ΕΤΕΧΘΗ ΥΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ του Δ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

 

Ἡ γέννησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἔχει ἄμεσον σχέσιν μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν ἐκπεσόντα ἄνθρωπον.

Ὁ Θεὸς ὑπεσχέθη ἐν τὼ Παραδείσῳ, ὅτι θὰ ἤρχετο κάποτε Εἶς, ποὺ θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴν τοῦ ὄφεως. Καὶ ὁ Εἶς αὐτὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱός Του, ὁ Λόγος Του, τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Τὸ θεῖον Αὐτοῦ σχέδιον, περὶ ἀποστολῆς τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, προητοιμάζετο ἀπὸ τὴν ἡμέραν τῆς ζωογόνου ὑποσχέσεως ἐν τῶ Παραδείσῳ περὶ Λυτρώσεώς του: «Ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικός, καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς˙ αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γεν. γ΄ 15).

Ὅλα δὲ τὰ ἔθνη τῆς ἀρχαιότητος διετήρησαν ἐκ παραδόσεως, ἀπὸ στόματος τοῦ Ἀδάμ, ἄλλα μὲν ἀμυδρότερον, ἄλλα δὲ ζωηρότερον, αὐτὴν τὴν ὑπόσχεσιν τῆς ἀποστολῆς τοῦ Μεγάλου Σωτῆρος, καθὼς πληροφοροῦμεθα ἐκ τῆς ἱστορίας τῶν θρησκειῶν.

Διότι ὅμως τὸ πρότυπον αὐτὸ ἔπρεπε νὰ γίνῃ γνωστὸν εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καθʼ ὅτι διʼ αὐτοῦ ἐπεφυλάσσετο ἡ σωτηρία, κατὰ τό˙ «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία˙ οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» τοῦ Πέτρου (Πράξ. δ΄ 12) δὲν ἠρκέσθη μόνον εἰς τὴν πρωταρχικὴν ἐκείνην ὑπόσχεσιν τῆς λυτρώσεως, ἀλλὰ δύο χιλιάδες ἔτη πρὸ τῆς ἀποστολῆς Του κατήρτησεν εἰδικὸν λαόν, τὸν Ἰσραηλιτικόν, τὸν ὁποῖον ἐχρησιμοποίησεν καὶ ὡς θεματοφύλακα τῶν ἀποκαλύψεών Του περὶ τοῦ μέλλοντος ἔρχεσθαι Λυτρωτοῦ καὶ τοῦ σχεδίου Του.

Ἐπὶ δεκαὲξ πράγματι ὁλοκλήρους αἰῶνας εἰργάζετο διὰ νὰ προαπεικονίσῃ διὰ τῶν Προφητῶν τὴν φυσιογνωμίαν τοῦ Μεσσίου, τὸν ὁποῖον ἔμελλε νὰ ἀποστείλῃ εἰς τὸν κόσμον. Ἀπὸ αἰῶνα εἰς αἰῶνα ἀπεκάλυπτε νὲα χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου Αὐτοῦ, τοῦ Λυτρωτοῦ, τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου Αὐτοῦ, εἰς τρόπον ὥστε, ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων καταπληκτικὴ ἐκπλήρωσις αὐτῶν νὰ ἀποτελῆ «Μόνιμον θαῦμα διὰ μέσου τῶν αἰώνων».

   Ἐπίσης δέ, διότι θὰ ἤρχετο ὡς Λυτρωτὴς ὅλου τοῦ κόσμου καὶ οὐχὶ μόνον τῶν Ἑβραίων, ἐχρησιμοποίησε καὶ Φιλοσόφους ἀκόμη καὶ ὡς Σιβύλλας διὰ χρησμῶν, ἵνα ἑτοιμάση καὶ αὐτοὺς τοὺς εἰδωλολάτρας.

Ὁ Χριστὸς δὲν ἦτο ἁπλῶς ἕνας «ψιλὸς» ἄνθρωπος, ὡς ἀρέσκονται νὰ πιπιλίζουν οἱ ἄπιστοι, ἀλλʼ ἦτο Αὐτὸς ὁ Θεὸς ἐν τῶ Χριστῶ, ὡς λέγει ὁ Παῦλος˙ «Θεὸς ἦν ἐν Χριστῶ κόσμον καταλάσσων ἑαυτῶ» (β΄ Κορινθ. ε΄ 19), ποὺ διὰ τοὺς πιστοὺς πλέον εἶναι ὁ Σωτὴρ αὐτῶν, διότι Αὐτὸς ἔμελλε «νὰ σώσῃ τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν» (Ματθ. α΄ 21).

Ἀκόμη αὐτὸ ποὺ κάμνει πιὸ ζωηρὸν τὸ πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ προϊστορία Του. Διότι ὡς γνωρίζομεν, ὅλοι οἱ μεγάλοι ἔσχον ἱστορίαν, ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς προέσχεν. Διʼ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους γνωρίζομεν ἀπὸ τῆς γεννήσεως αὐτῶν μέχρι καὶ τῆς ταφῆς των, ἐνῶ διὰ τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεὸν γνωρίζομεν περὶ Αὐτοῦ πρὶν ἤ ἀκόμη γεννηθῆ.

Ἔχομεν δὲ ἐκτὸς τῶν ἄλλων στοιχείων περὶ τῆς ζωῆς Του καὶ τοῦ ἔργου Του, καὶ τρεῖς μεγάλας πληροφορίας:

1) Τὸν τρόπον τῆς γεννήσεώς Του (ἐκ τῆς Παρθένου),

2) τὸν τόπον τῆς γεννήσεώς Του (εἰς Βηθλεέμ),

3) τὸν χρόνον τῆς γεννήσεώς Του.

 

α) Περὶ τοῦ τρόπου τῆς γεννήσεώς Του (ἐκ Παρθένου). Τὸ σπέρμα τῆς γυναικός, ποὺ διαβάσαμε πιὸ πάνω, δὲν μαρτυρεῖ τίποτε ἄλλο εἰμὴ τὴν ἄσπορον γέννησιν τῆς Παρθένου. Γυναῖκα, εἶναι ἡ Θεοτόκος, καὶ σπέρμα Αὐτῆς, εἶναι ὁ Χριστός. Ἡμεῖς γνωρίζομεν, ὅτι τὸ σπέρμα εἶναι τοῦ ἀνδρὸς καθʼ ὅ ἡ γυναῖκα δὲν ἔχει σπέρμα. Ὁ ἄνδρας γεννᾶ (Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ κ.λ.π.), ἡ δὲ γυναῖκα τίκτει. Ἀλλʼ εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχομεν σπέρμα τῆς γυναικός, διότι θὰ ἦτο ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Αὐτὴν λοιπὸν τὴν πληροφορίαν τὴν ἔχομεν πρὸ τῆς γεννήσεώς Του. Αὐτὸ μᾶς τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ Προφήτης Ἡσαΐας προλέγων οὕτως: «Διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον˙ ἰδοῦ ἡ Παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουὴλ» (Ἡσ. ιζ΄ 14). Καὶ ἐπισφραγίζει τὴν πληροφορίαν αὐτὴν ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωσὴφ διὰ τῶν ἐξῆς: «Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν, ἵνα πληρωθῆ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ Προφήτου λέγοντος˙ ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ˙ ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθʼ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. α΄ 22-23). Ὥστε προγνωρίζομεν τὸν τρόπον τῆς γεννήσεως Αὐτοῦ.

β) Περὶ τοῦ τόπου τῆς γεννήσεώς Του, (εἰς Βηθλεέμ). Ἑπτακόσια πεντήκοντα χρόνια πρὸ Χριστοῦ, ὁ Προφήτης Μιχαίας ἔχει γράψει, ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ γεννηθεῖ εἰς τὴν Βηθλεέμ, ὡς ἐξῆς: «Καὶ σὺ Βηθλεέμ, οἶκος τοῦ Ἐφραθά, ὀλιγοστὸς εἶ τοῦ εἶναι ἐν χιλιάσιν Ἰούδα˙ ἐκ σοῦ μοι ἐξελεύσεται τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα τοῦ Ἰσραήλ» (Μιχ. Ε΄ 2), καὶ ὅταν ὁ Ἡρώδης ἐζήτησε ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς πληροφορίας περὶ τοῦ, ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται, ἀπήντησαν: «Ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας˙ οὕτω γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ προφήτου˙ καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα˙ ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ» (Ματθ. β΄ 5-6). Ὥστε προγνωρίζομεν καὶ τὸν τόπον  τῆς γεννήσεώς Του.

γ) Περὶ τοῦ χρόνου τῆς γεννήσεώς Του. Ὁ προφήτης Δανιήλ, (600 χρόνια πρὸ Χριστοῦ) ἀναφέρει, ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ γεννηθῆ 483 ἔτη (ἤτοι 69 ἑπτάδες ἐτῶν, 69Χ7=483) ἀπὸ τῆς ἐκδόσεώς τοῦ διατάγματος περὶ ἀνοικοδομήσεως τῆς Ἰερουσαλὴμ μετὰ τὴν καταστροφὴν ὑπὸ τοῦ Ναβουχοδονόσορος (Δανιήλ θ΄ 25).

Ἀλλʼ ἐκτὸς τῶν τριῶν τούτων μεγάλων πληροφοριῶν, δηλαδή, τοῦ τρόπου, τοῦ τόπου καὶ τοῦ χρόνου τῆς γεννήσεώς Του γνωρίζομεν καὶ ἄλλας λεπτομερείας ἐκ προφητειῶν, τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου Αὐτοῦ.

Μερικαὶ δὲ ἐξ αὐτῶν εἶναι αἱ ἐξῆς:

1) Θὰ προηγηθῆ τῆς ἐλεύσεώς Του Πρόδρομος, (βλ. Ἡσ. μ΄3 καὶ Μαλαχίας γ΄ 1).

2) Θὰ συναναστραφῆ μετὰ τῶν ἀνθρώπων˙ (Βαροῦχ γ΄ 30)

«... μετὰ τοῦτο ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνενεστράφη».

3) Θὰ φύγη εἰς Αἴγυπτον (διωκόμενος), ὁπόθεν ὁ Θεὸς θὰ μετακαλέσῃ Αὐτόν, (βλ. Ὠσηέ, ια΄ 1 καὶ Ματθ. β΄ 15).

4) Ὅτι ἡ ἔλευσίς Του θὰ εἶναι ἔλευσις Θεοῦ ἐν μέσω τῶν ἀνθρώπων (Ἐμμανουὴλ = μεθʼ ἡμῶν ὁ Θεὸς) (βλ. Ἡσ. ζ΄ 14 καὶ Ματθ. ζ΄ 23).

5) Θὰ γίνῃ ἀντικείμενον ἀδίκου μίσους ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ Του, (βλ. Ψαλμ. ξη΄4-5).

6) Θὰ προδοθῆ ὑπὸ οἰκείου Του προσώπου, (τοῦ Ἰούδα) (βλ. Ψαλμ. νδ΄13-14).

7) Θὰ πωληθῆ ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἀγορασθῆ ἀγρὸς ἀπὸ ἕνα κεραμέα, (βλ. Ζαχ. ια΄ 12-13 καὶ Ματθ. κστ΄ 15, κζ΄ 9-10).

8) Θὰ ὑποστῆ ἐξευτελισμοὺς καὶ παθήματα ὡς ἔσχατος τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὅτι θὰ ῥαπίσωσιν Αὐτόν. (βλ. Ἡσ. νγ΄ 6).

9) Θὰ ὁδηγηθῆ ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν χωρὶς νὰ ἐκστομίσῃ παράπονον, (βλ. Ἡσ. νγ΄ 7, Ψαλμ. λζ΄ 13-14).

10) Θὰ ὑποφέρη δίψαν καὶ εἰς αὐτὴν θὰ τὸν ποτίσουν ὄξος μετὰ χολῆς, (βλ. Ψαλμ. ξη΄ 22).

11) Θὰ τρυπήσωσιν τοὺς πόδας Του καὶ τὰς χεῖράς Του, (βλ. Ψαλμ. κα΄ 16-17).

12) Θὰ σταυρωθῆ μετὰ κακούργων, (βλ. Ἡσ. νγ΄ 12).

13) Θὰ ἀρχίσῃ τὸ κήρυγμά Του ἐκ τῶν ὀρίων τῶν φυλῶν Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, (βλ. Ἡσ. θ΄ 1-2, Ματθ. δ΄ 12-16).

14) Θὰ εἰσέλθῃ εἰς Ἰερουσαλὴμ θριαμβευτικῶς καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου, (βλ. Ζαχ. θ΄ 9, Ἰωάν. ιβ΄ 15).

15) Τὸ κήρυγμά Του θὰ συνοδεύεται μὲ ἔκτακτα σημεῖα, θεραπείας τυφλῶν, χωλῶν, κωφῶν, ἀσθενῶν, (βλ. Ἡσ. λε΄ 5).

16) Ἐπὶ τῶ θανάτῳ Του ἡ φύσις θὰ πενθήσῃ (σκότος ἐγένετο), (βλ. Ἀμὼς η΄ 9, Ματθ. κζ΄ 45, Μάρκ. ιε΄ 33, Λουκ. κγ΄ 44).

17) Ὅτι θὰ διαμοιράσουν τὰ ἐνδύματά Του καὶ διὰ τὸν Χιτῶνά Του θὰ ῥίψουν κλῆρον (βλ. Ψαλμ. κα΄ 19, Ματθ. κζ΄ 35, Λουκ. κγ΄ 34), κ.λ.π.

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον, ὡς εἴπομεν, οἱ Προφῆται ποὺ προεφήτευσαν διὰ τὴν γέννησιν, τὴν ζωὴν καὶ τὸ ἔργον τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλʼ εἶναι καὶ οἱ φιλόσοφοι ἐκ μέρους τῆς εἰδωλολατρείας.

Ὁ Πλάτων π.χ. ἔχει πῆ, ὅτι˙ «Ὁ δίκαιος χωρὶς νὰ ἔχῃ ἀδικήσει θὰ μαστιγωθῆ, θὰ δαρῆ καὶ τέλος θὰ σταυρωθῆ» (βλ. βιβλίον, Νόμος καὶ Ἐπινομεῖς).

Ὁ Σόλων: «Ὁποτεδήποτε εἰς τὴν διῃρημένην ἀνθρωπότητα ἡ ἄσαρκος θεότης θὰ λάβῃ σάρκα. Αὐτὴ ἡ θεότης θὰ φέρῃ τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὰ πάθη. Ὁ ἄσαρκος αὐτὸς Θεὸς θὰ κρεμασθῆ ὑπὸ ἀγνώμονος λαοῦ καὶ ὅλα τὰ πάθη θεληματικὰ θὰ ὑποστῆ».

Ὁ Σωκράτης: «Καθεύδοντες ἄν διατελῆτε˙ εἴ μή τινα ἐπιμέμψοιε ὁ Θεὸς κηδόμενος ὑμῶν», δηλαδή˙ εἰς ὅλην σας τὴν ζωὴν θὰ εἶσθε κοιμισμένοι, ἐὰν δὲν σᾶς λυπηθῆ ὁ Θεὸς καὶ σᾶς στείλη κἄποιον (βλ. ἀπολογίαν του).

Ἐπίσης αἱ Σιβύλλαι ὁμιλοῦν διὰ τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου ὡς ἐξῆς:

1) «Ὁψέποέ τις ἐπὶ τὴν πολυσχεδῆ ταύτην ἐλάσεις γῆν καὶ δίχα σφάλματος γενήσεται ΣΑΡΞ ἀκαμάτοις δὲ θεότητος ὅροις ἀνιάτων παθῶν λύσει φθοράν. Καὶ τούτω φθόνος γενήσεται ἐξ ἀπίστου λαοῦ καὶ εἰς ὕψος κρεμασθήσεται ὠς θανάτου κατάδικος» (βλ. Μέγα Συναξ. βίον Ἁγ. Αἰκατερίνης).

2) «Δή τότε καὶ μεγαλεῖο Θεοῦ παῖς ἀνθρώποισι ἤξει σαρκοφόρος θνητοῖς ὁμοιούμενος ἐν γῆ.

Τέσσαρα φωνήεντα φέρει, τὰ δʼ ἄφωνα διʼ αὐτῶ. Δισσῶν ἀγγέλων, ἀριθμοῦ, διʼ ὅλον ἐξονομήσω. Ὁκτώ γὰρ μονάδας, τόσας δεκάδας ἐπὶ τούτους. Ἠδʼ ἑκατοντάδας ὀκτώ, ἀπιστοτέροις ἀνθρώποις οὔνομα δηλώσει οὐδὲ ἐνὶ φερσὶ φρήσει νόησον».

 

Ἑρμηνεία

Θὰ ἔλθη, λέγει, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν γὴν καὶ θὰ φορέση σάρκα ἀνθρωπίνην, ὁμοιούμενος μὲ τοὺς θνητοὺς τῆς γῆς. Θὰ φέρῃ τὸ ὄνομα αὐτοῦ τέσσαρα φωνήεντα καὶ δύο ἄφωνα, 8 μονάδας, 8 δεκάδας καὶ ἑκατοντάδας 8, ἤτοι 888.

Καὶ πράγματι ἡ λέξις ΙΗΣΟΥΣ ἔχει 4 φωνήεντα καὶ 2 σύμφωνα καὶ κάνει καὶ 888.

 

  Ι          Η          Σ          Ο          Υ          Σ

10   +    8    +   200  +   70   +   400  +  200 = 888

Ὥστε διʼ ὅλων τῶν μέσων ὁ Θεὸς προητοίμαζε τὴν ἀνθρωπότητα, ἵνα γνωρίσωμεν Αὐτόν.

Ἐκτὸς ὅμως τῶν Προφητειῶν ἔχομεν καὶ ὡρισμένους ἀνθρώπους, οἵτινες ἦσαν τύποι τοῦ Χριστοῦ. Μεταξὺ δὲ πολλῶν, ἀναφέρομεν δύο μόνον, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰωσήφ.

Ἐδὰν θελήση τις νὰ διαβάσῃ μετὰ προσοχῆς τὸ κβ΄ κεφάλαιον τῆς Γενέσεως, ἀπὸ τὸν στίχον 1-14, θὰ γνωρίσῃ ἀπολύτως τὸν Χριστόν. Ἡ θυσία τοῦ Ἀβραὰμ εἶνα ἀνάγλυφος εἰκὼν τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Καὶ οἱ δύο π.χ. θυσιάζουν τοὺς υἱούς των. Ἰσαὰκ καὶ Χριστὸς εἶναι καὶ οἱ δύο μονογενεῖς καὶ ἀγαπητοὶ εἰς τοὺς γονεῖς αὐτῶν. Εὐπειθέστατοι δὲ εἰς τὴν πατρικὴν ἐντολήν. Ὁ πατέρας ὅμως τοῦ Ἰσαὰκ ὅσον καὶ τοῦ Κυρίου, θυσιάζουν αὐτούς. «Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλʼ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν» (Ρωμ. η΄ 32).

Ὁ Ἰσαὰκ ἐπʼ ὤμων φέρει τὰ ξύλα τῆς θυσίας, ὁ δὲ Ἰησοῦς τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ. Σιωπῶντες καὶ οἱ δύο ὡς ἀρνία ἄκακα πρὸς τὸ ὄρος Μοριὰ βαδίζουσι. Τρεῖς ἡμέρας ἐβάδισεν ὁ Ἰσαάκ, τρία ἔτη ἐβάδισεν καὶ ὁ Κύριος. Ὅστις λοιπὸν θέλει νὰ προσέξῃ θὰ πιστεύσῃ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Ἐπίσης, ἐὰν μελετήσῃ τις μετὰ προσοχῆς εἰς τὴν Γένεσιν, ἀπὸ τὸ κεφάλαιον λζ΄ 1 μέχρι τὸ μα΄ 46, θὰ γνωρίσῃ ἀπολύτως ἐν τῶ προσώπῳ καὶ τῶ βίῳ τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, τὸν Κύριον. Ὁ Ἰωσὴφ ὁμοιάζει κατὰ σειρὰν μὲ τὸν Κύριόν μας εἰς τὰ ἐξῆς ἑπτὰ σημεῖα.

1) Εἶναι ὁ ἀγαπημένος τοῦ Πατρός, (Γέν. λζ΄ 3), ὡς καὶ ὁ Κύριος, (Ἰωάν. γ΄ 16).

2) Δέχεται νὰ ἐπισκεφθῆ τοὺς ἀδελφοὺς (Γέν. λζ΄ 13), ὡς ὁ Κύριος (Ἑβρ. ι΄ 6-7).

3) Ἀπορρίπτεται ἀπὸ τοὺς ἰδικούς του (Γεν. λζ΄ 18-27), ὡς καὶ ὁ Κύριος, (Ἰωάν. α΄ 11).

4) Τοποθετεῖται εἰς λάκκον κενὸν (Γεν. Λζ΄ 24), ὠς καὶ ὁ Κύριος, (Ἰωάν. Ιθ΄ 41).

5) Ἰούδας συμφωνεῖ τὴν πώλησίν του (Γεν. λζ΄ 26-28), ὡς καὶ τοῦ Κυρίου, (Ματθ. κστ΄ 15-16).

6) Ἀθῶος ὤν καταδικάζεται ὁ Ἰωσής, καὶ εὑρίσκεται εἰς τὴν φυλακὴν μετὰ δύο δεσμίων, ποὺ ὁ εἶς καταδικάζεται καὶ ὁ ἄλλος σώζεται (τὸν ἀρχισιτοποιὸν καὶ τὸν ἀρχιοινοχόον) (Γεν. μ΄ 1-23), ὡς καὶ ὁ Κύριος, μεταξὺ δύο κακούργων, ποὺ ὁ εἶς σώζεται καὶ ὁ ἄλλος ἀπωλεῖται, (Λουκ. κγ΄ 32, 39-43).

7) Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, ἐδόθη ἐξουσία εἰς τὸν Ἰωσὴφ ἐφʼ ὅλης τῆς χώρας τῆς Αἰγύπτου, (Γέν. μα΄ 39-46), ὡς καὶ εἰς τὸν Κύριον˙ «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν ούρανῶ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Πότε δέ; Ὅταν ἔπαθε τὰ πάντα, ὡς καὶ ὁ Ἰωσήφ.

Ἐξ αὐτῶν λοιπὸν ὅλων, διὰ κάθε καλόπιστον συζητητὴν λύεται τὸ ζήτημα. Διότι, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, Προφῆται, Σιβύλλαι, καὶ πάσης φύσεως συγγραφεῖς, οἵτινες ἀπέχουν ἑκατοντάδες χρόνια μεταξὺ των, ὡμίλησαν διὰ τὸν ΕΝΑ καὶ μοναδικόν, ποὺ ἡ ζωή Του προεφητεύθη καὶ ἐπεβεβαιώθη ἐν πάσῃ λεπτομερεία. Διʼ αὐτὸ εἴπομεν ὅτι προέσχεν ἱστορίαν.

Λέγει π.χ. ὁ Προφήτης Ἀμώς, (790 χρόνια πρὸ Χριστοῦ), ὅτι ἐπὶ τῶ θανάτῳ Του θὰ γίνη σκότος ἐν πλήρει μεσημβρία˙ «Καὶ ἔσται ἐν τῆ ἡμέρα ἐκείνῃ, λέγει Κύριος ὁ Θεός, δύσεται ὁ ἥλιος τῆς μεσημβρίας καὶ συσκοτάσει ἐπὶ τῆς γῆς ἐν ἡμέρᾳ τὸ φῶς» (Ἀμὼς η΄ 9). Καὶ πράγματι ἔγινε, ὡς μᾶς ἀναφέρουν οἱ Ἅγιοι Εὐαγγελισταὶ καὶ ὁ ῥωμαῖος ἱστορικὸς Φλέγων. Καὶ οἱ μὲν Εὐαγγελισταὶ λέγουν˙ «Ἦν δὲ ὡσεὶ ὥρα ἕκτη καὶ σκότος ἐγένετο ἐφʼ ὅλην τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐννάτης τοῦ ἡλίου ἐκλείποντος» (Λουκ. κγ΄ 44-46, Ματθ. κζ΄ 45, Μάρκ. ιε΄ 33), ὁ δὲ ἱστορικὸς Φλέγων προσθέτει˙ «Τὸ τέταρτον ἔτος τῆς 202 Ὀλυμπιάδος νὺξ ἐγένετο τὴν ἕκτην ὥραν τῆς ἡμέρας». Ἕκτη ὥρα ἦτο ἡ δωδεκάτη μεσημβρινή.

Κατὰ τὸν ἴδιον δὲ τρόπον ἐπιβεβαιώθησαν ἅπασαι αὁ προφητεῖαι ἐν τῶ προσῶπῳ τοῦ Ἰησοῦ.

 

... συνεχίζεται ...