Σου λέει ο πνευματικός σου, θα νηστεύεις τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας όχι μόνο με αποχή από τροφές αλλά και εγκράτεια παθών και θα προσέρχεσαι να κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.
Και εσύ το κάνεις αυτό, όμως δεν το δέχεσαι, ταράσσεσαι, γιατί θεωρείς ότι θα πρέπει να νηστέψεις και επιπλέον για να κοινωνήσεις. Αυτό τι σημαίνει;
Ότι δεν με απασχολεί ο Χριστός, δεν βλέπω την άσκηση ως υπακοή, ταπείνωση και ενέργεια ερωτική προς τον Θεό αλλά με ενδιαφέρει το πως νιώθω εγώ, η προβολή του εγώ μου.
Είναι σαν να λέγω, “δεν μου αρκεί αυτό που μου λέγει ο πνευματικός, δεν αρκεί η αγάπη του Θεού για να συγχωρεθώ θα πρέπει εγώ να κάνω κάτι επιπλέον για να συγχωρεθώ και να μετέχω στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού”. Πάλι δηλαδή βάζουμε το εγώ μας, την δική μας νοοτροπία, την δική μας σκέψη πάνω από του πνευματικου, πάνω από την Εκκλησία, πάνω και από τον Θεό.
“Δεν αρκεί ο Θεός, αλλά χρειάζεται η αρετή μου για να σωθώ, η επιπλέον νηστεία μου, η επιπλέον εγκράτειά μου”, έτσι σκεφτόμαστε. Χάνεται δηλαδή ο Χριστός που μου προσφέρεται και κάθομαι και προσπαθώ μόνος μου να βρω τον τρόπο για να γίνω του Χριστού, όπως ο λογισμός μου υπαγορεύει και όχι όπως ο πνευματικός μου είπε. Θεωρείς ότι το μέτρο της υπακοής που καλείσαι να κάνεις είναι πολύ λίγο. Και το θεωρείς αυτό γιατί θεωρείς τον εαυτούλη σου πιο πνευματικό, πιο ασκητικό, πιο “προχωρημένο”. Δεν αρκεί μια απλή νηστεία, δεν αρκεί ένας μικρός κανόνας.
Έτσι όμως θεοποιείται η νηστεία, η ασκητικότατα, η εγκράτεια και χάνεται ο Χριστός. Προσπαθούμε να αυξήσουμε το μέσο χωρίς όμως προορισμό σωστό. Η υπακοή που κάνουμε στον πνευματικό μας δείχνει την ταπείνωσή μας, εμείς προσπαθούμε να το “παίξουμε” πνευματικοί άνθρωποι ζητώντας από τον πνευματικό να μας βάλει επιτίμια ή κανόνες μεγάλους κτλ. Νομίζοντας ότι εάν έχουμε έναν μεγάλο κανόνα ή κάνουμε μεγάλες νηστείες πριν κοινωνήσουμε προοδεύουμε πνευματικά.
Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά. Φυσικά και θα ασκούμαστε όπως μας προτείνει η Εκκλησία μας, από κει και πέρα όμως ότι επιπλέον κάνουμε (ή εάν κάνουμε κάτι λιγότερο) θα πρέπει να γίνεται με την ευλογία του πνευματικού μας .
Μην μας πιάνει ο ζήλος και φτάνουμε στα άκρα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που ο Θεός επέτρεψε τις πτώσεις πολλών ζηλωτών ώστε οι άνθρωποι να δούνε ότι η άσκηση χωρίς υπακοή η οποία ασφαλίζει την πορεία μας στον Χριστό είναι άδικος κόπος, όχι μόνο δεν ωφελεί αλλά ζημιώνει. Ένας πνευματικός είπε σε μία κυρία να μην νηστεύει μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή από λάδι και γαλακτοκομικά διότι είχε πρόβλημα υγείας, αυτή όμως τον παράκουσε θεωρώντας ότι θα ήταν μεγάλη “αποτυχία” εάν το έκανε.
Το αποτέλεσμα; Ο οργανισμός της να μην αντέξει και έτσι την Μεγάλη Εβδομάδα να εισαχθεί στο νοσοκομείο και έτσι όχι μόνο δεν μπόρεσε να κρατήσει το αλάδωτο αλλά να τρώει κρέας την Μεγάλη Παρασκευή. Όταν γίνονται με την ευλογία του πνευματικού μας, όταν γίνονται με ταπείνωση για χάρη της αγάπης του Χριστού μας τότε έρχεται στην ζωή μας η Χάρης του Παρακλήτου.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή: https://orthodoxia.online/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου