Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνὰ βλέπουμε ἀνθρώπους ποὺ εἶναι θρασεῖς καὶ ἰδιόρρυθμοι. Ἐνῶ γνωρίζουν «ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι φῶς καὶ δὲν ὑπάρχει σ’ αὐτὸν καθόλου σκοτάδι (Α’ Ἰω. α΄ 5), αὐτοὶ ζοῦν στὸ σκοτάδι, εἶναι βυθισμένοι στὴν ἁμαρτία καὶ ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν καὶ ὅτι ἔχουν κοινωνία μὲ τὸ Θεό, ἀφοῦ τηροῦν μερικὰ τυπικὰ καθήκοντα εὐσέβειας. Ὅμως δὲν εἶναι εἰλικρινεῖς, «λένε ψέματα καὶ οἱ πράξεις τους δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν ἀλήθεια» [1].
Ἡ στάση τους ἀπέναντι στὶς ὑποχρεώσεις τους εἶναι προκλητική, ἀφοῦ εἶναι γνωστὸς ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν. Δυστυχῶς, οἱ συγκεκριμένοι αὐτοὶ ἄνθρωποι θέλουν νὰ ἐμφανίζονται στὰ μάτια τῶν ἐκκλησιαζόμενων, ἂν ὄχι ὡς ἐνάρετοι, τουλάχιστον ὡς ἀθῶοι. Δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ θυσία του, δὲν τοὺς καθαρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Ἐδῶ πρέπει νὰ κάνουμε μία διευκρίνιση. Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ πρέπει νὰ τὸ ὁμολογοῦμε. Νὰ περιγράφουμε τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς συγχωρήσει. Δὲν ὑπάρχουν ἀναμάρτητοι ἄνθρωποι. Ὅμως ὅλοι μποροῦν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ βάρος καὶ τὸν ἔλεγχο τῆς συνείδησής τους. Ὅποιος ἔχει διαφορετικὴ ἄποψη δὲν εἶναι φίλος τῆς ἀλήθειας καὶ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ δὲν τὸν ἔχει φωτίσει.
Ἡ περιφρόνηση τῶν ἐντολῶν εἶναι περιφρόνηση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι λησμονοῦν νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο του καὶ νὰ συμπεριφέρονται ὅπως Ἐκεῖνος. Ἔτσι βλέπουμε χριστιανοὺς χωρὶς Χριστό, χωρὶς ἐντολές, χωρὶς ἀγώνα κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν τους καὶ χωρὶς νὰ διαφέρουν ἀπὸ τοὺς σύγχρονους εἰδωλολάτρες. Λείπει παντελῶς τὸ ἰδιάζον χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον.
Μὲ τὴν ἀγάπη ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φωτεινή. Ὅσοι κοσμοῦνται ἀπὸ αὐτὴ δὲν σκανδαλίζουν τοὺς συνανθρώπους τους, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι δὲν σκανδαλίζονται ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων. Ἀντίθετα, τὸ μῖσος εἶναι πορεία στὸ σκοτάδι. Δὲν ὑπάρχει προσανατολισμὸς στὴ ζωή, οὔτε βέβαια καὶ εὐαισθησία ἀπέναντι στοὺς ἄλλους. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸ μῖσος ἔχει τυφλὰ τὰ ματιὰ τῆς ψυχῆς του (Α΄ Ἰω. β΄ 11).
Ἐὰν θελήσουμε νὰ συγκρίνουμε τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἀγάπης μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ μίσους, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι οἱ πρῶτοι εἶναι γαλήνιοι, δὲν ἀφήνουν τὰ πάθη τους νὰ ἐκδηλωθοῦν ἐναντίον τῶν ἄλλων, κι ὅταν ἀκόμα ὑπάρχουν συμπεριφορὲς ποὺ προκαλοῦν καὶ ἀδικοῦν. Μὲ τὴν ἀνεξικακία τους σβήνουν τὴ μνησικακία καὶ βλέπουν πάντα μπροστά, σὲ κάτι καλύτερο, οὐσιαστικότερο καὶ ἐπωφελὲς γιὰ ὅλους. Ἐνῶ οἱ δεύτεροι εἶναι μονίμως ταραγμένοι, σχεδιάζουν τὸ κακὸ καὶ ἐξειδικεύουν τὴ συμπεριφορὰ τους ἀπέναντι στὰ πρόσωπα ποὺ μισοῦν, γιὰ νὰ ἔχουν ἀποτελεσματικότερη καταστροφή! Εἶναι ἀκούραστοι ἐφευρέτες τοῦ κακοῦ. Δὲν ὑπολογίζουν κόπους, ἀρκεῖ νὰ βλάψουν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μισοῦν.
Σημειώσεις: 1. Α΄ Ἰωάν, α΄ 6. 2. Α΄ Ἰωάν, β΄ 11.
πηγή: https://aktines.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου