Η 25η Μαρτίου (από ένα παλιό ελληνικό αναγνωστικό, από αυτά που δεν έχουν καμία σχέση με τα σημερινά νεοταξικά σχολικά βιβλία)

Από μέρες ετοιμάζεται το σχολείο για την εθνική εορτή. Πολλά παιδιά εργάζονται και φτιάχνουν σημαίες. Άλλα ψαλιδίζουν το χαρτόνι και φτιάχνουν γράμματα για τις επιγραφές, άλλα φτιάχνουν στεφάνια. 

 Ή Τασία θά φτιάσει τό φωτοστέφανο για τήν Παναγία. Αυτόν θά τόν φορέσει ή Θυμιοπούλα. Αύτή θά παραστήσει τήν Παναγία. Είναι πιό φρόνιμο καί ταπεινό κορίτσι. Όλο το σχολείο την άγαπά. Παιδιά! ή γιορτή μας πρέπει νά πετύχει λέει ό δάσκαλος. Θά προσκαλέσουμε καί κόσμο. Νά προσέξουμε νά μήν παραλείψουμε τίποτε. Νά μή ντροπιαστούμε. 

 Προτού όμως μοιράσει τίς δουλειές, έξήγησε: Στίς 25 Μαρτίου γιορτάζουμε διπλή γιορ­τή. Ή μιά είναι ό Εύαγγελισμός τής Θεοτόκου. Είναι ή μέρα πού κατέβηκε ό άγγελος στήν Παρθένο Μαρία καί τής είπε: 

 «Χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ό Κύριος μετά Σού…» 

 Αύτή είναι ή θρησκευτική γιορτή. Ή άλλη είναι ή έθνική γιορτή. Τήν ήμέρα αύτή, τό 1821, οί πατέρες μας πήραν τά όπλα, γιά νά έλευθερωθούν. 

 Μέ τί προθυμία όλα τά παιδιά ρίχτηκαν στή δουλειά! Καί πόσο γρήγορα τελείωσαν! Μέσα σέ λίγες μέρες όλα ήταν έτοιμα. Έτοιμες καί οί μεγάλες έπιγραφές! 

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ 

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

ΧΑΙΡΕ, ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΜΑΡΙΑ 

 Τ’ άγόρια στόλισαν τήν αϊθουσα μέ τίς Εικόνες των ήρώων τού '21. Είχαν καί έπιγραφές μέ γράμματα, πού έγραφαν: 

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ 

 Τήν άλλη μέρα, πού ήταν τού Ευαγγελισμού, όλο τό σχολείο πήγε στήν έκκλησία. Ή σημαία έμπρός κυματίζει. Τά παιδιά περπατούν τραγουδώντας: 

 «’Όλη δόξα, όλη χάρη, 

 άγια μέρα ξημερώνει…» 

 Τά τραγούδια άκούονται σέ όλο τό χωριό. Τελείωναν τό ένα, άρχιζαν τό άλλο: 

 «Ζωστείτε τ’ άρματα, παιδιά…» 

Τά μάτια τού κόσμου είναι καρφωμένα πάνω στή σημαία καί στά παιδιά πού τραγου­δούν. 

 Να, τώρα έφτασαν στην εκκλησία! 

 Στη δοξολογία που έγινε, ένας ιεροκήρυκας έβγαλε λόγο. Είπε για την ελληνική επανάσταση, για τους ήρωες, τα είπε όλα. Τι ωραία που μίλησε! 

Τα παιδιά τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο: 

 “Σε γνωρίζω από την κόψη…” 

 Μετά την δοξολογία, όλοι πήγαν στο σχολείο. Ήρθαν να παρακολουθήσουν την σχολική γιορτή. Η αίθουσα, όπως ήταν στολισμένη με τους ήρωες, τους μάγεψε όλους. 

 Η επιτυχία που είχαν τα παιδιά στα ποιήματα και στα τραγούδια δεν λέγεται. Όλοι χειροκροτούσαν με την καρδιά τους. 

 - Τέτοια γιορτή ας μην τελείωνε ποτέ, είπαν οι περισσότεροι την ώρα που έφευγαν. Μπράβο στο δάσκαλο και στα παιδιά, που μας χάρισαν μια τέτοια ωραία γιορτή. 

 Από το Αναγνωστικό Β’ Δημοτικού Βασιλ.Οικονομίδη Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων Αθήνα 1979

πηγή: https://koukfamily.blogspot.com/