Και παίρνεις τον δρόμο για τον πνευματικό, που δεν είναι ο δικαστής. Επειδή εγώ δικάζω τον εαυτό μου και δεν τον συγχωρώ και τον πετάω στον βούρκο της απελπισίας και εγωιστικά τρώγομαι με την ενοχικότητα, αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι είναι και ο Θεός. Δεν με μοιάζει ο Θεός, δεν είναι σκληρός δικαστής και τιμωρός, αλλά φιλευσπλαχνος Πατέρας που δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά πως να επιιστρέψει και να ανστηθεί και να ζήσει εν Θεώ. Και ο πνευματικός είναι εις τόπον Θεού. Ο Θεός ανέβηκε στο Σταυρό για τη δική μου τη συγχώρεση και ο πνευματικός που είναι στον τόπο και στον τύπο του Χριστού, ασφαλώς και δεν θα με δικάσει;
Κάποια ημέρα ένα παληκάρι μου έλεγε, ‘’Πάτερ θα σου πω τα ίδια αμαρτήματα, ξαναέπεσα στα ίδια αμαρτήματά μου, δεν κάνω καθόλου προκοπή. Αλλά να ξέρεις, έρχομαι σε σένα γιατί κάθε φορά που σου λέω τις αμαρτίες μου ποτέ δεν είπες ένα ουφ, ούτε και αγανάκτησες, ούτε και με μάλωσες. Ποτέ δεν είδα στα μάτια σου να αντιδράσεις ούτε και να μου πεις ‘’πάλι τα ίδια κάνεις δεν ντρέπεσαι. Σε είδα πάντα με αγάπη να με συγχωρείς και να μου δίνεις ελπίδα. Κι έτσι δε νιώθω μόνος μου. Νιώθω ότι μ’ αγαπάει ο Χριστός και νιώθω ότι μέσα απ’ το πρόσωπό σου με αγαπάει ο Χριστός επειδή εσύ μ αγαπάς και παίρνω την αγκάλη σου. Παρόλο που είμαι αμαρτωλός, νιώθω αγκάλη Θεού στη ζωή μου μέσα από σένα, δεν είμαι μόνος μου. Είναι ο Χριστός μαζί μου.’’
Είναι αλήθεια πως συγκλονίστηκα με τη μαρτυρία του, όχι ότι εγώ είμαι κάτι άλλα που ένιωσα ότι ο καθένας μας ψάχνει αυτήν την αποδοχή και παρουσία του Θεού μέσα στα σκότη των ενοχών του. Τους ανθρώπους τους διαλύει ο τρόπος της ζωής με τους τόσους πειρασμούς, με τις τόσες αμαρτίες που κυκλώνουν και πέφτουν όλα πάνω τους. Ο πνευματικός πως μπορεί να γίνει δικαστής τη στιγμή που ο Χριστός λέγει πως δεν ήρθε για να δικάσει αλλά για να σώσει τον αμαρτωλό. Ο Χριστός φερόταν με αγάπη προς όλους και τον κατηγορούσαν πως είναι ο φίλος των τελωνών και των πορνών. Και τούτο συνέβαινε από την αγάπη και την παρουσία που τους πρόσφερε στην μοναξιά των αμαρτιών τους; Πώς ένας πνευματικός σ’ έναν άνθρωπο πεσμένο και απελπισμένο μπορεί να κάνει την μοναξιά της αμαρτίας του ακόμα πιο μεγάλη με το να τον τιμωρεί απομακρύνοντας τον από την Θεία Κοινωνία;….. βάζοντας τον ανελέητους κανόνες; Μα είναι αδύνατον. Ο αμαρτωλός έρχεται με ελπίδα για να πάρει και φως και χαρά και να σβήσει την την μοναξιά του. Πώς είναι δυνατόν να νιώσει ότι ο Χριστός τον ακυρώνει και τον τιμωρεί και θεωρεί πως είναι άχρηστος; Μέσα από την μετάνοια του ζει την αγάπη του Χριστού και την αγάπη όλων των αδελφών. Δεν είναι πλέον μόνος.
Αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Τοπάλης
πηγή: ομάδα viber "Εκκλησιασμός"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου