἰώνων, σχεδίασε τὴ σωτηρία μας. Ἡ ὑπόσχεση καὶ ἡ τρανὴ προσδοκία, καὶ τὰ δύο γεννήθηκαν... στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Καὶ τὸ ἔργο αὐτὸ ἔντονα προσδοκοῦσαν δίκαιοι ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, Ἕλληνες φιλόσοφοι, ἀλλὰ καὶ «βάρβαρα» ἔθνη μὲ τὸν σπερματικὸ λόγο. Καὶ γιὰ ὅλους αὐτοὺς στὸ μοναδικὸ Ἕνα τῆς ἱστορίας, στὴν ταπεινὴ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ ἦρθε ὁ πολυπόθητος Λυτρωτὴς ποὺ σήμαινε καὶ αὐτόματα τὸ τέλος τῆς φοβερῆς τιμωρίας, γιὰ νὰ φέρει καὶ πάλι τὸν ἐξόριστο καὶ καταδικασμένο ἄνθρωπο στὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ!
Ἀναμφισβήτητα οἱ παλλόμενες καρδιὲς τῶν πιστῶν σκύβουν ταπεινὰ καὶ εὐγνωμονοῦν παντοτινὰ τὴν κατ' ἐξοχὴν ὑπουργό-διάκονο τοῦ Μυστηρίου, τὴν Κυρία Θεοτόκο, ποὺ χάρις στὴ δική της ἑκούσια συγκατάθεση ὅλοι ἐμεῖς τὰ ὀρθόδοξα παιδιὰ πήραμε τὴν θεία υἱοθεσία.
Στὴν ἄσημη τότε καὶ ἀφιλόξενη Βηθλεὲμ γίνεται ἡ συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει, ὅπως στοχάζεται ὁ ἁγιορείτικος μοναχισμός, «ὅτι ὁ Θεός μας ἀγαπᾶ. Καὶ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ μᾶς λαμβάνει δούλου μορφή, σαρκώνεται, πτωχεύει, νηπιάζει. Λαμβάνει μὲ ἀνέκφραστη ταπείνωση καὶ ἀπὸ ἀπερίγραπτη ἀγάπη γιὰ μᾶς ὅ,τι δὲν εἶχε, τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ μᾶς μεταδώσει ὅ,τι δὲν εἴχαμε, τὴν θέωση καὶ τὴν αἰώνιο ζωή...».
Στὴν πιὸ φωτεινὴ νύχτα τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ οἱ ἀγγελικὲς δυνάμεις σαλπίζουν, διαλαλοῦν τὸν ἐρχομὸ τοῦ Εἰρηνοποιοῦ ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ μόνο πηγάζει ἡ «ὄντως εἰρήνη». Ἄρα ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται νὰ τὸν κάνουμε δικό μας καὶ νὰ ἀπολαύσουμε ἔτσι τὴν αἰώνια εἰρήνη Τοῦ.
Σήμερα ὁ πλανήτης ἀπειλεῖται μὲ ὁποιαδήποτε αἰτία ἀπὸ ἕνα πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα. Γιατί ὅταν τὰ πάθη, τὰ συμφέροντα, ἡ ἀπληστία τῶν «μεγάλων» τῆς γῆς ποὺ συμμαχοῦν μὲ τὴν ποικίλη ἀνηθικότητα, τότε φυσικὰ δὲν περιμένουμε, οὔτε εἰρήνη οὔτε καὶ ἕναν στοιχειώδη ἀνθρωπισμὸ ἐνῶ σήμερα οἱ σφαγὲς ἀμάχων καλὰ κρατοῦν! Ἡ Γάζα σήμερα, ἡ Οὐκρανία χθὲς μαρτυροῦν καὶ φωνάζουν πὼς ἐπειγόντως ζητεῖται ἐλπίς, ζητεῖται εἰρήνη, ζητεῖται ὁ Ἄρχοντας τῆς Εἰρήνης, τὸν ὁποῖον δυστυχῶς τὸν ἔχουμε διώξει ἀπὸ τὴ ζωή μας μὲ τὰ βορβορώδη καὶ σοδομικὰ πάθη ποὺ προβάλλονται σὰν τρόπος ζωῆς σήμερα!
Ἄρα μονόδρομος γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλὰ καὶ ἐξωτερικὴ εἰρήνη εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ μὲ ἀποκορύφωμα τὴν Νινευϊτικὴ μετάνοια καὶ τὴν Εὐχαριστιακὴ Σύναξη γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε ἔτσι τὴν μία καὶ μοναδικὴ ἐκστατικὴ ἀγάπη τοῦ Γεννηθέντος Νηπίου, καὶ νὰ γίνουμε ἐμεῖς οἱ γήινοι οὐράνιοι, οἱ σαρκικοὶ πνευματικοί, οἱ ἄνθρωποι θεοί. Στὴν θεία Ἐνανθρώπιση καὶ αὐτὴ ἡ κοσμικὴ σοφία γνωρίζει νὰ γονατίζει καὶ νὰ προσφέρει τὰ συμβολικὰ φορᾶ τῆς «χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρνα». Ἴσως τὸ δικό μας δῶρο νὰ εἶναι ἀντίστοιχα πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ὑψωθοῦμε πρὸς τὰ αἰώνια καὶ ἄφθαρτα τῆς οὐράνιας ἀγάπης...
Τὰ Χριστούγεννα παραμένουν στοὺς αἰῶνες μυστήριο ξένο καὶ μοναδικὸ καὶ παράδοξο. Σ' ἕναν βρωμερὸ σταῦλο τῆς γῆς, στὴ φάτνη ἀλόγων ζώων ἀνακλίνεται ὁ Θεός, βρέφος ἄσημο καὶ φτωχό.
Στὰ φετινὰ Χριστούγεννα ἂς ἑτοιμάσουμε καὶ μεὶς τὴν φάτνη τῆς καρδιᾶς μας γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Κύριο ὡς Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή. Μὲ ζῆλο καὶ πόθο νὰ ἑτοιμάσουμε τὸν οἶκο τῆς ψυχῆς μας στολίζοντάς την μὲ τὶς θεοφιλεῖς ἀρετὲς τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ἐλεημοσύνης...
Καλὰ καὶ εἰρηνικὰ Χριστούγεννα!
πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου