Παύλος Σαμαράς
Φέτος, θέλω το καλοκαίρι αυτό των παιδικών μου χρόνων.
Σαν αυτές τις μέρες τότε μέσα Ιούνη το σχολειό έκλεινε, επιστρέφαμε σπίτι με το ενδεικτικό στα χέρια πετώντας από χαρά και διαπραγματευόμαστε τις διακοπές μας που δεν ήταν παρά μόνο παιχνίδι στις γειτονιές, ένεκα που οι γονείς είχαν μόνο τα προς το ζειν κι αυτά με δυσκολία.
Ήταν όλα τόσο αθώα.
Οι καλοκαιρινές μέρες μας στο χωριό ατέλειωτες, οι γεύσεις του καλοκαιριού δεν είχαν τέλος, από το καρπούζι και τα κορόμηλα μέχρι τα παγωτά.
Κι αυτά τα κουνούπια την νύχτα έξω στην αυλή, τσιμπούσαν χωρίς έλεος και άφηναν σημάδια στο κορμί μας για την άλλη μέρα.
Τα ράντζα έξω στην αυλή παρανταριά σε όλες σχεδόν τις αυλές να μας παίρνει ο ύπνος κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό ακούγωντας το τραγούδι απο τα τζιτζίκια δίπλα στο άρωμα της γαρδένιας που ήταν φυτεμένη μέσα στον βαμμένο με ασβέστη τενεκέ.
Και πόσο παράξενο αυτό ακούγεται, όταν σε εμάς τα καλοκαίρια δεν υπήρχε χρόνος.
Υπήρχε μόνο πρωί, μεσημέρι ανάπαυσης και βράδυ.
Ούτε ώρα, μα ούτε και ημερομηνία. Η μόνη φορά που μας ενδιέφερε πόσο του μηνός έχουμε, ήταν μόνο για κάποιο πανηγύρι που περιμέναμε με ανυπομονησία.
Ερχόταν και κάποιοι φίλοι καλοκαιρινοί από την πόλη κάθε χρόνο που τους περιμέναμε με μεγάλη χαρά για να κάνουμε παρέα όλοι μαζί.
Μέχρι τα παπούτσια μας βγάζαμε και να περπατάμε ξυπόλυτοι στον κουρνιαχτό κι ας μας φώναζαν γυφτάκια οι μεγάλοι.
Όταν πλέον έφτανε Σεπτέμβρης και έφευγαν, δεν αντάλλαζες τηλέφωνα γιατί δεν υπήρχαν, αλλά μόνο διευθύνσεις, και στέλναμε τα νέα μας σε φύλλα αλληλογραφίας.
Αυτά τα καλοκαίρια της καρδιάς μου, ξέρω, δεν θα ξανάρθουν αλλά πάντα θα μας ενώνουν.
Καλό Καλοκαίρι, λοιπόν, όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε!
πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου