Κοιτώ τον Σταυρό….

Κοιτώ τον Σταυρό μέσα από μια φωτογραφία……Τον Θεό μου Τον συνέλαβαν, Τον εκτύπησαν και Τον έφτυσαν, «εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω» είπαν (Ιωάν. 19, 4). Αυτό όμως προκάλεσε ένα ισχυρότερο ξέσπασμα: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!» Η απόλυτη θυσία….για να σωθεί ο άνθρωπος….

Νωρίτερα είχε παραδώσει στους μαθητές τη Θεία Ευχαριστία…. «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν…». Τα συγκλονιστικά αυτά λόγια του Κυρίου, μέχρι το τέρμα των αιώνων θα δονούν την κάθε χριστιανική ψυχή. Η Μνήμη του Χριστού όμως, η θύμησή Του είναι μία εντελώς διαφορετική κατάσταση ψυχής. Δεν είναι αφηρημένες σκέψεις ακόμη και θεολογικές. Δεν είναι γλυκανάλατος υποκειμενικός ευσεβισμός με στοιχεία αυτοδικαίωσής μας. Η θύμηση του Θεού - με κέντρο αναφοράς της την συμμετοχή μας στο Σώμα και Αίμα Του - είναι διαρκής πορεία-μετάνοιας και συντριβής. Η Θεία Κοινωνία δεν είναι το τέλος μιας προσπάθειας αλλά η αρχή της μετανοίας μας!

  Και σήμερα ζήσαμε μια περίεργη εμπειρία, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, στο προαύλιο ενός ναού, να μην μπορούμε να αντικρίσουμε τον Σταυρό σου Χριστέ μας…..παρακαλώντας Σε, να μας ελεήσεις…  να μεταλάβουμε. Γύρω πρόσωπα δακρυσμένα.... Αυτή η συμμετοχή μας στο Μυστήριο των Μυστηρίων, στην Κοινωνία της Αγάπης του Θεού, που μας δίνει την δυνατότητα να γίνουμε («όπως η μάνα με το παιδί»), σάρκα από τη Σάρκα Σου και αίμα από το Αίμα Σου….. ΘΑ ΔΙΑΚΟΠΕΙ.

«Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν…»

Μα πώς Θεέ μου…..δεν μας το επιτρέπουν….

«Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» ακούγεται μια φωνή μέσα μου….

    Διαβάζω για "θεριακλῆδες" μα εγώ Χριστέ μου Εσένα διαλέγω ….Στο μυαλό έχουν μαζευτεί όλα τα διλήμματα της μέρας και τα επιχειρήματα μιλούν μεταξύ τους με ένταση, χωρίς να ακούνε το ένα το άλλο:

– Θρησκευτικότητα ή κοινωνικό καθήκον;

– Υπακοή στον Επίσκοπο ή όπως κρίνω;

– Θεία Κοινωνία ή καθησυχασμός του άρρωστου παππού στο σπίτι;

– Πίστη η λογική;

– Λατρευτική ζωή ή ο μη σκανδαλισμός των ανθρώπων;

– Αποχή από τις ακολουθίες: ολιγοπιστία ή ευθύνη;

– Πρώτα «εγώ και ο Θεός» ή πρώτα «εγώ και ο αδελφός;»

Κι άλλα…κι άλλα πολλά!

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, ήρθε η απάντηση….

«Παιδί μου, τέρμα τα ψέματα! Οι ακροβασίες να τα έχεις με όλους καλά, οι συμβιβασμοί χωρίς συγκρούσεις, τα ταξίδια πατώντας σε δύο βάρκες, όλα αυτά να τα ξεχάσεις. Έφτασε ο καιρός ν΄ αποφασίσεις πού θα δώσεις ολοκληρωτικά την καρδιά σου:

Στον κόσμο ή σε Μένα.

Κι ό,τι αποφασίσεις πράξε……

Σταδιακά λοιπόν αλλά σταθερά  - αντιπαθούντες την κακία που είναι γέννημα και θρέμμα του πονηρού αυτές τις πανάγιες ημέρες λίγο πριν από το Πάσχα, ας αποτινάξουμε τους μαύρους χιτώνες της αμφιβολίας - και ας ντυθούμε το λευκό μανδύα της πίστης.

Γιατί έτσι θα πάρει σάρκα και οστά μέσα μας, το «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» και γιατί έτσι θα μπορέσουμε να ψάλλουμε μαζί με τον υμνωδό τον νικητήριο παιάνα της Εκκλησίας συγχωρούντες «πάντα τη Αναστάσει!...».

 «Καλή μετοχή στη χαρά της Αναστάσεώς Του !!!»