Η Γερόντισσα Γαλακτία που γνώρισα

 

Ονομάζομαι… Κατάγομαι από τα Χανιά. Είμαι παντρεμένη με δύο μεγάλα παιδιά. Ζήτησα ευλογία από τον πνευματικό μου προκειμένου να καταθέσω με απόλυτη ειλικρίνεια και φόβο Θεού την δική μου εμπειρία για την Γερόντισσα Γαλακτία. Την μεγάλη και θαυμαστή. Αρκετές φορές την επισκέφθηκα στο κρεβάτι της ασθενείας της. Κάθε φορά ζούσα παράδεισο. Επικυρώνω αυτά που δημοσίευσε τελευταία ο π. Αντώνιος Φραγκάκης. Ήταν η αναίρεση του κυκλώματος και της νοοτροπίας των πλανεμένων και οραματιστών. Δραστηριοποιούμαι πολλά χρόνια μέσα στην Εκκλησία και έχω συναντήσει πολλές φορές τέτοιες άρρωστες καταστάσεις… Έχουν οίηση, ψευτοταπείνωση, διαφήμιση σε συνδυασμό με καλυμμένο και ταπεινόσχημο επικοινωνιακό τρόπο, ομιλούν συνέχεια για αποκαλύψεις που έχουν, προφητείες και δεν ασχολούνται ουσιαστικά με την μετάνοια. Με την στροφή στο μέσα της ψυχής τους, με τον εντοπισμό των παθών τους… Θέλουν να εντυπωσιάσουν, να κάνουν οπαδούς, είναι δικτυωμένοι μεταξύ τους για αλληλοστήριξη, μετά διαγκωνίζονται για το ποιος είναι σπουδαιότερος και αφηνιάζουν αν τους αμφισβητήσεις…

Η Γερόντισσα ήταν εντελώς τα αντίθετα από όλα αυτά. Δεν περιγράφονται με λόγια τα βιώματα που δημιουργούσε. Και η αναξιότητά μου δυσκολεύεται να παραστήσει όσα έζησε κοντά της. Αυτά δεν λέγονται, δεν περιγράφονται, δεν σχηματίζονται εύκολα σε λόγο, δεν εντυπώνονται στο χαρτί. Επαρκώς τουλάχιστον. Πρέπει να τα ζήσεις. Νοιώθω και τώρα που μιλάω γι’ αυτήν σαν ένα κακογράφο που επιχειρεί να κατασκευάσει έναν αριστουργηματικό ζωγραφικό πίνακα. Γίνεται; Ασφαλώς όχι. Θα αποτολμήσω κάτι να αναφέρω με την δική της βοήθεια.

Ήταν χαρούμενη και άνετη πάντα. Πραγματικά ταπεινή και απλή. Δεν είχε μπερδεμένους λογισμούς που έχουν οι εγωιστές. Οι υπερήφανοι. Ήταν διάφανη. Το μέσα της και το έξω της ήταν αρμονικά δεμένα. Ήταν αληθινά μεγάλη γιατί έδινε την αίσθηση ότι ήταν μικρότερη και από τον πιο επικίνδυνο κακούργο! Γνώριζες ότι ήξερε τα πάντα για σένα και όμως δεν φοβόσουν γιατί έλιωνες μέσα στην απέραντη αγάπη της! Η γλυκύτητά της, το βλέμμα της, το χαμόγελό της, οι κινήσεις της, ο τρόπος συζήτησης, η τέχνη να αντιμετωπίζει κατάλληλα όλα τα προβλήματα των συνανθρώπων της, η θυσία για τους άλλους, η συμπόνοια στους αμαρτωλούς, η ενίσχυση στους αγωνιζόμενους, η καύση της καρδιάς της για όλη την δημιουργία του Θεού, η εσώψυχη καθαρότητα, η πρόσληψη των περιθωριακών της κοινωνίας, η μεταποίηση που έκανε στους κολλημένους στη λάσπη της αμαρτίας, η απόλυτη απόλυτη απόλυτη ακατακρισία της, η σκληρή της άσκηση, η αθέατη προσευχή της, ο πύρινος έρωτάς της για τον Χριστό και τόσα άλλα, παραπέμπουν στα πρώτα χρόνια της πίστης μας! Αληθινά τα έζησα, τα είδα, τα άγγιξα, δεν μου τα είπαν, έτσι διαμορφώθηκε μέσα μου η αίσθηση του μεγαλείου της στην δική μου αντίληψη. Τα συζήτησα και με άλλους αδελφούς και είχαμε όλοι την ίδια ακράδαντη βεβαιότητα. Ότι δηλαδή αυτή η Γερόντισσα είναι ένα ανοιχτό παράθυρο μέσα στον κόσμο, τον πολύ ταραγμένο, σκοτεινό και βρώμικο σημερινό κόσμο, από το οποίο φανερώνεται σ’ εμάς το φως του Θεού! Το πρόσωπο του Χριστού!

Τώρα, τα περιστατικά που έζησα κοντά της είναι πάρα πολλά. Βιβλίο γράφουν, που λέει ο λόγος. Θα αναφέρω σύντομα κάποια ενδεικτικά:

• Συνήθιζα να πηγαίνω με μια φίλη μου την Ελένη. Για τρεις μήνες έκανε στην Ελένη την ίδια κίνηση. Έπιανε τα χέρια της η Γερόντισσα, τα καταφιλούσε και επαναλάμβανε με νόημα: «Παιδί μου, να ξέρεις…οι ελεημοσύνες σώζουν»! Κάποια φορά, θυμάμαι ζήλεψα στα κρυφά που εμένα δεν μου έλεγε τίποτα… αλλά και η ίδια η Ελένη αναρωτιόταν στην επιστροφή γιατί να κάνει αυτή την κίνηση με αυτά τα στερεότυπα λόγια η γιαγιά. Μετά από τρίμηνο σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα ο γιος της Ελένης. Νεότατο παλληκάρι. Ενώ ήταν ξαπλωμένη και αποκαμωμένη η Ελένη σε ένα καναπέ πριν φέρουν το παιδί νεκρό στο σπίτι, με ρωτάει αυθόρμητα: «Τί να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου εκεί που είναι»; Αυτοστιγμεί απαντήσαμε και οι δύο μαζί, σαν να ήρθε η απάντηση μέσα στην ψυχή μας ταυτόχρονα: «ελεημοσύνες»! Τότε θυμηθήκαμε τα λόγια της Γερόντισσας! «Είδες τί εννοούσε η Γερόντισσα;» είπε η Ελένη. «Με προετοίμαζε γι’ αυτό το γεγονός! Οι ελεημοσύνες σώζουν»! Μέχρι τα σαράντα δόθηκαν γενναίες ελεημοσύνες και έγιναν πολλές προσευχές… Ο άνδρας της Ελένης και πατέρας του κεκοιμημένου παλληκαριού, δεν λάμβανε από κανέναν χρήματα στην επιχείρησή του για σαράντα ημέρες. Όλα για την σωτηρία του παιδιού! Όλα για την ψυχή του! Αφού έγινε το σαρανταήμερο μνημόσυνο ζήτησε επίμονα η Ελένη να πάμε στη Γερόντισσα. Μόλις φθάσαμε και αντίκρυσε την Ελένη, άρχισε να φωνάζει χαρούμενη η γιαγιά: «Δεν σου είπα ότι οι ελεημοσύνες σώζουν; Έλα να σου πω πού είναι τώρα ο γιός σου…». Άρχισε με καταπληκτική διαύγεια να περιγράφει την νέα κατάσταση του παιδιού στον ουρανό… Φυσικά, ούτε είχε ανθρωπίνως πληροφορηθεί το ατύχημα, ούτε είχε ακουστική αντίληψη, ούτε συγκρατούσε τίποτα εγκεφαλικά… Δεν φαντάζεσθε πώς φύγαμε… Με τί αναπτέρωση ψυχής… Ειδικά η Ελένη η φίλη μου, η χαροκαμένη μητέρα του παιδιού…

• Άλλοτε πάλι είχα πάει μαζί με άλλους… Περίμενε κόσμος πολύς να την δει… Σηκώθηκα να φύγω και δεν με άφηνε… Ήμουν γονατιστή στο κρεβάτι της και μου κρατούσε σφιχτά τα χέρια… Ο π. Αντώνιος φώναζε: «Τελείωνε. Περιμένουν πολλοί απ’ έξω. Τί θα γίνει εδώ;». Ήμουν αμήχανη αλλά η γιαγιά δεν με άφηνε. Αγανάκτησε ο π. Αντώνιος και μου είπε: «Τί χασομεράς; Θα σε βγάλω έξω…». Τότε του εξήγησα ότι δεν με άφηνε. Ο π. Αντώνιος φώναξε δυνατά στο αυτί της Γερόντισσας επειδή δεν άκουε σχεδόν καθόλου: «Άστην να φύγει». Τότε η Γερόντισσα γύρισε, τον κοίταξε αυστηρά και του είπε: «Έ τί θές; Να την αφήσω να σκοτωθεί αφού βλέπω τί θα γίνει στο δρόμο;». Μετά με σταύρωσε με το χεράκι της και έφυγα. Στην επιστροφή όντως επέζησα από θαύμα! Μια νταλίκα μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και ερχόταν κατά πάνω μου και αστραπιαία βρέθηκε στην κανονική της τροχιά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, χωρίς να μπορεί ανθρωπίνως να εξηγηθεί το πώς! Δόξασα τον Θεό που γλίτωσα και ευχαρίστησα την Οσία Γερόντισσα για την θαυμαστή μεσολάβησή της…!

• Μια άλλη φορά ήμουν στο αυτοκίνητο μαζί με τον άνδρα μου. Κατευθυνόμασταν από Χανιά σε προσκύνημα του Νομού Ηρακλείου. Στο δρόμο είχα έντονη επιθυμία να περάσουμε πρώτα από την Γερόντισσα αλλά δίσταζα να το προτείνω στον άνδρα μου γιατί γνώριζα ότι θα αντιδρούσε… Είτε πηγαίναμε μέσω Ηρακλείου είτε μέσω Σπηλίου, για μας θα ήταν το ίδιο. Έκανα σιωπηλά προσευχή και τελικά του είπα την επιθυμία μου. Του είπα έπειτα: «Εσύ βέβαια δεν θέλεις Γαλακτίες αλλά θα γίνει ό,τι μου πεις». Παραδόξως συμφώνησε να πάμε. Όταν η Γερόντισσα είδε τον άνδρα μου, τον πείραξε με χιούμορ και επανέλαβε τα λόγια που του είχα πει στο δρόμο! «Εσύ βέβαια δεν θέλεις Γαλακτίες αλλά εμείς θα κάνουμε (έβαλε και τον εαυτό της) ό,τι μας πεις»! Τα ’χασε ο άνδρας μου. Τον πήρε κοντά της και άρχισε να του αποκαλύπτει την ζωή του… Αναφέρθηκε στο επάγγελμά του… «Κάνεις αυτό κι αυτό… το κάνεις με προσευχή… τα τακτοποιείς ωραία… έπειτα πηγαίνεις και κάθεσαι μόνος σου και πάλι μιλάς στο Θεό…». Ο άνδρας μου έζησε τέτοια κατάσταση, που έκτοτε στα Χανιά όταν με ρωτούσαν για την Γερόντισσα, τους έλεγα, ρωτήστε καλύτερα τον άνδρα μου ο οποίος με ενθουσιασμό φώναζε: «Είναι μεγάλη Αγία»!

• Κάποτε βρέθηκα εκεί Κυριακή βράδυ. Ήταν γεμάτο το σπίτι. Ήμουν με την φίλη μου την Ελένη που προανέφερα. Δεν υπήρχε θέση να καθίσουμε. Ο π. Αντώνιος καθόταν δίπλα στη Γερόντισσα. Σκέφθηκα χωρίς να μιλήσω: «Θα ήταν ασέβεια άραγε να καθίσουμε λίγο δίπλα από τα ποδαράκια της στο κάτω μέρος του κρεβατιού της»; Αυτομάτως η Γερόντισσα που δεν της ξέφευγε λογισμός, μου απάντησε με χαρά και ζωντάνια: «Καθίσετε στα πόδια μου παιδί μου! Εσάς ο πισινός σας δεν μαγαρίζει από ανωμαλίες και βρωμιές, σαν άλλες που όπου καθίσουν και όπου φιλήσουν βρωμάει μετά ο κόσμος…»! Βουβαμάρα έπεσε στο σπίτι. Όλοι έμειναν άναυδοι… Προσωπικά έγινα σαν παντζάρι κόκκινη. Ο π. Αντώνιος και η Ριρίκα ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Άρχισα να γελάω κι εγώ. Ο π. Αντώνιος μας είπε ένα λόγο του Μεγάλου Βασιλείου που τον έγραψα: «ου βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, αλλά σεμνούς ποιήσαι τους ακούοντας». Δηλαδή η απαθέστατη Γερόντισσα μιλάει όχι με σεμνοτυφία λέξεων, αλλά αποσκοπεί στο να κάνει σεμνούς όσους την ακούουν…

• Είχα πάει προσκύνημα στο «Κεφάλι» στον τάφο του Γέροντα Νείλου. Είμασταν ολόκληρη παρέα. Μαζί και ένας Ιερέας από το Ρέθυμνο. Ο Ιερέας, χωρίς να το αντιληφθεί κανένας μας, πήρε πάνω από τον τάφο του Γέροντα Νείλου ένα μικρό πετραδάκι για ευλογία. Το έβαλε στην τσέπη του αντερί του. Φύγαμε και όταν φθάσαμε στην Γερόντισσα, λέει εκείνη στον Ιερέα: «Τί έχεις κρύψει εδώ; Δώσε μου το πετραδάκι να το προσκυνήσω! Έχει μεγάλη δύναμη»! Το είπε τρείς φορές γιατί ο Ιερέας έμεινε άναυδος… Τελικά το έδωσε, η Γερόντισσα το καταφιλούσε και έκανε σαν μικρό παιδί… Έλεγε ότι έχει την χάρη από ένα πολύ μεγάλο Άγιο…! Περιττό να πω ότι τα μάτια του Ιερέα έτρεχαν σαν βρύσες…

• Μετά την κοίμησή της, έζησα ένα συγκλονιστικό θαύμα της. Ένα δεκαεξάχρονο κοριτσάκι ταλαιπωρημένο από την ζωή, έπασχε από καρκίνο τελευταίου σταδίου. Τέταρτου βαθμού. Χωρισμένοι οι γονείς του, το ίδιο βλάσφημο, με ξενύχτια και άτακτη ζωή… Σε μία φωτογραφία που το τράβηξαν στο κρεβάτι του νοσοκομείου, φαινόταν σαν γριά ογδόντα ετών! Περίμεναν την κατάληξή του… Καμιά ιατρική ελπίδα δεν υπήρχε… Ζητήσαμε από την μητέρα του να αφήσει να πλησιάσει το κορίτσι ένας Ιερέας… Εκείνη αφηνίασε και έβριζε… Κρυφά έστειλα μια φωτογραφία της Αγίας Γερόντισσας. Μια νοσηλεύτρια εξήγησε στο παιδί ποια είναι. Του είπε να την παρακαλέσει και την τοποθέτησε κάτω από το μαξιλαράκι του… Αμέσως κόπηκε μαχαίρι ο πυρετός του παιδιού… Το κοριτσάκι έλεγε: «Παρακαλώ αυτήν την γιαγιά με την καρδιά μου»! Η εξέλιξη ήταν διαρκώς βελτιούμενη! Οι γιατροί έτριβαν τα μάτια τους… Τώρα το παιδί είναι σε πλήρη ίαση!!! Εντελώς καλά!!!

• Είχα επίσης μετά την κοίμησή της μια φωτογραφία της κολλημένη στο ψυγείο της κουζίνας μου. Προσευχόμουν και της μιλούσα εκεί. Ένα πρωί μυρόβλυζε, έσταζε σε υγρή κατάσταση το μύρο. Φοβήθηκα μήπως πλανηθώ. Αναρωτιόμουν γιατί σε μένα την ανάξια τέτοιο σημείο. Σκέφθηκα την εκ δεξιών επίθεση του πονηρού μέσω της πλάνης και έδωσα αμέσως σε άλλο πρόσωπο την φωτογραφία χωρίς να αναφέρω το περιστατικό. Μετά από λίγο καιρό άρπαξε φωτιά η σόμπα μου. Πάνω ακριβώς από το σημείο που εφάπτονταν η σόμπα με τον τοίχο του σπιτιού, ήταν κρεμασμένη μεγάλη φωτογραφία της Γερόντισσας. Ενώ κάηκαν όλα τα παράπλευρα αντικείμενα, η φωτογραφία που ήταν πάνω ακριβώς από την εστία της φωτιάς έμεινε τελείως ανέπαφη! Πήρα το μήνυμα… Σαν να μου έλεγες: Με έδιωξες δίνοντας την μικρή φωτογραφία επειδή φοβήθηκες το σημείο παρουσίας μου! Αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι παρούσα και σου το απέδειξα με την άκαυτη φωτογραφία μου..!

Πόσα ευχαριστώ να ψελλίσω η ανάξια; Αντί επιλόγου επαναλαμβάνω ό,τι αναφέρει όλος ο κόσμος που την αγαπά και επωφελείται την διαρκή παρουσία της: «ταις αυτής αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν!».

Υ.Γ. «Τα στοιχεία της συγγραφέως είναι γνωστά στο σάιτ. Προτιμήσαμε την αποσιώπηση για να αποφευχθούν αδιάκριτα φαινόμενα του παρελθόντος όπως ενοχλήσεις στους επώνυμους συγγραφείς για περισσότερες επεξηγήσεις, έκφραση θαυμασμού και άλλα παρόμοια».

πηγή: https://immorfou.org.cy/