ΕΤΕΧΘΗ ΥΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ (ΙΙ) του Δ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

 

Μερικὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ Ἰησοῦ,

ὅτι ἦτο ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ

 

Τὰ χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι τόσα καὶ τοιαπυτα ποὺ καθιστοῦν ἡμᾶς ἀναπολόγητους. Διότι, ἐὰν ἐξετράσωμεν αὐτὰ μετὰ καλῆς προθέσεως εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ὁμολογήσωμεν, ὅτι πράγματι διακρίνομεν εἰς αὐτὰ τὴν σφραγῖδα τοῦ θείου χαρακτῆρος.

Ἐν τῶ προσῶπῳ λοιπὸν τοῦ Ἰησοῦ διακρίνομεν πράγματι τὸν ἀναμενόμενον Μεσσίαν, ἤτοι τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἐκ τῶν κάτωθι γνωρισμάτων.

α) Ἐκ τοῦ θείου Αὐτοῦ χαρακτῆρος˙ «Ὡραῖος κάλλει παρὰ τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. μδ΄ 3).

β) Ἐκ τῶν λόγων Αὐτοῦ˙ «Ἐξεχύθη ἡ χάρις ἐν χείλεσιν αὐτοῦ» (Ψαλμ. μδ΄ 3)˙ «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάννου ζ΄ 46).

γ) Ἐκ τῶν ἔργων Αὐτοῦ˙ «Τυφλοὶ ἀναβλέπουσι καὶ χωλοὶ περιπατοῦσι˙ λεπροὶ καθαρίζονται καὶ κωφοὶ ἀκούουσι˙ νεκροὶ ἐγείρονται καὶ πτωχοὶ εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5-6).

δ) Ἐκ τῆς πληρώσεως ὅλων τῶν προφητειῶν καὶ τῆς ἀκριβοῦς ἐκβάσεως ὅλων τῶν προειρημένων ἐν τῶ προσώπῳ Αὐτοῦ.

ε) Ἐκ τῶν θαυμάτων, τῶν γενομένων κατὰ τὴν θείαν Αὐτοῦ γέννησιν˙ ἤτοι˙ 1) Ἐκ τῆς μαρτυρίας τῆς στρατιᾶς τῶν Ἀγγέλων τῶν αἰνούντων καὶ λεγόντων «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 14), 2) Ἐκ τῆς μαρτυρίας τοῦ Ἀρχαγγέλου τοῦ εὐαγγελισαμένου τὴν μεγάλην χαρὰν εἰς τοὺς ποιμένας˙ «Ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος» (Λουκ. β΄ 11), 3) Ἐκ τῆς μαρτυρίας τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων καὶ θεασαμένων τὴν τῶν Ἀγγέλων στρατιάν, 4) Ἐκ τοῦ ἀστέρος τοῦ ὁδηγήσαντος τοὺς μάγους εἰς τὴν Βηθλεέμ, 5) Ἐκ τῆς προσκυνήσεως αὐτῶν τῶν μάγων, 6) Ἐκ τοῦ θανάτου τῶν νηπίων ἐν Βηθλεέμ, 7) Ἐκ τῆς μαρτυρίας τοῦ Συμεὼν τοῦ Θεοδόχου, εὐχαριστοῦντος τὸν Θεόν˙ «Ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί του τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ, ὅ ἡτοίμασε κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν˙ φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν τοῦ λαοῦ Ἰσραήλ» (Λουκ. β΄ 30-32).

στ) Ἐκ τῶν μαρτυριῶν τοῦ Οὐρανίου Πατρός, δὶς μαρτυρήσαντος περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ὅτι εἶναι Υἱὸς Του, πρῶτον εἰς τὸν Ἰορδάνην, ὅτε καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐφάνη καταβαῖνον ἐπʼ Αὐτόν (Ματθ. γ΄ 17), καὶ δεύτερον ἐπὶ τοῦ ὅρους Θαβὼρ κατὰ τὴν θείαν Αὐτοῦ Μεταμόρφωσιν, ὅτε τὸ πρόσωπον Αὐτοῦ ἔλαμψεν ὡς ὁ ἥλιος καὶ τὰ ἰμάτια Αὐτοῦ ἐγένοντο λευκὰ ὡς τὸ φῶς˙ ὅτε καὶ ἡ φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ ἠκούσθη λέγουσα˙ «Οὖτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός˙ αὐτοῦ ἀκούετε» (Μᾶρκ. θ΄ 7), καὶ (Β΄ Πέτρου α΄ 17).

ζ) Ἐκ τῆς μαρτυρίας, ὅτι ἅπασα ἡ κτίσις ὑπετάσσετο εἰς τοὺς λόγους Αὐτοῦ˙ «Διότι οἱ ἄνεμοι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουν αὐτῶ» (Ματθ. η΄ 27).

η) Ἐκ τῆς διακονίας τῶν Ἀγγέλων εἰς Αὐτόν˙ «Καὶ ἰδοῦ ἄγγελοι προσῆλθον καὶ διηκόνουν αὐτῶ» (Ματθ. δ΄ 11, Μᾶρκ. α΄ 13).

θ) Ἐκ τῆς ὁμολογίας τῶν Δαιμόνων, ὁμολογησάντων Αὐτὸν Υἱὸν Θεοῦ˙ «Τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὦδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» (Ματθ. η΄ 29).

ι) Ἐκ τῆς μαρτυρίας τῶν ἂναστάσεων ποὺ ἔκαμε. 1) Τῆς θυγατρὸς τοῦ Ἰαείρου (Μᾶρκ. ε΄ 41), 2) Τοῦ υἱοῦ τῆς χῆρας τῆς Ναΐν (Λουκ. ζ΄ 15), 3) Τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν. ια΄ 43), καὶ 4) τῶν ἀναστηθέντος κατὰ τὴν σταύρωσιν Αὐτοῦ˙ «Καὶ τὰ μνημεῖα ἀνεώχθησαν καὶ πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἡγέρθη» (Ματθ. κζ΄ 52).

ια) Ἐκ τῆς μαρτυρίας τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ καθʼ ὅτι˙ «Διʼ ἡμῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. α΄ 3).

ιβ) Ἐκ τῆς ἀναλήψεως Αὐτοῦ εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὴν πληροφορίαν τῶν Ἀγγέλων περὶ τῆς δευτέρας παρουσίας Αὐτοῦ˙ «Καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῆ, οἵ καὶ εἶπον˙ ἄνδρε Γαλιλαῖοι, τί έστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφʼ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν» (Πράξ. α΄ 10-11).

ιγ) Ἐκ τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος πρὸς τοὺς Μαθητὰς Αὐτοῦ˙ «... καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω (παρακαλέσω) τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθʼ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας...» (Ἰωάν. ιδ΄ 15-16) καὶ τῆς ἀποστολῆς˙ «Καὶ ἐν τῶ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς... ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις, καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ. β΄ 1-4).

ιδ) Ἐκ τῆς θεμελιωθείσης Ἐκκλησίας Του, καθʼ ἥς πύλαι ἄδου οὐ κατισχύσουσιν (Ματθ. ιστ΄ 18).

ιε) Ἐκ τῆς πληρώσεως τῶν προρρήσεών Του περὶ τῆς καταστροφῆς τῆς πόλεως τῆς Ἰερουσαλὴμ καὶ τοῦ διασκορπισμοῦ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, τοῦ διωγμοῦ τῶν Μαθητῶν Του, καὶ τῆς κλήσεως τῶν ἐθνῶν (ἤτοι τῶν ἄλλων γεωργῶν πρὸς οὕς ἔδωκε τὸν ἀμπελῶνα Του) (βλ. Μᾶρκ. ιγ΄ 1-5, Ματθ. κδ΄ 1-31).

ιστ) Ἐκ τῆς διαδόσεως τοῦ θείου λόγου Αὐτοῦ εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς κατὰ τὴν προφητείαν. «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν» (Ψαλμ. ιη΄ 5), ὅστις κατέκτησεν ἔθνη καὶ λαούς, τοὺς ὁποίους εἴλκυσε καὶ τοσοῦτον τοὺς μετέβαλεν, ὥστε νὰ ἐγκαταλείψωσιν, ἤθη, ἔθιμα, θεούς, λατρείαν, βωμούς, ἱερά, ναούς, ἐστίας πατρώας, ὡς καὶ αὐτὸν τὸν ἑαυτόν των ἀκόμη καὶ νὰ ὑποταχθῶσιν εἰς τὸ θέλημα τοῦ Ἰησοῦ.

Ἐκ τούτων λοιπὸν καὶ τόσων ἄλλων, ποὺ ἐλλείψει χώρου δὲν καταχωρῶμεν, γινώσκομεν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν ἀναμενόμενον ἐπὶ χιλιάδας ἔτη καὶ ἐλθόντα, «ἵνα σωθῆ ὁ κόσμος διʼ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 17).

Διʼ αὐτὸ θὰ εἶναι ἀναπολόγητος πᾶς ὅστις ἀπορρίψει τὸν Ἰησοῦν τὸν Σωτῆρα του, τὸν Λυτρωτήν Του.

 

 

ΔΙΑΦΟΡΑ

 

α) Ἔπρεπε νὰ γεννηθῆ ἐκ παρθένου ὁ Ἰησοῦς, καὶ διατί;

 

Τὴν ἀπορίαν ταύτην, ἅμα καὶ ἐρώτησιν, τὴν παρουσιάζουν πολλοί, κατʼ ἐξοχὴν δὲ οἱ θέλοντες νὰ ἀπορρίψουν τὴν ἁγνότητα τῆς Θεοτόκου. Διʼ αὐτὸ ἄς ἔχουν ὑπʼ ὄψιν, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐξ ἀγαθῆς ἤ πονηρᾶς προθέσεως κινούμενοι, τὰ ἐξῆς: Ὅτι μεταξὺ Ἀδὰμ καὶ Κυρίου, καί, Εὔας καὶ Θεοτόκου, ὑπάρχουν κοινὰ σημεῖα. Καί, ὅ,τι πρῶτον ζεῦγος ἐκρήμνισεν ἐν τῆ παρακοῆ, τὸ δεύτερον ζεῦγος ἀνοικοδόμησεν ἐν τῆ ὑπακοῆ. Περίπου αἱ ἴδιαι ἀναλογίαι ἐκρατήθησαν κατὰ τὴν ἀναδημιουργίαν, ποὺ ἔκαμε ὁ Θεὸς διὰ τοῦ ἐσχάτου Ἀδάμ (τοῦ Ἰησοῦ), αἵτινες ἐκρατήθησαν καὶ κατὰ τὴν Δημιουργίαν. Παραθέτομεν μερικὰς ἐξ αὐτῶν, ἵνα πιστώσωμεν τὴν σκέψιν μας καὶ δώσωμεν οὕτω εἰκόνα τινὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ Πατρὸς διὰ τοῦ Ἰησοῦ.

1) Ἐκεῖ ὁ Ἀδάμ, ἐδῶ Κύριος (ἔσχατος Ἀδάμ).

2) Ἐκεῖ Εὔα, ἐδῶ Θεοτόκος.

3) Ἐκεῖ ἕκτη ἡμέρα ἐπλάσθη ὁ Ἀδάμ, ἐδῶ ἕκτη ἡμέρα ἐσταυρώθη ὁ Κύριος, ἵνα τὸν ἀναπλάσῃ.

4) Ἐκεῖ ἕκτη ὥρα ἤπλωσεν τὰς χεῖράς του ὁ Ἀδὰμ εἰς τὸ ξύλον καὶ ἔτεκεν θάνατο, ἐδῶ ἕκτη ὥρα ἤπλωσεν τὰς χεῖράς Του ὁ Κύριος εἰς τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ καὶ ἔτεκεν ζωήν.

5) Ἐκεῖ ὄφις ὑπηρετεῖ καὶ γεννᾶ θάνατον, ἐδῶ Γαβριὴλ ὑπηρετεῖ καὶ γεννᾶ Ζωήν.

6) Ἐκεῖ χρῆσις ξύλου γνώσεως καλοῦ καὶ κακοῦ γεννᾶ θάνατον, ἐδῶ χρῆσις ξύλου Σταυροῦ γεννᾶ Ζωήν.

7) Ἐκεῖ γλυκεῖα γεῦσις καρποῦ, ἐδῶ πικρία γεῦσις χολῆς.

8) Ἐκεῖ κῆπος (Παράδεισος), ἐδῶ κῆπος (Γεσθημανῆ).

9) Ἐκεῖ Ρομφαία (Χερουβείμ), ἐδῶ Λόγχη (στρατιώτου).

10) Ἐκεῖ λύπη ἐκ τῆς παρακοῆς, ἐδῶ χαρὰ ἐκ τῆς ὑπακοῆς, κ.λ.π.

Ὅπως λοιπὸν ὑπάρχουν τόσες ἀναλογίες εἰς ὅλην τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου διὰ Ἰησοῦ, ἔτσι καὶ εἰς τὸ ζήτημα τῆς Παρθένου. Ὁ Ἰουστῖνος δέ, ὁ Μάρτυς καὶ Φιλόσοφος, λέγει περὶ αὐτοῦ τὰ ἐξῆς: «Διὰ τῆς Παρθένου (τῆς Παναγίας) ἄνθρωπος γέγονεν, ἵνα καὶ διʼ ἧς ὁδοῦ ἡ ἀπὸ τοῦ ὄφεως παρακοὴ τὴν ἀρχὴν ἔλαβε, διὰ ταύτης τῆς ὁδοῦ καὶ κατάλυσιν λάβῃ. Παρθένος γὰρ οὖσα ἡ Εὔα καὶ ἄφθορος;, τὸν λόγον τὸν ἀπὸ τοῦ ὄφεως συλλαβοῦσα, παρακοὴν καὶ θάνατον ἔτεκε...» (Διάλ. 100, Ἰουστ. πρὸς Τρύφ.).

Ἐπίσης ὁ Κύριλλος ὁ Ἱεροσολύμων, διὰ τὴν αὐτὴν ὑπόθεσιν προσθέτει˙ «Ἔπρεπε γὰρ τῶ ἁγνοτάτῳ καὶ διδασκάλῳ τῆς ἁγνείας ἐξ ἁγνῶν ἐξεληλυθέναι παστάδων. Εἰ γὰρ ὁ τῶ Υἱῶ καλῶς ἱερατεύων ἀπέχεται γυναικός, αὐτὸς ὁ Υἱὸς πῶς ἔμελλεν ἐξ ἁνδρὸς γυναικὸς ἔρχεσθαι;» (ιβ΄ Κατήχ.).

Ὁ θεῖος δὲ καὶ ἱερὸς Χρυσόστομος βεβαιώνει˙ «Ὥσπερ ὁ Ἀδὰμ ἄνευ γυναικὸς γυναῖκα ἤνεγκεν, οὕτω σήμερον ἡ Παρθένος ἄνευ ἀνδρὸς ἄνδρα ἔτεκεν˙ ἐπειδὴ γὰρ ἐχρεώστει τὸ γυναικεῖομ γένος τοῖς ἀνδράσι τὴν χάριν. Ὡς τοῦ Ἀδὰμ ἄνευ γυναικὸς γυναῖκα πλάσαντος, διὰ τοῦτο σήμερον ἡ Παρθένος ἔτεκεν ἄνευ ἀνδρὸς ἄνδρα ὑπὲρ τῆς Εὔας ἐκτίουσα τὸ χρέος τοῖς ἀνδράσιν» (Λόγ. ρλβ΄ εἰς τὴν Γέν. τοῦ Χριστοῦ).

Τέλος ὁ Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος λέγει ἕν ὡραῖον εἰς τὰς ἀναλογίας αὐτὰς τὸ ἐξῆς˙ «Παρθένον οὖσαν (λέγει) τὴν Εὔαν ἠπάτησεν ὁ ὄφις καὶ παρθένον οὖσαν τὴν Μαρίαν εὐηγγελίσατο ὁ Γαβριήλ. Ἀπατηθεῖσα ὁ Εὔα λόγῳ, προήνεγκε θανάτου αἴτιον, οὖ εὐαγγελισθεῖσα ἡ Μαριάμ, Λόγον ἐν σαρκὶ τέτοκε ζωῆς αἰωνίου τοῖς ἅπασι πρόξενον».

Οὕτω λοιπὸν ἔχει τὸ θέμα τῆς γεννήσεως ἐκ Παρθένου.

β) Ἔπρεπε ἐξ ἀσπόρου συλλήψεως νὰ εἶναι ὁ Σωτήρ, καὶ διατί;

 

Εἰς αὐτὴν τὴν ἐρώτησιν, τὸ διατὶ ἡ σύλληψις ἔγινεν ἄσπορος καὶ ἀνήδονος ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει˙ «Εἰ γὰρ ἐκ σπέρματος συνελήφθη ὁ Χριστός, οὐκ ἄν ἧν καινὸς ἄνθρωπος, οὐδʼ ἀναμάρτητος ἧν καὶ τῶν ἁμαρτανόντων Σωτήρ˙ ἡ γὰρ τῆς σαρκὸς πρὸς γέννησιν κίνησις, ἀνυποτάκτως ἔχουσα πρὸς τὸ ἡγεμονεύειν τὸν ἐν ἡμῖν παρὰ Θεοῦ τεταγμένον νοῦν, οὐκ ἐκτὸς παντάπασιν ἁμαρτίας ἐστί˙ διὸ καὶ ὁ Δαβὶδ ἔλεγεν˙ “Ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσησέ με ἡ μήτηρ μου”. Εἰ γοῦν ἐκ σπέρματος ἧν ἡ τοῦ Χριστοῦ σύλληψις, οὐκ ἄν ἧν καινὸς ἄνθρωπος, οὐδὲ τῆς καινῆς καὶ μηδαμῶς παλαιουμένης ζωῆς ἀρχηγός τε καὶ χορηγός˙ τοῦ γὰρ παλαιοῦ κόμματος ὤν, καὶ κληρονόμος ἐκείνου τοῦ πταίσματος, οὐκ ἄν ἐδυνήθη τὸ πλήρωμα ἐν ἑαυτῶ φέρειν τῆς ἀκηράτου θεότητος, καὶ πηγὴν ποιῆσαι τὴν σάρκα τοῦ ἁγιασμοῦ ἀνεξάντλητον, ὡς καὶ τῶν προπατόρων ἐκείνων καὶ τὸν μολυσμὸν ἀποπλῦναι περιουσία δυνάμεως καὶ τοῖς ἐξῆς ἀρκεῖν πρὸς ἁγιασμὸν ἄπασιν» (Λόγ. α΄ εἰς τὸ Ἅγιον Πάσχα). Δηλαδή, ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν συνελαμβάνετο ἀσπόρως (διὰ Πνεύματος Ἁγίου) δὲν θὰ ἦτο καινούργιος ἄνθρωπος, ἀλλʼ εἰς ἀπὸ τοὺς συνήθεις καὶ κατὰ συνέπειαν δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνη τῶν ἁμαρτωλῶν σωτήρ. Διότι θὰ ἔφερε μαζί Του θάνατον, καὶ τότε τί θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρη ἕνας νεκρὸς εἰς τοὺς ἄλλους νεκρούς; Διʼ αὐτὸ ἐγεννήθη ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁμαρτίαν, ὥστε νὰ δύναται νὰ σώζῃ τοὺς ἁμαρτωλοὺς (τοὺς νεκρούς).

 

γ) Ἄσπορος σύλληψις τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀπιστία

 

Οἱ ἄπιστοι ὅμως ἀντιλέγουν, ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἄσπορον τοῦ Χριστοῦ σύλληψιν, φέροντες ὡς ἐπιχείρημα ὅτι ἡ ἄσπορος σύλληψις ἀντιτίθεται πρὸς τοὺς φυσικοὺς νόμους, καθʼ ὅτι μόνον διὰ τῆς ὑπάρξεως τῶν δύο φύλων (ἀνδρὸς καὶ γυναικός) παράγεται ἡ ζωή, καὶ κατὰ συνέπειαν πίπτει αὐτομάτως ἡ ἐνανθρώπησις (λέγουν) τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ κατʼ ἐπέκτασιν ὅλον τὸ ἀπολυτρωτικὸν ἔργον. Πάντως ἡ ἀντίρρησις αὕτη τῶν ἀπίστων στηρίζεται εἰς τὸν ἐξῆς συλλογισμόν: «Κάθε τι ἀντίθετον πρὸς τὰ συνήθως παρατηρούμενα εἶναι ἀδύνατον», οὕτω λέγουν. Ἀλλʼ ἄς μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ τοὺς εἴπομεν, ὅτι ὁ συλλογισμὸς αὐτός (ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἄσπορον σύλληψιν τοῦ Ἰησοῦ) εἶναι μᾶλλον παραλογισμός. Διότι, ἐὰν ἐφηρμόζετο πάντοτε αὐτὸ ποὺ λέγουν, τότε δὲν ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει ἄνθρωπος, ἀφοῦ ὑπῆρξε καιρὸς ποὺ φύλα, δηλαδὴ ἄρσεν καὶ θήλυ, δὲν ὑπῆρχαν. Καὶ ὅμως εὑρέθη ἄνθρωπος χωρὶς πατέρα καὶ μητέρα. Διʼ αὐτὸ ἄς γνωρίζουν ὅτι, Αὐτὸς Ὅστις ἄνευ τῶν δύο φύλων (ἀνδρὸς καὶ γυναικός) ἔκαμε τὴν ἀφετηρίαν. Αὐτὸς ὁ ἴδιος ἔκαμε ἀσπόρως καὶ τὸν Χριστόν.

Καὶ ὡς προαναφέραμεν, ἡ ἐνέργεια αὐτὴ τοῦ Θεοῦ δὲν ἦτο αὐθαίρετος, ἀλλʼ εἶχε σκοπόν. Διότι, ἐὰν ὁ Χριστὸς ἐγεννᾶτο φυσικῶς, θὰ εἶχε τὴν κληρονομικότητα τῆς πτώσεως, τὸ ἀποτέλεσμα δηλαδὴ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, τὸν θάνατον. Εἶχε σκοπὸν λοιπόν, ἡ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἄσπορος σύλληψις τοῦ Κυρίου.

Ὥστε Χριστούγεννα, ἴσον κοσμοσωτήριος ἡμέρα, ἀρχὴ λυτρώσεως. Ἡμέρα μεγάλη καὶ χαρμόσυνος. Ἡμέρα διὰ σοβαρὰν σκέψιν, διότι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, ἵνα γίνωμεν ἡμεῖς κατὰ χάριν, Θεοί.

Ἄς προσέξωμεν λοιπὸν καὶ ἄς δεχθῶμεν τὸν Χριστόν, διότι μόνον διʼ Αὐτοῦ ὑπάρχει Σωτηρία. Αὐτὸς εἶναι ἡ Γέφυρα ἡ μετάγουσα ἐκ τῆς γῆς εἰς τὸν οὐρανόν.

 

δ) Οἱ ἀπορρίπτοντες τὴν Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ ὀνομάζονται ἀπὸ τὴν Γραφὴν ἀντίχριστοι

 

1) «Πᾶν πνεῦμα ὅ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστί˙ καὶ τοῦτο ἐστι τὸ τοῦ ἀντιχρίστου ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 3).

2) «Τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; Οὗτος ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν» (Α΄ Ἰωάν. β΄ 22).

3) «Οὐδεὶς ἐν πνεύματι Θεοῦ λαλῶν λέγει ἀνάθεμα Ἰησοῦν καὶ οὐδεὶς δύναται Κύριον Ἰησοῦν, εἰμὴ ἐν Πνεύματι» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 3). Ἀμήν.