Ὑπῆρχεν ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποίαν εἰς ὁλόκληρον τὴν Πατρίδα μας οὐδεμία βλασφημία ἠκούετο. Βαθεῖα πίστις εἰς τὸν Θεὸν ἐχαρακτήριζε τοὺς Ἕλληνας. Ἀλλὰ δυστυχῶς κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἡ ἀπιστία ὡς μικρόβιον ἐπροχώρησε μέσα εἰς τὸ Ἔθνος μας, καὶ οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἄλλοτε ἔτρεμον νʼ ἀναφέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τώρα, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες βλασφημοῦν τὰ Θεῖα. Δὲν περνᾷ ἡμέρα καὶ ὥρα, ποὺ νὰ μὴ ἀκουσθοῦν βλασφημίαι. Καὶ εἰς τὸ μικρότερον χωρίον, καὶ εἰς τὴν πτωχοτέραν καλύβην ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος – ἀξίζει ἆρά γε νὰ λέγεται ἄνθρωπος; - ὁ ὁποῖος, χωρὶς φόβον, χωρὶς ἐντροπήν, χωρὶς συναίσθησιν τοῦ τί κάμνει, ἀκονίζει τὴν γλῶσσάν του, ἀνοίγει τὸ βρωμερόν του στόμα καὶ χύνει τὸ δηλητήριόν του ἐναντίον τῆς Θεότητος.
Καὶ ἐπειδὴ οὐδεὶς διαμαρτύρεται, ἡ βλασφημία ὡς γάγγραινα καθημερινῶς ἐξαπλώνεται καὶ μολύνει τὴν ἀτμόσφαιραν τῆς Ἑλλάδος. Οἱ ξένοι, οἱ ὁποῖοι, ἐπισκέπτονται τὴν Πατρίδα μας ἀκούουν ὅλους σχεδὸν τοὺς Ἕλληνας νὰ βλασφημοῦν, ἀμφιβάλλουν ἐὰν οἱ Ἕλληνες πιστεύουν εἰς τὸν Χριστόν. Δυστυχῶς κατηντήσαμεν ἔθνος βλασφήμων. Ἀπὸ ὅλα τὰ γειτονικὰ κράτη τῶν Βαλκανίων ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχομεν τὸ ρεκὸρ εἰς τὴν βλασφημίαν. Εἴμεθα χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους.
Δυστυχῶς καὶ εἰς τὴν περιοχὴ τῶν Γρεβενῶν, ἡ ὁποία διεκρίνετο ἄλλοτε διὰ τὴν θρησκευτικότητά της, ἔχει πολὺ προχωρήσει ἡ βλασφημία. Μικρὰ παιδιὰ βλασφημοῦν μὲ τὰς αἰσχροτέρας λέξεις. Τὸ δὲ φοβερώτερον, βλασφημοῦν ἐνώπιον τῶν γονέων των, χωρὶς οὗτοι νὰ διαμαρτύρωνται καὶ νὰ τὰ τιμωροῦν.
Ἀλλʼ ἡ βλασφημία δὲν εἶνε μικρὰ ἁμαρτία. Εἶνε τρομερὸν ἔγκλημα, θανάσιμον ἁμάρτημα. Ἔθνος, τὸ ὁποῖον βλασφημεῖ δημοσίᾳ τὰ Θεῖα, δὲν δύναται νὰ ὀνομάζεται ἔθνος πολιτισμένον, δὲν δύναται νὰ ἐλπίζῃ εἰς πραγματικὴν εὐτυχίαν. Διότι θεμέλιον τῆς ζωῆς ἀτόμων καὶ λαῶν εἶνε ἡ πίστις εἰς τὸν Θεόν. Ἄτομα, οἰκογένειαι καὶ λαοί, οἱ ὁποῖοι περιφρονοῦν τὸν Θεὸν καὶ ἀνέχονται νὰ βλασφημώνται τὰ Θεῖα δημοσίᾳ, θὰ ἐξολοθρευθοῦν. Εἶνε ἀδύνατον, μία τόσον μεγάλη ἁμαρτία νὰ μείνη ἀτιμώρητος ἀπὸ Ἑκεῖνον, ὁ ὁποῖος εἰς τὸν Δεκάλογον λέγει˙ «Οὐ λήψει τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ».
Εὐσεβεῖς κάτοικοι τῶν Γρεβενῶν, ἐπιθυμοῦντες ὅπως ἡ βλασφημία ἐξαλειφθῇ ἀπὸ τὴν πόλιν των καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ χωρία τῆς περιοχῆς των, ἀπεφάσισαν νὰ ἱδρύσουν ὑπὸ τὴν εὐλογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας Συλλόγου, ὁ ὁποῖος σκοπὸν ἔχει τὴν καταπολέμησιν τῆς βλασφημίας.
* * *
Ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου, ἐπιστήμονες, διδάσκαλοι, πρόεδροι κοινοτήτων, ὅλοι ἄς ἐργασθῶμεν διὰ νὰ ἐξαλειφθῇ τὸ αἶσχος αὐτὸ τῆς βλασφημίας. Καὶ τὸ καλύτερον μέσον, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ ἠμπορέσωμεν νὰ ἐξαλείψωμεν τὴν βλασφημίαν, εἶνε ὄχι ἡ βία, τὴν ὁποίαν ὡς μέσον ἐπικρατήσεως τῆς Θρησκείας καταδικάζομεν, ἀλλʼ ἡ Χριστιανικὴ διαφώτισις καὶ ἡ ἔντονος διαμαρτυρία ἐναντίον τῆς βλασφημίας. Καὶ συγκεκριμένως ὑποδεικνύομεν, ὅπως εἰς ὅλας τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία σχηματισθοῦν ἐπιτροπαὶ ἀπὸ ζηλωτὰς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὅταν ἀκούουν κάποιον νὰ βλασφημῇ, θὰ τὸν πλησιάζουν καὶ μὲ τρόπον καλὸν θὰ τοῦ ὑποδεικνύουν, ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται Χριστιανός, βαπτισμένος εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, νὰ βλασφημῇ τὸν Θεόν, τὸν Χριστόν, τὴν Παναγίαν, τὸν Τίμιον Σταυρόν.
Ἡ συνεχὴς διαφώτισις καὶ αἱ ἔντοναι διαμαρτυρίαι ἐναντίον τῆς βλασφημίας δὲν ἠμπορεῖ παρὰ νὰ φέρουν τὰ ἀποτελέσματά των. Οἱ βλάσφημοι, βλέποντες ὅτι ἡ βλασφημία, των προκαλεῖ τὴν γενικὴν ἀγανάκτησιν, θὰ ἐντραποῦν, θὰ φοβηθοῦν, θὰ περιορίσουν τὴν γλῶσσάν των, θὰ κόψουν τὴν βλασφημίαν καὶ θὰ μάθουν νὰ σέβωνται τὸν Θεόν, τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ὅταν ἤκουε ὁ Νεύτων, ὁ μεγάλος ἐκεῖνος ἀστρονόμος, ἀπεκαλύπτετο καὶ ἵστατο εἰς στάσιν προσοχῆς.
Ἐλπίζομεν ὅτι εἰς ὅλας τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία τῆς Πατρίδος μας θὰ σχηματισθοῦν Ἀντιβλασφημικαὶ Ἐπιτροπαί, αἱ ὁποῖαι θὰ ἐργασθοῦν μὲ ζῆλον διὰ νὰ ἐκριζώσουν τὸ φαρμακερὸ ἀγκάθι, ποὺ λέγεται βλασφημία τῶν Θείων. Εἴμεθα Χώρα Χριστιανική, καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νʼ ἀκούεται ὕβρις ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Σύνθημά μας˙ «Κανεὶς νὰ μὴ ἡσυχάσῃ, ἕως ὅτου καὶ ὁ τελευταῖος βλάσφημος πεισθῇ καὶ παύσῃ νὰ ὑβρίζῃ τὰ Θεία».
Ὁ Χριστιανὸς διαμαρτύρεται διὰ τὰς βλασφημίας
«Εἰ τὸν ἐπὶ γῆς βασιλέα τοὺς βλασφημοῦντας κολάζεσθαι χρή, πολλῷ μάλλον τοὺς ἐκεῖνον (τὸν βασιλέα τῶν ἀγγέλων) ὑβρίζοντας. Κοινόν ἐστι τὸ ἔγκλημα, δημόσιον τὸ ἀδίκημα, ἔξεστιν ἑκάστῳ τῶν βουλομένων κατηγορεῖν... μανθανέτωσαν αὐτὸ τοῦτο οἱ ἀκόλαστοι και διεστραμμένοι, ὅτι καὶ τοὺς τοῦ Θεοῦ δούλους φοβεῖσθαι αὐτοὺς χρή, ἵνα κἄν ἕλωνταί ποτε φθέγξασθαί τι τοιοῦτον, ἀλλήλους πανταχοῦ περιβλέπωνται, καὶ τὰς σκιὰς τρέμωσιν, ἀγωνιῶντες μήπου ὁ Χριστιανὸς ἀκούσας ἐπιπηδήσῃ, καὶ κόλασῃ σφοδρότερον».
(Ἐκ τῆς Α' ὁμιλίας τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου
εἰς τοὺς ἀδριάντας: Ε. Π. Migne 49, 32-33).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου