Ο Ιερός Χρυσόστομος αντιδρούσε όταν του έλεγαν ότι έχουν εχθρούς. Οι αδελφοί μας, έλεγε με απόλυτο τρόπο, ποτέ δεν μπορούν να είναι και να ονομάζονται ως οι εχθροί μας. Έναν μονάχα έχουμε εχθρό, το διάβολο και ποτέ τον αδερφό συνάνθρωπο. Προς τον αδελφό σου ποτέ σου να μην έχεις απέχθεια και κακία.
‘’ Ἕνα μόνον ἐχθρὸν ἐκελεύσθημεν ἔχειν τὸν διάβολον·
πρὸς αὐτὸν μηδέποτε καταλλάττου,
πρὸς δὲ τὸν ἀδελφὸν μηδέποτε κατὰ καρδίας ἀπεχθῶς ἔχε.’’
Όμως ομιλώντας εδώ ο ιερός Πατήρ θεωρεί ότι ο άνθρωπος συχνά ξεφεύγει σε τέτοιες εντάσεις και κακίες, που τις ονομάζει μικροψυχία και που θα πρέπει απόλυτα να είναι μόνο εφήμερες. Συνιστά τον πιστό άνθρωπο με επιμονή πολύ και δύναμη να τρέχει ξωπίσω του παρεξηγημένου αδελφού, να τον αρπάζει με δύναμη και να κάνει το πάν για να συμφιλιωθεί πριν δύσει ο ήλιος.
‘’Έναν μόνον εχθρό διαταχθήκαμε από τον Θεό να έχουμε, τον διάβολο. Προς αυτόν ποτέ σου μην συμφιλιωθείς, προς δε τον αδελφό σου ποτέ σου να μην έχεις απέχθεια μέσα από την καρδιά σου.
Κι αν συμβεί κάποια μικροψυχία, να μην περνάει το διάστημα της ημέρας. Έτσι το λέει ο Απ. Παύλος ‘’Ὁ ἥλιος γὰρ, φησὶ, μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν.’’ Σε ένα μάλωμα, ‘’αν πριν βραδιάσει έρθεις σε μια καταλλαγή και ειρήνευση, τότε θα έχεις και από τον Θεό το συχώριο. Αν όμως περαιτέρω παραμείνεις ως εχθρός με την κακία σου, τούτο δεν προέχεται εκ παρασυρμού από την οργή και το θυμό, αλλά η απέχθεια αυτή προέρχεται από την πονηριά σου και από μια ψυχή που είναι μιαρή και που μελετά την κακία.
Όμως το μεγάλο κακό δεν είναι που μόνο στερείς τον εαυτό σου από την συγχώρηση του Θεού, αλλά με την αναβολή γίνεται πιο δύσκολο κατόρθωμα η συμφιλίωση. Κι αν περάσει μια μέρα πιο μεγάλη γίνεται η αισχύνη, κι αν περάσει δεύτερη ημέρα αυξάνει περισσότερο∙ κι αν έρθει και τρίτη και τέταρτη ημέρα θα προστεθεί και πέμπτη∙ και οι πέντε γίνονται δέκα, οι δέκα είκοσι, οι είκοσι εκατό, και τελικά γίνεται ανίατο το έλκος∙ διότι όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η απόσταση.
Αλλά ω! άνθρωπε τίποτα απ’ όλα αυτά να μη πάθεις απ’ τα παράλογα αυτά πάθη, μήτε να τραπείς ούτε να κοκκινίσεις, μήτε και να πεις στον εαυτό σου, ‘’μέχρι πριν λίγο τρωγόμασταν στις βρισιές με τον άλλο, και λέγαμε μύρια ακατανόμαστα λόγια, και τώρα θα πάω να συγχωρεθώ; Και ποιος δεν θα με κατηγορήσει με την μεγάλη ευκολία από την μια να μαλώνω κι από την άλλη αμέσως να συγχωρούμαι;’’ Κι όμως κανείς δεν θα σε κατηγορήσει γι’ αυτήν την ευκολία, αλλά όταν μένεις χωρίς καταλλαγή και συχώριο, τότε όλοι θα σε περιγελάσουν, τότε θα δώσεις χρόνο πολύ και παρρησία για να σε πειράζει συνεχώς ο διάβολος.
Τελικά η έχθρα όχι μόνο από το πέρασμα του χρόνου δύσκολα διαλύεται, αλλά και μεγαλώνει με όσα επιπροσθέτονται στο διάστημα αυτό. Διότι όπως η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών, έτσι και η έχθρα και τα μη υπάρχοντα αμαρτήματα τα δημιουργεί, και λοιπόν είναι αξιόπιστοι οι κατηγορούντες, όλοι αυτοί που χαίρονται με τις κακίες των άλλων και που ξεμπροστιάζουν τις ασχημοσύνες των άλλων.
Κατανοώντας όλα αυτά πρόλαβε άρπαξε στα χέρια σου τον αδελφό σου πριν σου ξεφύγει τελείως, κι αν πρέπει όλη την πόλη να περιδιαβείς για να τον βρεις εκείνη την ημέρα που μαλώσατε, κι αν πρέπει να βγεις και έξω από τα τείχη και να διαβείς δρόμο πολύ, όλα να τα αφήσεις στην άκρη και ένα μόνο να έχεις στόχο πώς να καταλλαγείς με τον αδελφό.’’
Αρχιμανδρίτης
π. Σεβαστιανός Τοπάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου