Πρώτη εἴδηση, τὰ ἀνισόρροπα καθάρματα, οἱ κτηνωδίες τῶν παιδοβιαστῶν. Καὶ πάντοτε οἱ χιλιοειπωμένες καὶ ἀφόρητες κοινοτοπίες. Πέσαμε ἀπὸ τὰ σύννεφα-τὸ γνωστὸ «βρέχει ἀνθρώπους- «ἦταν ἄνθρωπος τῆς διπλανῆς πόρτας» καὶ λοιπὲς ἀνοησίες.
Δεύτερη εἴδηση, καὶ πάλι παιδοβιαστής, ποὺ «ψαρεύει» μικρὰ παιδιά, τέρατα δαιμονικά, ἀκροβολισμένα στὰ σκοτάδια τοῦ διαδικτύου, λύκοι ὠρυόμενοι, ἕτοιμοι νὰ κατασπαράξουν δροσερὲς ψυχὲς καὶ ζωές.
Τέταρτη, Πέμπτη... εἴδηση ἐγκλήματα, φόνοι, βιασμοί, ληστεῖες, ἀπάτες, ἀνομίες... ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα. Καὶ τὸ κοινό - θεατές, ἀκροατὲς ἀναγνῶστες- ὑποκύπτει μοιρολατρικὰ στὴν φορὰ τῶν πραγμάτων, στὸ «τίποτε πιὰ δὲν μὲ ἐκπλήσσει» καὶ ἀποχαυνωμένο, «παιδαγωγεῖται» στὴν εὐτέλεια, ἀπολαμβάνοντας, πολλὲς φορές, τὰ διαδραματιζόμενα καὶ ἀνυπομονῶντας γιὰ τὴν συνέχεια. Ὁ σκοπός, ἀνεπαισθήτως, ἐπιτυγχάνεται. Ἀνοχή, μοιρολατρία, «νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὸν κίνδυνο», εἶναι φυσιολογικὴ ἐξέλιξη, κλειδωθεῖτε μέσα, μὲ τὴν τηλεόραση καὶ τὸ ψυγεῖο ἀγκαλιά. (Ἕνα εὐφυὲς ρητὸ λέει: «Ἄν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική». Διαφωνεῖ κάποιος; Στὶς ΗΠΑ διαβάζαμε ἢ βλέπαμε στὶς κινηματογραφικὲς ταινίες, γιὰ ἀπροσπέλαστα «γκέτο» λόγῳ ἐγκληματικότητας, γιὰ μαζικές, κατὰ συρροήν», δολοφονίες, γιὰ ἐγκλήματα σὲ «πολυσύχναστα μέρη», σκηνὲς «φὰρ οὐέστ», ἄγριας Δύσεως. Μόνο ποὺ τώρα φτάσαμε κι ἐμεῖς σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Τὸ ρητὸ πλέον δὲν ἰσχύει).
Τὸ κρίσιμο ὅμως ἐρώτημα εἶναι τὸ γιατί μεταβάλλεται ἡ πατρίδα σὲ «παράδεισο» τοῦ ἐγκλήματος; Γιατί τέτοια καὶ τόσα ἐγκλήματα πού, κατὰ τὴν τρέχουσα καὶ πάλι κοινοτοπία, ἀφήνουν «ἄφωνη τὴν Κοινὴ Γνώμη»;
Ἐν πρώτοις, εἰσαγωγικά, θὰ παραθέσω ἕναν μῦθο. Εἶναι ὁ περίφημος μῦθος ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Πρωταγόρα». Ἐκεῖ διαβάζουμε πώς, ὅταν ὁ Δίας ἔφτιαξε τὸν κόσμο, προίκισε τὰ ζῶα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ (φτερά, νύχια, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας μὴν ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδῶ καὶ τὴν Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιό τρόπο νὰ τίς κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως σὲ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; «Σὲ ὅλους νὰ τίς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ᾿ αὐτὰ τὰ δύο... Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὴν Αἰδῶ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καὶ νόμον θὲς παρ᾿ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν, κτείνειν ὡς νόσον τῆς πόλεως», Πρωταγόρας ΧΙΙ). Ὁ πλατωνικὸς μῦθος εἶναι σαφής. Οἱ ἀναιδεῖς, οἱ ἀδιάντροποι καὶ οἱ ἄδικοι εἶναι νόσοι μιᾶς κοινωνίας καὶ πρέπει νὰ «σκοτώνονται», δηλαδὴ νὰ τιμωροῦνται αὐστηρότατα καὶ ὄχι μὲ νόμους τύπου Παρασκευόπουλου καὶ τῆς σάπιας πολιτείας. (Οἱ δύο, δηλαδή, «ἠθικοὶ αὐτουργοὶ» τῶν ἐγκλημάτων).
Γιατί, λοιπόν, τὰ τόσα ἐγκλήματα;
Πρῶτον: Ἀρχὴ καὶ ρίζας τῆς ἐγκληματικότητας εἶναι ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἂς ἀφήσουμε τὰ σαλιαρίσματα περὶ δικαίου ἐπιείκειας καὶ τεκμήρια ἀθωότητας καὶ τίς ἀερόπλαστες διακηρύξεις, τίς «χαζομάρες» περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, σωφρονισμοῦ καὶ λοιπὲς ἠχηρὲς ἀνοησίες. (Δὲν εἶμαι νομικὸς καὶ ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὴν ὁρολογία). Αὐτὸ τὸ κατανοοῦν ὅλοι τους καὶ δὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία νὰ παραθέσω, τὸ πόσα ἐγκλήματα, φρικαλέα καὶ ἀποτρόπαια, ἔγιναν ἀπὸ «εὐεργετημένους» ἀπὸ τὴν θεσμοθετημένη ἀτιμωρησία. Τί σκέφτεται ὁ ἁπλὸς κόσμος; Ἄν σάπιζαν στὴν φυλακή, ἔβγαιναν μόνο στὸ φέρετρο, οἱ ποικιλώνυμοι φονιᾶδες, τὰ κτήνη ποὺ βιάζουν, οἱ παιδοβιαστές, οἱ ναρκέμποροι, θὰ τολμοῦσαν μὲ περισσὴ εὐκολία κάποιοι νὰ ἐγκληματίσουν; Ὁ 63χρονος, καὶ ὁ κάθε κακόχρονος, ποὺ ἀποφυλακίστηκε καὶ κατέστρεψε παιδιά, τί ἐκμεταλλεύτηκε; Ἄν ἤξεραν, οἱ κτηνώδεις ὅτι θὰ βγοῦν ἀπὸ τὴ φυλακή, πηγαίνοντας, ὄχι στὸ σπίτι, ἀλλὰ στὸ νεκροταφεῖο, ὅπου θὰ βρεῖ ἡ κτηνωδία τὴν τελευταία της κατοικία, θὰ συνέβαινε; (Καὶ γράφω γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν δείχνουν καὶ καμμιὰ μεταμέλεια γιὰ τίς πράξεις τους. Οὔτε ἴχνος ἐνοχῆς).
Δεύτερον: Γιατί, ἡ φερόμενη ὡς κυβέρνηση, δὲν νομοθετεῖ τὴν ἰσόβια κυριολεκτικὰ κάθειρξη; Τὸ «εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο» φταίει; Κάποτε ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν ὁ Γκούρας ἤθελε καπετανιλίκια καὶ πρωτοκαθεδρίες, τοῦ εἶπε: «Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάνω ἐσένα πασιά!!». Τὸ υἱοθετῶ, βάζοντας στὴν θέση τοῦ Γκούρα, τὴν Εὐρώπη. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἡ Σκύλλα τῆς ἐπερχόμενης τραγωδίας λόγῳ τοῦ ἐνεργειακοῦ ἀρμαγεδώνα ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Χάρυβδη τῆς ἐγκληματικότητας καὶ στὴν μέση ὁ παραιτημένος καὶ κατατρομοκρατημένος πολίτης, ὁ θολωμένος ἰδιώτης.
Τρίτον: Ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἡ ἀναίδεια, ξεκινοῦν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας. Θὰ πῶ κάτι πολὺ ἁπλό. Βρίζουν, βωμολοχοῦν κάποιοι μαθητὲς στὸ διάλειμμα. (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο). Τοὺς ἀκούει ὁ δάσκαλος ἢ ὁ καθηγητής. Καὶ ρωτῶ τὴν ὑπουργὸ Παιδείας, ποὺ ὁ καημός της εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καὶ τῆς «διαφορετικότητας» ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας, γιὰ νὰ μαγαριστεῖ καὶ ἡ τελευταία Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ἡ οἰκογένεια. Πῶς ἀντιδρᾷ ὁ ἐκπαιδευτικός; Τί μπορεῖ νὰ κάνει; Ὡς δάσκαλος μάχιμος ἀπαντῶ. Τίποτε ἀπολύτως. Οἱ περισσότεροι κάνουν ὅτι δὲν ἀκοῦν, δὲν βλέπουν καὶ δὲν καταλαβαίνουν. Μήπως κάνω λάθος; Ὄχι. "Νὰ μπλέξουμε μὲ κανένα παλαβὸ γονέα";
Νὰ κλείσω μὲ μιὰ παραίνεση, διδάσκω σὲ παιδιὰ Στ' Δημοτικοῦ καί τοὺς τὰ λέω. Κι ἂν κάνω λάθος, ἂς μὲ διορθώσουν. Ἕνας σοφὸς ἔλεγε ὅτι ἄκουσε μία μάνα νὰ λέει στὴν κόρη της: «Ἄκουσε, κόρη μου, ἐγὼ σὰν μεγαλύτερη θὰ πεθάνω καὶ οἱ μέρες ποὺ ἔρχονται εἶναι πολὺ δύσκολες. Δὲν θὰ ξέρετε ποιό εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιό τὸ κακό, θὰ ξεχαστεῖ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἄν λοιπὸν ἔλθει μιὰ περίοδος τέτοια, τῆς λέει, καὶ δεῖς ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔτσι δὲν θὰ ξέρετε τί νὰ κάνετε, τότε νὰ κοιτᾷς τί κάνει ὁ κόσμος κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο».
Δεύτερη εἴδηση, καὶ πάλι παιδοβιαστής, ποὺ «ψαρεύει» μικρὰ παιδιά, τέρατα δαιμονικά, ἀκροβολισμένα στὰ σκοτάδια τοῦ διαδικτύου, λύκοι ὠρυόμενοι, ἕτοιμοι νὰ κατασπαράξουν δροσερὲς ψυχὲς καὶ ζωές.
Τέταρτη, Πέμπτη... εἴδηση ἐγκλήματα, φόνοι, βιασμοί, ληστεῖες, ἀπάτες, ἀνομίες... ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα. Καὶ τὸ κοινό - θεατές, ἀκροατὲς ἀναγνῶστες- ὑποκύπτει μοιρολατρικὰ στὴν φορὰ τῶν πραγμάτων, στὸ «τίποτε πιὰ δὲν μὲ ἐκπλήσσει» καὶ ἀποχαυνωμένο, «παιδαγωγεῖται» στὴν εὐτέλεια, ἀπολαμβάνοντας, πολλὲς φορές, τὰ διαδραματιζόμενα καὶ ἀνυπομονῶντας γιὰ τὴν συνέχεια. Ὁ σκοπός, ἀνεπαισθήτως, ἐπιτυγχάνεται. Ἀνοχή, μοιρολατρία, «νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὸν κίνδυνο», εἶναι φυσιολογικὴ ἐξέλιξη, κλειδωθεῖτε μέσα, μὲ τὴν τηλεόραση καὶ τὸ ψυγεῖο ἀγκαλιά. (Ἕνα εὐφυὲς ρητὸ λέει: «Ἄν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική». Διαφωνεῖ κάποιος; Στὶς ΗΠΑ διαβάζαμε ἢ βλέπαμε στὶς κινηματογραφικὲς ταινίες, γιὰ ἀπροσπέλαστα «γκέτο» λόγῳ ἐγκληματικότητας, γιὰ μαζικές, κατὰ συρροήν», δολοφονίες, γιὰ ἐγκλήματα σὲ «πολυσύχναστα μέρη», σκηνὲς «φὰρ οὐέστ», ἄγριας Δύσεως. Μόνο ποὺ τώρα φτάσαμε κι ἐμεῖς σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Τὸ ρητὸ πλέον δὲν ἰσχύει).
Τὸ κρίσιμο ὅμως ἐρώτημα εἶναι τὸ γιατί μεταβάλλεται ἡ πατρίδα σὲ «παράδεισο» τοῦ ἐγκλήματος; Γιατί τέτοια καὶ τόσα ἐγκλήματα πού, κατὰ τὴν τρέχουσα καὶ πάλι κοινοτοπία, ἀφήνουν «ἄφωνη τὴν Κοινὴ Γνώμη»;
Ἐν πρώτοις, εἰσαγωγικά, θὰ παραθέσω ἕναν μῦθο. Εἶναι ὁ περίφημος μῦθος ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Πρωταγόρα». Ἐκεῖ διαβάζουμε πώς, ὅταν ὁ Δίας ἔφτιαξε τὸν κόσμο, προίκισε τὰ ζῶα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ (φτερά, νύχια, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας μὴν ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδῶ καὶ τὴν Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιό τρόπο νὰ τίς κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως σὲ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; «Σὲ ὅλους νὰ τίς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ᾿ αὐτὰ τὰ δύο... Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὴν Αἰδῶ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καὶ νόμον θὲς παρ᾿ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν, κτείνειν ὡς νόσον τῆς πόλεως», Πρωταγόρας ΧΙΙ). Ὁ πλατωνικὸς μῦθος εἶναι σαφής. Οἱ ἀναιδεῖς, οἱ ἀδιάντροποι καὶ οἱ ἄδικοι εἶναι νόσοι μιᾶς κοινωνίας καὶ πρέπει νὰ «σκοτώνονται», δηλαδὴ νὰ τιμωροῦνται αὐστηρότατα καὶ ὄχι μὲ νόμους τύπου Παρασκευόπουλου καὶ τῆς σάπιας πολιτείας. (Οἱ δύο, δηλαδή, «ἠθικοὶ αὐτουργοὶ» τῶν ἐγκλημάτων).
Γιατί, λοιπόν, τὰ τόσα ἐγκλήματα;
Πρῶτον: Ἀρχὴ καὶ ρίζας τῆς ἐγκληματικότητας εἶναι ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἂς ἀφήσουμε τὰ σαλιαρίσματα περὶ δικαίου ἐπιείκειας καὶ τεκμήρια ἀθωότητας καὶ τίς ἀερόπλαστες διακηρύξεις, τίς «χαζομάρες» περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, σωφρονισμοῦ καὶ λοιπὲς ἠχηρὲς ἀνοησίες. (Δὲν εἶμαι νομικὸς καὶ ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὴν ὁρολογία). Αὐτὸ τὸ κατανοοῦν ὅλοι τους καὶ δὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία νὰ παραθέσω, τὸ πόσα ἐγκλήματα, φρικαλέα καὶ ἀποτρόπαια, ἔγιναν ἀπὸ «εὐεργετημένους» ἀπὸ τὴν θεσμοθετημένη ἀτιμωρησία. Τί σκέφτεται ὁ ἁπλὸς κόσμος; Ἄν σάπιζαν στὴν φυλακή, ἔβγαιναν μόνο στὸ φέρετρο, οἱ ποικιλώνυμοι φονιᾶδες, τὰ κτήνη ποὺ βιάζουν, οἱ παιδοβιαστές, οἱ ναρκέμποροι, θὰ τολμοῦσαν μὲ περισσὴ εὐκολία κάποιοι νὰ ἐγκληματίσουν; Ὁ 63χρονος, καὶ ὁ κάθε κακόχρονος, ποὺ ἀποφυλακίστηκε καὶ κατέστρεψε παιδιά, τί ἐκμεταλλεύτηκε; Ἄν ἤξεραν, οἱ κτηνώδεις ὅτι θὰ βγοῦν ἀπὸ τὴ φυλακή, πηγαίνοντας, ὄχι στὸ σπίτι, ἀλλὰ στὸ νεκροταφεῖο, ὅπου θὰ βρεῖ ἡ κτηνωδία τὴν τελευταία της κατοικία, θὰ συνέβαινε; (Καὶ γράφω γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν δείχνουν καὶ καμμιὰ μεταμέλεια γιὰ τίς πράξεις τους. Οὔτε ἴχνος ἐνοχῆς).
Δεύτερον: Γιατί, ἡ φερόμενη ὡς κυβέρνηση, δὲν νομοθετεῖ τὴν ἰσόβια κυριολεκτικὰ κάθειρξη; Τὸ «εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο» φταίει; Κάποτε ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν ὁ Γκούρας ἤθελε καπετανιλίκια καὶ πρωτοκαθεδρίες, τοῦ εἶπε: «Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάνω ἐσένα πασιά!!». Τὸ υἱοθετῶ, βάζοντας στὴν θέση τοῦ Γκούρα, τὴν Εὐρώπη. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἡ Σκύλλα τῆς ἐπερχόμενης τραγωδίας λόγῳ τοῦ ἐνεργειακοῦ ἀρμαγεδώνα ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Χάρυβδη τῆς ἐγκληματικότητας καὶ στὴν μέση ὁ παραιτημένος καὶ κατατρομοκρατημένος πολίτης, ὁ θολωμένος ἰδιώτης.
Τρίτον: Ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἡ ἀναίδεια, ξεκινοῦν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας. Θὰ πῶ κάτι πολὺ ἁπλό. Βρίζουν, βωμολοχοῦν κάποιοι μαθητὲς στὸ διάλειμμα. (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο). Τοὺς ἀκούει ὁ δάσκαλος ἢ ὁ καθηγητής. Καὶ ρωτῶ τὴν ὑπουργὸ Παιδείας, ποὺ ὁ καημός της εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καὶ τῆς «διαφορετικότητας» ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας, γιὰ νὰ μαγαριστεῖ καὶ ἡ τελευταία Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ἡ οἰκογένεια. Πῶς ἀντιδρᾷ ὁ ἐκπαιδευτικός; Τί μπορεῖ νὰ κάνει; Ὡς δάσκαλος μάχιμος ἀπαντῶ. Τίποτε ἀπολύτως. Οἱ περισσότεροι κάνουν ὅτι δὲν ἀκοῦν, δὲν βλέπουν καὶ δὲν καταλαβαίνουν. Μήπως κάνω λάθος; Ὄχι. "Νὰ μπλέξουμε μὲ κανένα παλαβὸ γονέα";
Νὰ κλείσω μὲ μιὰ παραίνεση, διδάσκω σὲ παιδιὰ Στ' Δημοτικοῦ καί τοὺς τὰ λέω. Κι ἂν κάνω λάθος, ἂς μὲ διορθώσουν. Ἕνας σοφὸς ἔλεγε ὅτι ἄκουσε μία μάνα νὰ λέει στὴν κόρη της: «Ἄκουσε, κόρη μου, ἐγὼ σὰν μεγαλύτερη θὰ πεθάνω καὶ οἱ μέρες ποὺ ἔρχονται εἶναι πολὺ δύσκολες. Δὲν θὰ ξέρετε ποιό εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιό τὸ κακό, θὰ ξεχαστεῖ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἄν λοιπὸν ἔλθει μιὰ περίοδος τέτοια, τῆς λέει, καὶ δεῖς ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔτσι δὲν θὰ ξέρετε τί νὰ κάνετε, τότε νὰ κοιτᾷς τί κάνει ὁ κόσμος κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο».
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
Η σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία είναι ένας βόθρος που ξερνά συνεχώς βοθρολύματα αντίχριστου και αντιεκκλησιαστικού μένους, διαθρησκειακού συγκρητισμού και σχετικισμού, ηθικής διαστροφής και εκφυλισμού, σπίλωσης συνειδήσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα νεοταξικό εργαλείο αλλοτρίωσης των μαζών.
Δρα, από μεθόδου και εκ συστήματος, με σκοπό το διαστροφικό μετασχηματισμό της νεοελληνικής κοινωνίας.
Έχει υποκαταστήσει, με την αρνητική έννοια, τη δικαιοσύνη με τα τηλε-δικαστήρια που έχει στήσει.
Η δε δικαιοσύνη, διά των θεσμικών της φορέων, τον έχει, εν πολλοίς, καταλείψει ασύδοτο και ανεξέλεγκτο να διαφθείρει συνειδήσεις και χαρακτήρες.
Ο σύγχρονος τύπος και τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαχρείωσης και εξαπάτησης) είναι ένα απέραντο χαμαιτυπείο, ένα διαφθορείο, ένα σχολείο εκμάθησης και σπουδής στην αλλοτρίωση και τον εκφυλισμό.
Η μεγαλύτερη χαβούζα της χώρας σήμερα είναι η σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία.