Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
~ Παλαιά στα Κοινόβια υπήρχε πολύ αγωνιστικό πνεύμα, ευλάβεια, αδελφωσύνη. Όταν ερχόταν κάποιος για δόκιμος, οι πατέρες αμέσως από την καρδιά τους προσπαθούσαν να τον αναπαύσουν και γέμιζαν το κελλί του άλλος με αναπτήρα, άλλος με ωρολόγι, με σκαμνάκι, με λάμπα κ.λ.π., τα οποία φύλαγαν από τα γεροντάκια που πέθαιναν.
Κυριαρχούσε τότε η αντίληψη να αναπαύσουν τον αδελφό. Είχαν σε ευλάβεια και υπόληψη τους αγωνιστές που αγαπούσαν την Εκκλησία και όχι τους αργόσχολους, ή αυτούς που αγαπούσαν τον περισπασμό. Μία φορά το εικοσιτετράωρο έτρωγαν μία σούπα νεροζούμι. Φωτιά στο κελλί δεν άναβαν. Υπήρχε μία ελευθερία που πήγαζε από την εσωτερική υπακοή, και σε ένα τέτοιο περιβάλλον και σε μία τέτοια ατμόσφαιρα αφομοιωνόταν ο νέος μοναχός. Ο νέος μοναχός, που ήταν ένα μπουμπούκι, εύρισκε το κατάλληλο κλίμα για να ανθήσει και να καρποφορήσει· δεν γινόταν όπως σήμερα, που σε πολλά Μοναστήρια υπάρχει ένα στρατιωτικό πνεύμα και μία αρρωστημένη υπακοή, οπότε το μπουμπούκι συνέχεια χτυπιέται από βροχές και παγωνιές, και δεν μπορεί να ανθίσει. Υπήρχαν τότε ευλαβείς Γέροντες που έδιναν καλό παράδειγμα.
Σήμερα δυστυχώς για πολλούς Αγιορείτες, όλη η πνευματικότητα είναι πόσους πατέρες έχει το Μοναστήρι και κάθε πόσο κοινωνούν.
Πολύ βοηθά τον μοναχό η έρημος, γιατί αποφεύγει τους περισπασμούς. Η ζωή στην έρημο είναι απλή και μπορεί ο μοναχός να δοθή ολόκληρος στα πνευματικά.
Όταν γλυκανθή κανείς στην ευχή, δεν θέλει να βγη από το Κελλί του. Τότε η ευχή δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει. Όταν εμείς δεν θέλουμε να βγούμε από το Καλύβι μας, αλλά από αγάπη βγαίνουμε και θυσιάζουμε την ησυχία μας χάριν κάποιου αδελφού, τότε ο Θεός βλέπει την αγάπη μας και αναπληρώνει.
Αν δεν υπάρχει ανδρικό φρόνημα, δεν υπάρχει προκοπή. Ανδρισμός είναι όταν δίνεσαι ολόκληρος με εμπιστοσύνη στον Θεό. Αυτός που έχει ανδρισμό, έχει και αγάπη και ο Θεός το υπολογίζει.
Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη. Και πρέπει σήμερα οι Χριστιανοί να κάνουν πολλή υπομονή, για να έχουν μεγάλο μισθό. Πολλοί Άγιοι θα επιθυμούσαν να ζούσαν στην σημερινή εποχή, για να έχουν μεγαλύτερο μισθό.
Για Αγίες Οσιοπαρθενομάρτυρες, πιο κατάλληλο είναι το Ευαγγέλιο των Δέκα Παρθένων -επειδή και αυτές οι Αγίες ήταν από τις φρόνιμες- παρά της Αιμορροούσης.
Σήμερα ήρθε η εποχή να πραγματοποιηθή η προφητεία του Μεγάλου Αντωνίου: «Θα έρθει καιρός που οι ανθρωποι θα τρελαθούν, και αν κάποιος είναι λογικός, αυτόν οι άλλοι θα τον λένε τρελό», γιατί δεν θα είναι σαν και αυτούς.
*****
Είπε ο Αββάς Λωτ στον Aββά Iωσήφ του Πανεφώ: «Αββά, εγώ κατά την δύναμή μου κάνω την λίγη μου προσευχή. Kαι τη λίγη μου νηστεία, και την μελέτη, και την ησυχία.
Kαι κατά την δύναμή μου φυλάττω τον νου μου καθαρό από κακούς λογισμούς. Τι άλλο να κάμω;» Tότε ο Iωσήφ σηκώθηκε πάνω, και άπλωσε τα χέρια του στον ουρανό. Kαι, ω του θαύματος! τα δέκα δάχτυλα των χεριών του, έγιναν σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες, και λέγει στον Λωτ.
– Αν θέλεις, αγωνίσου στην προσευχή να γίνεις ολόκληρος σαν φωτιά».
Τον καιρό που ο Αββάς Λωτ ήταν νέος κι αρχάριος στην ασκητική ζωή, ο Αββάς Ιωσήφ, ο Γέροντάς του, του έδινε συχνά αυτή τη συμβουλή:
-Δε θα γίνεις ποτέ καλός Μοναχός, του έλεγε, αν δεν διατηρήσεις άσβεστη στην καρδιά σου τη φλόγα της πίστεως. Αυτή θα σε φωτίζει να περιφρονείς τιμές και αναπαύσεις. Να κόβεις τα θελήματά σου και να φυλάττεις όλες γενικώς τις θείες εντολές.
*****
Ο Όσιος Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας είπε: Αναστατώνεστε με τις εναντίον μου αδικίες, πανουργίες και συκοφαντίες. Αλλά γίνεται τίποτα χωρίς παραχώρηση του Θεού; Η ανεξιχνίαστη πρόνοιά Του είναι πάντα σωτήρια για μας, τόσο στις ευεργεσίες όσο και στις δοκιμασίες. Οι άνθρωποι είναι μόνο τα όργανα εκτελέσεως του θελήματός Του. Γι’ αυτό ακόμα κι όταν μας βλάπτουν, πρέπει να τους θεωρούμε μεγάλους ευεργέτες και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς.
”Πραγματικά η υπομονή στις θλίψεις και τις αδικίες είναι ανώτερη από τις αλυσίδες και τα τρίχινα πουκάμισα. Ο Χριστός δεν μας έδωσε εντολή για τέτοια πράγματα, αλλά μας πρόσταξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να προσευχόμαστε γι΄ αυτούς. Ναι, πρέπει να τους τιμάμε σαν ευεργέτες μας, γιατί αυτοί, με ζημία των δικών τους ψυχών, συμβάλλουν στη σωτηρία των δικών μας».
Αδικώντας μας και διώκοντάς μας δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να μας σπρώχνουν με τη βία στη Βασιλεία των Ουρανών, παρόλο που έτσι κινδυνεύουν να καταποντιστούν οι ίδιοι στον άδη. Πώς λοιπόν να μήν τους ευγνωμονεί κανείς; Και πώς να μήν προσεύχεται στον Κύριο να τους ελεήσει;
πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου