Η αμαρτία κουβαλά πάνω της την ηδονή, αλλά όταν τελεσθεί έρχεται αμέσως η μεγάλη οδύνη. Ο αμαρτάνων ζει σκληρά μέσα του την απότομη αλλαγή από την ηδονή στην οδύνη. Αυτό λέγεται και είναι ο ψυχικός θάνατος. Οι ενοχές στέκονται σαν δήμιος και σφοδρός κατήγορος και εγκαθιστούν την ερημιά της απελπισίας. Και αναφωνεί ο Απ. Παύλος βλέποντας την προ Χριστού ζωή του και τον καθημερινό πόλεμο του πονηρού, ‘’ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;’’ .
‘’Αυτός είναι ο τρόπος της αμαρτίας· από την μια μεριά προτού προχωρήσει και γίνει πράξη, σκοτίζει τον λογισμό και απατά την σκέψη· όταν όμως πλέον έχει τελεστεί, τότε παρουσιάζει μπροστά μας πολύ έντονα την αθλιότητα της, και η σύντομη εκείνη και άνομη ηδονή γίνεται συνεχής οδύνη, και του αφαιρεί την καθαρότητα της συνείδησης και περιβάλλει με ντροπή τον πεπτωκότα αμαρτωλό. Ο φιλάνθρωπος Δεσπότης φύτεψε μέσα μας αυτόν τον κατήγορο, ώστε ποτέ να μην ησυχάζει, αλλά αδιάλειπτα να είναι παρών και να φωνάζει και να δικάζει απαιτώντας ευθύνες για τα λάθη.
Κι αυτό μπορεί κανείς να το δει με σαφήνεια από την ίδια την πραγματικότητα. Ο πόρνος ή ο μοιχός, η αυτός με τέτοιου είδους πτώσεις, ακόμη κι΄ αν όλους τους διαφύγει για να μη τον δουν, ούτε πάλι όμως είναι ήσυχος, διότι έχοντας μέσα του αυτόν τον σφοδρό κατήγορο ζει διαρκώς μέσα στους φόβους των υποψιών, τρέμει τις σκιές, φοβάται στην σκέψη αν τον είδαν ή δεν τον είδαν, έχοντας συνεχή φουρτούνα μέσα στην ψυχή του και αλλεπάλληλα κύματα.
Και ούτε χαίρεται τον ύπνο του, είναι δε γεμάτος από φόβους και αγωνίες· ούτε και το φαγητό του δεν μπορεί να το απολαύσει, ούτε και η παρέα και ο λόγος των φίλων μπορεί να του δώσει χαρά, ή να τον απαλλάξει από τον πόλεμο αυτό· αλλά σαν να περιφέρει έναν δήμιο, που τον ξεσχίζει και τον μαστιγώνει συνεχώς, έτσι ομοιάζει να ζει μετά από την αμαρτία· ακόμη και να μη τον είδε κανείς σηκώνει τις αφόρητες αυτές τιμωρίες και γίνεται δικαστής και κατήγορος του εαυτού του.
Αλλά αυτός που έπεσε σε τέτοιες αμαρτίες, αν θέλει πραγματικά να βοηθηθεί από την συνείδηση του, τότε να σπεύσει σε εξομολόγηση των αμαρτημάτων του και να δείξει στον γιατρό την πληγή του, που θεραπεύει και δεν κοροϊδεύει, και να δεχθεί τα φάρμακα και μόνο μ΄ αυτόν να ομιλήσει, και χωρίς να ξέρει κανείς άλλος να τα πει όλα με ακρίβεια και έτσι γρήγορα θα διορθώσει τα λάθη του. Η εξομολόγηση των αμαρτημάτων είναι ο αφανισμός των αμαρτημάτων.’’
Αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Τοπάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου