Ποιος άραγε να φταίει;
Εμείς στο σπίτι μας, δεν φταίγαμε ποτέ.
Φταίγανε πάντα οι γείτονες. Οι φίλοι. Οι συγγενείς.
Φταίγανε οι κακές οι γλώσσες. Ο κόσμος. Οι συνθήκες.
Εμείς στο σπίτι μας δε φταίγαμε ποτέ.
Οι άλλοι δεν μας καταλάβαιναν. Δεν αναγνώριζαν το πόσο πολύ αξίζαμε. Δεν μας αποδίδανε τις τιμές, που έπρεπε να μας αποδόσουν.
Εμείς στο σπίτι μας δε φταίγαμε ποτέ.
Είχαμε να πούμε μια κακή κουβέντα για όλους τους. Και λέγαμε στον εαυτό μας ‘’Δεν κρίνουμε. Μόνο συζητάμε…’’. Δεν είναι κατάκριση να παραθέτεις γεγονότα…
Εμείς στο σπίτι μας δε φταίγαμε ποτέ.
Και έτσι μεγαλώσαμε και φτιάξαμε δικά μας σπίτια. Και την νοοτροπία αυτή τη πήραμε και εκεί. Και μάθαμε και στα παιδιά μας πως και αυτά ποτέ δε φταίνε…
Εμείς στο σπίτι μας δε φταίγαμε ποτέ.
Και μεγαλώσανε τα παιδιά μας. Και γίναν άντρες. Και γυναίκες. Και πέσαν και μας φάγανε. Μας φάγανε ζωντανούς.
Και αναρωτιόμαστε τώρα, οι ζωντανοί-νεκροί, ποιος άραγε να φταίει;
Ψυχολόγος Ελευθεριάδη ς Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου