Πατερική παρηγοριά στους πενθούντες

Να μη λυπούμαστε; 

   Κάποιος προβάλλει μια πολύ ανθρώπινη απορία. Πώς μπορούμε, λέγει, να μη λυπούμαστε, όταν πεθάνει ο γιος ή το κορίτσι ή η γυναίκα μας; 

   Προσέξτε. Δεν είπα να μη λυπήστε. Είπα να μη λυπήστε χωρίς μέτρο. Εάν καταλάβουμε καλά ότι ο Θεός μας τον πήρε. Εάν χωνέψουμε καλά ότι ο άντρας και ο γιος μας ήταν θνητοί άνθρωποι, τότε γρήγορα θα έλθη και η παρηγοριά. Είναι κρίμα γι' αυτούς που αγανακτούν για το ότι πέθανε ένα αγαπητό τους πρόσωπο. Αυτοί είναι σαν να ζητούν κάτι παραπάνω από την θνητή φύση του ανθρώπου. 

   Αγαπητέ μου. Το ξέρεις καλά ότι γεννήθηκες και άνθρωπος και θνητός. 

 Ε λοιπόν. Γιατί παραστενοχωριέσαι, επειδή ήλθε ο θάνατος, ο οποίος είναι πολύ φυσιολογικό γεγονός; Φαντάσου να στενοχωριόσουν επειδή τρέφεσαι μόνο τρώγοντας φαγητό. Μην ερευνάς λοιπόν να βρεις τρόπο πώς να ζεις χωρίς να τρως.

  Έτσι ακριβώς να σκέφτεσαι και για τον θάνατο. Μην επιθυμείς να είσαι αθάνατος εδώ στη γη, αφού είσαι θνητός. Αυτό καθορίστηκε από τον Δημιουργό Θεό εξ' αρχής. 

  Μη στενοχωριέσαι άδικα. Μη θρηνείς υπερβολικά. Υπόμενε με καρτερία αυτό που νομοθέτησε ο Θεός κοινό για όλους. Αν θέλεις να θλίβεσαι πράξε το μόνο για τις αμαρτίες σου. Αυτό είναι το πιο καλό πένθος. Αυτή είναι η πιο καλή σκέψη. 

  Συμπέρασμα. Να πενθούμε συνεχώς πνευματικά. Έτσι θα χαιρόμαστε αιωνίως τον ουρανό. Θα το επιτύχουμε δε αυτό με την χάρη και την φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. 

ω η δόξα 

εις τους αιώνας

των αιώνων. Αμήν. 

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ομιλία ΞΒ΄ Εις το κατά Ιωάννην 

ΕΠΕ 14ος 176-201

Από το βιβλίο "Πατερική παρηγοριά στους πενθούντες"

Μετάφραση των πατερικών κειμένων υπό αρχιμ. Νικηφόρου  π"Χρ. Μανάδη

(σελ 27-28)