Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

+ Ὁ Φιλαδελφείας Μελίτων

Χθές, 27 Νοεμβρίου 2013, ἡ Μητέρα Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, μέ ἀπόφασι τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, συμπεριέλαβε ἐπίσημα, μεταξύ τῶν εὐαρεστησάντων καί ἐχόντων παρρησίαν πρεσβείας πρός τόν Κύριο, εἰς τό Ἁγιολόγιο τῆς παγκοσμίου Ὀρθοδοξίας, τόν γνωστό Γέροντα Πορφύριο, τόν θαυματουργόν, προορατικόν καί διορατικόν, τοῦ ὁποίου τήν ζωή ἐθαυμάστωσεν ἀληθῶς ὁ Θεός. Τόν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος «ψυχῇ καθαρᾷ καί ἀρρυπώτοις χείλεσι», ὡς μεμυημένος τῆς Χάριτος, «ἔψαυσε» καί ἐκήρυξε τό μυστήριο τῆς Θεότητος.

Ἔτι φορῶν «τό σκῆνος τῆς σαρκός» εἶδε «θεάματα καινά», ἤκουσε ρήματα ἄρρητα καί ἔζησε βιώματα ἀνθρώποις ἀπρόσιτα: ἀπό τό τιτίβισμα τοῦ ἀηδονιοῦ, μέχρι καί τήν ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Γεροντογιάννη·ἀπό τήν προφητική διάγνωσι τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας ψυχικῆς καί σωματικῆς, μέχρι τήν ὁλοσχερῆ θεραπεία της·ἀπό τό μοναχικό κελλί καί τήν ἀφωσιωμένη ὑπακοή στούς Γεροντάδες καί τήν ἐν συνεχείᾳ διακονία τοῦ κόσμου ἐν τῷ κόσμῳ μέχρι καί τήν μετάστασί του, τήν ταφή του καί τόν σκορπισμό τῶν λειψάνων του ἀπό πιστά πνευματικά του παιδιά στό δάσος τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἦλθε, εἶδε, ἐμαρτύρησε τήν ἀλήθειαν καί ἀπῆλθε. Διά νά μείνῃ πάντοτε μαζί μας, κοντά μας, ἅγιος, ἀδελφός, φίλος μας, μεσίτης, πρέσβυς, ἄγγελος καλῶν καί εὐοιώνων εἰδήσεων…

Ὁ Γέροντας Πορφύριος ὑπῆρξε ἀληθῶς «ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος ἀπό Θεοῦ», «πλήρης χάριτος καί ἀληθείας». Ἦλθε στόν κόσμο μας ἀπό τήν ἀφάνεια καί τήν προσευχητική μοναξιά τοῦ Ἁγίου Ὄρους τοῦ Ἄθω γιά νά κατακτήσῃ τόν κόσμο καί νά θεραπεύσῃ τόν κλεισμένο στόν ἑαυτό του καί στήν ἀνασφάλειά του συνάνθρωπο.

«Εὐλογητός ὁ Θεός τῆς άληθείας. Μεγάλη ἡ ἀλήθεια καί ὑπερισχύει» (Ἔσδρ. 4,41). Ὁ Γέροντας Πορφύριος ὑπῆρξεν ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀληθείας. Ἐδείχθη κατά τούς ἐσχάτους αὐτούς καιρούς «ρόδον εὐωδέστατον τῆς χάριτος» καί ἐσκόρπισε εἰς τούς πιστούς «ἀρώματα τῶν οὐρανῶν», τήν πρᾳότητα, τήν ἀνεξικακίαν, τήν ἀγάπην, τήν ταπείνωσιν σύν τῇ ἁπλότητι. Εἰς τόν Ὅσιον Πορφύριον ἀπεκαλύφθη καί ἐπεγνώσθη ὁ Θεός.

Κάποιος κληρικός, εὑρισκόμενος στίς 28 Αὐγούστου 1998, στό Μοναστῆρι τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου στό Μήλεσι καί ἐπιστρέφοντας τίς μεταμεσονύκτιες ὥρες μέ τόν κατά σάρκα ἀδελφό του στήν Ἀθήνα, μετά ἀπό πολύωρη κοπιώδη ἐργασία, ἔζησαν ἁπτά καί ψηλαφητά τό θαῦμα του, τήν σωτηρία των ἀπό βέβαιο θάνατο, μετά ἀπό ἕνα φοβερό τροχαῖο ἀτύχημα, λίγο πρίν τά διόδια τῶν Ἂφιδνῶν. Τό αὐτοκίνητο μετετράπη «ἐν μιᾷ ροπῇ» σέ συντρίμια. Ἐκεῖνοι ἐπέζησαν.

Ὁ Γέροντας ἦλθε στόν κόσμο μας σάν «ἀστραπή» καί τόν κατηύγασε. Ἐχαριτώθη στόν Νάρθηκα τοῦ Κυριακοῦ τῆς Σκήτης του τῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν Καυσοκαλυβίων ὑπό τοῦ Κυρίου διά τοῦ γερο-Δημᾶ. Ἀρρώστησε. Ἔπαθε. Ἦλθε στόν κόσμο τῆς Ὁμονοίας. Γιά 33 χρόνια ἦταν ἄσημα καί ἀθόρυβα κοντά στόν ἄνθρωπο. Ἐθεράπευσε στόν Ἅγιο Νικόλαο τῶν Καλισίων καί στό Μήλεσι στήν συνέχεια, μέ κάθε τρόπο τίς ἀνάγκες τοῦ κόσμου, τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου. Ἔγινε κρήτωρ Ναοῦ καί Μοναστηρίου. Διεῖδε, προεφήτευσε, συνομιλοῦσε μέ Ἁγίους, συμβούλευε ἐν πνεύματι ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἀνώνυμα, ἄδηλα, κρύφια καί ἀνεγίνωσκε καί ἐπεγίνωσκε τίς καρδιές.

Ὑπῆρξε φαινόμενο προφητικῆς κλησεως καί ζωῆς. «Κυκλοφόρησε μεταξύ μας ὡς ἄμεμπτος καί πολιτεύθηκε ἐλεύθερα ὡς ἅγιος. Φανέρωσε τήν ἐλευθερία τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ὡς σίφουνας ἀθόρυβης ἀγάπης θωπεύει (χθές καί σήμερα καί εἰς τόν αἰῶνα) τήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξη», ὅπως γράφεισεβαστός πολιός σύγχρονος Γέροντας τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ἀληθῶς ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος ἀπό Θεοῦ ὁ Γέροντας Πορφύριος. Μᾶς τόν ἔστειλε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί μεῖς ἐθεασάμεθα ἐμπειρικά τήν χάρι του. Καί ἔφυγε στίς 2 Δεκεμβρίου τοῦ 1991 στό Περιβόλι τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Καί σήμερα εἶναι πιό πολύ μαζί μας, στίς 2 Δεκεμβρίου 2013, τόν γιορτάζουμε καί τόν τιμοῦμε καί ζητοῦμε τήν μεσιτεία καί τήν προσευχή του. Μᾶς καλεῖ καί ἐφέτος ἰδιαίτερα, ὁ ἐν Ὁσίοις μέγας Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, νά ἀνοίξουμε τά παράθυρα τῆς καρδιᾶς, νᾶ μπῇ φῶς, νά μπῇ καθαρός ἀέρας, νά μᾶς γλυτώσῃ ἀπό τήν καταχνιά τοῦ μίσους καί τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀνασφαλείας. Νά μπῇ μέσα μας ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεόν καί μέσα μας νά φωλιάσῃ ἡ τοῦ Θεοῦ ἀγάπη, ἡ ὁποία «πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει». Ἡ ἀγάπη πού ὡς ἀλήθεια πάντοτε νικᾷ, κυβερνᾷ, φωτίζει, ἁγιάζει, σώζει.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ὑπῆρξε προφήτης καί περισσόν προφήτου. Ὑπῆρξε ἄνθρωπος καί συγχρόνως «θεάνθρωπος». Σήκωσε τόν σταυρό τῆς ἀσθενείας καί τῆς ἀδυναμίας μας. Μᾶς ἔφερε τήν Χάρι καί μᾶς καλεῖ μέ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τό δημιούργημά Του, τόν συνάνθρωπο, νά βλέπουμε τά ἀόρατα, διά νά μᾶς «χαρισθοῦν τά ἀνείπωτα, ὡς πλησμονή ἀϊδίου ζωῆς».

Ὅσιε Πορφύριε, πρέσβευε ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου καί ἔσω μεθ΄ἡμῶν μεσίτης ὑπέρ ἡμῶν, ὅτι «πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκληκεν ἡ ἡμερα». Ἀμήν.

πηγή: https://immorfou.org.cy/