‘’Οἱ μέλισσες δέν μποροῦν νά καθίσουν σέ ἕνα σκεῦος βρώμικο καί δυσῶδες. Οἱ μελισσοκόμοι, ὅταν εἶναι νά περιποιηθοῦν τίς μέλισσες στόν καιρό τῆς δημιουργίας νέων σμηνῶν-οἰκογενειῶν, καθαρίζουν μέ κρασιά καί θυμιάματα καί ἄλλα εὐώδη μύρα τίς ἄδειες κυψέλες, ὥστε ὅταν γεννιοῦνται τά καινούργια σμήνη νά μποροῦν νά κατοικήσουν σέ αὐτά καί νά μή φύγουν λυπημένα ἀπό ἀηδιαστική ὀσμή. Ἡ καρδιά μας εἶναι ἕνα τέτοιο καλάθι, μιά κυψέλη πού περιμένει νά ὑποδεχτεῖ τά σμήνη τῶν πνευματικῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά, ἄν δοῦν μέσα μας οἱ μέλισσες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χολή καί πικρία καί θυμό, ἀηδιάζουν καί σηκώνονται τά σμήνη καί φεύγουν. Γι’ αὐτό καί ὁ μακάριος αὐτός καί σοφός Γεωργός, ὁ Θεός, καθαρίζει πολύ καλά τα σκεύη μας, ὄχι μέ δρεπάνι γιά νά κατακόψει τόν ἄνθρωπο, οὔτε χρησιμοποιώντας ἄλλο σιδερένιο σκεῦος. Προσκαλεῖ τό πνευματικό σμῆνος τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά ἔρθει καί νά κατοικήσει μέσα μας, ἀφοῦ προηγουμένως καθαρίσει τήν ψυχή μας μέ προσευχές καί κόπους καί μέ ὅλα τά ἄλλα. Σκέψου πῶς καθαρίζει τήν καρδιά μας. Μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τό ψεῦδος κι ἀπό τήν ὀργή. Καί μᾶς δείχνει ἀκόμη καί τόν τρόπο πῶς νά ξεριζώσουμε τό κακό, ἄν ἔχουμε πικρία στήν ψυχή μας.’’
Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος δεν νιώθει μόνος του την ώρα που τον πετροβολούν και ο μόνος λόγος είναι γιατί συγχωράει. Πάνω του έπεφταν βροχή οι πέτρες με όλη την ορμή της κακίας των βασανιστών και αυτός τους ένοιωθε ως αδελφούς που είχαν το ακαταλόγιστο λόγω άγνοιας, τους συγχωρούσε και γονατιστός προσευχόταν όπως ο Χριστός επι του Σταυρού λέγοντας ‘‘Κύριε μή στήσης αύτοις τήν α-μαρτίαν ταύτην ‘’Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι’’. Και η καρδιά του γλυκαίνονταν και ειρήνευε και έλαμπε ‘’ωσεί πρόσωπον αγγέλου’’ βλέποντας ανοιχτούς του Ουρανούς και τον Κύριο στην δόξα Του. Όλους αυτούς που τον πολέμουν τους νιώθει κοντά του δίπλα του. Δεν είναι οι εχθροί του. Κι έτσι δεν νιώθει μόνος του διότι τους κάνει προσευχή και διότι μέσα στην μεγάλη αυτή παρέα είναι μαζί του και ο ίδιος ο Χριστός που τον βλέπει ψηλά και τον περιμένει στην Βασιλεία Του. Εκεί ο πρώτος Μάρτυρας της πίστεως, ο Στέφανος, λύωνει τον πάγο της απομόνωσης και της κακίας των άλλων με το προσευχόμενο πρόσωπό του να λάμπει και να ζεσταίνει ως ήλιος. Εκεί μπροστά στο μαρτύριο του Στεφάνου στεκόταν μελαγχολικός και άπραγος ο φανατικός Ιουδαίος ο Σαούλ σηκώνοντας το δικό του μαρτύριο της συνειδήσεώς του, βλέποντας και βιώνοντας την μαρτυρία της αγάπης και της συγχωρητικότητας ενός αληθούς Χριστιανού. Αυτοί χτυπούσαν στη γη τον χριστιανό με τις πέτρες του μίσους και ο χριστιανός εξακόντιζε προσευχές ελέους στον Ουρανό γι’ αυτούς. Εκείνη την ώρα ο Σαούλ ζεί έναν συγκλονισμό με το φωτεινό πρόσωπο του Στεφάνου, τραντάζεται με ενοχές και από εκεί αρχίζει η διαδικασία της μετάνοιας του μέχρι που οριστικά πραγματοποιήθηκε με την έμφάνιση του Χριστού πρόσωπο με πρόσωπο. Όντως ο Στέφανος έλιωσε τον πάγο της μοναξιάς και μελαγχολίας του Σαούλ. Καθόταν εκεί μελαγχολικός μόνος του σκεφτόμενος και παρακολουθώντας το μαρτύριο του αίματος και την μαρτυρία της αγάπης. Με το αίμα της αγάπης του ο Στέφανος πληρωσε πολύ ακριβά και αγόρασε έναν Απόστολο Παύλο. ‘’Τότε οί πέτρες άπό τό λιθοβολισμό του Στεφάνου, μέ τήν εύλογία τού «Κύριε μή στήσης αύτοις τήν αμαρτίαν ταύτην», άνασταίνουν δίπλα στόν Πρωτομάρτυρα έναν καινούργιο άκριβοπληρωμένο άπόστολο, τον πρωην Σαούλ και μετέπειτα Παύλο, πού δέ λησμόνησε ούτε στιγμή στήν πολυτάραχη μεγαλειώδη πορεία του έκείνο τό πρόσωπο πού έλαμπε «ώσεί πρόσωπον αγγέλου’’». Και όπως έλεγε ο Ιερός Αυγουστίνος, ότι δεν θα υπήρχε ποτέ ένας Παύλος αν δεν προηγούνταν ένας Στέφανος με το μαρτύριο της προσευχόμενης αγάπης του.
Μόνος μου δεν είμαι όταν οι άλλοι δεν με αγαπούν και με πετροβολούν και μου φέρονται άσχημα, αλλά όταν δεν έχω καρδιά να τους αγαπήσω. Τότε πραγματικά είμαι μόνος μου και απλώνω αυτήν την μοναξιά μου στους άλλους σαν μια απομόνωση απ’ αυτούς με το πέπλο της πικρίας να κατακάθεται βασανιστικά μέσα μου.
Αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Τοπάλης
πηγή: ομάδα viber "Εκκλησιασμός"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου