Πρὸ ἐτῶν εἰς τὴν Φλώριναν, τὴν ἀκραίαν αὐτὴν πόλιν τῆς Πατρίδος μας, τὸν προμαχῶνα τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, Χριστιανοί, μὴ ὑποφέροντες νὰ βλασφημῆται δημοσίᾳ εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας τὴς πόλεώς των τὸ ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα τοῦ Εὐλογητοῦ Κυρίου, ἀπεφάσισαν νὰ κατέλθουν εἰς ἀγῶνα. Τὴν Κυριακὴν τοῦ Θωμᾶ, συνῆλθον εἰς πρώτην σύσκεψιν, ἐπεκαλέσθησαν τὴν βοήθειαν τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου καὶ ἔθεσαν τὰ θεμέλια μιᾶς ἀντιβλασφημικῆς ὀργανώσεως, εἰς τὴν ὁποίαν ἐνεγράφησαν ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ νεανίδες, Χριστιανοὶ ποθοῦντες τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου. Ἡ ὀργάνωσις, ἡ ὁποία ἐντὸς ὀλίγου ἐνεφανίσθη καὶ ὡς ἀνεγνωρισμένον σωματεῖον, ἤρχισε νὰ ἐκδίδῃ καὶ μικρὰν θρησκευτικὴ ἐφημερίδα ὑπὸ τὸν τίτλον «Ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ».
Εὐχάριστον γεγονός! Γεγονός, τὸ ὁποῖον μᾶς κάμνει νὰ χαίρωμεν καὶ νὰ σκιρτῶμεν, διότι ὑπάρχουν καὶ οἱ συνειδητοὶ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι, ὁπουδήποτε τῆς Ἑλληνικῆς γῆς καὶ ἐὰν εὑρίσκωνται ἐγκαταλείπουν τὴν χειμερίαν νάρκην τῆς θρησκευτικῆς ἀδρανείας, ἐκτινάσσουν τὴν τέφραν τῆς ἀδιαφορίας δεκαετιῶν ὁλοκλήρων μιᾶς νεκρᾶς θρησκευτικῆς καταστάσεως, ἀφυπνίζονται, ὑψώνουν τὸ λάβαρον τοῦ Χριστοῦ, κάμνουν καὶ πάλιν νὰ σπινθηροβολήσῃ τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα», καὶ ἐν γένει τὸ μαχητικὸν πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ νὰ ἐκδηλώνεται ὁσημέραι ζωηρότερον ἐν μέσῳ τῆς γενεᾶς μας. Ἑλλάς, μαρτυρική μας πατρίς! Δὲν θὰ εἶνε μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν οὐδεὶς θὰ δύναται νὰ ἐκστομίζῃ τὰς χυδαιοτέρας τῶν λέξεων ἐναντίον τῶν Θείων χωρὶς νὰ ἀντιμετωπίζῃ ἀπὸ στόματα θερμῶν Χριστιανῶν τὸ σωτήριον «Ἄλτ!». Ἐντὸς ὀλίγου μύριαι λόγχαι ἑνὸς εἰρηνικοῦ στρατοῦ, τοῦ διαθέτοντος τὰς πυρίνας γλῶσσας τῆς Πεντηκοστῆς, θʼ ἀντιμετωπίζουν τὸ κακόν, θὰ τὸ κτυποῦν ἀνηλεῶς εἰς τοὺς σκοτεινοὺς κρυψῶνάς του καὶ θὰ ὑψώνουν τὴν σημαίαν τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐκεῖ ὅπου τώρα ἐξ ἐγκληματικῆς ἀδιαφορίας ὅλων μας ὁ Ἑωσφόρος κυριαρχεῖ.
Ἀλλʼ ἄς ἐπανέλθωμεν εἰς τὴν Φλώριναν. Τὸ παράδειγμα τῆς ὡραίας Μακεδονικῆς πόλεως, ἐξερχομένης εἰς ἀντιβλασφημικὸν ἀγῶνα, ἄς μιμηθοῦν καὶ ὅλαι αἱ ἄλλαι πόλεις τῆς Πατρίδος μας. Ὄχι μόνον ὅλαι οἱ πόλεις, ἀλλὰ καὶ τὰ μικρότερα χωρία, καὶ οἱ πλέον ὀλιγάνθρωποι συνοικισμοί, πρέπει νʼ ἀποκτήσουν ἀντιβλασφημικὰς ὁμάδας. Διότι, δυστυχῶς – τὸ γράφομεν μετὰ πολλῶν δακρύων καὶ συνοχῆς καρδίας – δὲν πρέπει σήμερον γωνία τῆς Ἑλλάδος, εἰς τὴν ὁποίαν νὰ μὴ ἀκούεται ἡ φρικτὴ βλασφημία. Παντοῦ ὁ ἀήρ, ὁ ὑπεράνω ὀρέων, πεδιάδων καὶ ἑλληνικῶν θαλασσῶν, μολύνεται καθημερινῶς μὲ βλασφημίας. Ραγίζει ἡ καρδία παντὸς πονοῦντος τὸν τόπον τοῦτον, ὅταν, βαδίζων τὰς ὁδοὺς τῶν πόλεών μας, ἀκούῃ καὶ νήπια, τὰ ὁποῖα μόλις ἄφηκαν τὸν μητρικὸν μαστόν, νὰ ψελλίζουν βλασφημίας, ἐνῶ οἱ γονεῖς των... τὰ καμαρώνουν διὰ τὴν ζωηρότητα καὶ τὴν εὐφυΐαν των! Ταλαίπωροι γονεῖς! Ἀπὸ τώρα σᾶς θρηνοῦμεν. Βλέπομεν τὸν οἶκόν σας πυρανάλωμα τοῦ Σατανᾶ. Τὰ παιδιὰ αὐτά, τὰ ὁποῖα ἐνώπιόν σας βλασφημοῦν, αὔριον θὰ γίνουν θηρία ἀνθρωπόμορφα, καὶ σεῖς πρῶτοι θὰ εἰσπράξετε εἰς δάκρυα καὶ αἷμα τὸ τίμημα τῆς ἀσεβείας των. Εὶνε ἀξίωμα τῆς ζωῆς˙ Τέκνον, ποὺ δὲν σέβεται τὸν Οὐράνιον Πατέρα, δὲν δύναται νὰ σεβασθῇ τὸν ἐπίγειον πατέρα.
Ἐναντίον τῆς βλασφημίας, ἡ ὁποία ὡς ψυχικὴ ἐπιδημία ἔχει ἐξαπλωθῇ ἐπικινδύνως μέχρι καὶ τῆς τελευταίας καλύβης καὶ μολύνει καὶ αὐτὰς ἀκόμη τὰς γλώσσας τῶν νηπίων μας, εἶνε ἀνάγκη νὰ ὀργανωθῇ σοβαρὰ ἀντίδρασις ἐκ μέρους τῆς Χριστιανικῆς κοινωνίας. Τέσσαρες ἕως πέντε θερμοὶ Χριστιανοὶ εἰς ἑκάστην ἐνορίαν θὰ ἠδύναντο νὰ κάμουν θαύματα. Τί λέγομεν; Καὶ ἕνας ἀκόμη Χριστιανός, ζήλῳ πεπυρωμένος, θὰ ἠδύνατο νὰ κάμῃ αἰσθητὴν τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου εἰς τὸν κύκλον τῆς δράσεώς του. Κατώτερος ὑπάλληλος, ὑπηρετῶν πρὸ ἐτῶν εἰς ἐπαρχιακὴν πόλιν τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος, ὅπου ἐκυριάρχει ἡ βλασφημία, κατώρθωσε διὰ τῶν πνευματικῶν του ἐνεργειῶν νʼ ἀπολυμάνῃ τὴν κωμόπολιν ἀπὸ τὸ ἄγος. Οἱ κάτοικοι εὐγνωμόνως ἀναφέρουν τὸ ὄνομά του ὡς ἐξολοθρευτοῦ τῆς βλασφημίας.
Χριστιανοὶ τῆς Ἑλλάδος! Ἐφʼ ὅσον καὶ ἕνας ἀκόμη Ἕλλην θὰ ἐξακολουθῇ νὰ βλασφημῇ εἰς τοὺς ἁγίους τούτους βράχους τῆς Πατρίδος μας, οἱ ὁποῖοι εἶνε βαμμένοι μὲ τὸ αἷμα ἀναριθμήτων μαρτύρων τῆς Χριστιανικῆς ἰδεολογίας, ἄς μὴ ἡσυχάσωμεν. Εἶνε τόσον μεγάλη ἡ ἁμαρτία αὐτή, ὥστε καὶ μία βλασφημία ἐὰν ἠκούετο ἅπαξ τοῦ ἔτους, θὰ ἤξιζε τὸν κόπον νὰ κινητοποιηθῇ ὁλόκληρος ἡ Ἑλλάς, ὅπως θὰ ἐκινητοποιοῦντο οἱ πάντες, ἀπὸ τοῦ Πρωθυπουργοῦ μέχρι τοῦ ἐσχάτου ὑπαλλήλου, ἐὰν ἠκούετο ὅτι ἕνας Ἕλλην προσεβλήθῃ ἀπὸ ἐπιδημίαν χολέρας.
Πρὶν ἤ ἐκσπάσῃ τελειωτικῶς ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, διὰ τὰς βλασφημίας αἱ ὁποῖαι ἀκούονται, ἄς ἀνανήψωμεν, ἄς κινητοποιηθῶμεν. Ἡ εὐθύνη τῶν Χριστιανῶν, ἐν μέσῳ τῆς ἀθέου καὶ εἰδωλολατρικῆς γενεᾶς μας, εἶνε τεραστία. Αὔριον θὰ εἶνε ἀργά. Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
«Τίνος ἕνεκεν βλασφημεῖς;»
«Τίνος ἕνεκεν βλασφημεῖς, εἰπέ μοι καὶ πικρὸν ρῆμα ἐκφέρεις; Μὴ κουφότερόν σοι γίνεται τὸ ἄλγος; Μάλιστα μὲν γὰρ εἰ καὶ κουφότερον ἐγίνετο, οὐδὲ οὕτως ἔδει τολμᾶς, οὐδὲ ψυχῆς σωτηρίαν ἀποδόσθαι, τῶ σώματί σου τὴν παραμυθίαν ἐπινοοῦντα˙ νῦν δὲ οὐ μόνον οὐ κουφίζεταί σου τὸ ἄλγος, ἀλλὰ καὶ χαλεπώτερον γίνεται».
(Ἐκ τῆς ἐξηγήσεως τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου εἰς
τὸν ΡΚΖ' Ψαλμόν: Ε.Π. Migne 55, 368)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου