Ψυχολόγοι στην Ισπανία ανακάλυψαν ένα νέο φαινόμενο μεταξύ των νέων, μια έντονη απροθυμία να βγάλουν τις μάσκες. Αυτό έχει να κάνει με την έλλειψη αυτοπεποίθησης σε αυτή την ηλικιακή ομάδα, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Efe η Maria Campo Martinez από το ίδρυμα “Nuevas claves educativas”.
Οι νέοι φοβούνται ότι δεν θα γίνουν αποδεκτοί από τους συνομηλίκους τους χωρίς μάσκες. Το φαινόμενο έχει επικρατήσει να αποκαλείται “σύνδρομο του κενού προσώπου“. Πολλοί νέοι που ήταν απρόθυμοι να φορέσουν τη μάσκα στην αρχή της “πανδημίας”, τώρα δύσκολα θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτήν, δήλωσε η ειδικός.
Το “σύνδρομο του κενού προσώπου” έχει σημάνει συναγερμό στους ψυχολόγους και τους παιδαγωγούς, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ένα αίσθημα ανασφάλειας στους εφήβους σχετικά με την αφαίρεση των μασκών τους, επειδή αυτό τους βοηθά να νιώθουν πιο άνετα με τον “εαυτό τους” και “φοβούνται ότι θα απορριφθούν ή ότι δεν θα γίνουν αποδεκτοί με τον ίδιο τρόπο από τους συνομηλίκους τους, οι οποίοι είναι τόσο σημαντικοί γι’ αυτούς”. Αυτό εξηγεί σε συνέντευξή της στην Efe η María Campo Martínez, η οποία αναλύει τον αντίκτυπο που έχει η αφαίρεση της μάσκας “στην αυτοεκτίμηση των νέων” και τον τρόπο αντιμετώπισής της από τους επαγγελματίες και τους γονείς.
Από το “σύνδρομο του κενού προσώπου” πάσχουν, κυρίως, οι έφηβοι, οι οποίοι, στην αρχή της “πανδημίας”, “ήταν δύσκολο να ευαισθητοποιηθούν για την ανάγκη χρήσης της μάσκας κατά της COVID-19, επειδή πίστευαν, από αντίδραση, ότι δεν διατρέχουν κίνδυνο μόλυνσης”. Παραμονές της αφαίρεσης της μάσκας σε κλειστούς χώρους, εκτός από τα κέντρα υγείας, τα κέντρα κοινωνικής υγείας και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ψυχολόγοι και παιδαγωγοί “βλέπουν έναν φόβο μεταξύ των εφήβων και των νέων να την αφαιρέσουν από το πρόσωπό τους“, εξηγεί η επιστήμονας από την επαγγελματική της εμπειρία.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η μάσκα προσώπου στην εφηβεία υπήρξε “ένα ακόμη εμπόδιο, ένα από αυτά που πολλοί νέοι έχουν για να μπορέσουν να καλύψουν ή να καλύψουν πιθανές σωματικές αλλαγές που υφίστανται”, όπως η εμφάνιση ακμής, τριχών στο πρόσωπο ή σιδεράκια, αλλαγές που “είναι τόσο δύσκολο να τις αντιμετωπίσουν και που η μάσκα, κατά κάποιο τρόπο, χρησίμευε για να τις καλύψει”. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και η συναισθηματική ή πιο ψυχολογική πτυχή, αφού “πολλοί έφηβοι, σε αυτή την ηλικία, δημιουργούν την ταυτότητά τους, αναγνωρίζουν τον εσωτερικό τους εαυτό και τον αποδέχονται”, και για “τους πιο εσωστρεφείς, πιο ντροπαλούς και πιο ανασφαλείς”, συνεχίζει, “η μάσκα παρείχε μια μικρή προστασία”.
Το γεγονός ότι πρέπει να αφαιρέσουν τη μάσκα “είναι μια πρόκληση για τους νέους, ιδιαίτερα μια πρόσθετη δυσκολία, πολύ περισσότερο από μια απλή φυσική πτυχή”, στην οποία προστίθεται “η ιδιαιτερότητα” του να μην αναγνωρίζουν το άλλο πρόσωπο, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και στους ενήλικες. Η μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτή την κατάσταση “είναι το γεγονός ότι οι έφηβοι δεν θέλουν να βγάλουν τη μάσκα λόγω ενός συναισθηματικού ζητήματος“.
Με αυτά τα δεδομένα, ο οδηγός για τους επαγγελματίες προς τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς στην τάξη, εξηγεί, είναι να μην αναγκάσουν τον έφηβο να αφαιρέσει τη μάσκα, αλλά να προσπαθήσουν να του δώσουν “ασφάλεια και αυτοπεποίθηση”, αφού ελέγξουν ότι η απροθυμία του να αφαιρέσει αυτό το μέτρο μπορεί να σχετίζεται περισσότερο με συναισθηματικά θέματα ή θέματα αποδοχής. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η σύσταση των ειδικών είναι “να απευθυνθούμε σε επαγγελματίες, όχι λόγω της μάσκας, αλλά επειδή αποτελεί έναυσμα, όπως μπορεί να είναι και μια άλλη πτυχή που βιώνει ο έφηβος και η οποία μας δίνει πληροφορίες ότι δεν αναπτύσσει μια σταθερή και ασφαλή προσωπικότητα”, λέει η ίδια.
Σε αυτή την κατάσταση, σύμφωνα με τα στοιχεία, βρίσκονται οι ψυχολόγοι και οι παιδαγωγοί και συνιστούν στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς “να εξηγούν πολύ καλά στους εφήβους ότι η μάσκα μπορεί να αφαιρεθεί και οτι δεν διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο”. Αν πίσω από όλα αυτά μπορεί να φανεί ότι υπάρχει φόβος ή ανασφάλεια στον έφηβο, καταλήγει, “πρέπει να βοηθήσουμε τον έφηβο να συνηθίσει να μη φοράει τη μάσκα”, να το κάνει σε πιο στενά περιβάλλοντα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με φίλους, όπου μπορεί να αισθάνεται πιο άνετα”, μέχρις ότου, σιγά-σιγά, “να εξαλείψει σταδιακά αυτό το εμπόδιο το οποίο υπάρχει”.
Η ζημιά που έχει γίνει στους έφηβους είναι τεράστια. Ελπίζουμε να μας συγχωρέσουν κάποτε που καταστρέψαμε το μέλλον τους, τα όνειρά τους και τους καταντήσαμε να φοβούνται συνεχώς.
πηγή: https://koukfamily.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου