Γράφει ο π. Στέφανος Στεφόπουλος
Στη μεταμοντέρνα έκδοσή του, ο λύκος του παραμυθιού, θα μπορούσε να είναι…γαλοπούλα!
Με πολύ απογοήτευση και θλίψη για την κατάντια της κοινωνίας μας και με γνώμονα το ευαγγελικό μήνυμα “και οι λίθοι κεκράξονται”, θα καταθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι σε έναν διάλογο που ποτέ δεν εξαγγέλθηκε και ποτέ δε θα γίνει!
Ας βάλουμε κι ένα τίτλο για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ!.
Να τα πάρουμε απ’ την αρχή με κάποιες βασικές αλήθειες.
1) Ο Θεός μας, “κατασκεύασε” 2 πλάσματα. Άντρα και Γυναίκα “Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς”! Άρα από τα 2 φύλα εξ αρχής ήλθαμε εμείς στη ζωή.
2) Τα κοινώς εννοούμενα, φυσικά και συνταγματικώς κατοχυρωμένα 2 φύλα ονομάζονται Άντρας και Γυναίκα!
3) Το Ελληνικό Σύνταγμα όταν μιλάει για την προστασία της οικογένειας, εννοεί και κατονομάζει Άντρα, Γυναίκα και παιδιά, εφόσον υπάρχουν.
4) Είναι απολύτως φυσικό κάποιες οικογένειες να διαλύονται διά του διαζυγίου ή του θανάτου ενός εκ των δύο, του ανδρός ή της γυναικός, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο ηθικό και κοινωνικά αποδεκτό θα ήταν ένας άντρας ή μιά γυναίκα, χωρίς γάμο, χωρίς σύσταση συνταγματικά κατοχυρωμένης οικογένειας, να καταφεύγει σε αμφιλεγόμενες μεθόδους (υιοθεσία, υιοθεσία διά αναδοχής, παρένθετη μητέρα, ετερόλογη αναπαραγωγή, κλπ) για να ικανοποιήσει την εγωϊστική και ανεξήγητη, πέραν της φύσεώς του/της “ανάγκης” να βιώσει την πατρότητα ή την μητρότητα. Γιατί; Μα, αφού δε νιώθει την ανάγκη της μόνιμης συμβίωσης με το έτερο φύλο δια του γάμου, αφού δεν έχει ανάγκη συντροφιάς στη ζωή, αρνείται επομένως τις αγαθές συνέπειες της συμβίωσης αυτής που είναι η οικογένεια και η τεκνοποιΐα, πώς έρχεται μετά και επιθυμεί μονομερώς και αδεσμεύτως την μητρότητα ή την πατρότητα;
5) Η έλξη προς το ίδιο φύλο δεν αποδεικνύεται επιστημονικά ότι οφείλεται σε γονίδια, και μάλιστα τον τελευταίο καιρό, σοβαρές και δημοσιευμένες σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά μελέτες, αποδεικνύουν το αντίθετο. Ότι δηλαδή πρόκειται πιο πολύ για ελεύθερη επιλογή σε συνδυασμό με κληρονομικούς, περιβαλλοντικούς παράγοντες και τρόπο ανατροφής. Συνεπώς, μη φορτώνουμε στο Θεό και αυτή μας την αμαρτία.
6) Είναι κοινώς αποδεκτό από όσους πιστεύουν και έχουν πνευματική ζωή ότι η έλξη αυτή προς το ίδιο φύλο συνιστά έκπτωση από το φυσικό. Συνιστά παράβαση του θελήματος του Θεού. Στο σημείο αυτό να προλάβω την ένσταση όσων ισχυρίζονται πως ο Κύριος δεν καταδίκασε ποτέ την ομοφυλοφιλία και γι αυτό κανένα σχετικό χωρίο δεν βρίσκουμε στα Ευαγγέλια.
Να ρωτήσω:
– Καταδίκασε ο Κύριος τις αιρέσεις;
– Καταδίκασε την Θ. Μετάληψη δίχως μετάνοια και εξομολόγηση;
– Μας είπε πουθενά ότι πρέπει να σταυρωνόμαστε; Κι όμως σταυρώνεστε.
– Μας είπε όσοι θέλουμε και μπορούμε, να γινόμαστε μοναχοί;
- Μας είπε κάτι για τον Αγιασμό, το Ευχέλαιο, το πώς θα ζυμώνουμε το πρόσφορο, μας άφησε την ακολουθία του γάμου, μας υπέδειξε τα άμφια των κληρικών, μας είπε πουθενά να μη μπαίνουν οι γυναίκες στο Ιερό Βήμα;
– Μας είπε να σεβόμαστε και να προσκυνούμε άγια λείψανα, να κάνουμε τάματα σε αγίους;
Όχι βέβαια. Μα τότε γιατί εμείς τα κάνουμε;
Τα κάνουμε αδελφοί γιατί μας το δίδαξε το Άγιο Πνεύμα που από την ημέρα της Αγίας Πεντηκοστής δε μας εγκαταλείπει αλλά συνεχίζει να μας διδάσκει, μας ενισχύει, μας καθοδηγεί, βαπτίζει, φωτίζει. Είναι αυτό που εστάλη σ’ εμάς από τον Πατέρα, διά του Υιού, όπως είχε υποσχεθεί ο Κύριος στους μαθητές Του για να τους καθοδηγήσει “εις πάσαν την αλήθειαν”!
Έτσι, το Άγιο Πνεύμα φώτισε και καθοδήγησε τους Αποστόλους, τους Ευαγγελιστές και όλους αυτούς που πίστεψαν στον Θεό διά μέσου αυτών, όπως οι Άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Οικουμένης αλλά και όλοι εμείς οι πιστοί χριστιανοί που βαπτισθήκαμε και λάβαμε το Χρίσμα, δηλαδή την σφραγίδα του Αγ. Πνεύματος. Έτσι, συγκροτήθηκαν οι Οικουμενικές και τοπικές Σύνοδοι, οι Πατέρες συνέγραψαν πλήθος πνευματοφώτιστων συγγραμάτων και μας πληροφόρησαν ό, τι τους ενέπνευσε και δίδαξε το Άγιο Πνεύμα για ό,τι απασχολούσε ανά τους αιώνες τους πιστούς χριστιανούς.
Έτσι, μίλησαν και για την ομοφυλοφιλία άγιοι Πατέρες όπως ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Μ. Βασίλειος αλλά και πολύ νεώτεροί τους όπως ο άγιος Παΐσιος, κ.α.
Συνεπώς, επειδή εμείς οι Ορθόδοξοι, εκτός από την Αγία Γραφή έχουμε και την Ιερά Παράδοσή μας που είναι όλα τα παραπάνω, γι αυτό και σεβόμαστε και αποδεχόμαστε τον αιώνιο λόγο και το θέλημα του Θεού όπως αυτό ειπώθηκε άμεσα από τα αψευδή χείλη Του ή όπως μας παραδόθηκε (εξ ου και “Παράδοση”) από το Άγιο Πνεύμα διά των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Αν επιλέξετε να μην δεχθείτε αυτήν την Διδασκαλία και Αλήθεια της Εκκλησίας μας, κινδυνεύετε να θέσετε τον εαυτό σας εκτός Αυτής και να διολισθήσετε προς τις προτεσταντικές ομολογίες που δεν ασπάζονται την Ιερά Παράδοσή μας.
Οπότε, ναι, η ομοφυλοφιλία καταδικάζεται ως μεγάλη σαρκική αμαρτία που προέρχεται από την κακή διαχείριση της ελευθερίας που μας χάρισε ο Θεός ως λογικά πλάσματά Του.
7) Παραμένει αναπάντητο το γεγονός της διαστροφής της αλήθειας και κακοποίησης των πιο ιερών ιδιοτήτων στη ζωή μας, δηλαδή της πατρότητας και μητρότητας.
Έφτασαν νομικοί κύκλοι στην Ευρώπη να χαρακτηρίσουν την πιο ιερή λέξη του κόσμου όλου, τη λέξη ΜΗΤΕΡΑ, ως έχουσα σεξιστικό περιεχόμενο που δημιουργεί ομοφοβικές τάσεις στους ανθρώπους και συνιστά διάκριση εις βάρος των ομοφυλοφίλων ζευγαριών, οπότε πέρασε αντ’ αυτής, η αόριστη λέξη “Γονέας“!
Και περιμένετε να αποκαλεί το παιδί “Μητέρα” τον αποτυχημένο κατά τα φαινόμενα πατέρα; Η υστερία, μάλιστα, αυτή μήπως και άθελά μας γίνουμε ρατσιστές ομοφοβικοί, έφτασε στις εσχατιές της στις ΗΠΑ όπου δημοσιογράφος απολύθηκε από την εφημερίδα USA TODAY επειδή έγραψε άρθρο στο οποίο μεταξύ άλλων περιέγραφε το αυτονόητο, τοις πάσι λογικό, ότι οι άντρες δεν μπορούν να γεννήσουν παιδιά!!!
Έλεος!
8) Προ ολίγων ετών άρχισε σε παγκόσμια σχεδόν κλίμακα και στην πατρίδα μας η επάρατη “υιοθεσία” παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Μην επικαλείσθε, λοιπόν, έρευνες και μελέτες που αποδεικνύουν ότι τα παιδιά που ζουν με 2 μπαμπάδες, 2 μαμάδες ή 2 ή 1 απροσδιορίστου φύλου ή διεμφυλικά άτομα μεγαλώνουν φυσιολογικά, χωρίς ψυχικά τραύματα και άλλου είδους προβλήματα ένταξης και αποδοχής. Ακόμα δεν ξέρουμε πόσα θα υπομείνουν και τι θα παρουσιάσουν ως την ενηλικίωσή τους αυτά τα παιδιά! Άλλωστε, το σκεπτικό εδώ είναι άκρως εγωϊστικό και καμμία σχέση δεν έχει με το καλό των παιδιών.
Το επιχείρημα ότι βγάζουν ένα παιδάκι από τα ιδρύματα δεν ισχύει αφού τα παιδιά προς υιοθεσία είναι δυσανάλογα προς τα χιλιάδες άτεκνα κλασσικά ζευγάρια (άντρας-γυναίκα). Οπότε, αφήστε τα παιδιά να πάνε σε οικογένειες με μαμά και μπαμπά!
Αφορμή για όλα τα παραπάνω στάθηκαν δημοσιεύματα περί της βάπτισης των 2 παιδιών (τουλάχιστον το 1 με παρένθετη μητέρα) δύο Ελλήνων σχεδιαστών μόδας στα Νότια Προάστια, από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο.
Το ότι ένας Ορθόδοξος Ιεράρχης έρχεται στην Αθήνα για να τελέσει τέτοια βάπτιση δεν το σχολιάζω. Άλλωστε έχουμε δική μας περίπτωση στην Ελλάδα να προβληματιστούμε, μην κάνουμε και “αλλοδαπούς” προβληματισμούς!
Όμως, διερωτώμαι, γιατί δεν επιλέγεται η πολιτική “βάπτιση”; Γιατί δεν δηλώνουν απλά τα ονόματα των παιδιών και να τελειώσει εκεί όλο αυτό; Γιατί πρέπει σώνει και καλά να τελεσθεί κορυφαίο πνευματικό μυστήριο το οποίο στο τέλος διακωμωδείται;
Θέλουν και τη σφραγίδα της Εκκλησίας; Μα, την Εκκλησία και τον Θεό τα απέκλεισαν από τη ζωή τους αφού επέλεξαν να ζουν μέσα στην παρά φύσιν αμαρτία. Αφού θα διδάξουν στα παιδιά που απερίσκεπτα στερούν από τις φυσιολογικές οικογένειες ότι η ομοφυλία είναι δοσμένη από τον “Θεό” και φυσιολογική και με αυτά τα πρότυπα θα τα γαλουχήσουν. Αυτά θα τους διδάξουν. Με νονές, μάλιστα, τη μία άκρως κοσμική και πιθανόν “άοσμη” πνευματικά και την άλλη παπική ή προτεστάντη ως Ιταλίδα “γαλαζοαίματη”.
Γιατί σώνει και καλά να γίνει η βάπτιση αυτή στην Ελλάδα και με τελετουργό-“Εκκλησιαστική προσωπικότητα”; Για να λάβει κύρος; Για να μας εντυπωθεί διά της βίας η “κανονικότητα” της καθ’ ημάς διαστροφής της Αλήθειας και του θελήματος του Θεού;
Συγχωρέστε με αδερφοί, αλλά για μένα που μεγάλωσα σε οικογένεια με άντρα- μπαμπά και γυναίκα- μαμά, το θέαμα όπως παρουσιάστηκε σε εικόνες από το μυστήριο είναι θλιβερό αν μη καταθλιπτικό.
Το ίδιο συνέβη πριν λίγες εβδομάδες με ένα άλλο δίδυμο αντρών που βάπτισαν και αυτοί ένα παιδάκι που αρχικά φιλοξένησαν σπίτι τους με την μέθοδο της αναδοχής. Και αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι ότι γίνεται φανερή προσπάθεια να δοθεί ιερότητα και λογική στο γεγονός ότι ένα παιδάκι θα φωνάζει “μαμά” αναζητώντας έστω και σε μιά ξένη γυναίκα, αυτήν που το κυοφόρησε για 9 μήνες μοιράζοντας μαζί του τα πάντα και βιώνοντας την ζεστασιά και θαλπωρή στην κοιλιά της μάνας του, στο πρόσωπο ενός άντρα!!! Και εξίσου προβληματικό ότι αποδίδεται στανικά ιερότητα μέσω του μυστηρίου με προφανή σκοπό να δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση στην κοινωνία ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι ομοφυλόφιλοι δηλαδή είναι άνθρωποι πνευματικοί, με ζωντανή σχέση με την Εκκλησία και την πνευματική ζωή. Προφανώς παραπλανητικώς.
Στην περίπτωση των δύο προηγούμενων “μπαμπάδων”, μάλιστα, ο ένας εκ των δύο ισχυρίστηκε πως πηγαίνει συχνά στην ενορία του για εκκλησιασμό, συμμετέχοντας πλήρως στην λατρευτική και πνευματική ζωή και μάλιστα γενόμενος αποδεκτός από τον εφημέριο και τους πιστούς.
Δεχόμαστε, βεβαίως, ότι η Εκκλησία μας καλεί κοντά της όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους πιο αμαρτωλούς. Αλλά όχι για να τους αφομοιώσει με αναλλοίωτα τα πάθη τους αλλά για να τους δώσει την ευκαιρία της αναγνώρισης των όποιων λάθος επιλογών και την μεταμόρφωση των παθών και σύνολης της ζωής τους.
Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο στη συνάντηση των αμαρτωλών και των λοιπών ανθρώπων της Εκκλησίας. Η κοινωνία των μεν και των δε οφείλει να οδηγήσει στη μετάνοια, αλλιώς απλώς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο μετάνοιας.
Και μιά τελευταία διευκρίνιση. Ο μακαριστός σκαπανέας του αντιαιρετικού έργου της Εκκλησίας μας, ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος έλεγε πως τη “Νέα Εποχή” δεν θα την ενδιέφερε να αδειάσουν οι Εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με πιστούς που θα είχαν αλλοιωμένο ορθόδοξο φρόνημα!
Μήπως, λοιπόν, η προσέλευση όλων αυτών των εν δεινοίς σαρκικοίς πάθεσιν αδελφών στην Εκκλησία με αλλοιωμένο φρόνημα αποτελεί “Δούρειο Ίππο” διά του οποίου μιά αμαρτωλή εκκοσμίκευση κινδυνεύει να αλώσει τους πιστούς και αφενός να μην ωφελήσει, αφετέρου δε να προκαλέσει την οργή του Θεού;
Μήπως, τελικά, η αγάπη και η αγκαλιά της Εκκλησίας προς όλους τους πάσχοντες από τα πάθη τους και προφανώς και αυτούς που υποδουλώθηκαν σε πάθη του σώματος εκληφθεί όχι ως υποχρέωση και αποστολή της στον κόσμο με απώτερο σκοπό την σωτηρία του, αλλά ως συναίνεση και παθητική αποδοχή του μη φυσιολογικού κατά την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και δώσει έτσι λανθασμένα μηνύματα και στους ομόφυλους και στην κοινωνία;
Επιπλέον, δεν είναι καιρός να προβληματιστούμε με την έμμεση αλλά ψυχικά οδυνηρή αυτή κατάσταση της αχαλιναγώγητης εκκοσμίκευσης της Αλήθειας; Για σκεφτείτε. Απ’ τη μιά οι νονές (μάλλον ου κατ’ επίγνωσιν!) αποτάχθηκαν τον Σατανά μαζί με τη λατρεία, την πομπή, τα πονηρά πνεύματα του κι απ’ την άλλη αποδέχτηκαν την μη αποδεκτή ηθικά – για την Εκκλησία- επιλογή ή κατάσταση της ομοφυλοφιλίας και της κοινωνικά και ψυχολογικά μη αποδεκτής υιοθεσίας παιδιών!
Και μην πει κανείς ότι αυτό συνιστά ρατσισμό (έλιωσε πια η γνωστή καραμέλα!) από μέρους της Εκκλησίας γιατί τότε είναι “ρατσιστής” ο ιδρυτής και αρχηγός της, δηλαδή ο Χριστός- άπαγε της βλασφημίας!
Η Εκκλησία, αγαπητοί, μετρά πάνω από 2.000 χρόνια ζωής. Αυτοί είναι οι κανόνες της και αυτή η αποστολή της. Ο Κύριός μας, δίδαξε πως «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ματθαίος (16: 24)
Αφού, λοιπόν, ψάχνετε για χωρία που ο Κύριος μνημονεύει το θέλημά Του, ορίστε. Όποιος θέλει, λέει. Δεν καλούνται με το ζόρι οι άνθρωποι στην πνευματική ζωή. Όποιος θέλει να ακολουθήσει, όμως, θα σηκώσει το σταυρό των παθών του και οι ομοφυλόφιλοι αδερφοί μας με το σταυρό του βδελυκτού, ψυχοφθόρου πάθους της αρρενομανίας και των λοιπών έξεων και ελκύσεων της σχετικής “κοινότητας” και ας ακολουθήσει τον Χριστό. Όποιος το κάνει όμως, δε θα κουβαλήσει μέσα στην αμόλυντη Εκκλησία Του τα πάθη του ως απαραίτητες “αποσκευές” του. Θα έρθει όπως είναι, και με το “σκουλαρήκι”, όπως έλεγε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χριστόδουλος και εδώ μέσα θα αφεθεί στην αγάπη και το έλεος του Θεού και θα μεταμορφωθεί. Θα μεταμορφώσει τα πάθη του, θα θεραπεύσει τις πληγές του και θα κερδίσει την αιωνιότητα. Αν έρχεται στην Εκκλησία για να επιβάλλει, όμως, τις αδυναμίες και τα όζοντα πάθη του και απαιτήσει να αποδεχτεί η Εκκλησία τη φθορά ως ωραιότητα ψυχής και προσπαθήσει να κρυφτεί ή και να πολεμήσει ακόμα την Εκκλησία πίσω από ψευδο-νόμους και “δικαιώματα” -κομψοτεχνήματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων-, ας μην το επιχειρήσει διότι “σκληρόν σοι προς κέντραν λακτίζειν” (χωρίο)
Μήπως, τελικά, ο λύκος του “παραμυθιού”, δηλαδή το πάθος για το ομόφυλον, περάσει στην ήδη ευρέως εκκοσμικευμένη συνείδηση του πιστού λαού όχι ως κίνδυνος αλλοίωσης της καθόλου πνευματικής ζωής αλλά ως κάτι φυσιολογικό και τελικά ψευδώς αποδεκτό από την Εκκλησία μας; Δηλαδή, μήπως πάμε να περάσουμε το λύκο (δηλ. τον διάβολο ως σαρκικό πάθος) για… ακίνδυνη γαλοπούλα;
πηγή: https://koukfamily.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου