«Καὶ ἐμασῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ
πόνου, καὶ ἐβλασφήμησαν τὸν Θεὸν
τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καὶ ἐκ
τῶν ἑλκῶν αὐτῶν, καὶ οὐ μετενόησαν
ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν»
(Ἀποκ. 16, 10-11)
Ζῶμεν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ζῶμεν εἰς ἡμέρας ἀφαντάστως πονηράς. Τὸ φῶς καὶ τὸ σκότος παλαίουν. Ὁ ἀγὼν εἰσέρχεται εἰς κρισιμωτέρας φάσεις. Ποῖος θὰ νικήσῃ; Δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχῃ καμμία ἀμφιβολία, ὅτι τελικῶς τὸ Φῶς θὰ νικήσῃ τὸ σκότος, ὁ Χριστὸς τὸν Σατανᾶν, ἡ γῆ θὰ πλημμυρίσῃ καὶ πάλιν ἀπὸ κύματα φωτός, καὶ λαοὶ καὶ ἔθνη θʼ ἀλαλάζουν ἀπὸ τὴν χαρὰν ψάλλοντες: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν». Ἀλλʼ ἕως ὅτου ἡ ἀνθρωπότης φθάσῃ εἰς τὴν λαμπρὰν ἐκείνην ἡμέραν, θὰ διέλθῃ διὰ πολλῶν σταδίων, διὰ πολλῶν σκοτεινῶν περιόδων. Καὶ διʼ αὐτὸ οἱ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ζοῦν εἰς σκοτεινὰς καὶ ταραχώδεις ἡμέρας, πρέπει νὰ κρατοῦν τὰς λυχνίας των πάντοτε ἀναμμένας, νὰ προσεύχωνται, νὰ μελετοῦν τὴν Ἁγίαν Γραφήν, τὰ Προφητικὰ αὐτῆς βιβλία καὶ μάλιστα τὴν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου, καὶ οὕτως, ἐνῷ οἱ ἄπιστοι θὰ κυλίωνται εἰς τὰ σκότη, οἱ πιστοὶ ἐν μέσῳ τοῦ σκότους θὰ γνωρίζουν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, θὰ προσανατολίζωνται σταθερῶς πρὸς τὸν Ἀστέρα ὁ ὁποῖος ἐφάνη ὑπεράνω τῆς Βηθλεέμ.
Σκοτειναί, ταραχώδεις, πονηραὶ ἡμέραι! Ποῖος ἀμφιβάλλει; Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἡ τρομερὰ σκιὰ τοῦ Ἀντιχρίστου, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλοῦν αἱ Γραφαί, πλανᾶται τώρα ἐπὶ τῆς γῆς. Πολλὰ τὰ σημεῖα, ποὺ προειδοποιοῦν τὸν Χριστιανικὸν κόσμον, ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν κάμνει ἀπαισιωτέραν τὴν ἐμφάνισίν του εἰς τὸν πλανήτη μας. Τὸ κακόν, ἡ ὑπὸ ἀτόμων, κοινωνιῶν, μικρῶν καὶ μεγάλων ἐθνῶν, φανερά, ἀσύστολος καὶ ἀναιδὴς παραβίασις τῶν ἀναλλοιώτων Ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελικοῦ Νόμου, λαμβάνει ὁσημέραι καὶ μεγαλυτέρας διαστάσεις.
* * *
Ὁ Ἀντίχριστος μαίνεται καὶ ὁ πλανήτης σείεται. Ἕν ἀπὸ τὰ πρῶτα σημεῖα τῆς ἐμφανίσεως καὶ τῆς καταστροφικῆς μανίας τοῦ Ἀντιχρίστου εἶνε ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἀνοίγει δημόσια πλατὺ τὸ στόμα του εἰς βλασφημίαν τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, κρημνίζει τὸν σεβασμὸν πρὸς τὸν Δημιουργὸν τοῦ παντός, καὶ διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους νὰ βλασφημοῦν «τὸ ὄνομα Αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν Αὐτοῦ καὶ τοὺς ἐν οὐρανῷ σκηνοῦντας» (Ἀποκ. 13, 6). Καὶ οὕτω μὲ τὰς ἐνεργείας τῶν ὀργάνων του ἡ βλασφημία ηὐξήθη ἐσχάτως καταπληκτικῶς. Νομίζεις, ὅτι ἐπὶ τῶν ἡμερών μας πραγματοποιεῖται ἕν ἀπὸ τὰ τρομακτικώτερα ὁράματα τῆς Ἀποκαλύψεως. Ποῖον τὸ ὅραμα; Εἰς τὴν Πάτμον, τὴν Ἑλληνικὴν νῆσον τῶν Δωδεκανήσων, ὁ ἠγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εἶδεν ὅραμα. Εἶδεν ἀνθρώπους νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ πρωτοφανεῖς ἀλλεπαλλήλους συμφοράς, ποὺ προεκάλεσαν οἱ ἴδιοι μὲ τὴν ἀποστασίαν των ἀπὸ τὸν Θεόν. Εἶδε τοὺς ἀποστάτας τούτους υἱοὺς ὄχι μέσα εἰς τὸν Παράδεισον τῆς Ἐδὲμ ποὺ ἐδημιούργησε διὰ τὸν ἄνθρωπον ὁ Θεός, ἀλλὰ μέσα εἰς μίαν φύσιν ἐξηγριωμένην, ἀνάστατον, ἡ ὁποία ἐφαίνετο ὡσάν νὰ εἶχεν ἐξεγερθῆ διὰ νὰ τιμωρήσῃ τὰ φρικώδη ἐγκλήματα τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶδε τὸ ἔδαφος τῆς γῆς νὰ σείεται, τοὺς ποταμοὺς καὶ τὰς θαλάσσας νὰ κοκκινίζουν ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν ἀλληλοσφαγῶν, τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ νὰ πίπτουν, τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἡλίου νʼ αὐξάνουν ἀποτόμως τὴν θερμότητά των, νὰ σχηματίζουν ἐπιγείους καμίνους καὶ μὲ τὰς φλόγας των νὰ καίουν, νὰ λειώνουν καὶ τὰ σκληρότερα τῶν μετάλλων. Εἶδεν... Ὕστερον ἀπὸ τὰ ὀδυνηρὰ αὐτὰ παγκόσμια πλήγματα θὰ ἔπρεπεν ἡ ἀνθρωπότης νʼ ἀνανήψῃ, θὰ ἔπρεπεν οἱ κάτοικοι τῆς γῆς νʼ ἀνοίξουν τὰ μάτια των, νὰ φιλοσοφήσουν, νὰ ἴδουν τὴν βαθυτέραν αἰτίαν τῶν συμφορῶν καὶ νὰ κάμνουν στροφὴν 180 μοιρῶν πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ ὅμως! Οἱ ἄνθρωποι, τοὺς ὁποίους εἶδε τὸ προφητικὸν ὄμμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, ἐσκοτίζοντο περισσότερον. Καὶ μέχρι τοιούτου πνευματικοῦ σκοτισμοῦ ἔφθασαν, ὥστε ἀντὶ νὰ στραφοῦν κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ των, τῆς κακῆς χρήσεως τῆς ἐλευθερίας των, ὡς τῆς ρίζης καὶ τῆς πηγῆς τοῦ κακοῦ, ἀντὶ νὰ κτυπήσουν τὰ ἁμαρτωλά των στήθη, νʼ ἀναστενάξουν καὶ νὰ εἴπουν: «Ἡμάρτομεν... Ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν», αὐτοί – ὤ τῆς ἀφροσύνης τοῦ ἀνθρώπου! – ἐστράφησαν κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ, τοῦ Πανσόφου καὶ Παναγάθου Θεοῦ, ὡς αἰτίου τῶν συμφορῶν. Οἱ δυστυχεῖς! Ἐπόνουν τρομερά, ἐδάγκανον τὰς γλώσσας των διὰ νὰ μετριάσουν τὸν πόνον των καὶ ὅμως, ἀντὶ τὴν στιγμὴν τοῦ φρικτοῦ πόνου νὰ εἴπουν μὲ δάκρυα τὸ «Κύριε, ἐλέησον», αὐτοὶ ἀνοίγουν τὰ στόματά των καὶ ἐβλασφήμουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Μέχρι τέλους παρέμειναν ἀμετανόητοι, ἀποθνήσκοντες μὲ τοὺς ἀφρούς τῆς βλασφημίας ὡς λυσσῶντες κύνες!
Αὐτὴ εὶνε ἡ παραστατικὴ εἰκὼν τῶν βλασφήμων κατὰ τὴν Ἀποκάλυψιν. Καὶ εἰς αὐτὴν τὴν φρικώδη περίοδον τῆς ἀνθρωπότητος φαίνεται ὅτι ἔχομεν εἰσέλθει. Διότι ποῦ θὰ στραφῶμεν καὶ δὲν θὰ ἀκούσωμεν φρικτὴν βλασφημίαν;
* * *
Βλασφημοῦν τὸν Δημιουργὸν οἱ ἄνθρωποι τοῦ 20ου αἰῶνος. Καὶ διὰ νὰ περιορίσωμεν τὸ θέμα ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς Πατρίδος μας, λέγομεν, ὅτι βλασφημοῦν οἱ Ἕλληνες. Οἱ Ἕλληνες; Ἀλλʼ οἱ Ἕλληνες ἀπὸ ἀρχαιωτάτων χρόνων ἐσέβοντο τὸ Θεῖον καὶ ἐθεωροῦντο ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐλαβέστερους λαοὺς τῆς οἰκουμένης. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος πρὸ 1900 περίπου ἐτῶν ἐστάθη ἐπὶ τῶν βράχων τῆς Ἀκροπόλεως διὰ νὰ κηρύξῃ τὴν νέαν πίστιν ποὺ θὰ μετεμόρφωνε τὴν Ἑλλάδα ἤρχισε τὴν περίφημον ὁμιλίαν μὲ τὸν ἔπαινον τῆς εὐσεβείας τῶν ἀρχαίων προγόνων μας: «Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους (=εὐλαβεστέρους) ὑμᾶς θεωρῶ» (Πράξ. 17, 22).
Καὶ ὅμως! Οἱ Ἕλληνες σήμερον βλασφημοῦν. Ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ κρατηθῇ ἐπὶ ἕν ἔτος λεπτομερὴς στατιστικὴ τῶν βλασφημιῶν ποὺ ἀκούονται, θὰ ἐβλέπομεν, ὅτι καμμία ἡμέρα - τί λέγω; - καμμία ὥρα, κανὲν πρῶτον καὶ δεύτερον λεπτὸν τοῦ ἡμερονυκτίου θὰ ἔμενεν ἐν Ἑλλάδι λευκὸν ἀπὸ τὴν βλασφημίαν. Καὶ ὁ ἐκφωνητὴς τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ Ἀθηνῶν θὰ μετέδιδε καθʼ ἑκάστην τὴν θλιβερωτέραν εἴδησιν τῆς ἡμέρας. Τὸ δελτίον του θὰ ἐσημείωνε: «Σήμερον Κυριακὴν, 23 Ἰανουαρίου 1949, ἐνῷ ἡ ἡμέρα εἰς τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τῆς Ἑλλάδος ἤρχισε μὲ ὀρθρινὴν δοξολογίαν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ μὲ τὸ ‟Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματοςˮ, ἔκλεισε μὲ ... βλασφημίας»! Καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν βλασφήμων, ποὺ θὰ ἐσημειώνετο εἰς τὸ δελτίον μιᾶς καὶ μόνον ἡμέρας τῆς Ἑλλάδος θὰ ἦτο τοιοῦτος ὥστε θὰ προεκάλει τὸν ἴλιγγον.
Ἐκπλήττεσθε; Ἀλλὰ τότε, παρακαλῶ, περιοδεύσατε τὴν Πατρίδα μας, καὶ θʼἀκούσετε παντοῦ τὴν βλασφημίαν. Τὰ στόματα τῶν βλασφήμων ἐκπέμπουν τὸν βόρβορον καὶ μολύνουν τὸν Ἑλληνικὸν ἀέρα. Βλασφημοῦν οἱ ἀναλφάβητοι ἀλλὰ καὶ οἱ ἐγγράμματοι, οἱ σπουδασμένοι, οἱ «ἐπιστήμονες» ποὺ δὲν ἠννόησαν ἀκόμη, ὅτι μία εἶνε ἡ ἀληθὴς ἐπιστήμη, τὸ φοβεῖσθαι τὸν Θεόν. Βλασφημοῦν οἱ ἁπλοὶ ἰδιῶται, ἀλλὰ καὶ οἱ μεγάλοι ἀξιωματοῦχοι, πού, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς των ἐν μέσῳ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, θὰ ἔπρεπε πρῶτοι αὐτοὶ νὰ δίδουν τὸ παράδειγμα τῆς εὐλαβείας πρὸς τὰ Θεῖα. Βλασφημοῦν ἀσπρομάλληδες γέροντες, ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιά, ποὺ τὰ ἀκούουν οἱ «προωδευμένοι» γονεῖς των καὶ τὰ καμαρώνουν διὰ τὰ... εύφυῆ άστεῖά των, ἐνῷ θὰ ἔπρεπεν ὡς χριστιανοὶ γονεῖς νὰ τὰ διδάξουν, νὰ τὰ ἐπιπλήξουν, καὶ ἐν ὑποτροπῇ νὰ τὰ τιμωρήσουν καὶ νὰ «βάλουν πιπέρι εἰς τὸ στόμα των», διὰ νὰ ἐνθυμοῦνται εἰς ὅλην των τὴν ζωήν, τί τρομερὸν πρᾶγμα εἶνε ἡ βλασφημία. Βλασφημοῦν ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα μικροὶ καὶ μεγάλοι. Βλασφημοῦν οἱ ναυτικοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀγρόται καὶ οὶ βοσκοί. Παντοῦ βλασφημοῦν. Εἰς τὰ μέγαρα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς καλύβας. Εἰς τὰς πόλεις, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ χωρία. Εἰς τὰς φυλακὰς ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς διαδρόμους τῶν δικαστηρίων καὶ εἰς τὰς αὐλὰς τῶν σχολείων μας. Εἰς τὰ προαύλια τῶν ἐκκλησιῶν ἀκόμη, ἀλλὰ καὶ ἐντὸς τῶν Ἐκκλησιῶν! Ναι! Ἐντὸς τῶν Ἐκκλησιῶν. Τὴν ἐποχήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ ναὸς ἐγίνετο κέντρον ἐκλογικὸν καὶ προσήρχοντο οἱ ψηφοφόροι καὶ διεπληκτίζοντο γύρω ἀπὸ τὰς κάλπας οἱ ὑποψήφιοι, τότε ἠκούοντο φρικταὶ βλασφημίαι, καὶ ὁ ἱερὸς χῶρος τῶν ἐκκλησιῶν ἐμολύνετο. Ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλας περιπτώσεις ἀκούονται βλασφημίαι ἐντὸς τῶν ἱερῶν ναῶν. Ἀσεβεῖς ἐπίτροποι καὶ νεωκόροι ἀκούονται ἐνίοτε βλασφημοῦντες τὸν Θεὸν μέσα εἰς τὸν τόπον τῆς λατρείας του!...
Θεέ μου! Ποῦ τῆς Ἑλληνικῆς γῆς νὰ σταθῶμεν καὶ νὰ μὴν ἀκούσωμεν νὰ βλασφημῆται τὸ ἅγιόν σου ὄνομα; Ἀλλʼ ἀδελφοί, χαρῆτε! Ἀνεκάλυψα μέρος ἀπυρόβλητον ἀπὸ τὰ βλήματα τῶν αἰσχρῶν βλασφημιῶν. Εἶνε τὸ μέτωπον(*). Εἶνε τὰ ὑψώματα τῶν Ἑλληνικῶν ὀρέων. Ἐκεῖ δὲν ἀκούεται βλασφημία. Ἐκεῖ οἱ στρατιῶται μας, ἐκθέτοντες τὴν ζωήν των κάθε δευτερόλεπτον ὑπὲρ τῆς Πατρίδος, ἐξαγνίζονται, μεταρσιώνονται πρὸς τὰ ὕψη τῆς ἀρετῆς, αἰσθάνονται τὸν Θεὸν πλησιέστερον καὶ ἔχουν σβήσει ἀπὸ τὸ λεξιλόγιόν των τὴν βλασφημίαν. Δὲν βλασφημοῦν, οἱ ἀκρῖταί μας. Καὶ ὄχι μόνον δὲν βλασφημοῦν, ἀλλὰ καὶ λυποῦνται καὶ ἀγανακτοῦν οἱ ψυχαί των ὅταν ἀκούουν, ὅτι κάτω εἰς τὰς πόλεις ὅπου δὲν ὑπάρχει ὁ ἄμεσος κίνδυνος, ὑπάρχουν τόσοι ἄνθρωποι ποὺ βλασφημοῦν.
(*) Ὡς ἐσημειῶθη, τὸ ἄρθρον ἐδημοσιεύθη τὸ πρῶτον τῷ 1949, ὅτε ἡ Ἑλλὰς ἔδιδεν ἀκόμη τὴν μάχην ἐναντίον τῶν ἀθέων κομμουνιστῶν.
Ἀπὸ τὰ ὕψη τῶν ὀρέων αὐτῶν ἔρχεται φωνὴ διαμαρτυρίας˙ «Ἕλληνες! Ἐὰν θέλετε τὸ συντομώτερον νὰ λήξουν τὰ δεινὰ τῆς Πατρίδος, ἐὰν θέλετε ἡ Ἑλλὰς νὰ νικήσῃ καὶ νὰ θριαμβεύσῃ καὶ νὰ εἰρηνεύσῃ ἡ Χώρα μας, παύσατε αὐτοστιγμεὶ τὸν πόλεμον κατὰ τοῦ Θεοῦ, παύσατε τὰς φρικτάς σας βλασφημίας. Δὲν γνωρίζετε πόσον βλάπτει τὸν ἀγῶνά μας καὶ μία ἀκόμη αἰσχρὰ βλασφημία τῶν μετόπισθεν».
Ἡ βλασφημία δὲν εἶνε ἀθῷον παίγνιον, μὲ τὸ ὁποῖον ἠμπορεῖ τις νὰ παίξῃ. Εἶνε πῦρ, καταστροφή, ὄλεθρος. Ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον, ποὺ δὲν θέλει νὰ τὸ ἐννοήσῃ. Ἡ βλασφημία εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἁμαρτία, ἀλλὰ μεγάλη, ἡ μεγίστη τῶν ἁμαρτιῶν. Καὶ εἶνε ἡ μεγίστη, διότι, ἐνῷ αἱ ἄλλαι ἁμαρτίαι εἶνε προσβολαὶ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ βλασφημία εἶνε ἄμεσος προσβολὴ κατὰ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θείου Νομοθέτου. Δὲν τὸ λέγομεν ἡμεῖς. Τὸ κηρύττει ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ οὐρανοφάντωρ Βασίλειος, ὁ ὁποῖος κηρύττει τοὺς ἑξῆς ἀθανάτους λόγους˙ «Ὁ μὲν ἁμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ὁ δὲ βλασφημῶν εἰς αὐτὴν ἀθετεῖ τὴν Θεότητα».
* * *
Καὶ ἐνῷ ἡ βλασφημία εἶνε ἡ μεγιίτη ἁμαρτία, ἐν τούτοις ἡμεῖς ἀδιαφοροῦμεν, ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο περὶ παρωνυχίδος. Οἱ ταλαίπωροι! Ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα πρέπει νὰ ἔλθῃ ἕνας νεώτερος Ἱερεμίας, νὰ κλαύσῃ διὰ τὴν ἀναισθησίαν τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων ἀπέναντι τοῦ ἁμαρτήματος τούτου. Ὁ Ἕλλην ἀκούει γύρω του ἕνα κόσμον νὰ βλασφημῇ καὶ δὲν σηκώνεται ἀπὸ τὸ κάθισμά του καὶ δὲν ἐξοργίζεται ἡ ψυχή του καὶ δὲν διαμαρτύρεται ἡ γλῶσσά του. «Δὲν τοῦ καίγεται καρφί». Τόλμησε ὅμως νὰ τοῦ εἴπης κάποιαν προσβλητικὴν λέξιν διὰ τὸ ἄτομον του, τὴν Α. Μεγαλειότητα τὸ Ἐγώ του ἤ διὰ τὸ ὄνομα ἑνὸς μέλους τῆς οἰκογένειάς του, διὰ τὸ ὄνομα τῆς μητρός του, τῆς γυναικός του, τῆς ἀδελφῆς του, ὤ τότε, θὰ τὸν ίδῃς θάλασσαν ἀγριεμένην. Θὰ ζητῇ τὸν λόγον ἀπὸ τὸν ὑβριστὴν καὶ θὰ εἶνε ἕτοιμος νὰ φθάσῃ εἰς τὰ ἔσχατα τῶν διαβημάτων. «Ἄθλιε! Διὰ νʼ ἀναφέρῃς τὸ ὄνομά μου, πρέπει νὰ πλύνῃς τὸ στόμα σου», τὸν ἀκούεις νὰ λέγῃ εἰς ἐκεῖνον ποὺ ἐξεφράσθῃ ὑβριστικῶς ἐναντίον του ἤ ἐναντίον ἑνὸς προσφιλοῦς μέλους τῆς οἰκογενείας του. Πόσον εὔθικτος εἶνε διὰ τὴν τιμὴν τοῦ ὀνόματός του!
Ἀλλʼ ὦ ἄνθρωπε, ὦ Χριστιανέ! Τὸ ὄνομά σου τὸ θεωρεῖς τόσον καθαρόν, ὥστε ἔχεις τὴν ἀξίωσιν ὁ ἄλλος νὰ πλύνῃ μὲ ροδόσταγμα τὸ στόμα του διὰ νὰ τὸ προφέρῃ. Ἀλλʼ ἰδοὺ ἕνα ἄλλο ὄνομα, ὄνομα ἀπείρως τιμιώτερον ἀπὸ τὸ ἰδικόν σου, ὄνομα τὸ ὁποῖον ὑμνοῦν ἀκαταπαύστως αἱ συναυλίαι τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγέλλων, ὄνομα τὸ ὁποῖον ἀκούουν αἱ σκοτειναὶ δυνάμεις τοῦ Ἅδου καὶ τρέμουν καὶ φεύγουν πανικόβλητοι, ὅνομα ὑπὲρ τοῦ ὁποίου ἔχυσαν ποταμοὺς αἱμάτων οἱ μάρτυρες, ὑβρίζεται ὅσον οὐδέν ἄλλο ὄνομα. Διατί δὲν πονεῖς; Ὤ ἐὰν ἐπόνεις! Τί δὲν θὰ ἔκαμνες διὰ νὰ ἐξαλειφθῇ ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς Ἑλλάδος ἡ βλασφημία! Ὁ ἰσαπόστολος καὶ ἱερομάρτυς ἅγιος Κοσμᾶς ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησεν εἰς τὰ πρόθυρα τοῦ Βερατίου καὶ ἐρρίφθῃ τὸ λείψανόν του εἰς τὸν Ἀῷον ποταμόν, ἐκήρυττε κατὰ τῆς βλασφημίας τὰ ἐξῆς˙
«Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίσῃ, νὰ φονεύσῃ τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφό μου, καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλῃ, ἔχω χρέος ὡσὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ δὲ νὰ ὑβρίσῃ τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω» (Ἰδὲ ἡμέτερον βιβλίον «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός», Ἀθῆναι 1966 σελ. 184-185).
* * *
Φίλοι ἀναγνῶσται! Εἶνε τόσον τρομερὰ ἡ βλασφημία, ὥστε καὶ ἐὰν ἕνας Ἕλλην ἦτο βλάσφημος, θὰ ἔπρεπε ὅλη ἡ Ἑλλάς νʼ ἀνησυχήσῃ, νὰ φοβηθῇ, μήπως διὰ τὴν βλασφημίαν του ἑνὸς ἀνοίξουν οἱ οὐρανοὶ καὶ βρέξουν «φωτιὰ καὶ σίδηρο». Ἀλλά, δυστυχῶς, ὄχι ἕνας, ὄχι δύο, ἀλλὰ δεκάδες, ἑκατοντάδες, χιλιάδες ἑκατοντάδες χιλιάδων Ἑλλήνων συμπατριωτῶν μας βλασφημοῦν ἀσυστόλως τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τῆς Πίστεώς μας.
Διὰ τὴν φρικώδη αὐτὴν κατάστασιν τῆς βλασφημίας, ποὺ ὑπενθυμίζει τὸ περὶ βλασφήμων ὅραμα τῆς Ἀποκαλύψεως, εἴμεθα ὅλοι ὑπεύθυνοι. Ὑπεύθυνον τὸ Κράτος, πού, ἐνῷ δὲν ἐπιτρέπει νὰ ὑβρίζεται ὁ ἀνώτατος ἄρχων τῆς Πολιτείας, ἀνέχεται ὅμως νὰ ὑβρίζεται τὸ ὄνομα Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος εἶνε ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων. Ὑπεύθυνος ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ ὑψώσῃ τὴν φωνήν της, νὰ ἐλέγξῃ, νὰ καυτηριάσῃ, νʼ ἀφορίσῃ ἐν τέλει τοὺς ἀμετανοήτως βλασφημοῦντας, ὅσον ὑψηλὰ ἀξιώματα καὶ ἐὰν κατέχουν οὗτοι. Ὑπεύθυνοι οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ γονεῖς. Ὑπεύθυνοι ὅλοι οἱ ἀκούοντες τοὺς βλασφήμους καὶ μὴ ὑψώνοντες ἔντονον φωνὴν διαμαρτυρίας. Ἀποτέλεσμα τῆς ἀδρανείας καὶ ἀδιαφορίας ὅλων μας εἶνε ὅτι ἡ βλασφημία, ὡς σημεῖον τοῦ Ἀντιχρίστου, ὡς τεράστιον κῦμα τῆς κολάσεως ἐπλημμύρησε τὴν Πατρίδα μας, καί, ἐνῷ ἄλλοτε εἰς ὁλόκληρα διαμερίσματα τῆς Πατρίδος μας, ὅπως εἰς τὴν Θεσσαλίαν π.χ., δὲν ἠκούετο οὔτε μία βλασφημία, σήμερον καὶ τὰ νήπια μαζὶ μὲ τὸ γάλα ποὺ βυζαίνουν μαθαίνουν καὶ τὴν βλασφημίαν, καὶ αἱ πρῶται λέξεις ποὺ ψελίζουν εἶνε λέξεις βλασφημίας. Τὰ ἀκούει ὁ πιστὸς Χριστιανὸς καὶ ραγίζεται ἡ καρδιά του, καὶ θὰ ηὔχετο νὰ μὴ ἔχῃ αὐτιὰ διὰ νὰ μὴ ἀκούῃ τὰς φρικτὰ βλασφημίας.
Ἑλλάς! Τί κακὸν ἔκαμεν ὁ Θεὸς τῶν πατέρων μας, καὶ τὰ τέκνα σου τόσον πολὺ δημοσί τοὸν βλασφημοῦν; Ὁ ἄγγελος, ποὺ φυλάσσει τὴν χώραν ταύτην, ἀναστενάζει διαρκῶς καὶ φωνάζει˙ «Χριστιανοὶ Ἕλληνες! Δώσατέ μου καὶ πάλιν μίαν Ἑλλάδα, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ περνοῦν ὧραι, ἡμέραι, ἑβδομάδες, μῆνες, καὶ ἔτη, χωρὶς νʼ ἀκούεται οὔτε μία βλασφημία, ἀλλὰ μόνον ὕμνοι καὶ δοξολογίαι πρὸς τὸν Θεόν˙ δώσατε μου μίαν τοιαύτην Ἑλλάδα καὶ τότε θὰ ἔχετε ἐξησφαλισμένην τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Σύμμαχός σας εἰς ὅλους τοὺς ἀγῶνας θὰ εἶναι ὁ Θεός. Καὶ εἰ ὁ Θεὸς μεθʼ ἡμῶν οὐδεὶς καθʼ ἡμῶν. Ἄλλως...»
* * *
Δὲν ἀντέχω νὰ συνεχίσω τὸ ἄρθρον. Δάκρυα μου ἔρχονται εἰς τὰ μάτια. Κλείνω τὸ ἄρθρον μὲ μίαν θερμὴν προτροπήν, ὅπως κάθε Ἕλλην, ποὺ δὲν βλασφημεῖ, νὰ διαφωτίσῃ 1, 2, 3, 5, 10, 100, βλασφημοῦντας. Μόνον ἐὰν μὲ πάθος ἀναλάβωμεν μίαν σταυροφορίαν κατὰ τῆς βλασφημίας ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ ἴδωμεν τὴν Ἑλλάδα ἀπηλλαγμένην ἀπὸ τὸ στίγμα αὐτὸ τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπὸ τὸ σημεῖον αὐτὸ τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἕκδοσις Β΄
Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος
«Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»
Ἀναπαύσεως 18
55236 Πανόραμα Θεσσαλονίκης
Τηλ. 2310343901
(σελ. 76-83)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου