Διαβάζουμε στὸ
Γεροντικὸ πὼς ἕνας ἱερέας πολὺ ἐνάρετος, ὁ Πελάγιος, πολεμήθηκε πολὺ σκληρὰ ἀπὸ
τὸν πειρασμὸ τῆς ὀλιγοπιστίας. Ὁ λογισμὸς τοῦ ἔλεγε «πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ
γίνεται τὸ ψωμὶ Σῶμα Χριστοῦ καὶ τὸ κρασὶ Αἷμα Χριστοῦ στὴ Θεία Λειτουργία;». Ἀπ’
τοὺς λογισμοὺς αὐτοὺς ἔπεφτε σὲ μεγάλη θλίψη. Προσευχήθηκε στὴν Παναγία καὶ τὴν
παρακάλεσε νὰ τὸν πληροφορήσει σχετικά.
Κάποια μέρα, λοιπόν, ἐνῶ λειτουργοῦσε, ὅταν ἔφτασε στὸ «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου...», ἐξαφανίστηκε ἀπὸ τὸ δισκάριο ὁ ἅγιος Ἄρτος. Ἐρεύνησε ὁ Πελάγιος τριγύρω, ἀλλὰ δὲν Τὸν βρῆκε.
– Παναγία μου, φώναξε τρομαγμένος, γνωρίζω ὅτιγιὰ τὴν ὀλιγοπιστία καὶ τὴν ἀμφιβολία μου μὲ σι χάθηκε ὁ Χριστὸς κι ἔφυγε ἀπὸ μπροστά μου, γιὰ νὰ μὴν κοινωνήσω, ὁ ἀνάξιος. Ἐσὺ ὅμως παρακάλεσέ Τον νὰ μὲ συγχωρήσει!
Βλέπει τότε μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα τὴν ὑπερένδοξη Βασίλισσα μὲ τὸ Θεῖο Βρέφος στὴν ἀγκα λιά της νὰ τοῦ λέει:
– Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι ὁ Ποιητὴς τῆς οἰκουμένης,ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Αὐτὸς πέθανε στὸ Σταυρὸ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ ἀναστήθηκε. Αὐτὸς καὶ καθημερινὰ συγκαταβαίνει μὲ θαυμαστὸ τρόπο στὸ σχῆμα τοῦ ψωμιοῦ καὶ τοῦ κρασιοῦ, γιὰ τὴν πολλὴ ἀγάπη Του στοὺς ἀνθρώπους, καὶ προσφέρεται σ’ αὐτοὺς γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς τους. Ψηλάφησέ Τον, λοιπόν, κι ἐρεύνησε ἄφοβα, γιὰ νὰ διαπιστώσεις ὅτι πρόκειται γιὰ ἀληθινὴ θεωρία, ὅτι εἶναι σῶμα πραγματικὸ μὲ σάρκα καὶ αἷμα, καθὼς Τὸν γέννησα. Ἔτσι ἀκριβῶς γίνονται ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος ὅταν λειτουργεῖς. Ἐπειδὴ ὅμως, ἡ ἀνθρωπίνη φύση δὲν μπορεῖ νὰ φάει σάρκα ὠμὴ καὶ νὰ πιεῖ αἷμα, γι’ αὐτὸ μὲ πάνσοφο τρόπο ὁ Παντοδύναμος προσφέρεται μὲ τὴ μορφὴ τοῦ ψωμιοῦ καὶ τοῦ κρασιοῦ, ὥστε νὰ μπορεῖ ὁ καθένας νὰ Τὸν μεταλαμβάνει μὲ λαχτάρα καὶ πόθο. Κοινώνησε, λοιπόν, κι ἐσὺ μὲ εὐλάβεια καὶ πίστη, γιατὶ ὅποιος Τὸν παίρνει μέσα του ἄξια, γίνεται μέτοχος τῆς θείας δόξας Του. Μ’ αὐτὰ τὰ λόγια ἡ Δέσποινα ἀπέθεσε τὸ Βρέφος στὴν Ἁγία Τράπεζα, κι ἀφοῦ Τὸ προσκύνησε ταπεινά, ἔγινε ἄφαντη.
Τότε ὁ ἱερέας πῆρε μὲ φόβο καὶ χαρὰ στὰ χέρια του τὸ θεῖο Βρέφος, Τὸ ἀσπάστηκε εὐλαβικὰ καὶ διαπίστωσε πὼς ἦταν, πράγματι, ἕνα ζωντανὸ βρέφος μὲ ἀληθινὴ σάρκα. Ὕστερα Τὸ ἀκούμπησε στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἔπεσε στὴ γῆ καὶ προσευχήθηκε μὲ δα κρυα:
Πιστεύω, Κύριε, καὶ ὁμολογῶ πὼς Ἐσὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ γεννήθηκες ἀπὸ τὴν ἀειπάρθενη Μαρία. Σ’ εὐχαριστῶ γιὰ τὴ χάρη ποὺ ἀξιώθηκα σήμερα ὁ ἀνάξιος, καὶ παρακαλῶ νὰ μοῦ συγχωρέσεις τὴν παλιά μου δυσπιστία. Καὶ τώρα ἀξίωσέ με νὰ Σὲ κοινωνήσω ὄχι σὰν βρέφος, ἀλλὰ σὰν “Ἄρτο”.
Ἀφοῦ προσευχήθηκε ἔτσι μὲ πίστη, σηκώνεται καὶ βλέπει μπροστά του τὸν Ἅγιο Ἄρτο ὅπως καὶ πρίν. Μετέλαβε μὲ εὐφροσύνη καὶ συνέχισε σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ ἱερουργεῖ τὰ θεῖα Μυστήρια μὲ πε ρισσὴ εὐλάβεια.
Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ περιγράφει πολὺ ἔντονα τὴν ἀγωνία αὐτοῦ τοῦ ἱερέως μπροστὰ στοὺς λογισμοὺς τῆς ὀλιγοπιστίας ποὺ τοῦ ἐνέσπειρε ὁ διάβολος. Ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωκε τὴν πληροφορία καὶ δυνάμωσε τὴν πίστη του μὲ τὴν θαυμαστὴ παρουσία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὅμως, περιγράφει καὶ τὴν δική μας ἀγωνία τὴν ὥρα ποὺ παριστάμεθα ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, γιὰ νὰ κοινωνήσουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἱερέας καλεῖ ὅλους τοὺς πιστοὺς μὲ τὴν πρόσκληση «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Σὰν ἀπαραίτητη προϋπόθεση καὶ προετοιμασία τῆς καρδιᾶς εἶναι νὰ ζεῖ αὐτὴν τὴν πίστη ὅτι κοινωνᾶ αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ βαθειὰ πίστη μας στὸ θαῦμα ποὺ συντελεῖται στὴ Θεία Λειτουργία μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν ὥρα τοῦ Καθαγιασμοῦ τελεῖται ἡ μεταποίηση τοῦ ἄρτου σὲ Σῶμα Χριστοῦ καὶ τοῦ οἴνου σὲ Αἷμα Χριστοῦ. Ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε «γῆ καὶ σποδὸς» πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ κοινωνήσουμε εἶναι αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου.
Αὐτὴν τὴν πίστη τὴν ἐκφράζει πολὺ ἔντονα ἡ εὐχὴ τῆς Θείας Μεταλήψεως ποὺ λέμε λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία. Ἐκφράζει ὅλη τὴν πραγματικότητα ποὺ ζοῦμε ὅτι πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τεθυμένος (θυσιασμένος). Ὁ πιστὸς τὴν ὥρα ποὺ περιμένει νὰ κοινωνήσει λέγει μέσα του τὴν εὐχὴ αὐτή, δημιουργεῖ τὴν κατάνυξη, ἑδραιώνει τὴν πίστη του καὶ ἀναλύεται σὲ δάκρυα μπροστὰ στὸν Χριστό, Τὸν ὁποῖο πρόκειται νὰ γευθεῖ καὶ νὰ ἑνωθεῖ. Ἁπλὰ καὶ σταθερὰ ὁμολογεῖ τὴν πίστη του μέσα του: «Πιστεύω, Κύριε, καὶ ὁμολογῶ ὅτι σὺ εἶ ἀληθῶς ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὦν πρῶτός εἰμι ἐγώ. Ἔτι πιστεύω ὅτι τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ ἄχραντον Σῶμά σου καὶ τοῦτο αὐτό ἐστι τὸ τίμιον Αἷμά σου. Δέομαι οὖν σου· Ἐλέησόν με καὶ συγχώρησόν μοι τὰ παραπτώματά μου, τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια, τὰ ἐν λόγῳ, τὰ ἐν ἔργῳ, τὰ ἐν γνώσει καὶ ἀγνοίᾳ· καὶ ἀξίωσόν με ἀκατακρίτως μετασχεῖν τῶν ἀχράντων σου μυστηρίων, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον».
Ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος τέλεσε τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ τὸ ἴδιο Μυστήριο συνεχίζεται ἕως καὶ σήμερα σὰν μία ἄρρηκτη συνέχεια. Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι παρὼν ὁ Χριστὸς καὶ στρώνει τὴν Τράπεζα καὶ μεταδίδει στοὺς πιστούς. Σὲ κάθε ἐνορία ποὺ τελεῖται τὸ Μυστήριο δὲν εἶναι ἄλλος Χριστός, ἀλλὰ εἶναι ἡ συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ἡ κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ ἴδια θυσία τοῦ Σταυροῦ ποὺ συνεχίζεται μέσα στοὺς αἰῶνες. Ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ τελεῖ ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὁ ἱερέας εἶναι ἡ συνέχεια τοῦ Χριστοῦ, στέκεται «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ» καὶ τελεῖ τὸ Μυστήριο. Εἶναι ὁ ἄλλος Χριστός, ὅταν ντυμένος τὴν ἱερατική του στολὴ λειτουργεῖ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Τὸ κύριο σημεῖο τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι τὸ σημεῖο τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Ὁ ἱερέας παίρνει στὰ χέρια του τὰ Τίμια Δῶρα καὶ λέγει «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα». Εἶναι ἡ ὥρα ποὺ ἐπικαλεῖται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ καθαγιάζονται τὰ δῶρα. Σταυρώνει τὸ ψωμὶ καὶ μεταποιεῖται σὲ Σῶμα Χριστοῦ, σταυρώνει τὸ κρασὶ καὶ μεταποιεῖται σὲ Αἷμα Χριστοῦ μὲ τὴν καθαγιαστικὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅπως τότε ὁ προφήτης Ἠλίας ἐπικαλέσθηκε τὸν Θεὸ καὶ ἔστειλε φωτιὰ καὶ κατέκαψε τὴν θυσία, ἔτσι καὶ ὁ ἱερέας στέκεται μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ ἐπικαλεῖται τὸν Θεὸ καὶ κατεβάζει ὄχι φωτιά, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο πάνω στὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ καὶ μεταβάλλονται, μεταστοιχειοῦνται σὲ τίμιον Σῶμα Χριστοῦ καὶ τίμιον Αἷμα Χριστοῦ. Γίνεται θαῦμα. Εἶναι πραγματικὴ παρουσία τοῦ Κυρίου.
Τὸ Μυστήριο αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἐρευνηθεῖ μὲ ἀνθρώπινο νοῦ, ἀλλὰ μόνο ἡ πίστη μπορεῖ νὰ τὸ ἐλέγξει, ποὺ εἶναι «πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Μὴν πεῖς πῶς γίνεται αὐτό, διότι ὅλα δὲν ἐξηγοῦνται μὲ λογικὸ καὶ λόγια. Ὁ Κύριος ποὺ μὲ ἕνα Του λόγο δημιούργησε ὅλο τὸ σύμπαν καὶ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς ἔκανε τόσα θαύματα μπορεῖ νὰ κάνει κι αὐτὸ τὸ θαῦμα. Τελεῖται σὲ κάθε Θεία Λειτουργία μοναχὰ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ποὺ ἔχουν τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ στὴν ἱερωσύνη τους καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ τοὺς σχισματικούς. Βέβαια, οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν πὼς ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μικρὸς γιὰ νὰ ἐξηγήσει τὰ τοῦ Θεοῦ, εἶναι σὰν νὰ θέλει νὰ ἀδειάσει ὅλη τὴν θάλασσα μὲ ἕνα κουβαδάκι. Ὅμως, παρόλο ποὺ δὲν θέλουν νὰ τὸ ἀναλύσουν λογικά, χάριν τῆς καλλιέργειας τῶν χριστιανῶν ἀναφέρουν παραδείγματα ἀπὸ τὴν φύση, ὅπου βλέπουμε τὸ θαῦμα παντοῦ νὰ ὑπάρχει ἀλλὰ λόγω τῆς συνηθείας δὲν τὸ ἐντοπίζουμε. Ἔτσι λέγει ὁ Ἅγιος Δαμασκηνὸς «ὅπως τὸ ψωμί, τὸ κρασὶ καὶ τὸ νερὸ μεταβάλλονται σὲ σῶμα καὶ αἷμα αὐτοῦ ποὺ τρώγει καὶ πίνει, καὶ δὲν γίνονται ἄλλο σῶμα, παρὰ τὸ προηγούμενο σῶμα του, ἔτσι ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως, ὁ οἶνος καὶ τὸ ὕδωρ μὲ τὴν ἐπίκληση καὶ ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὑπερφυῶς μεταποιοῦνται σὲ σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, καὶ δὲν εἶναι δύο, ἄλλα ἕνα καὶ τὸ αὐτό».
Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μεταφέρει μία ἄλλη οἰκεία εἰκόνα, τοῦ βρέφους καὶ τοῦ γάλακτος ποὺ θηλάζει ἀπὸ τὴν μάνα του. «Τὸ βρέφος ποὺ θὰ γεννηθεῖ, ἂν δεν φάει τὴ σάρκα καὶ δὲν πιεῖ τὸ αἷμα τῆς μητέρας του, δὲν ἔχει ζωή. Καὶ μὴ θελήσεις νὰ φέρεις ἀντίρρηση ὅτι δὲν εἶναι αἷμα αὐτὸ ἀλλὰ γάλα, διότι ὡς πρὸς τὴν φυσική του σύσταση εἷναι ἀληθινὸ αἷμα ποὺ ἔπειτα μεταβάλλεται σὲ λευκότητα γάλακτος. Ἔτσι, ὁ Χριστὸς σὲ ὅσους Τὸν δέχτηκαν ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ γίνουν τέκνα Του. Πές μου ὅμως, πῶς θὰ ζήσουν καὶ πῶς θὰ τραφοῦν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ ποὺ μόλις γεννοῦνται; Ἀσφαλῶς μοναχὰ ἂν τρέφονται μὲ τὶς μυστικὲς σάρκες καὶ ἂν πίνουν τὸ μυστικὸ αἷμα τῆς τικτούσης Ἐκκλησίας».
Τὸ ἴδιο θαῦμα λέγουν ὅτι γίνεται καὶ στὰ δένδρα. Τὸ ἴδιο νερὸ ποτίζει καὶ τὸ ἀμπέλι, καὶ τὴν μηλιὰ καὶ τὴν ροδακινιὰ καὶ ὅλα τὰ ὀπωροφόρα δένδρα. Κι ὅμως, τὸ καθένα τους βγάζει τὸν ἀνάλογο καρπό. Πῶς γίνεται; Εἶναι ἕνα θαῦμα τῆς φύσεως ποὺ τὸ βλέπουμε συνεχῶς καὶ τὸ ἀποδεχόμαστε χωρὶς νὰ μποροῦμε νὰ τὸ ἐξηγήσουμε. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ὁ ζωήρυτος Ποταμὸς τῆς Ἐκκλησίας, ποτίζει τὸ δέντρο τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι στὸ μέσον τοῦ παραδείσου καὶ τρέφει μὲ τοὺς καρπούς του τοὺς πιστούς.
Βρισκόμενοι, λοιπόν, μπροστὰ στὴν Ὡραία Πύλη ἕτοιμοι νὰ κοινωνήσουμε, ἂς σηκώσουμε τὰ μάτια τῆς πίστεώς μας στὸν οὐρανὸ κι ἂς ἀκούσουμε τὸν Ἱ. Χρυσόστομο νὰ μᾶς προτρέπει: «Ἄνοιξε τὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ καὶ κοίτα ἐκεῖ μέσα καὶ θὰ ἀτενίσεις τὸ σῶμα τοῦ βασιλέ ως Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ τιμιώτερο ἀπὸ καθετὶ ἄλλο, τὸ βλέπεις καὶ στὴ γῆ. Καὶ δὲν τὸ βλέπεις μόνον ἀλλὰ καὶ τὸ ψηλαφεῖς. Καὶ δὲν τὸ ψηλαφεῖς ἁπλῶς, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐσθίεις καὶ τὸ παίρνεις μαζί σου. Λοιπόν, καθάριζε τὴν ψυχή σου, ἑτοίμαζε τὴν σκέψη σου προκειμένου νὰ ὑποδεχθεῖς τὸ μυστήριο αὐτό».
Τὴν ὥρα ποὺ λαμβάνεις τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ στὸ στόμα σου, ποὺ μοιάζει σὰν τὸ σπήλαιο ποὺ δέχτηκε καὶ γεννήθηκε τὸ βρέφος Χριστός, μὴ σὲ γελᾶ ἡ γεύση σου ποὺ νιώθει ψωμὶ καὶ γλυκὸ κρασί. Ὄχι! Βγὲς ἀπ’ αὐτὴν τὴν γήινη γεύση καὶ πὲς πὼς μέσα ἐκεῖ κρύβεται ὅλος ὁ Θεός, ὅπως ἀκριβῶς κρυβόταν μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύση Του ἐδῶ στὴ γῆ καὶ μόλις λίγο ἀποκαλύφθηκε στὴν Μεταμόρφωση ἄστραψε σὰν ἥλιος. Τὴν ὥρα ποὺ στὴ σειρά σου περιμένεις νὰ κοινωνήσεις, νὰ φωνάζεις καὶ νὰ λέγεις μέσα σου ὅτι αὐτὸ ποὺ κοινωνῶ εἶναι τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μου, τοῦ Θεοῦ μου, «αὐτὸ τὸ σῶμα μαστιζόμενο, καρφωνόμενο στὸν Σταυρὸ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ κρατήσει ὁ θάνατος. Αὐτὸ τὸ σῶμα καὶ ὁ ἥλιος, ὅταν τὸ εἶδε πάνω στὸν σταυρό, ἔκρυψε τὶς ἀκτίνες του. Γι’ αὐτὸ τὸ σῶμα τὸ καταπέτασμα σχιζόταν καὶ οἱ πέτρες ἔσπαζαν καὶ ἡ γῆ σειόταν. Τὸ σῶμα αὐτὸ ποὺ κοινωνοῦμε εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ματώθηκε, ποὺ τρυπήθηκε ἀπὸ τὴν λόγχη, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀνέβλυσαν πηγὲς σωτηρίας γιὰ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη»
Νὰ λὲς ὅτι «γεύομαι τὸ Σῶμα ἐκεῖνο ποὺ κάθεται στοὺς Οὐρανοὺς καὶ ποὺ τὸ προσκυνοῦν οἱ Ἄγγελοι, ποὺ εἶναι κοντὰ στὴν ἀκήρατη δύναμη». Τὴν ὥρα ποὺ κοινωνᾶς νὰ νιώθεις ὅτι ἔχεις βάλει τὰ χείλη σου στὴν ἄχραντη πλευρὰ τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ καὶ πίνεις τὸ Αἷμα ποὺ ἀναβλύζει.
«Ἂν ἤμασταν χωρὶς σῶμα, ὁ Θεὸς θὰ μᾶς παρέδιδε μόνον ἀσώματα δῶρα. Τώρα ὅμως μὲ τὰ αἰσθητὰ μᾶς παραδίδει τὰ νοητά. Πόσοι λένε τώρα ἤθελα νὰ δῶ τὴ μορφή Του, τὸ πρόσωπό Του, τὰ ροῦχα Του, τὰ ὑποδήματά Του! Ὁρίστε· Τὸν βλέπεις, Τὸν ἐγγίζεις, Τὸν τρώγεις. Καὶ σὺ μὲν ἐπιθυμεῖς νὰ δεῖς τὰ ροῦχα του. Ὅμως, Αὐτὸς σοῦ δίνει τὸν ἑαυτό Του, ὄχι μόνο νὰ Τὸν δεῖς, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν ἐγγίσεις, νὰ Τὸν φάγεις, νὰ Τὸν πάρεις μέσα σου. …Ποιός βοσκὸς τρέφει τὰ πρόβατά του μὲ τὰ δικά του μέλη; Καὶ τί λέγω γιὰ τὸ βοσκό; Μάνες εἶναι, καὶ πολλὲς φορές, μετὰ τὴ γέννα, παραδίδουν τὰ παιδιά τους σὲ παραμάνες. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν τὸ ἄντεξε αὐτό· ἀλλὰ ὁ Ἴδιος μᾶς τρέφει μὲ τὸ δικό Του σῶμα καὶ τὸ δικό Του αἷμα».
Μέσα ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τῶν Πατέρων ἡ πίστη μας ἀνανεώνεται καὶ αὐξάνει καὶ ὅσο πιὸ πολὺ ἀναδιφοῦμε σ’ αὐτὴν τὴν προετοιμασία καὶ τὴν πίστη τόσο πιὸ πολὺ γευόμαστε τὴν χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Θεία Κοινωνία μέσα μας. Μεταλαμβάνουμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ ἐν τύπω τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου καὶ γινόμαστε σύσσωμοι καὶ σύναιμοι Χριστοῦ, «κοινωνοὶ θείας φύσεως». Καὶ γονάτιζα καὶ προσευχόμουνα.
Βρίσκομαι μπροστὰ στὴν Ὡραία Πύλη περιμένοντας νὰ κοινωνήσω. Ἄραγε ποιά λόγια καὶ ποιές σκέψεις πρέπει νὰ κατακλύζουν τὴν καρδιά μου; Ποιά πίστη πρέπει νὰ σκηνώνει μέσα μου καὶ νὰ γλυκαίνει ὁλόκληρη τὴν καρδιά μου καὶ νὰ ἀναλύεται σὲ δάκρυα; Ἄκουγα τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο νὰ μοῦ φωνάζει «μὴν πλησιάσεις στὰ Ἅγια ἄνευ δακρύων». Καὶ ἔκλαιγα καὶ ντυνόμουνα τὴν πίστη μου. Κοινώνησα καὶ τὸ στόμα μου γέμισε ἀπὸ τὴ γλυκύτητα τοῦ Θεοῦ, γιατὶ εἶναι ὅλος ὁ Χριστὸς ἐντός μου. Ψηλαφοῦσα τὸν ἑαυτό μου καὶ ἔλεγα πὼς ἔνοικός μου καὶ οἰκία μου εἶναι ὁ Χριστός.
Χριστοφόρος ναὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου