Α΄ Χαιρετισμοί
11 Μαρτίου 2022«Ἀνοίξω τό στόμα μου καί πληρωθήσεται Πνεύματος καί λόγον ἐρεύξομαι τῇ βασιλίδι Μητρί, καί ὀφθήσομαι φαιδρῶς πανηγυρίζων καί ἄσω γηθόμενος ταύτης τά θαύματα» (εἰρμός ὠδῆς α΄ κανόνος Ἀκαθίστου Ὕμνου).
(Θα ανοίξω το στόμα μου και θα γεμίσει από το Πνεύμα του Θεού, και θα πω λόγο για τη βασίλισσα Μητέρα, και θα φανώ φαιδρός πανηγυριστής και θα τραγουδήσω με χαρά τα θαύματά της).
Ο άγιος υμνωδός, ως στόμα της Εκκλησίας και δικό μας, μας λέει ότι θα μιλήσει, θα φωνάξει για την Παναγία, που είναι η βασίλισσα Μητέρα, που σημαίνει καταρχάς ότι ο λόγος του δεν εκφράζει μόνο τα δικά του συναισθήματα και την προσωπική του πίστη, αλλά την πίστη και τα συναισθήματα όλων των μελών της Εκκλησίας – στην Εκκλησία δεν υπάρχει τίποτε άλλωστε ατομικό.
Και τι θα πεί για την Παναγία; Τι λόγο θα εκφράσει το στόμα του που ’ναι και λόγος δικός μας; Όχι βέβαια κάποιον πρόχειρο λόγο – ο,τι συνήθως ταιριάζει στις πονηρίες του κόσμου τούτου του απατεώνα. Αλλ’ ούτε και κάποιον ανθρώπινο στοχασμό, όσο σοφός κι αν είναι αυτός – ο,τι διατυπώνει μία φιλοσοφία ή μία ιδεολογία, τις οποίες κατήργησε ο αποκαλυμμένος λόγος του Θεού. Ο λόγος του, σημειώνει, θα είναι λόγος του αγίου Πνεύματος. «᾽Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος». Αυτό που εν Πνεύματι λέει ο προφητάναξ Δαβίδ: «Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου» (Κύριε θα ανοίξεις τα χείλη μου και το στόμα μου θα Σε δοξολογήσει), το ίδιο εν Πνεύματι εκφράζει και ο άγιος υμνογράφος. Διότι κανένα πρόσωπο δεν είναι περισσότερο αινετό από τους αγίους μας πέραν της Υπεραγίας Θεοτόκου. Κι αυτό θα πεί ότι μόνον ο εμφορούμενος από το άγιον Πνεύμα μπορεί να δεί ορθά και να μιλήσει σωστά για την Υπεραγία Θεοτόκο. Θα έλεγε κανείς ότι μόνον ένας προφήτης ή ένας απόστολος έχει το δικαίωμα να εκφέρει λόγο για την Παναγία.
Αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι η Παναγία, μόνη Αυτή ως το ωραιότερο άνθος από όλη την ανθρωπότητα, χαριτώθηκε από τον Θεό να γίνει η Μητέρα του Κυρίου, οπότε η θέα της αποκαλύπτει και την πίστη για τον Υιό και Θεό της – συνθεωρούνται πάντοτε ο Κύριος Ιησούς και η Υπεραγία Θεοτόκος, γι’ αυτό και μόνο τα μετασκευασμένα από το Άγιον Πνεύμα μάτια την βλέπουν σωστά, όπως παρομοίως συνέβη και με την εξαδέλφη της Ελισάβετ, μητέρα του Προδρόμου, μετά τον Ευαγγελισμό Της. «Επλήσθη Πνεύματος αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπε: Ευλογημένη συ εν γυναιξί». Πρέπει να είσαι πνευματοφόρος πιά για να δείς την Παναγία ως Παναγία.
Από την άποψη αυτή μπροστά στη Μοναδική κρίνεται η ποιότητα της χριστιανικής μας συνειδήσεως – αποκαλυπτόμαστε ορθόδοξοι ή αιρετικοί. Η Παναγία συνιστά κριτήριο ορθοδοξίας. Όσοι λοιπόν την παραθεωρούν ή πολύ περισσότερο την υβρίζουν(!), σαν τους Γιεχωβάδες για παράδειγμα, δεν απέχουν πολύ από τη θέση των ᾽Ιουδαίων της εποχής του Κυρίου: κι εκείνοι την έκριναν με τις πιο ακατανόμαστες ύβρεις. Αλλά κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι μια απλή γυναίκα, όπως όλες οι άλλες, φανερώνουν την αίρεσή τους, σαν τους αιρετικούς Προτεστάντες. Αυτοί που υπερτιμούν από την άλλη την Παναγία αναβιβάζοντάς την στο επίπεδο της θεότητος, σαν τους Ρωμαιοκαθολικούς, φανερώνουν τη δεξιά απόκλιση της πλάνης. Για τους ᾽Ορθοδόξους όμως η Παναγία είναι αυτό που δηλώνει το όνομά της: Παν-αγία, δηλ. υπεράνω όλων των αγίων, μα άνθρωπος. Γεμάτη από τη χάρη του Θεού, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τα ανθρώπινα όρια. Στο πρόσωπο της Παναγίας βλέπουμε την ανθρώπινη προοπτική: να θεωθούμε, εννοώντας ως θέωση την ένωσή μας με τον Κύριο, παραμένοντας όμως πάντοτε άνθρωποι.
Κι ο υμνογράφος καταλήγει: σ᾽ αυτήν την κατάσταση, που το Πνεύμα του Θεού μας δίνει λόγο για να μιλήσουμε για την Παναγία, χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε. Δεν μπορούμε να θυμηθούμε την Παναγία και να μη φαιδρύνει η ψυχή μας, να μην πλησθούμε ευφροσύνης. Γιατί βλέπουμε σ᾽ Αυτήν την περίσσεια της χάρης του Θεού που είναι περίσσεια Αγάπης δικής Του και δικής της, μορφοποιούμενης στις θαυμαστές αδιάκοπα προς χάριν μας επεμβάσεις της. Κι η χάρη είναι πάντοτε χαρά. Μόνον ο διάβολος σκυθρωπάζει και καίγεται από την αναφορά και μόνο του ονόματός της.
Οι συνάξεις μας κάθε φορά επί τη μνήμη της Παναγίας αποδεικνύουν ότι κι εμείς εμφορούμαστε από Πνεύμα Θεού. Λίγο ή πολύ η χάρη του αγίου Πνεύματος μας ικανώνει εν Εκκλησία και πνευματικά ενωμένοι να ατενίζουμε το πρόσωπο της Θεοτόκου. Η ευθύνη μας είναι διπλή: να κρατάμε τη χάρη αυτή, δηλαδή να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα πάντοτε τιμής της, και να αγωνιζόμαστε να την αυξάνουμε. Και διακράτηση και αύξηση της χάρης του Θεού, που πλούσια είχε και έχει η Παναγία, σημαίνει: να υποτασσόμαστε κάθε φορά στο θέλημα του Θεού. Το «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου» της Παναγίας να γίνεται και η δική μας απάντηση στην όποια πρόσκληση του Θεού που μας απευθύνει την κάθε στιγμή της ζωής μας.
πηγή: https://www.pemptousia.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου