Γύρω στο 1950 είχε
πεθάνει ένας μοναχός στο Άγιον Όρος, που, όπως τον θυμούνται οι Αγιορείτες
πατέρες, τραύλιζε πολύ. Δεν μπορούσε να ομιλεί καλά και είχε στο ύφος του κάτι
φοβισμένο, όταν επρόκειτο να προσέλθει για Θεία Κοινωνία. Γιατί αραγε;
Όταν ήταν μικρός,
περίπου 12 ετών, αγαπούσε τόσο πολύ την Εκκλησία και την Θεία Λειτουργία, ώστε
αποφάσισε να την κάνει μόνος του. Είχε θείο ιερέα και από αυτόν και από την
Εκκλησία της κωμοπόλεως που έμενε, πήρε κρυφά, όσα χρειάζονται για μια Θεία Λειτουργία.
Δηλαδή Άγιο Ποτήριο, Άγιο Δίσκο, Ευαγγέλιο, Πρόσφορο, Κρασί και όλα τα υπόλοιπα.
Ακόμη και μαγιά, βρήκα κάτι παλιά και τα
πήρε. Και μια μέρα, που ήταν μόνος του στο σπίτι, ετοιμάσθηκε, ντύθηκε, έκανα
την Προσκόμιση και ύστερα τη ¨Θεία
Λειτουργία¨.
Κατά το τυπικό, έφθασε η ώρα να ¨κοινωνήσει¨.
Μόλις έβαλε στο στόμα του το ψωμί, έγινε ματωμένο κρέας… Τον κατέλαβε τρόμος…
και ο τρόμος έγινε πανικός και παγωμάρα , όταν είδε ότι το Άγιο Ποτήριο κόχλαζε
από Αίμα…και λιποθύμησε!...
Γύρισαν οι δικοί του στο σπιτι και τρομαγμένοι
είδαν το γυιό τους λιπόθυμο και σε ένα μικρό τραπέζι τα ιερά Σκεύη της Θειας
Λειτουργίας, με όσα είχε τελέσει…
Φώναξαν τον συγγενή τους ιερέα,
συνέφεραν τον μικρό και κατόπιν προσπάθησε ο ιερεύς να μιλήσει με το παιδί, για
να πάρει κάποιες εξηγήσεις . Τραυλίζοντας και με πολλή πολλή δυσκολία κατάφερε
να διηγηθεί τι συνέβη…
Εκλήθη ο αρχιερεύς της
περιοχής, ο οποίος μαζί με ιερείς μετέφερε τα προαναφερθέντα στην Αγία Τράπεζα
του Ναού της κωμοπόλεως, όπου υπηρετούσε ο θείος του παιδιού. Την επόμενη
λειτούργησαν κ αγια σαν αυτόν τον τεμαχισμένο Άρτο και Οίνο, όπως γίνεται περίπου
όταν στην Προηγιασμένη Θεια Λειτουργία.
Το παιδί δεν μπόρεσε να συνέλθει
ποτέ… Στα 20 χρόνια του έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος και κοινωνούσε πάντοτε φοβισμένα
και υποβασταζόμενος από άλλους μοναχούς.
Αναστατώνετο στην ιδέα ότι θα μπορούσε το στόμα του να ξαναγεμίσει από
Σάρκες…
Από το βιβλίο: ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ του
Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου