Απόψε, άλλα ξεκίνησα να γράψω. Έχω ένα κόμπο όμως στο λαιμό.
Ίσως να είναι η κούραση των τελευταίων ημερών. Ίσως οι θλιβερές εικόνες δείπνων και ‘’επισήμων’’ να κάθονται σταυροπόδι, καθώς ματωμένες πολεμικές σημαίες περνούν από μπροστά τους.
Άρτο και θέαμα δίνουν στο λαό. Κρατούντες, διοικούντες και έχοντες, σαν να μην τρέχει τίποτα. Σαν να είναι όλα υπό έλεγχο. Μια κανονική για αυτούς ημέρα…
Και έχω φίλους που κλείνουν οι δουλειές τους. Έχω φίλους που χρωστάνε τριψήφιο στο ρεύμα. Έχω φίλους, που τα παιδιά τους δεν παρακολουθούνε μάθημα γιατί στο σπίτι δεν έχουνε υπολογιστές για όλους. Έχω φίλους, σαν τον παπα-Γιώργη τον Σχοινά, που μαζί με τους πατέρες και τους συνεργάτες του, δεν προλαβαίνουν να ταΐζουν στα συσσίτια καθημερινά όλο και πιο πολύ κόσμο. Μου ζήτησε ένας κύριος προχθές, στο Atm να τον βοηθήσω να βγάλει χρήματα. 2.35 ήταν το υπόλοιπό του…
Σαν να μην τρέχει τίποτα. Και νιώθεις εσύ ο τρελός, που θες να ουρλιάξεις, να φωνάξεις, να πεις ‘’φτάνει. Ως εδώ’’. Τρελός. Έτσι σε κάνουνε να νιώθεις.
‘’Για το καλό σου’’΄, σου λεν. ‘’Για το καλό σου’’.
Θα μου πεις, γιατί στα λέω όλα αυτά;
Στα λέω γιατί θέλω να ξέρεις πως δεν είσαι τρελός. Δεν έχεις χάσει τα λογικά σου. Μην στρέφεις στον εαυτό σου αμφιβολίες. Στα λέω όλα αυτά, για να σε παρακαλέσω να κρατήσεις λίγο ακόμα.
Πιάσου από της Παναγίας το φουστάνι και περίμενε.
Περίμενε και θα δεις.
Τόσοι Άγιοι. Τόσοι μάρτυρες. Τόσοι ομολογητές. Τόσοι άνθρωποι στα γόνατα προσεύχονται.
Αυτή τη φορά τα πράγματα, ο Χριστός θα τα τακτοποιήσει.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου