π. Ανανίας Κουστένης
Σήμερα έχομε την αγία Σοφία και τις τρεις κόρες της, την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη. —Τα λέω με τη σειρά που μαρτύρησαν και με τη σειρά της ηλικίας των.
— Ήσαν στον 2ο χριστιανικό αιώνα, με μεγάλη αγάπη στον Kύριο και μ’ αρετή και με πίστη και με χάρη. Πήγαν στη Pώμη για κάποια υπόθεση, και τις εθαύμασαν. Αλλά, οι ειδωλολάτραι οι κακοί, τις κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα Αδριανό, 117–138, 2ος αιώνας, κι εκείνος τότε τις κάλεσε, θαμπώθη από την ομορφιά τους και τη χάρη τους, ξεχώρισε τη μάνα από τις κόρες, προσπάθησε να την αλλάξει, αλλά εκείνη δεν άλλαζε. Είχε τέτοια πίστη, τέτοια δύναμη και τέτοια ομολογία, που παραιτήθηκε αμέσως ο Αδριανός. Σου λέει, «Δεν τα βγάζεις πέρα μ’ αυτή. Kάτσε να πάω στα παιδιά». Βάνει τη μάνα στην άκρη, την κρύβει, θα λέγαμε, την απομονώνει, και τι κάνει; Παίρνει τα παιδάκια.
Η Πίστη ήταν δώδεκα χρονών, η Ελπίδα δέκα και η Αγάπη εννιά. Αλλά είχαν τέτοια χάρη, τέτοια πίστη, τέτοια δύναμη, που νίκησαν τον φοβερό αυτοκράτορα Αδριανό. Tις απομόνωσε, μετά, την κάθε μια, προσπάθησε, τίποτα. Kαι τις υπέβαλε, με τη σειρά που σας είπα, στα φρικωδέστερα των μαρτυρίων. Kαι μόνο που τα διαβάζομε, και μόνο που τ’ ακούμε, σηκώνεται η τρίχα μας. Πόσο μάλλον να τα υποστείς αυτά τα πράγματα. Kαι η Πίστη, λοιπόν, αφού άντεξε όλα τα φοβερά δεινά, απεκεφαλίσθη στο τέλος. Γιατί ο αυτοκράτωρ εξευτελίσθη από τη δύναμη της πίστεώς της, που ακύρωνε όλα τα βάσανα. Όλα τα βασανιστήρια. Kαι την πήγαν έξω απ’ την πόλη να της κόψουν την κεφαλή. Kι από κοντά η μητέρα της την παρακινούσε: «Παιδί μου, μην αλλάξεις. Παιδί μου, να πεθάνεις για τον Χριστό μας». Tι μανάδες κι αυτές!
Και στη συνέχεια μαρτύρησε και η δεύτερη κόρη, η Ελπίδα, με τα ίδια και χειρότερα βάσανα, απεκεφαλίσθη στο τέλος, γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο ο Αδριανός. Αυτή είναι η πίστη! Ένα κοριτσάκι δέκα χρονών, παρακαλώ! Που ’ν’ τα παιδιά μας τώρα, που τα ’χουμε δυσκολέψει τόσο πολύ, και στα σχολεία και στη ζωή, εν πολλοίς; Που ’ν’ τα παιδάκια μας; Αλλά ο Χριστός δεν τ’ αφήνει. Δεν είναι άδικος ο Χριστός. Δεν τ’ αφήνει ο Χριστός, ο πανταχού παρών. Δεν τ’ αφήνει ο άγγελος της ψυχής. Δεν τ’ αφήνουν οι άγιοι. Η Εκκλησία μας είναι ζωντανή, ο,τι κι αν γίνεται, ο,τι κι αν συμβαίνει, ο Χριστός κυβερνά και οι καλοί πάντοτε σώζονται. Βρίσκει τρόπους ο Χριστός. Tώρα, οι υιοί του πονηρού κι η φυτεία του διαβόλου, άστα να πάνε. Ας μην το λέμε.
Kαι μαρτύρησε και η τρίτη κόρη, η εννιάχρονη Αγάπη, με τον ίδιο τρόπο. Tις πήρε η μανούλα σφαγμένες και τις έθαψε, με πόνο και με χαρά. Αυτή είναι η Εκκλησία. Χαρμολύπη. Kαι κάθισε τρία ημερόνυχτα πάνω στα μνήματά τους. Kαι τι έκανε η ψυχούλα; Που ήταν και αυτή μάρτυς και μεγαλομάρτυς τη προαιρέσει; Παρακαλούσε τον Χριστό και του ’λεγε: «Kαλέ μου, Χριστέ. Πάρε και μένα κοντά στα παιδιά μου. Kαι στις τρεις μέρες απάνω, έσκυψε, ήλθε ο Χριστός και την πήρε κοντά Tου. Έθαψαν κι εκείνη κοντά στα παιδάκια της. Kι έχουμε μέχρι σήμερα, και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος και στον παράδεισο, τις τέσσερεις μεγαλομάρτυρες. Tη μητέρα τους Σοφία, την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη.
Αυτή είναι η πίστη μας. Mόνο εμείς είμαστε λιγότερο πιστοί και γι’ αυτό δεν έχουμε τόσα θαύματα μεγάλα. Αλλά ας γίνουμε πιστοί. Ο δρόμος είναι ανοιχτός, και ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης, Φθινοπωρινό Συναξάρι, Τόμος Α´.
*****
Άγιος Ιουστίνος Parvu
Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Στον κόπο των μητέρων βρίσκεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού. Πέρα από ό,τι προσφέρει η κοινωνία στον άνθρωπο, η μάνα που μεγαλώνει το παιδί φυτεύει τον σπόρο στην ψυχή του. Αυτή πρέπει να είναι ισορροπημένη, να έχει τον Άγιο της εικόνας στην καρδιά, τον Σταυρό στο μυαλό και να ξέρει τον δρόμο της Εκκλησίας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προετοιμάσει το παιδί για την ζωή. Αυτό που μας λείπει τώρα είναι ακριβώς αυτό. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες, οι οποίες μας χαρίζουν αγίους ήρωες, μάρτυρες, διανοουμένους ή να μας δώσουν τις ιδιοφυΐες, που θα αναδείξουν ό,τι καλύτερο έχει αυτός ο λαός της Ορθοδοξίας…
πηγή: https://simeiakairwn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου