Πώς θα ήταν αν έμπαινα στο διήγημα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα» και ζούσα από κοντά τον Σκρούτζ, τους ήρωες του Κάρολου Ντίκενς και φυσικά τα τρία φαντάσματα;

Απόψε, καθώς διάβαζα ξανά το Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα, ένιωσα κάτι παράξενο. Οι λέξεις δεν έμεναν πια στη σελίδα. Άρχισαν να βαραίνουν, να αποκτούν σώμα και φωνή. Κι πριν το καταλάβω, βρέθηκα εκεί — στο παγωμένο Λονδίνο, με την ομίχλη να σέρνεται στα λιθόστρωτα και τις καμπάνες να αντηχούν βαριά στον αέρα.

Ο Σκρούτζ στεκόταν μπροστά μου. Όχι καρικατούρα, όχι απλώς φιγούρα βιβλίου, αλλά άνθρωπος αληθινός. Μοναχικός, κουρασμένος, κλεισμένος στον εαυτό του. Στα μάτια του είδα κάτι που με τάραξε: όχι κακία, αλλά φόβο. Φόβο μήπως αγαπήσει και πονέσει. Φόβο μήπως ανοίξει την καρδιά του και χάσει τον έλεγχο.

Κι ύστερα ήρθαν τα φαντάσματα.

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων του Παρελθόντος με πήρε απαλά απ’ το χέρι. Οι εικόνες άλλαζαν μπροστά μου σαν όνειρο. Παιδικά γέλια, χαμένες αθωότητες, στιγμές που καθόρισαν μια ζωή χωρίς να το καταλάβουμε. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο βαθιά χαράζονται μέσα μας οι πρώτες πληγές — και πόσο ανάγκη έχουμε να τις κοιτάξουμε κατάματα.

Το Πνεύμα του Παρόντος ήταν φως και ζεστασιά. Τραπέζια απλά, οικογένειες φτωχές αλλά ενωμένες, καρδιές ανοιχτές. Εκεί κατάλαβα πως ο πλούτος δεν βρίσκεται σε όσα κατέχουμε, αλλά σε όσα μοιραζόμαστε. Πόσο λίγο χρειάζεται ο άνθρωπος για να νιώσει πλήρης, όταν αγαπά και αγαπιέται.

Και τέλος… το Πνεύμα του Μέλλοντος. Σιωπηλό, βαρύ, αμείλικτο. Δεν μίλησε. Δεν χρειάστηκε. Μου έδειξε το τέλος της μοναξιάς όταν δεν αλλάζουμε πορεία. Κι εκεί, μέσα στο σκοτάδι, γεννήθηκε ο πιο δυνατός φόβος — όχι του θανάτου, αλλά μιας ζωής που δεν έζησε αληθινά.

Όταν ξαναβρέθηκα στο δωμάτιό μου, το βιβλίο ήταν ακόμα ανοιχτό. Μα εγώ δεν ήμουν πια ο ίδιος. Γιατί κατάλαβα πως το Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα δεν είναι παραμύθι. Είναι καθρέφτης. Και κάθε Χριστούγεννα μάς ρωτά το ίδιο πράγμα:

Θα αλλάξεις; Θα αγαπήσεις; Θα ανοίξεις την καρδιά σου;

Ίσως τελικά όλοι κουβαλάμε μέσα μας λίγο Σκρούτζ.

Και ίσως η μεγαλύτερη ελπίδα των Χριστουγέννων να είναι πως, όσο υπάρχει χρόνος, υπάρχει και η δυνατότητα της μεταμόρφωσης.

Γιατί το θαύμα δεν είναι τα φαντάσματα.

Το θαύμα είναι η αλλαγή της καρδιάς.

πηγή: https://romioitispolis.gr/