Γιά να ξεκινά η σχολική μέρα με οσμή ευωδίας πνευματική, και να μοσχοβολά η αίθουσα Παράδεισο

Λίγα λόγια του αγίου Πορφυρίου στους δασκάλους, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο.

«Να βλέπουμε το Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά».

Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής.

Με την προσευχή και την αγιοσύνη μπορείτε να βοηθήσετε και τα παιδιά στο σχολείο. Μπορεί να τα επισκιάσει η χάρις του Θεού και να γίνουν καλά. Μην προσπαθείτε με ανθρώπινους τρόπους να διορθώσετε κακές καταστάσεις. Δεν έρχεται κανένα καλό αποτέλεσμα. Μόνο με την προσευχή θα φέρετε αποτέλεσμα. Να επικαλείσθε τη θεία Χάρη για όλους. Να πάει η θεία Χάρις μέσα στην ψυχή τους και να τους αλλοιώσει. Αυτό θα πει χριστιανός.

Εσείς οι εκπαιδευτικοί μυστικά, χωρίς να το καταλαβαίνετε, μεταδίδετε στα παιδιά το άγχος και τα επηρεάζετε. Με την πίστη φεύγει το άγχος. Τι λέμε; «Και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Ν’ ανταποκρίνεσθε στην αγάπη των παιδιών με διάκριση. Έτσι άμα σας αγαπήσουν, θα μπορέσετε να τα οδηγήσετε κοντά στον Χριστό. Θα γίνετε εσείς το μέσον. Η αγάπη σας να είναι αληθινή. Να μην τ’ αγαπάτε ανθρώπινα, όπως κάνουν συνήθως οι γονείς· δεν τα βοηθάτε. Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά.

Κάθε παιδί που βλέπετε, να προσεύχεσθε γι’ αυτό κι ο Θεός στέλνει την Χάρη Του και θα το ενώνει μαζί Του.

Προτού μπείτε στην τάξη, και ειδικά σε δύσκολα τμήματα, να λέτε την ευχή.

«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Μπαίνοντας ν’ αγκαλιάζετε με το βλέμμα σας όλα τα παιδιά, να προσεύχεσθε και μετά να μιλάτε προσφέροντας όλο σας τον εαυτό. Κάνοντας αυτή την προσφορά εν Χριστώ, θα χαίρεσθε. Έτσι θ’ αγιάζεσθε κι εσείς και τα παιδιά.

Θα ζείτε μέσα στην αγάπη του Χριστού και στην Εκκλησία, διότι θα γίνεσθε καλοί μέσα στην εργασία.

─ «Στα παιδιά να μη λέτε πολλά για το Χριστό, για το Θεό, αλλά να προσεύχεσθε στο Θεό για τα παιδιά».

─ «Κοινωνάτε την Κυριακή; Αι, τότε αφήστε το Χριστό τη Δευτέρα να μιλήση στα παιδιά, να περπατήση στην τάξη σας, στο Αμφιθέατρο!».

***

Ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, όταν επρόκειτο να αρχίσουν τα μαθήματα στα σχολεία, την περίοδο του Φθινοπώρου, μας συμβούλευε με έναν ζωντανό και εποπτικό τρόπο:

─ «Όταν μπης στην τάξη σου, κοίταξε γύρω σου! Τα χέρια των Αγίων είναι απλωμένα! Δεν βλέπεις; Πιάσε ένα χέρι κι’ ανέβα στην έδρα σου. Ποιόν Άγιο αγαπάς; Αυτός θα σε συνοδεύση και θα σου δώση λόγον και σοφίαν …».

─ «Πριν μιλήσης στα παιδιά κάνε μια προσευχή: “Κύριε, φώτισέ με να μιλήσω σωστά, αλλά και να με αντιληφθούν σωστά”»….

Έτσι, ο παιδαγωγός με τις προσευχές του συνάπτει μία συμμαχία μεταξύ Θεού και των μαθητών του. Συνδέει αενάως τη γη με τον Ουρανό, όπως παρατηρεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «δι’ ευχών την παρά του Θεού συμμαχίαν τοις διδασκομένοις εισαγωγείν» (Εις Ρωμ. ομ. ΚΗ΄ 1, ΕΠΕ, 17, 602).

Εμείς συνδέσαμε, άρά γε, τη γη με τον ουρανό;

(Γεώργιος Κρουσταλλάκης, καθηγητής Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)

***

Την ώρα που λέγει κανείς την “ευχή” το Άγιον Πνεύμα κατέρχεται, όπως η νεφέλη στο Όρος Θαβώρ.

Αυτή η νοερά προσευχή είναι το φως που φωτίζει πάντοτε τη ψυχή του άνθρωπου και φλογίζει την καρδιά του με τις φλόγες της αγάπης του Θεού.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, υπεστήριζε ότι πρέπει πρώτα να μάθουν όλοι οι ιερείς να εργάζωνται αυτήν την νοερά εργασία, και ύστερα να την προσφέρουν στο ποίμνιό τους και ειδικώτερα στα παιδιά. Μάλιστα, συνιστούσε ο Άγιος η διδασκαλία να αρχίζει από τα σχολεία.

Κάποιος νεαρός δάσκαλος το τόλμησε, σε κάποιο Δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου. Συνιστούσε στα παιδιά για ένα λεπτό να λένε όλα μαζί «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Το έλεγαν και κατέβαινε σύννεφο θείας Χάριτος και όλα τα παιδιά ήσαν ήσυχα! Και παρέμεναν ήρεμα μέχρι το τέλος των μαθημάτων. Και αυτήν την ‘Παλαμική’ υπόδειξη την συνέχισε για αρκετά χρόνια, με τα ίδια πάντοτε αποτελέσματα.

***

Και λίγα χρυσά λόγια του αγίου Παΐσιου

«Μικρό παιδάκι, πόσο με βοηθούσε που πήγαινα στην Εκκλησία! Είχαμε καλό δάσκαλο στο Δημοτικό και μας βοηθούσε και αυτός. Μας μάθαινε εθνικά άσματα και εκκλησιαστικούς ύμνους.

Στην Εκκλησία τις Κυριακές ψάλλαμε την Δοξολογία, «Ταις πρεσβείαις….», «Άγιος ο Θεός», το Χερουβικό.

– Και τα κοριτσάκια ψάλλανε;

– Ναι, όλα μαζί τα παιδιά. Παλιά, η Εκκλησία ήταν δίπλα στο σχολείο και παίζαμε γύρω από την Εκκλησία, στην αυλή της. Μας πήγαιναν στην Εκκλησία οι δάσκαλοι στις γιορτές, και ας χάναμε κανένα μάθημα.

Προτιμούσε ο δάσκαλος να χάση μια ώρα, για να λειτουργηθούν τα παιδιά. Έτσι τα παιδιά διδάσκονταν, αγιάζονταν, γίνονταν αρνάκια. Είχαμε και έναν δάσκαλο Εβραίο, αλλά θρησκευτικά δεν μας δίδασκε, ερχόταν μια δασκάλα και μας έκανε θρησκευτικά. Παρ’ όλο όμως που ήταν Εβραίος, μας πήγαινε μέχρι την Εκκλησία. Και στην Εκκλησία όλα τα παιδιά στεκόμασταν όρθια, ήσυχα.

Και βλέπω σήμερα που απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία, πως έχουν αγριέψει! Ενώ στην Εκκλησία το παιδάκι θα ηρεμήσει, θα γίνει καλό παιδί, γιατί δέχεται την ευλογία του Θεού, αγιάζεται.

«Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέτες ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.

Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά. Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν πιο εύκολα το έργο τους. Εμάς ο δάσκαλος με την βέργα μας χτυπούσε, όταν έβλεπε αταξία, αλλά αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά τον αγαπούσαν. Δεν είχε δικά του παιδιά και τα αγαπούσε τα παιδιά πολύ. Γι’ αυτό λέω ότι καλοί είναι οι γονείς που γεννούν πολλά παιδιά και γίνονται πολύτεκνοι, αλλά καλύτεροι είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί που αναγεννούν του κόσμου τα παιδιά και γίνονται υπέρ-υπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν αναγεννημένους ανθρώπους στην κοινωνία, και έτσι γίνεται καλύτερη».

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι τόμος Α’, «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»

πηγή: https://romioitispolis.gr/