Γιά κάθε παιδί πού πέφτει νεκρὸ ἀπό ἀλκοὸλ ἢ ναρκωτικά, πρέπει νά ντρέπεται μιά κοινωνία πού στήν προσπάθειά της νά «σπάσῃ τά στερεότυπα», ἔχει σαπίσει…

Θεοφανώ Πολυμέρη

Σάπισε ἐπειδὴ στὸ ὄνομα ἑνὸς «δικαιωματισμοῦ», ἔδωσε τὴν δυνατότητα στὰ μὲν ἀνήλικα παιδιὰ νὰ ζοῦν ἀνεξέλεγκτα καὶ νὰ φέρονται σὰν μεγάλοι χωρὶς τὶς ἀντίστοιχες εὐθύνες, στὸν δὲ ἀκατάλληλο «γονέα» ἐν ὀνόματι τῆς προοδευτικότητος» νὰ ἀφήνη ἀσύδοτο τὸ παιδί του, μιᾶς καὶ βολεύει, προκειμένου νὰ ζήσῃ κι αὐτὸς τὴν ζωή του…

Εἶναι ἀσύλληπτο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ μέσος Ἕλληνας σήμερα πιστεύει ὅτι εἶναι φυσιολογικὸ γιὰ ἕνα κορίτσι δεκαέξι ἐτῶν νὰ πηγαίνῃ μὲ τοὺς φίλους του γιὰ ποτὰ στὸ Γκάζι…

Μὰ ποιὰ μάνα δὲν ἀνησυχεῖ; Ποιὸς πατέρας δὲν φοβᾶται τὶ μπορεῖ νὰ συμβῇ; Εἴμαστε σοβαροί; Ἀπὸ πότε οἱ γονεῖς κοιμοῦνται ἥσυχοι ὅταν τὸ ἀνήλικο παιδί τους γυρίζει μὲ παρέες τὰ ξημερώματα στὰ μπάρ;;;;

Ξεκάθαρα, τὴν μεγαλύτερη εὐθύνη μακρὰν ἔχει ἡ οἰκογένεια…

Τὰ ὑπόλοιπα ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ψευτοζοῦμε σὲ ἕναν ρυπαρὸ ἀξιακὸ βοῦρκο...

Σχολεῖα ποὺ διδάσκουν στὰ παιδιὰ ἤδη ἀπ’τὸ δημοτικὸ ὅτι ἔχουν μόνον δικαιώματα καὶ ποτὲ ὑποχρεώσεις, ἀρχὲς ποὺ δὲν ἐλέγχουν ποιὸς πουλάει τὶ καὶ σὲ ποιόν…

Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ὅλα ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ μπροστὰ στὸν ξεπεσμὸ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, στὸν ρόλο τῆς ΜΗΤΕΡΑΣ, ποὺ ἦταν, εἶναι καὶ ὀφείλει νὰ παραμένῃ ἐς ἀεὶ ὁ στυλοβάτης τοῦ σπιτιοῦ.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι σχιζοφρενικὸ καὶ ὀξύμωρο νὰ θεωρῇται ἕνας δεκαεξάχρονος ὥριμος μὲν νὰ ψηφίσῃ, κι ἂς ἔχῃ πλήρη ἄγνοια γεωπολιτικῆς, διεθνῶν σχέσεων, οἰκονομικῶν καὶ ὅσων θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζῃ σὰν ψηφοφόρος, καὶ ταυτοχρόνως ἀνώριμος νὰ καταναλώνῃ ἀλκοόλ. Αὐτὰ τὰ φαιδρὰ ζητήματα ἡ πολιτεία ὑποχρεοῦται νὰ τὰ λύσῃ. Ἡ ψῆφος στὰ παιδάκια δόθηκε ἐπειδὴ εἶναι εὔκολη λεία τῶν γελωτοποιῶν τῆς πολιτικῆς ζωῆς τοῦ τόπου, ποὺ τάζουν οὐτοπικοὺς παραδείσους μὲσα ἀπὸ μεγάλα λόγια καὶ συστηματικὴ προπαγάνδα.

Σὲ μιὰ χώρα ποὺ μαστίζεται ἀπὸ τὴν ὑπογεννητικότητα, κάθε τέτοιος θάνατος εἶναι βαθειὰ λαβωματιὰ στὰ θεμέλιά της.

Καὶ κύριοι ἔνοχοι εἶναι οἱ κηδεμόνες.

Τὰ παληὰ χρόνια τῶν «στεροτύπων» ποὺ τώρα κοροϊδεύουμε, θυμᾶμαι τοὺς γονεῖς νὰ παρακολουθοῦν κρυφὰ τὰ παιδιά στὶς ἐξόδους τους. Αὐτὸ εἶναι τὸ νοιάξιμο, εἶναι ἡ ἀγάπη.

Κι ἂς θεωροῦνται τώρα γραφικοὶ καὶ ξεπερασμένοι…

Ἂν κυτταχτοῦμε στὸν καθρέφτη, αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς κυττάξῃ πίσω, δὲν θὰ μᾶς ἀρέσῃ.

πηγή: https://aktines.blogspot.com/